เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 53 (1/2) : ไม่มีวันเสียใจ (1)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-08 16:15:14หลี่อวิ้นกุยเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นบิดา ดูเหมือนอีกฝ่ายคงจะรู้เรื่องระหว่างเขากับเมิ่งเจียวซินไม่น้อยแล้วเป็นแน่ คราแรกเขาคิดจะรอปรับความเข้าใจกับเมิ่งเจียวซินให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยพานางมาเข้าเฝ้าผู้เป็นบิดาในฐานะว่าที่พระชายาเพียงหนึ่งเดียวของเขา แต่ทว่าทุกอย่างมันกลับ...
“เจ้าสาม”
“พ่ะย่ะค่ะ” หลี่อวิ้นกุยตอบรับ พร้อมกับรีบดึงสติของตัวเองกลับมา
“หากเจ้าต้องการจะตอบแทนน้ำใจของนาง หรือต้องการจะรับผิดชอบ ข้าว่า...”
“ลูกรักนางพ่ะย่ะค่ะ”
“รัก! เจ้ารักสตรีมนุษย์นางนั้นจริง ๆ หรือ?”
หลี่อวิ้นกุยรู้สึกไม่ชอบใจคำถาม สายตา และสีหน้าของราชาปีศาจยามนี้เลย แต่เพราะอีกฝ่ายคือ ผู้เป็นบิดาของเขา และเจ้าตัวก็อาจจะไม่เคยรักใครจริง จึงไม่เข้าใจความร
บทที่เกี่ยวข้อง
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 53 (2/2) : ไม่มีวันเสียใจ (2)
ถึงแม้หลี่อวิ้นกุยจะรู้อยู่แก่ใจว่า หลังจากที่เขาก้าวขาเข้าไปสารภาพผิดกับราชาปีศาจ อีกฝ่ายก็คงจะรู้สึกหวาดระแวงในตัวเขาเพิ่มขึ้นกว่าเดิม เพราะที่ผ่านมาระหว่างเขากับผู้เป็นบิดา หากอีกฝ่ายไม่เรียกหา เขาก็ไม่เคยไปขอเข้าเฝ้าเจ้าตัว แล้วตั้งแต่วันที่หลี่อวิ้นกุยก้าวเท้าเข้าไปอยู่ในวังราชาปีศาจ ผู้เป็นบิดาก็ไม่เคยมาหาเขาที่ตำหนักเลยสักครั้ง แต่หลี่อวิ้นกุยก็เชื่อว่า หลังจากผู้เป็นบิดาสืบหาผู้ที่อยู่เบื้องหลังมือสังหารได้แล้ว อีกฝ่ายก็คงจะลดความหวาดระแวงที่มีในตัวเขาลงไปเอง ซึ่งหลี่อวิ้นกุยก็รู้สึกแปลกใจในสิ่งที่ตนเองคิด และตั้งใจจะทำอยู่ไม่น้อยเลย แต่พอได้ย้อนนึกดู...ก็อาจจะเป็นเพราะเรื่องเล่าในวังที่เขาเคยฟังมาจากเมิ่งเจียวซินก็ได้ จึงทำให้ตอนนี้มุมมองที่เขามีต่อผู้เป็นบิดาเริ่มเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม และเขาก็เริ่มเข้าใจการกระทำบางอย่างของอีกฝ่ายด้วย แล้วในขณะนั้นหลี่อวิ้นกุยก็เล็งเห็นถึงโอก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-08ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 54 (1/2) : เจ้าเห็นข้าเป็นคนเช่นไร (1)
“เรื่องที่ให้ไปสืบได้ความว่าอย่างไรบ้าง?” “เป็นดั่งที่พระองค์คาดการณ์ เด็กนั่นอยู่เบื้องหลังมือสังหารจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ” หลี่อวิ้นเซียนยกมุมปากยิ้มจาง ดวงตาเย็นชาเป็นประกายขึ้นมาวูบหนึ่ง “หึ! สตรีนางนั้นช่างเลี้ยงบุตรชายออกมาได้เหมือนกับตัวเองเสียจริง” “แล้ว...พระองค์จะทำเช่นไรต่อหรือพ่ะย่ะค่ะ?” “ที่จริงก่อนหน้านี้ ข้าคิดจะหายาถอนพิษมาช่วยพวกเจ้าใหญ่ เพื่อเก็บเอาไว้ถ่วงอำนาจรอเจ้าสามแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้อีกนิด แต่...ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นเช่นนี้ไปแล้ว ข้าก็คงได้แต่ต้องเก็บเจ้าเด็กนั่นเอาไว้ถ่วงอำนาจแทนเสียก่อน รอข้ามีโอรสเพิ่มอีกสักสองสามคน ค่อยมาว่ากันอีกที แต่ถ้าหากสตรีนางนั้นกับเจ้าเด็กนั่นยังคงก่อเรื่องไม่หยุด ข้าก็คง...” หลี่อวิ้นเซียนปรายตามองสหาย แต่ทว่าเจ้าตัวก็ไม่แม้แต่จะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-09ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 54 (2/2) : เจ้าเห็นข้าเป็นคนเช่นไร (2)
เมิ่งเจียวซินนั่งแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ พลางคิดไปถึงเรื่องวุ่นวายเมื่อเช้าที่เกิดจากฝีมือใครบางคน แต่จะว่าไป...นิสัยเอาแต่ใจ ชอบเรียกร้องความสนใจเช่นนี้ ใช่ว่านางจะไม่เคย... ‘ข้าไม่ควรคิดเรื่องบุรุษผู้นั้นอีก!’ เมิ่งเจียวซินคิดในใจพร้อมกับรีบสะบัดศีรษะ เพื่อขับไล่ความคิดเมื่อครู่ทิ้งไป แล้วในขณะนั้นนางก็ได้ยินเสียงคล้ายบานหน้าต่างกระแทกกับฝาผนังห้อง “คงเป็นหน้าต่างบานนั้นสินะ” เมิ่งเจียวซินบ่นพึมพำออกมาเบา ๆ แล้วรีบลุกขึ้นหยิบชุดคลุมตัวในมาสวมใส่ ตั้งแต่เมิ่งเจียวซินเข้ามาพักอาศัยอยู่ที่นี่ นางก็เพิ่มความระมัดระวังในการใช้ชีวิตของตัวเองมากขึ้น ซึ่งทุกวันก่อนจะเข้ามาจัดการดูแลตัวเองหลังฉากกั้น นางก็จะไล่เดินไปลงกลอนประตู และหน้าต่างในห้องพักของนางทุกบาน แต่ทว่าวันนี้กลับมีก้อนกรวดขนาดเล็กอัดอยู่ในช่องลงกลอนของหน้าต่างบานหนึ่ง ซึ่งนางก็พยายามทั้งเขี่ยทั้งงัด จนเวลาผ่านล่วงเลยไปเกือบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-09ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 55 (1/2) : ตัวตนและหน้าที่ (1)
เมิ่งเจียวซินจ้องมองผ้าพันแผลที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือดบริเวณหัวไหล่กับหน้าท้อง จากนั้นนางก็เอ่ยถามว่า “ช่วงขามีบาดแผลหรือไม่เพคะ?” “มี...” “พระองค์จะถอดหรือจะพับ?” เมิ่งเจียวซินพูดพร้อมกับจ้องมองไปที่กางเกงของอีกฝ่าย “ช่วงขามีบาดแผลไม่มาก ข้าขอพับแล้วกันนะ” เมิ่งเจียวซินพยักหน้าเบา ๆ แทนคำตอบ แล้วพออีกฝ่ายพับขากางเกงทั้งสองข้างเสร็จ นางก็เห็นผ้าพันแผลที่พันอยู่รอบบริเวณต้นขาข้างขวาอีกหนึ่งที่ จากนั้นเมิ่งเจียวซินจึงขยับลงไปนั่งยังพื้นที่ว่างข้างเตียง ก่อนจะไล่แกะผ้าพันแผลออกจากร่างกายของบุรุษตรงหน้าจนหมด แล้วนางก็ไปหยิบผ้าสะอาด ผ้าพันแผลผืนใหม่ สมุนไพรห้ามเลือด สมุนไพรใส่แผลสดม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-10ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 55 (2/2) : ตัวตนและหน้าที่ (2)
หลี่อวิ้นกุยมองเข้าไปในดวงตากลมโตของสตรีตรงหน้า “ข้าเล่าจบแล้ว ซินซิน เจ้าอยากจะรู้อะไรจากข้าอีกหรือไม่? ถามมาได้เลยนะ ข้ายินดีตอบเจ้าทุกเรื่อง แต่...ข้าขอเพียงแค่อย่าเพิ่งถามเรื่องข้อเสนอ และสิ่งที่ข้าร้องขอจากราชาปีศาจ เพราะสองเรื่องนี้จะถูกประกาศต่อหน้าทุกคนในงานเลี้ยงคืนข้ามปี ซินซิน คืนพรุ่งนี้เจ้าไปร่วมงานเลี้ยงกับข้านะ” เมิ่งเจียวซินสบตากับหลี่อวิ้นกุยนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง นางไม่ตอบ...แต่รีบก้มลงไปจัดการทำแผลให้อีกฝ่ายต่อจนเสร็จ แล้วในขณะที่นางไล่ตรวจดูความเรียบร้อยตามบาดแผลอีกครั้ง นางก็คิดไปถึงทุกเรื่องที่เจ้าตัวบอกเล่าให้นางฟัง แม้มันจะค่อนข้างละเอียด แต่ทว่าในใจของนาง...มันก็ยังมีอีกหนึ่งคำถามที่คาใจ “องค์ชายสามเพคะ คือ...ถึงยามนี้หม่อมฉันจะเข้าใจแล้วว่า เหตุใดตอนเจอกันครั้งแรกพระองค์ถึงบอกตัวตนที่แท้จริงกับหม่อมฉ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-11ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 56 (1/2) : ข้าตั้งใจ (1)
“ตัวตนและหน้าที่ของข้าเช่นนั้นหรือ?” หลี่อวิ้นกุยขมวดคิ้วแน่น แต่เพียงแค่ไม่นานเขาก็เข้าใจว่า เมิ่งเจียวซินกำลังกังวลเรื่องใดอยู่... จากนั้นความรู้สึกร้อนรน และหัวใจที่รู้สึกเจ็บปวดเมื่อครู่ มันก็เริ่มสงบลง ดวงตาคมจึงจ้องมองสตรีตรงหน้าด้วยความแน่วแน่ และมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิม แล้วในขณะที่หลี่อวิ้นกุยกำลังจะเอ่ยปาก เขาก็ได้รับสัญญาณจากจิ่นสือ “เหตุใดจึงกลับมาเร็วนัก!” หลี่อวิ้นกุยสบถออกมาเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยกับสตรีตรงหน้าว่า “ซินซิน ข้ารักเจ้า เรื่องตัวตนและหน้าที่ของข้า เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล ขอเพียงแค่เจ้ารู้สึกเช่นเดียวกันกับข้า และตอบตกลงว่า จะยอมแต่งเข้ามาเป็นชายาเพียงหนึ่งเดียวของข้า ปัญหาอื่น ๆ ข้าจะเป็นคนจัดการมันเอง วันพรุ่งนี้ข้าจะกลับมารับคำตอบ และมารับตัวเจ้าไปร่วมงานเลี้ยงพร้อมกันกับข้า ห้ามไปก่อนเป็นอันขาด รับปากข้าสิซินซิน”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-12ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 56 (2/2) : ข้าตั้งใจ (2)
เมิ่งเจียวซินยืนมอง และคอยบอกวิธีทำแผลให้กับปิงหลง แล้วเมื่อเห็นเด็กชายเริ่มทำเองได้ นางก็ถอยออกมาเล็กน้อย เพื่อให้อีกฝ่ายเข้าไปทำแผลตามร่างกายของขันทีทั้งสองคนได้สะดวกยิ่งขึ้น แล้วในระหว่างนั้นเมิ่งเจียวซินก็นึกไปถึงการกระทำของตัวเอง เมื่อครู่...ตอนที่นางแยกไปหยิบสมุนไพร และอุปกรณ์ทำแผลในห้องพัก ขณะที่เดินนางก็คิดไปถึงเรื่องความเหมาะสม ระยะห่าง แล้วไหนจะข้อห้ามระหว่างบุรุษกับสตรีในโลกใบนี้ เพราะถึงแม้ว่าคนเจ็บทั้งสองจะเป็นขันที แต่ในสายตาของคนที่นี่...หากนางเป็นผู้ลงมือทำแผลให้ด้วยตัวเอง มันก็อาจจะดูไม่เหมาะสม สุดท้ายนางจึงตัดสินใจขอให้ปิงหลงเป็นผู้ลงมือทำแผลให้กับขันทีทั้งสองนี้แทนนาง แต่พอเมิ่งเจียวซินนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน เพียงแค่นางจับสังเกตได้ว่า...หลี่อวิ้นกุยได้รับบาดเจ็บมา นางก็ไม่แม้แต่จะหยุดคิดเลยด้วยซ้ำ ในยามนั้นนางลืมใส่ใจแม้กระทั่งเรื่องความเหมาะสม และยังหลงลืมเรื่องข้อห้ามระหว่างบุรุษกับสตรีในโลกใบนี้ไปจนหมดสิ้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-13ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 57 (1/2) : ถ้าหากจะต้องเลือก (1)
พอเห็นสายตาที่องค์ชายรองหลี่อวิ้นหยางจ้องมองมา โจวหลิวอิงก็จ้องอีกฝ่ายกลับไปเช่นกัน ไม่ต้องพูดถึงพลัง และอำนาจในมือของผู้เป็นบิดา หรือพี่ชายของนาง เพียงแค่พลังภายในกายที่นางมีอยู่ในยามนี้ หากคิดจะกำจัดสัตว์ร้ายตรงหน้า คิดหรือว่า...นางจะทำไม่ได้! แล้วถ้าหากโจวหลิวอิงลงมือกำจัดองค์ชายรองหลี่อวิ้นหยางขึ้นมาจริง ๆ นางก็เชื่อว่า บุรุษมากเล่ห์บางคนไม่เพียงไม่ตำหนินาง อีกฝ่ายอาจจะมาขอบคุณนางในภายหลังเลยก็ได้ ‘ท่านอาหญิงโจวสามารถมองทะลุยันต์ลวงตาได้ด้วยหรือนี่? ที่ผ่านมาดูเหมือนว่า...ข้าจะประเมินความสามารถของนางต่ำจนเกินไป’ หลี่อวิ้นหยางคิดในใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนคำนับให้กับโจวหลิวอิง แล้วกล่าวว่า “เป็นข้าที่ล่วงเกินท่านอาหญิงโจว เรื่องในวันนี้ข้าคงต้องขอโทษท่านด้วย แต่ข้าก็มีเหตุผลที่ต้องทำเช่นนี้เหมือนกัน คือ...ที่ผ่านมาท่านอาหญิงโจวก็รู้ว่า ยามที่ข้าไปท่อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-14
บทล่าสุด
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 80 (1/2) : ช่วยเอ็นดู (1)
เมิ่งเจียวซินนึกอยากจะวิ่งออกไปจากตรงนี้ แต่เพราะนี่คือ ห้องพักของนาง จึงได้พยายามรวบรวมสติของตัวเองกลับมา แล้วเอ่ยถามออกไปว่า “พร้อมแล้ว? เจ้าพร้อมเรื่องอะไร?” “ก็เรื่องให้เจ้าศึกษาร่างกายของข้า ตอนนี้ข้าพร้อมแล้ว” พูดจบ หลี่อวิ้นกุยก็ก้มลงไปกระตุกปมผ้าคาดเอวของตัวเองทันที “กุยกุย นั่นเจ้าจะทำอะไร?” “ข้าก็จะเปลื้องผ้า แล้วขึ้นไปนอนรอเจ้าบนเตียงอย่างไรล่ะ” คำพูดของบุรุษตรงหน้าทำเอาเมิ่งเจียวซินอ้าปากค้าง หลี่อวิ้นกุยจงใจค่อย ๆ ถอดเสื้อคลุมออก เพราะเขาเริ่มรู้สึกสนุกกับสีหน้าแบบนั้นของอีกฝ่าย ทันทีที่เสื้อคลุมตัวนอกหลุดออกจากตัว เขาก็เตรียมจะถอดเสื้อตัวใน... แต่ทว่าหลี่อวิ้นกุยห
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 79 (2/2) : ข้าพร้อมแล้ว (2)
หลี่อวิ้นกุยเงยหน้า แล้วหันมองออกไปนอกหน้าต่าง เพื่อพักสายตาจากการนั่งอ่านรายงานมาครึ่งค่อนวัน จากนั้นเขาก็นึกไปถึงเรื่องของพระสนมเซียวกับหลี่อวิ้นเหมย... เมื่อเช้าหลังจากหลี่อวิ้นกุยกลับเข้ามาในห้องตำรา เขาก็รีบส่งองครักษ์เงาไปติดตามดูทุกความเคลื่อนไหวของหลี่อวิ้นเหมย รวมไปถึงทุกคนที่อยู่ในตำหนักของเด็กหญิงด้วย ในอดีตที่ผ่านมา อาจจะด้วยเพราะหลี่อวิ้นกุยมองว่า พระสนมเซียวกับหลี่อวิ้นเหมยมีสายเลือดฝั่งมารดาของเขาด้วย เขาจึงพยายามอดทน และไว้หน้า ยามที่คนทั้งคู่พยายามเข้าหา เพราะต้องการผลประโยชน์จากเขา แต่หลังจากที่คนทั้งคู่มีส่วนร่วมในการลอบวางยาพิษ และลอบทำร้ายหลี่อวิ้นกุยครั้งล่าสุด เขาก็ไม่คิดจะไว้หน้า หรืออดทนต่อการกระทำของคนทั้งคู่อีก หากไม่เพราะคำพูด และคำขอของเมิ่งเจียวซิน ไม่แน่ยามนี้แม้แต่ลมหายใจ...พระสนมเซียวกับหลี่อวิ้นเหมยก็อาจจะไม่มีเหลือแล้วกระมัง
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 79 (1/2) : ข้าพร้อมแล้ว (1)
พอเดินเข้าไปในห้องโถง เมิ่งเจียวซินก็เห็นเด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูคนหนึ่งหันมาส่งยิ้ม แล้วเดินตรงเข้ามาหาพวกนาง “อวิ้นเหมยน้อมทักพี่สาม” หลี่อวิ้นเหมยพูดพร้อมกับทำความเคารพหลี่อวิ้นกุย “ถวายพระพรองค์หญิงห้า หม่อมฉันเมิ่งเจียวซินเพคะ” เมิ่งเจียวซินทำความเคารพเด็กหญิงตรงหน้า “คุณหนูเมิ่งไม่ต้องมากพิธีกับ...” หลี่อวิ้นเหมยหยุดพูดกลางคัน เพราะในขณะที่เด็กหญิงเดินเข้าไปหมายจะจับมือเมิ่งเจียวซิน หลี่อวิ้นกุยที่ยืนอยู่ข้างกายสตรีตรงหน้า ก็เอื้อมมาจับไหล่แล้วดึงฝ่ายตรงข้ามให้ถอยห่าง “คุณหนูเมิ่งเป็นเหมือนกับข้า ที่ไม่ค่อยชินกับการให้ผู้ใดมาแตะเนื้อต้องตัว” “ข้า...เป็นข้าที่คิดน้อยเกินไป ขอพี่สามกับคุณหนูเมิ่งได้โปรดอย่าถือสา” &n
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 78 (2/2) : ข้าก็เช่นกัน (2)
ผ่านไปเกือบสองเค่อที่ภายในห้องพักปกคลุมไปด้วยความเงียบ มีเพียงเสียงขีดเขียนพู่กัน กับเสียงลมหายใจของสองคนที่อยู่ในนั้น แล้วในขณะที่ความรู้สึกประดักประเดิดเกิดขึ้นกับคนทั้งสองในห้อง เสียงของฝูกงกงก็ดังแว่วเข้ามาว่า “องค์ชายสามพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงห้าหลี่อวิ้นเหมยมาขอเข้าพบพระองค์ และขอเข้าเยี่ยมว่าที่พระชายา ยามนี้องค์หญิงห้านั่งรออยู่ที่ห้องโถงพ่ะย่ะค่ะ” “ไปบอกองค์หญิงห้า วันนี้ข้ากับว่าที่พระชายาไม่สะดวก...” ตอบมาถึงตรงนี้ หลี่อวิ้นกุยก็หยุด แล้วหันไปมองรอยแดงบนต้นคอของเมิ่งเจียวซิน ยามนี้ร่องรอยจากฝีมือของเขาได้จางหายไปเกือบหมดแล้ว หลี่อวิ้นกุยจึงเอ่ยถามเมิ่งเจียวซินว่า “ซินซิน พรุ่งนี้เจ้าสะดวกใจให้น้องห้าเข้าพบหรือไม่?” “สะดวก”
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 78 (1/2) : ข้าก็เช่นกัน (1)
เมิ่งเจียวซินเงยหน้าขึ้นมามองหลี่อวิ้นกุย นางยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ไม่ทันได้ตอบรับ หรือปฏิเสธ อีกฝ่ายก็กล่าวขึ้นมาต่อว่า “เรื่องยาบรรเทาอาการจากยาพิษค่ำคืนเหมันต์ ก็อย่างที่ข้าเคยรายงานผลให้เจ้าฟังว่า ยาของเจ้าบรรเทาอาการจากยาพิษได้ดีมาก ซึ่งตอนนี้ยาที่เจ้าให้ข้านำมาทดลองได้หมดจากร้านขายยา ที่ข้าให้คนนำไปปล่อยได้สักพักแล้ว ยามนี้เหล่าผู้ที่มียาพิษค่ำคืนเหมันต์อยู่ในกาย ก็เริ่มส่งคนไปตะเวนหาซื้อยา บางคนถึงขั้นจ้างคนไปตะเวนหาผู้ที่ปรุงยาตัวนี้ขึ้นมาแล้วด้วย ซินซิน ข้าจึงอยากถามเจ้าว่า หากข้าจะขอสูตรยาตัวนี้จากเจ้ามาปรุงขาย เจ้าจะสะดวกใจหรือไม่? ที่ข้าถามเช่นนี้ เพราะตอนนี้ข้ามีทั้งสถานที่ ผู้ที่มีความสามารถในการปรุงยา รวมไปถึงแหล่งหาสมุนไพรที่จะใช้ปรุง ซึ่งกำไรได้จากการขายยา ข้าจะยกให้เจ้าทั้งหมด แล้วเจ้าก็ไม่ต้องกลัวว่า ส
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 77 (2/2) : ความลับ (2)
หลังจากนั้นบุรุษไร้ยางอายก็เดินออกไปจากห้องพักของเมิ่งเจียวซิน ผ่านไปไม่ถึงสองเค่อหลี่อวิ้นกุยก็กลับเข้ามาพร้อมกับเหล่าขันที และองครักษ์สตรีทั้งสองของนาง โดยผู้คนเหล่านั้นต่างก็ช่วยกันทยอยขนโต๊ะทำงาน หนังสือ หีบเอกสาร แท่นวางพู่กัน รวมไปถึงอุปกรณ์สำหรับเขียนอื่น ๆ เข้ามาวางในห้องพักของนาง เมิ่งเจียวซินรู้สึกแปลกใจไม่น้อย ที่อันลี่กับอันเหมยยินยอมให้หลี่อวิ้นกุยทำเช่นนี้ได้ แล้วยังช่วยเหล่าขันทีทยอยขนสิ่งของต่าง ๆ โดยไม่แม้แต่จะเอ่ยคัดค้าน หรือพยายามเข้ามาเกลี่ยกล่อมนาง แล้วในระหว่างที่ผู้คนช่วยกันทยอยขนสิ่งของต่าง ๆ เข้ามา เมิ่งเจียวซินก็รับรู้ได้ถึงสายตาของสององครักษ์สตรีที่เหลือบมองมาทางนางอยู่บ่อยครั้ง พอหันกลับไปมอง...แล้วเห็นสีหน้า และท่าทีของคนทั้งสอง นางก็พอจะเดาได้ทันทีว่า คนทั้งคู่ต้องการให้นางทำสิ่งใด แต่เพราะเป็นตัวนางเองที่เอ่ยปากอนุญาต ยามนี้เมิ่งเจียวซินจึงทำได้เพ
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 77 (1/2) : ความลับ (1)
รุ่งเช้า เมิ่งเจียวซินลืมตาขึ้นมา บุรุษที่นอนอยู่ข้างกายนางทั้งคืนได้แอบออกจากห้องพักไปแล้ว โดยหลี่อวิ้นกุยได้หยิบเอาชุดที่ขาดวิ่นของนางติดมือออกไปด้วย หลังจากเมิ่งเจียวซินจัดการดูแลตัวเองเสร็จ นางก็เดินมานั่งลงที่หน้ากระจกตรงโต๊ะเครื่องแป้ง จากนั้นนางก็จัดแต่งทรงที่สามารถปล่อยผมลงมาครึ่งศีรษะ แล้วเดินไปรื้อหาอาภรณ์ที่คอตั้ง หรือคอสูงมาสวมใส่ แต่ไม่ว่าจะสวมใส่อาภรณ์ที่คอสูงขนาดไหน อย่างไรมันก็ไม่สามารถปกปิดรอยแดงช้ำ ที่ต้นคอของนางได้หมดทุกรอยอยู่ดี “เห็นทีข้าคงต้องแกล้งป่วยสักสามวัน!” เมิ่งเจียวซินนั่งวางแผนแกล้งป่วยให้กับตัวเอง พอคิดออก...นางก็รีบไปเอากลอนที่ประตูห้องพักลง จากนั้นจึงเดินกลับมาล้มตัวลงนอนบนเตียง พร้อมกับดึงผ้าขึ้นมาห่มจนถึงปลายคาง ตอนนี้เมิ่งเจียวซินรู้สึกว่า โชคดีที่นางขอความเป็นส่วนตัวในห้องพัก
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 76 (2/2) : เรื่องเช่นนี้ (2)
กล่าวมาถึงตรงนี้ หลี่อวิ้นกุยก็หยุด แล้วขยับเข้าไปนั่งพิงหัวเตียง จากนั้นก็ดึงสตรีข้างกายให้ลงมาซบที่แผงอกของตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบเส้นผมนุ่ม พร้อมกับเล่าต่อว่า “ซินซิน การที่ข้าต้องการปลดปีศาจทุกตนในตระกูลเฉินออกจากราชการ ส่วนหนึ่งก็เพราะเรื่องความแค้นส่วนตัว แต่อีกส่วนก็เพราะตระกูลเฉินต่อหน้าทำเป็นสรรเสริญราชาปีศาจ แต่ลับหลังกลับคอยยุแยงปีศาจเผ่าอื่น ๆ ให้กระด้างกระเดื่องต่อการปกครองของคนเผ่ามาร แล้วหลังจากที่ข้าส่งคนไปคอยติดตาม เพื่อหาหลักฐานการกระทำผิดเพิ่มเติม ข้าก็ได้รู้ว่า ปีศาจตระกูลนี้ได้ลักลอบแลกเปลี่ยนอัญมณีต้องห้าม และยังมีความผิดซุกซ่อนอยู่อีกหลายอย่าง แต่...ถึงแม้ยามนี้จะมีหลักฐานเพียงพอให้เอาผิด ทว่าการที่จะปลดขุนนางระดับสูงออกจากตำแหน่งก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ เพราะมันเชื่อมโยงไปถึงขั้วอำนาจแล้วอีกอย่างไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ก็เพิ่งจะมีการแต่งตั้งที่มีผลต่อขั้วอำนาจไปแล้วถึงสองครั้ง
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 76 (1/2) : เรื่องเช่นนี้ (1)
เมิ่งเจียวซินหลังจากต้องนั่งกดข่มความรู้สึกเจ็บ และข่มกลั้นความรู้สึกอาย จนการทายาที่ยาวนานสิ้นสุดลงไปได้ พอสวมใส่เสื้อผ้าชุดใหม่เสร็จ นางก็สังเกตเห็นว่า หลี่อวิ้นกุยยังคงนั่งมองมาที่รอยแดงบนต้นคอของนาง แล้วด้วยสีหน้า และสายตาของเจ้าตัว ทำให้นางรู้ว่า อีกฝ่ายยังรู้สึกผิดกับเรื่องที่เพิ่งผ่านมา เมื่อฝ่ายตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมา แล้วเห็นว่า นางกำลังจ้องมองอยู่...เจ้าตัวก็รีบก้มหน้า หลบตา ซึ่งในขณะนั้นเมิ่งเจียวซินก็สังเกตเห็นว่า ริมฝีปากของหลี่อวิ้นกุยยังคงมีเลือดไหลซึมออกมา นางจึงกล่าวว่า “กุยกุย เงยหน้าขึ้นมา” พอเห็นบุรุษตรงหน้ายอมทำตามที่นางบอก เมิ่งเจียวซินจึงขยับเข้าไปใกล้ ก่อนจะจับปลายคางของหลี่อวิ้นกุยเอาไว้ แล้วเริ่มลงมือเช็ดคราบเลือด จากนั้นบาดแผลขนาดเล็ก และขนาดใหญ่ก็ปรากฏสู่สายตาของนาง... แม้เมิ่งเจียวซินจะรู้ดีว่า ร่างกายของหลี่
