LOGINShare
บทที่ 1036
Related chapters
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1037
นางติดกับแล้ว!“เยว่เอ๋อร์ เป็นเจ้าจริงๆ?!” ฉู่เชียนหลีตกใจมาก ในแววตาเต็มไปด้วยความผิดหวังนางไม่อยากเชื่อ พี่น้องที่เคยอยู่เคียงข้างนางสิบปี และผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน จะทำเรื่องเช่นนี้เมื่อกลางวันตอนที่นางถามนาง นางยังส่ายศีรษะอย่างสาบาน บอกว่านางไม่ได้ทำพอตกดึกเมื่อลองทดสอบ นางก็เผยความลับแล้ว“คุณหนู ข้าเคยพูดไว้ นางไม่น่าเชื่อถือ แต่ท่านไม่เชื่อข้า” จิ่งอี้กล่าวอย่างเย็นชา สายตาของเขามืดมน แทบจะกลืนเยว่เอ๋อร์ลงท้องทั้งเป็นเยว่เอ๋อร์ลนลานแล้ว“พระชายา…”นางรีบวิ่งเข้าไปด้วยสีหน้าที่ซีดเผือด“พระชายา ฟังข้าอธิบาย! ข้า…ข้า…”นางจับมือของฉู่เชียนหลี แต่ ‘ข้า’ อยู่ครึ่งค่อนวัน ก็พูดอะไรไม่ออกสักคำ “ข้า…”เพราะร้อนตัว ดังนั้นจึงอธิบายไม่ได้“พระชายา ข้า…”“เยว่เอ๋อร์ ข้าเชื่อใจเจ้ามากจริงๆ พวกเราผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านทุกข์ผ่านสุขมาด้วยกันมากมายเช่นนี้ ฝากชีวิตให้กันและกัน ความดีที่ข้ามีต่อเจ้า เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะไม่รับรู้เลย แต่เพราะเหตุใดเจ้าต้องทำเช่นนี้!” ฉู่เชียนหลีถามนางอย่างโกรธเคืองเยว่เอ๋อร์เบ้าตาแดงแล้ว น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลลงข้างล่างอย่างต่อเนื่องเพราะเหตุใด
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1038
“ข้าก็ไม่อยากทำให้จางเฟยตาย แต่…แต่เรื่องราวมันกลายเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าทำได้เพียงปล่อยเลยตามเลย นำขลุ่ยไม้ไผ่อวิ๋นอิงไปทิ้งไว้บนศพจางเฟย สร้างหลักฐานเท็จอวิ๋นอิงมีความผิด ข้าเองก็ถูกบีบคั้นเช่นกัน!”“ข้าก็ไม่อยากทำเช่นนี้!”“เยว่เอ๋อร์ เจ้าบ้าไปแล้ว”ฉู่เชียนหลีไม่อยากเชื่อ เยว่เอ๋อร์ที่ครั้งหนึ่งเคยนิสัยดีมีน้ำใจ จะกลายเป็นคนเช่นนี้“ตอนที่อวิ๋นอิงคบกับหลิงเชียนอี้ มีความผิดอะไร? พวกเขาสองคนมีใจให้กัน เหตุใดจึงกลายเป็นความผิดของอวิ๋นอิง?”“อวิ๋นอิงนางยั่วยวนคุณชายจิ่ง! นางหน้าไม่อาย!”“เจ้า!”ฉู่เชียนหลีหายใจเข้าลึกๆ “เจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่าอวิ๋นอิงยั่วยวนคุณชายจิ่ง หรือเจ้าเห็นกับตา?”บอกตรงๆ เยว่เอ๋อร์ไม่เคยเห็นภาพที่อวิ๋นอิงโปรยเสน่ห์ใส่จิ่งอี้แต่นางกล่าวอย่างมั่นใจ“ต้องเป็นเพราะอวิ๋นอิงยั่วยวนคุณชายจิ่งแน่ ไม่เช่นนั้นอวิ๋นอิงที่มีฐานะเป็นสาวใช้ คุณชายจิ่งจะชอบนางได้อย่างไร?”“อวิ๋นอิงไม่เพียงยั่วยวนคุณชายจิ่ง และยังยั่วยวนท่านโหวน้อย นางพฤติกรรมเหลวไหล ประพฤติตนในทางเสื่อม พระชายา หรือท่านไม่รู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นความผิดของอวิ๋นอิง?”เยว่เอ๋อร์กล่าวอย่างมั่นใจหน้าอ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1039
“เยว่เอ๋อร์ เจ้า…”ทำให้นางลำบากใจแล้วเยว่เอ๋อร์ดีกับนาง แต่กลับทำร้ายจางเฟยกับอวิ๋นอิง“พระชายา ช่วงเวลาที่ข้าอยู่เคียงข้างท่าน ยาวนานยิ่งกว่าท่านอ๋องเสียอีก ท่านลองคิดดูดีๆ หลายปีมานี้ ข้าเคยทำเรื่องที่ผิดต่อท่านหรือไม่?” เยว่เอ๋อร์กล่าวอย่างสะอึกสะอื้นที่นางเป็นปรปักษ์กับอวิ๋นอิง เป็นเพราะความเห็นแก่ตัวชั่วขณะ จึงเลือกทางเดินที่ผิดพลาดแต่ต่อให้เดินผิดทางแล้ว นางก็ไม่ลืมความตั้งใจที่แท้จริง ปฏิบัติต่อพระชายาอย่างสุดจิตสุดใจเวลานี้เอง จิ่งอี้ที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดแทรกประโยคหนึ่ง“ตอนคุณหนูบำรุงครรภ์ที่หุบเขา เจ้าเป็นคนเปิดเผยที่อยู่ของคุณหนูให้อ๋องหลีรู้ใช่หรือไม่?”เมื่อเยว่เอ๋อร์ได้ยิน ร่างกายสั่นสะท้านลำดับคำพูดไม่ถูกครู่หนึ่ง “ข้า…ไม่ใช่ข้า!”ฉู่เชียนหลีนั่งลง ประคองแขนของนาง “เยว่เอ๋อร์ เจ้าไม่ได้เป็นคนทำจริงๆ หรือ?”นางมองตาเยว่เอ๋อร์ ทุกคำพูดชัดเจน“ข้าเคยพูดไว้เมื่อกลางวัน โอกาสมีแค่ครั้งเดียว แต่เพราะเป็นเจ้า ข้าให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง”“พระชายา ข้า…”เยว่เอ๋อร์สะอึกครู่หนึ่ง มองดวงตาที่กำลังจ้องมองของพระชายา พลันเบ้าตาแดง น้ำตาทะลักออกมาทันทีนางไม่มีทางให้ย้อน
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1040
คนที่นางเชื่อใจที่สุด กลับแทงข้างหลังนาง นี่ยังจะให้นางเก็บเยว่เอ๋อร์ไว้ข้างกายอย่างวางใจได้อย่างไร?นางไม่เพียงแทงอวิ๋นอิง และยังแทงนางด้วย!นางทรยศนางเพื่ออ๋องหลี!ฉู่เชียนหลีสูดลมเข้าลึกๆ ระงับอารมณ์ หมุนกาย“เจ้าไปเถอะ!”“พระชายา!”เยว่เอ๋อร์กระโจนเข้าไปอย่างตื่นตระหนก “อย่าไล่ข้าไปเลย อย่านะ! ข้าโตมาพร้อมกับท่าน ท่านก็คือคนในครอบครัวของข้า ข้าไม่มีพ่อไม่มีแม่ ข้ามีเพียงท่านคนเดียว!”นางกอดต้นขาฉู่เชียนหลี จับชายเสื้อของนาง อ้อนวอนอย่างตื่นตระหนก“ข้าผิดไปแล้ว ข้ารู้ว่าผิดแล้ว ท่านตีข้าก็ดี ด่าข้าก็ดี ลงโทษข้าก็ดี ข้ายอมรับทุกอย่าง ท่านอย่าไล่ข้าไปเลย…”นางลนลานแล้ว นางกลัวแล้วถ้าหากไปจากพระชายา แผ่นดินที่กว้างใหญ่นี้ นางไม่มีกระทั่งที่ซุกหัวนอนถ้าหากไปจากพระชายา ความหมายในการมีชีวิตคืออะไร?“พระชายา ได้โปรด! ข้าไม่กล้าอีกแล้ว! ต่อไปข้าจะไม่เลอะเลือนอีก ได้โปรดท่านให้อภัยข้าครั้งนี้ ได้โปรดพระชายา!”นางจับเสื้อของฉู่เชียนหลี ร้อนใจจนร้องไห้ฟูมฟายเสียงที่แหบ คำพูดที่อ้อนวอน การร้องไห้ที่ไม่สามารถอดกลั้น ใบหน้าที่ซีดขาวตอนที่จางเฟยตาย นางลนลานแค่ครู่เดียวเมื่อครู
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1041
กลับถึงเรือนหานเฟิงฉู่เชียนหลียืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในลานเรือน จับลำต้นไม้ พยุงร่างกาย ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เสียทีทรมานสะอึกสะอื้นผิดหวังเศร้าโศก และอาลัยอาวรณ์…อารมณ์ต่างๆ ถาโถมเข้ามาในใจ ขมขื่นซับซ้อน ชั่วขณะนางเหมือนร้อยอารมณ์ผสมปนเป ไม่รู้จะแสดงอารมณ์อย่างไร ไม่รู้จะพูดอย่างไร จึงจะเหมาะกับสถานการณ์ในเวลานี้ไล่คนที่เคียงข้างนางสิบปีเต็มๆ ไป ความผิดหวังที่ถูกทรยศเช่นนี้…ยากจะอธิบายด้วยคำพูดไม่รู้เฟิงเย่เสวียนมาตั้งแต่เมื่อไร เขาโอบเอวจากข้างหลัง กอดนางเบาๆวางคางบนศีรษะของนาง กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้ม“ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับการกระทำ ถนนล้วนถูกมนุษย์สร้างขึ้น เส้นทางที่ดี เส้นทางที่ไม่ดี ล้วนเป็นการตัดสินใจของตัวเอง”เยว่เอ๋อร์เดินมาถึงขั้นนี้ นางเป็นคนเลือกเอง ไม่สามารถโทษใครได้ฉู่เชียนหลีสะอึกหมุนกาย กระโจนเข้าไปในอ้อมแขน กอดเขาไว้แน่นๆ สูดกลิ่นหอมบนกายเขาเข้าลึกๆทันใดนั้น รู้สึกกลัวคำว่า ‘ทรยศ’ มากๆความผิดหวังและเจ็บปวดของการถูกทรยศ ทำให้จิตใจนางหวาดหวั่น ชีวิตนี้ไม่อยากรู้สึกเช่นนี้อีก“ข้าก็มีส่วนผิด”เสียงของนางสั่น “เรื่องราวกลายเป็นเช่นนี้ ข้าก็มีส่วนต้อ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1042
คืนนี้ เหมือนสงบ แต่มีคลื่นใต้น้ำโรงหมออวิ๋นอิงหลับสนิทไปอีกหนึ่งคืน ร่างกายอ่อนล้า ประกอบกับอารมณ์ไม่ดี ย่อมไม่อยากขยับตัว ตอนที่ตื่นมา กลับเห็นร่างเงาที่คิดไม่ถึงสายหนึ่ง“พระชายา?!”ฉู่เชียนหลีนั่งอยู่ที่หน้าเตียง โดยมีจิ่งอี้ยืนอยู่ข้างๆ“ตื่นแล้ว” บนใบหน้าฉู่เชียนหลีเผยให้เห็นยิ้มจางๆ แต่รอยยิ้มนั้นแข็งเล็กน้อย ไม่รู้ว่านั่งอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว ร่างกายแข็งทื่ออวิ๋นอิงเข้าใจได้อย่างรวดเร็วพระชายามา คิดว่าจิ่งอี้เป็นคนไปเชิญมาในเมื่อเป็นเช่นนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างนางกับจิ่งอี้ น่าจะปิดไม่อยู่แล้วชั่วขณะ ไม่รู้จะพูดอย่างไรฉู่เชียนหลีเป็นคนเอ่ยปากก่อนนางกล่าว “อวิ๋นอิง ข้าขอโทษ…”อวิ๋นอิงตะลึง เงยหน้ามองนางอย่างไม่เข้าใจฉู่เชียนหลีเม้มปากที่ขมขื่น นางกล่าว “งานเลี้ยงอาหารค่ำตระกูลกู้ในตอนนั้น เยว่เอ๋อร์รู้เรื่องที่ห้องเก็บของจะระเบิดล่วงหน้า นางล่อข้าออกไป ทิ้งเจ้าไว้ที่นั่น ทำให้จางเฟยต้องตายด้วยความบังเอิญ”“นางเป็นคนวางขลุ่ยไม้ไผ่ของเจ้าไว้บนศพจางเฟย เพื่อใส่ร้ายเจ้า…”ม่านตาอวิ๋นอิงหดฉับพลัน รู้สึกแน่นหน้าอกคือนาง!ที่แท้คือเยว่เอ๋อร์!นางเคยนึก
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1043
นางปลงแล้ว สภาพจิตใจในเวลานี้ยิ่งสงบ คำพูดของท่านพ่อท่านแม่ทำให้นางมองเห็นแสงสว่าง ไม่ว่าอย่างไร นางก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขเพราะ นางคือสายเลือดคนสุดท้าย และเพียงคนเดียวที่เหลือของตระกูลอวิ๋น!“แค่ก…”ทันใดนั้น นางไอในลำคอสองทีฉู่เชียนหลีจับข้อมือที่เรียวบางของนางโดยไม่รู้ตัว “ไม่สบายตรง…”ไหนเสียงชะงักกะทันหันนางจับโดยชีพจรมงคล!เมื่อยืนยันให้แน่ใจอีกครั้ง มันคือชีพจรมงคลจริงๆ “อวิ๋นอิง เจ้าตั้งครรภ์แล้ว!”นางทั้งตกใจและประหลาดใจร่างกายอวิ๋นอิงสั่นสะท้าน มีอารมณ์ที่ซับซ้อนแนบผ่านดวงที่ที่เบิกกว้าง ไม่รู้ว่าเป็นความประหลาดใจ รังเกียจ หรืออะไรกันแน่ จิ่งอี้ที่ยืนอยู่ข้างๆ มองไม่กะพริบตา โดยเฉพาะมือยิ่งกำหมัดแน่น รู้สึกกลัวอย่างไม่มีสาเหตุเขากลัว กลัวนางรู้ว่าตั้งครรภ์ลูกของเขา รู้สึกขยะแขยงและยิ่งกลัวนางต้องการเอาลูกออกทันที ทำเรื่องที่ทำร้ายตัวเองดังนั้น เขาจึงไม่ได้บอกเรื่องที่ตั้งครรภ์กับอวิ๋นอิง และไม่ได้บอกคุณหนู“ข้าตั้งครรภ์แล้ว…”อวิ๋นอิงชะงักไปครึ่งนาทีเต็มๆ จึงจะค่อยๆ หวนคืนสตินางก้มศีรษะลงอย่างแข็งๆ มองท้องที่แบนราบของตัวเอง ร่างกายของนางผ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1044
“ข้ามันสารเลว!”เขาชกลำต้นของต้นไม้ ต้นไม้สะเทือนจนมีใบไม้ร่วงหล่นนับไม่ถ้วน ลำต้นแตกออก หนามที่แหลมและหนาบนนั้น แทงทะลุมือของเขาเลือดไหลออกมาเขาชกติดต่อกันสิบกว่าทีราวกับไม่รู้สึกเจ็บ“พอแล้ว!” ฉู่เชียนหลีคว้าแขนของเขา มองไปทางกำปั้นที่เปื้อนเลือดของเขา “เจ้าทำเช่นนี้มีประโยชน์อะไร? เรื่องที่เกิดขึ้นไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขแล้ว ไม่สู้ลองคิดดูดีๆ ว่าจะชดเชยอย่างไร!”มัวแต่โมโหไม่มีประโยชน์“แม้ข้ามีทักษะการแพทย์ ก็ไม่สามารถรักษาลูกในท้องของนางไว้ แต่นางตัดสินใจแล้ว ถ้าหากรู้เรื่องนี้ เกรงว่า…”“คุณหนู ข้าก็อยากเอาเด็กคนนี้ แต่สภาพร่างกายของนาง…”“นี่คือเรื่องที่ข้าอยากพูดกับเจ้า ลูกกับนาง รักษาไว้ได้แค่คนเดียว ถ้าหากถึงวันที่ร่างกายของนางทนไม่ไหวจริงๆ ข้าจะเอาเด็กคนนี้ออกอย่างไม่ลังเล รับประกันความปลอดภัยของนาง”เสียงของฉู่เชียนหลีเคร่งขรึมลูกไม่มีแล้ว สามารถมีใหม่ แต่ถ้าหากไม่มีชีวิตแล้ว เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรแล้วจริงๆเด็กเพิ่งเกิดก็สูญเสียแม่ ไม่มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ สำหรับเด็กแล้ว มันใจร้าย มันโหดร้าย“จิ่งอี้ เจ้าสามารถเข้าใจการตัดสินใจนี้ของข้าหรือไม่?”“ข้ารู้ ข้า
Latest chapter
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1218
สีหน้าจวินลั่วยวนเปลี่ยนเล็กน้อยเสด็จพี่รองจะช่วยนางเอง นางไม่ได้ขอให้เสด็จพี่รองทำเช่นนี้สักหน่อยเสด็จพี่รองยินดีทำเช่นนี้เอง เหตุใดกลายเป็นความผิดของนางแล้ว?อีกอย่างนะ เขาเป็นพี่ชาย นางเป็นน้องสาว พี่ชายปกป้องน้องสาว มันก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้วไม่ใช่หรือ?“จวินลั่วยวน เจ้ารู้หรือไม่ เจ้ามันไม่รู้จักพอ เจ้าเป็นแค่คนที่รู้จักเอาผลประโยชน์จากคนอื่น แต่ไม่เคยเสียสละ ไม่เคยตอบแทน เมื่อนานวันเข้า ก็กลายเป็นนิสัยเห็นแก่ตัว”“คิดว่าตัวเองเป็นจุดศูนย์กลาง”“เอาแต่ได้อย่างเดียว”“ดูผิวเผินเหมือนเจ้าอยู่ในครอบครัวที่มีความสุข แต่ในความเป็นจริง ก็ไม่รู้เลยว่าอะไรคือความรักและความอบอุ่นในครอบครัว กลับกัน ข้ายังรู้สึกว่ามันไม่คุ้มค่าแทนองค์ชายรอง”เขายอมเสี่ยงชีวิตช่วยน้องสาวออกมา แต่นางไม่สนใจความเป็นความตายของเขาเลยจวินลั่วยวนโกรธเล็กน้อยพูดถึงคำว่าครอบครัว นางก็จะนึกถึงเรื่องที่นางไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของฮองเฮาหนานยวนคำพูดของฉู่เชียนหลีกำลังเตือนนาง ความสุขที่นางได้รับในปัจจุบัน ล้วนขโมยมาทั้งสิ้น“ข้าควรทำอย่างไร เกี่ยวอะไรกับเจ้า!”นางเถียงกลับอย่างโกรธเคือง“ที่เสด็จพี่รองของ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1217
สิ้นเสียงตะโกน เขาถูกทหารที่โถมเข้ามาปิดล้อมทหารโถมเข้ามาอย่างดุดันราวกับคลื่นยักษ์ กลืนกินเขาเข้าไปในนั้น เขาฟันกระบี่อย่างแน่วแน่ กัดฟันแน่น ทั่วร่างเต็มไปด้วยบาดแผลและเลือดเขายืนหยัดจนถึงแรงเฮือกสุดท้าย…ฉู่เชียนหลีตกใจมากคิดไม่ถึงว่าองค์ชายรองหนานยวนคนนี้ ต้องเสียสละชีวิตเพื่อน้องสาวแล้วหันมามองจวินลั่วยวน“อ๊ะ!”“ช่วยด้วย!”“รีบไป พวกเรารีบไปเร็ว! ถ้ายังไม่ไป ต้องตายอยู่ที่นี่แน่!”จวินลั่วยวนกลัวจนสติแตกไปแล้ว กุมศีรษะกรีดร้องไม่หยุด ริมฝีปากซีด ยกกระโปรงขึ้นก็วิ่งออกไปข้างนอก “รีบหนีเร็ว! อ๊ะ!”“...”พี่ชายของนางถูกปิดล้อม ชีวิตเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย นางจะไปทั้งเช่นนี้?ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้ว แต่นึกถึงคำพูดของจวินอี้หลิน นางทำได้เพียงไล่ตาม“อ๊ะ!”“อ๊ะ!”จวินลั่วยวนพลางวิ่ง พลางกรีดร้อง ซึ่งดึงดูดความสนใจของทหาร มีทหารส่วนหนึ่งแยกตัวออกมาไล่ตามสายตาฉู่เชียนหลีขรึมลง ก้าวไปข้างหน้า “จวินลั่วยวน! หุบปาก!”ร้องต่อไปไม่ได้แล้ว!“เจ้าอยากล่อทุกคนมาหรือ!”“อ๊ะๆ! ข้ากลัว! เลือดเต็มไปหมด! จะตาย…อ๊ะ!”“หุบปาก!”“อ๊ะ!”เพียะ!นางไม่ฟังเลย ฉู่เชียนหลีเห็นทหารที่ม
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1216
เหล่าทหารตื่นตัวขึ้นมาทันที ทุกคนพากันหันไปมอง ก็เห็นร่างเงาสีดำวิ่งผ่าน สีหน้าเปลี่ยนฉับพลัน“แย่แล้ว!”“มีคนลอบโจมตี!”เสียงตะโกนทำให้ทุกคนตื่นตัว และคนหกเจ็ดสิบคนที่อยู่ใกล้ที่สุดก็รีบวิ่งมา พบฉู่เชียนหลีและคนอื่นแล้ว“จับพวกเขา!”ชักอาวุธออกมาโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ลงมือโดยตรงฉู่เชียนหลีเห็นท่าไม่ดี ทำได้เพียงถือกระบี่ต่อสู้กับพวกเขา“เผด็จศึกโดยเร็ว อย่ายืดเยื้อ เน้นช่วยคนเป็นหลัก!”ยิ่งสู้นาน ก็จะยิ่งดึงดูดคนมามากขึ้นฉวยโอกาสตอนที่การเคลื่อนไหวของที่นี่ยังไม่กระจายออกไป รีบจัดการโดยเร็ว ช่วยอ๋องเฉินออกมา และรีบถอนกำลัง นี่จึงจะเป็นกลยุทธ์ที่ดีที่สุด“เจ้าค่ะ!”หานอิ๋งชักกระบี่ พาเหล่าองครักษ์ลับพุ่งออกไป เริ่มสู้กับเหล่าทหาร“ลงมือ!”จวินอี้หลินตวาดเบาๆ เขาดึงน้องสาวมาไว้ในอ้อมแขน ใช้มือข้างหนึ่งถือกระบี่ ต่อสู้กับทหารเหล่านั้นจนโกลาหลไปหมดทันใดนั้น ประกายดาบ เงากระบี่ เสียงตะโกน การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือดปัง!เคร้ง!“อ่า!”“พู่!”“ฉึก!”ในการต่อสู้ที่ดุเดือด มีคนล้มลง มีคนได้รับบาดเจ็บ มีคนกระอักเลือด ชั้นวาง ท่อนไม้ กาน้ำ ของต่างๆ ล้มเกลื่อนพื้นวุ่นวายไป
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1215
หลังจากฉู่เชียนหลีรวบรวมคนในเวลาที่สั้นที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขณะเตรียมตัวออกเดินทาง ได้พบกับองค์ชายรองแคว้นหนานยวนหลังจากรู้จุดประสงค์การมาของเขา นางขมวดคิ้วแน่นองค์ชายรองเข้าร่วม นางย่อมยินดี แต่สายตาของนางมองไปที่จวินลั่วยวนโดยตรง กล่าวอย่างตรงไปตรงมา“นาง ไปไม่ได้”นิ้วชี้ชี้ไปทางจวินลั่วยวนโดยตรง“!”จวินลั่วยวนกระทืบเท้าทันที “เพราะอะไร!”แม้แต่เสด็จพี่รองก็ตอบตกลงแล้ว นางไปได้ไม่ได้ เกี่ยวอะไรกับฉู่เชียนหลี?“อ๋องเฉินถูกจับ พวกเราเป็นพันธมิตรกัน ข้าช่วยออกแรงอีกส่วนมันจะเป็นอะไร? เจ้าคิดว่าอาศัยแค่เจ้าคนเดียว สามารถช่วยอ๋องเฉินได้หรือ?”“การมีคนเพิ่มขึ้นหนึ่งคน ก็เท่ากับมีกำลังเพิ่มขึ้นหนึ่งส่วน จิตใจเจ้าคับแคบมาก ช่วยเปิดใจหน่อยได้หรือไม่?”เมื่อหานอิ๋งได้ยินคำพูดนี้ ก็จะพุ่งเข้าไปด้วยความหงุดหงิดทันทีพระชายาของพวกเขา ถึงคราวที่คนนอกจะมาสั่งสอนตั้งแต่เมื่อไร?คนที่ท่านอ๋องยังไม่ยอมตำหนิเลย จะปล่อยให้ขยะอย่างนางมารังแกได้อย่างไร?“หานอิ๋ง”ฉู่เชียนหลีห้ามนาง มีปัญหาน้อยลงดีกว่ามีปัญหาเพิ่ม อย่าทะเลาะกัน“พระชายา…”“ช่างเถอะ”จวินอี้หลินจับมือของจวินลั่วยวนแล้วก
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1214
เนื่องจากอ๋องเฉินถูกจับ บรรยากาศในทำเนียบจึงตึงเครียดมาก ทุกคนตั้งสติ ฟังคำสั่งของพระชายา ยืนเฝ้าประจำจุดของตัวเองอย่างเข้มงวดฉู่เชียนหลีออกคำสั่งปิดข่าว ห้ามแพร่งพรายเด็ดขาด เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดความตื่นตระหนกที่ไม่จำเป็นนอกทำเนียบอีกด้านของถนนจวินลั่วยวนนั่งอยู่บนบันได ระหว่างเข่าที่ชนกัน มีลูกอมที่เพิ่งซื้อมาวางอยู่หลายถุงนางกัดไม้เสียบเล็กๆ ไว้ พลางเลียลูกอม ดวงตาที่สวยงามคู่นั้น มองเห็นที่ทหารที่วิ่งไปวิ่งมาด้วยสีหน้าร้อนใจ จากประตูใหญ่ของทำเนียบที่เปิดกว้าง เหมือนกับว่าเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นนางหรี่ตาเลียมุมปาก“หวานจัง”ซวงซวงกล่าวเสียงเบา “องค์หญิง ขนมนี่หวานเกินไป ท่านกินน้อยหน่อย ระวังฟันผุนะเจ้าคะ”“ซวงซวง ขนมนี่ไม่หวาน ความหมายของข้าคือ ข้ามีความสุข”จวินลั่วยวนลุกขึ้นยืน โยนถุงลูกอมให้ซวงซวง อมไว้ในปากหนึ่งชิ้น เดินกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขซวงซวงสงสัยมีความสุข?มีความสุขอะไร?ก็แค่กินขนม ก็มีความสุขเช่นนี้แล้ว? หรือเป็นเพราะองค์ชายรองมา องค์หญิงมีความสุขมาก?ศาลาพักม้าจวินลั่วยวนเพิ่งกลับมา เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ท่าทางเหมือนรองแม่ทัพ กำลังรายง
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1213
ฉู่เชียนหลีเป็นคนประเภทชอบลงมือทำ พูดแล้วก็ทำเลยบ่ายวันนั้น อวิ๋นอิงก็ไปซื้อเรียนสำหรับเด็กมาแล้ว ในหนังสือมีภาพว่า และตัวอักษรขนาดใหญ่ เหมาะกับเด็กอายุสามสี่ขวบที่เพิ่งหัดอ่านฉู่เชียนหลีถือหนังสือ สอนเด็กทั้งสองอย่างอดทน“แมลงปอ”“เว่ยซี จื่อเยี่ย ดู อันนี้เรียกว่าแมลงปอ มีปีกยาวๆ หนึ่งคู่ และยังมีตาที่โต”“นี่คือผีเสื้อ มา อ่านตามแม่ ฮวาหูเตี๋ย”เว่ยซีมองนมจนน้ำลายไหล ดูน่าสงสารมากจื่อเยี่ยอ้าปากส่งเสียงอีอาๆ แต่พูดไม่ชัด ไม่สามารถออกเสียงที่ถูกต้อง หัดพูดจนแก้มสีชมพูจะกลายเป็นสีแดงแล้ว“ฮวา…ฝู…ฝู…ฝูเตี๋ย…”“ไม่ถูก ฮวาหูเตี๋ย”“ฮวา…ฝู…เตีย…เตียเตี่ย!”พลันจื่อเยี่ยตาเป็นประกาย จู่ๆ ก็โบกมือน้อยเหมือนผีเสื้อกระพือปีก ปากก็ตะโกนอย่างสนุกสนาน“เตียเตี่ย!”ความหมายของเขาเหมือนกำลังบอกว่า เตียเตี่ย[1]เป็นผีเสื้อ “...”อวิ๋นอิงอุ้มเจี๋ยวเจี๋ยวยืนดูที่ข้างๆ รู้สึกเพียงภาพนี้โหดร้ายและไร้มนุษยธรรมมาก จู่ๆ ก็สงสารเว่ยซีกับจื่อเยี่ยอย่างอธิบายไม่ถูกเด็กบ้านอื่นเริ่มเรียนตอนอายุห้าขวบแต่ของพระชายา หนึ่งขวบก็เริ่มเรียนแล้วนางก้มหน้า มองใบหน้าเล็กของลูกสาว กล่าวเสียงเบา
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1212
สองวันต่อจากนั้น ค่อนข้างสงบเพียงแต่สงครามกำลังจะปะทุขึ้นแล้ว เมื่อครึ่งเดือนก่อน อ๋องเฉินยึดเมืองเจียหนานได้ในคราวเดียว เพื่อโต้ตอบ ฮ่องเต้หลีเลือกที่จะร่วมมือกับแคว้นซีอวี้ ได้รับม้าศึก อาวุธ และยอดทหารที่หนึ่งคนสามารถสู้สิบคน เตรียมพร้อมลงสนามรบทุกเมื่อ สงครามดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ“กลับมาอย่างปลอดภัยนะ”ฉู่เชียนหลีผูกสายรัดเอวของเสื้อเกราะอ่อน สวมเสื้อเพ้าชั้นนอก และจัดแจงให้เฟิงเย่เสวียน ก่อนออกเดินทาง โอบเอวของเขาไม่ยอมปล่อยเป็นเวลานานเฟิงเย่เสวียนลูบศีรษะน้อยๆ ของนาง“อยู่บ้านดูแลเว่ยซีกับจื่อเยี่ยให้ดี อย่างมากข้าไปสองวันก็กลับ”“ระวังตัวด้วย”“อืม”จูบกลางหว่างคิ้วของนาง ถือกระบี่เดินจากไปฉู่เชียนหลีไปส่งถึงประตูใหญ่ กระทั่งมองไม่เห็นแผ่นหลังของเขา จึงจะกลับจวนร่างกายของอวิ๋นอิงฟื้นตัวได้ดี สีหน้าก็ดูดีขึ้นมาก มีกู่แพทย์คอยบำรุงรักษา สุขภาพของนางค่อยๆ ดีขึ้น และไม่กระอักเลือดแล้ว“พระชายา งานเลี้ยงอายุครบหนึ่งปีของเว่ยซีกับจื่อเยี่ย จะเชิญใครบ้างเจ้าค่ะ?” อวิ๋นอิงกำลังวางแผนพริบตาเดียว ยังเหลืออีกเจ็ดวัน เจ้าเด็กน้อยทั้งสองก็จะอายุหนึ่งปีแล้วเวลาผ่านไปเร็วมาก
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1211
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าจวินลั่วยวนเปลี่ยนฉับพลัน กลิ่นอายรอบกายขรึมลง มีความตื่นตระหนกสายหนึ่งแลบผ่านแววตาอย่างรวดเร็วพริบตาเดียวไม่นานก็สงบลง บนใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ“ท่านหมายความว่าอย่างไร?”“นี่ท่านพูดอะไรของท่าน!”นางสะบัดมือของจวินชิงอวี่หลุด ลุกขึ้นยืน ทั่วร่างเต็มไปด้วยความโกรธที่ถูกปรักปรำ“ข้าเป็นน้องสาวแท้ๆ ของท่าน ท่านกลับคิดว่าข้าทำเรื่องที่ไร้มโนธรรมเช่นนี้? เสด็จพี่สาม ก่อนที่ท่านจะพูด เคยถามใจตัวเองดูหรือไม่!”นางคำรามออกมาอย่างแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม ดวงตาก็กลายเป็นสีแดงไปแล้วจวินชิงอวี่รักนางมาก ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยตำหนินางแม้แต่คำเดียวแต่…“ยวนเอ๋อร์ เดิมทีคนที่วางยา เป็นคนตัดฟืนของทำเนียบเจียงหนาน รับคำสั่งจากฮองเฮาตงหลิง วางยาพิษทำร้ายพี่น้องฝาแฝด ถูกพระชายาอ๋องเฉินจับได้”“แต่เมื่อวานเจ้าส่งคนไปทำเนียบ คนตัดฟืนคนนี้ก็มาอยู่ที่ศาลาพักม้าแล้ว”“กลางคืน เสด็จแม่ก็ถูกพิษแล้ว”นำทั้งหมดนี้มาเชื่อมโยงกัน จะไม่ให้เขาสงสัยได้อย่างไร?จวินลั่วยวนเบิกตากว้าง“ข้าเป็นห่วงความร่วมมือของแคว้นหนานยวนกับอ๋องเฉิน ส่งคนไปลองถามดู ท่านกลับคิดว่าข้าติดสิ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1210
ความจริงเป็นไปตามที่ฉู่เชียนหลีคาดการณ์หลังจากจวินชิงอวี่ตามจวินลั่วยวนทัน ปลอบใจนางอยู่นาน เขารับประกันและใช้คำพูดดีๆ สารพัด จึงจะสามารถทำให้น้องสาวหายโกรธกลับถึงศาลาพักมา ก็พลบค่ำแล้วฮองเฮาหนานยวนฟื้นแล้ว“เสด็จแม่ ท่านฟื้นแล้ว!”“เสด็จแม่ ท่านรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือไม่? เจ็บคอหรือไม่?”จวินชิงอวี่ถามอย่างประหม่า จวินลั่วยวนรินน้ำอุ่นมาหนึ่งแก้ว ทั้งสองเฝ้าอยู่ที่หน้าเตียง มองมารดาด้วยความห่วงใยฮองเฮาหนานยวนรู้สึกเจ็บแบบแสบร้อนในลำคอ แค่ขยับเล็กน้อยก็เจ็บแสบมาก แม้กลืนน้ำก็เจ็บจนหน้าซีดนางเม้มปาก ไม่พูดสักคำจวินชิงอวี่จับมือของนาง กล่าวอย่างปวดใจ“เสด็จแม่ ท่านไม่ต้องกังวล พวกเราใช้ยาที่ดีที่สุดแล้ว ต้องดีขึ้นแน่นอน ทักษะการแพทย์ของพระชายาอ๋องเฉินเลิศล้ำ มีนางอยู่ ท่านจะต้องหายดีแน่นอน”จวินลั่วยวนพยักหน้า“ใช่แล้ว เสด็จแม่ ท่านก็อย่าเสียใจไปเลย อีกสามถึงห้าปีก็หายแล้ว”“...”คำพูดนี้ ฟังดูก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรแต่หากตั้งใจฟัง สำหรับฮองเฮาหนานยวนที่ชอบร้องเพลง ไม่ใช่จงใจพูดเสียดสีหรอกหรือ?ฮองเฮาหนานยวนถือแก้วน้ำ พิงอยู่ตรงหัวเตียง ค่อยๆ หลุบตา พูดไม่ออก และไม่อยา
