“เดี๋ยวข้ามานะเจ้าคะ” นางไม่อาจดูดายได้จริง ๆ “ข้าไปด้วย” ถานจ้านรู้ว่านางต้องเห็นอะไรมาแน่ จึงรีบลุกขึ้นเดินตามหลังนางไป “คุณชายใหญ่อาการไม่ดีเจ้าค่ะ” เซี่ยซือซือกระซิบบอกสามีเบา ๆ นางเดินผ่านรถม้าของขบวนเจ้าสาวก็ต้องหยุดอยู่กับที่ หันไปมองเจ้าสาวที่ถูกผ้าคลุมหน้าไว้ น
93 : พบกันที่อำเภอเหอ การเดินทางเป็นไปอย่างตึงเครียด ระหว่างทางเจอชาวบ้านที่กำลังอพยพกันอยู่เป็นระยะ พวกเขาเดินทางด้วยเท้าจึงทำให้ขบวนรถม้าแซงหน้าไปได้ เซี่ยซือซือได้แต่ถอดถอนหายใจไปตลอดทาง สถานการณ์ตอนนี้เลวร้ายกว่า ตอนหนีมาจากหมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่เสียอีก “เมื่อก่อนพวกเราก
“ไม่รู้สิเจ้าคะ นอกจากเป็นอาจารย์สอนวรยุทธ์ในสำนักแล้ว ข้าว่าเขาคงเคยทำงานกับทางการมาก่อน ดูเขาเข้าใจเรื่องราวของสงครามได้เป็นอย่างดี ท่าทางก็สุภาพถ่อมตนไม่เหมือนคนใช้กำลังในสำนักทั่วไป ไม่แน่นะเขาอาจเคยอยู่ในกองทัพมาก่อนก็เป็นได้” “อืมข้าก็คิดเช่นนั้น” หากจริงอย่างที่ทั้งคู่คิด อดีตทหารเม
“พี่จ้านข้าไม่รู้ว่าเวลาที่มันอยู่นอกมิติพิเศษ จะยังได้ผลดีหรือไม่ ข้าไม่เคยนำมันออกมาจากมิติพิเศษนานเลย อย่างมากก็ไม่เคยเกินหนึ่งเดือน แต่หากใช้กับกองทัพเรื่องเวลามันไม่แน่นอน การรักษาข้าก็เดาสุ่มไปเรื่อย ไม่มีอะไรรับประกันว่าต้องใช้ในปริมาณเท่าใด แล้วเกิดมันได้ผลเร็วจริง จะไม่มียิ่งมีแต่คำถามตามมา
94 : เหตุใดเจ้าถึงเพิ่งเอาเรื่องนี้มาบอกข้าจิ่นฟาน หยวนหย่งเล่ออยู่เล่นกับเสี่ยวซือหยาง และพูดคุยกับคนอื่น ๆ ในบ้าน ราวสองเค่อเขาก็ขอตัวกลับ เนื่องจากต้องรายงานท่านอ๋องเจ็ดเรื่องยาของเซี่ยซือซือ แต่ก่อนกลับเขาดึงเซี่ยซือซือไปถามเรื่องบางอย่างตามลำพัง “ข้าได้ข่าวว่าคุณหนูสามของจวน
“ขอรับท่านแม่” “เสวี่ยหยา เสวี่ยเอ๋อ พวกเจ้าเดินทางไปเมืองเสียนหยางกับแม่เจ้า ต้องใช้เวลาในการเดินทางร่วมเดือน พวกเจ้าต้องเชื่อฟังท่านแม่ของพวกเจ้า ต้องอดทนให้มาก ๆ ระหว่างทางไม่ได้สะดวกสบายเหมือนอยู่ในจวน เข้าใจหรือไม่” “เจ้าค่ะท่านพ่อ / เจ้าค่ะท่านพ่อ” ทั้งคู่ขานรับพร้อมกัน
“อยากฆ่าก็ฆ่าเถอะ เป็นความผิดของข้าเองทั้งหมด ข้าไม่ควรทำให้เจ้าต้องชื่อเสียงแปดเปื้อนเช่นนั้น” “เมื่อรู้เช่นนี้แล้ว เหตุใดยังกล้านัดข้ามาเจออีกล่ะหยวนหย่งเล่อ” จีมู่เหยียนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ทว่าหากสังเกตให้ลึกซึ้งลงไปกว่านั้น จะรู้ว่ายังมีความรู้สึกบางอย่างพาดผ่านอยู่ในนั้น “
95 : อย่างไรถานจ้านก็เป็นสายเลือดของข้า รุ่งเช้าก่อนออกเดินทาง แม่ทัพโหย่วได้มาขอพบนางถานที่เรือน พวกเขานั่งคุยกันในห้องโถง โดยไม่อนุญาตให้ผู้อื่นเข้าไปในนั้น แม้แต่คนสนิทยังถูกสั่งให้รออยู่ด้านนอก “เหตุใดเจ้าถึงไม่บอกความจริงกับข้าเรื่องถานจ้าน” แม่ทัพโหย่วมองนางถานด้วยสายตาเฉย
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล