บทที่ 3 (2/2) : จะช่วยเก็บไว้เป็นความลับ (2)

     จนเวลาผ่านล่วงเลยไปถึงบ่ายสามโมง ภัสสรที่เพิ่งเดินทางกลับมาถึงบ้าน เธอก็เดินขึ้นไปดูครูสอนพิเศษกับบุตรชายบนห้องนอนของเจ้าตัว แล้วเมื่อเห็นว่าเตชินท์กำลังตั้งใจเรียน ภัสสรจึงอยู่พูดคุยกับคนทั้งคู่เพียงเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ขอตัวกลับลงมาจัดการงานของตนเองต่อด้านล่าง

     พอถึงเวลาหกโมงเย็น ธารดาราก็กล่าวลาภัสสรกับเตชินท์เพื่อขอตัวกลับบ้าน ซึ่งคนทั้งคู่ก็ได้เอ่ยชวนเธอให้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนกลับ แต่ก็ด้วยเพราะที่บ้านของธารดารามีกฎว่าหากไม่ติดธุระหรือมีนัดสังสรรค์ ทุกคนจะต้องกลับไปทานข้าวเย็นด้วยกันที่บ้านทุกวัน ซึ่งกฎประจำบ้านของธารดาราข้อนี้สองคนตรงหน้าต่างก็รู้ดี เธอจึงไม่สามารถหยิบเอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดได้ ธารดาราก็ได้แต่หาข้ออ้างอย่างอื่นมาใช้กล่าวปฏิเสธคนทั้งคู่ ก่อนที่เธอจะขอตัวกลับออกมาจากบ้านหลังนั้นได้แบบเนียน ๆ 

     หลังจากวันนั้นชีวิตของธารดาราก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม เนื่องจากเวลาส่วนตัวรวมไปถึงเวลาที่เคยมีให้กับกลุ่มเพื่อนเริ่มลดน้อยลง เพราะทุกวันเสาร์กับวันอาทิตย์เธอจะต้องไปเป็นครูสอนพิเศษให้กับเตชินท์ถึงที่บ้าน แล้วเวลาส่วนตัวที่เคยมีหลังเลิกงาน เธอก็ต้องจัดแบ่งบางส่วนไปให้กับจัดเตรียมแบบเรียนและแบบสดสอบในแต่ละสัปดาห์ไว้ให้กับเตชินท์อีก

     ซึ่งในช่วงเวลาที่ผ่านมาธารดาราก็สามารถจัดการกับทุกอย่าง จนดูเหมือนว่า...มันก็น่าจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี 

     ส่วนเรื่องที่ธารดาราสงสัยเกี่ยวกับเรื่องความชอบของเตชินท์ เรื่องนี้เธอก็ยังคงหาคำตอบไม่ได้สักที เพราะไม่ว่าเธอจะเอาวิธีจับสังเกตจากในโลกอินเทอร์เน็ตหรือวิธีจากเพื่อนสาวเทียมของเธอมาใช้ แต่สุดท้ายคำตอบที่ได้กลับมา...มันก็ยังดูคลุมเครืออยู่ดี

     จนตอนนี้ก็เข้าสู่สัปดาห์ที่สามของการมาสอนพิเศษให้กับเตชินท์แล้ว

     โดยพัฒนาการทางด้านภาษาของเตชินท์ในแต่ละสัปดาห์ก็ดูเหมือนว่าจะดีขึ้นมาเรื่อย ๆ จึงทำให้ธารดาราเริ่มหมดห่วงเรื่องการไปใช้ชีวิตในต่างประเทศของอีกฝ่าย 

     แล้วในขณะที่ธารดารานั่งมองเตชินท์ทำแบบทดสอบ เจ้าตัวก็ได้ขออนุญาตออกไปคุยโทรศัพท์กับเพื่อน ซึ่งเมื่อเตชินท์เดินกลับเข้ามาในห้อง เจ้าตัวก็เอาแต่นั่งเหม่อลอย จนธารดาราตัดสินใจเอ่ยถามอีกฝ่ายออกไปว่า

     “เตเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”   

     “เปล่าครับ... เฮ้อ!”

     ธารดารามองเด็กหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ อย่างระอา ปากตอบว่า ‘เปล่า’ แต่ถอนหายใจออกมาดังเสียขนาดนี้ เธอจึงกล่าวว่า

     “เตมีเรื่องอะไรในใจสามารถพูดคุยกับพี่ได้นะคะ แล้วถ้าหากเรื่องที่เตจะเล่า...เป็นเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรับรู้ พี่ก็สัญญาว่าจะช่วยเก็บไว้เป็นความลับให้ดีไหมคะ?” 

     เพราะเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าและท่าทางของเตชินท์แล้ว ธารดาราก็เดาได้ว่าเรื่องที่เจ้าตัวกำลังจะเล่าคงอยากให้เธอช่วยปิดไว้เป็นความลับ ซึ่งถ้าหากความลับนี้ไม่ใช่เรื่องที่ผิดกฎหมาย เรื่องที่ทำผิดร้ายแรง หรือเป็นเรื่องที่เจ้าตัวไปลงมือการทำร้ายใครจนได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอก็ยินดีที่จะช่วยอีกฝ่ายปิด... 

     ถือเสียว่าเป็นการตอบแทนเรื่องในวัยเด็ก เพราะในช่วงเวลานั้นธารดารามักจะแอบพาเตชินท์ไปทำความผิดเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น การแอบไปปีนต้นไม้ ยิงนก ตกปลาหลังโรงเรียน หรือแม้แต่แอบไปต่อยหน้าใคร เตชินท์ก็มักจะช่วยเธอเก็บไว้เป็นความลับทุกครั้ง ซึ่งที่ผ่านมาหากไม่ใช่เพราะบาดแผลตามร่างกายหรือเพราะคนที่โดนพวกเธอต่อยไปฟ้องพ่อกับแม่ ธารดาราก็เชื่อว่าพ่อกับแม่ของเตชินท์ และพ่อกับแม่ของเธอจะไม่มีวันได้รับรู้เรื่องที่พวกเธอแอบไปทำผิดมาเป็นแน่! 

     “คือ...เพื่อนทุกคนในกลุ่มชวนกันออกไปเที่ยวในคืนนี้น่ะครับ แต่ผมไม่อยากไป”

     ‘ผิดคาดแฮะ!’ ธารดาราคิดในใจ ก่อนจะปรับอารมณ์แล้วพูดว่า

     “ทำไมล่ะคะ?”

     “ก็เวลาที่เหล้าเข้าปาก พวกมันมักจะพูดกันแต่เรื่องผู้หญิงหรือไม่ก็เรื่องแฟนของพวกมัน ผมก็เลยขี้เกียจไปนั่งฟัง แล้วที่สำคัญคนแรกที่เอ่ยปากชวนไปเที่ยวในคืนนี้ก็คือไอ้คิม เพื่อนผู้ชายในกลุ่มที่เพิ่งมาสารภาพว่าชอบผม แต่ผมก็ได้ให้คำตอบกับมันไปแล้วว่า...ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย ผมชอบผู้หญิง! 

     แล้วที่ผมบอกว่า...ผมไม่อยากไป ก็ไม่ใช่ว่าเพราะผมโกรธมัน ที่มันดันมาคิดไม่ซื่อกับผม แล้วก็ไม่ใช่เพราะผมรับไม่ได้ในเรื่องของความชอบหรือรับไม่ได้ในสิ่งที่มันเป็น แต่ผมก็แค่อยากจะเว้นระยะห่างกับมันในช่วงเวลานี้ไปก่อน เพื่อที่มันจะได้มีเวลากลับไปคิดทบทวนและตัดใจไปจากผม ดังนั้นผมก็เลยคิดว่าระหว่างผมกับมันยังไม่ควรรีบกลับมาเจอกันในตอนนี้” พูดจบ เตชินท์ก็เห็นธารดาราทำสีหน้าแปลก ๆ ออกมา เขาจึงเอ่ยถามอีกฝ่ายออกไปว่า

     “ทำไม...พี่น้ำหวานถึงทำสีหน้าแบบนั้นล่ะครับ? หรือว่าที่ผ่านมาพี่ก็คิดว่าผมชอบผู้ชาย?”

                                           .......................................................................

     ผู้เขียนขอขอบคุณทุกยอดวิว ยอดกดหัวใจ ยอดกดติดตาม และทุกข้อความของผู้อ่านทุกท่านมาก ๆ นะคะ ทุกยอดคือกำลังใจที่ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆของผู้เขียนเลยค่ะ