LOGINShare
บทที่ 1099
Related chapters
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1100
หลายวันนี้ เฟิงเจิ้งหลียุ่งมาก วุ่นวายอยู่กับงานเล็กใหญ่ต่างๆ อีกทั้งยังจะขึ้นครองราชย์ฮ่องเต้องค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ อภัยโทษทั่วแผ่นดิน เปลี่ยนศักราชใหม่เป็นเหรินเต๋อ ขนานนามฮ่องเต้เหรินเต๋อ อีกทั้งแต่งตั้งมารดาบังเกิดเกล้าเป็นไทเฮา มารดาบุญธรรมเป็นกุ้ยเฟย และยังได้รับสมัญญา ย้ายเข้าสุสานหลวงอย่างมีเกียรติชั่วขณะ ฮ่องเต้องค์ใหม่เกียรติภูมิไร้ขีดจำกัดข้างนอกสุขสันต์เบิกบาน แต่ตำหนักที่ถูกเฝ้าอย่างเข้มงวดหลังนี้ เงียบสงบราวกับเป็นดินแดนไร้ผู้คนฉู่เชียนหลีถูกขังมาสามวันแล้วในสามวันนี้ ไม่เคยมีใครมา ก็ย่อมไม่มีคนส่งน้ำส่งเข้า นางไม่ได้ดื่มน้ำแม้แต่หยดเดียว ใช้นิ้วเท้าคิดก็รู้ว่าเป็นฝีมือของฉู่เจียวเจียวเมื่อได้ยินเสียงคึกคักที่ภายนอก ก็คาดเดาได้ว่าอ๋องหลีน่าจะขึ้นครองราชย์แล้วขณะที่นางอยู่คนเดียว กำลังรู้สึกเบื่อหน่าย มีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นที่หน้าประตู“ท่านเข้าไปไม่ได้!”“ฝ่าบาทมีพระบัญชา…จริงนะ…ท่านโหวน้อย…”“ไสหัวไป!”พลันหลิงเชียนอี้เหวี่ยงฝ่ามือ ตบใส่ใบหน้าผู้บัญชาการจางอย่างแรง และยังกระชากคอเสื้อของเขา กระหน่ำหมัดใส่ไปสี่ห้าที“เจ้าสัตว์เดรัจฉาน กล้าขวางทางข้าหร
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1101
เฟิงเจิ้งหลีมาแล้ว!ทันทีที่ขึ้นครองราชย์ เขาสวมเพ้ามังกรสีเหลืองสด บนเสื้อปักลายมังกรเชิดหัวขึ้น ดวงตาแดงเหมือนลูกไฟ ปากอมลูกแก้ว ดูสง่าน่านัก ลดความอ่อนโยนในอดีตของเขา เพิ่มความน่าเกรงขามและความสูงศักดิ์หลายส่วนผู้บัญชาการจางคุกเข่าลงพื้น กล่าวทั้งน้ำตา“ฝ่าบาท ท่านโหวน้อยไม่ฟังคำห้ามปราม บุกรุกเข้ามาโดยพลการ ท่านต้องออกหน้าแทนกระหม่อมนะพ่ะย่ะค่ะ!”“ออกหน้าอะไร? ข้าตีเจ้าก็คือข้าตีเจ้า เจ้ากล้ามีความเห็นหรือ?”ภายในห้องหลิงเชียนอี้เดินออกมา ยกเขาขึ้นก็ถีบออกไปอย่างแรง“อ๊ะ…”ผู้บัญชาการลอยกระเด็นกลิ้งออกไปไกลเจ็ดแปดเมตร สภาพอนาถเหมือนสุนัขตัวหนึ่งหลิงเชียนอี้วางเท้าลง ตบชายเสื้อ หันไปมองเฟิงเจิ้งหลีที่อยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริตจะก้าน“ผู้บัญชาการจาง ฐานะของท่านต่ำต้อย ก็ต้องกล้ำกลืนแค้นนี้ลงไป ถ้าหากท่านอยากแก้แค้น เช่นนั้นก็ปีนขึ้นข้างบนโดยไม่ต้องเลือกวิธีการ รอเจ้าปีนถึงตำแหน่งของอ๋องหลี ก็สามารถแก้แค้นข้าแล้ว”สีหน้าผู้บัญชาการจางเปลี่ยนฉับพลันเขากล้าเสียที่ไหน?!เห็นได้ชัดว่าท่านโหวน้อยกำลังถากถางเขาเรื่องที่ทรยศฮ่องเต้ แปรพักตร์ไปอยู่กับอ๋องหล
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1102
บอกตามตรง ผู้บัญชาการจางตกใจแล้วฮองเฮาไม่ชอบฉู่เชียนหลี สั่งให้คนทิ้งนางไว้ที่นี่ ไม่ถามไม่สนใจ และไม่ส่งน้ำให้นางแม้แต่หยดเดียว แต่เมื่อฝ่าบาทรู้เรื่องนี้ ท่าทางเหมือนจะโกรธมากเขาพูดซ้ายก็ผิด พูดขวาก็ไม่ถูกติดอยู่ตรงกลาง กลัวจนหน้าซีดแล้ว“ในสามวันนี้ไม่ ไม่เคยมีคนมาจริง…”“บัดซบ!” เฟิงเจิ้งหลีโยนเขาลงพื้นด้วยความโกรธแล้วกระทืบซ้ำ ผู้บัญชาการจางกระอักเลือดโดยตรง ซี่โครงหักไปสองซี่สามวันแล้ว!สามวันเต็มๆ นางไม่ได้กินน้ำแม้แต่หยดเดียว ถึงว่าสีหน้าดูซีดเซียวเช่นนั้น!เรื่องที่ฉู่เจียวเจียวเคยมา ไม่มีใครบอกเขาเลย!“ฉู่เชียนหลีถูกขัง นางก็ยังเป็นฉู่เชียนหลี! เป็นแขกสำคัญของเรา! ใครอนุญาตให้พวกเจ้าละเลย! ทุกคนที่เฝ้าอยู่ที่นี่ ไปรับแส้ที่คุกหลวงคนละสี่สิบที!”หลังจากไล่พวกขัดหูขัดตาเหล่านี้ออกไป ก็เปลี่ยนคนชุดใหม่มา คนของห้องพระเครื่องต้นก็เตรียมอาหารและส่งมาที่ตำหนักอย่างรวดเร็วไม่นาน อาหารร้อนๆ ก็ถูกยกมาวางบนโต๊ะ สีสัน กลิ่น และรสชาติมีครบทุกอย่าง ดูน่ากินมากฉู่เชียนหลีนั่งอยู่ที่ข้างโต๊ะ กวาดมองอาหารอันโอชะที่วางเต็มโต๊ะ ไม่มีท่าทีที่จะลงมือเฟิงเจิ้งหลีไม่รู้จะอธิบายก
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1103
ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่เขาบอกความในใจกับนาง แต่นางไม่เคยเชื่อเขาได้ราชบัลลังก์มาครอบครองแล้ว ได้ใต้ฟ้ามาครอบครองแล้ว และรวมถึงทุกสิ่งที่ต้องการ แต่เหตุใดยังไม่ได้ใจของนางอีกเหตุใดมันยากเช่นนี้?เขาค่อยๆ ปล่อยนาง “จุดประสงค์?”เหอะมาถึงขั้นนี้แล้ว นางยังไม่เชื่อเขาอีก“ชอบใครสักคน ต้องมีจุดประสงค์อะไร?”ฉู่เชียนหลีไม่เชื่อที่เขาพูดสักคำ ในสายตาของนาง ความน่าเชื่อถือของเขาเป็นศูนย์หันหน้าหนี หลบสายตา ไม่อยากมองเห็นเขาอีก“ถ้าหากข้าไม่ชอบเจ้า แล้วเหตุใดต้องลำบากเช่นนี้เพื่อรั้งเจ้าไว้? ถ้าหากไม่ชอบเจ้า ข้าสามารถฆ่าเจ้าตั้งแต่คืนที่อ๋องเฉินหนีไปแล้ว”“แต่ข้าทำไม่ได้”“ข้าเอาหนังสือปลดมาให้เจ้าแล้ว ข้าถึงขั้นอยากแต่งงานกับเจ้า ข้าทำทุกอย่างเพื่อเจ้า เจ้ามองไม่เห็นเลยหรือ?”เขาพูดความในใจของตัวเองอย่างลึกซึ้งในสายตาของเขา เขาจริงใจที่สุดแต่สำหรับฉู่เชียนหลี เขาคือคนที่ไม่รักษาคำพูด ไม่เลือกวิธีการ เจ้าเล่ห์เพทุบาย ไม่คู่ควรเชื่อใจเฟิงเจิ้งหลีพูดออกมามากมาย แต่นางก็ทำเหมือนไม่ได้ยินพูดจนน้ำลายแห้ง ก็ไม่มีประโยชน์ความรู้สึกที่หมดหนทางกลายเป็นถอนหายใจหนักๆ ทีหนึ่ง ต้องเ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1104
“...”ฉู่เชียนหลีถือว่าเข้าใจความหมายของเขาแล้ว อุ้มเด็กมาขู่นาง“ส่งเด็กมาให้ข้า”เฟิงเจิ้งหลีเดินเข้ามา สะบัดชายเสื้อ แล้วนั่งลงที่ข้างโต๊ะสง่างาม “ข้าบอกแล้ว กินข้าวก่อน”“เจ้า…”“อย่าท้าทายความอดทนของข้า นิสัยของข้าไม่ได้ดีตลอด ครู่ต่อมาอาจเปลี่ยนใจก็ได้”“...”สายตาฉู่เชียนหลีเย็นลง กัดฟันแน่น เหลือบมองเขาอย่างเย็นชาแวบหนึ่งนางมองเฟิงเจิ้งจื่อเยี่ย แล้วหันไปมองเฟิงเจิ้งหลี ทำได้เพียงเดินไปที่ข้างโต๊ะ ยกข้าวขึ้นมาหนึ่งชาม ก็เริ่มกินอย่างเต็มปากเต็มคำเมื่อเฟิงเจิ้งหลีเห็นแล้ว คิ้วจึงจะคลายออก“ดีมาก”ผู้หญิงที่เชื่อฟัง จึงจะคู่ควรกับความรักของผู้ชาย“ดื่มน้ำแกงหน่อย”ฉู่เชียนหลีไม่อยากคุยกับเขา เอาแต่เขี่ยข้าวใส่ปาก แล้วกลืนลงไปโดยไม่เคี้ยว พลันไม่ระวังสำลักแล้วเขาไม่สบอารมณ์ทันที“รีบอะไร?”เขาพลางตบหลังของนาง พลางรินน้ำให้นางหนึ่งแก้ว “เฟิงเจิ้งจื่อเยี่ยอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่มีใครสามารถแย่งเขาไปได้ เจ้ารีบร้อนอะไร?”นางสำลักจนแก้มแดง ผ่านไปหนึ่งนาทีจึงจะดีขึ้น กล่าว“เจ้าสามารถแย่งไปได้”เขา “...”“เทียบกับใช้คำว่าแย่ง ข้าชอบคำว่าเลี้ยงมากกว่า พวกเราเลี้ยงเขาด้ว
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1105
สิ่งที่เขาต้องการนั้นง่ายมากทุกวันหลังทำงานเสร็จ เมื่อกลับถึงห้อง เห็นนางเลี้ยงลูก เล่นกับลูก นางหัวเราะ พวกเขาทั้งครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้า อบอุ่นเหมือนภาพวาดนางนั่งอยู่ตรงหน้าเขานี้เอง เขาเหมือนอยู่ใกล้นางมาก แต่ก็เหมือนอยู่ไกลเกินกว่าจะเอื้อมสายตาของเขาลึกซึ้ง เข้าใกล้นางโดยไม่รู้ตัว จับคางของนางเบาๆฉู่เชียนหลีชะงักเล็กน้อย กำลังจะส่ายศีรษะ“ยังอุ้มเด็กไว้ อย่าขยับ” เขากล่าว ขณะเดียวกันก็ควักยาที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ออกมาก้อนเล็กๆ ทาลงบนแก้มของนางนิ้วมือนวดเบาๆ อ่อนโยนมากท่าทางที่ระมัดระวังนั่น เหมือนกำลังปฏิบัติต่อสมบัติล้ำค่าชิ้นหนึ่งฉู่เชียนหลีหลุบตาลง ปล่อยให้เขาทำต่อไปเขากล่าว“ต่อไป ไม่มีใครสามารถรังแกเจ้าได้อีก”“ฉู่เจียวเจียวจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเจ้าอีก”“จำไว้ว่าวันข้างหน้าเจอเรื่องอะไรให้บอกข้า ข้าคือที่พึ่งของเจ้า เจ้าสามารถเชื่อใจข้าโดยไม่มีเงื่อนไข”“แค่เจ้าขมวดคิ้วทีหนึ่ง ข้าก็ไม่มีความสุขแล้ว เจ้าเข้าใจหรือไม่?”เขาถอนหายใจเบาๆ ซ่อนความรักและความอ่อนโยนทั้งหมดของตัวเองไว้ในนั้นหลังจากผ่านไปธูปครึ่งก้านทายาเสร็จก็ปล่อยนางแล้วในที่สุดฉู่เชียนหล
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1106
“ฝ่าบาท…”ฉู่เจียวเจียวเสียงอ่อน ข่มความโกรธลงไป เดินเข้าไปแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “พระองค์เพิ่งขึ้นครองราชย์ มีเรื่องมากมายต้องทำ เรื่องของผู้หญิงในวังหลัง ให้หม่อมฉันดูแลเองเพคะ”ท่าทางของนางอ่อนโยนเอาใจใส่ วางมาดเหมือนเป็นภรรยาที่รู้หน้าที่เฟิงเจิ้งหลีมองนางอย่างเย็นชา“ให้เจ้าดูแล? แน่ใจหรือว่าไม่ใช่ช่วยจนยุ่ง ทำให้เรายิ่งต้องหนักใจ?”“...”นางก็แค่ให้ฉู่เชียนหลีอดอาหารสามวันไม่ใช่หรือ?ไม่ได้กินข้าวสามวัน ไม่ตายสักหน่อย ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้นางกลับปวดใจฉู่เชียนหลีจนมาถามนาง?ฉู่เจียวเจียวโกรธมาก มือสองข้างก็กำจนแน่นแล้ว เล็บมือจิกเข้าไปในฝ่ามือ กล่าวเสียงเย็น“ฉู่เชียนหลีคือภรรยาของผู้กระทำความผิด ไม่ฆ่านางก็ถือว่าเป็นบุญมากแล้ว หรือยังจะเลี้ยงนางไว้ในวัง ยกย่องให้เป็นแขกคนสำคัญ?”สายตาเฟิงเจิ้งหลีเย็นชา “ภรรยาผู้กระทำความผิด”“นางเป็นภรรยาผู้กระทำความผิดตั้งแต่เมื่อไร? เฟิงเย่เสวียนเขียนหนังสือปลดแล้ว นางเป็นเพียงพระชายาที่ถูกปลด เกี่ยวอะไรกับเฟิงเย่เสวียน? ฉู่เจียวเจียว ระวังคำพูดของเจ้า!”ฉู่เจียวเจียวสะอึกทันที“หม่อมฉัน…”“อีกอย่าง ฉู่เชียนหลียังมีประโยชน
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1107
“เป็นไปไม่ได้ที่เฟิงเย่เสวียนจะไม่ข้ามแม่น้ำ นอกเสียจากเขาติดปีกบินข้ามไป!”คำพูดของเฟิงเจิ้งหลีเพิ่งสิ้นเสียง ก็มองเห็นร่างกายของทหารคนนั้นสั่น สายตาของเขาเย็นลงทันที พลันกระชากคอเสื้อของเขา“เจ้ากำลังโกหก!”ทหารตกใจจนหน้าซีด“ฝ่า ฝ่าบาท…”“พูด เกิดอะไรขึ้นกันแน่!” เขาตวาดอย่างเย็นชา“กระหม่อม กระหม่อม…กระหม่อม…” ทหารอ้ำอึ้ง เห็นได้ชัดว่าเป็นอาการร้อนตัว มีบางอย่างปิดบังเมื่อเห็นฮ่องเต้พิโรธ รู้ว่าปิดไม่อยู่แล้ว เขากลัวจนยอมพูดสิ่งที่เกิดขึ้น“กระหม่อมพูด! ในคืนเมื่อสามวันก่อน อ๋องเฉินพยายามบุกข้ามสะพาน รถม้าพลั้งตกลงไปในแม่น้ำอูหลาน แม่ทัพหลี่บอกว่าเป็นต้องเห็นคน ตายต้องเห็นศพ ตอนนี้กำลังกู้ศพ เตรียมนำศพของอ๋องเฉินกลับมา ค่อยสารภาพกับพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”“อะไรนะ!” อูหนูอุทานด้วยนิสัยของอ๋องเฉิน จะทำผิดพลาดเรื่องโง่ๆ อย่างรถม้าตกแม่น้ำได้อย่างไร?นางรีบถามต่อทันที“พวกเจ้าเห็นอ๋องเฉินตกแม่น้ำกับตาตัวเองหรือไม่?”คำถามนี้ทำเอาทหารตะลึงโดยตรง“ไม่ ไม่เห็น…คืนนั้น อ๋องเฉินอยู่ในรถม้าตลอด ไม่พูด ไม่แสดงตัว…”เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เขาเข้าใจอะไรบางอย่างทันที หน้าซีดเหมือนกับคนตา
Latest chapter
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1122
อธิบาย?บอกว่าแก้ตัวน่าจะเหมาะสมกว่า!เหอะ!เฟิงเจิ้งหลีคืนจื่อเยี่ยให้ฉู่เชียนหลี “ใครก็ได้ คุ้มกันแม่นางฉู่กับพระนัดดาองค์โตกลับวัง”รอสองแม่ลูกไปแล้ว เขาเดินไปที่ตรงหน้าฉู่เชียนหลี กล่าวอย่างเย็นชา“เจ้าตามข้ามา”หัวใจฉู่เจียวเจียวเย็นวูบแล้ว…เวลาที่เขาเผชิญหน้ากับนาง ไร้ความปรานีและเฉยเมยตลอด เวลาที่เผชิญหน้ากับฉู่เชียนหลี ระมัดระวัง เอาใจใส่และอ่อนโยนตลอดนางนอนฝันยังอยากได้รับความรักจากเขานางทำเช่นนี้ ล้วนทำเพื่อเขา หรือนางทำผิดอะไร?ฉู่เจียวเจียวกัดริมฝีปากล่างเบาๆ ลากฝีเท้าที่หนักเล็กน้อย เดินไล่ตามหลังเฟิงเจิ้งหลี ทหารรักษาพระองค์แยกย้ายแล้ว เหลือเพียงชาวบ้านที่มามุงดู เริ่มวิพากษ์วิจารณ์เสียงเบา… วังหลวงเพิ่งก้าวเข้าห้องทรงพระอักษร นางก็ถูกเฟิงเจิ้งหลีบีบคอ ดันไปชิดติดกับกำแพงอย่างไร้ความปรานี สายตาดุร้ายมาก“เจ้าถึงกับกล้าคิดจะฆ่าฉู่เชียนหลีภายใต้จมูกของข้า!”ผู้หญิงที่เขาไม่ยอมแตะต้องด้วยซ้ำ นางกลับกล้าลงมือฆ่า!“ฉู่เจียวเจียว ดูเหมือนข้าตามใจเจ้ามากเกินไปแล้ว!”จึงยื่นกรงเล็บไปถึงบนกายฉู่เชียนหลี!ฉู่เจียวเจียวหลั่งน้ำตาอย่างเศร้าเสียใจ“ฝ่าบาท เพื่อผ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1121
ตอนเห็นกระบี่แทงเข้าไปในรถม้า ลมหายใจเฟิงเจิ้งหลีชะงัก เกือบตกลงมาจากหลังม้า เขากระโดดลงพื้นอย่างโซซัดโซเซโดยไม่รอให้ม้าหยุด และพุ่งพรวดเข้าไปหา“ฉู่เจียวเจียว!”เปลวไฟลุกโชนในดวงตาของเขา ราวกับจะกลืนกินสรรพสิ่งฉู่เจียวเจียวใจสั่นเล็กน้อย แต่ก็สงบลงอย่างรวดเร็วขอแค่ฉู่เชียนหลีตายแล้ว ปัญหาอย่างอื่นก็ไม่ใช่ปัญหา!พลันนางหันไป กล่าวอย่างไร้เดียงสา“ฝ่าบาท พระองค์มาได้อย่างไรเพคะ? หม่อมฉันได้ยินว่าฉู่เชียนหลีพาพระนัดดาองค์โตหนีออกมาโดยพลการ จึงพาทหารรักษาพระองค์มาไล่ตาม ใครจะรู้ว่าฉู่เชียนหลียอมตายก็ไม่ยอมก้มหัว ทหารรักษาพระองค์จึงลงมือ…อ๊ะ!”เฟิงเจิ้งหลีพุ่งพรวดเข้าไปกระชากคอเสื้อของนางเหมือนกับหิ้วลูกไก่คว้าคอของนาง บีบด้วยความโกรธเมื่อชาวบ้านที่อยู่โดยรอบเห็นภาพนี้ ทุกคนตกใจมากเวลานี้เอง ทหารรักษาพระองค์อุทานกะทันหัน “รถม้าไม่มีคน!”“?”เฟิงเจิ้งหลีกับฉู่เจียวเจียวมองไปพร้อมกัน เห็นเพียงภายในรถม้าว่างเปล่า ไม่มีใครเลยฉู่เจียวเจียวเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตาเป็นไปได้อย่างไร?ฉู่เชียนหลีล่ะ?เฟิงเจิ้งจื่อเยี่ยล่ะ?คนล่ะ?เฟิงเจิ้งหลีตะลึงงันก่อน หลังจากนั้นก็
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1120
แผนการดำเนินไปอย่างราบรื่นวันรุ่งขึ้น ตอนเย็น ทหารรักษาพระองค์ที่เฝ้าอยู่นอกตำหนักเจาหยางถอนกำลังจริงๆ ฉู่เชียนหลีอุ้มลูกไปถึงสถานที่นัดหมายกับฉู่เจียวเจียว ขึ้นรถม้าคันหนึ่งที่ออกจากวังเพื่อไปซื้อวัตถุดิบอาหารด่านตรวจประตูวังทหารรักษาพระองค์จะตรวจสอบ แต่ขันทีที่ขับรถม้ามีสิทธิพิเศษผ่านทาง จึงสามารถออกจากวังหลวงอย่างราบรื่นรถม้าแล่นไปถึงตรอกแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีรถม้าจอดอยู่หนึ่งคันรถม้าสองคันแล่นขนานกัน และตอนที่ไม่มีคนสังเกต คนบนรถม้ากระโดดจากรถม้าคันนี้ ไปยังรถม้าคันนั้นเวลานี้ รถม้าแยกทางกันที่ปลายถนนคันหนึ่งแล่นไปทางซ้าย คันหนึ่งแล่นไปทางขวาฉู่เจียวเจียวยืนอยู่บนหอคอยสูง มองดูจากระยะไกล เมื่อเห็นว่าถึงเวลาแล้ว เผยอมุมปากอย่างเย็นชาฉู่เชียนหลี เจ้ารนหาที่ตายเอง!“ลงมือ!”ทหารรักษาพระองค์เคลื่อนไหวทันที!ในเมืองหลวง ผู้คนสัญจรไปมา ใกล้จะปีใหม่แล้ว พ่อค้าขายของปีใหม่เยอะเป็นพิเศษ ถนนทั้งสายทั้งคึกคักทั้งเบียดเสียด“หยุดรถ”รถม้าจอดตรงหน้าตรอกแห่งหนึ่งที่มีคนค่อนข้างน้อย ฉู่เชียนหลีอุ้มลูกลงจากรถม้า วิ่งเข้าไปในตรอก หาร้านค้าร้านหนึ่งที่ไม่สะดุดตาป้ายหน้าประตูร้า
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1119
ฉู่เชียนหลีประหลาดใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดนี้เฟิงเจิ้งหลีกักตัวนางนานเช่นนี้ ก็เพื่อใช้ประโยชน์จากนางกับจื่อเยี่ย ควบคุมเฟิงเย่เสวียนในวันข้างหน้า ฉู่เจียวเจียวกลับยินดีปล่อยนาง?“ข้าจริงจัง”น้ำเสียงฉู่เจียวเจียวเย็นชา“เจ้าเดินเตร่ไปเตร่มาใต้จมูกข้าทุกวัน มันขัดตาข้า มันกวนใจข้า ชีวิตเจ้าไม่มีความสุข ชีวิตข้าก็ไม่มีความสุข เหตุใดไม่สงเคราะห์กันและกันล่ะ?”นางส่งเขาออกไปนางคืนฝ่าบาทให้เขา“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังพูดอะไรอยู่?” ฉู่เชียนหลีถาม “เมื่อฝ่าบาทรู้เรื่องนี้ เจ้าจะดับความโกรธของเขาอย่างไร?”“เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องสนใจ ข้ามีวิธีของข้า ไม่เช่นนั้น ข้าก็ไม่ต้องเป็นฮองเฮาแล้ว”ส่งฉู่เชียนหลีออกวัง เรื่องเล็กน้อยแค่นี้นางยังทำได้“ฉู่เชียนหลี เจ้าลองคิดดูดีๆ”“ครึ่งปีมานี้ สถานการณ์สงครามคับขัน เพื่อที่จะช่วยเจ้า เฟิงเย่เสวียนยอมหันกระบี่ใส่ฝ่าบาท ถ้าหากเจ้ากลับไปอยู่ข้างกายเฟิงเย่เสวียน สองกองทัพสงบ เจ้ากับข้าก็จะมีชีวิตที่ดี”“เหตุใดเจ้าต้องจับฝ่าบาทไม่ยอมปล่อย?”ฉู่เจียวเจียววิเคราะห์เสียงเย็นนางทนไม่ไหวกับชีวิตแม่หม้ายเช่นนี้แล้ว มีเพียงฉู่เชียนหลัไ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1118
เพียะ!ก่อนที่ฝ่ามือจะตบลงมา ฉู่เชียนหลีคว้าข้อมือของนางไว้อย่างแม่นยำ “ดูผู้ชายของตัวเองไม่ดีเอง ไม่ควรทบทวนปัญหาของตัวเองก่อนหรือ?”นางยิ้มอย่างเย้ยหยัน“ฉู่เจียวเจียว เจ้านี่มันไม่ไหวจริงๆ รู้จักแต่ระบายความโกรธใส่ข้า มัดใจของผู้ชายไม่ได้ ต่อให้ข้าไปแล้ว ก็ยังมีข้าอีกเป็นหมื่นเป็นพัน”สีหน้าฉู่เจียวเจียวน่าเกลียดมาก“ฉู่เชียนหลี!”นางพูดเรื่องที่ไร้ยางอายเช่นนี้อย่างมั่นใจได้อย่างไร? น่ายกย่องมากเลย?นางยั่วยวนฝ่าบาทโดยที่หน้าไม่แดง ไม่รู้สึกผิด หน้าตายเช่นนี้ได้อย่างไร?ใต้ฟ้า เหตุใดจึงมีคนที่ไร้ยางอายเช่นนี้?ฉู่เชียนหลียิ้ม “อีกอย่างนะ เขาเป็นฮ่องเต้ สามตำหนักหกเรือน เจ็ดสิบสองสนม ก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ? เจ้าในฐานะฮองเฮา จิตใจคับแคบเช่นนี้ได้อย่างไร?”“กรี๊ดๆ!”ฉู่เจียวเจียวโมโหจนกรีดร้อง ยกมืออีกข้างก็เหวี่ยงออกไปทันทีฉู่เชียนหลีเอี้ยวตัวไปด้านข้าง หลบพร้อมกับคว้ามือของนางไว้“ฉู่เชียนหลี เจ้ามันหน้าไม่อาย! เจ้ามันเป็นของเก่าที่เคยหลับนอนกับเฟิงเย่เสวียน มีสิทธิ์อะไรมาเข้าใกล้ฝ่าบาท! ต่อให้ฝ่าบาทมีสามตำหนักหกเรือน นั่นก็ล้วนเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์!”“ใช่สิ ฝ่า
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1117
“นม!”เจ้าหนูน้อยโบกมืออย่างจริงจังและดื้อรั้น เหมือนกำลังเป็นปรปักษ์กับนาง ใบหน้าน้อยๆ มุดเข้าไปในอก สองมือก็ดึงทั้งๆ ที่กินอิ่มแล้ว ยังจะมุดเข้าไปในอกนางอีกเมื่อนางกำนัลที่อยู่ข้างๆ เห็น อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ“แม่นางฉู่ พระนัดดาองค์โตติดท่านจัง เหมือนท่านจึงจะเป็นแม่แท้ๆ ของเขา…”กล่าวจบ รู้ตัวว่าพลั้งปาก นางตกใจจนหน้าซีด รีบหุบปากทันที มีข่าวลือจากโลกภายนอกเกี่ยวกับตัวตนของพระนัดดาองค์โตราษฎรวิภากษ์วิจารณ์ มารดาบังเกิดเกล้าของพระนัดดาองค์โตคือฉู่เชียนหลี ไม่ใช่ฉู่เจียวเจียว และก็มีคนคิดว่าคือฉู่เจียวเจียวเช่นกัน แต่สำหรับสถานการณ์โดยรวม ทุกคนถกเถียงกันเงียบๆ ในวังก็มีข้อกังขาเช่นกัน คนที่รู้ความจริงก็มีน้อยมากฉู่เชียนหลีเพียงแค่ยิ้มแล้วยิ้มอีก ไม่ได้ถือสาการพลั้งปากของนางกำนัล“อีอา…”เจ้าหนูน้อยมุดอยู่ในอ้อมแขนของนางครึ่งค่อนวัน ล้วงป้ายหยกมังกรชิ้นหนึ่งออกมาแกว่งเล่นฉู่เชียนหลีจับมือน้อยๆ ของเขาอย่างหมดหนทาง“ท่านบรรพบุรุษน้อย ของสิ่งนี้เล่นไม่ได้ นี่เป็นของที่ฮ่องเต้มอบให้ข้า”ป้ายหยกมังกร!เมื่อนางกำนัลอีกคนเห็นของสิ่งนี้ เบิกปากกว้างด้วยความตกใจ นี่เป็นของที่
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1116
หัวข้อสนทนาการเฉลิมฉลองปีใหม่ได้เปลี่ยนเป็นเรื่องสงคราม สีหน้าเฟิงเจิ้งหลีเคร่งขรึม“เจ้าคุยเล่นไม่เป็น”ฉู่เชียนหลียิ้มแล้วยิ้มอีก เสยผมที่ข้างหูขึ้น“เจ้าไม่คุยกับข้าก็ได้ แต่เหมือนเจ้ามักจะชอบมาหาเรื่องไม่สบอารมณ์ใส่ตัวเองที่ข้า”“...”ก็จริงทุกครั้งที่อยู่กับนาง ตอนมาอารมณ์ดี ตอนกลับยากจะควบคุมอารมณ์เฟิงเจิ้งหลีเหลือบมองท่าทางที่คิดไม่ดีไม่ร้ายของนาง รู้ว่านางจงใจ ถ้าหากโมโหจริงๆ ก็สมใจนางแล้วเขาพ่นลมออกจากจมูกอย่างไม่สบอารมณ์“ข้าชอบถูกทรมาน”คำตอบนี้พอใจแล้วกระมังฉู่เชียนหลี ‘อืม’ คำหนึ่ง ยิ้มจนคิ้วโก่ง “ถ้าหากสู้กันขึ้นมาจริงๆ ถึงเวลาเจ้าผลักพวกเราสองแม่ลูกออกไปก็พอ มีข้ากับจื่อเยี่ยอยู่ เฟิงเย่เสวียนไม่มีทางชนะ”นางกล่าวด้วยรอยยิ้ม ส่วนซ่อนอารมณ์ที่แท้จริงอย่างไรไว้ในแววตา ไม่มีใครสามารถคาดเดา มองไม่ออก เดาไม่ถูกเฟิงเจิ้งหลีเงียบไปครู่หนึ่ง“ข้าไม่มีเจตนาใช้ประโยชน์จากเจ้า”ทุกคนล้วนเป็นผู้ใหญ่แล้ว เอาคำพูดที่น่าฟังเหล่านี้ไปพูดให้ผีฟังเถอะนี่ก็นานมากแล้ว จื่อเยี่ยนอนกลางวันน่าจะตื่นแล้วฉู่เชียนหลีถือตำราแพทย์ หมุนกายเดินลงจากหอคอย มุ่งหน้าไปยังทิศทางขอ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1115
เวลาผ่านไปเร็วมาก วันแล้ววันเล่า พริบตาเดียว ก็กลายเป็นวันที่หนาวที่สุดของฤดูหนาวปีนี้หิมะตกแล้วสภาพอากาศมืดครึ้ม มีเกล็ดหิมะตกลงมาจากบนท้องฟ้า บางคนกางร่ม บางคนดึงเสื้อให้กระชับ บางคนซุกมืออยู่ในแขนเสื้อ ต่างคนต่างเดินอย่างเร่งรีบบนหอคอยของประตูวังฉู่เชียนหลีนั่งอยู่ตรงนั้นเงียบๆ มีตำราแพทย์เล่มหนึ่งกางอยู่บนหัวเข่า เกล็ดหิมะที่เขาบริสุทธิ์ตกลงบนผมของนาง ดวงตาที่หลุบลงนั่น ท่าทางที่ตั้งใจอ่านตำรานั่น ดูสงบเป็นพิเศษเฟิงเจิ้งหลียืนห่างออกไปห้าหกเมตร เฝ้าดูอยู่ไกลๆ ไม่อยากเข้าไปรบกวนนางนางยกมือ รับเกล็ดหิมะสองสามก้อนไม่นานก็ละลายกลายเป็นน้ำบนฝ่ามือเย็นๆเวลาผ่านไปเร็วจริงๆ พริบตาเดียวก็ปีใหม่แล้วนั่งอยู่บนหอคอยทุกวัน เฝ้าดูราษฎรที่เดินผ่านไปมา ฟังพวกเขาสนทนากัน อ่านตำราแพทย์ เลี้ยงลูก แม้ชีวิตสงบ แต่ก็ไม่น่าเบื่อนางให้ความสนใจเรื่องสงครามอยู่ตลอดเวลาเนื่องจากเมืองเทียนสู่เป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจที่สำคัญของแคว้นตงหลิง แตะต้องส่งเดช รากฐานเสียหาย ศึกนี้ยืดเยื้อมาเป็นเวลาสองเดือนเต็มๆ ยังไม่เริ่มปะทะกันถอนสายตากลับ มองตำราแพทย์ พลิกหน้ากระดาษอย่างไม่ใส่ใจ ตอนเหลือบม
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1114
อวิ๋นอิงหุบปาก หลุบตาลง ไม่ได้พูดอะไรต่อจิ่งอี้อุ้มเด็กไว้ สายตามองท้องที่นูนเล็กน้อยของนาง หมื่นพันคำพูดติดอยู่ในลำคอ มุมปากเผยอขึ้นอย่างขมขื่นเขาแค่อยากพูดคุยกับนางเป็นห่วงนาง มองดูนาง ต่อให้นางระบายอารมณ์ใส่เขา ในใจของเขาก็ยังรู้สึกดีขึ้น แต่ไม่ใช่ทำเหมือนเป็นคนแปลกหน้าอาศัยเด็ก เขาเข้าใกล้นางอย่างระมัดระวัง“เจ้า…ช่วงนี้กินยาดีๆ หรือไม่? ร่างกายยังดีหรือไม่?”อวิ๋นอิงขมวดคิ้ว ไม่พูด ไม่ตอบ เหมือนไม่ได้ยิน“ลูกทรมานเจ้าหรือไม่?”“อวิ๋นอิง…”จู่ๆ นางก็เดินเข้าไปแย่งเด็กคืนมา หมุนกายกล่าว “ถ้าคุณชายจิ่งไม่มีธุระอะไร ก็รีบไปเถอะ ตอนนี้เหมือนทุกคนจะยุ่งมากกระมัง”นางส่งแขกอย่างห่างเหินนางยังคงไม่อยากพูดอะไรกับเขามากสีหน้าจิ่งอี้ขมขื่น มองแผ่นหลังที่ผอมบางของนาง “อวิ๋นอิง ขอบคุณมากที่เจ้ายอมเก็บเด็กคนนี้ไว้”เด็กคนนี้คือสะพานเพียงหนึ่งเดียวระหว่างพวกเขาเขาไม่กล้าคิดเลยว่านางจะยอมคลอดเด็กคนนี้ออกเขารู้ว่าความผิดที่ตัวเองทำไม่สมควรให้อภัย และไม่กล้าขอให้นางให้อภัย หวังเพียงสามารถมองดูนางกับลูกมีความสุข แม้เขาต้องสูญเสียทุกอย่างก็ยินดี“ขอบคุณมาก…”“ขอบคุณเจ้าจริงๆ…
