LOGINShare
บทที่ 20
Related chapters
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 21
ซ่งรั่วเจินหัวเราะเยาะในใจ ตอนที่อ่านนิยายนางก็รู้สึกว่าตระกูลหลิ่วทั้งตระกูลไม่ใช่คนดี หลิ่วเฟยเยี่ยนกล้ากระทำการอย่างโจ่งแจ้งก็เพราะอาศัยการสนับสนุนจากตระกูลหลิ่วตอนแรกแม่ของนางก็เคยไม่พอใจ แต่ใครจะคิดว่าตระกูลนี้ลำเอียงมากนัก มักจะพูดตลอดว่าหลิ่วเฟยเยี่ยนเป็นน้องสาวแท้ ๆ ในฐานะพี่สาวควรดูแลน้องให้มาก ทั้ง ๆ ที่ผู้ที่ตกที่นั่งลำบากคือท่านแม่ของนาง ทว่าสุดท้ายกลับถูกตำหนิว่าจิตใจแคบหลายปีที่ผ่านมานี้ เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งจนเป็นปกติ เมื่อปิดประตูพูดคุยกัน ก็จะทำให้เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก ไม่แน่ว่าอาจจะถูกใส่ร้ายซ้ำอีกด้วย“จะเป็นการดูถูกได้อย่างไร? เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคนมากมายเช่นนี้ ท่านน้าก็บอกแล้วว่านางโดนใส่ความ แน่นอนว่าต้องให้ทุกคนได้รับรู้ความจริงเพื่อไม่ให้เกิดการเข้าใจผิด ข้าหวังดีต่อท่านน้าจริง ๆ นะเจ้าคะ!”ซ่งรั่วเจินมีสายตาใสบริสุทธิ์ ท่าทางจริงใจจนแม้แต่หลิ่วซวี่หยางก็ยังคล้อยตาม แต่ในใจเขารู้ดีว่าไม่มีการใส่ความอะไรทั้งนั้น“เจตนาดีของเจ้า ตารู้ดี เพียงแต่น้าของเจ้าเป็นสตรี หากมีข่าวลือออกไป...”“ข้าก็อยากฟังเหตุผลเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าตระก
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 22
ฉู่จวินถิงมองเห็นความหมายแฝงในสายตาของซ่งรั่วเจิน รอยยิ้มในดวงตาเขาลุ่มลึกขึ้น “แน่นอน”ช่วยแล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด เขาก็อยากจะดูว่าเรื่องขับขันเรื่องนี้ ตระกูลหลิ่วและตระกูลฉินจะอธิบายอย่างไรเพ่ยหลานเดิมไม่เชื่อคำพูดของซ่งรั่วเจิน เพราะมีหลิ่วเฟยเยี่ยนและแม่นางฉินหนุนหลัง นางจึงไม่จำเป็นต้องกลัวซ่งรั่วเจินที่ดูอ่อนปวกเปียกแต่เมื่อเห็นท่านอ๋องพูด นางจึงตระหนักว่าเรื่องที่ตนจะถูกตีจนตายอาจเป็นเรื่องจริง ในใจให้หวาดกลัวอย่างถึงที่สุด“พูดมา ใครกันแน่ที่ซื้อตัวเจ้า?” ซ่งรั่วเจินถามอย่างเย็นชาเพ่ยหลานเห็นว่าหลิ่วเฟยเยี่ยนและฉินซวงซวงไม่สนใจนาง จึงกัดฟันพูดว่า “ไม่เกี่ยวกับฮูหยินและแม่นางฉิน ข้าไม่ได้ถูกพวกเขาซื้อตัว”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลิ่วเฟยเยี่ยนและฉินซวงซวงต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขอแค่นางไม่บอกว่าพวกเขาเป็นคนซื้อตัวก็พอทั้งสองคนมองซ่งรั่วเจินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความได้ใจ คิดว่านางจะไม่มีทางออกแล้ว!“ดี งั้นก็ลากออกไปตีจนตายเสีย!” สีหน้าของซ่งรั่วเจินไม่เปลี่ยน ดูเหมือนจะไม่แปลกใจเลย “หวังหลู่ เจ้าไปคุมเอง ห้ามใครยุ่งเกี่ยว ตีให้ตายแล้วนำไปโยนทิ้งที่หลุมฝังศพรว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 23
“หยุดเดี๋ยวนี้!” ซ่งรั่วเจินยกมือขึ้นขัดจังหวะหลินจือเยว่“จวนโหวของเจ้าจะให้ใครแต่งเข้าก็เรื่องของเจ้า ข้าไม่สนใจและข้าก็หวังว่าเจ้าสองคนจะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าผมขาวโพลน แต่พวกเจ้ามาหาเรื่องข้าโดยไม่มีเหตุผล นั่นต่างหากที่เป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง!”“ทำไมเล่า? ความรักของพวกเจ้าก็ดีอยู่แล้วยังต้องให้ข้าแต่งเข้าไปเพื่อเป็นสักขีพยานอีกหรือ? สมองมีปัญหาหรือไร?”“แม่นางฉินก็น่าขันแท้ นางคิดว่าตัวเองไม่มีความสามารถที่จะเป็นฮูหยินเอกหรือ? ข้าก็ถอนหมั้นแล้ว เจ้าก็ยังมาขอให้ข้ากลับไป ฮูหยินเอกที่ศักดิ์เท่าเทียมก็แค่ชื่อเรียกหรูหรา สุดท้ายก็เป็นแค่ฮูหยินรอง”“ใช้ชีวิตมาถึงเพียงนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นคนไม่อยากเป็นฮูหยินเอก แต่อยากเป็นฮูหยินรองใจแทบขาด!”ซ่งรั่วเจินเปลี่ยนทิศทางของคำพูด “หรือว่า... จวนหลินโหวขาดแคลนจนกระทั่งจ่ายเงินให้คนใช้ไม่ได้ แม่นางฉินไม่มีสินสอดมากพอที่จะเสริมให้ จึงหวังให้ข้าแต่งเข้าไปเพื่อให้พวกเจ้าสามารถใช้เงินข้าได้อย่างสุขสมหวังทั้งสองคน?”“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้! ก่อนหน้านี้ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมฉินซวงซวงถึงอยากให้ซ่งรั่วเจินกลับไป ที่แท้ก็เพราะเรื่องเงิน!”“ใครจะไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 24
“ตึง!” หลานจือรีบคุกเข่าลงพลางร้องไห้คร่ำครวญ “ทั้งหมดนี้เป็นความคิดของบ่าว ไม่เกี่ยวกับคุณหนูเลยเจ้าค่ะ!”“คุณหนูปฏิบัติต่อบ่าวอย่างดี บ่าวกลัวว่าคุณหนูแต่งงานกับหลินโหวไปแล้วแม่นางตระกูลซ่งจะไม่ดีด้วย ถึงได้ใช้ชื่อคุณหนูไปซื้อตัวเพ่ยหลาน ข้ามิได้วางแผนจะทำร้ายแม่นางซ่ง แค่อยากทราบข่าวบางอย่างเท่านั้นเองเจ้าค่ะ”“ขอให้แม่นางซ่งหายโกรธ เรื่องนี้คุณหนูของข้าไม่รู้เรื่องจริง ๆ นะเจ้าคะ”“หลานจือ เหตุใดเจ้าถึงโง่งมเช่นนี้?” ฉินซวงซวงน้ำตาเริ่มคลอ “ทำไมต้องทำเรื่องที่ไม่จำเป็นเช่นนี้ ทั้งยังทำให้แม่นางซ่งเข้าใจผิดอีก!”“คุณหนู บ่าวได้รับพระคุณจากท่านตั้งแต่เด็ก บ่าวแค่อยากตอบแทนคุณหนูจึงใช้วิธีโง่เขลาเช่นนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของบ่าวเองเจ้าค่ะ”หลานจือคุกเข่าอยู่บนพื้น ก้มโขกหัวไม่หยุด เลือดไหลนองหน้าผากในทันที “แม่นางซ่ง ทั้งหมดเป็นความผิดของบ่าวเอง จะลงโทษอย่างไรบ่าวก็ยอม ขอแค่อย่ากล่าวหาคุณหนูของบ่าวเลยเจ้าค่ะ”ฉินซวงซวงทำท่าเหมือนซาบซึ้งใจ เอาผ้าเช็ดน้ำตาที่หางตา “แม่นางซ่ง เรื่องนี้เป็นความผิดของพวกเรา หลานจือเป็นสาวใช้ใกล้ชิดของข้า หวังว่าเจ้าจะให้อภัย”ผู้คนมองฉากความผูกพันระ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 25
“แม่นางซ่งสมเป็นบุตรีจากตระกูลใหญ่ ดูแลคนในตระกูลซ่งได้อย่างดี มองการณ์ไกลอย่างแท้จริง ตอนนี้ยังไม่เกิดเรื่องอะไร เพราะสาวใช้ยังไม่มีโอกาสทำเรื่องร้าย แต่ถ้าไม่เจอทันเวลา ใครจะรู้ว่าอนาคตจะเกิดสิ่งใดขึ้น?”“แม่นางฉิน เจ้าอย่าได้ปกป้องสาวใช้เลย ท้ายที่สุดจะเป็นภัย อีกทั้งวันนี้ก็ควรจะให้คำตอบแก่แม่นางซ่งด้วย”ฉินซวงซวงมองดูคนที่เปลี่ยนใจตามกระแสลม ในใจก็รู้สึกโกรธแค้นอย่างยิ่ง!“นำตัวออกไปตีจนตาย!” ฉู่จวินถิงกล่าวอย่างเย็นชาหลานจือถูกลากออกไป ใบหน้าแสดงความตกใจสุดขีด ร้องเรียกอย่างต่อเนื่อง “คุณหนูช่วยบ่าวด้วย คุณหนูช่วยบ่าวด้วยเจ้าค่ะ!”แต่ฉินซวงซวงเพียงแค่มองชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์และเย็นชาเบื้องหน้า มิกล้าพูดอะไรออกมา นางรู้ว่าบุรุษผู้นี้พูดคำไหนคำนั้น พูดออกไปตอนนี้ไม่เพียงจะไม่ช่วยอะไร แต่ยังจะทิ้งความประทับใจที่แย่กว่าเดิม“แม่นางซ่ง เจ้าตั้งใจจะจัดการกับสาวใช้ของเจ้าอย่างไร?” ฉู่จวินถิงถามซ่งรั่วเจินผู้คนเห็นฉู่จวินถิงถามความเห็นของซ่งรั่วเจินโดยตรง ต่างพากันงุนงง เกิดอะไรขึ้น? ท่านอ๋องสนใจนางจริง ๆ หรือ?“ในเมื่อนางบอกความจริงแล้ว เช่นนั้นก็จะไว้ชีวิตนาง เมื่อคืนข้าได้ส่ง
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 26
ฉู่จวินถิงนิ่งอึ้งไป “สถานที่ที่มีน้ำ?”“ริมทะเลสาบ” ซ่งรั่วเจินเอ่ยเน้นฉู่จวินถิงงงงันเสียแล้ว นึกใคร่ครวญว่าสองวันนี้หยุดพักผ่อน ทั้งยังนัดสหายมารวมตัวกันที่จวน เดิมไม่คิดจะออกไปข้างนอก บวกกับเขาว่ายน้ำไม่เป็น ปกติย่อมไม่ไปบริเวณริมทะเลสาบอยู่แล้ว“แม่นางซ่งคิดมากไปแล้ว ข้าไม่ชอบไปเที่ยวริมทะเลสาบ”ได้ยินดังนั้น มุมปากซ่งรั่วเจินก็หยักขึ้นเล็กน้อย เกรงว่าบางครั้งถึงไม่ชอบก็ยังจำเป็นต้องไปอยู่ดี...ณ จวนตระกูลซ่งเมื่อหลิ่วหรูเยียนได้ยินว่าซ่งรั่วเจินพาหลินโหวและฉินซวงซวงกลับมาด้วย ตรงขมับก็พลันปวดตุบๆ สองวันก่อนได้พบหลินโหวก็รับทราบท่าทีของเขาแล้ว นางยิ่งนึกทอดถอนใจกว่าเดิมว่าฉินซวงซวงช่างมีฝีมือโดยแท้ ทำให้หลินโหวลุ่มหลงหัวปักหัวปำได้ถึงเพียงนี้แต่จู่ๆ เจินเอ๋อร์พาคนทั้งสองกลับมาด้วยทำไม?“ท่านแม่ ข้าไปดูกับท่านด้วยขอรับ” ซ่งจืออวี้ก้าวเท้าไวๆ เข้ามาหา สีหน้าเผยความไม่พอใจ “ถ้าพวกนั้นกล้ารังแกน้องหญิงห้า ข้าจะตีพวกเขาให้ตายเลย!”“น้องสาม อย่าหุนหันพลันแล่น ออกไปดูก่อนค่อยว่ากันอีกที” ซ่งอี้อันมุ่นคิ้ว หลังถอนหมั้นเดิมทีไม่สมควรไปยุ่งเกี่ยวกันอีก วันนี้เกรงว่าคงไม่ใช่เรื่อ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 27
“น้องหญิง ในเมื่อเขาเป็นนักต้มตุ๋น สิ่งของที่เขาฝังเอาไว้จะใช้ได้ผลเช่นนั้นรึ?” ซ่งอี้อันถามเสียงต่ำ“เขาพึ่งพาผีน้อยจึงสามารถทำนายหลายเรื่องได้อย่างแม่นยำ ไม่มีความสามารถในการปัดเป่าเคราะห์ร้ายให้คนอื่น แต่กลับมีความสามารถในการทำร้ายคนอยู่บ้าง ฮวงจุ้ยในจวนเราเดิมทียังไม่เลว แต่ของที่เขาฝังไว้เป็นแหล่งรวมพลังชั่วร้าย สะสมแรงอาฆาต ปล่อยทิ้งไว้มีแต่จะชักนำให้ชะตาของคนทั้งบ้านเสื่อมโทรมลงไปเรื่อยๆ ”ซ่งรั่วเจินพูดไปหนึ่งประโยค สีหน้าของหลิ่วหรูเยียนก็ซีดขาวลงหนึ่งส่วน “งานวิวาห์ของเจ้ากับเรื่องที่พี่รองของเจ้าตกอยู่ในสภาพนี้ ล้วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ใช่หรือไม่?”“ท่านแม่ อย่าคิดมากไปเลย เร่งมือจัดการเสียตอนนี้ยังมีโอกาสคลี่คลายได้เจ้าค่ะ” ซ่งรั่วเจินพูดปลอบซ่งอี้อันนึกถึงความเย็นวาบแปลกๆ ตอนอยู่ริมสระบัวเมื่อวานนี้ขึ้นมาทันที ประกอบกับที่น้องสาวจงใจถอดสร้อยข้อมือไปจากเขา เมื่อนำมาเชื่อมโยงกับสถานการณ์ตรงหน้าแล้วยังมีอันใดไม่เข้าใจอีก?“แม่นางฉิน เจ้าแย่งงานวิวาห์ของลูกสาวข้าไปแล้ว ตระกูลซ่งของข้าทระนงในศักดิ์ศรีจึงไม่ถือสาหาความเจ้า แต่เจ้ากลับใช้วิธีการชั่วร้ายลับหลังเช่นนี้ จะต่ำ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 28
ทันใดนั้น สายตาของคนตระกูลซ่งก็กวาดมองไปมาระหว่างฉู่อ๋องกับหลินโหวเรื่องที่ฉินซวงซวงชมชอบฉู่อ๋อง คนที่รู้เรื่องมีจำนวนไม่น้อย ยามนี้ดูเหมือนถามคาดคั้นอย่างเจ็บปวด แต่กลับมีน้ำเสียงออดอ้อนปนอยู่ด้วยแต่ฉินซวงซวงจะออกเรือนให้หลินโหวไม่ใช่หรือ?“มีเรื่องสนุกให้ดูแล้วสิ” ซ่งรั่วเจินชมดูอย่างออกรสออกชาติ นางนึกว่าฉินซวงซวงได้มาเกิดใหม่อีกครั้งแล้วจะหันมาหาหลินจือเยว่อย่างจริงใจเสียอีก ที่แท้ในใจก็ยังอาลัยอาวรณ์ฉู่จวินถิงอยู่?นางเหลือบมองหลินจือเยว่โดยสัญชาตญาณ รู้สึกว่าระหว่างชายผู้นี้กับฉู่อ๋องมีความเหลื่อมล้ำกันอยู่จริงๆ มิน่าตอนแรกฉินซวงซวงถึงได้ปฏิเสธเขาอย่างไรเสีย ผู้ที่สามารถกลายเป็นแสงจันทร์ขาว [1] ในใจนางเอกได้ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาอยู่แล้วหลินจือเยว่รู้สึกว่าสายตาของซ่งรั่วเจินมีความเหยียดหยามเต็มเปี่ยม เขาก้าวออกมาบังฉินซวงซวงไว้ด้านหลังโดยไม่รู้ตัว “มิทราบว่าเหตุใดฉู่อ๋องจึงเอาแต่ปกป้องแม่นางซ่ง? คงไม่ได้...”“หลินโหวพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?” ซ่งอี้อันสีหน้าเย็นชา“ข้าเพียงรู้สึกว่าฉู่อ๋องมีนิสัยเย็นชามาโดยตลอด วันนี้กลับช่วยเหลือแม่นางซ่งโดยไร้สาเหตุ จึงคิดว่าแปลกก็
Latest chapter
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 870
“ข้าเข้าใจ ข้าเข้าใจ”ฉู่อวิ๋นกุยตบมือของเขา “ปีนั้นข้าเองก็อยู่ด้วย ตกลงเรื่องราวเป็นเช่นไร ทุกคนล้วนรู้ดี พูดขึ้นมาแล้ว อันที่จริงพวกเราก็ไม่สามารถหนีความรับผิดชอบทั้งหมดพ้น”ปีนั้นอายุยังน้อยไม่รู้ความ หลังเอะอะโวยวายแล้วก็จากไป ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดเรื่องขึ้น พวกเขาเองก็ต้องรับผิดชอบจริงๆเป็นความผิดของพวกเขาตอนนี้เอง จ้าวซวี่ไป๋มองเห็นซ่งรั่วเจนจึงรีบเอ่ยถาม “แม่นางซ่ง เหตุใดเหมียวเหมี่ยวจึงกลายเป็นเช่นนี้? ข้าได้ยินมาว่าคนตายไปแล้วจะได้เกิดใหม่ เหตุใดนางจึงยังอยู่ในแม่น้ำเย็นยะเยือกนั้นอยู่ตลอดเล่า?”แม้ว่าตอนนั้นเฉียนชิ่งเหมียวยังพูดไม่จบ แต่เขาได้ยินนางพูดว่าในน้ำหนาวมากปีนั้นนางยังเด็กก็ต้องสำลักน้ำเย็นยะเยือกในแม่น้ำตายไป ชนิดที่ว่าผ่านมานานหลายปีถึงเพียงนี้ก็ยังถูกสภาพแวดล้อมเย็นยะเยือกโอบล้อมไว้...ทีแรกเขาคิดจริงว่าเฉียนชิ่งเหมียวน่ากลัว แต่ตอนนี้คิดตกแล้ว เดิมทีทั้งหมดก็เป็นความผิดของเขา“เพราะนางมีความยึดติด” ซ่งรั่วเจินพูดตามตรงผีตายในน้ำสำลักน้ำจนตาย แม้อนาถมาก แต่สามารถเกิดใหม่ได้ ทว่านางยังอยู่ที่นั่นไม่ยอมจากไป คาดว่ามีความยึดติดจึงยังอยู่ที่นั่น“เช่
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 869
วันต่อมา ซ่งรั่วเจินลุกจากที่นอนและกลั้วปากดีแล้ว ก็พบว่าฉู่จวินถิงและฉู่อวิ๋นกุยล้วนมาแล้วนางเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ “สกุลจ้าวให้คนมาส่งข่าวแล้วหรือ?”ฉู่อวิ๋นกุยพยักหน้าด้วยสีหน้าร้อนใจอยู่บ้าง “ส่งข่าวมาเช้าวันนี้ พูดว่าตกใจแทบแย่ เมื่อคืนล้วนไม่กล้านอนหลับ ข่าวถูกส่งมาตั้งแต่เมื่อคืน แต่ข้าเพิ่งรู้เช้าวันนี้”ซ่งรั่วเจินกลับไม่แปลกใจ เมื่อวานทิ้งยันต์แผ่นนั้นไว้ย่อมสามารถทำให้จ้าวซวี่ไป๋ได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของอีกฝ่ายแต่ไหนแต่ไรมา ผีตายในน้ำนั้นน่าเกลียดมากนักเดิมทีคิดว่าเป็นหญิงงามน่าสงสารคนหนึ่ง เพียงหันหน้าก็กลายเป็นผีสาวหน้าตาบิดเบี้ยวน่ากลัวไปเสียแล้ว ความรักใคร่ลุ่มหลงของเขาย่อมมลายหายไป บัดนี้ต้องการเพียงมีชีวิตกับดักหญิงงามพรรค์นี้ นางเคยพบมาไม่น้อยแม้ต้องตายใต้อ้อมกอดหญิงงาม เป็นผีก็ยังสำราญมากนัก หากไม่ได้ฉู่อวิ๋นกุยมาหานางและขอความช่วยเหลือ จุดจบของจ้าวซวี่ไป๋ก็คงเป็นเช่นนี้“พวกเราไปดูตอนนี้ดีหรือไม่? ข้าเห็นบ่าวคนนั้นร้อนใจยิ่งนัก” ฉู่อวิ๋นกุยเอ่ยจากนั้นฉู่จวินถิงเห็นว่าซ่งรั่วเจินเพิ่งตื่นและอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยจึงพูดว่า “ไม่รีบ กินมื้อเช้าก่อนเถอะ”ซ่ง
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 868
“หรือท่านจำไม่ได้แล้วว่าตอนเด็กเรียกขานข้าเยี่ยงไร?”ภายในสมองจ้าวซวี่ไป๋ปรากฏภาพสมัยยังเด็กของทั้งคู่“เหมียวเหมียว น้องหญิงเหมียวเหมียว”เขาเรียกเฉียนชิ่งเหมียวเช่นนี้มาโดยตลอด...“ใช่แล้ว ข้าก็คือน้องหญิงเหมียวเหมี่ยวของท่านอย่างไรเล่า สมัยเด็กพวกเราเล่นด้วยกัน ท่านเป็นสามี ข้าเป็นฮูหยินของท่านมาโดยตลอดอย่างไรเล่า!”ดวงตาผีสาวเริ่มมีเลือดไหล “เป็นท่านพูดว่าโตแล้วจะแต่งกับข้า ท่านสมควรเป็นสามีของข้าสิ!”พูดไป สีหน้าคลุ้มคลั่งมากขึ้นเรื่อยๆ ภายในสายตาเจือความมุ่งมั่นจะต้องได้มาครอบครอง“ข้าอยู่เพียงลำพังเหงามากเกินไปแล้ว ท่านจะต้องเป็นสามีข้า อยู่ร่วมกับข้าตลอดชีวิต!”ครู่ต่อมา จ้าวซวี่ไป๋เห็นผีสาวโผเข้าหาเขาอย่างกะทันหัน เล็บของนางคมมากเป็นพิเศษ หากแทงเข้าคอของเขา เขาจะต้องตายแน่!“อ๊าก...”เขาตกใจกลัวจึงวิ่งหนี กลับพบว่าผีสาวเร็วยิ่งกว่าเขามาก เดิมทีเขาก็หนีไม่รอด ดิ้นพล่านต้องการตื่นขึ้น กลับพบว่าพยายามไปก็ไร้ผล“ล้มเลิกความคิดเถอะ ท่านตื่นขึ้นมาไม่ได้หรอก”เฉียนชิ่งเหมียวอ่านความคิดของเขาออก พูดเยาะหยัน “หรือว่าระยะนี้ท่านไม่สังเกต ช่วงเวลาตื่นนอนของท่านสั้นลงทุกที ช่ว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 867
คืนวันเดียวกัน สกุลจ้าวจ้าวซวี่ไป๋มองเห็นแม่นางเหมียวเหมี่ยวที่เขาเฝ้าคะนึงหาภายในความฝัน นางงดงามและใจดีเช่นนั้น เป็นนางฟ้าของเขาหลังเขาโมโหเล่าเรื่องในวันนี้ออกมา ภายในดวงตาเหมียวเหมี่ยวสะท้อนสีแปลกประหลาด จากนั้นจูงมือของเขา ภายในสายตาเปี่ยมความลึกซึ้ง“คุณชายจ้าว ข้าไม่ต้องการอันใดทั้งสิ้น ต้องการเพียงอยู่ร่วมกับท่าน”“ไม่ว่าพวกเขาเข้าใจข้าผิดเยี่ยงไร ขอเพียงท่านเชื่อข้าก็พอ”หัวใจจ้าวซวี่ไป๋อบอุ่น พูดว่า “ข้าย่อมเชื่อเจ้า ในสายตาข้าเจ้าดีที่สุด พวกเขาล้วนพูดเหลวไหลไร้สาระ เดิมทีก็ไม่เคยพบเจ้า กลับพูดจาว่าร้ายเจ้า ทำเลยเถิดเกินไปจริงๆ!”“คุณชายจ้าว ข้ากลัวยิ่งนัก” เหมียวเหมี่ยวโผเข้าอ้อมกอดของจ้าวซวี่ไป๋ “ข้ากลัวพวกเขาจะแยกพวกเราออกจากกัน บัดนี้ข้าไม่ต้องการสิ่งใด ขอเพียงพวกเราได้อยู่ร่วมกันก็พอ”พูดไป นางก็ปลดเสื้อออก ทันใดนั้นไหล่หอมก็เผยออกมาจ้าวซวี่ไป๋เห็นภาพตรงหน้างดงามและหอมถึงเพียงนี้ ทันใดนั้นใบหน้าแดงเรื่อ “เหมียวเหมี่ยว นี่เจ้าจะทำอันใด?”“คุณชายจ้าว ข้าไม่ใส่ใจขนบธรรมเนียม ขอเพียงได้เป็นคนของท่าน เรื่องอื่นข้าล้วนไม่ใส่ใจ ท่านรับข้าไว้ดีหรือไม่?”มือสองข้างข
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 866
นางวางไม่ลง ทุกครั้งที่ได้เห็นเขาก็ทรมานจนอยากร้องไห้ซ่งรั่วเจินเห็นอวิ๋นเนี่ยนชูมองกลับมาตาแดง เอ่ยถามอย่างห่วงใย “เกิดอันใดขึ้น?”“ไม่มีอันใด” อวิ๋นเนี่ยนชูส่ายหน้า เดิมทียังอยากฝืนเอาไว้ แต่มองเห็นท่าทางเข้าใจนางอย่างทะลุปรุโปร่งของซ่งรั่วเจิน โผกอดนางไว้อย่างอดไม่ได้“รั่วเจิน ข้าไม่ได้เรื่องเลย เดิมทีก็ไม่สามารถปล่อยวางได้ลง”ซ่งรั่วเจินตบหลังอวิ๋นเนี่ยนชูเบาๆ พลางพูดปลอบโยน “อย่าบังคับตนเองจนเกินไป ไฉนเลยจะปล่อยวางความรักลงได้อย่างง่ายดายถึงเพียงนั้น?”“แต่ก่อนหน้านี้เจ้าวางลงได้รวดเร็วยิ่งนัก” อวิ๋นเนี่ยนชูสะอื้นพลางพูดซ่งรั่วเจินหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “เจ้าเองก็ไม่ดูหลินจือเยว่ว่าเป็นชายชั่วเยี่ยงไร ใช้เงินของข้าเลี้ยงดูหญิงอื่น ยังพูดจาเหยียดหยามข้าอีกด้วย แม้แต่ครอบครัวข้าก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา”“ชายเช่นนี้ เปลี่ยนเป็นเจ้าจะยังลังเลอีกหรือ? ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีข้าและเขาก็ไม่ได้รักกัน ย่อมปล่อยวางได้ลง”“หากญาติผู้พี่เจ้าเหมือนกับหลินจือเยว่ ข้าว่าเจ้าเองก็คงไม่ชอบเขาหลายปีถึงเพียงนี้ คงไล่เขาไปตั้งนานแล้ว”เดิมทีอวิ๋นเนี่ยนชูกำลังรู้สึกแย่ จู่ๆ ถูกซ่งรั่วเจินพูดเช
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 865
อวิ๋นเฉิงเจ๋อมองใบหน้าเล็กที่ดื้อรั้นของหญิงสาว ก่อนกล่าวเสียงหนักแน่น “ข้ามิได้หลบหน้าเจ้า และก็มิได้มิอยากพูดกับเจ้า” “งั้นหรือ? ข้าเป็นคน ข้าย่อมรู้สึกได้เอง” อวิ๋นเนี่ยนชูคิดถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ นับตั้งแต่ที่มารดาจากไป พวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกัน ปราศจากการรบกวนของอวิ๋นซีหว่าน นางจึงมีเวลาได้อยู่กับญาติผู้พี่มากขึ้นกว่าเดิม ทว่าเขากลับยุ่งมากในทุกวัน ยุ่งเสียจนตอนกลับมาก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว นางตั้งใจเฝ้ารอจนดึกดื่นเพียงเพื่อจะได้พบเขา ต้มยาบำรุงร่างกายให้เขา แต่กลับได้รับเพียงประโยคเดียวจากเขาว่า “อย่ารอข้าเลย รีบนอนเถิด” “ก่อนหน้านี้ เป็นเพราะข้าเองที่ไม่รู้ความ ความชอบที่ข้าคิดไปเองว่าดี จะนำพาภาระมากมายให้แก่ท่าน บัดนี้ข้าละทิ้งมันแล้ว ต่อจากนี้จะไม่ตามรบกวนท่านอีก ท่านก็มิจำเป็นต้องหลบเลี่ยงข้าจนถึงขั้นไม่กลับบ้าน” อวิ๋นเนี่ยนชูกลืนความขมขื่นในใจลงไป นางคิดมาโดยตลอดว่าตนเองก็ดีไม่น้อย ต่อให้ไม่อาจกล่าวได้ว่าเป็นที่น่าชื่นชอบ แต่อย่างน้อยก็ไม่เป็นที่น่ารังเกียจของผู้ใด ทว่าเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าผู้ที่นางรักที่สุด นางกลับกลายเป็นคนที
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 864
สภาพแวดล้อมในยุคปัจจุบันและยุคโบราณย่อมแตกต่างกัน หลายสิ่งจึงต้องปรับเปลี่ยนตามไปด้วย ทว่าซ่งจิ่งเซินเดิมทีก็เป็นผู้ที่เฉลียวฉลาดอยู่แล้ว อีกทั้งยังมีวิสัยทัศน์เฉพาะตัวในด้านการทำธุรกิจ แค่นางเสนอแนวคิดขึ้นมา ซ่งจิ่งเซินก็สามารถคิดหาหนทางที่เป็นไปได้และนำมาปฏิบัติได้จริงอย่างรวดเร็ว ซ่งจิ่งเซินได้ยินถ้อยคำของซ่งรั่วเจิน ดวงตาก็ยิ่งเปล่งประกายขึ้นเรื่อย ๆ จนสุดท้ายต้องรีบคว้ามือของซ่งรั่วเจินอย่างมิอาจข่มกลั้นความตื่นเต้นได้ “น้องหญิงห้า เจ้าเป็นอัจฉริยะจริง ๆ วิธีนี้ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก!” สกุลซ่งของพวกเขาเดิมทีก็มีร้านค้าอยู่ในหลายเมือง บัดนี้เมื่อมีวิธีการนี้มาอีก แม้ว่ากระบวนการจะยุ่งยากอยู่บ้าง แต่หากประสบความสำเร็จ อิทธิพลของสกุลซ่งของพวกเขาย่อมมหาศาลอย่างแน่นอน! “การดำเนินการโดยละเอียดยังคงต้องพึ่งพาท่านอยู่ดี มันค่อนข้างจะเปลืองแรงไม่น้อย” ซ่งรั่วเจินกล่าว ซ่งจิ่งเซินโบกมือ “นี่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไรกันล่ะ? ล้วนให้ข้าจัดการเถิด เมื่อถึงเวลานั้น กิจการสกุลซ่งของเราย่อมต้องเปิดทั่วทุกสารทิศ เพียงแค่คิดก็ดีใจยิ่งนัก!” เมื่อร้านค้าของสกุลซ่งได้รับ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 863
“ในเมื่อคุณชายจ้าวกล่าวชัดเจนถึงเพียงนี้แล้วว่าไม่ต้องการให้พวกเราช่วย หากว่าตามที่ข้าคิด พวกเราก็ไปกันเถิด” ซ่งรั่วเจินเหลือบมองจ้าวซวี่ไป๋ที่อารมณ์กำลังเดือดดาลแวบหนึ่ง ด้วยสภาพร่างกายของเขาในยามนี้ หากยังคงโต้เถียงต่อไปเช่นนี้อีกเพียงไม่กี่คำ ก็ไม่จำเป็นต้องให้ฉู่อวิ๋นกุยลงมือ ตัวเขาเองคงจะโมโหจนหมดสติไปเอง สีหน้าของฉู่อวิ๋นกุยเปลี่ยนไปเล็กน้อย “พี่สะใภ้…” ซ่งรั่วเจิน “???” เหตุใดจึงเรียกว่าพี่สะใภ้เล่า! ฉู่จวินถิงสบสายตาที่เต็มไปด้วยความงุนงงของซ่งรั่วเจิน ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “เชื่อฟังพี่สะใภ้ของเจ้าเถิด” ฉู่อวิ๋นกุย “!!!” นายหญิงจ้าวเมื่อเห็นดังนั้นก็ยิ่งร้อนใจ “แม่นางซ่ง ตอนนี้สมองของซวี่ไป๋ไม่สมประกอบนัก เจ้าอย่าได้โกรธเขาเลย ขอร้องล่ะ โปรดช่วยเขาด้วยเถิด!” “ท่านป้าอย่าได้ร้อนใจไป พวกเราออกไปแล้วค่อยคุยกันเถิด” ซ่งรั่วเจินกล่าวปลอบโยน นายหญิงจ้าวพยักหน้า ก่อนเดินตามออกจากเรือนไปด้วยความสับสนและจนปัญญา “บัดนี้คุณชายจ้าวมีแต่เรื่องของสตรีนางนั้นอยู่เต็มหัว พวกเราจะกล่าวสิ่งใดไปก็ล้วนไร้ประโยชน์ ยันต์ใบนี้มอบให้ท่าน” ซ่ง
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 862
ในช่วงฤดูที่สายหมอกและสายฝนโปรยปราย จ้าวซวี่ไป๋ได้บังเอิญพบเจอกับแม่นางเหมียวเหมี่ยวที่ลืมพกร่มมา นางมีผิวพรรณขาวผ่องงดงาม ราวกับดอกไม้สีขาวที่เบ่งบานอยู่ริมทาง ทั้งบริสุทธิ์ อ่อนโยน และดูไร้เดียงสา จนผู้คนอดไม่ได้ที่จะอยากปกป้อง ยามที่นางยิ้มก็ยิ่งอ่อนหวาน ราวกับรอยยิ้มนั้นได้แทรกซึมเข้าสู่หัวใจผู้คน จ้าวซวี่ไป๋พูดไปพูดมาก็อดไม่ได้ที่จะเผลอเผยรอยยิ้มออกมา ครั้นเมื่อกล่าวถึงช่วงท้าย แก้มก็ยิ่งแดงขึ้นกว่าเดิม ซ่งรั่วเจินสบตากับคนอื่น ๆ แวบหนึ่ง แม้เขาจะไม่ได้กล่าวออกมาอย่างชัดเจน แต่ทุกคนล้วนเข้าใจดีว่า การพบเจอกันเช่นใดที่สามารถทำให้จิตใจของบุรุษว้าวุ่น จนถูกช่วงชิงวิญญาณไปโดยสิ้นเชิง รสชาติแห่งความลุ่มหลงในความฝันนี้ คงไม่ใช่เรื่องธรรมดาเป็นแน่ “อวิ๋นอ๋อง ก่อนหน้านี้ท่านกล่าวว่าคุณชายจ้าวเคยมีสหายรักตั้งแต่วัยเยาว์ที่พลัดตกน้ำตายเมื่อหลายปีก่อน มีนามว่าอะไรหรือ?” ซ่งรั่วเจินเอ่ยถาม ฉู่อวิ๋นกุยขมวดคิ้ว “ข้ากับแม่นางผู้นั้นมิได้สนิทสนมกันนัก อีกทั้งยังผ่านมาหลายปีเช่นนี้ กล่าวตามตรง ข้าก็จำมิได้” “นางคือเฉียนชิ่งเหมียว” นายหญิงจ้าวรีบเอ่ยขึ้น “เฉี
