บทที่ 97

หลังจากมาที่จวนโหวเป็นเวลาสองปี หลินซวงเอ๋อร์ก็ไปอาบน้ำที่ห้องเก็บเครื่องใช้ห้องน้ำเสมอ ห้องนั้นทั้งมืดและชื้น และน้ำร้อนก็มีจำกัด คนรับใช้ถูกจำกัดว่าการใช้น้ำร้อนแค่ถังเดียวต่อวัน ถ้ามากกว่านั้นก็จะไม่มีแล้ว

หลินซวงเอ๋อร์อาบอย่างละเอียด เมื่อน้ำไม่เพียงพอ นางก็เติมน้ำเย็นลงไป ในที่สุดถังน้ำร้อนก็กลายเป็นน้ำอุ่น ถึงแม้ว่าจะเป็นฤดูหนาวก็ต้องทน

เมื่อเทียบกับห้องของเยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้ ห้องพักของเขาทั้งสะอาดและอบอุ่น และเขาจะมีน้ำร้อนมากเท่าที่ต้องการ

เมื่อนึกถึงว่านางได้จ่ายค่าใช้นี้ด้วยชีวิต นางก็กัดฟัน หลินซวงเอ๋อร์ถอดเสื้อผ้าออก ยกขาขึ้นแล้วเดินช้า ๆ เข้าไปในอ่าง...

หลินซวงเอ๋อร์ก็หลับตาลงอย่างพึงพอใจ เมื่อร่างของนางจมอยู่ในอ่าง

มีกลีบดอกที่กลิ่นหอมลอยอยู่บนน้ำด้วย นี่อาจจะเป็นการอาบน้ำที่สบายที่สุดที่นางเคยอาบมา

หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกมันแปลกใหม่มาก และถือกลีบดอกไม้บนน้ำไว้ในฝ่ามือของนางเพื่อเล่น

เยี่ยเป่ยเฉิงจ้องไปที่หนังสือในมือของเขาครู่หนึ่ง แต่จิตใจของเขาฟุ้งซ่านไปแล้ว ถึงแม้ว่าเสียงน้ำไหลหลังม่านบังลมนั่นจะไม่ดังมาก แต่เขาก็ได้ยินชัดเจนมากเลย

เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วขึ้น เมื่อด