LOGINShare
บทที่ 13 (2/2) : ไม่เคยเห็น (2)
Last Updated:
2025-01-27 19:15:31เมิ่งเจียวซินถอนหายใจออกมาเบา ๆ หนึ่งครั้ง เมื่อเห็นว่าหมิงจิวยังคงพยายามพูดโน้มน้าวใจของนางไม่หยุด นางจึงตัดสินใจกล่าวสิ่งที่คิดออกมาทันที
“หมิงจิว ข้าขอพูดกับเจ้าตรง ๆ นะ เรื่องของความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ แล้วอย่างที่ข้าบอกกับเจ้าไปเมื่อครู่...ข้ากับพี่ชายหมิงพูดคุยกันยังไม่ถึงห้าครั้งเลยด้วยซ้ำ ที่สำคัญก็เหลืออีกเกือบสองเดือนข้าถึงจะปักปิ่น และหากปักปิ่นแล้ว ก็ใช่ว่าข้าจะต้องแต่งงานทันทีเลยมิใช่หรือ?”
“ข้า...”
“ข้าเข้าใจในความหวังดีของเจ้านะหมิงจิว แต่ข้าขอให้มันเป็นเรื่องของภายภาคหน้า ตอนนี้ข้ายังไม่อยากคิดเรื่องคู่ครอง”
“อืม...ข้าขอโทษ ข้าเข้าใจแล้ว แต่เจียวซินหากวันไหนเจ้าคิดเรื่องคู่ครอง เจ้าช่วยรับพี่ชายของข้าไว้เป็นหนึ่งในตัวเลือกแรก ๆ ได้หรือไม่?”
เมื่อเห็นว่าตน
Related chapters
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 14 (1/2) : ปีศาจมักล่อลวงมนุษย์! (1)
เมื่อหาข้อสรุปให้กับตนเองได้แล้ว เมิ่งเจียวซินจึงปรับน้ำเสียงของนางให้อ่อนโยนลง ก่อนจะกล่าว “กุยกุยฟังข้านะ ข้าไม่รู้และข้าก็ไม่เข้าใจด้วยว่า อะไรทำให้เจ้าคิดไปว่าการที่สตรีนางหนึ่งส่งยิ้มให้กับบุรุษเป็นการกระทำที่ไร้ยางอาย เพราะสำหรับข้ารอยยิ้มเป็นเพียงการแสดงความรู้สึก แล้วในบางครั้งข้าก็ใช้การส่งยิ้มแทนการสื่อสาร เพราะการที่ข้าส่งยิ้มให้กับผู้อื่น บางครั้งมันช่วยให้ข้าได้สิ่งในที่ตัวเองต้องการ แล้วในบางครั้งมันก็ยังช่วยให้ข้าสามารถทำสิ่งต่าง ๆ ได้ง่ายขึ้นอีกด้วย” “เจ้าใช้การส่งยิ้มแทนการสื่อสารเช่นนั้นหรือ?” “ใช่ เจ้าดูนี่นะ” กล่าวจบ เมิ่งเจียวซินก็ยิ้มแบบไม่ถึงดวงตาให้เด็กหนุ่มดู “ยิ้มแบบนี้ ข้าเรียกว่าเป็นการยิ้มผูกมิตร ข้ามักจะใช้ในยามที่ข้าพบเจอกับผู้อื่นเป็นครั้งแรก คล้ายกับการเปิดทางเพื่อให้ตัวข้าได้เข้าไปพูดคุย และทำความรู
Last Updated : 2025-01-28ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 14 (2/2) : ปีศาจมักล่อลวงมนุษย์! (2)
“เจ้านี่ช่าง!” หลี่อวิ้นกุยยามนี้ทั้งรู้สึกโมโห ทั้งเสียหน้า และรู้สึกอับอายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หากเป็นสตรีนางอื่นมาทำกับเขาแบบนี้ เขารับรองได้เลยว่า...สตรีนางนั้นไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้ยืนหายใจต่อ แต่พอเป็น... “ซินซิน เจ้าห้ามยิ้มแบบเมื่อครู่ให้ผู้อื่นเห็นเด็ดขาด โดยเฉพาะกับบุรุษหน้าเหม็นพวกนั้น” หลี่อวิ้นกุยพยายามปรับลมหายใจของตัวเองขณะกล่าว แต่เมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย “เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่?” “ข้ารู้แล้ว ข้าก็เพิ่งจะเคยลองยิ้มแบบนี้เป็นครั้งแรก แล้วก็ยิ้มให้กับเจ้าเป็นคนแรกด้วย แต่...ใบหน้ากับใบหูของเจ้ายังคงแดงอยู่เลยนะ” “ซินซิน...เจ้านี่ช่างน่าตายเสียจริง!” หลี่อวิ้นกุยมองสตรีที่ยังคงหัวเราะใส่เขาไม่หยุดอย่างอ่อนใจ
Last Updated : 2025-01-28ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 15 (1/2) : หยุดเพื่อพัก ถอยเพื่อก้าว (1)
เมื่อกลับเข้ามาในห้องพัก เมิ่งเจียวซินก็ขอตัวออกไปจัดการดูแลตัวเองที่ห้องน้ำด้านหลังเรือน หลังจากจัดการดูแลตัวเองเสร็จ นางก็กลับเข้ามาให้ห้องพร้อมกับเสื้อคลุมบุรุษตัวใหญ่หนึ่งตัว “กุยกุยหลังจากเจ้าจัดการดูแลตัวเองเสร็จแล้ว เจ้าก็ใส่เสื้อคลุมตัวนี้เพียงแค่ตัวเดียวนะ” หลี่อวิ้นกุยทำเพียงพยักหน้า จากนั้นเขาก็เข้าไปรับเสื้อคลุมจากมือของเมิ่งเจียวซิน ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องพักไป เมิ่งเจียวซินเมื่อเห็นว่าเจ้าลูกกระรอกถอยออกจากห้องไปแล้ว นางจึงเดินเข้าไปเตรียมผ้าซับน้ำ ผ้าห่มผืนบาง ชุดคลุม และชุดบุรุษไว้ให้กับเด็กหนุ่มอย่างละหนึ่งชุด เพื่อให้เจ้าตัวไว้ใช้เปลี่ยนหลังจากลงไปแช่สมุนไพรล้างพิษเสร็จ จากนั้นนางก็ยังแอบเตรียมกระบอกไม้ไผ่สำหรับใช้ถ่ายเบา กระโถน ผ้าซับน้ำ และผ้าห่มผืนบางเพิ่มอีกอย่างละหนึ่งผืน เผื่อเอาไว้ใช้ยามฉุกเฉิน &n
Last Updated : 2025-01-29ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 15 (2/2) : หยุดเพื่อพัก ถอยเพื่อก้าว (2)
เมิ่งเจียวซินมองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความเข้าใจ ที่ผ่านมาอีกฝ่ายพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดที่ได้รับจากยาพิษ โดยที่เจ้าตัวไม่เคยแม้แต่จะฟูมฟายหรือแสดงอาการสิ้นหวังออกมาให้นางได้เห็นเลยสักครั้ง เพียงเท่านี้นางก็แอบชื่นชมเด็กหนุ่มในใจมาโดยตลอด แต่ถึงอย่างไรเจ้าลูกกระรอกในสายตาของเมิ่งเจียวซินก็ยังคงเป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มวัยสิบสี่หนาวเท่านั้นเอง แม้ในโลกใบนี้จะผลักดันให้เด็กหนุ่มและเด็กสาวเติบโตเข้าสู่วัยผู้ใหญ่เร็วกว่าโลกใบเดิมของนางมากแค่ไหน แต่การที่เด็กหนุ่มผู้นี้จะต้องเผชิญหน้ากับการถูกวางยาพิษที่หมายจะทำลายชีวิตของเจ้าตัว ซึ่งนี่ก็ยังนับไม่รวมไปเรื่องที่ว่า...ผู้ใดเป็นผู้วางยาพิษเจ้าลูกกระรอกเลยนะ เนื่องจากในครั้งแรกที่เมิ่งเจียวซินได้พูดคุยกับเด็กหนุ่มเกี่ยวกับเรื่องยาพิษในร่างกาย ยามนั้นนางสัมผัสได้ถึงรังสีฆ่าฟันที่แผ่ออกมาจากเจ้าตัว แล้วไหนจะสีหน้าและสายตาที่แสดงออกมาให้นางได้รู้ว่า อีกฝ่ายกำลังรู้สึกเจ็บปวดและเคียดแค้นผู้ที่วางยาพิษ
Last Updated : 2025-01-29ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 16 (1/2) : ตอบแบบไม่ต้องคิด(1)
เมื่อหันหลังกลับไป เมิ่งเจียวซินก็เห็นว่าเจ้าลูกกระรอกกำลังจับขอบถังน้ำโก่งคอกระอักเลือดออกมาอึกใหญ่ นางจึงรีบพุ่งตัวเข้าไปช่วยประคองร่างของเด็กหนุ่มเอาไว้ จากนั้นนางก็ค่อย ๆ กดร่างกายของอีกฝ่ายให้ลงไปนั่งแช่ตัวในน้ำสมุนไพรล้างพิษ หลังจากนั้นเมิ่งเจียวซินจึงก้มลงไปมองที่น้ำในถัง ยามนี้สมุนไพรที่นางเทลงไปผสมกับน้ำเมื่อครู่ มันได้กระจายตัวลอยขึ้นมาอยู่เหนือผิวน้ำ แล้วก็ด้วยเพราะการแช่สมุนไพรล้างพิษต้องใช้แสงจากพระจันทร์เป็นส่วนประกอบ พวกนางจึงไม่ได้ถือตะเกียงเข้ามาภายในรั้วไม้ไผ่นี้ด้วย แล้วยามนี้ก็เป็นช่วงเวลากลางคืน แม้จะมีแสงจากพระจันทร์ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยเรื่องการมองเห็นของพวกนางมากนัก เมื่อเห็นเช่นนั้นเมิ่งเจียวซินจึงคุกเข่าลงไปใกล้ตัวเด็กหนุ่ม แล้วกล่าวว่า “กุยกุย ยามนี้ข้าไม่สามารถมองเห็นร่างกายของเจ้าที่แช่อยู่ในถังน้ำ เพราะด้วยสมุนไพรที่ลอยตัวอยู่เหนือผิวน้ำ แล้วก็ด้วยเพราะความมืดใน
Last Updated : 2025-01-30ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 16 (2/2) : ตอบแบบไม่ต้องคิด (2)
จนเวลาผ่านล่วงเลยมาจนครบหนึ่งชั่วยาม ตอนนี้แม้จะรู้สึกอ่อนแรงมากแค่ไหน แต่เมิ่งเจียวซินก็รู้ว่าเด็กหนุ่มในอ้อมแขนอาการหนักกว่านางมาก เมิ่งเจียวซินจึงพยายามรวบรวมกำลังของตนเองแล้วจับร่างกายของเด็กหนุ่มให้เอนหลังพิงตัวไปกับถังน้ำเอาไว้ก่อน จากนั้นเมิ่งเจียวซินก็เอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมบุรุษกลับมาสวมใส่ให้กับเด็กหนุ่มในน้ำ แล้วหลังจากนั้นนางจึงหยิบเสื้อตัวในกับเสื้อคลุมตัวนอกของตนเองกลับขึ้นมาสวมใส่แบบลวก ๆ ก่อนที่นางจะเข้าไปช่วยโอบประคองร่างของเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นยืน แล้วกล่าวว่า “กุยกุยเจ้าพอจะมีแรงก้าวเท้าเดินหรือไม่?” หลี่อวิ้นกุยสบตากับเมิ่งเจียวซิน... ยามนี้ร่างกายทุกส่วนของเขาเจ็บปวดราวกับกำลังถูกหนอนชอนไชไปทั่วทั้งร่าง แล้วในทุกครั้งที่เขาขยับตัว...หลี่อวิ้นกุยก็จะรู้สึกราวกับว่า มีเข็มนับหมื่นนับพันคอยทิ่มแทงร่างกายของเขา
Last Updated : 2025-01-30ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 17 (1/2) : ไม่รังเกียจทุกอย่างที่เกี่ยวกับเจ้า (1)
หลี่อวิ้นกุยมองตามแผ่นหลังบอบบางของเมิ่งเจียวซินที่กำลังเดินห่างออกไป จากนั้นเขาก็หลับตาของตนเองลงอย่างช้า ๆ หลี่อวิ้นกุยนึกไปถึงตอนที่เขาลงไปนั่งแช่ตัวในน้ำสมุนไพรล้างพิษ ยามนั้นหาใช่เพียงแค่ยาพิษกับฤทธิ์จากสมุนไพรที่มันกำลังหักล้างกันภายในร่างกายของเขาเท่านั้น แต่มันยังมีพลังหยางที่ปั่นป่วนขึ้นมาจนยากเกินกว่าที่เขาจะระงับ แล้วในแต่ละครั้งที่หลี่อวิ้นกุยกระอักเลือดออกมา มันก็ทำให้เขารู้สึกหมดเรี่ยวแรงจนแทบจะสิ้นสติ ซึ่งในยามนั้นหากเขาไม่มีเมิ่งเจียวซินที่คอยส่งพลังหยินเข้ามาปรับสมดุลในร่างกายให้ ไม่แน่ว่า...ยามนี้หลี่อวิ้นกุยก็อาจจะสิ้นใจลงไปแล้วก็ได้ จากนั้นหลี่อวิ้นกุยก็นึกไปถึงทุกเรื่องและทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างตัวเขากับเมิ่งเจียวซิน ‘เหตุใดนางถึงยอมทำเพื่อข้าได้ถึงขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่ตัวข้าก็หาได้มี...’“อึก!” คงด้วยเพราะสภาพจิตใจที่กำลังฟุ้งซ่านและปั่นป่วนเลือดลม
Last Updated : 2025-01-31ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 17 (2/2) : ไม่รังเกียจทุกอย่างที่เกี่ยวกับเจ้า (2)
หลี่อวิ้นกุยลืมตาขึ้นมา เขาก็เห็นศีรษะของสตรีนางหนึ่งอยู่ตรงหน้า แล้วเมื่อมองต่ำลงไปอีกนิด เขาก็เห็นว่าสตรีนางนี้ได้เข้ามานอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วย! แล้วในขณะนั้นเขาก็ได้กลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ โชยออกมาจากตัวนาง ‘ซินซิน! นี่ข้ากำลังนอนกอดเจ้าอยู่เช่นนั้นหรือ?’ จากความรู้สึกตกใจเมื่อครู่จนคิดที่จะถอยหนี แต่พอมาในยามนี้หลี่อวิ้นกุยกลับมีความคิดอยากจะขยับร่างกายเข้าไปแนบชิดยิ่งกว่าเดิม แต่ก็ด้วยเพราะความอ่อนแรงและความเจ็บปวดที่เขากำลังเผชิญอยู่ ทำให้หลี่อวิ้นกุยไม่อาจขยับร่างกายของตนเองได้ ซึ่งในตอนนี้นอกจากต้นแขนและศีรษะที่เขาสามารถมองเห็นได้แล้ว ร่างกายส่วนอื่น ๆ ของพวกเขาก็ดูเหมือนว่า... หลี่อวิ้นกุยลองไล่การรับรู้ผ่านสัมผัสตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกายที่อยู่ภายใต้ผ้าห่ม ‘ข้าไม่ได้สวมเสื้อ! แล้วแผ่นหลังเปลือยเปล่าของซินซินก็กำลังแนบชิดอยู่กับร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของข้าด้วย
Last Updated : 2025-01-31
Latest chapter
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 40 (2/2) : ความโชคดีเดียวที่เขามี (2)
หลังจากบอกเจ้าลูกกระรอกให้ออกเดินทางกลับไปหาครอบครัวในวันพรุ่งนี้เช้า เมิ่งเจียวซินก็แอบรู้สึกเป็นกังวลอยู่ไม่น้อยเกี่ยวกับเรื่องเสื้อผ้ารวมไปถึงรองเท้าที่เจ้าตัวจะใช้สวมใส่ยามออกเดินทาง เพราะนางไม่อาจพาอีกฝ่ายออกไปหาซื้อในตลาดอย่างที่นัดกันเอาไว้ได้แล้ว ดังนั้นก็เหลือเพียงต้องหยิบยืมของเมิ่งเจียวฉือไปใช้ก่อนเท่านั้น แล้วในขณะที่นางกำลังคิดไม่ตกว่า จะหาทางหลบจูมี่กับซุนเย่ผิงเข้ามาหาของให้อีกฝ่ายได้อย่างไร ซุนเย่ผิงก็หยิบยื่นโอกาสมาให้ด้วยการส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ ซึ่งในยามนั้นเมิ่งเจียวซินมั่นใจไปถึงแปดในสิบส่วนเลยว่า เจ้าตัวน่าจะต้องการขอออกไปข้างนอก นางจึงรีบเล่นตามน้ำไปกับซุนเย่ผิงทันที แล้วก็ด้วยเพราะการขอออกไปข้างนอกของซุนเย่ผิง ทำให้นางฉวยโอกาสจัดการเรื่องอาหารมื้อเย็นให้กับเจ้าลูกกระรอกไปได้ด้วย ซึ่งพอเหลือเพียงแค่ตัวนางกับจูมี่ เมิ่งเจียวซินก็รีบใช้ข้ออ้าง อย่างเรื่องการอยากให้อีกฝ่ายไปพักผ่อน ซึ่งกว่าที่นางจะส่งจูมี่เข้าห้องพักไปได้...
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 40 (1/2) : ความโชคดีเดียวที่เขามี (1)
เมิ่งเจียวซินเดินออกมาถึงห้องโถง คนขับเกวียนกับบุรุษที่มาด้วยกันก็ได้ลำเลียงตะกร้าของฝากเสร็จพอดี นางจึงเดินไปหาคนทั้งคู่ เพื่อจ่ายค่าแรง แต่ทว่าจูมี่ก็รีบขยับเข้ามาขวาง เพราะเจ้าตัวได้จ่ายค่าจ้างพร้อมกับค่าแรงที่ช่วยยกของไปแล้ว เมื่อรู้เช่นนั้นนางจึงเดินนำจูมี่ออกไปส่งบุรุษทั้งสองที่ประตูรั้วด้านหน้าเรือน ในขณะที่ยืนมองเกวียนขับออกไป พวกนางก็เห็นซุนเย่ผิงวิ่งสวนเข้ามาหา จูมี่จึงเอ่ยถามอีกฝ่ายว่า “อาซุนเจ้าไปไหนมา?” “ข้า... คือ ข้าไป...” แม้เมิ่งเจียวซินจะรู้สึกแปลกใจ...ซุนเย่ผิงรู้ได้เช่นไรว่าจูมี่กลับมาแล้ว? แต่พอได้เห็นท่าทีละล่ำละลักคิดหาคำตอบไม่ทันของอีกฝ่าย นางจึงกล่าวสิ่งที่ตนช่วยคิดแก้ต่างแทนเจ้าตัวเอาไว้เมื่อครู่ออกมา “พอดี
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 39 (2/2) : ข้าทำไม่ได้! (2)
หลี่อวิ้นกุยนั่งปรับอารมณ์ตัวเองอยู่สักพัก จากนั้นเขาก็หันไปส่งสัญญาณเรียกจิ่นสือเข้ามาสั่งการ ทว่าผู้ที่เข้ามารับคำสั่งหาได้มีเพียงแค่จิ่นสือ แต่ยังมีจิ่นตั้งที่เข้ามาพร้อมกับผู้เป็นน้องชายด้วย หลังจากสอบถามหลี่อวิ้นกุยก็ได้รู้ว่า จิ่นสือส่งสารไปบอกจิ่นตั้งเรื่องที่เขาสั่งย้ายเจ้าตัวไปเป็นองครักษ์เงาให้กับเมิ่งเจียวซิน จิ่นตั้งจึงรีบออกเดินทางมาเป็นองครักษ์ข้างกายของเขาแทนผู้เป็นน้องชายต่อทันที ซึ่งจิ่นตั้งเพิ่งจะเดินทางมาถึงเมื่อเช้านี้ และกำลังหาจังหวะเข้ามารายงานตัวกับเขาอยู่ แล้วเมื่อได้รับสัญญาณเรียก...จิ่นตั้งเลยตามผู้เป็นน้องชายเข้ามาด้วย จากนั้นคนทั้งสองก็เริ่มรายงานเรื่องที่เขาสั่งให้ไปทำ... เรื่องการแก้แค้น...หลี่อวิ้นกุยได้เลือกทำตามที่เมิ่งเจียวซินเคยขอ โดยเริ่มจากการส่งคนไปสืบหาข้อมูลให้แน่ชัดก่อน จากนั้นเขาก็เลือกลงมือเฉพาะผู้ที่เกี่ยวข้อง และมีส่วนร่วมกับการวางยาพิษเขาครั้งล่าสุดจริง ๆ เท่านั้น ซึ่งยามนี้จิ่นตั
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 39 (1/2) : ข้าทำไม่ได้! (1)
เมิ่งเจียวซินนอนส่งมอบพลังหยินให้กับเจ้าลูกกระรอก ซึ่งภายในใจของนางยังคงมีความรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับท่าทีของเด็กหนุ่มติดค้างอยู่ เนื่องจากวันนี้ทั้งวันเจ้าตัวพยายามแย่งงานจากนางไปทำแทบจะทุกอย่าง แล้วก็ด้วยเพราะความอยากทำงานมาก ๆ ของอีกฝ่าย ตอนนี้ชุดสมุนไพร และยารักษาโรคทั่วไปที่นางตั้งใจจะจัดเตรียมให้กับเจ้าตัว รวมไปถึงผู้คนรอบกายนางได้ถูกจัดใส่ห่อรอที่จะส่งมอบเรียบร้อยแล้ว ซึ่งตลอดทั้งวันเมิ่งเจียวซินก็พยายามเอ่ยถามเด็กหนุ่มว่าเป็นอะไร แต่ทว่าเจ้าตัวก็ใช้ความเงียบ หรือไม่ก็มักจะเอ่ยของานจากนางขัดขึ้นมาเสียก่อนทุกครั้ง จนผ่านล่วงเลยมาถึงยามนี้...แต่เมิ่งเจียวซินก็หาได้คิดที่จะยอมแพ้ไม่ นางจึงขยับร่างกาย แล้วเอนตัวไปทางด้านหลังเล็กน้อย พร้อมกับเอ่ยถามว่า “กุยกุย คือ...ข้ารู้สึกว่าวันนี้เจ้าขยันแปลก ๆ เจ้าเป็นอะไรหรือไม่? หรือว่า...มีเรื่องอะไรกวนใจเจ้า? เจ้าพอจะ...” ยังไม่ทันที่เมิ่งเจียวซินจะได้พูดจนจบประโยค อีกฝ่ายก็ขยับเข้ามาโอบกอดร่างกายขอ
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 38 (2/2) : ความรู้สึกแปลก ๆ ที่มันเพิ่งเคยเกิดขึ้น (2)
เมื่อดึงสติกลับมาได้ หลี่อวิ้นกุยก็รีบขยับเอาร่างกายของตนเองถอยออกมา จากนั้นเขาก็เห็นริมฝีปากของคนตรงหน้ามีรอยช้ำเล็ก ๆ ซึ่งแน่นอนว่า มันเกิดขึ้นจากการถูกเขาจุมพิตเมื่อครู่ หลี่อวิ้นกุยรีบดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง จากนั้นเขาก็คิดจะลงไปเอายามาทาบริเวณริมฝีปากตรงจุดที่เกิดรอยช้ำให้กับนาง แต่เมื่อเขานึกขึ้นได้ว่า หากเมิ่งเจียวซินตื่นขึ้นมา แล้วรับรู้ได้ถึงยาที่เขาทาให้กับนางล่ะ? หลังจากนั่งชั่งใจมาสักพัก หลี่อวิ้นกุยก็ยื่นนิ้วมือเข้าไปลูบไล้และนวดคลึง พร้อมกับก้มลงไปมองริมฝีปากของเมิ่งเจียวซินอีกครั้ง แล้วเมื่อเห็นว่าไม่มีบาดแผล มีเพียงรอยช้ำเล็ก ๆ สี่ห้าจุดเท่านั้น เขาจึงตัดสินใจล้มตัวลงไปนอน แล้วจัดท่านอนให้เป็นท่าที่เขากับนางใช้นอนร่วมกันบนเตียงหลังนี้ทุกคืน โดยคิดเอาไว้ว่า...พรุ่งนี้เช้าเขาค่อยรอดูท่าทีของนางตอนเห็นรอยช้ำ ยามนั้นเขาค่อยคิดอีกทีว่า ควรจะทำเช่นไรต่อ? ซึ่งหลี่อวิ้นกุยไ
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 38 (1/2) : ความรู้สึกแปลก ๆ ที่มันเพิ่งเคยเกิดขึ้น (1)
หลี่อวิ้นกุยลืมตาขึ้นมากลางดึก ยามนี้แม้ทุกสิ่งรอบกายจะยังคงตกอยู่ในความมืด แต่เหตุใดในสายตาของเขาจึงยังเห็นศีรษะ ใบหู เส้นผม ลำคอ ไหล่ ฯลฯ ของสตรีในอ้อมแขนได้อย่างชัดเจน มันช่างน่าแปลก! เพราะตั้งแต่จำความได้ทุกสิ่งที่อยู่รอบกายเขา มันมักจะเต็มไปด้วยความมืดมิดเสมอ ตั้งแต่ในวัยเยาว์ แม้หลี่อวิ้นกุยจะได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนในครอบครัวฝั่งมารดา แต่ชีวิตในสถานที่แห่งนั้นมันช่างเงียบเหงา และเดียวดาย ไร้ซึ่งคำว่า‘ความอบอุ่น’ จากผู้คนที่ได้นามว่าเป็นคนในครอบครัวของเขา แล้วเมื่อเขาเติบใหญ่พอรู้ความ จิ่นโซวก็เข้ามาพูดคุยเพื่อรับตัวเขาจากคนเหล่านั้น โดยหลี่อวิ้นกุยยังจำสีหน้าที่แสดงออกถึงความรู้สึกโล่งใจ ยินดีที่เขากำลังจะจากไป ในวันสุดท้ายที่เขาก้าวเท้าออกมาจากเรือนที่ตนเองถือกำเนิด และเติบโตมาของผู้คนที่ได้นามว่าเป็นคนในครอบครัวของเขาได้อย่างชัดเจน แล้วในวันที่หลี่อวิ้นกุย
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 37 (2/2) : ช่วยเก็บมันเอาไว้กับตัว (2)
“ขอบคุณที่เดินมาส่งนะเจ้าคะ ข้าฝากบอกพี่ชายฟางด้วยว่า ขอให้หายเร็ว ๆ” “ได้” หมิงลู่ตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้กับเมิ่งเจียวซิน จากนั้นเขาก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาแปลก ๆ อีกครั้ง “ไว้เจอกันใหม่นะเจียวซิน” “อืม” “เจ้ารีบเข้าเรือนเถิด พวกข้าจะไปแล้ว” เมิ่งเจียวซินทำเพียงพยักหน้าตอบหมิงลู่ ก่อนจะหันหลัง แล้วเดินเข้าเรือนของตนเอง หมิงลู่ยืนมองส่งเมิ่งเจียวซิน แล้วเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินเข้าเรือนไปแล้ว เขาก็เดินนำน้องสาวไปทางเรือนของพวกตนต่อ “มองไม่วางตาเลยนะเจ้าคะ” หมิงจิวเอ่ยเย้าผู้เป็นพี่ชาย “เจ้านี่!” หมิงล
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 37 (1/2) : ช่วยเก็บมันเอาไว้กับตัว (1)
เมิ่งเจียวซินก้มมองเจ้าลูกกระรอกบนตัก ตั้งแต่ช่วงบ่ายอีกฝ่ายได้กินเพียงแค่ขนมรองท้องเท่านั้น ไม่แน่ว่า ยามนี้เจ้าตัวอาจจะเริ่มรู้สึกหิวไม่น้อยแล้วก็ได้ นางจึงหยิบขนมในจานส่งไปให้เจ้าลูกกระรอกอีกหนึ่งชิ้น ซึ่งในขณะนั้นคนของโรงเตี๊ยมก็เข้ามาเติมน้ำชาให้กับพวกนางพอดี เมิ่งเจียวซินจึงหันไปสั่งอาหารกับอีกฝ่าย “เสี่ยวเอ้อร์ ข้าขอซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวานกับปลานึ่งซีอิ๊วอย่างละหนึ่งที่ และข้าวสวยจำนวนสองถ้วยด้วยเจ้าค่ะ ชุดนี้ข้ารบกวนจัดใส่ห่อนะเจ้าคะ แล้วก็...ข้ารบกวนห่อขนมแบบจานนี้เพิ่มให้ข้าในชุดอาหารด้วยเจ้าค่ะ” “ได้ขอรับ รอสักครู่นะขอรับ” “เจียวซิน เจ้าอย่าบอกนะว่า...เจ้าจะซื้อไปฝากบ่าวสตรีนางนั้น” หมิงลู่เอ่ยถามเสียงเข้ม “ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้าซื้อไปกินเอง” “พี่ใหญ่ข้าขอซื้ออาหาร แล้วฝ
ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก บทที่ 36 (2/2) : ถือความเท่าเทียมเป็นหลัก (2)
หลังจากได้ยินคำถาม ซึ่งไม่มีที่มาที่ไปของหมิงจิว เมิ่งเจียวซินจึงหันกลับไปมองอีกฝ่าย เมื่อครู่ไม่ใช่ว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกโมโหเรื่องเล่าจากในรั้วในวังอยู่หรอกหรือ? แต่เมื่อได้เห็นสายตาที่แสดงออกราวกับว่า อยากจะรู้จริง ๆ จากสหาย นางจึงหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวตอบไปว่า “หากถามว่าเคยคิดหรือไม่? ในวัยเด็กข้าก็เหมือนจะเคยคิดนะ คงอาจจะด้วยเพราะช่วงวัย แล้วก็อาจจะด้วยเพราะความคิดแบบเด็ก ๆ ที่ว่า ตนเองจะได้เข้าไปอยู่ในเรือนหลังใหญ่ จะได้แต่งกายด้วยชุดที่สวยหรู และก็จะได้ชิมอาหารอร่อย ๆ จากโรงเตี๊ยมดัง ๆ ทุกวัน แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิดในวัยเยาว์ เพราะข้าในยามนี้ไม่คิดจะนำความสุขที่ตนเองมี ไปแลกกับความสุขที่ได้มาเพียงชั่วคราวแน่นอน” “อะไรคือ ความสุขเพียงชั่วคราว?” หมิงจิวเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังแบบง่าย ๆ ให้เจ้าได้รับรู้ และได้เห็นภาพเลยนะ” พูดจบ เมิ่งเจียวซินก็เอ
