LOGINShare
บทที่ 17 (2/2) : ยินยอมให้แค่เฟยเกอ (2)
Last Updated:
2025-02-08 16:45:58“เฟยเกอ มานานแล้วหรือขอรับ?”
“อ่ะ! พี่ชายใจดีมาแล้ว ช่วยข้าด้วยขอรับ พี่ชายหน้าดุคนนี้จะตีข้า!”
“เจ้า! ข้าจะตีเจ้าตอนไหน เจ้าเด็กนี่”
“พอกันเลยทั้งคู่...ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่” จินเฟยเทียนแอบส่งแววตาดุไปให้คนทั้งคู่ ก่อนจะก้าวเข้าไปหา...
“เด็กน้อย ทำไมเจ้าถึงไม่ยอมกินยา?”
“ก็ยามันขมนี่ขอรับ และข้าก็ไม่ชอบพี่ชายหน้าดุคนนี้ด้วยขอรับ”
“เจ้าเด็กนี่!”
“หมิงเซียน!”
“ก็เจ้าเด็กนี่ว่าข้าก่อนนะขอรับเฟยเกอ”
“หมิงเซียนเอายาของเด็กคนนี้มาให้ข้า เดี๋ยวข้าจัดการต่อเอง ส่วนเจ้าก็เอายาถ้วยนี้ไปให้แม่นางสุ่ยแทนข้าก็แล้วกันนะ”
“ข้า...ก็ได้ขอรับ”
หยางหมิงเซียนเมื่อได้รับแววตาปรามจากอีกฝ่าย เขาจึงเดินนำยามาเปลี่ยนกับจินเฟยเทียน แล้วเดินไปยังฝั่งด้านใน
Related chapters
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 18 (1/3) : ข้าขอเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง (1)
เข้าสู่เช้าวันที่สามแล้ว หลังจากที่จางเลี่ยงซูสั่งให้พวกจินเฟยเทียนกลับไปพักผ่อนที่เรือนพักของตัวเอง ไม่ต้องออกมาช่วยงานที่เรือนสมุนไพร เนื่องจากในเมืองหลวงได้ถูกหิมะตกหนักติดต่อกันมาเป็นเวลายาวนานถึงสี่เดือน ทำให้มีผู้ป่วยมาขอเข้ารับการรักษาที่เรือนสมุนไพรเป็นจำนวนมาก ส่งผลให้นายบ่าวทั้งสี่คนต้องทุ่มเทดูแลคนป่วยจนเจ้าตัวแทบจะไม่มีเวลาพักผ่อน แต่พอหิมะที่เคยตกหนักอย่างยาวนานได้หยุดตก อากาศในเมืองหลวงได้กลับมาเป็นปกติ และคนป่วยที่เรือนสมุนไพรเริ่มลดจำนวนลง จางเลี่ยงซูจึงสั่งให้นายบ่าวทั้งสี่คนกลับไปพักผ่อนดูแลตัวเองเป็นเวลาสามวัน และให้จินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนรับสำรับที่เรือนพักของตัวเอง ไม่ต้องออกมารับสำรับกับพวกตนที่เรือนใหญ่ หลังจากที่พวกจินเฟยเทียนโดนจางเลี่ยงซูสั่งให้มาพัก สองวันแรกนายบ่าวทั้งสี่คนแทบจะไม่ลุกออกจากเตียงกันเลยทีเดียว แม้แต่เสี่ยวเปากับเสี่ยวปิงยังแค่ลุกไปยกสำรับและเข้ามาดูแลจัดของให้ผู้เป็นนายในห้องเพียงเท่านั้น ที่เหลือจางเลี่ยงซูได้สั่งให้บ่าวในจวนคนอื่นมาคอยช่วยทำแทนก่อนในช่วงนี้
Last Updated : 2025-02-08ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 18 (2/3) : ข้าขอเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง (2)
หลังจากกลับห้องไปจัดการดูแลตัวเองเสร็จหยางหมิงเซียนก็กลับมาที่ห้องของจินเฟยเทียน จากนั้นชายหนุ่มทั้งสองคนก็ออกมารับสำรับด้วยกันที่โถงเล็กในเรือนพัก โดยมีเสี่ยวเปากับเสี่ยวปิงคอยดูแลผู้เป็นนายอยู่ไม่ไกล “หมิงเซียน เจ้ายังอ่อนเพลียอยู่หรือไม่?” “ไม่แล้วขอรับเฟยเกอ” “ดีแล้ว...แล้วพวกเจ้าล่ะ อาเปาอาปิงยังอ่อนเพลียอยู่หรือไม่” “ไม่แล้วขอรับคุณชายฟาง” เสี่ยวเปากับเสี่ยวปิงเอ่ยตอบผู้เป็นนายพร้อมกัน “ดีแล้ว แต่ข้าว่า...ตอนนี้พวกเราต้องบำรุงร่างกายตัวเองกันอีกหน่อย” พูดจบจินเฟยเทียนก็ล้วงเข้าไปในเสื้อ หยิบเอาถุงสีแดงออกหนึ่งมาถุง แล้วล้วงเข้าไปเอายาออกมาจากถุงสองเม็ด โดยยื่นเม็ดแรกให้กับหยางหมิงเซียน ส่วนเม็ดที่สองก็เอาเข้าปากของตัวเอง “ขอบคุณขอรับเฟยเกอ” หยางหมิงเซียนรับยามา ก็เอาเข้าปากของตัวเองตามจินเฟยเทียนทันที จินเฟยเทียนล้วงเข้าไปในเสื้อข
Last Updated : 2025-02-09ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 18 (3/3) : ข้าขอเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง (3)
หยางหมิงเซียนที่เห็นตั้งแต่เริ่มแรกเหมือนกับจินเฟยเทียน ในตอนที่เด็กคนแรกเดินเข้ามา พอเด็กคนนั้นเห็นสายตาของเขาก็ทำเป็นถอยห่างแล้วเดินกลับไป แต่กับเด็กคนที่สอง เจ้าเด็กนี่! ตั้งใจวิ่งตรงเข้ามาทางด้านหลังของจินเฟยเทียนเลย เขาจึงเตรียมตัวที่จะลุกขึ้นไปจัดการกับเด็กคนนี้ แต่จินเฟยเทียนกลับเอื้อมมือมาจับมือเขาเอาไว้เสียก่อน แล้วกระซิบบอกกับเขาว่า...ขอเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง เขาจึงยอมปล่อยให้อีกฝ่ายจัดการไปก่อน...ส่วนเขาค่อยรอจัดการต่อทีหลังก็ยังไม่สาย ส่วนเสี่ยวเปากับเสี่ยวปิง มาเห็นตอนที่ผู้เป็นนายจับเด็กคนที่สองได้แล้ว พวกเขาจึงลุกขึ้นและจะเดินเข้าไปเอาเรื่องกับเด็กคนนั้น แต่โดนแววตาของผู้เป็นนายปรามเอาไว้เสียก่อน พวกเขาจึงยอมกลับลงไปนั่งที่เดิม จินเฟยเทียนเมื่อเห็นทุกคนในโต๊ะสงบลงและกลับไปนั่งที่ของตัวเองแล้ว เขาจึงหันกลับไปพูดกับเด็กที่เขาจับตัวเอาไว้ทันที “เด็กน้อย เหตุใดเจ้าถึงมาทำเรื่องแบบนี้?” เด็กชายที่มือข้าง
Last Updated : 2025-02-09ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 19 (1/3) : ต้องมีเหตุผลให้มากกว่าอารมณ์ (1)
จินเฟยเทียนและหยางหมิงเซียนเมื่อกลับมานั่งที่โต๊ะก็เห็นอาหารที่พวกตนสั่งไว้ ได้มาวางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว จินเฟยเทียนจึงยื่นมือไปจับตะเกียบ และกำลังจะลงมือกินข้าว แต่เขาก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อหยางหมิงเซียนที่นั่งหน้างอง้ำบึ้งตึงอยู่ข้างๆ เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน “เฟยเกอขอรับ ทำไมท่านถึงต้องบอกชื่อ ที่อยู่ และให้เงินกับเด็กคนนั้นด้วยขอรับ?” “ข้าย่อมมีเหตุผล” “งั้นบอกเหตุผลทั้งหมดของท่านให้ข้าฟังตอนนี้เลยได้หรือไม่ขอรับเฟยเกอ?” “หมิงเซียนรอกลับจวนแล้ว เราค่อยพูดคุยกันเรื่องเมื่อครู่ดีหรือไม่? ตอนนี้พวกเราควรลงมือกินข้าวกันก่อน” “ตอนนี้ข้าไม่หิวแล้วขอรับเฟยเกอ งั้นเรากลับจวนกันเลยดีหรือไม่ขอรับ” “หมิงเซียนกินข้าวก่อน มีอาหารที่เจ้าชอบตั้งหลายอย่าง เดี๋ยวข้าตักให้เจ้าเองนะ” “ข้าไม่... ขอบคุณขอรับเฟยเกอ” หยางหมิงเซียนตอนแรกจะเอ่ยปฏิเสธ แต่พอเห็นจินเฟยเทียนตั
Last Updated : 2025-02-10ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 19 (2/3) : ต้องมีเหตุผลให้มากกว่าอารมณ์ (2)
ในนิยายที่จินเฟยเทียนแต่งไว้ กว่าหยางหมิงเซียนจะได้พบกับเกาเล่ออีกครั้ง ก็ตอนที่หยางหมิงเซียนไปหาซื้อทาสมาใช้งาน แล้วได้ไปซื้อเอาตัวเกาเล่อออกมาจากตลาดค้าทาสแห่งนั้น โดยที่หยางหมิงเซียนจำเกาเล่อไม่ได้ แต่เกาเล่อกลับจำอีกฝ่ายได้ และสำนึกในบุญคุณของหยางหมิงเซียนที่เคยให้เงินมารดาของตน และในตอนนี้อีกฝ่ายก็ยังมาช่วยให้ตัวเขาได้หลุดออกจากนรกในตลาดค้าทาส ซึ่งในตอนนั้นหากหยางหมิงเซียนไม่มาซื้อตัวเขาออกไป เกาเล่อก็ได้ตัดสินใจไว้ว่า...จะจบชีวิตของตัวเองในเช้าวันรุ่งขึ้นตามน้องชายของตนที่เพิ่งสิ้นใจจากเขาไป ในวันที่เกาเล่อได้ออกมาจากตลาดค้าทาส เขารู้สึกเหมือนชีวิตของเขาได้เกิดใหม่อีกครั้ง จากนั้นเกาเล่อจึงตัดสินใจตอบแทนบุญคุณของหยางหมิงเซียน โดยการคอยติดตามและทำงานให้หยางหมิงเซียนแบบยอมแลกชีวิตให้อีกฝ่าย... ดังนั้นตอนเกิดเรื่องที่ร้านอาหาร จินเฟยเทียนที่นึกถึงเนื้อเรื่องในนิยายของพวกเกาเล่อขึ้นมาได้ ถึงแม้ว่าเหตุการณ์จะดันมาเกิดขึ้นกับเขาเอง แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว...เขาซึ่งเป
Last Updated : 2025-02-10ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 19 (3/3) : ต้องมีเหตุผลให้มากกว่าอารมณ์ (3)
“งั้นคราวนี้ข้าขอถามพวกเจ้าว่า... หากข้าสั่งให้พวกเจ้าไปลงมือทำร้ายคนที่ข้าเกลียด โดยที่พวกเจ้าไม่รู้เลยว่าคนผู้นั้นได้ทำอะไรให้ข้าไม่พอใจ พวกเจ้าจะยอมทำตามคำสั่งข้าหรือไม่?” “ยอมขอรับ” หยางหมิงเซียน และเสี่ยวเปากับเสี่ยวปิงตอบพร้อมกัน “หา! เพราะเหตุใด?” จินเฟยเทียนแทบอยากจะร้องไห้ เขาอุตส่าห์ยกแม่น้ำมาแล้วห้าสาย แต่คำตอบที่ได้กลับไม่ตรงกับสิ่งที่เขาต้องการ “เพราะตั้งแต่ที่ข้าได้มาอยู่กับเฟยเกอ เฟยเกอไม่เคยทำร้ายผู้ใดหรือด่าว่าผู้ใดให้ข้าเห็นเลยสักครั้ง ดังนั้นการที่เฟยเกอให้ข้าไปลงมือทำร้ายคนผู้นั้น ก็แสดงว่าคนผู้นั้นจะต้องมาทำร้ายเฟยเกอก่อน และคนผู้นั้นจะต้องเป็นคนที่นิสัยไม่ดีเอามากๆ ที่สามารถทำให้เฟยเกอเกลียดได้ ดังนั้นการลงมือทำร้ายคนผู้นั้นจึงไม่ใช่เรื่องที่ผิดขอรับ” “พวกบ่าวก็คิดเช่นเดียวกับคุณชายหยางขอรับ” เสี่ยวเปากับเสี่ยวปิงตอบพร้อมกัน “พวกเจ้านี่นะ... เฮ้อ! งั้นข้าขอถามพวกเจ้าใหม่ การล
Last Updated : 2025-02-11ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 20 (1/2) : ถอยห่างจากเฟยเกอ (1)
หยางหมิงเซียนเมื่อเปิดประตูห้องของจินเฟยเทียน ภาพที่เขาเห็นคือ...มีบ่าวสาวนางหนึ่งกำลังเอื้อมมือเข้าไปจะดึงสายคาดเอวของจินเฟยเทียน “อ่ะ! ไม่ต้อง เจ้า...” จินเฟยเทียนกำลังเอ่ยปฏิเสธและกำลังถอยห่างออกจากบ่าวสาวนางหนึ่ง ที่อยู่ดีๆ ก็เข้ามาขอช่วยดูแลปรนนิบัติเขา แต่ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยค ก็ได้ยินเสียงหยางหมิงเซียนเอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน “หยุดมือของเจ้าเดี๋ยวนี้!” หยางหมิงเซียนตวาดใส่บ่าวสาวนางนั้นพร้อมกับแผ่บรรยากาศกดดันออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปยืนข้างจินเฟยเทียน “หมิงเซียน!” “คุณชายหยาง!” “ใครใช้ให้เจ้าเข้ามาในห้องนี้!” “บ่าว...บ่าวแค่จะเข้ามาช่วยดูแลปรนนิบัติคุณชายฟางเจ้าค่ะ” บ่าวสาวนางนั้นทรุดลงไปนั่งคุกเข่าอย่างตื่นกลัว ก่อนจะเงยหน้าที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้นมามองจินเฟยเทียน “หมิงเซียน เจ้าใจเย็นก่
Last Updated : 2025-02-11ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 20 (2/2) : ถอยห่างจากเฟยเกอ (2)
หลังจากวันนั้นหยางหมิงเซียนกับจินเฟยเทียนก็กลับมาใช้ชีวิตเหมือนยามปกติ จนเวลาผ่านล่วงเลยมาแล้วสองเดือน และในวันนี้ยามเซินหยางหมิงเซียนจะต้องแยกไปฝึกวรยุทธกับราชครูหลงจิ้นสิง เนื่องจากตัวเขาไม่ได้ฝึกซ้อมมานานหลายเดือน หลังฝึกวรยุทธเสร็จ ทุกครั้งหยางหมิงเซียนจะรีบกลับไปหาจินเฟยเทียนที่เรือนสมุนไพรทันที แต่วันนี้หยางหมิงเซียนมีเรื่องคาใจที่อยากสอบถามราชครูหลงจิ้นสิง เขาจึงเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย ก่อนที่ราชครูหลงจิ้นสิงจะเดินกลับเรือนใหญ่ “ท่านลุงขอรับ ข้ามีเรื่องอยากจะขอรบกวนสอบถามท่านลุงขอรับ ตอนนี้ท่านลุงพอจะสะดวกหรือไม่ขอรับ?” “ได้สิ ตอนนี้ลุงว่างอยู่ ว่ามาได้เลยหมิงเซียน” ราชครูหลงจิ้นสิงอดแปลกใจไม่ได้ เพราะยามปกติหยางหมิงเซียนเอ่ยปากพูดกับเขาแทบจะนับคำได้เลยทีเดียว แต่วันนี้เจ้าตัวกลับเดินเข้ามาขอพูดกับเขาก่อน มันช่างเป็นอะไรที่แปลกจริงๆ “คือ...ข้ามีเรื่องไม่มั่นใจขอรับ ข้าเลยอยากจะขอถามความคิดเห็นจากท่านลุง” &
Last Updated : 2025-02-12
Latest chapter
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 51 (1/3) : ข้าขอสัญญาด้วยชีวิต (1)
ยังไม่ทันที่จินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนจะได้พูดอะไรกันต่อ ก็มีเสียงการเคลื่อนไหวดังขึ้นจากอีกฝั่งของประตูห้องนอน หยางหมิงเซียนจึงรีบรวบรวมสติของตัวเองก่อนที่จะลุกขึ้นไปเปิดประตู... และเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออกจินเฟยหลงก็ประคองจินเฟยหมิงเดินเข้ามาหาจินเฟยเทียนในห้องทันที โดยมีจินเฟยฮวาเดินตามเข้ามาในห้องด้วย “ท่านพ่อ! เฟยหลง! เฟยฮวา...” จินเฟยเทียนเมื่อเห็นผู้เป็นบิดารวมทั้งน้องสาวและน้องชายเดินเข้ามาในห้อง เขาก็พยายามที่จะลุกขึ้นยืนและตั้งใจจะเดินเข้าไปหาทุกคน โดยลืมนึกถึงสภาพร่างกายของตัวเองจึงทำให้เขาเกือบที่จะล้มลงไปกองกับพื้น แต่ดีที่หยางหมิงเซียนเข้าไปช่วยประคองเอาไว้ได้ทัน “เฟยเทียน! เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง?” จินเฟยหมิงเมื่อได้เห็นสภาพของจินเฟยเทียนมันก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งนัก “ข้าไม่เป็นอะไรมากแล้วขอรับท่านพ่อ แล้วท่านพ่อล่ะขอรับ เป็นเช่นไรบ้าง” จินเฟยเทียนพูดพร้อมกับมองสำรวจร่างกายของผู้เป็นบิดาไปด้วย
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 50 (2/2) : ข้ารักเจ้า (2)
หยางหมิงเซียนเมื่อกลับมาถึงเรือนของตัวเองแล้ว เขาก็พาจินเฟยเทียนเข้ามานั่งบนเตียงในห้องนอนของเขา แล้วเขาก็สังเกตเห็นชุดที่จินเฟยเทียนกำลังใส่อยู่ตอนนี้...มันก็ทำให้เขานึกไปถึงเจ้าของชุดและแววตาที่เจ้าของชุดใช้มองมายังคนของเขา “เฟยเกอขอรับ ข้าขอทำแผลใส่ยาให้เฟยเกอใหม่ได้หรือไม่ขอรับ? เฟยเกอจะให้ข้าช่วยเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดให้ท่านด้วยเลยดีหรือไม่ขอรับ ท่านลุงกับท่านป้ามีให้คนจัดเตรียมชุดและของใช้ของเฟยเกอมาไว้ที่นี่ให้ด้วยนะขอรับ” หยางหมิงเซียนพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหยิบชุดของจินเฟยเทียนออกมาให้เจ้าตัวดู... “ได้ แต่...ข้าขอไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุดเองเลยดีกว่า หมิงเซียนเจ้าช่วยบอกให้อาเล่อเข้าไปเตรียมเก้าอี้ไว้ในห้องอาบน้ำให้ข้าได้หรือไม่?” “ได้ขอรับ” หยางหมิงเซียนรับคำของอีกฝ่ายแล้วเดินออกไปสั่งงานเกาเล่อ ก่อนจะกลับเข้ามาอุ้มจินเฟยเทียนด้วยท่าเจ้าสาวอีกครั้ง “หมิงเซียน...เจ้าแค่ช่วยประคองข้าเดินดีหรือไม่?” “ไม่
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 50 (1/2) : ข้ารักเจ้า (1)
จินเฟยเทียนหันกลับไปมองตามเสียงเรียก...เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่เขากำลังคิดถึงอยู่ ยามนี้ได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว “คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าข้ายามนี้คือเฟยเกอจริงๆ ใช่ไหมขอรับ ข้าไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหมขอรับตอนนี้” หยางหมิงเซียนเอ่ยขึ้นพร้อมกับก้าวเข้าไปหาคนตรงหน้า หลังจากที่เขาใช้วิชาตัวเบาข้ามรั้วเข้ามายังบริเวณเรือนของเจียงเสียน “หมิงเซียน... อ่ะ!” หยางหมิงเซียนเมื่อได้ยินคนตรงหน้าเอ่ยเรียกชื่อเขา เขาก็โถมตัวลงไปกอดอีกฝ่ายไว้ทันที แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงร้องของจินเฟยเทียน หยางหมิงเซียนก็รีบคลายอ้อมกอดของตัวเองออก จากนั้นเขาจึงถอยออกมายืนมองคนตรงหน้าด้วยความคิดถึง และเมื่อเขาเห็นรอยช้ำที่หน้าผากของอีกฝ่าย เขาก็รีบเอ่ยคำขอโทษพร้อมกับเอ่ยถามอาการของคนตรงหน้าทันที “เฟยเกอข้าขอโทษนะขอรับ เฟยเกอเป็นอย่างไรบ้างขอรับ...เฟยเกอบาดเจ็บตรงไหนบ้าง? แล้วทำไมเฟยเกอมาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ขอรับ?” “
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 49 (3/3) : คนสำคัญ (3)
จินเฟยเทียนหลังจากรับสำรับเย็นและเข้าไปจัดการดูแลตัวเองจนเรียบร้อยแล้ว เขาก็ได้พาตัวเขาออกมานั่งรับลมอยู่ที่ด้านหน้าเรือน... แต่ว่าด้วยเรื่องอาบน้ำของจินเฟยเทียน...ร่างกายที่แทบจะไม่ได้โดนน้ำเลยมาเป็นเวลาสองเดือน เพราะซานมู่เล่าว่า...ร่างกายของเขาตอนที่พวกซานมู่เจอในตอนแรกนั้น ทั้งบอบช้ำและเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์หลายจุด ท่านหมอที่มารักษาให้เขาจึงห้ามไม่ให้บาดแผลของเขาโดนน้ำ พวกซานมู่จึงทำได้เพียงเช็ดหน้าและเช็ดทำความสะอาดตามบาดแผลให้เท่านั้น ในตอนที่จินเฟยเทียนบอกกับคนทั้งสองเรื่องที่เขาจะขอไปอาบน้ำ คนทั้งสองจึงเอ่ยค้านเขาอย่างหนัก จนเขาต้องงัดหาเหตุผลและอ้างเอาความเป็นหมอขึ้นมาใช้ ไช่ผิงกับซานมู่ถึงยินยอมให้เขาเข้าไปอาบน้ำ... จินเฟยเทียนที่นั่งหน้าเรือนมาได้สักพัก เขาก็เห็นซานมู่เดินเข้ามา...พร้อมกับแบกฟืนกองใหญ่มากองไว้ด้านหน้าเรือนด้วย “ข้าน้อยกำลังจะก่อกองไฟขอรับ อากาศยามนี้เริ่มเย็นแล้ว หากได้นั่งผิงไฟก่อนเข้านอน...ก็น่าจะดีนะขอรับ” ซานมู่หันไปพูดกับจิ
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 49 (2/3) : คนสำคัญ (2)
จินเฟยเทียนที่ฟื้นขึ้นมา...วันนี้ก็เป็นวันที่สองแล้ว ที่ตัวเขาต้องนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงให้ซานมู่และไช่ผิงคอยดูแล เนื่องจากสภาพร่างกายที่ยังคงเต็มไปด้วยบาดแผลของเขา แต่ในยามนี้...จินเฟยเทียนรู้สึกว่าร่างกายของเขาเริ่มฟื้นตัวมากขึ้นกว่าเดิมแล้ว และด้วยกลัวว่าหากเขายังไม่ยอมฝืนขยับร่างกายของตัวเองในตอนนี้...แล้วรอจนแผลแห้ง ยามนั้นทั้งเส้นเอ็นและกล้ามเนื้อของเขามันก็อาจจะยึดติดกัน จนทำให้เขาไม่สามารถขยับหรือลุกขึ้นยืนด้วยขาของตัวเองได้อีกเลย จินเฟยเทียนจึงลองขยับทั้งแขนและขาของเขา และเมื่อเขาลองขยับ...ความเจ็บปวดก็พากันวิ่งไปทั่วทั้งร่างกายของเขา ยิ่งบริเวณที่แผลยังไม่แห้งดี ยามนี้ก็ดูเหมือนว่าจะเริ่มมีเลือดไหลซึมออกมาให้เห็นบ้างเล็กน้อย แต่ความเจ็บปวดที่จินเฟยเทียนได้รับในยามนี้มันเป็นความเจ็บปวดที่เขายังพอทนรับได้ เขาจึงพยายามดันร่างกายของตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่ง และเมื่อเขาลุกขึ้นมานั่งได้แล้ว เขาก็มองไปรอบๆ ห้อง เพื่อมองหาของที่ตัวเขาสามารถนำมาใช้ค้ำยัน...แล้วจินเฟยเทียนก็มองเห็นไม้ง่ามอันหนึ่งที่วางอยู่ด้านข้างเตียงของเขา เข
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 49 (1/3) : คนสำคัญ (1)
“คุณชาย...ท่านฟื้นแล้ว!” จินเฟยเทียนลืมตาขึ้นมาเขาก็ได้เห็นว่า...ตอนนี้ตัวเขากำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเรียกของบุรุษ ดังขึ้นมาจากข้างเตียง...เขาจึงหันไปมองตามเสียงนั้น แล้วเขาก็ได้เห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังมองมาที่เขา “อย่าเพิ่งลุกขอรับ” ซานมู่รีบเข้าไปประคองคนเจ็บ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะลุกขึ้นจากเตียง “เอ่อ...ที่นี่ที่ไหนหรือขอรับ? แล้ว...ตัวข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรหรือขอรับ?” จินเฟยเทียนเอ่ยถามเมื่อมองไปรอบๆ แล้ว เริ่มรู้สึกไม่แน่ใจ... ‘นี่ข้าได้กลับมาเป็นจินเฟยเทียนหรือไม่นะ?’ “ที่นี่คือเรือนพักกลางป่าของพวกข้าน้อยเองเจ้าค่ะ พวกข้าน้อยเจอคุณชายนอนไม่ได้สติอยู่ที่ริมแม่น้ำ...เลยพาคุณชายเข้าไปรักษาตัวที่โรงหมอในหมู่บ้าน จากนั้นก็พาคุณชายกลับมารักษาตัวต่อที่เรือนไม้หลังนี้เจ้าค่ะ แต่ในระหว่างที่คุณชายมารักษาตัวอ
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 48 (3/3) : ทางที่ต้องเลือก (3)
จนเวลาล่วงเลยผ่านมาแล้วถึงสองเดือน...ที่พวกเขายังคงตามหาจินเฟยเทียนไม่พบ แม้หยางหมิงเซียนจะยังคงออกตามหาจินเฟยเทียนทั้งกลางวันและกลางคืนเหมือนเดิม โดยมีชิงหลวนคุน จินเฟยหลงและราชครูหลงจิ้นสิงที่คอยส่งคนออกมาช่วยตามหา และถ้าเมื่อใดที่พวกเขาว่าง...พวกเขาก็จะลงมาช่วยตามหาจินเฟยเทียนด้วยตัวเองทุกครั้งก็ตาม ส่วนจินเฟยหมิง...อาการจากการถูกลอบวางยาพิษถึงจะดีขึ้นมากแล้ว แต่ลมปราณและวรยุทธของเขากลับถูกยาพิษของหานเฟิงทำลายจนไม่สามารถนำกลับมาใช้ได้เหมือนเดิม เขาจึงทำเรื่องทูลขอต่อฮ่องเต้ เพื่อส่งมอบตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของแคว้น...ไปให้กับผู้ที่เหมาะสมนั่นก็คือจินเฟยหลง ให้ขึ้นรับตำแหน่งนี้แทนเขาทันที และหลังจากที่พวกเขาจัดการกับพิธีศพของชิงจิวซิน และจัดการกับพิธีส่งมอบตำแหน่งให้จินเฟยหลงเสร็จแล้ว จินเฟยหมิงและจินเฟยฮวาก็ย้ายตัวเองมาอยู่ที่ค่ายทหารแถบชายแดนทันที... จินเฟยเทียนที่กำลังเผชิญหน้าอยู่กับความว่างเปล่า ด้วยเพราะรอบกายเขาในยามนี้ มันไม่มีอะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 48 (2/3) : ทางที่ต้องเลือก (2)
หยางหมิงเซียนที่แยกออกไปจัดการดูแลตัวเองจนเรียบร้อย เขาได้เดินกลับออกมา...พร้อมกับยื่นชุดเก่าของผู้เป็นบิดา ไปทางชิงหลวนคุนกับคนที่ติดตามพวกเขามาด้วย “บ่อน้ำด้านหลังเรือนยังใช้ได้อยู่ ส่วนของในเรือนพวกเจ้าสามารถหยิบใช้ได้ตามสบาย” หยางหมิงเซียนพูดจบก็คิดจะเดินออกจากเรือนทันที “หมิงเซียนเจ้าอยู่รอทำแผลของตัวเองและอยู่รอพวกข้าก่อน เดี๋ยวพวกเราค่อยออกไปตามหาเฟยเทียนต่อพร้อมกัน ตอนนี้เฟยหลงกำลังกลับไปเอายาและของที่พวกเราต้องใช้ในคืนนี้อยู่” ชิงหลวนคุนเอ่ยรั้งหยางหมิงเซียนเอาไว้ เพราะบาดแผลตามร่างกายของอีกฝ่ายยังไม่ได้รับการรักษา โดยเฉพาะบาดแผลที่มารดาของอีกฝ่ายได้ลงมือฝากเอาไว้ ยามนี้...มันยังคงมีเลือดไหลซึมออกมาให้เห็น “ข้าไม่เป็นไร พวกเจ้าจัดการดูแลตัวเองเสร็จ ค่อยตามข้าออกไปแล้วกัน” “หมิงเซียนหากเจ้าไม่ดูแลตัวเอง และรีบร้อนจนเป็นอะไรไปอีกคน ยามนั้นมันจะไม่ยิ่งแย่ไปกว่านี้หรือ?” “แต่ตอนนี้เฟยเกออยู่ด้านนอกนั้นคนเดียว! แ
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 48 (1/3) : ทางที่ต้องเลือก (1)
หยางหมิงเซียนที่ถูกจับตัวเอาไว้โดยชิงหลวนคุนและจินเฟยหลง ยามนี้เขาปล่อยให้ตัวเองทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น พร้อมกับสหายทั้งสองของเขาอย่างหมดแรง “พวกเจ้ารีบกระจายตัวออกไปหาเส้นทางที่สามารถใช้ไต่ลงไปด้านล่างได้ หากเจอแล้วให้รีบกลับมาบอกข้า” ชิงหลวนคุนที่ดึงสติกลับมาได้ก่อน รีบหันไปสั่งการคนของเขาทันที “หึ! เป็นเช่นไร...เจ็บปวดดีหรือไม่เล่า กับการที่ต้องสูญเสียคนที่ตัวเองรักแต่เท่านี้มันยังไม่เพียงพอ...ชดใช้ให้กับสิ่งที่พวกข้าต้องสูญเสียไปหรอกนะ ความจริงแล้วพวกเจ้าก็น่าจะตกลงไปตายพร้อมกับคุณชายใหญ่นั่นด้วยเลยนะ” หานเฟิงที่ถูกจับตัวโดยคนของซูเทียนฉินเอ่ยขึ้น “ชดใช้อย่างนั้นหรือ...ได้! อย่างนั้นพวกเจ้าก็จงชดใช้มาให้ข้าเสียสิ!!” หยางหมิงเซียนลุกขึ้นปาดน้ำตาพร้อมกับเดินเข้าไปคว้าดาบในมือของซูเทียนฉิน ก่อนจะเดินเข้าไปฟันคอของหานเฟิงจนขาดภายในดาบเดียว จากนั้นเขาก็ตรงเข้าไปจัดการกับลูกน้องของหานเฟิงต่อทันที “หมิงเซียนหยุด! เก็บแร
