บทที่ 408

หลินซวงเอ๋อร์นั่งลงข้างเยี่ยเป่ยเฉิง

ปิ่นปักผมบนศีรษะก็ส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊ง

เยี่ยเป่ยเฉิงเห็นว่าม่านลูกปัดบนหน้าผากของนางเกือบจะบดบังดวงตา จึงยกมือขึ้นแล้วเหน็บม่านลูกปัดไว้ที่ด้านหลังหูของนาง

ทันใดนั้นหลินซวงเอ๋อร์ก็มองเห็นได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น

“สวามี สวยไหม?” หลินซวงเอ๋อร์ชี้ไปที่ศีรษะที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับของตน อยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออกเล็กน้อย

เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวว่า: "สวยมาก ถ้าซวงเอ๋อร์ชอบมันมากขนาดนี้ เหตุใดถึงไม่ใส่ที่สวามีรมอบให้ล่ะ?"

หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: " นี่คือของที่องค์หญิงมอบให้ "

เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวว่า: " ในเมื่อเป็นน้ำใจของนาง ซวงเอ๋อร์ก็รับไว้เถิด แต่ว่าต่อไปนี้ จะต้องใส่แต่ของที่สวามีมอบให้เท่านั้น รู้หรือไม่? "

“ได้เลย” หลินซวงเอ๋อร์ยิ้มตาหยี ลักยิ้มลูกแพร์ทั้งสองจุดบนแก้มทั้งน่ารักทั้งงดงาม

สายตาของฉีหมิงจับจ้องมาที่หลินซวงเอ๋อร์อยู่ตลอดเวลา เมื่อเห็นทั้งสองมีปฏิสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิด ก็รู้สึกหดหู่อยู่ในใจเป็นอย่างมาก จึงเงยหน้าขึ้นแล้วดื่มเหล้าไปหนึ่งถ้วยใหญ่ๆ

พอเหล้าอันเข้มข้นเข้าไปในลำคอ รู้สึกแสบร้อนที่หน้าอก แต่เขากลับเพิกเฉย ยกมือขึ้นรินเหล้าเข้