“ขอรับท่านแม่” “เสวี่ยหยา เสวี่ยเอ๋อ พวกเจ้าเดินทางไปเมืองเสียนหยางกับแม่เจ้า ต้องใช้เวลาในการเดินทางร่วมเดือน พวกเจ้าต้องเชื่อฟังท่านแม่ของพวกเจ้า ต้องอดทนให้มาก ๆ ระหว่างทางไม่ได้สะดวกสบายเหมือนอยู่ในจวน เข้าใจหรือไม่” “เจ้าค่ะท่านพ่อ / เจ้าค่ะท่านพ่อ” ทั้งคู่ขานรับพร้อมกัน
“อยากฆ่าก็ฆ่าเถอะ เป็นความผิดของข้าเองทั้งหมด ข้าไม่ควรทำให้เจ้าต้องชื่อเสียงแปดเปื้อนเช่นนั้น” “เมื่อรู้เช่นนี้แล้ว เหตุใดยังกล้านัดข้ามาเจออีกล่ะหยวนหย่งเล่อ” จีมู่เหยียนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ทว่าหากสังเกตให้ลึกซึ้งลงไปกว่านั้น จะรู้ว่ายังมีความรู้สึกบางอย่างพาดผ่านอยู่ในนั้น “
95 : อย่างไรถานจ้านก็เป็นสายเลือดของข้า รุ่งเช้าก่อนออกเดินทาง แม่ทัพโหย่วได้มาขอพบนางถานที่เรือน พวกเขานั่งคุยกันในห้องโถง โดยไม่อนุญาตให้ผู้อื่นเข้าไปในนั้น แม้แต่คนสนิทยังถูกสั่งให้รออยู่ด้านนอก “เหตุใดเจ้าถึงไม่บอกความจริงกับข้าเรื่องถานจ้าน” แม่ทัพโหย่วมองนางถานด้วยสายตาเฉย
เซี่ยซือซือนึกว่าแม่ทัพโหย่วจะยื้อสองแม่ลูกมากกว่านี้ แต่ดูไปแล้วคงไม่ได้มีความผูกพันกันจริง ๆ นางหันไปมองสามีเล็กน้อย หากนางเป็นเขาคงจะจุกเจ็บอยู่ในอกไม่น้อย ที่ไม่ได้เกิดมาจากความรักของบิดามารดา แต่เป็นเพียงแค่ความผิดพลาดเท่านั้น “ท่านแม่ข้าวานท่านไปดูเด็ก ๆ เสียหน่อย ว่าพวกเขาเตรียมของข
96 : อยู่ให้ห่างจากขบวนสองลี้ก็แล้วกัน การเดินทางผ่านเทือกเขาชุนเทียน ขบวนสองจวนรวมกันมีทหารอารักขาอีกกองทัพหนึ่งย่อย ๆ ทำให้เซี่ยซือซือต้องแยกรถม้าของพวกนางออกมาจากขบวน พวกทหารไม่ยอมให้พวกนางแทรกเข้าไปในแถวได้ นางกับอาจารย์ฮู่จึงทำได้เพียงเดินทางตามหลังขบวนพวกเขาไป “อาจารย์ฮู่ขบ
“มีอันใดต้องรายงานรึ” หลูจิ่นฟานถามทหารที่เดินเร็ว ๆ มาทางกระโจมของท่านอ๋องเจ็ด ซึ่งตอนนี้กำลังพูดคุยเรื่องสำคัญกับแม่ทัพคนสนิท “มีรถม้าสองคันตามหลังขบวนมาติด ๆ ขอรับ ข้าได้เข้าไปสอบถามดูแล้ว พวกเขาเป็นชาวบ้านที่กำลังลี้ภัยสงครามไปเมืองเสียนหยาง พวกเขาบอกว่าไม่รู้เส้นทางไปเมืองเสียนหยาง จึ
“มีไส้ศึกรึ ไหนว่าจับได้แล้วอย่างไรตอนแรก” ถานจ้านจำได้ข้าศึกผู้นั้นถูกจับตัดหัวไปแล้วด้วยซ้ำ “กองทัพใหญ่ขนาดนั้น ไส้ศึกมีหรือจะมีแค่คนเดียว ดีไม่ดีข้าว่าอาจมีแฝงตัวอยู่ข้าง ๆ ท่านอ๋องเจ็ดก็เป็นได้” อาจารย์ฮู่เสริมขึ้น ในใจยังขัดแย้งกับเรื่องตาทิพย์อยู่ แต่เมื่อทั้งคู่ยืนยันสองเสียงเช่นนี้
97 : เทือกเขาชุนเทียนถูกปิดล้อม ถานจ้านกับอาจารย์ฮู่มีความเห็นไปในทิศทางเดียวกัน พวกเขาไม่สามารถละทิ้งบ้านเมืองได้จริง ๆ เซี่ยซือซือไม่แปลกใจในการตัดสินใจของทั้งคู่ ตัวนางก็เห็นด้วยเช่นกัน ผู้คนที่ติดอยู่บนภูเขาลูกนี้มีหลายคนที่นางรู้จัก ไม่อาจเพิกเฉยความเป็นตายหนนี้ได้จริง ๆ
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล