เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 276
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-09 17:00:00
บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 277
องค์ชายสามแทบจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อก่อนเห็นว่าน้องเจ็ดของเขาผู้นี้นั้นฉลาดเฉียบแหลมยิ่ง นึกไม่ถึงเลยว่าวันนี้เพียงเพื่อสตรีนางหนึ่ง เขาถึงได้หน้ามืดตามัวขนาดนี้โรคที่กระทั่งเจ้าสำนักโอวหยางยังรักษาไม่ได้ เขาไม่เชื่อหรอกว่าสตรีอย่างอวิ๋นฝูหลิงจะรักษาได้ต่อให้นางจะมีความสามารถจริง เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องกลัวขอแค่เล่นอุบายกับตัวยาเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อให้นางเป็นฮว่าถัว[1]กลับชาติมาเกิด ก็ไม่อาจรักษาอาการของเสด็จพ่อได้ถึงตอนนั้นเซียวจิ่งอี้ก็จะถูกลงโทษไปพร้อมกันด้วยหากจะทำให้โทษทัณฑ์นี้ร้ายแรงมากขึ้น จะกล่าวหาว่าพวกเขาวางแผนปลงพระชนม์ฝ่าบาทก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงถึงตอนนั้นพอถูกตั้งข้อหาว่าวางแผนปลงพระชนม์ ไม่ว่าจะเซียวจิ่งอี้จะได้รับความโปรดปรานมากเพียงไร ก็สามารถขดรากถอนโคเขาออกมาได้ทั้งยวง แล้วเขาก็จะไม่อาจสร้างความคุกคามใด ๆ ได้อีกส่วนคนที่เหลือนั้น บางคนเป็นกังวล บางคนลำพองใจ แล้วก็มีคนที่ยืนมองดูอยู่เฉย ๆ โดยไม่ยอมยื่นมือเข้ามาช่วยไทเฮากวาดตามองอวิ๋นฝูหลิงเล็กน้อย จากนั้นจึงหันไปมองเซียวจิ่งอี้ “ในเมื่อเจ้ากล้ารับรอง เช่นนั้นก็ให้นางรักษาฝ่าบาทเถิด”“รักษาหายย่อมได้รับพระร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-10ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 278
มีบางคนที่เห็นแล้วไม่สบอารมณ์นัก ถึงกับอดเบ้ปากออกมาไม่ได้ ทั้งยังโน้มตัวไปกระซิบกระซาบกับคนข้าง ๆ อีก“นี่ยังไม่ทันได้ตรวจพระอาการเลย นางก็วางท่าใหญ่โตเสียแล้ว ถึงกับให้เจ้าสำนักโอวหยางไปเป็นลูกมือนางเชียวหรือ?”“พูดจาเสียใหญ่โต หากอีกประเดี๋ยวรักษาฝ่าบาทไม่ได้ นางได้เจอดีแน่!”“ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอันใดขึ้นกับเจ้าสำนักโอวหยาง ก่อนหน้านี้ก็ช่วยพูดแทนแม่นางอวิ๋น ยามนี้ยังจะมาลดตัวเป็นฝ่ายออกตัวว่าจะเป็นผู้ช่วยให้นางอีก?”อวิ๋นกานซงพูดได้ถูกจังหวะยิ่ง ทั้งยังเติมเชื้อไฟความไหม้พอใจให้แก่ทุกคนอีก“พวกเราจะมีใครบ้างที่ไม่ใช่หมอมีชื่อ นางเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ เพียงคนเดียวก็ยังคิดจะปีนขึ้นไปเหยียบอยู่บนหัวพวกเราหรือไร?”“ข้ากลับละอยากดูนักว่านางจะมีความสามารถอะไร โรคที่แม้แต่พวกเรายังรักษาไม่ได้ นางที่ยังอ่อนเยาว์จะรักษาได้?”“ออกจะพูดจาใหญ่โตไปสักหน่อย หากนางรักษาไม่ได้ ตัวนางจะตายไปคนเดียวก็แล้วไปเถิด หากพัวพันมาถึงพวกเรา...”ครั้นเหล่าหมอหลวงทั้งหลายได้ยินคำพูดเช่นนี้ของอวิ๋นกานซง ใบหน้าของพวกเขาจึงยิ่งไม่พอใจหนักภายในชั่วพริบตาหมอหลวงเจิ้งมองอวิ๋นกานซงด้วยสายตาที่เหมือนจะยิ้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-10ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 279
อวิ๋นฝูหลิงหยิบห่อเข็มที่พกติดตัวขึ้นมาใช้มือหนีบเข็มทองขึ้นมาหนึ่งเล่ม ปักลงไปที่จุดชวีฉือของฮ่องเต้จิ่งผิง ตามด้วยจุดเหอกู่...กระทั่งฝังจนถึงเข็มที่เก้า หน้าผากของอวิ๋นฝูหลิงจึงเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อส่วนเหล่าหมอหลวงในตำหนักทั้งหลาย พอเห็นศาสตร์ฝังเข็มของอวิ๋นฝูหลิง ยามนี้จึงเงียบเสียงไม่ปริปากพูด ทั้งยังตกตะลึงกันทั้งหมดกระทั่งหลังฝังเข็มที่สิบสามแล้วเสร็จ มีบางคนถึงกับอดพูดเสียงหลงออกมาไม่ได้ “หรือว่านี่จะเป็นศาสตร์สิบสามเข็มสกุลอวิ๋น!”โอวหยางหมิงมองไปทางคนที่พูด พยักหน้าให้แล้วกล่าวชมเชย “ไม่เลว เป็นศาสตร์สิบสามเข็มสกุลอวิ๋นจริงๆ!”ในใจของโอวหยางหมิงทั้งตื่นเต้นทั้งภาคภูมิใจศาสตร์ฝังเข็มของท่านอาจารย์นั้นใต้หล้านี้ไม่เป็นสองรองใคร ถึงขนาดที่เขียนคัมภีร์ศาสตร์ฝังเข็มออกมาเล่มหนึ่งโดยเฉพาะเขาถือเป็นศิษย์ที่เรียนศาสตร์ฝังเข็มได้ดีที่สุดในบรรดาศิษย์พี่ศิษย์น้องทั้งหลาย ทว่าเรียนมาได้เพียงสองถึงสามในสิบส่วนของท่านอาจารย์เท่านั้นทว่าเมื่อได้เห็นอวิ๋นฝูหลิงคลำหาจุดแล้วฝังเข็มได้อย่างชำนาญ เห็นได้ชัดว่าศาสตร์ฝังเข็มของนางอยู่เหนือกว่าเขาอีกทั้งศาสตร์ฝังเข็มที่อวิ๋นฝูหลิงใช
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-10ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 280
“เทียบยานี้...” โอวหยางหมิงมีใบหน้าสองจิตสองใจอวิ๋นฝูหลิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วกล่าวว่า “ข้าจำเป็นต้องใช้ยาสมุนไพรเหล่านี้ รบกวนท่านปู่โอวหยางหาคนไปจัดยามาให้ข้าอย่างครบถ้วนก็พอเจ้าค่ะ”โอวหยางหมิงครุ่นคิดเล็กน้อย เรียกหมอคนหนึ่งที่ตามมาได้ให้ไปจัดยาที่โรงโอสถหลวงมาเดิมทีคนอื่น ๆ อยากจะดูเทียบยาที่อวิ๋นฝูหลิงเขียนขึ้นสักหน่อย จนใจที่โอวหยางหมิงทำการรวดเร็ว ไม่ได้ให้พวกเขาดูแม้แต่น้อยตอนนั้นเอง อยู่ ๆ เกากงกงที่คอยปรนนิบัติอยู่ใกล้ ๆ ก็ร้องขึ้นด้วยความตื่นเต้นดีใจ “ลดแล้ว ฝ่าบาทพระปรอทลงแล้ว!”หมอหลวงเจิ้งและคนอื่น ๆ ได้ยินเช่นนั้น จึงพากันก้าวเข้ามาดู พบว่าความร้อนในพระวรกายของฮ่องเต้จิ่งผิงลดลงมาบ้างแล้ว พระปรอทมิได้สูงอย่างก่อนหน้านี้อีกคิดไม่ถึงเลยว่าแม่นางอวิ๋นผู้นี้จักเก่งกาจจริง ๆ ใช้เพียงแค่การฝังเข็มก็ทำให้ฮ่องเต้จิ่งผิงพระปรอทลดลงได้ครั้นข่าวกระจายไปถึงด้านหน้าตำหนัก ไทเฮาและคนอื่น ๆ ต่างถอนหายใจออกมายาว ๆสวรรค์คุ้มครอง ในที่สุดพระอาการของฝ่าบาทก็ดีขึ้นเสียทีองค์หญิงใหญ่ผิงเล่อสวดพระนามของพระพุทธองค์ออกมา แล้วอิงแอบอยู่กับไทเฮาพลางตรัส “เสด็จแม่ ครานี้ต้องขอบคุณเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-10ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 281
โอวหยางหมิงเห็นดังนี้ก็ยิ่งสงสัยแล้วหมอหลวงท่านอื่นก็คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจเช่นกันก่อนหน้านี้แม่นางอวิ๋นเขียนเทียบยา ให้คนไปจับยาที่โรงโอสถหลวงไม่ใช่หรือ?เหตุใดตอนนี้ก็มาช่างวัตถุดิบยาที่นี่แล้ว?นี่นางจะทำอะไรกันแน่?หลังจากอวิ๋นฝูหลิงจับยาเสร็จหนึ่งชุด ก็ไปเลือกหม้อยาที่ใช้สำหลับต้มยาหนึ่งใบ ใส่วัตถุดิบยาที่เตรียมไว้ทั้งหมดลงไปในหม้อ แล้วเติมน้ำเข้าไปอีกทีหลังจากนั้นจึงจะสั่งให้ขันทีน้อยคนหนึ่งย้ายเตาเล็กไปที่ตำหนักของฮ่องเต้จิ่งผิงส่วนนางถือหม้อยาเดินตามหลังรอหลังจากไปถึงตำหนักแล้ว อวิ๋นฝูหลิงวางหม้อยาลงไปบนเตาเล็ก ทำการต้มยาด้วยตัวเองโอวหยางหมิงไม่เข้าใจ จึงเอ่ยถาม “แม่นางอวิ๋น ยานี่?”อวิ๋นฝูหลิงอธิบายด้วยรอยยิ้ม “ยาของฝ่าบาท ข้าต้มเองจึงจะวางใจ”เหมือนโอวหยางหมิงนึกถึงอะไรบางอย่าง เผยให้เห็นสีหน้าทีครุ่นคิดเมื่อหมอหลวงท่านอื่นได้ยิน กลับยิ่งงงงวยแล้วคนที่ถูกส่งไปจับยาที่โรงโอสถหลวงให้ฝ่าบาทยังไม่กลับมาไม่ใช่หรือ แล้วนี่นางต้มยาอะไร?ผ่านไปครู่หนึ่ง คนที่ถูกส่งไปจับยาก็กลับมาแล้วอวิ๋นฝูหลิงรับห่อยามาดมดู หลังจากนั้นยื่นให้โอวหยางหมิง“ท่านเป็นเจ้าสำนักของส
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-11ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 282
หลังจากหมอหลวงหลายท่านตรวจดู พบว่ายาในห่อยามีปัญหาจริงๆหนึ่งคือโหราเดือยไก่ถูกเปลี่ยนเป็นโหราเดือยไก่สดที่มีพิษสองคือรากเปลือกไป๋เซียนในเทียบยาถูกเปลี่ยนเป็นรากเปลือกโบตั๋น ถ้าหากไม่ตรวจอย่างละเอียด อาจสับสนได้ง่ายมากในเมื่อยามีปัญหาจริงๆ เช่นนั้นย่อมต้องตรวจสอบต่อไปและสิ่งที่จะตรวจสอบต่อจากนี้ ก็คือคนที่เคยแตะต้องห่อยาโชคดีที่เรื่องเพิ่งเกิดได้ไม่นาน ไล่จากผู้ช่วยหมอที่ไปจับยาที่โรงโอสถหลวง ตรวจสอบลึกลงไป ทุกคนที่เกี่ยวข้องถูกจับทั้งหมดทันทีหลังจากการสอบสวน สุดท้ายหมอที่จับยาของโรงโอสถหลวงคนนั้นสารภาพ เป็นเพราะเขาไม่ระวังจับยาผิด ทำให้วัตถุดิบยามั่วไปหมดสำหรับวิธีพูดเช่นนี้ เซียวจิ่งอี้ไม่ยอมรับทันทีที่เกิดเรื่อง เขาก็ตระหนักถึงปัญหาที่แฝงอยู่ในนั้นแล้วตำหนักข้างก็มีวัตถุดิบยาให้ใช้ ทว่าอวิ๋นฝูหลิงหลับสั่งให้คนไปเอายาที่โรงโอสถหลวงกลับมาห่อใหญ่ไม่นานเขาก็ตระหนักว่าอวิ๋นฝูหลิงอาจจะจงใจทำเช่นนี้ ใช้แผนซ้อนแผนหลังจากผ่านการตรวจสอบทีละขั้น ยิ่งทำให้เขามั่นใจข้อนี้และจุดประสงค์ของคนที่อยู่เบื้องหลัง ก็คือทำให้อวิ๋นฝูหลิงเกิดข้อผิดพลาด หลังจากนั้นเขาก็จะถูกถามหาควา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-11ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 283
องค์ชายสามกระสับกระส่าย ไม่มีกะจิตกะใจคิดเรื่องอื่นแล้วและเซียวจิ่งอี้และคนอื่นกลับสังเกตเห็นคำว่า ‘พระบัญชา’ ของจั่วเยี่ยนฝ่าบาทสามารถออกคำสั่งแล้ว หรือเขาฟื้นแล้ว?เซียวจิ่งอี้รีบถามทันที “ผู้บัญชาการจั่ว เสด็จพ่อฟื้นหรือยัง?”จั่วเยี่ยนพยักหน้า “แม่นางอวิ๋นรักษาฝ่าบาทฟื้นแล้วขอรับ”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนกรูกันเข้าไปในตำหนักโดยมีไทเฮานำหน้าเมื่อเข้าไปในตำหนัก ฮ่องเต้จิ่งผิงฟื้นแล้วจริงๆเพียงแต่เขายังป่วยอยู่ สีหน้าซีดเซียวเล็กน้อย ดูไม่มีชีวิตชีวาอะไร ประกอบกับเจ็บคอเพราะติดไข้หวัดลมเย็น หลังจากมอบหมายไม่กี้คำ ก็นานหลับไปแล้วไทเฮาเห็นเขาหลับตา อดรู้สึกแน่นหน้าอกไม่ได้“แม่นางอวิ๋น เหตุใดฝ่าบามนอนหลับไปอีกแล้ว?”อวิ๋นฝูหลิงรีบอธิบาย “ทูลไทเฮา พระวรกายฝ่าบาททรงอ่อนแอเพราะประชวร การนอนหลับในเวลานี้ เป็นสัญญาณซ่อมแซมตัวเองของร่างกาย ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรเพคะ”ไทเฮาพยักหน้า นี่จึงจะวางใจ“ฝีมือการแพทย์ของเจ้าเยี่ยมจริงๆ รักษาฝ่าบาทให้ดี หลังจากฝ่าบาทหายดีแล้ว ย่อมมีรางวัลให้เจ้า!”เวลานี้ ไทเฮารู้สึกถูกชะตากับอวิ๋นฝูหลิงมากขึ้นหลายส่วนอย่างไรก็ตาม หมอที่ดีนั้นหายาก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-11ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 284
อวิ๋นฝูหลิงล้วงขวดยาเล็กๆ ออกจากแขนเสื้อ นางกล่าว “ฝ่าบาท นี่คือน้ำค้างแตงโมที่หม่อมฉันคิดค้นและทำเองเพคะ มีฤทธิ์ต่อโรคแผลในปาก ลิ้น เจ็บคอต่างๆ หลังจากใช้แล้วไม่เพียงบรรเทาอาการเจ็บทันที อีกทั้งไม่เกินสามวันแผลในปากก็สามารถหายดีเพคะ”“เพียงแต่หม่อมฉันเป็นคนทำยานี้เอง ในวังให้ความสำคัญกับการใช้ยา โดยเฉพาะยาที่ฝ่าบาทใช้ ยิ่งประมาทไม่ได้เด็ดขาด”“หม่อมฉันถวายยาขวดนี้ให้ฝ่าบาท แต่ใช้ได้หรือไม่ ฝ่าบาทเป็นคนตัดสินพระทัยเองเลยเพคะ”เวลานี้ฮ่องเต้จิ่งผิงรู้สึกเพียงแค่กลืนน้ำลายก็เจ็บคอมาก เมื่อได้ยินว่ายาที่อยู่ในมืออวิ๋นฝูหลิงสามารถบรรเทาอาการเจ็บคอ ดวงตาก็ลุกวาวทันทีแต่เขายังมีสติอยู่ เข้าใจว่าต่อให้อวิ๋นฝูหลิงหวังดี ยาก็ไม่มีปัญหา แต่เขาก็ไม่สามารถใช้ส่งเดชโอวหยางหมิงอดไม่ได้ที่จะเกิดความสนใจต่อยาในมืออวิ๋นฝูหลิงเขาเดินเข้าไปกล่าว “ฝ่าบาท หรือไม่ให้กระหม่อมดูยาในมือแม่นางอวิ๋นก่อน?”ฮ่องเต้จิ่งผิงพยักหน้า บ่งบอกว่าอนุญาตโอวหยางหมิงรับยามาจากมืออวิ๋นฝูหลิง เขาเทออกมาตรวจดูเล็กน้อย พบว่าของที่อยู่ในขวดเป็นผงสีขาวเขาดมผงยาอย่างละเอียด หลังจากนั้นก็ใช้นิ้วจิ้มผงยาขึ้นมาเล็กน้อย ใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-11
บทล่าสุด
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 292
อวิ๋นฝูหลิงก้าวเดินอย่างแผ่วเบา พลางกล่าวกับหลิงโหยวว่า “แค่คนเฝ้าประตูผู้หนึ่ง ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาพูดคุยกับเขาหรอก”หลิงโหยวพยักหน้า และรีบนำคนเข้าไปโดยพลัน หลังจากนั้นก็แยกกันยืนอยู่ทั้งสองฝั่งอวิ๋นฝูหลิงหยุดฝีเท้า เงยหน้ามองป้ายที่แขวนอยู่บนประตูหลักของจวนจี้ชุนโหวเซียวจิ่งอี้จับมืออวิ๋นฝูหลิง และกล่าวว่า “ไม่ต้องกลัว เดิมทีสิ่งนี้เป็นของเจ้าอยู่แล้ว แค่ถึงเวลาที่ควรนำกลับมาเท่านั้น”อวิ๋นฝูหลิงยิ้มพลางพยักหน้าให้เซียวจิ่งอี้นางมิได้กลัวนางรอคอยวันนี้อยู่ รอคอยมาเนิ่นนานแล้วอวิ๋นฝูหลิงยืดหลังตรง ก้าวข้ามธรณีประตู เดินเข้าไปในประตูหลักอย่างผ่าเผยนายท่านผู้เฒ่าหางกับโอวหยางหมิงเดินตามหลังอวิ๋นฝูหลิงอยู่ทั้งฝั่งซ้ายและขวา ราวกับเป็นเทพผู้พิทักษ์สององค์เมื่อคนเฝ้าประตูเห็นเช่นนั้น ก็รีบวิ่งไปรายงานที่สวนด้านหลังโดยพลันอวิ๋นฝูหลิงนั่งอยู่ที่โถงหลัก รอพวกอวิ๋นกานซงอยู่เงียบ ๆประตูหลักของจวนจี้ชุนโหวเปิดกว้าง โดยไม่มีความตั้งใจที่จะปิดบังแม้แต่น้อยการกระทำนี้ไม่เพียงแต่ดึงดูดผู้คนให้หยุดเดิน แม้แต่คนที่อาศัยอยู่ข้างเคียง ก็ยังมีคนใช้ออกมาถามไถ่ข้อมูล หากมีเรื่องน่าส
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 291
อวิ๋นซานหูเอายาที่ได้รับจากอวิ๋นฝูหลิงมาใช้ทันทีมิใช่นางไม่สงสัยว่าอวิ๋นฝูหลิงอาจทำร้ายนาง แต่ยามนี้รูปลักษณ์ของนางพังทลาย ทั้งยังถูกครอบครัวทอดทิ้งและโดนดูถูกเหยียดหยาม จึงไม่มีสิ่งใดจะเสียอีกแล้วหากยาที่อวิ๋นฝูหลิงมอบให้สามารถรักษาใบหน้าของนางได้จริง ๆ แม้ว่าต้องการจะใช้นางเพื่อทำเรื่องใด นางก็ยอมทำทั้งนั้นในช่วงที่รูปลักษณ์ของนางถูกทำลาย อวิ๋นซานหูสัมผัสได้ถึงช่องว่างใหญ่หลวงของการตกจากสวรรค์มาสู่ขุมนรกชีวิตที่น่าเวทนาเช่นนี้ นางไม่อยากพบเจออีกแล้วขอเพียงรักษารอยแผลเป็นบนใบหน้า และฟื้นฟูรูปลักษณ์ให้กลับมาเป็นเช่นเดิมได้ นางก็จะเหมือนได้เกิดใหม่อีกครา ทั้งยังสามารถใช้ชีวิตได้เหมือนกับมนุษย์อีกครั้งเพื่อความหวังเช่นนี้ ไม่มีสิ่งใดที่อวิ๋นซานหูทำไม่ได้วันรุ่งขึ้น เหยากวงไปรายงานอวิ๋นฝูหลิงว่า “พระชายา ทางด้านอวิ๋นซานหูได้ส่งข่าวมาว่า ไม่ว่าพระชายาจะให้นางทำสิ่งใด นางก็เต็มใจจะทำทุกอย่างเจ้าค่ะ”อวิ๋นฝูหลิงเลิกคิ้ว “ตอบรับเร็วถึงเพียงนี้เชียว ข้ายังคิดว่านางจะใคร่ครวญดูอีกสักสองสามวันเสียอีก ช่างเห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตัวจริงๆ”เหยากวงกล่าวว่า “ความจริงเป็นเพราะยารักษารอยแ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 290
“พวกเขาเป็นคนทำร้ายเจ้า!”“ข้าได้ยินทุกอย่างเลย ท่านพ่อท่านแม่ข้าอยากได้ทรัพย์สินของสกุลอวิ๋น พี่หญิงข้าริษยาเจ้า นางชอบซื่อจื่ออันกั๋วกง อยากแย่งงานแต่งของเจ้า”“ดังนั้นพวกเขาจึงร่วมมือกัน วางแผนทำให้เจ้าเสียตัว”“คิดไม่ถึงว่าไปๆ มาๆ คนที่อยู่กับเจ้ากลายเป็นอี้อ๋อง”“พวกเขากลัวเจ้าเกาะอี้อ๋องติด เช่นนั้นก็ยิ่งกำจัดยากแล้ว ดังนั้นจึงตัดสินใจวางเพลิง อยากเผาเจ้าให้ตายโดยตรง”“และพอดีกับเจ้าเสียตัวและยังถูกดูหมิ่น จึงสามารถบอกกับโลกภายนอกว่า เจ้ารู้สึกอับอายโกรธแค้นจึงฆ่าตัวตาย”“ที่ข้าพูดเป็นความจริงทั้งหมดนะ!”อวิ๋นซานหูนอนหลับก็ยังฝัน อยากรักษาหน้าตัวเองให้หายดี ตอนนี้โอกาสอยู่ตรงหน้าแล้ว นางย่อมไม่ปล่อยให้หลุดมืออวิ๋นฝูหลิงคิดไม่ถึงว่าอวิ๋นซานหูจะติดเบ็ดง่ายเช่นนี้ ถึงกับไม่สงสัยนางเลย ก็สารภาพเรื่องราวในตอนนั้นออกมาอย่างหมดเปลือกแล้วนี่ทำให้นางไม่ได้ใช้แผนที่เตรียมมาล่วงหน้าเลย นางล้วงยาขวดหนึ่งออกจากแขนเสื้อแล้วกล่าว “ยานี่สามารถลบรอยแผลเป็นบนหน้าเจ้า เจ้าสามารถลองใช้ดูก่อน ดูว่าข้าหลอกเจ้าหรือไม่”“แต่ว่าแผลเป็นบนใบหน้าเจ้าลึกเกินไป อยากรักษาให้หายทั้งหมด อย่างน้อยก็
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 289
อวิ๋นฝูหลิงหอมแก้มอวิ๋นจิงมั่ว “ขอโทษนะ แม่มีธุระต้องทำ ไม่ได้ตั้งใจ”อวิ๋นจิงมั่วซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนอวิ๋นฝูหลิง“ไม่เป็นไรขอรับ มั่วเอ๋อร์ไม่โทษท่านแม่ขอรับ”สองแม่ลูกกอดกันอบอุ่นมาก เซียวจิ่งอี้ที่อยู่ข้างๆ ดูจนน้อยใจเจ้าเด็กนี่ ในสายตามีแต่แม่ ไม่มองเขาที่เป็นพ่อคนนี้เลยสักนิด!ผ่านไปครู่หนึ่ง อวิ๋นจิงมั่วเหมือนเพิ่งจะเห็นเซียวจิ่งอี้ เขาเงยหน้าเรียก “ท่านพ่อ” อย่างอ่อนหวานหลังจากนั้นก็ถาม “เสด็จปู่เป็นอย่างไรบ้างขอรับ?”เซียวจิ่งอี้ลูบศีรษะของเขา “เสด็จปู่ของเจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว พรุ่งนี้ข้าพาเจ้าเข้าวังไปพบเสด็จปู่ดีหรือไม่?”“ได้!” อวิ๋นจิงมั่วพยักหน้าอวิ๋นฝูหลิงกับอวิ๋นจิงมั่วเล่นกันครู่หนึ่ง หลังจากกินอาหารเย็นด้วยกัน ก็ส่งอวิ๋นจิงมั่วให้เซียวจิ่งอี้แล้วส่วนนางพาเหยากวงไปที่เรือนเปลี่ยวหลังหนึ่งของจวนอ๋องประตูห้องถูกผลักออก ผู้หญิงที่ถูกมัดอยู่ในห้องได้ยินเสียงก็เงยหน้ามองเมื่อเห็นว่าผู้มาคืออวิ๋นฝูหลิง สีหน้าของนางดุร้ายขึ้นมาทันที“เจ้าขังข้าไว้ที่นี่ คิดจะทำอะไรกันแน่?”อวิ๋นฝูหลิงเดินเข้าไป จ้องอวิ๋นซานหูตรงๆ “ยังจำชื่ออวิ๋นฝูหลิงได้หรือไม่?”ม่านตาอวิ๋
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 288
เพราะฮ่องเต้จิ่งผิงยังป่วยอยู่ ดังนั้นอาหารเช้าจึงจืดแต่ว่าอวิ๋นฝูหลิงไม่ใช่คนกินยาก อีกทั้งวัตถุดิบอาหารของยุคโบราณล้วนเป็นธรรมชาติไร้สิ่งเจือปน ของที่สามารถมาถึงโต๊ะอาหารของฮ่องเต้ มีอะไรบ้างที่ไม่ใช่ของคุณภาพสูงต่อให้เป็นข้าวต้มเปล่าหนึ่งชาม ก็ทำมาจากข้าวบรรณาการ ซึ่งส่งกลิ่นข้าวที่หอมโชยจมูก หลังจากฮ่องเต้เสวยข้าวต้มเปล่าหมดไปหนึ่งชาม จู่ๆ ก็เอ่ยปากกล่าว “เจ้าเจ็ด เจ้าหาลูกสะใภ้ให้เราได้ดีมาก!”มุมปากเซียวจิ่งอี้เผยอขึ้น “เพราะกระหม่อมโชคดี และอาศัยบุญบารมีของเสด็จพ่อ”ฮ่องเต้จิ่งผิงมองไปทางอวิ๋นฝูหลิง “เจ้ารักษาเราจนหายดี อยากได้รางวัลอะไร?”อวิ๋นฝูหลิงวางชามตะเกียบลง กล่าวตรงๆ “ฝ่าบาทจะประทานรางวัลแก่หม่อมฉันจริงหรือเพคะ?”ฮ่องเต้จิ่งผิงขมวดคิ้ว “คำพูดเราศักดิ์สิทธิ์ เจ้ารักษาเราหาย สร้างความดีความชอบอย่างใหญ่หลวง ย่อมสมควรประทานรางวัล พูดมาเถอะ อยากได้อะไร?”อวิ๋นฝูหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาท คิดว่าพระองค์คงทราบเรื่องครอบครัวของหม่อมฉันหมดแล้ว เรื่องวุ่นวายเหล่านั้น หม่อมฉันจัดการเองได้ เพียงแต่อยากให้ฝ่าบาทหนุนหลังหม่อมฉันสักครั้งเพคะ!”เมื่อฮ่องเต้จิ่งผิงได้ยินก็ห
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 287
หมอหลวงจงกล่าวอีก “แต่บ้านสายหลักสกุลอวิ๋นไม่มีสายเลือดเหลือแล้วไม่ใช่หรือ? หรือนางเป็นคนของบ้านรอง?”หมอหลวงเจิ้งส่ายศีรษะอย่างไม่เห็นด้วย “ท่าทางที่ประจันหน้ากันก่อนหน้านี้ของแม่นางอวิ๋นกับอวิ๋นกานซง เหมือนคนของบ้านรองที่ไหน?”โอวหยางหมิงกล่าวอย่างเรียบเฉย “สกุลอวิ๋นมีแค่สายเลือดบ้านสายหลัก มีบ้านรองที่ไหน?”“แค่ลูกนอกสมรสที่มาอาศัยเขาอยู่ ก็กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นบ้านรอง?”“ทายาทของสกุลอวิ๋นกลับมา สิ่งที่ควรคืนก็ต้องคืน!”กล่าวจบ โอวหยางหมิงก็ไม่พูดมากอีก ถือยาที่ต้มเสร็จไปเปลี่ยนยาให้ฮ่องเต้จิ่งผิงแล้วทิ้งให้หมอหลวงจงกับหมอหลวงเจิ้งมองหน้ากันพวกเขาเคยฟังเพลงกล่อมเด็กที่มีการร้องในเมืองเมื่อเร็วๆ นี้แล้ว และเกิดความสงสัยนานแล้วแต่พวกเขาเป็นคนรู้จักกาลเทศะ ก็ไม่ได้ไปถามอวิ๋นกานซงตรงๆอวิ๋นกานซงนับว่าเป็นคนหน้าด้านเลยทีเดียว เจอเรื่องเช่นนี้ยังสามารถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่อให้หมอหลวงในสำนักหมอหลวงที่ไม่ถูกกับเขาหยิบยกเรื่องนี้มาพูด เขาก็สามารถปฏิเสธเหมือนตัวเองเป็นคนถูกแต่วันนี้โอวหยางหมิงกลับบอกว่าอวิ๋นกานซงเป็นลูกนอกสมรสตรงๆ ในน้ำเสียงยังค่อนข้างดูถูกอวิ๋นกานซงด้วย
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 286
อวิ๋นกานซงผ่านความตึงตระหนกในตอนแรกแล้ว เวลานี้ค่อยๆ สงบลง สมองก็แจ่มใสมาก“ตื่นตระหนกอะไร?” เขาตำหนิฮูหยินรองอวิ๋น“ต่อให้นางกลับมาแล้ว ข้าก็เป็นอารองของนาง นางอยากปฏิเสธความสัมพันธ์นี้ มันไม่ง่ายเช่นนั้น!”“นางที่เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง สักวันก็ต้องออกเรือน ผู้หญิงที่ออกเรือนก็เหมือนน้ำที่ถูกสาดออกไป กิจการของสกุลอวิ๋นย่อมไม่ถึงคราวของลูกสาวที่ออกเรือนแล้วคนหนึ่งมารับช่วงต่อ”“ยิ่งกว่านั้นผู้ดูแลของสำนักช่วยชีพและที่นาร้านค้าในปัจจุบัน ล้วนเปลี่ยนเป็นคนของพวกเราหมดแล้ว นางอยากเอาสำนักช่วยชีพและที่นาร้านค้ากลับคืน ก็ต้องดูด้วยว่ามีความสามารถพอหรือไม่!”“ตอนนั้นพวกเราสามารถกลืนทรัพย์สมบัติมหาศาลนี้ของสกุลอวิ๋น เบื้องหลังก็มีที่พึ่งเช่นกัน”“นางที่เป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง เอาอะไรมาสู้กับพวกเรา?”คำพูดเหล่านี้ของอวิ๋นกานซง ก็เหมือนกำลังบอกให้ตัวเองฟังเช่นกันเมื่อนึกถึงที่พึ่งที่ตัวเองเกาะติด ในใจเขาก็มีความมั่นใจเพิ่มขึ้นทันทีฮูหยินรองอวิ๋นยิ่งฟังยิ่งรู้สึกว่ามีเหตุผล จึงไม่ตื่นตระหนกและไม่กลัวแล้วเช่นกัน“นายท่านพูดถูก!”“ตอนนั้นพวกเราสามารถฆ่านางครั้งแรก ก็ย่อมสามารถฆ่าครั้งท
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 285
อวิ๋นกานซงพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึมหลังจากนั้นเล่าเรื่องที่อวิ๋นฝูหลิงเข้าวังกับอี้อ๋อง อีกทั้งได้รับอนุญาตรักษาฮ่องเต้จิ่งผิง และยังรักษาจนหายดีด้วยให้นางฟังฮูหยินรองอวิ๋นยิ่งฟังยิ่งหวาดกลัวจบแล้ว จบเห่แล้ว!อวิ๋นฝูหลิงยังมีชีวิต เดิมทีนี่ก็เป็นข่าวร้ายอยู่แล้ว ตอนนี้นางยังรักษาฝ่าบาทจนหายดี มีความดีความชอบอันยิ่งใหญ่นี้ ยิ่งแตะต้องนางส่งเดชไม่ได้แล้วความสนใจของอวิ๋นหลิงจือกลับอยู่ที่ตัวอี้อ๋องทั้งหมดทั้งๆ ที่ต่างก็เป็นผู้หญิงสกุลอวิ๋น แต่อวิ๋นฝูหลิงได้รับความโปรดปรานตั้งแต่เด็ก เป็นคุณหนูใหญ่ผู้สูงศักดิ์ของจวนจี้ชุนโหวและนางทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรด้อยกว่าอวิ๋นฝูหลิง กลับได้รับการปฏิบัติอย่างเย็นชาในสกุลอวิ๋นเพียงเพราะพ่อของนางคือนายท่านรองอวิ๋นที่ไม่ได้รับความโปรดปราน และไม่ใช่ผู้สืบทอดบรรดาศักดิ์จี้ชุนโหวนางยอมรับไม่ได้!โชคดีที่สวรรค์มีตา ให้สามีภรรยาจี้ชุนโหวตายก่อนวัยอันควร เหลือไว้เพียงอวิ๋นฝูหลิงที่เป็นเด็กกำพร้าคนนี้นางจะทำลายอวิ๋นฝูหลิงด้วยมือตัวเอง ให้คุณหนูผู้สูงศักดิ์ในอดีตคนนี้ ได้ลิ้มลองรสชาติที่ตกลงมาจากก้อนเมฆ แล้วถูกเหยียบย่ำลงไปในโคลนและทุกสิ่งที่อ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 284
อวิ๋นฝูหลิงล้วงขวดยาเล็กๆ ออกจากแขนเสื้อ นางกล่าว “ฝ่าบาท นี่คือน้ำค้างแตงโมที่หม่อมฉันคิดค้นและทำเองเพคะ มีฤทธิ์ต่อโรคแผลในปาก ลิ้น เจ็บคอต่างๆ หลังจากใช้แล้วไม่เพียงบรรเทาอาการเจ็บทันที อีกทั้งไม่เกินสามวันแผลในปากก็สามารถหายดีเพคะ”“เพียงแต่หม่อมฉันเป็นคนทำยานี้เอง ในวังให้ความสำคัญกับการใช้ยา โดยเฉพาะยาที่ฝ่าบาทใช้ ยิ่งประมาทไม่ได้เด็ดขาด”“หม่อมฉันถวายยาขวดนี้ให้ฝ่าบาท แต่ใช้ได้หรือไม่ ฝ่าบาทเป็นคนตัดสินพระทัยเองเลยเพคะ”เวลานี้ฮ่องเต้จิ่งผิงรู้สึกเพียงแค่กลืนน้ำลายก็เจ็บคอมาก เมื่อได้ยินว่ายาที่อยู่ในมืออวิ๋นฝูหลิงสามารถบรรเทาอาการเจ็บคอ ดวงตาก็ลุกวาวทันทีแต่เขายังมีสติอยู่ เข้าใจว่าต่อให้อวิ๋นฝูหลิงหวังดี ยาก็ไม่มีปัญหา แต่เขาก็ไม่สามารถใช้ส่งเดชโอวหยางหมิงอดไม่ได้ที่จะเกิดความสนใจต่อยาในมืออวิ๋นฝูหลิงเขาเดินเข้าไปกล่าว “ฝ่าบาท หรือไม่ให้กระหม่อมดูยาในมือแม่นางอวิ๋นก่อน?”ฮ่องเต้จิ่งผิงพยักหน้า บ่งบอกว่าอนุญาตโอวหยางหมิงรับยามาจากมืออวิ๋นฝูหลิง เขาเทออกมาตรวจดูเล็กน้อย พบว่าของที่อยู่ในขวดเป็นผงสีขาวเขาดมผงยาอย่างละเอียด หลังจากนั้นก็ใช้นิ้วจิ้มผงยาขึ้นมาเล็กน้อย ใ
