ตำหนัก ฮองเฮาลี่หยางยกมือขึ้นกอดรอบเอวบาง“จะมีใครที่ข้าอยากจะอยู่ใกล้ตลอดไปอย่างนี้”“ฝ่าบาทพูดเกินจริง”“ลี่หยางมีวันนี้ได้เพราะ ฮองเฮาคนนี้”ตำหนักจันทรา "หลี่หลงหลี่หลาง ถวายพระพรเสด็จปู่”“จิงฮวน ถวายพระพรเสด็จปู๋”“กว่าจะมามาได้ ต้องให้รอเสียนาน องค์หญิงสามก็เหมือนกันตั้งแต่แวะมา ส่งเครื่องบรรณากาวันนั้นก็หายไปเลย“วันนี้เป็นจิงฮวน ที่ชวนเราสองคนมาถวายพระพรเสด็จปู่”“ดีดีดี ลี่หลงได้ข่าวว่าแม่ของเจ้าส่งบุตรีใต้เท้าไฉ่เข้ามาทำความคุ้นเคยกับลี่หลงนางเป็นอย่างไรบ้าง”“นางแวะเวียนส่งเครื่องเสวยที่ตำหนักร้อยดาวเป็นประจำ ลี่หลางพูดขึ้นแทนลี่หลง”“ดี ดี เจ้ารองอยากจะมีคนคอยเอาใจเหมือนเจ้าใหญ่ไหม”“ดีเลยเสด็จปู๋ หลานอยากมีคนคอยเอาใจเหมือนพี่ใหญ่”“555 ลี่หลางของปู่เหมาะที่จะมีคู่ครองได้เสียที องค์หญิงสามก็สนิทสนมคุ้นเคยกับเจ้าแฝดไม่น้อยจะรังเกียจไหมหากว่าจะแต่งเข้าตระกูลลี่”จิงฮวนยิ้มกว้าง ลี่หลางเหลือบตามองลี่หลงที่ยังคงนิ่ง“เสด็จปู่มีเมตตาจิงฮวนไม่อาจปฏิเสธได้”“หลาน...หลาน”ลี่หลางตะกุกตะกัก“อย่าบอกนะว่าเจ้ารังเกียจ องค์หญิงสาม”พูดเพื่อให้ ลี่หลางปฏิเสธแบบมัดมือชก“คือ ไม่ ไม่หลาน
“ฮองเฮาเป็นยอดหญิงเข้าใจทุกอย่างได้ดี อี้หลิวขอบพระทัยที่ให้โอกาส”“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าไม่เหนี่ยวรั้งเจ้า อิงไถร่างหนังสือให้แม่นางอี้หลิวลงชื่อยินยอมว่าถอนตัวเองไม่ได้ถูกใครบังคับ เรื่องที่นางไม่ขอแต่งเข้าเป็นชายาขององค์ชายใหญ่”อิงไถ ลากกระดาษมาวางเตรียมฝนหมึก“ เจ้ายินดีที่จะลงชื่อหรือไม่แม่นางอี้หลิว”อี้หลิวยิ้ม อ่อนหวานแต่ภายในรอยยิ้มนั้น ซ่อนความดีใจไว้จนมิด“อี้หลิวยินดีอย่างยิ่ง ไม่ว่าต่อแต่นี้จะเกิดอะไรขึ้น อี้หลิวก็ตัดสินใจเพียงลำพัง”หว่านหนิงยิ้มบางๆตำหนักจันทรา“ในที่สุดสิ่งที่ข้ารอคอยก็มาถึงเร็วอย่างไม่น่าเชื่อฝ่าบาท เช่นไรถึงจะใจแข็งได้นาน และเรื่องถอนบัญชาของฮองเฮาก็ง่ายดายอย่างไม่น่าเชื่อ”“ข้าน้อยคิดไว้ไม่ผิดเจ้าค่ะคุณหนู บุรุษเช่นไรถึงจะต้านทานความงามของคุณหนูได้ในเมื่อคุณหนูงดงามอ่อนหวานเช่นนี้ ฮองเฮาก็เป็นคนขี้สงสาร เพียงคุณหนูแสดงละครเพียงเล็กน้อยฮองเฮาก็อดใจอ่อนไม่ได้”“ข้าสะกดกั้นความดีใจไว้แทบไม่ไหวเมื่อฮองเฮายินยอม ล้มเลิกบัญชาของนางต่อไปข้าไม่ต้องฝืนใจตัวเองอีกแล้ว”“คุณหนูเรื่องนี้ เห็นทีจะให้ฮองเฮาทราบไม่ได้ รอวันที่ฝ่าบาทแต่งตั้งคุณหนูเป็นสนมเมื่อไหร่เมื่อนั
ตำหนักฮ่องเต้อี้หลิว ย่อตัวด้วยท่าทีชดช้อยที่สุด อาภรณ์สีสวยสดใส เหมือนกับตั้งใจให้บังเกิดความมงคลในสิ่งที่ตั้งใจจะทำในวันนี้“อี้หลิว..ถวายพระพรฝ่าบาท วันนี้ครบกำหนดวันที่สามแล้ว”ลี่หยางยิ้มบางๆ“แต่เดิมข้าตั้งใจให้เจ้า ทบทวนและรู้สึกผิดชอบชั่วดีในสิ่งที่ไม่บังควร”“ฝ่าบาท เป็นฝ่าบาทที่ให้ความหวัง อี้หลิว”“อี้หลิว เจ้าไม่ไตร่ตรอง ตลอดเวลาที่ข้านั่งบนบัลลังก์และแต่งฮองเฮาเข้ามาเป็นเวลาหลายปี ไม่เคยมีสักครั้งที่ข้าคิดจะนอกใจฮองเฮาหรือยกเลิกกฎมณเพียรบาลที่ข้าตั้งขึ้นเอง ไม่ใช่ข้ากลัวว่าจะกลืนน้ำลายตัวเอง แต่หว่านหนิงเป็นสิ่งมีค่ายิ่งกว่าสิ่งใดที่ไม่อยากจะเสียไปและนางเป็นหญิงเดียวที่อยู่ในใจ สิ่งเดียวที่จะตอบแทนนางได้ก็คือการ ไม่นอกใจนอกกายนางให้เจ็บซ้ำ ข้าคิดว่าคนฉลาดอย่างเจ้าจะใช้เวลาไตร่ตรอง และคิดให้ถ้วนถี่ บุรุษทุกคนล้วนมีคำหลอกลวง ว่ารักว่าต้องการ แต่สำหรับข้าคำหลอกลวงของข้ามีไว้สำหรับคนที่ ตั้งใจทำให้ข้าเปลี่ยนใจจากฮองเฮา ข้าหลอกลวงเจ้าเพื่อให้เจ้าไตร่ตรองคำหลอกลวงนั้น แต่เจ้ากับฝืนทำในสิ่งที่ไม่บังควรเดิมทีเรื่องนี้อาจไม่ต้องพูดกัน ข้าอาจไม่กล่าวโทษเจ้าหากเจ้ารู้ว่าสิ่งที่ทำมัน
“ไฉ่ก้านยักยอกเงินในคลังหลวง และปกปิดเรื่องชั่วช้า ไฉ่อี้หลิวทำความผิดใหญ่หลวงลบหลู่เบื้องสูง อีกทั้งยังไม่เจียมตัวสร้างความร้าวฉานมักใหญ่ใฝ่สูง เป็นภัยต่อราชสำนักโทษถึงประหาร แต่ด้วยฮองเฮาทรงมีพระเมตตาละเว้นโทษตายแต่โทษเป็นยังอยู่ ให้ส่งไปยังชายแดนทำงานหนักตลอดชีวิต” หว่านหนิงถอนหายใจช้าๆ“ความจริงเจ้าพยายามทำทุกวิถีทางที่จะช่วยอี้หลิว แต่เป็นนางที่จมดิ่งไม่อาจฉุดรั้งขึ้นมาได้”“พ่อผิดใช่ลูกจะผิด ความจริงคดียักยอกเงินหลวง หลายปีมานี้ได้เงินไปไม่น้อยแต่หว่านหนิงเห็นว่า คนเราบางครั้งแค่เพียงหลงผิดเดินทางที่ผิดไปก็เท่านั้น หากมีใครชี้แนะอาจจะกลับมายังทางที่ดีได้หวังให้สำนึกผิดกลับใจ หากอี้หลิว แต่งเป็นชายาหลงหลง บางทีทุกอย่างอาจดีขึ้นแต่ผิดคาด นางเองก็ทะเยอทะยานไม่แพ้ พ่อของนาง”“เป็นบางคนเท่านั้นหว่านหนิง ข้าคิดเสมอว่าข้าไม่อาจช่วยใครได้ทั้งหมด จึงเลือกช่วยได้เฉพาะบางคน”“เหมือนที่ฝ่าบาทเคยบอกหว่านหนิงมาตลอด”“ข้าบอกเจ้ามาตลอดและรักเจ้ามาตลอด โอบแขนรอบเอว รั้ง ร่างบางมาเผชิญหน้า“ข้าสงสัยไม่น้อยเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าอี้หลิวเข้ามาเพื่อข้า”หว่านหนิงยิ้มเจ้าเล่ห์“หว่านหนิงมิใช่เด็กสาว มองแ
หว่านหนิงย่อกายลง ทำความเคารพฟงฉือ"พี่แปดท่าน มาได้รวดเร็วเสียจริง""ข้าตั้งใจมาให้ทันกำหนดการ""ฮ่องเต้การเดินทางราบรื่นดีไหม"ลี่หยางถามขึ้น"การเดินทางสะดวกสบายไม่แปลกใจเลยว่าเจ้าสาม ข้าหมายถึงจิงฮวนนิยมไปกลับบ่อยๆ ""ไปมาจนเป็นดั่งบ้านหลังที่สอง"หว่านหนิงพูดยิ้มๆ"งอนข้าก็หนีมาแคว้นจ้าว งอนคนแคว้นเจ้าก็กลับไปแคว้นหาน555 ว่าแต่อาหญิงดูแลกันไหวหรือไม่""จิงฮวนไม่เคยทำให้หนักใจ อยู่ที่นี่สร้างเสียงหัวเราะและช่วยให้แคว้นจ้าวรื่นรมย์ขึ้นมากทีเดียว อีกอย่างยังช่วยกำราบสองแฝดได้ดี""เสด็จแม่พูดเหมือนลูกกับพี่ใหญ่เป็นเด็กก็ไม่ปาน"ทั้งหมดหัวเราะพร้อมกัน"งานเสกสมรสจะมีขึ้นเมื่อไหร่"ถามเพราะอยากรู้จริงๆ"ฤกษ์ดีอีกไม่กี่วันข้างหน้า"ลี่หยางตอบ"ดีเลยองค์ชายเตรียมตัวพร้อมหรือยัง"หันไปถามลี่หลางที่ยิ้มแก้มแทบปริ"ท่านลุงอย่าได้กังวลไปลี่หลางเตรียมตัวง่ายดายไม่ยุ่งยาก"ร่างอ้อนแอ้นอรชร สายตาหวานปนเศร้าใบหน้างดงามปานนางสวรรค์ ทำเอาลี่หยางตะลึงมองตาค้าง"อิงอัน ถวายพระพรฝ่าบาทแคว้นหานและฝ่าบาทแคว้นเจ้า ถวายพระพรป้าหญิง องค์ชายแฝดน้องรอง เสด็จพ่อและเสด็จแม่มีบัญชาให้อิงอันเดินทางมาเป็นตัวแทนพระองค์
“แฝดพี่”อิงอัน ถลาเข้าหาลี่หลงดึงมือลี่หลงมากุมไว้“อิงอันคิดถึงแฝดพี่ที่สุดเลยองค์ชายแฝดพี่สบายดีไหม”ลี่หลงยิ้ม ดึงมือออก“สบายดี เจ้า เล่าสบายดีเหมือนกันไหม”“อิงอันสบายดี” ยิ้มหวานปานจะหยด องค์ชายแฝดพี่ยังใจดีเหมือนเดิม“องค์หญิง พบกับลี่หลางหรือยัง น้องรองบ่นถึงองค์หญิงบ่อยๆ ”“บ่นถึง..เพราะหาคนให้แกล้งไม่ได้หรือไรได้ข่าวองค์หญิงจิงฮวน กำลังจะเสกสมรสกับลี่หลางนางเป็นถึงว่าที่ชายาเลยไม่คิดจะแกล้งนาง ทีกับอิงอันเห็นเป็นไม่ได้ชอบหาเรื่องทำให้ขุ่นใจตลอด” ยิ้มเศร้าๆ เมื่อเอ่ยถึงงานเสกสมรสของจิงฮวนกับลี่หลาง“น้องรอง ไม่ได้เลวร้ายอะไรเพียงแค่นึกสนุกความจริงเขา...ชอบเจ้าไม่น้อย ทุกคำพูดที่พูดถึงเจ้ามีแต่ชื่นชมและถวิลหา”ก้มหน้าลงมองพื้น ใช้เท้าเขี่ยดินไปมา“ความจริงข้าก็ไม่ได้เกลียดอะไรเขา แต่... เพียงแค่นึกน้อยใจ ว่าเหตุใด องค์ชายแฝดน้องต้องคอยแกล้งกันด้วย”ลี่หลงยิ้ม อ่อนโยน“เจ้ากับเขาอุปนิสัยต่างกัน อิงอันอ่อนหวาน พูดน้อย จะพูดมากก็แต่กับแฝดพี่ แต่ลี่หลางพูดมากแต่กับอิงอัน ลี่หลางกลายเป็นคนพูดน้อยชอบแกล้งเสียมาก”ลี่หลง ช่างเข้าใจ อุปนิสัยของคนทั้งสองได้ดียิ่งนัก“อย่างนั้น อิงอันนำของฝ
พิธี เสกสมรสจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่อลังการ ฉี่กวนลี่ และฝานกงกงเดินทางยังตำหนักของลี่หลาง ใบหน้ายิ้มแย้มดังแปะยิ้มของฉี่กวนลี่ แหวนหยกในนิ้งโป้งข้างซ้ายที่สวมใส่มาตลอด ถูกถอดมากำไว้ในมือหมายมั้นจะมอบมันให้กับลี่หลาง“เสี้ยนตี้”ท่าทีลุกลี้ลุกลนของเสี่ยวโถวขันทีคนสนิทของลี่หลาง“เปิดประตูใกล้เวลาเต็มทนแล้ว ข้าแค่อยากจะเห็นว่าลี่หลางพร้อมหรือยัง”“ประทานอภัย เสี้ยนตี้ องค์ชายรอง... องค์ชายรองไม่ได้อยู่ในนั้นเพคะ”“อ๋อคงออกไปแล้วสิท่าคงตื่นเต้นไม่น้อย ที่จะได้แต่งองค์หญิงสามมาเป็นชายาเอก”ขันทีหนุ่มน้อยส่ายหน้าไปมา“นำข้าไป องค์ชายรองอยู่ที่ไหน”ฝานกงกงเริ่มผิดสังเกต“องค์ชายรอง ไปไหน บอกมาตามตรงอย่าโยกโย้”ขันทีข้างหายลี่หลางคุกเข่าลงกับพื้น“เสี้ยนตี้พระอาญาไม่พ้นเกล้า ...เอ่อ..องค์ชายรอง หนีไปแล้วเพคะ”แหวนหยกในมือร่วงลงพื้น ฝานกงกงกลับถอนหายใจ“เจ้าแฝด ทำไมถึงทำแบบนี้ แล้วองค์ชายรองหนีไปไหนหนีไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”“หนีไปไหนข้าน้อยไม่อาจทราบได้ หนีไปเมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบได้”“เจ้านี้ช่าง บกพร่องต่อหน้าที่เห็นทีต้องไปเลี้ยงม้า จะดีไม่น้อย”“เสี้ยนตี้ประทานอภัย ข้าน้อยถูกองค์ชายวางยานอนหลับ”ฉี
“จิงฮวนนางบอกเองว่า พร้อมที่จะเป็นชายาของลี่หลง ก็คงจะชอบ องค์ชายแฝดผู้เฉยชาแห่งตำหนักร้อยดาวเข้าเสียแล้ว”“555 ทีแรกเสี้ยนตี้ส่งราชสาสน์ไปพี่กับคิดว่า จะเป็นลี่หลาง”“นั่นก็อีกปัญหาหนึ่ง ความจริงปัญหาแรกของเราก็คือลี่หลงที่มีใจกับจิงฮวนแต่ พยายามยกเรื่องการเสียสละมาบดบังความรัก และเสด็จพ่อหมายถึงเสี้ยนตี้ก็เข้าใจไปเองว่าจิงฮวนเหมาะกับลี่หลาง”ฟงฉือส่ายหัวไปมา“น้องสาวหว่านหนิงของข้าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ก็ยังจัดการทุกอย่างได้อย่างหมดจดงดงาม แต่เจ้าแน่ใจหรือว่าลี่หลางจะไม่มีใจให้กับจิงฮวนจริงๆ ”“น้องถามความสมัครใจแล้ว ลี่หลางพี่แปดก็เห็นว่าตามอิงอันไม่ห่าง อีกไม่นานก็จะต้องเชิญ ท่านพี่เป็นเกียรติเช่นเคยในงานเสกสมรสของลี่หลาง”“แล้วลี่หลงเล่ามีใจกับจิงฮวนบ้างไหม ไม่ใช่เพียงจิงฮวนคิดไปเองลำพัง”แอบห่วงลูกสาวไม่น้อย“ลี่หลง มักจะเขินอาย จนกลายเป็นปากแข็งอย่างนี้เสมอ แต่ลี่หลางบอกว่าลี่หลงถึงกับเฝ้าจิงฮวนทั้งคืนแต่ให้ลี่หลางสวมรอยแทน เจ้าแฝดน้องบอกว่าเอาหัวเป็นประกันได้เลย เขาเป็นฝาแฝดกันบางเรื่องไม่ต้องพูดก็สื่อถึงกันได้”ฟงฉือพยักหน้า“ว่าแต่หากแต่งไปแล้ว แล้วเจ้าแฝดพี่ของเจ้ายังปากแ
“ลี่หยงไม่เอาแล้วแบบนั้น ให้คัดอักษรจนมือหงิกแล้วบอกว่าจะได้เหมือนเสด็จย่าเชอะผ่านมาตั้งนานลี่หยงยังโง่งมเช่นเดิม”หว่านหนิงอมยิ้ม“นั่นห่อผ้าอะไรของเจ้า”“ลี่หยงได้ยินว่าเสด็จปู่กับเสด็จย่าจะออกท่องเที่ยว ข้าเป็นหลานและยังเป็นบุรุษจึงอาสานำทาง”หว่านหนิงปิดปากหัวเราะ“นำทางเจ้าเคยไปไกลจากวังหลวงกี่ลี้กัน”“เสด็จปู่ ข้าอ่านตำรามาไม่น้อยหวังว่ามันจะช่วยยามคับขัน”“ควรไปอ่านมากกว่านี่ไปกับปู่แล้วพ่อกับแม่ของเจ้าเล่า”ถามด้วยความสงสัยจริงจัง“เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ ไม่น่าห่วงเท่าเสด็จปู่กับเสด็จย่านี่”“เจ้าห่วงอะไรย่า”หว่านหนิงถามด้วยเสียงอ่อนโยน“ก็ห่วงว่าเสด็จย่าไม่มีใครกวนใจ”ลี่หยางอมยิ้ม บางอย่างในตัวลี่หยงทำเอาหัวเราะได้สนิทใจ“อีกสองวันจึงจะออกเดินทางเจ้าไปหากระบี่ดีสักเล่มเพื่อคุ้มกันเสด็จปู่กับเสด็จย่าดีไหม”“จริงด้วยสิสองวัน จะทันไหมป่านนี้ข้ายังไมไ่ด้ฝึกวิชากระบี่เอาแต่หัดคัดอักษรอยู่แบบนั้น เสด็จย่ากับเสด็จปู่ลี่หยงไปก่อนอีกสองวันจะมาที่นี่ออกเดินทางพร้อมท่านทั้งสอง”โบกมือหยอยๆ หว่านหนิงถอนหายใจยาว“ไม่อยากให้ไป”“กลัวว่าเขาจะขัดจังหวะเราสองคนใช่ไหม”“เสี้ยนตี้ ป่านนี้ยังไม่เลิกอ
ตำหนักร้อยดาว“หา.องค์ชายจิงฉือลักพาตัวองค์หญิงหงเอ่อผู้นั้นกับแคว้นหานเช่นนั้นหรือ555สองคนความสัมพันเช่นไรไม่แน่ชัด แต่องค์ชายจิงฉือก็ไม่เห็นจะยอมอ่อนข้อให้ข้าในการคัดตัวราชบุตรเขยข้าจึงเหนื่อยหนัก”ได้ทีคุยโว“เรื่องหัวใจไม่อาจบังคับกะเกณฑ์ใครกันจะเหมือนท่านองค์ชายแฝดน้อง”อิงอันแกล้งพูด“เหมือนข้าแล้วเช่นไร เห็นไหมเหมือนข้าได้ครองหัวใจเจ้า เหมือนพี่ใหญ่มีความสุขในตำหนักร้อยดาวกับจิงฮวน ว่าแต่องค์ชายจิงฉือนี้ ใจกล้าไม่น้อยหญิงชนเผ่าใครๆ ก็รู้ว่าเหมือนม้าป่า ปราบพยศยากเย็น”ลี่หลงอมยิ้ม จิงฮวนยิ้มน้อยๆ“จากที่มองเกรงว่าจะถูกนางปราบเสียมากกว่า เสด้จแม่เปรยๆ ว่าเห็นจะต้องส่งบรรณาการมากหน่อยยังแคว้นเหนือ เพื่อแสดงความจริงใจกับแคว้นเหนือ”ลี่หลงออกความเห็น“เฮ้อ เรื่องราวมากมายผ่านไปรวดเร็ว เราทุกคนล้วนมีรัก และผ่านความทุกข์เข็ญมาด้วยกัน ต่อแต่นี้รอรับเพียงรอยยิ้มและความสุข”“อ้วก...อุกๆๆ อ้วก”ลี่หลางหันมองจิงฮวนเต็มตา“พี่สะใภ้ข้าพูด ดีเกินไปหรือไรท่านจึงรู้สึกเลี่ยนกับคำพูดของข้า”“จิงฮวนเจ้าเป็นอะไรไป”ลี่หลงเข้าประคองจิงฮวนไว้อย่างเอาใจ“พี่สาวจิงฮวนท่านต้อง บำรุงตัวเองต่อจากนี้ข้าเคยเห็น
จิงฉือยืนรอหงเอ่อที่หน้าประตูห้องพักรับรอง นานหลายชั่วยามนางกำนัลเดินกลับไปกลับมาหลายรอบ“องค์ชาย องค์หญิงบอกให้ท่านกลับไปเสีย”“ข้าจะรั้งอยู่ที่นี่จนกว่านางจะออกมาพูดคุยกับข้า”นางกำนัลก้มหน้า จิงฉือก้าวขายาวๆ ผ่านนางกำนัลเข้าไปผลักประตู ออกด้วยแรงทั้งหมด“หงเอ่อ”หงเอ่อนั่ง เหม่อมองไปไกล“ออกไป”จิงฉือเข้าประชิดตัว ซ้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว หงเอ่อดิ้นรนให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนนั้น“ปล่อย ทำผิดแล้วยังจะผิดซ้ำๆ ” ก้มลงบดขยี้ริมฝีปากกับปากบางของคนในอ้อมแขน“หุบปากเจ้าเสีย”“ไม่”ก้มลงอีกครั้งคราวนี้หงเอ่อเงียบกริบ อุ้มหงเอ่อเดินลิ่วเหมือนอีกคน ไร้ตำหนัก“จะพาไปไหน”“อย่าถาม”“ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยไม่อย่างนั้นจะร้อง”“เจ้าร้องข้าจะป่าวประกาศว่า ห้ามใครมายุ่งเรื่องระหว่างเรา เพราะข้ากับเจ้าเป็นสามีภรรยากันแล้ว”“ชั่วช้า”“ข้ายอมชั่วช้าหากได้ทำตามใจ ดีกว่าปล่อยให้เจ้าเฉยชากับข้าเช่นนี้”“ไม่ต้องมารู้สึกผิด”“ใครกันรู้สึกผิดข้าแค่ไม่อยากให้เมียของข้าไปเป็นชายาผู้อื่นอีกต่อจากนี้”“นั่นมันเรื่องของข้าท่านมาตีตราข้าไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”หงเอ่อผู้ไม่เคยยอมอ่อนข้อให้ใคร“อย่างนี้ข้าจึงต้องป่าวป
เหรียญทองในมือถูกโปรยหว่านให้กับชาวบ้าน ที่พร้อมใจกันมาร่วมงานเฉลิมฉลองในครั้งนี้เนืองแน่นแคว้นจ้าว มองไปทางไหนมีแต่รอยยิ้ม ลี่หยางประคองกอดหว่านหนิงยกมือบางชูขึ้นเหนือหัว เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญดอก เหมยร่วงลงพื้น ทางเดินทอดยาวเหมือนพรมสีสวยลี่หยางจูงมือหว่านหนิงมาหยุดตรงภาพงดงามเบื้องหน้า“หากวันนั้นไม่มีฮองเฮาหว่านหนิงในวันนี้เช่นไรจึงจะมีลี่หยาง ลี่หลงและลี่หลางในวันนี้ อีกไม่นานจะมีชีวิตใหม่เกิดมาให้เจ้าต้องคอยประคับประคองเพิ่มอีกเหนื่อยหรือไม่หว่านหนิงของข้า”กอดร่างบางแนบอก หว่านหนิงยิ้มเงยหน้าขึ้นมองสบตา ลี่หยางด้วยความรักความผูกพัน“ในคืนที่ดาวมืดมิดขอเพียงฝ่าบาทหันมาจะพบว่ายังมีคนคนนี้เคียงข้างเสมอ หว่านหนิงหากยังมีชีวิตจะไม่ปล่อยให้ใครต้องโดดเดี่ยวหรือเผชิญทุกยากเพียงลำพังอย่างแน่นอนยิ่งเป็นคนที่หว่านหนิง รักเช่นเดียวกันแม้จะต้อง บุกน้ำลุยไฟย่อมไม่ปล่อยให้ใครเดียวดาย”ลี่หยางยิ้ม โน้มตัวลงประทับริมฝีปากที่ปากนุ่ม ละมุน บดขยี้อย่างอ่อนโยน“ขอแค่เพียงต่อแต่นี้ข้าลืมตาตื่นมาในทุกเช้าจะมีเจ้าเคียงข้างก็พอแล้ว ฮองเฮาที่รักของข้า เจ้าเป็นทุกสิ่งเป็นดั่งดวงใจ และผู้ที่ทำให้โลกที่มืดมิ
ฉี่กวนลี่อ้าปากค้างอิงอันกระโดดตัวลอย ลี่หลงยืนยิ้ม ฝานกงกง พยักหน้าไปมาไม่เสียทีที่หลายวันมานี้ลี่หลางมาฝึกกระบี่ที่ตำหนักเมฆาในทุกเย็น เขาเองก็ถ่ายทอดเคล็ดวิชาและการหลบหลีกให้ไปไม่น้อยเช่นกัน ลี่หลางหันไปยิ้มให้ฝานกงกงลี่เจิน ปรบมือหัวเราะร่วน“ดีดีดี เหมาะสมที่สุดแล้ว”เสี่ยวโถวออกวิ่งไปยัง ตำหนักใหญ่เพื่อรายงานเรื่องน่ายินดีให้หว่านหนิงและลี่หยางทันที“องค์ชายรองสุดยอดเสียจริงเพียงพลิกฝ่ามือก็สามารถเอาชนะองค์ชายจิงฉือผู้เก่งกาจ กระหม่อมนี้ยืนจังงังเลยทีเดียวไม่คิดไม่ฝันว่าองค์ชายรองผู้ที่ไม่ได้เรื่องที่สุดจะ สามารถเอาชนะองค์ชายจิงฉือผู้เก่งกาจได้อย่างง่ายดาย”หว่านหนิงอมยิ้มลี่หยางยิ้มกว้างยิ่งกว่า“แล้วอิงอันเล่ามีท่าทีเช่นไร”หว่านหนิงถามขึ้น“องค์หญิง กระโดดตัวลอย ความจริงอาจเป็นเพราะกระบี่ของฝานกงกงเป็นแน่แท้ที่ทำให้องค์ชายชนะการคัดเลือกในครั้งนี้”ลีหยาง ยิ้ม“กระบี่ของฝานกงกง ถูกตีขึ้นโดยฝานกงกง ในใต้หล้านี้หาผู้ที่ตีกระบี่ได้น้ำหนักดีเหมาะมือเช่นฝานกงกงคงยาก ข้าเองก็ได้มาไว้ข้างกายหนึ่งเล่ม ของลี่หลงอีกหนึ่งเล่ม หลายวันมานี่คงตรากตรำตีกระบี่ให้ลี่หลางอย่างแน่นอน”หว่านหนิงเลิ
ลี่หยางสวมกอดหว่านหนิงจากด้านหลัง ใช้คางเกยที่ไหล่บางเบาๆ“กำลังกังวลเรื่องเจ้าแฝดอยู่ใช่หรือไม่”“การจะสั่งสอนพวกเขา เป็นงานที่หนักไม่น้อยลี่หลางสร้างความหนักใจให้กับหว่านหนิงด้วยเขามักจะพลิกแพลงสถานะการณ์ด้วยตัวเองตลอดมา หรือไม่ก็เป็นลี่หลงที่มักจะให้ข้อคิดเสียจน ลี่หลางหาทางเอาตัวรอดในแบบของเขา”“เจ้ากับลี่หลางมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นก็คือรักที่มั่นคงลี่หลางมักจะแสดงออกในแบบของเขาแต่ข้าเชื่อเหลือเกินว่าด้วยเนื้อแท้ของลี่หลางมิใช่คนที่ชั่วช้าอะไรเขาเพียงแต่ยังไม่โต เพราะการที่เสด็จพ่อเลี้ยงดูเขามาด้วยความตามใจผิดกับลี่หลงที่มีฝานกงกงคอยดูแล เจ้าแม้จะช่วยได้ไม่มากก็ช่วยลี่หลางได้ไม่น้อยหลังจากเรื่องในครั้งนี้ข้าคิดว่าเขาจะโตขึ้นและมองทุกอย่างในแบบที่เราต้องการ ลี่เจินตั้งใจสละราชสมบัติเพื่อให้ราชบุตรเขยหรือลี่หลาง ได้ขึ้นนั่งบัลลังก์หากเขายังคิดไม่ได้ บัลลังก์ก็ยังคงต้องเป็นของลี่เจินต่อไปครั้งนี้จึงนับว่าเป็นบททดสอบลี่หลาง”“หว่านหนิงเกรงว่าลี่หลางจะทำเสียเรื่องอีกครั้ง”“เจ้ากังวลเกินไปแล้วบอกหลายครั้งแล้วว่าทิ้งเรื่องราวเหล่านั้นไว้ข้างนอก” พลิกร่างบางมาเผชิญหน้า ก้มลงบดริมฝีป
“ทำไมข้าไม่เคยรู้เรื่องนี้”“ป้าหญิงบอกว่าหากให้องค์ชายทั้งสองรู้ก็จะดูไม่ออกว่าองค์ชายคนไหน ที่พร้อมจะแต่งกับอิงอันเพราะต่างคนต่างก็ต้องคิดว่าอิงอันเป็นสมบัติก็จะแย่งชิงกันมิสู้ให้ทั้งสององค์ชายมีสิทธิ์เลือกจะได้รู้ใจตัวเอง”“แล้วจิงฮวนเล่า”“จิงฮวนป้าหญิงบอกว่าองค์ชายแฝดพี่ลี่หลงมีท่าทีสนใจนางตั้งแต่ยังเยาว์ จึงส่งสาสน์ให้นางกลับมาที่นี่อีกครั้ง เพื่อจะดูว่าองค์ชายแฝดพี่จะมีท่าทีเปลี่ยนไปหรือไม่ สุดท้ายแล้วหนึ่งเดียวในหัวใจขององค์ชายแฝดพี่ก็คือจิงฮวน ป้าหญิงมองการณ์ไกลเสมอ”"ข้าแต่เดิมก็มีเจ้าเพียงคนเดียวในใจเช่นกัน""แต่ก็ยังชอบเล่นสนุก ดีนะที่อิงอันไม่แต่งกับองค์ชายชนเผ่า"“แล้วการคัดเลือกราชบุตรเขยทำไมถึงถูกจัดขึ้น”“ก็เพราะความดื้อรั้นขององค์ชายแฝดน้องอย่างไรเล่า และเป็นเพราะให้ความเป็นธรรมกับองค์ชายชนเผ่าผู้นั้นด้วย หากปฏิเสํธเขาไปเลยก็เกรงว่าความสัมพันธ์จะสั่นคลอน ป้าหญิงจึงขอให้ทุกคนช่วยแสดงละครเพื่อแก้ไขความขัดแย้งให้แคว้นเหว่ยกับชนเผ่า จะได้ช่วยให้องค์ชายแฝดน้องได้สำนึกอีกด้วย โดยเฉพาะองค์ชายจิงฉือที่ต้องเสียสละมากกว่าผู้ใด”“หมายความว่าอย่างไร”งงเป็นไก่ตาแตก“ก็หมายความว่า
น้ำเสียงเศร้าสร้อยจริงจังลี่หลางอมยิ้มหัวใจพองโต หันกลับมาซ้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขนพาเดินเข้าหายเข้าไปในห้อง หันหลังมาปิดประตูห้องเสียมิดชิด อิงอันซบหน้าลงบนอกกว้าง ปล่อยให้ลี่หลางพาไปที่แท่นนอนหนา วางร่างบางลงบนแท่นนอน ทอดกายลงทาบทับ ประทับริมฝีปากลงไปอย่างอ่อนโยนลิ้นอุ่นซอกซอนล้วงลึกจนอีกคนเผลอส่งเสียงร้องครางออกมาเบาๆ มือใหญ่ปลอดแกะอาภรณ์ออกอย่างนุ่มนวลร่างขาวเนียนถูกบดเบียดด้วยร่างใหญ่ แสงเทียนในห้องค่อยๆ มอดดับลง ลี่หลางใช้มือใหญ่สอดประสานกับมือบางของอิงอัน พรมจูบไปทั่วร่างเนียนตั้งใจให้อีกคน ดิ้นรนถอยหนีด้วยความกระสันแต่ทว่ายิ่งดิ้นยิ่งปลุกเร้าอารมณ์“องค์ชายแฝดน้อง ท่านจะทำอะไร”อิงอันเปล่งเสียงแผ่วเบาเหมือนกำลังละเมอ“ข้ากำลังจะ ทำในสิ่งที่ใจปรารถนามานาน แล้วก็ทำให้ตัวเองไปอาจทิ้งเจ้าไปได้อย่างไรเล่า”อิงอันอมยิ้มเป็นสุขเมื่ออีกฝ่ายลูบไล้แผ่วเบาบนเรือนร่างเปลือยเปล่าอย่างถะนุถนอม พรมจูบไปทั่วร่างเนียนทุกอณูเนื้อ อิงอันบิดตัวไปมาลี่หลางยิ้มเป็นสุขจะมีใครรู้ไหมหนอ ว่าการคัดเลือกราชบุตรเขยไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วแม้จะผิดทำนองคลองธรรมไปบ้างแต่ทว่าเขาก็ไม่อาจหักห้ามใจในเมื่อร่างบาง ใต้ร
อิงอันยืนเหม่อมองไปบนฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวนับพัน เงาดำของลี่หลางค่อยๆ เดินลัดเลาะมาที่ระเบียงที่อิงอันยืนอยู่ “อิงอัน ข้ามาลา”ก่อนหน้านั้น“ข้าเคยหายไปนางไม่เคยถามถึงหรือสงสัยแม้สักนิดว่าไม่มีลี่หลางคนนี้อยู่ที่นั่นเหมือนกับลี่หลางไม่มีตัวตน”“ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ตอนนั้นที่เจ้าทำ เป็นข้าก็ไม่สนใจถามถึงเช่นกัน ในเมื่อตอนนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องไป ตอนนี้เจ้าเพียงแต่แสดงให้นางเห็นว่าที่จะไปมีเหตุผลและกล่าวลานางด้วยความจริงใจ ไม่ได้อยู่ๆ ก็หายไป น้องรองเจ้าไม่อยากรู้ใจนางไม่อยากเห็นว่านางห่วงใยเจ้าหรือไร”“แต่ ข้ากลัวว่านางจะทำเหมือนที่ผ่านมา”“ข้าเชื่อเหลือเกินว่าอิงอันตอนนี้เห็นใจเจ้าอย่างที่สุด และเพื่อเป็นการพิสูจน์ว่านาง มีใจให้กับจิงฉือหรือเปล่า ก็ต้องลองดูหากนางมีใจให้จิงฉือนางจะไม่อาวรณ์เจ้าแม้แต่น้อยแต่ถ้าหากนาง ไม่มีใจให้จิงฉือนางคงจะกลัวเจ้าหนีไปจริงๆ ”“จะดีหรือพี่ใหญ่”“เราทั้งหมดหวังดี หากอิงอันไม่สนใจเจ้าข้าเชื่อว่าเสด็จแม่มีแผนสำรองไว้ให้แล้วเพียงแค่เจ้าเข้าคัดเลือกตัวราชบุตรเขยจนกระทั่งทุกอย่างลุล่วงไปเสด็จแม่ไม่มีทางปล่อยให้ใครต้องเดียวดาย”ลี่หลงเชื่อมั่นใจหว่านหนิงเพร