ณ.ไร่อันดารัน
เสียงดนตรีแจ๊ซคลอเคล้าเบาๆไปกับบรรยากาศสุดหรูของงานเปิดตัวช็อกโกแลตตัวใหม่จากไร่อันดารัน ลานกว้างกลางแจ้งของไร่ถูกเนรมิตให้กลายเป็นงานกาล่าสุดหรูหรา ทั่วทั้งบริเวณประดับประดาด้วยแสงไฟระยิบระยับผสานเข้ากับกลิ่นหอมหวานของโกโก้และช็อกโกแลตที่ลอยฟุ้งไปทั่ว
แขกผู้มีเกียรติของค่ำคืนนี้ มาจากทั่วทุกสารทิศเพราะทุกคนไม่อยากพลาดสิ่งที่วิเศษที่สุด นักธุรกิจใหญ่ ผู้สื่อข่าวจากทุกช่องทาง รวมถึงเหล่าบรรดาคนดังจากวงการอาหารและผู้ที่ชื่นชอบช็อกโกแลตและโกโก้ต่างตบเท้าเข้ามาร่วมงานกันอย่างล้นหลาม
ทุกสายตาจับจ้องไปที่เวทีขนาดใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้า ซึ่งมีน้ำพุช็อกโกแลตไหลราวกับสายน้ำน้ำตก ด้านหลังเป็นจอ LED ขนาดยักษ์ที่ฉายภาพสวนโกโก้อันกว้างใหญ่ของไร่อันดารัน
ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่การเปิดตัวช็อกโกแลตสุดพิเศษ อัญมณีที่แห่งอันดารัน
" และนี่คือผลิตภัณฑ์ใหม่ล่าสุดของเรา "
เสียงพิธีกรดังก้อง ก่อนที่ม่านผ้าไหมสีทองจะถูกเปิดออก เผยให้เห็นแท่งช็อกโกแลตสีเข้มเงางามที่จัดวางอยู่บนแท่นหินอ่อนเด่นสง่างามดึงดูดสายตาของทุกคน พร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังสนั่นไปทั่วไร่
แสงสปอตไลต์อีกดวงยิงตรงไปยังเจ้าของไร่สุดหล่อ ' ราเชนทร์ อัครเทวา ' ชายหนุ่มวัย 30 ปี เจ้าของไร่โกโก้และโรงงานช็อกโกแลตในตำนาน เขาคือรุ่นที่ 8 ที่สืบทอดกันมายาวนาน
ราเชนทร์ก้าวขึ้นมาบนเทวีอย่างสง่างามในชุดสูทสีดำเรียบหรู ดวงตาคมกริบมองไปยังแขกทุกท่านที่อยู่เบื้องหน้า ก่อนจะกล่าวเปิดงานด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ทรงพลังอำนาจ
" อัญมณีแห่งอันดารัน ทุกเมล็ดโกโก้ที่เราเพาะปลูก คัดสรร และบ่มเพาะด้วยหัวใจ วันนี้ผมรู้สึกภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง และขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติมาเป็นส่วนหนึ่งในความพิเศษของช็อกโกแลตที่แสนวิเศษนี้ "
วี๊ดวิ้ว!! แปะ แปะๆ
เสียงปรบมือผสานเข้ากับเสียงผิวปากดังกระหึ่มไปทั่วงานก่อนที่จะมีเหล่าพนักงานยกตัวอย่างช็อกโกแลตมาเสิร์ฟให้กับแขกทั้งหลายได้ลิ้มลองรสชาติที่แสนวิเศษ บรรยากาศรอบตัวของราเชนทร์เต็มไปด้วยคำชื่นชมที่แสนจะประทับใจ
แต่แล้วจู่ๆใบหน้าหล่อที่เคยประดับไปด้วยรอยยิ้มก็พลันเปลี่ยนไปในทันทีเมื่อดวงตาคมสบประสานเข้ากับชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังสุดของงานที่กำลังส่งสัญญาณบางอย่างให้กับเขา
" จัดการตรงนี้ให้เรียบร้อย " ราเชนทร์กระซิบสั่งการลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่ข้างกัน ก่อนที่เขาจะรีบแทรกตัวหลีกหนีหายออกไปจากงาน
ชายหนุ่มร่างกำยำเดินนำหน้าชายฉกรรจ์เข้าไปในบ้านพักของตัวเองที่อยู่ห่างจากลานกว้างนั้น มันห่างกันมากพอที่จะไม่ได้ยินเสียงดนตรีภายในงาน เหมาะมากที่จะพูดคุยเรื่องสำคัญ
" ว่ามา! " เสียงทุ้มกดต่ำพร้อมกับมือหนาที่ดึงขยับถอดโบว์หูกระต่ายสีดำออกจากคอ ดวงตาคมกริบจ้องมองชายฉกรรจ์ทั้งห้าในระหว่างที่กำลังถอดเสื้อสูทตัวนอกออก
" ไอ้สมานมันยักยอกเอาเมล็ดโกโก้ไปขายให้กับพ่อเลี้ยงพนาครับนาย แถมมันยังลอบเอาเงินค่าอาหารของพวกคนงานไปเล่นการพนันด้วยครับ "
" ไอ้สมาน!! ไอ้แก่เลี้ยงเสียข้าวสุก " ราเชนทร์ตวาดลั่นด้วยความโกรธ มือหนาที่วางพาดรองแขนโซฟาจิกทึ้งอย่างแรงจนเห็นเส้นเลือดปูนนูนยาวไปตามท่อนแขนแกร่ง
ดวงตาคมกริบมืดดำราวกับอยากจะฆ่าคนนั้นให้ตายแทบเท้า " ไปลากหัวมัน " สิ้นเสียงของเขา เหล่าบรรดาชายฉกรรจ์ทั้งห้าก็รีบวิ่งออกไปทันทีพร้อมกับอาวุธปืนสั้นประจำตัวของทุกคน
ราเชนทร์ล้วงหยิบปืนกระบอกสีดำที่ซ่อนอยู่ภายในโต๊ะกระจกที่อยู่ตรงหน้า เสียงปลดเซฟตี้ดังขึ้นพร้อมให้มันทำงานก่อนที่ร่างแกร่งจะรีบตามชายฉกรรจ์พวกนั้นไปแบบติดๆ
เสียงรถมอเตอร์ไซค์วิบากดังกระหึ่มไปทั่วทั้งไร่ ฝุ่นสีแดงฟุ่งกระจายขึ้นไปในอากาศเมื่อออกแรงบิดอย่างรีบร้อน รถทั้งหกคันมุ่งไปยังกระท่อมไม้เล็กๆที่อยู่ท้ายไร่และเพราะเสียงเครื่องยนต์ทำให้คนงานที่กำลังหลับใหลต่างเปิดประตูหน้าต่างออกมาแอบดูกัน
" ไปลากคอมันออกมา " เสียงทุ้มกดต่ำและทรงอำนาจ เท้าหนายกขึ้นก่อนจะถีบประไม้บานนั้นอย่างแรงตามด้วยชายฉกรรจ์ที่วิ่งกรูกันเข้าไป
แต่แล้วทุกอย่างกับเงียบสงบ ภายในกระท่อมไร้วี่แววของเจ้าของที่ควรต้องนอนอยู่ที่นี่ ราเชนทร์ถึงกับโมโห เขาเกือบควบคุมอารมณ์ของตัวเองแทบจะไม่ได้ เพลิงไฟโทสะมันสุ่มในตัวของเขาจนแทบบ้า
" ใครลากคอมันมาให้กูได้....กูจะเซ็นเช็คให้อย่างงามเลย " ปืนในมือกำแน่นมากขึ้น เขาพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ ตอนนี้เขาต้องการให้ไอ้คนทรยศมันกลับมากลับมารับผิดในสิ่งที่มันก่อ
ความไว้ใจพังทลายลงไม่เป็นท่า สมาน ชายวัย 58 ปี คนเก่าคนแก่ ที่ทำงานให้กับครอบครัวอัครเทวามายาวนานตั้งแต่ราเชนทร์ลืมตาดูโลกก็เห็นชายคนนี้อยู่เคียงข้างช่วยพ่อของเขาทำงานมาโดยตลอด แต่บัดนี้กลับหักหลังทรยศไร่อันดารันนำอัญมณีที่มีค่าส่งมอบให้แก่ศัตรู
" เฌอรินทร์!! เธอต้องรับผิดชอบ "
ราเชนทร์กลับมาถึงบ้านด้วยอารมณ์ที่ยังคงขุ่นมัว เขามุ่งหน้าขึ้นไปยังห้องนอนส่วนตัวที่อยู่บนชั้นสองริมสุดทางซ้าย มือหนากระชากประตูก่อนที่ประตูบานนั้นจะปิดกระแทกลงอย่างดัง สะท้อนอารมณ์เพลิงโทสะของเขาออกมาอย่างเต็มรูปแบบเสื้อเชิ้ตสีขาวถูกถอดออกและโยนลงตะกร้าเตรียมซักอย่างไม่ไยดีตามด้วยกางเกงสแล็คราคาแพงและชั้นใน ร่างกายกำยำเปลือยล่อนจ้อน เดินเข้าห้องน้ำส่วนตัวก่อนที่เสียงน้ำจากฝักบัวจะดังขึ้นตามมาชายหนุ่มปล่อยให้สายน้ำเย็นๆไหลผ่านร่างกายเพื่อมันจะช่วยปลอบประโลมให้เขาใจเย็นลงมาบ้าง แต่ผิดมหันต์เพราะใบหน้าสวยสดใสของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังส่งยิ้มให้เขาอย่างน่ารัก ดวงตากลมโตของเธอแพรวพราวเป็นประกายระยิบระยับราวกับหมู่ดาวบนฟากฟ้าที่กำลังเปล่งแสงอยู่ในดวงตาของเขา" เฌอรินทร์! ยัยเด็กบ้า " ราเชนทร์สบถออกมาอย่างหัวเสีย มือหนากำหมัดแน่นก่อนจะระบายมันออกมาด้วยการต่อยเข้ากับกำแพงอย่างแรง ราวกับอยากให้ความเจ็บนี้ลบล้างรอยยิ้มที่น่ารักของเธอคนนั้น' หญิงสาวที่เขาแอบชอบมาตั้งแต่เด็ก 'เฌอรินทร์ มานะกิจสกุล เธอเป็นหลานสาวของสมาน ตอนนี้ก็น่าจะอายุยี่สิบปีแล้ว ครั้งแรกที่ราเชนทร์เจอเธอก็ตอนที่เขาอายุสิบขว
เฮือก!!เฌอรินทร์สะดุ้งอย่างแรงราวกับเธอฝันว่าจมน้ำ เสียงหอบหายใจดังขึ้นพร้อมกับพยายามตั้งสติของตัวเอง ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆห้องที่เปลี่ยนไป ก่อนจะพบว่ามันคือห้องนอนส่วนตัวของตนเองที่ประดับประดาเต็มไปด้วยตุ๊กตาตัวเล็ก ตัวใหญ่ ของทุกชิ้นยังอยู่ในสภาพเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ไม่มีแม้แต่ไรฝุ่นสักนิดอย่างกับว่ามีคนเข้ามาทำความสะอาดห้องให้เธออยู่ตลอดเวลา ' ไร่อันดารัน ' เธอพึมพำเสียงแผ่ว ค่อยๆยันกายลุกขึ้นนั่งบนเตียงสีชมพูพาสเทล ก่อนจะสังเกตเห็นว่าข้อมือทั้งสองข้างของตนเอง มีรอยแดงเป็นทางราวกับถูกเชือกรัด เหตุการณ์เมื่อคืนมันแวบเข้ามาในห้วงความทรงจำของเธอ ชายคนนั้นที่กำลังนั่งคร่อมบนตัวเธออยู่ นัยน์ตาคมกริบที่จ้องมองมา มันเต็มไปด้วยความอาฆาตราวกับโกรธกันมาหลายพันปีแต่กลิ่นกายความดุดันของเขา เธอคุ้นเหลือเกิน แต่การที่เธอกลับมายังบ้านเกิดได้ เขาคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจาก........ปึง!เฌอรินทร์สะดุ้งโหยงหลุดออกจากภวังค์ทันทีที่ประตูไม้บานใหญ่กระแทกเข้ากับผนังกำแพงสีขาวอย่างแรง คนตัวเล็กหันขวับไปมองสิ่งนั้นพลางยันกายลุกขึ้นจากเตียง สิ่งที่อยู่ด้านในของเธอเอาแต่พร่ำบอกว่าเขาคนนี้ไม่น่าไว้ใจอีกต่
ช่วงเย็นของวัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า คำพูดของราเชนทร์มันยังคงวนเวียนในหัวของเธอ เฌอรินทร์ต้องทำอะไรสักอย่าง หาอะไรทำไปเรื่อยๆเพิ่มไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน แต่สีหน้าและแววตาที่เจ้าเล่ห์ของเขา คิดดีไม่ได้เลย คนอย่างเขาน่ะ....ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว" หนูเฌอ! " เสียงแหบของหญิงชราดังขึ้นแผ่วจากทางด้านหลัง แต่เสียงแค่นั้นมันก็ทำให้คนที่อยู่ในห่วงภวังค์สะดุ้งโหยง " ค่า~ ยายสร้อย " เฌอรินทร์ตอบรับหญิงชราด้วยน้ำเสียงที่สดใส เธอที่กำลังปลูกดอกไม้อยู่ รีบยันกายลุกขึ้นจากพื้นเดินเข้ามาพยุงอีกฝ่ายทันทีด้วยความระวัง เพราะหญิงชราก็แก่มากแล้ว " ปิดเทอมเหรอ? ถึงกลับบ้าน " มือหยาบกร้านบีบมือเรียวของหญิงสาวเอาไว้แน่นเพื่อประคองตัว ก่อนจะค่อยๆหย่อนสะโพกลงนั่งเก้าอี้ที่หญิงชราเอ่ยถามออกมาเพราะเฌอรินทร์ไม่ค่อยกลับมาบ้านสักเท่าไร ตั้งแต่พ่อและแม่ของราเชนทร์ออกเดินทางไปเที่ยวยุโรป หญิงสาวก็แทบไม่อยากกลับบ้าน แม้ว่าคนตัวเล็กจะเป็นหลานสาวของลุงสมานแต่ก็ไม่มีความรู้สึกสนิทสนมกันมากขนาดนั้น แต่เธอกลับสนิทกับแม่ของชายหนุ่มมากกว่าเสียอีก ไม่อย่างนั้นจะได้ขึ้นมาอยู่บนเรือนใหญ่เหรอ" ค่ะ! เทอมใหญ่ 3 เดือนเลย " "
อาหารเย็นของวันนั้น ทั้งห้องอาหารเงียบกริบไร้เสียงสนทนาของคนที่ร่วมโต๊ะ แม้ว่าอาหารมื้อนี้นายหัวราเชนทร์จะเป็นคนลงมือทำเพราะอยากง้อหญิงสาวที่นั่งฝั่งตรงข้าม แต่ทว่าเธอกลับไม่ยอมทานอาหารที่เขาตักใส่จานมาให้เลย เลือกทานแต่ของที่ตัวเองตักเพียงเท่านั้นแต่ก็ยังถือว่ายอมทานฝีมือของเขาบนระเบียงชั้นสองของบ้านไม้หลังใหญ่ใจกลางไร่โกโก้ เจ้าของห้องในชุดคลุมอาบน้ำ กำลังยืนมองพระอาทิตย์ที่กำลังลาลับขอบฟ้า ทอแสงสีทองแดงละมุมไปทั่วไร่อันดารัน เขายืนกอดอกมองเส้นขอบฟ้าด้วยแววตาครุ่นคิด ก่อนจะถอนหายใจเบาๆเมื่อนึกถึงคำพูดของหญิงสาว" เฮ้อ~ เพราะปากหมาๆของมึงแท้ๆ ไอ้เชนทร์ " เขาสบถออกมาพลางหยิบบุหรี่ยี่ห้อดังขึ้นมาหนึ่งม้วน ก่อนจะคว้าไฟแช็กซิปโป้รุ่นหายากแบรนด์แท้จากอเมริกาที่วางอยู่คู่กับซองบุหรี่นั้นขึ้นมา จุดมันและสูดสารนิโคตินเข้าไปเต็มปอดก่อนจะพ่นควันขาวฟุ้งลอยไปกับสายลมแต่ในระหว่างที่กำลังเครียด นัยน์ตาคมของเขาก็พลันเหลือบไปเห็นสาวน้อยน่ารักที่อยู่ในชุดนอนผ้าซาตินเดรสสายเดี่ยวสีดำกำลังเดินออกมารดน้ำดอกไม้ที่ปลูกเอาไว้พลางคุยโทรศัพท์กับใครบางคนที่สนามหญ้า แต่สิ่งที่ดึงดูดดูเหมือนจะเป็นหน้าอกหน้า
อาหารเย็นของวันนั้น ทั้งห้องอาหารเงียบกริบไร้เสียงสนทนาของคนที่ร่วมโต๊ะ แม้ว่าอาหารมื้อนี้นายหัวราเชนทร์จะเป็นคนลงมือทำเพราะอยากง้อหญิงสาวที่นั่งฝั่งตรงข้าม แต่ทว่าเธอกลับไม่ยอมทานอาหารที่เขาตักใส่จานมาให้เลย เลือกทานแต่ของที่ตัวเองตักเพียงเท่านั้นแต่ก็ยังถือว่ายอมทานฝีมือของเขาบนระเบียงชั้นสองของบ้านไม้หลังใหญ่ใจกลางไร่โกโก้ เจ้าของห้องในชุดคลุมอาบน้ำ กำลังยืนมองพระอาทิตย์ที่กำลังลาลับขอบฟ้า ทอแสงสีทองแดงละมุมไปทั่วไร่อันดารัน เขายืนกอดอกมองเส้นขอบฟ้าด้วยแววตาครุ่นคิด ก่อนจะถอนหายใจเบาๆเมื่อนึกถึงคำพูดของหญิงสาว" เฮ้อ~ เพราะปากหมาๆของมึงแท้ๆ ไอ้เชนทร์ " เขาสบถออกมาพลางหยิบบุหรี่ยี่ห้อดังขึ้นมาหนึ่งม้วน ก่อนจะคว้าไฟแช็กซิปโป้รุ่นหายากแบรนด์แท้จากอเมริกาที่วางอยู่คู่กับซองบุหรี่นั้นขึ้นมา จุดมันและสูดสารนิโคตินเข้าไปเต็มปอดก่อนจะพ่นควันขาวฟุ้งลอยไปกับสายลมแต่ในระหว่างที่กำลังเครียด นัยน์ตาคมของเขาก็พลันเหลือบไปเห็นสาวน้อยน่ารักที่อยู่ในชุดนอนผ้าซาตินเดรสสายเดี่ยวสีดำกำลังเดินออกมารดน้ำดอกไม้ที่ปลูกเอาไว้พลางคุยโทรศัพท์กับใครบางคนที่สนามหญ้า แต่สิ่งที่ดึงดูดดูเหมือนจะเป็นหน้าอกหน้า
ช่วงเย็นของวัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า คำพูดของราเชนทร์มันยังคงวนเวียนในหัวของเธอ เฌอรินทร์ต้องทำอะไรสักอย่าง หาอะไรทำไปเรื่อยๆเพิ่มไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน แต่สีหน้าและแววตาที่เจ้าเล่ห์ของเขา คิดดีไม่ได้เลย คนอย่างเขาน่ะ....ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว" หนูเฌอ! " เสียงแหบของหญิงชราดังขึ้นแผ่วจากทางด้านหลัง แต่เสียงแค่นั้นมันก็ทำให้คนที่อยู่ในห่วงภวังค์สะดุ้งโหยง " ค่า~ ยายสร้อย " เฌอรินทร์ตอบรับหญิงชราด้วยน้ำเสียงที่สดใส เธอที่กำลังปลูกดอกไม้อยู่ รีบยันกายลุกขึ้นจากพื้นเดินเข้ามาพยุงอีกฝ่ายทันทีด้วยความระวัง เพราะหญิงชราก็แก่มากแล้ว " ปิดเทอมเหรอ? ถึงกลับบ้าน " มือหยาบกร้านบีบมือเรียวของหญิงสาวเอาไว้แน่นเพื่อประคองตัว ก่อนจะค่อยๆหย่อนสะโพกลงนั่งเก้าอี้ที่หญิงชราเอ่ยถามออกมาเพราะเฌอรินทร์ไม่ค่อยกลับมาบ้านสักเท่าไร ตั้งแต่พ่อและแม่ของราเชนทร์ออกเดินทางไปเที่ยวยุโรป หญิงสาวก็แทบไม่อยากกลับบ้าน แม้ว่าคนตัวเล็กจะเป็นหลานสาวของลุงสมานแต่ก็ไม่มีความรู้สึกสนิทสนมกันมากขนาดนั้น แต่เธอกลับสนิทกับแม่ของชายหนุ่มมากกว่าเสียอีก ไม่อย่างนั้นจะได้ขึ้นมาอยู่บนเรือนใหญ่เหรอ" ค่ะ! เทอมใหญ่ 3 เดือนเลย " "
เฮือก!!เฌอรินทร์สะดุ้งอย่างแรงราวกับเธอฝันว่าจมน้ำ เสียงหอบหายใจดังขึ้นพร้อมกับพยายามตั้งสติของตัวเอง ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆห้องที่เปลี่ยนไป ก่อนจะพบว่ามันคือห้องนอนส่วนตัวของตนเองที่ประดับประดาเต็มไปด้วยตุ๊กตาตัวเล็ก ตัวใหญ่ ของทุกชิ้นยังอยู่ในสภาพเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ไม่มีแม้แต่ไรฝุ่นสักนิดอย่างกับว่ามีคนเข้ามาทำความสะอาดห้องให้เธออยู่ตลอดเวลา ' ไร่อันดารัน ' เธอพึมพำเสียงแผ่ว ค่อยๆยันกายลุกขึ้นนั่งบนเตียงสีชมพูพาสเทล ก่อนจะสังเกตเห็นว่าข้อมือทั้งสองข้างของตนเอง มีรอยแดงเป็นทางราวกับถูกเชือกรัด เหตุการณ์เมื่อคืนมันแวบเข้ามาในห้วงความทรงจำของเธอ ชายคนนั้นที่กำลังนั่งคร่อมบนตัวเธออยู่ นัยน์ตาคมกริบที่จ้องมองมา มันเต็มไปด้วยความอาฆาตราวกับโกรธกันมาหลายพันปีแต่กลิ่นกายความดุดันของเขา เธอคุ้นเหลือเกิน แต่การที่เธอกลับมายังบ้านเกิดได้ เขาคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจาก........ปึง!เฌอรินทร์สะดุ้งโหยงหลุดออกจากภวังค์ทันทีที่ประตูไม้บานใหญ่กระแทกเข้ากับผนังกำแพงสีขาวอย่างแรง คนตัวเล็กหันขวับไปมองสิ่งนั้นพลางยันกายลุกขึ้นจากเตียง สิ่งที่อยู่ด้านในของเธอเอาแต่พร่ำบอกว่าเขาคนนี้ไม่น่าไว้ใจอีกต่
ราเชนทร์กลับมาถึงบ้านด้วยอารมณ์ที่ยังคงขุ่นมัว เขามุ่งหน้าขึ้นไปยังห้องนอนส่วนตัวที่อยู่บนชั้นสองริมสุดทางซ้าย มือหนากระชากประตูก่อนที่ประตูบานนั้นจะปิดกระแทกลงอย่างดัง สะท้อนอารมณ์เพลิงโทสะของเขาออกมาอย่างเต็มรูปแบบเสื้อเชิ้ตสีขาวถูกถอดออกและโยนลงตะกร้าเตรียมซักอย่างไม่ไยดีตามด้วยกางเกงสแล็คราคาแพงและชั้นใน ร่างกายกำยำเปลือยล่อนจ้อน เดินเข้าห้องน้ำส่วนตัวก่อนที่เสียงน้ำจากฝักบัวจะดังขึ้นตามมาชายหนุ่มปล่อยให้สายน้ำเย็นๆไหลผ่านร่างกายเพื่อมันจะช่วยปลอบประโลมให้เขาใจเย็นลงมาบ้าง แต่ผิดมหันต์เพราะใบหน้าสวยสดใสของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังส่งยิ้มให้เขาอย่างน่ารัก ดวงตากลมโตของเธอแพรวพราวเป็นประกายระยิบระยับราวกับหมู่ดาวบนฟากฟ้าที่กำลังเปล่งแสงอยู่ในดวงตาของเขา" เฌอรินทร์! ยัยเด็กบ้า " ราเชนทร์สบถออกมาอย่างหัวเสีย มือหนากำหมัดแน่นก่อนจะระบายมันออกมาด้วยการต่อยเข้ากับกำแพงอย่างแรง ราวกับอยากให้ความเจ็บนี้ลบล้างรอยยิ้มที่น่ารักของเธอคนนั้น' หญิงสาวที่เขาแอบชอบมาตั้งแต่เด็ก 'เฌอรินทร์ มานะกิจสกุล เธอเป็นหลานสาวของสมาน ตอนนี้ก็น่าจะอายุยี่สิบปีแล้ว ครั้งแรกที่ราเชนทร์เจอเธอก็ตอนที่เขาอายุสิบขว
ณ.ไร่อันดารัน เสียงดนตรีแจ๊ซคลอเคล้าเบาๆไปกับบรรยากาศสุดหรูของงานเปิดตัวช็อกโกแลตตัวใหม่จากไร่อันดารัน ลานกว้างกลางแจ้งของไร่ถูกเนรมิตให้กลายเป็นงานกาล่าสุดหรูหรา ทั่วทั้งบริเวณประดับประดาด้วยแสงไฟระยิบระยับผสานเข้ากับกลิ่นหอมหวานของโกโก้และช็อกโกแลตที่ลอยฟุ้งไปทั่ว แขกผู้มีเกียรติของค่ำคืนนี้ มาจากทั่วทุกสารทิศเพราะทุกคนไม่อยากพลาดสิ่งที่วิเศษที่สุด นักธุรกิจใหญ่ ผู้สื่อข่าวจากทุกช่องทาง รวมถึงเหล่าบรรดาคนดังจากวงการอาหารและผู้ที่ชื่นชอบช็อกโกแลตและโกโก้ต่างตบเท้าเข้ามาร่วมงานกันอย่างล้นหลาม ทุกสายตาจับจ้องไปที่เวทีขนาดใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้า ซึ่งมีน้ำพุช็อกโกแลตไหลราวกับสายน้ำน้ำตก ด้านหลังเป็นจอ LED ขนาดยักษ์ที่ฉายภาพสวนโกโก้อันกว้างใหญ่ของไร่อันดารันยินดีต้อนรับทุกท่านสู่การเปิดตัวช็อกโกแลตสุดพิเศษ อัญมณีที่แห่งอันดารัน" และนี่คือผลิตภัณฑ์ใหม่ล่าสุดของเรา " เสียงพิธีกรดังก้อง ก่อนที่ม่านผ้าไหมสีทองจะถูกเปิดออก เผยให้เห็นแท่งช็อกโกแลตสีเข้มเงางามที่จัดวางอยู่บนแท่นหินอ่อนเด่นสง่างามดึงดูดสายตาของทุกคน พร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังสนั่นไปทั่วไร่ แสงสปอตไลต์อีกดวงยิงตรงไปยังเจ้าของไ