The Follow Love 7.

The Follow Love 7.

“สวัสดีค่ะ” พราวมุกยกมือขึ้นไหว้เจ้านายหนุ่มด้วยความนอบน้อม เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าเจ้านายตรง  ๆ ใจเจ้ากรรมก็รู้สึกเต้นแรงและหน้าเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา เพราะสายตาของติณภัทรที่มองมาที่เธอในตอนนี้

“ครับ สวัสดีครับน้องพราวมุก” ติณภัทรทักทายผู้ช่วยเลขาของเขาเสียงหวานแล้วมองสำรวจพราวมุกพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ จนพราวมุกต้องหลบสายตาอย่างเขินอาย และพยายามเก็บอาการของตนเองให้ดีที่สุด

“อะแฮ่ม” เกษมณีเห็นสาวตาของเจ้านายก็กระแอมขึ้นเสียงดังแล้วมองติณภัทรอย่างดุ  ๆ

“อื้ม มีอะไรอีกหรือเปล่า?” ทำให้ติณภัทรรู้ตัวและเก็บอาการ เขาเอ่ยถามเลขารุ่นพี่เสียงนิ่ง

“มีค่ะ พราวออกไปรอพี่ที่โต๊ะนะ เดี๋ยวพี่คุยงานกับคุณติณก่อน” เกษมณีพยักหน้าตอบแล้วหันไปบอกผู้ช่วยให้ออกไปรอด้านนอก

“ค่ะ” พราวมุกรับคำอย่างว่าง่ายแล้วหันหลังเดินออกไปทันที เพราะตอนนี้เธอเริ่มควบคุมตนเองไม่อยู่แล้ว ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เพียงแค่เห็นหน้าและสบสายตาของเจ้านายหนุ่ม ก็ทำให้เธอไม่เป็นตัวเองเสียอย่างนั้น พราวมุกเดินออกมาจากห้องทำงานของติณภัทร พอปิดประตูเธอก็ถอนหายใจออกมาแล้วยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตนเองที่ตอนนี้เต้นแรงมาก  ๆ

คล้อยหลังพราวมุกออกไปแล้ว เกษมณีก็หันมามองเจ้านายตนเองด้วยสายตาดุ ๆ แล้วพูดขึ้น “คนนี้ไม่ได้นะติณ”

“อะไรพี่เกด?” ติณภัทรละสายตาจากประตูแล้วหันมามองเลขาตนเองด้วยความงง

“เห็นสายตานายฉันก็รู้แล้ว”  

แต่มีหรือที่เกษมณีจะไม่รู้ว่าเขาเสแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ แต่ที่จริงเขาเข้าใจในคำพูดของเธอทุกคำ

“ผมรู้น่า ปกติผมก็ไม่เคยกินพนักงานในบริษัทตัวเองอยู่แล้ว ผมไม่อยากเป็นสมภารกินไก่วัดให้เสียการปกครองหรอกน่า ที่ผมมองก็เพราะว่าน่าสนใจดีต่างหาก” ติณภัทรถอนหายใจออกมาแล้วพูดขึ้น

ตอนนี้เขาแค่สนใจพราวมุกเพราะแปลกใหม่ก็เท่านั้น ไม่ได้คิดจริงจังอะไรเสียหน่อย อีกอย่างก็ไม่เคยคิดที่จะคบหรือเล่น ๆ กับคนในบริษัทตนเองอยู่แล้ว เพราะมันจะเสียการปกครอง เพราะถ้าแม่เขารู้เข้า มีหวังได้มาเล่นงานเขาถึงที่นี่เป็นแน่ ๆ

“ก็แล้วไป ขอให้จำคำตัวเองไว้ให้ดีนะ คนนี้ฉันขอจริง ๆ น้องเขาเป็นเด็กดี” เกษมณีนั้นพอจะรู้อยู่แล้วว่าติณภัทรมีคติประจำใจว่าจะไม่กินคนในบริษัทแม้จะเจ้าชู้แค่ไหนก็ตาม เธอก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง แต่ก็ไม่วายบอกย้ำว่าคนนี้ไม่ได้จริง ๆ

“เป็นเด็กดีแล้วเกี่ยวอะไรกับผม?” ติณภัทรหันไปมองเลขารุ่นพี่ที่มีอีกฐานะคือพี่สาวแล้วถามขึ้นด้วยความแปลกใจ ว่าเด็กสาวที่เพิ่งเดินออกไปเป็นเด็กดีแล้วเกี่ยวอะไรกับเขา

“ก็คนดี ๆ ไม่ควรมาเจอคนอย่างนายไง อย่าแม้แต่จะคิด” เกษมณีชี้หน้าคาดโทษและไม่เหลือความเคารพในฐานะเจ้านาย บทบาทในตอนนี้เป็นการคุยกันในฐานะพี่น้อง ไม่ใช่เจ้านายและลูกน้อง

“มากไปละ นี่ผมเป็นเจ้านายพี่นะ” ติณภัทรมองพี่สาวด้วยความขุ่นเคือง

“ฉันไม่ได้เตือนแกในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง แต่เตือนในฐานะพี่สาวกับน้องชายต่างหาก แล้วถ้านายมาทำอะไรผู้ช่วยฉันนะ เรื่องนี้ถึงหูคุณป้าแน่” เกษมณีพูดขึ้นอีกครั้ง แล้วไม่วายพูดข่มขู่เจ้านายหนุ่ม ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปทันทีที่พูดจบ

“ทำเป็นดุ ผมเป็นเจ้านายนะเว้ย ที่นี่ที่ทำงานไม่ใช่ที่บ้าน” ติณภัทรมองตามหลังเกษมณีไปแล้วบ่นขึ้นเบา ๆ เพราะครอบครัวของเกษมณีสนิทกับที่บ้านเขามากและมีฐานะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ตั้งแต่เขายังเด็ก จำความได้ก็มีพี่สาวอย่างเกษมณีแล้ว และแม่ของเขาก็เอ็นดูเธอมาก ที่เธอได้มาทำงานเป็นเลขาให้เขา ก็เพราะแม่ของเขานั่นแหละที่ส่งมาช่วยงานและจับตาดูพฤติกรรมของเขาไปด้วย จะเรียกว่าส่งมาคุมก็ได้