“ข้าเชื่อเจ้า ไหนเจ้าลองเล่าเรื่องโลกที่เจ้าอยู่ให้ข้าฟังได้หรือไม่ แล้วมิติพิเศษของเจ้ามันทำอะไรได้บ้าง” ถานจ้านดึงตัวของภรรยาเอนลงไปนอนบนเตียงด้วยกัน ค่ำคืนนี้เขาตั้งใจฟังเรื่องราวดั่งฝันของนาง ที่นั่งค่อย ๆ เล่าให้เขาฟังอย่างตั้งใจ ทว่ายังไม่ถึงครึ่งเรื่อง ถานจ้านก็เผลอหลับไปก่อนเสียแล้ว
91 : คุณชายใหญ่เสียแขนซ้ายไปข้างหนึ่งขอรับ แม่ทัพโหย่วนั่งมองแผนการรบตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา ท่อนอ๋องห้าไม่สามารถส่งกองทหารมาช่วยได้ เขายังพอเข้าใจเพราะสถานการณ์ชายแดนฝั่งนั้นอันตราย แต่เหตุใดราชสำนักถึงไม่ส่งกองหนุนมาให้ เช่นนี้ไม่เท่ากับละทิ้งเมืองเว่ย์หรอกรึ “ท่านแม่ทัพมี
เมื่อประกาศอพยพภัยสงครามถูกติดทั่วทั้งเมืองเว่ย์ ทุกคนต่างวิ่งวุ่นกันไปหมด ต่างคนต่างวิ่งกลับบ้านของตัวเอง เพื่อเก็บของเตรียมตัวหนี นางถานนั่งมองความวุ่นวายด้วยความเสียดาย นางเพิ่งสร้างเนื้อสร้างตัวได้จากร้านค้าแห่งนี้ ทว่าตอนนี้กลับเก็บอันใดไปไม่ได้เลยสักอย่าง นางจ่ายค่าแรงคนงานทั้งสอง ให้พวกเขากลั
“ข้าขอไปปรึกษาท่านแม่ดูก่อน ค่อยไปบอกท่านที่จวนแม่ทัพนะขอรับ” “ได้ ๆ หวังว่าเราจะได้ร่วมเดินทางไปด้วยกัน” เซี่ยซือซือเดินไปส่งพ่อบ้านหลิวที่หน้าประตู นางเห็นอาจารย์ฮู่เดินมาที่เรือนของนางพอดี จึงเชิญเขาเข้ามานั่งข้างในบ้านด้วยกัน ถึงได้รู้ว่าเขาอยากร่วมเดินทาง ไปพร้อมกันกับครอบคร
92 : อพยพออกจากเมืองเว่ย์ เซี่ยซือซือตุนเสบียงไว้ในมิติพิเศษค่อนข้างมากพอ นางยังได้จัดหาอาวุธสองสามชนิดเอาไว้อีกด้วย ตอนมีข่าวเรื่องสงครามลุกลามมาใกล้ นางได้จ้างโรงหล่อเหล็กทำอาวุธให้ นางมีความรู้สึกว่าอาจต้องได้ใช้มันในสักวัน ตอนถานจ้านเห็นนางเก็บของพวกนี้ในมิติพิเศษ เขานึกตัวเองตาฝาดอาวุ
“เดี๋ยวข้ามานะเจ้าคะ” นางไม่อาจดูดายได้จริง ๆ “ข้าไปด้วย” ถานจ้านรู้ว่านางต้องเห็นอะไรมาแน่ จึงรีบลุกขึ้นเดินตามหลังนางไป “คุณชายใหญ่อาการไม่ดีเจ้าค่ะ” เซี่ยซือซือกระซิบบอกสามีเบา ๆ นางเดินผ่านรถม้าของขบวนเจ้าสาวก็ต้องหยุดอยู่กับที่ หันไปมองเจ้าสาวที่ถูกผ้าคลุมหน้าไว้ น
93 : พบกันที่อำเภอเหอ การเดินทางเป็นไปอย่างตึงเครียด ระหว่างทางเจอชาวบ้านที่กำลังอพยพกันอยู่เป็นระยะ พวกเขาเดินทางด้วยเท้าจึงทำให้ขบวนรถม้าแซงหน้าไปได้ เซี่ยซือซือได้แต่ถอดถอนหายใจไปตลอดทาง สถานการณ์ตอนนี้เลวร้ายกว่า ตอนหนีมาจากหมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่เสียอีก “เมื่อก่อนพวกเราก
“ไม่รู้สิเจ้าคะ นอกจากเป็นอาจารย์สอนวรยุทธ์ในสำนักแล้ว ข้าว่าเขาคงเคยทำงานกับทางการมาก่อน ดูเขาเข้าใจเรื่องราวของสงครามได้เป็นอย่างดี ท่าทางก็สุภาพถ่อมตนไม่เหมือนคนใช้กำลังในสำนักทั่วไป ไม่แน่นะเขาอาจเคยอยู่ในกองทัพมาก่อนก็เป็นได้” “อืมข้าก็คิดเช่นนั้น” หากจริงอย่างที่ทั้งคู่คิด อดีตทหารเม
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล