Mag-log inShare
บทที่ 424
Kaugnay na kabanata
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 425
วันต่อมา อวิ๋นฝูหลิงจึงหยิบห่อผ้าหลายห่อไปหาพวกนายท่านเจิ้ง“นี่คือยาสมุนไพรที่ปลูกขึ้นในสวนสมุนไพรที่ข้าพูดถึงเมื่อวาน”อวิ๋นฝูหลิงเปิดห่อผ้าแต่ละห่อออก เรียกให้พวกนายท่านเจิ้งเข้ามาตรวจสอบของทันทีที่ห่อผ้าเปิดออก กลิ่นยาหอม ๆ ก็อบอวลไปทั่วทั้งห้องภายในชั่วพริบตาพวกนายท่านเจิ้งคลุกคลีอยู่กับยาสมุนไพรตลอดทั้งปี การพินิจว่ายาสมุนไพรมีคุณภาพดีหรือเลวนั้นบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องใช้ตามอง เพียงแค่สูดกลิ่นก็ตัดสินได้แล้วทันทีที่ได้กลิ่นหอมของยาที่ลอยอยู่ในห้อง ดวงตาของนายท่านเจิ้งและคนอื่น ๆ อีกอดเปล่งประกายขึ้นมาไม่ได้พวกเขารีบก้าวเท้าเข้าไปห้อมล้อมมุงดูสมุนไพรในห่อผ้าหลายห่อที่อวิ๋นฝูหลิงนำมาอวิ๋นฝูหลิงนำยาสมุนไพรมาหลากหลายชนิด รวม ๆ กันแล้วอย่างน้อยก็มีถึงยี่สิบชนิดหลังจากที่นายท่านเจิ้งและคนอื่น ๆ ได้ตรวจดูแล้ว ความประหลาดใจในดวงตาก็เข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ คุณภาพของยาสมุนไพรเหล่านี้ไม่ด้อยไปกว่าสกุลเซี่ยเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังมีหลากหลายชนิดนายท่านอู๋หยิบตังเซียมขึ้นมาหนึ่งกำมือ กล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นระคนสั่นเครือว่า “แม่นางอวิ๋น ยาสมุนไพรที่เจ้านำมาเหล่านี้ ล้วนปลูกขึ้นมาเอ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 426
อันที่จริงสมุนไพรที่ปลูกอยู่ในสวนสมุนไพรด้านในมิติของอวิ๋นฝูหลิงพวกนั้นมีคุณภาพดีเกินไปหากนำสมุนไพรที่เติบโตอยู่ในสวนสมุนไพรด้านในมิติออกมาให้ดูเป็นตัวอย่าง แต่สมุนไพรที่นำส่งกลับเป็นสมุนไพรที่เติบโตอยู่ในสวนสมุนไพรที่เจียงโจวและชานเมืองเมืองหลวงทั้งสองที่นี้ คุณภาพสมุนไพรของทั้งสองแห่งนี้ย่อมด้อยกว่าแน่นอนหากคุณภาพสมุนไพรตอนที่นำส่งคุณภาพดีกว่าของตัวอย่างเช่นนั้นก็ถือว่าดีนักทว่าใจของอวิ๋นฝูหลิงนั้นชัดแจ้งดีว่า สมุนไพรที่เติบโตในสวนสมุนไพรทั้งสองแห่งของเจียงโจวและชานเมืองเมืองหลวงนั้นจักต้องเทียบสมุนไพรในมิติไม่ติดแน่นอนหากนำสมุนไพรของสวนในมิติออกมาขาย อวิ๋นฝูหลิงย่อมทำใจไม่ได้ได้แน่สมุนไพรของสวนสมุนไพรในมิติของนางเหล่านั้น นางเก็บไว้เพื่อปรุงยาแก่ตัวเอง ไม่มีทางนำสมุนไพรที่เติบโตอยู่ในสวนด้านในมิติออกมาเผยแพร่ต่อหน้าผู้คนแน่นอนดังนั้นอวิ๋นฝูหลิงจึงเลือกซื้อสมุนไพรจากท้องตลาดจำนวนหนึ่งมาใช้ในสำนักช่วยชีพเป็นการชั่วคราวกระทั่งนายท่านอู๋และคนอื่น ๆ ได้สติกลับมา นายท่านเจิ้งก็เริ่มหารือเรื่องจัดซื้อสมุนไพรกับอวิ๋นฝูหลิงอยู่ข้าง ๆ เป็นที่เรียบร้อยนายท่านอู๋ลอบด่านายท่านเจิ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 427
หลังจากอวิ๋นฝูหลิงหารือตกลงร่วมมือกับนายท่านเจิ้งและคนอื่น ๆ เรียบร้อยแล้ว ก็พูดคุยกันต่ออีกเล็กน้อย จึงกล่าวขอตัวลาหลังออกมาจากเรือนรับรอง นางจึงเดินเลียบไปตามทางเล็ก ๆ ที่ห้อมล้อมไปด้วยดอกไม้และต้นไม้ได้ไกลระยะหนึ่ง ก็เห็นว่าด้านในศาลาริมทางมีเหล่าท่านหมอชราผู้มีผมและหนวดเคราสีขาวดอกเลากำลังถกเถียงอะไรบางอย่าง ทั้งยังถกเถียงกันจนหน้าดำหน้าแดงไปหมดอวิ๋นฝูหลิงชะงักฝีเท้าเล็กน้อย ขณะที่กำลังลังเลอยู่ว่าจะทำเป็นไม่เห็น มุ่งหน้าเดินต่อไปหรือเข้าไปฟังสักและไกล่เกลี่ยสักหน่อยดีเพราะถึงอย่างไรแล้ว นางในฐานะที่เป็นเจ้าภาพการประชุม หากมีหมอบางคนเกิดก่อเรื่องขึ้นมาในอวิ๋นเทียนเยวี่ยน ต้องมิเป็นการดีแน่ท้ายที่สุด นางก็จำต้องออกหน้าไปไกล่เกลี่ยทว่ายังไม่ทันที่อวิ๋นฝูหลิงจะตัดสินใจ นางก็ถูกคนตะโกนเรียกไว้ก่อน“แม่นางอวิ๋น!”นางมองไปตามเสียง คาดไม่ถึงว่าคนที่ตะโกนเรียกนางไว้จะเป็นเฉิงชงรองเจ้าสำนักหมอหลวงฝ่ายซ้ายครั้นเห็นว่าอวิ๋นฝูหลิงมองไป เฉิงชงก็รีบออกมาจากศาลาทันที เขาหยุดอยู่ห่างจากอวิ๋นฝูหลิงสามถึงสี่ก้าว แล้วประสานมือคำนับนาง กล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพยิ่งว่า“พวกเรากำลังถกกันเรื่
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 428
ทว่าวิธีการผ่าท้องนั้นอันตรายมากเหลือเกิน นับแต่อดีตจวบจนบัดนี้ ก็มีเพียงอวิ๋นฝูหลิงคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้ยิ่งไปกว่านั้นการผ่าตัดเมื่อก่อนของอวิ๋นฝูหลิงก็ได้พูดอย่างชัดแจ้งไว้ล่วงหน้าแล้วว่า วิธีการผ่าท้องนี้นางมิได้มีความมั่นใจเต็มที่มากนัก มีความมั่นใจเพียงห้าส่วนเท่านั้นดังนั้นการที่คุณชายน้อยสกุลลู่กับฮูหยินน้อยสู่สามารถมีชีวิตรอดมาได้ นอกจากอวิ๋นฝูหลิงจะเหนือชั้นทางฝีมือการแพทย์แล้ว เกรงว่ายังต้องพึ่งโชคอีกเล็กน้อยหลาย ๆ คนจึงโต้เถียงกันทางหนึ่งคิดว่าการผ่าท้องนั้นสุ่มเสี่ยงเกินไป ไม่อาจเอาชีวิตของผู้ป่วยไปเสี่ยงอันตรายด้วย ส่วนอีกทางก็คิดว่าโรคฝีลำไส้เฉียบพลันนี้เป็นโรคร้ายแรง ใช้ยาก็จะเห็นฤทธิ์ช้าไป บางทียังไม่ทันรอให้ยาออกฤทธิ์ คนก็สิ้นลมเพราะความเจ็บปวดไปเสียก่อนระหว่างที่โอกาสที่จะรอดชีวิตเลือนราง สู้ต่อให้ไร้ซึ่งความหวังแต่ก็ยังพยายามเต็มที่เสียดีกว่าแม้ผ่าท้องจะมีอันตราย ทว่าจะดีร้ายอย่างไรก็ยังมีความหวังที่จะรักษาให้หายขาดได้ถึงครึ่งเชียวนะ!แล้วบัดนี้ก็ได้พบกับอวิ๋นฝูหลิงผู้เป็นเจ้าของหัวเรื่อง ในฐานะที่เป็นหมอที่ผ่าท้องคนไข้ และคนไข้ยังมีชีวิตรอดอยู่ต่อมา
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 429
ทันทีที่เฉิงชงคิดได้เช่นนั้น ก็รีบประสานมือคารวะอวิ๋นฝูหลิง กล่าวขอคำชี้แนะด้วยสีหน้าท่าทางถ่อมตัวว่า“เป็นจริงอย่างที่แม่นางอวิ๋นว่า หากพบโรคฝีลำไส้ชนิดเฉียบพลัน นอกจากผ่าท้องตัดลำไส้ตายออก ก็ไม่มีหนทางที่ดีกว่านี้แล้ว” “เพียงแต่ทันทีที่ผ่าท้อง คนป่วยจะไข้ขึ้นสูงไม่ลด บาดแผลบวมแดงและเป็นหนอน ต่อมาก็สิ้นลมหายใจ”“มีเพียงคนไข้สองรายที่แม่นางอวิ๋นผ่าท้องให้เท่านั้น ที่ยังมีชีวิตอยู่รอดต่อไปได้”“โดยเฉพาะอย่างยิ่งการผ่าท้องเอาเด็กออกให้ฮูหยินน้อยจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดิน แม่นางอวิ๋นนับว่าเป็นคนแรกตั้งแต่อดีตจนถึงบัดนี้เลยเชียว”“ไม่ทราบว่าแม่นางอวิ๋นมีเคล็ดลับอะไรอยู่ในมือหรือไม่ ที่เกี่ยวข้องกับส่วนสำคัญที่รักษาชีวิตไว้ได้?”คำถามนี้ของเฉิงชงเรียกได้ว่าช่างไม่รู้จักมารยาทเอาเสียเลยต่อให้เป็นท่านหมอที่มีชื่อเสียงเล็กน้อย มีใครบ้างที่ไม่มีศาสตร์ลับอยู่ในมือสักอย่างสองอย่าง?ศาสตร์ลับนี้เป็นพื้นฐานในการตั้งตัวของพวกเขา และเป็นเชื้อไฟที่ไม่มีวันหมดแก่ชนรุ่นหลังของตระกูลต้องกุมศาสตร์ลับของตระกูลตนไว้ให้แน่น ศาสตร์ลับของตระกูลอื่นก็ต้องคอยถ่างตารอโอกาสได้ยลสักหนทุกคนล้วนมีความคิดอย
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 430
ขณะที่เฉิงชงกำลังกางหูรอฟังอยู่นั้น ใครจะคาดคิดว่าอวิ๋นฝูหลิงกลับพูดออกมาว่า “แต่ว่าส่วนสำคัญนี้ มิใช่ว่าเมื่อครู่นี้ข้าได้พูดให้ทุกท่านฟังไปแล้วหรอกหรือ!”หลังจากอวิ๋นฝูหลิงพูดเช่นนั้นออกไป ก็เปลี่ยนไปหัวเราะเสียงเย็น มองเฉิงชงแล้วกล่าวว่า “ได้ยินว่าท่านหมอหลวงเฉิงมีศาสตร์ลับรักษาอาการแก้ไปที่สืบทอดต่อกันมาของตระกูลจาง มิลองนำมาให้ทุกท่านได้ศึกษาดูสักหน่อยหรือเจ้าคะ?”เฉิงชงได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าพลันแข็งค้างไปในชั่วพริบตา ริมฝีปากสั่นระริกพูดอะไรไม่ออกดวงตาของอวิ๋นฝูหลิงกวาดมองไปยังคนอื่น ๆ ที่เหลือครั้นท่านหมอทั้งหลายในศาลานี้สบเข้ากับดวงตาของนาง ก็พากันก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตานางตรง ๆ“ข้ายังมีธุระอื่น ต้องขอตัวก่อน”อวิ๋นฝูหลิงหัวเราะเสียงเย็น หลังพูดออกไปเช่นนั้นก็ลุกขึ้นยืน แล้วค่อย ๆ เดินจากไปทิ้งให้คนที่อยู่ในศาลาได้แต่มองหน้ากันไปมาผ่านไปพักใหญ่ ในที่สุดก็มีคนเอ่ยปากขึ้นมาก่อน ราวกับต้องการจะทำลายบรรยากาศอึดอัดนี้ไป “จุดสำคัญที่แม่นางอวิ๋นพูดถึงว่าบอกกับพวกเราแล้วนั้น คืออันใดกัน?”คนอื่น ๆ ก็รีบทบทวนความทรงจำกันทันทีหลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ ก็มีคนพูดออกมาว่า “หากข้าจ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 431
เมื่อครู่ตอนถกเถียงเรื่องฝีลำไส้ อวิ๋นฝูหลิงได้พูดอย่างชัดเจนแล้ว ถ้าหากผ่าท้อง สิ่งสำคัญที่สุดคือการรักษาความสะอาด ไม่ให้บาดแผลติดเชื้อนางชี้แนะถึงขั้นนี้ มันก็เพียงพอแล้วส่วนทำอย่างไรไม่ให้บาดแผลติดเชื้อ ย่อมเป็นเพราะนางมียา อีกทั้งยังเป็นยาในมิติที่เติมน้ำพุวิญญาณแต่นางไม่มีทางพูดเรื่องเหล่านี้!นอกจากนี้ทำไมนางต้องบอกพวกเฉิงชง?แต่ว่าเฉิงชงคนนั้นก็ตาไม่ถึงจริงๆเขาไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงกล้ามาถามสูตรลับกับนางโดยตรง?อาศัยที่เขาหน้าด้านมากพอหรือ?เดิมทีอวิ๋นฝูหลิงก็ไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับเฉิงชงอยู่แล้ว หลังจากผ่านเรื่องนี้ ยิ่งไม่ชอบเขาแล้วนางพ่นลมออกจากปากเบาๆ ตั้งใจจะปัดเรื่องที่ไม่สบอารมณ์เหล่านี้ทิ้งไปให้หมด ใครจะรู้ว่านางเพิ่งเดินไปได้สองก้าว จู่ๆ ก็มีความคิดที่แปลกประหลาดแวบเข้ามาในสมองนางนึกถึงคดีคนหายที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงเมื่อไม่นานมานี้ผู้หญิงที่หายตัวไปเหล่านั้น มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นก็คือพวกนางล้วนเป็นผู้หญิงตั้งครรภ์ใครจะยอมลำบากไปลักพาตัวผู้หญิงตั้งครรภ์โดยเฉพาะ?ไม่ว่าจะเพื่อเงินหรือเรื่องทางเพศ ผู้หญิงตั้งครรภ์ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุดแน
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 432
กล่าวจบ นางก็ย้อนถาม “เตรียมรถม้าเสร็จหรือยัง?”เดิมทีหลิงโหยวยังอยากเกลี้ยกล่อม เมื่อได้ยินอวิ๋นฝูหลิงถาม รีบกล่าวตอบทันที “เตรียมเสร็จแล้วขอรับ”อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า “ทางอวิ๋นเทียนย่วนให้เจ้าดูแลแทน ถ้าหากมีเรื่องอะไรก็ไปขอให้ท่านปู่โอวหยางกับท่านปู่หางช่วย”หลิงโหยวหลุบตาขานรับทีหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไปส่งอวิ๋นฝูหลิงที่ประตูข้างกับเหยากวงแล้วรอหลังจากอวิ๋นฝูหลิงขึ้นรถม้าจากไป หลิงโหยวจึงจะนึกขึ้นได้ทางอวิ๋นเทียนย่วนมีเรือนรับรอง แม้แต่หมอมีชื่อเสียงหลายคนก็พักที่นี่ระหว่างการประชุมใหญ่แวดวงแพทย์อวิ๋นฝูหลิงมีเรื่องส่วนตัวในอวิ๋นเทียนย่วน ถ้าหากพักผ่อน กลับไปพักที่เรือนโดยตรงก็สิ้นเรื่องเหตุใดต้องเดินทางไกล จะกลับไปพักผ่อนที่จวนอี้อ๋องให้ได้?หลิงโหยวกลอกตา แอบคาดเดาหรือว่าช่วงนี้คุณหนูใหญ่อยู่อวิ๋นเทียนย่วนมาโดยตลอด คิดถึงอี้อ๋องแล้ว? นึกถึงแม้การแต่งงานของคุณหนูใหญ่เป็นเรื่องบังเอิญ กลับเป็นวาสนาที่สวรรค์ประทานอี้อ๋องกับคุณหนูใหญ่สามีภรรยารักใคร่ ความสัมพันธ์ดีงามคิดว่าท่านโหวผู้เฒ่า ท่านโหวและฮูหยินโหวอยู่ในยมโลก ก็ปลื้มปีติเช่นกันแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไรคุณหนูใหญ่ถึงจะม
Pinakabagong kabanata
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 620
เทียนเฉวียนได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจทันทีว่าท่านอ๋องคิดจะนั่งรอลาภลอยในเมื่อเวินเจาผู้นั้นเป็นนายน้อยเผ่าเยว่ สถานะในเผ่าเยว่ก็ย่อมไม่ธรรมดาหลังจากคนแคว้นเยว่เหล่านั้นรู้ข่าวว่าเวินเจาถูกจับตัวมา จะต้องคิดหาวิธีมาช่วยเขาออกไปเป็นแน่เทียนเฉวียนไปทำตามคำสั่งของเซียวจิ่งอี้ทันทีทว่าหลังจากรอมาสามวัน ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวจากทางด้านเวินเจาแม้แต่น้อยเซียวจิ่งอี้ตระหนักได้ว่าตัวเองเจอคู่ต่อสู้เข้าแล้วราชครูแคว้นเยว่หลบหนีเก่งมาก ทำให้ยามนี้เขารู้สึกจนปัญญาอยู่บ้างหากพูดตามหลักการแล้ว คนแคว้นเยว่เหล่านั้นต้องการฟื้นฟูแคว้น ตัวตนของเวินเจาซึ่งมีสายเลือดราชวงศ์ จึงทำให้พวกเขามีเหตุผลอันชอบธรรมมิเช่นนั้นอาศัยเพียงราชครูผู้นั้น คนแคว้นเยว่ที่เหลือจะเชื่อฟังคำสั่งเขาได้อย่างไร?ทว่าหลังจากผ่านไปนาน คนแคว้นเยว่เหล่านั้นกลับไม่มีท่าทีว่าจะมาช่วยเวินเจาแม้แต่น้อยนี่หมายความว่ามองแผนของเขาออกใช่หรือไม่? หรือคิดว่ายามนี้ไม่ใช่จังหวะที่ดีในการช่วยเหลือ จึงกำลังวางแผนและเฝ้าดูอยู่?หรือคนแคว้นเยว่ยอมแพ้เรื่องนายน้อยเวินเจาผู้นี้แล้ว?เซียวจิ่งอี้คิดไปคิดมา ก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่คนแ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 619
ทหารชั้นผู้น้อยคนนั้นได้กลิ่นเลือดจาง ๆ สายหนึ่งกลิ่นเลือดจางมาก จนแทบไม่ได้กลิ่นแต่เขาเกิดมาพร้อมจมูกที่อ่อนไหวต่อกลิ่น แค่เพียงกลิ่นจาง ๆ ก็สามารถได้กลิ่นเช่นกันทหารชั้นผู้น้อยรีบเดินหลายก้าว ไล่ตามสือจ่างซึ่งเป็นผู้นำไปยามนี้สือจ่างเดินออกมาจากเรือนแล้ว ทหารชั้นผู้น้อยรีบเดินไปตรงหน้าสือจ่าง และกระซิบไม่กี่ประโยคก้นบึ้งในดวงตาของสือจ่างฉายแววประหลาดใจ และหันกลับไปมองลานบ้านด้านหลังในลานบ้าน ชายวัยกลางคนกับหญิงสาวผู้งดงามเห็นว่าในที่สุดทหารก็ตรวจค้นเสร็จแล้ว จึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกใครจะรู้ว่ายังไม่ทันถอนหายใจเสร็จ ประตูเรือนกลับถูกคนพังเปิดเข้ามาอย่างกะทันหันกลุ่มทหารที่เข้ามาตรวจค้นก่อนหน้านี้บุกเข้ามาอีกครั้งชายวัยกลางคนเห็นเช่นนั้นก็ใจเต้นแรง แต่บนใบหน้ากลับยังสงบ และก้าวออกมาด้วยรอยยิ้มคาดไม่ถึงว่าเขายังไม่ทันได้เอ่ยปาก สือจ่างผู้นั้นซึ่งเป็นหัวหน้าก็ผลักเขาไปด้านข้าง ก่อนออกคำสั่งเสียงเคร่งขรึมว่า “ค้นหาทั้งในและนอกเรือนใหม่อีกครั้ง ค้นให้ละเอียด!”ทหารทุกคนตอบรับ และแยกย้ายไปค้นหาอีกครั้งทันทีทหารชั้นผู้น้อยซึ่งประสาทรับกลิ่นไวยืนอยู่ที่เดิม จมูกขยับฟ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 618
“ขอรับ” เทียนซูรับคำสั่งก่อนจะถอยออกไปผ่านไปไม่นาน เทียนซูก็กลับมา“ท่านอ๋อง ผู้ดูแลหอจินอวี้กับพนักงานยืนยันศพกันหมดแล้วขอรับ แน่ใจแล้วว่าเป็นคนที่อยู่ข้างตัวราชครูแคว้นเยว่ผู้นั้น”เซียวจิ่งอี้ใคร่ครวญครู่หนึ่ง ก่อนถามว่า “คนผู้นี้ถูกจับได้ที่ใด?”“ถูกจับที่ตรอกหูลู่ซึ่งอยู่ทางตอนเหนือของเมืองขอรับ” เทียนซูตอบกลับเซียวจิ่งอี้กล่าวทันที “ไปเอาแผนที่จินโจวมา”ผ่านไปไม่นาน แผนที่จินโจวก็ถูกแขวนขึ้นเซียวจิ่งอี้เดินไปข้างหน้าแผนที่ หาตำแหน่งตรอกหูลู่บนแผนที่เขายื่นมือออกไปแตะบนแผนที่ หลังจากนั้นก็วงขอบเขตโดยประมาณและกล่าวว่า“ถ่ายทอดคำสั่ง ให้คนไปค้นหาทุกซอกทุกมุมของตรอกหูลู่”คนผู้นั้นที่ถูกจับได้ ย่อมไม่ปรากฏตัวที่ตรอกหูลู่โดยไม่มีสาเหตุบางทีสถานที่ซ่อนตัวของพวกเขา อาจจะอยู่ใกล้ตรอกหูลู่นอกจากนี้คนผู้นั้นที่ถูกจับได้ ยังกัดลิ้นปลิดชีพตัวเอง ไม่ให้ความหวังตัวเองว่าจะมีชีวิตรอดเลย เห็นได้ชัดว่าทำเพื่อปกป้องใครบางคนดูท่าคนรอบกายราชครูแคว้นเยว่ผู้นั้นจะจงรักภักดีเป็นอย่างยิ่งการเดินทางมาจินโจวครั้งนี้ของเขา ไม่แน่คนข้างกายที่พามาอาจจะล้วนเป็นคนสนิททั้งสิ้นหากคนสนิทเห
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 617
จิตรกรฝีมือดีเช่นนี้ เหตุใดจึงถูกเซียวจิ่งอี้เชิญไปได้ง่าย ๆยิ่งไปกว่านั้นจิตรกรฝีมือดีเหล่านั้นก็ยังไม่เคยเห็นพวกท่านจอมปราชญ์เหวินมาก่อน เหตุใดจึงสามารถวาดภาพเหมือนจากความว่างเปล่าให้เหมือนพวกเขาโดยสมบูรณ์ได้?นอกจากนี้ท่านจอมปราชญ์เหวินอยู่ที่จินโจวมานานแล้ว แต่ไม่เคยได้ยินว่าในจินโจวมีจิตรกรชื่อดังอันใดเลยตั้งแต่เขาหลบหนีจากหอจินอวี้มาจนถึงตอนนี้ ก็ยังผ่านไปไม่พ้นครึ่งวันเสียด้วยซ้ำภายในระยะเวลาอันสั้นถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงมีคนที่สามารถวาดภาพพวกเขาออกมาได้มากมายเช่นนี้?ในใจท่านจอมปราชญ์เหวินไม่อยากจะเชื่อแต่เห็นผู้ใต้บังคับบัญชาพูดจาหนักแน่น เขาก็ไม่กล้าคิดไปเองมากเกินไปไม่รู้เพราะเหตุใด เขามักรู้สึกว่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเซียวจิ่งอี้ จะมีความแปลกประหลาดมากเสมอบางทีอาจมีคนมากความสามารถอยู่ข้างกายเซียวจิ่งอี้จริง ๆ ซึ่งสามารถวาดภาพเหมือนออกมาได้เหมือนจริงโดยสมบูรณ์ โดยที่อาศัยเพียงคำอธิบายไม่กี่ประโยคยามนี้คนเหล่านี้ที่อยู่ข้างกายเขา ต่างเป็นคนที่เคยปรากฏตัวที่หอจินอวี้หากข้างกายเซียวจิ่งอี้มีจิตรกรฝีมือดีอยู่จริง ๆ เกรงว่าคนเหล่านี้ที่อยู่ข้างกายเขา คงล้วนถูกวาด
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 616
ท่านจอมปราชญ์เหวินได้แต่แสร้งทำเป็นผ่านทางมา และรีบพาคนจากไปยามที่ออกมาจากหอจินอวี้ ท่านจอมปราชญ์เหวินก็ถอดหน้ากากออกการสวมหน้ากากเดินบนท้องถนน จะยิ่งดึงดูดความสนใจหลังจากถอดหน้ากาก รูปลักษณ์ของเขาก็ไม่ได้โดดเด่นมากนัก ในฝูงชนจึงแทบไม่มีใครสังเกตเห็นเมื่อคิดว่าแผนการของตนล้มเหลว จนถูกเซียวจิ่งอี้ไล่ล่าราวกับสุนัขไร้บ้านตัวหนึ่ง อีกทั้งนายน้อยเผ่าเยว่เป็นหรือตายก็ไม่อาจรู้ได้ ในใจท่านจอมปราชญ์เหวินจึงหดหู่เป็นอย่างยิ่งเป็นความผิดของเซียวจิ่งอี้!ท่านจอมปราชญ์เหวินรู้สึกราวกับว่าเซียวจิ่งอี้เกิดมาเพื่อเป็นหายนะของเขาเขาวางแผนจัดการเซียวจิ่งอี้หลายครั้ง แต่ก็ถูกอีกฝ่ายหลบเลี่ยงได้ทุกครั้งเมื่อเขาคิดจะฉวยโอกาสสร้างความวุ่นวายให้แคว้นต้าฉี ก็จะถูกเซียวจิ่งอี้ทำลายแผนการเสมอยามนี้เมื่อนึกถึงเซียวจิ่งอี้ ท่านจอมปราชญ์เหวินก็โกรธจนกัดกรามในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ นี้ เขายังไม่มีกำลังที่จะโต้กลับได้รอก่อนเถอะรอให้เขากลับไปที่เมืองหลวง ก็จะสามารถอาศัยอำนาจขององค์ชายสาม จัดการเซียวจิ่งอี้ให้สิ้นซาก!ท่านจอมปราชญ์เหวินกัดฟัน ขณะที่สีหน้ามืดครึ้มผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดท่านจอมป
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 615
อวิ๋นฝูหลิงยังจำเรื่องที่เซียวจิ่งอี้ขอให้นางวาดภาพเหมือนได้หลังจากพบเซียวจิ่งอี้ ทั้งสองคนก็ไปยังคุกที่ขังผู้ดูแลกับพนักงานของหอจินอวี้ไว้เมื่อพูดถึงแขกผู้มีเกียรติบนชั้นสามของหอจินอวี้ ผู้ดูแลกับพนักงานของหอจินอวี้ก็ต่างจดจำได้เป็นอย่างดีชั้นสามของหอจินอวี้ ไม่ใช่ว่าใครต่างก็มีสิทธิ์ขึ้นไปได้นี่เป็นอุบายที่หอจินอวี้โยนออกมา เป็นวิธีดึงดูดลูกค้าเพื่อสร้างกำไรแบบหนึ่งผู้ที่สามารถขึ้นไปชั้นสามของหอจินอวี้ได้ หมายความว่าเป็นคนที่มีสถานะและทักษะการพนันสูงแต่กลุ่มของท่านจอมปราชญ์เหวิน กลับเป็นเวินเจาพาขึ้นไปด้วยตัวเองนับตั้งแต่เวินจือเหิงนอนป่วยติดเตียง อำนาจทั้งหมดของสกุลเวินก็ตกไปอยู่ในมือของเวินเจาเวินเจาพาคนไปพักอยู่ที่ชั้นสามของหอจินอวี้ ทั้งยังบอกให้ปรนนิบัติกลุ่มของท่านจอมปราชญ์เหวิน เหล่าคนของหอจินอวี้ย่อมไม่กล้าไม่เชื่อฟังไม่ว่าจะเป็นผู้ดูแลของหอจินอวี้ หรือพนักงาน ยามนี้เมื่อถูกขังอยู่ในคุก ทุกคนก็หวาดกลัวอยู่ตลอดเมื่อเห็นการสืบสวนก่อนหน้านี้ของเซียวจิ่งอี้ คนเหล่านี้เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง และออกไปจากคุกโดยเร็ว ทุกคนต่างก็แย่งชิงกันเป็นคนแรกเพราะกล
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 614
“พี่สาม ทางด้านเมืองหลวงมีข่าวคราวบ้างหรือไม่?”“พวกท่านปู่โอวหยางคิดค้นเทียบยาใหม่ที่ใช้รักษาผู้ที่ป่วยเพราะขี้ผึ้งทองได้แล้วหรือไม่?”หลังจากค้นพบขี้ผึ้งทอง อวิ๋นฝูหลิงก็ดึงพวกรองเจ้าสำนักโอวหยางกับหมอหลวงจงมาร่วมศึกษาด้วยกัน ทั้งยังเขียนจดหมายส่งให้นายท่านผู้เฒ่าหาง รวมถึงส่งข้อมูลที่เกี่ยวกับชีพจรและการรักษาให้เขาด้วยแม้เมืองหลวงกับจินโจวจะเป็นสถานที่ที่ได้รับผลกระทบจากขี้ผึ้งทองมากที่สุด แต่ก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าที่อื่นจะไม่ได้รับผลกระทบถึงอย่างไรการค้าของแคว้นต้าฉีก็เจริญรุ่งเรืองมาก จากใต้ขึ้นเหนือมีพ่อค้ามากมาย บางทีอาจจะมีคนที่เดินทางระหว่างเมืองหลวงกับจินโจว ซื้อขี้ผึ้งทองติดไปด้วยสองสามกล่องก็เป็นได้อวิ๋นฝูหลิงคิดว่านางออกจากเมืองหลวงมาหลายวันถึงเพียงนี้ ไม่รู้ว่าทางด้านเมืองหลวงจะมีความคืบหน้าใหม่อันใดบ้างตั้งแต่อวิ๋นฝูหลิงกลับมาถึงจินโจว ก็ยุ่งอยู่กับการรักษาผู้ป่วยมาโดยตลอด หางซานสุ่ยจึงไม่มีโอกาสได้พูดคุยเป็นการส่วนตัวกับนางตอนนี้เมื่อเห็นว่าอวิ๋นฝูหลิงเป็นฝ่ายถามขึ้นมา หางซานสุ่ยก็นับว่ามีโอกาสแล้วเขาหยิบจดหมายสองสามฉบับออกมาจากในโต๊ะ“จดหมายพวกนี้ถูกส่ง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 613
แม้ว่าราชครูแคว้นเยว่จะหนีไปแล้ว แต่เขาอยู่ที่หอจินอวี้ตั้งหลายวัน จึงมักจะมีช่วงเวลาที่ผ่อนคลายจนเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงแม้เขาจะใช้หน้ากากปิดบังใบหน้าอยู่เสมอ จึงไม่มีใครเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่คนรอบตัวเขาทุกคนจะสวมหน้ากากกระมัง?เริ่มต้นไล่ไปจากผู้ใต้บังคับบัญชา บางทีอาจจะค้นพบสิ่งใหม่ ๆ ก็เป็นได้เซียวจิ่งอี้ตัดสินใจไต่สวนผู้ดูและกับพนักงานเหล่านั้นของหอจินอวี้ยังมีทักษะการวาดภาพเหมือนอันยอดเยี่ยมของอวิ๋นฝูหลิง จะต้องจับพวกปลาซิวปลาสร้อยพวกนั้นได้เป็นแน่แม้ว่ากลุ่มของราชครูแคว้นเยว่จะฉวยโอกาสวางเพลิงเพื่อหนีออกไปจากหอจินอวี้ แต่ประตูเมืองจินโจวก็ปิดอยู่ ยามนี้พวกเขาคงยังซ่อนตัวอยู่ในเมืองนอกจากนี้ มีบางสิ่งที่ต้องจัดการด้วยเช่นกันเซียวจิ่งอี้ยืนอยู่หน้าประตูสำนักผิงอัน หันกลับมามองอวิ๋นฝูหลิงที่กำลังยุ่งคราหนึ่งเพียงชั่วครู่เดียว เขาก็พลิกร่างขึ้นหลังม้า มุ่งตรงไปยังที่ว่าการเมืองจินโจวครึ่งชั่วยามต่อมา มีประกาศใบหนึ่งถูกนำมาติดไว้ที่ประตูที่ว่าการทั้งยังมีคนตีฆ้องจากที่ว่าการ อ่านเนื้อหาในประกาศไปทั่วเมืองประกาศนี้กล่าวถึงอันตรายของขี้ผึ้งทอง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 612
“ข้าอยากจับคนร้ายที่กระทำความผิด ให้ได้แบบคาหนังคาเขา”“แต่ไม่คิดเลยว่าคนผู้นั้นจะโหดเหี้ยมถึงขั้นเสียสติ ตั้งใจวางเพลิงในหอจินอวี้ เพื่อหลบหนีการไล่ล่า”“เป็นเพราะข้าไม่รอบคอบ ทำให้ผู้บริสุทธิ์ทุกคนต้องตกอยู่ในอันตราย”“วันนี้ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเพราะเหตุเพลิงไหม้ที่หอจินอวี้ ค่ารักษาและค่ายาข้าจะจ่ายให้เอง”“นอกจากนี้ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย จะได้รับห้าตำลึง ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บหนักจะได้รับสิบตำลึง”“ได้ยินว่ามีสองคนที่ถูกไฟไหม้จนบาดเจ็บสาหัส สองคนนี้จะได้รับยี่สิบตำลึง”“เงินเหล่านี้ถือเป็นน้ำใจเล็กน้อยจากข้า ที่อยากจะรักษาร่างกายเหล่าผู้บาดเจ็บ”“ข้าจะให้คนนำเงินมามอบให้ในภายหลัง!”ผู้บาดเจ็บทุกคนได้ยินเช่นนั้น ความไม่พอใจที่สุมอยู่ในอกก็หายไปกว่าครึ่งทันทีตอนนี้เมื่อย้อนคิดดูแล้ว เมื่อคืนยามที่หอจินอวี้ถูกปิดล้อม ผู้นำคนนั้นก็บอกว่าทำเพื่อสืบคดีบางอย่างจริง ๆคิดดูอีกครายามนั้นที่เกิดเพลิงไหม้ ทหารเหล่านั้นก็มิได้บังคับขังพวกเขาไว้ในหอจินอวี้ ทว่ากลับรีบเข้ามาในหอเพื่อดับไฟช่วยคนหากไม่ใช่เพราะเหตุนี้ เกรงว่าพวกเขาคงไม่ใช่แค่ได้รับบาดเจ็บ แต่กว่าครึ่งคงตายตกไปในเหตุเพ
