บทที่ 427

หลังจากอวิ๋นฝูหลิงหารือตกลงร่วมมือกับนายท่านเจิ้งและคนอื่น ๆ เรียบร้อยแล้ว ก็พูดคุยกันต่ออีกเล็กน้อย จึงกล่าวขอตัวลา

หลังออกมาจากเรือนรับรอง นางจึงเดินเลียบไปตามทางเล็ก ๆ ที่ห้อมล้อมไปด้วยดอกไม้และต้นไม้ได้ไกลระยะหนึ่ง ก็เห็นว่าด้านในศาลาริมทางมีเหล่าท่านหมอชราผู้มีผมและหนวดเคราสีขาวดอกเลากำลังถกเถียงอะไรบางอย่าง ทั้งยังถกเถียงกันจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด

อวิ๋นฝูหลิงชะงักฝีเท้าเล็กน้อย ขณะที่กำลังลังเลอยู่ว่าจะทำเป็นไม่เห็น มุ่งหน้าเดินต่อไปหรือเข้าไปฟังสักและไกล่เกลี่ยสักหน่อยดี

เพราะถึงอย่างไรแล้ว นางในฐานะที่เป็นเจ้าภาพการประชุม หากมีหมอบางคนเกิดก่อเรื่องขึ้นมาในอวิ๋นเทียนเยวี่ยน ต้องมิเป็นการดีแน่

ท้ายที่สุด นางก็จำต้องออกหน้าไปไกล่เกลี่ย

ทว่ายังไม่ทันที่อวิ๋นฝูหลิงจะตัดสินใจ นางก็ถูกคนตะโกนเรียกไว้ก่อน

“แม่นางอวิ๋น!”

นางมองไปตามเสียง คาดไม่ถึงว่าคนที่ตะโกนเรียกนางไว้จะเป็นเฉิงชงรองเจ้าสำนักหมอหลวงฝ่ายซ้าย

ครั้นเห็นว่าอวิ๋นฝูหลิงมองไป เฉิงชงก็รีบออกมาจากศาลาทันที เขาหยุดอยู่ห่างจากอวิ๋นฝูหลิงสามถึงสี่ก้าว แล้วประสานมือคำนับนาง กล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพยิ่งว่า

“พวกเรากำลังถกกันเรื่