บทที่ 13 (2.2) + บท 14 (4 หน้า) เคียงข้างธารา ยลหมู่แมกไม้

“คุณชายว่านก็กล่าวเกินจริงไปหน่อย ข้าไหนเลยจะใจคอโหดร้ายเพียงนั้น” กู่ซิงอีกล่าวอย่างน้อยใจ ใบหน้าเหมือนเด็กที่โดนดุ หันมองไปทางอื่นเหมือนรอให้บิดามารดามาปลอบโยนก็มิปาน

ว่านฟู่เฉิงเผลอกดมุมปากลึกลง เกือบหลุดขำออกมา บุรุษตัวโตมีท่าทีตั้งแง่ตั้งงอนได้เสียที่ไหน ทว่าพอกู่ซิงอีทำแล้วกลับให้ความรู้สึกน่าเอ็นดูยิ่งนัก ถึงขั้นที่ว่าเขาเผลอปล่อยมือออกจากกระต่ายแล้วยกมือขึ้นไปลูบหัวของกู่ซิงอีโดยไม่รู้ตัวแทน อาจด้วยเพราะเจ้าตัวเอามือวางบนเข่าจนตัวขดเล็กลงเหมือนเด็กน้อยด้วยแหละ เขาจึงใจอ่อนขึ้นมา ว่านฟู่เฉิงหาข้ออ้างให้ตนเองเช่นนั้น

แต่เพียงลูบไปได้สองครั้งเท่านั้นทุกอย่างพลันชะงัก ทั้งเขาและกู่ซิงอีที่เพิ่งหันกลับมาต่างมองหน้ากันนิ่งงัน ดวงตาของโจรถ่อยตัวน้อยก็ดูโตขึ้นเล็กน้อย ว่านฟู่เฉิงรีบดึงมือกลับก่อนจะรีบควานหาพัดแถวขาขึ้นมาสะบัดพรึ่บหนึ่งทีเพื่อกางออก แล้วพัดโบกไปมา ไม่รู้ตัวว่าเจ้ากระต่ายบนตักกระโดดหนีไปตั้งแต่ตอนไหน “ไม่ไปแล้วหรือน้ำตก หากมืดแล้วเดี๋ยวผีจะหลอกเอา” เขากล่าวเพื่อเบี่ยงเบนบรรยากาศอึดอัดที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ให้จางหายไป แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือประโยคที่ฟังดูตลกนี้จะ