บทที่ 0017

หลังจากเกลี้ยกล่อมอยู่นาน นางหลี่ถึงตอบตกลงที่จะไม่ไป

ซูหวั่นอาศัยเวลากลางคืนในการขับเกวียนออกไป โดยที่สภาพการมองเห็นไม่ค่อยจะดีนัก

และนางไม่ได้ไปยังตัวอำเภอตามที่กล่าวเอาไว้

แต่พวกเขามายังถ้ำแห่งหนึ่งที่คุ้นเคย โดยช่วยกันประคองซูเหลียนเฉิงให้เข้าไปด้านในพร้อมกับซูลิ่วหลาง

ซูเหลียนเฉิงปวดระบมไปทั้งตัว โดยเฉพาะร่างกายส่วนล่างและเอว เพียงแค่ขยับตัวนิดเดียวก็ทำให้เขาโอดครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด และเขาก็ไม่รู้ว่าซูหวั่นทำไมถึงพาเขามาในถ้ำแห่งนี้ด้วย

แต่ในใจลึกๆแล้ว เขารู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้

สามารถประหยัดเงินอัดไว้ให้พวกเขาทั้งสามได้นิดหน่อยก็ยังดี!

ซูหวั่นก่อกองไฟ และปาดน้ำฝนที่ใบหน้า“ท่านพ่อ ข้าสามารถรักษาท่านได้ ท่านเชื่อข้าหรือเปล่า？”

ซูเหลียนเฉิงรู้สึกมั่นใจขึ้นเมื่อได้ยินซูหวั่นพูดแบบนี้ออกมา“พ่อเชื่อเจ้า”

“ดีค่ะ ท่านพ่อต้องอดทนหน่อยนะคะ เดี๋ยวจะรู้สึกเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย”

ซูหวั่นกำชับให้ซูลิ่วหลางออกไปข้างนอกเพื่อดูต้นลม แม้ว่าคืนที่ฝนตกหนักขนาดนี้จะไม่มีใครเข้ามา แต่ก็ต้องป้องกันเอาไว้เสียก่อน

นางหลีกเลี่ยงจากสายตาของซูเหลียนเฉิง แล้วหยิบยาชาออกจากพื้นที่จินตนาการมาฉีดที่เอวของซูเหลียนเฉิง

ไม่นานหลังจากนั้น ซูเหลียนเฉิงก็ผล็อยหลับไป

นางทำความสะอาดแผลบริเวณที่เอวให้สะอาดเสียก่อน แล้วฆ่าเชื้อด้วยไอโอดีนโวลต์ จากนั้นก็ขยับกระดูกต้นขาให้เข้าที่แล้วยึดมันไว้ที่กระดานอีกครั้ง

เมื่อการผ่าตัดโดยทั่วไปได้เสร็จสิ้นลง มันก็เป็นเวลาค่อนคืนไปแล้ว และฝนก็ได้ตกกระหน่ำลงมาเรื่อยๆ

ซ่า ซ่า——

ฟ้าแลบสลับกับฟ้าร้อง และในขณะนี้ ซูลิ่วหลางก็ได้เดินเข้ามา พร้อมกับพูดด้วยใบหน้าที่ตึงเครียดว่า“ท่านพี่ มีคนมา!”

“ห้ามพูด!”

ทันทีที่ซูลิ่วหลางพูดจบ ก็มีคนเข้ามาประชิดตัวและปิดปากของเขาเอาไว้

ซูหวั่นตกตะลึง

ไม่คาดคิดเลยว่าดึกดื่นขนาดนี้จะมีคนมาปรากฏตัวอยู่ในป่าลึกแบบนี้ได้ ดูแล้วตัวตนของเขาไม่ธรรมดา และก็ยังเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญอีกด้วย

ไป๋หลี่ชิงสวมชุดลาดตระเวนในยามค่ำคืน และเปิดแค่ดวงตาเอาไว้เท่านั้น โดยที่แขนซ้ายมีรอยบาดแผลสีดำเป็นทางและเลือดก็กำลังไหลอยู่อีกด้วย

“รบกวนพี่ชายช่วยปล่อยน้องชายของข้าก่อนจะได้ไหม น้องชายข้าเป็นเด็กหัวช้า ข้ากลัวว่าเขาจะตกใจเอาไว้”ซูหวั่นไม่แน่ใจกับนิสัยใจคอของอีกฝ่าย ดังนั้นนางจึงลองๆถามไปเสียก่อน

โดยมือของเขาได้คลำไปที่อาวุธและพร้อมที่จะใช้ป้องกันตัวได้แล้ว

ดวงตาของไป๋หลี่ชิงเป็นประกาย มองดูซูลิ่วหลางที่อยู่ในอ้อมแขนและพูดเสียงทุ้มออกมา“หากเจ้ารับประกันได้ว่าเขาจะไม่ร้อง ข้าก็จะปล่อยเขาไป”

“ข้ารับประกัน!”

ไป๋หลี่ชิงคลายมือออก และซูลิ่วหลางก็รีบกระโจนไปหาซูหวั่นด้วยขอบตาที่แดงก่ำ ทั้งๆที่ตัวเขาเองกำลังหวาดกลัวอยู่ แต่ก็ยังเอาตัวมาบังเพื่อปกป้องซูหวั่นและซูเหลียนเฉิงเอาไว้

คนทั้งหมดมองหน้ากันและไม่ได้พูดอะไรออกมา

ซูหวั่นดึงซูลิ่วหลางให้เข้ามาใกล้ซูเหลียนเฉิงที่กำลังหลับอยู่ และจ้องมองไป๋หลี่ชิงอย่างระแวดระวัง เพราะเกรงว่าเขาจะเข้ามาทำอะไร

ไป๋หลี่ชิงสูดลมหายใจเย็นๆเข้าไป เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและยังถูกวางยาพิษอีกด้วย ตอนนี้ดวงตาของเขาพร่ามัวไปหมด หากไม่ใช่เพราะเขารวบรวมสติเอาไว้ได้ เขาก็คงสลบไปตั้งนานแล้ว

“ท่านถูกวางยาพิษ!”

ซูหวั่นไม่ใช่คนที่ละลาบละล้วง แต่ไป๋หลี่ชิงไม่ได้ทำอันตรายต่อพวกนางแต่อย่างใด จึงคาดว่าเขาน่าจะไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร

นางชะโงกหน้าเข้าไปเพื่อดูบาดแผล

“เช้ง——”

ไป๋หลี่ชิงพยายามที่จะยกมือขึ้น และดาบนิ่มนั้นก็ได้ชี้ไปที่หน้าอกของซูหวั่น“ถอยออกไป!”

ซูหวั่นไม่สะทกสะท้าน“หากไม่ถอนออกพิษก็จะแล่นเข้าสู่หัวใจ ถึงเวลานั้นแม้แต่พระเจ้าก็ช่วยท่านไม่ได้หรอกนะ”

“เจ้าถอนได้งั้นรึ？”

ไป๋หลี่ชิงเต็มไปด้วยความสงสัย เด็กสาวตัวเล็กๆคนนี้น่าจะเพิ่งสิบสองสิบสามเท่านั้น เนื้อตัวทั้งดำและก็ผอมบาง แต่หน้าตาถือว่าสะสวยอยู่ แต่นางก็ดูเด็กจนเกินไป

จะมองอย่างไรก็ไม่เหมือนคนที่มีความรู้เรื่องการแพทย์เลย

ซูหวั่นจับแขนของไป๋หลี่ชิงเอาไว้ และใช้มีดผ่าตัดเล็กๆตัดเนื้อเน่าของแผลออก“อดทนหน่อยนะ!”

หน้าผากของไป๋หลี่ชิงเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ

เขาพับแขนเสื้อขึ้นและกัดริมฝีปากเอาไว้ โดยอดทนอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง

เขาจ้องไปที่ซูหวั่นและยิ่งรู้สึกแปลกใจขึ้นมาเรื่อยๆ เด็กสาวคนนี้ดูแล้วยังไม่โตเท่าไหร่เลย แต่ทำไมถึงดูเป็นผู้ใหญ่และสุขุมขนาดนี้

ซูหวั่นพันแผลให้กับไป๋หลี่ชิง แล้วก็หยิบยาแก้อักเสบเม็ดสีขาวออกมา

โดยที่นางกำลังคิดถึงตัวตนของไป๋หลี่ชิงอยู่ในใจ นางอ่อนแอเกินไปเมื่ออยู่ในยุคสมัยนี้ และจำเป็นต้องมีเพื่อนเอาไว้ ต่อไปหากเกิดอะไรขึ้นจะได้มีคนมาช่วยเหลืออีกทางหนึ่ง

แทนที่จะคุกเข่าลงบนพื้นและอ้อนวอนคนอื่นอยู่อย่างนั้น

ไป๋หลี่ชิงไม่เคยเห็นยาแก้อักเสบมาก่อน เขาจึงสงสัยเล็กน้อย“มันคืออะไรเหรอ？”

ซูหวั่นเม้มริมฝีปาก“ยาที่จะทำให้บาดแผลของท่านไม่เสื่อมสภาพได้”

และไป๋หลี่ชิงก็กลืนเข้าไปอย่างไม่ต้องสงสัย เขาพิงผนังหิน หรี่ตาลงและมองสำรวจไปที่ซูหวั่นอยู่ตลอดเวลา

ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา ราวกับมีดดาบที่คมกริบ

และสามารถฆ่าคนอย่างล่องหนได้ตลอดเวลา

“ฟิ้ว——”

ซูหวั่นรับของที่ไป๋หลี่ชิงโยนมาให้โดยไม่รู้ตัว และเมื่อนางก้มลงมามอง ก็พบว่ามันเป็นจี้หยกคุณภาพดีเลิศและถุงเงินอีกหนึ่งถุงนั่นเอง

เมื่อนางกำลังจะถามอะไรขึ้นมา

ไป๋หลี่ชิงก็ได้หายตัวไปท่ามกลางความมืดมิดและสายฝนเสียแล้ว

ภูเขาที่สลับซับซ้อน หน้าผาที่สูงชัน ฝนฟ้าคะนองดังสนั่น และเขาก็จากไปอย่างเงียบเชียบเหมือนตอนที่เข้ามา