Episode 5 | นอนด้วย

อาหารเย็นของวันนั้น ทั้งห้องอาหารเงียบกริบไร้เสียงสนทนาของคนที่ร่วมโต๊ะ แม้ว่าอาหารมื้อนี้นายหัวราเชนทร์จะเป็นคนลงมือทำเพราะอยากง้อหญิงสาวที่นั่งฝั่งตรงข้าม แต่ทว่าเธอกลับไม่ยอมทานอาหารที่เขาตักใส่จานมาให้เลย เลือกทานแต่ของที่ตัวเองตักเพียงเท่านั้นแต่ก็ยังถือว่ายอมทานฝีมือของเขา

บนระเบียงชั้นสองของบ้านไม้หลังใหญ่ใจกลางไร่โกโก้ เจ้าของห้องในชุดคลุมอาบน้ำ กำลังยืนมองพระอาทิตย์ที่กำลังลาลับขอบฟ้า ทอแสงสีทองแดงละมุมไปทั่วไร่อันดารัน  เขายืนกอดอกมองเส้นขอบฟ้าด้วยแววตาครุ่นคิด ก่อนจะถอนหายใจเบาๆเมื่อนึกถึงคำพูดของหญิงสาว

" เฮ้อ~ เพราะปากหมาๆของมึงแท้ๆ ไอ้เชนทร์ " 

เขาสบถออกมาพลางหยิบบุหรี่ยี่ห้อดังขึ้นมาหนึ่งม้วน ก่อนจะคว้าไฟแช็กซิปโป้รุ่นหายากแบรนด์แท้จากอเมริกาที่วางอยู่คู่กับซองบุหรี่นั้นขึ้นมา จุดมันและสูดสารนิโคตินเข้าไปเต็มปอดก่อนจะพ่นควันขาวฟุ้งลอยไปกับสายลม

แต่ในระหว่างที่กำลังเครียด นัยน์ตาคมของเขาก็พลันเหลือบไปเห็นสาวน้อยน่ารักที่อยู่ในชุดนอนผ้าซาตินเดรสสายเดี่ยวสีดำกำลังเดินออกมารดน้ำดอกไม้ที่ปลูกเอาไว้พลางคุยโทรศัพท์กับใครบางคนที่สนามหญ้า แต่สิ่งที่ดึงดูดดูเหมือนจะเป็นหน้าอกหน้าใจที่เด่นชัดพ้นออกมาจากขอบเสื้อมากกว่า

" ตัวแค่เนี่ย! นมใหญ่ฉิบหาย " 

จากที่ใบหน้าเต็งตึงจากความเครียด ตอนนี้กลับกลายเป็นยิ้มกว้างอย่างชอบใจ จากมุมนี้เขามองเห็นหน้าอกอวบอิ่มขาวอมชมพูได้อย่างชัดเจน มันเป็นมุมตรงแบบตรงจริงๆ ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้ราเชนทร์อัดสารนิโคตินเข้าหนักๆเพราะหัวสมองอันชาญฉลาดเริ่มคิดลามกกับร่างกายของเธอ

มันปวดหนึบไปหมด.....คงต้องใส่สองมือใหญ่ช่วยไปก่อน!!

" พรุ่งนี้หนูว่าจะเข้าไปทำงานที่ไร่นะคะ " 

( ป้าไม่อยากให้ไปเลย มันร้อน! อีกอย่างคนงานในไร่ก็ตั้งเยอะ หนูเฌอไม่เห็นต้องลำบากเลย )  

แม้ว่ามาริสาจะค้านยังไงแต่เธอก็รู้ดีว่าไม่สามารถห้ามอะไรเฌอรินทร์ได้ ทำได้เพียงแค่บอกว่าให้ดูแลตัวเอง  ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนแล้วเดี๋ยวเธอค่อยเอาเรื่องนี้ไปบอกลูกชาย ให้ราเชนทร์จัดการพาหญิงสาวกลับบ้าน

" ไม่ลำบากหรอกค่ะ~ ยิ่งคุณลุงไม่อยู่ หนูต้องไปช่วย....ไปทำหน้าที่แทนคุณลุงก็ยังดีนะคะคุณป้า " เธอยังยืนกรานเสียงหนักแน่น

( โอเค! เรื่องเมื่อเช้า! ป้าคุยกับพี่เชนทร์ให้แล้วนะลูก อย่าโกรธพี่เขาเลยนะ....หนูก็รู้ว่าเจ้าตัวดีมันปากผล็อย ) 

เฌอรินทร์ถึงกับลอบถอนหายใจเบาๆ มาริสาก็เปรียบเสมือนแม่แท้ๆของเธอ ตั้งแต่จำความได้ก็เห็นครอบครัวอัครเทวาแล้ว ตลอดระยะเวลา 20 ปีมานี้ เธอก็มีแต่พวกเขานี่แหละที่เป็นความอบอุ่นของเธอ

" แต่พี่เชนทร์ดูถูกเฌอ~ หนูไม่มีสิทธิ์โกรธพี่เขาเลยเหรอคะ? ทำไมพี่เขาถึงว่าหนู~ "  น้ำเสียงของเธอสั่นเครืออีกครั้งเมื่อโดนจี้ใจดำเกิดความรู้สึกน้อยใจและด้อยค่าตัวเองที่สุด ตลอดทั้งวันเฌอรินทร์พยายามเข้มแข็งไม่รื้อฟื้น ไม่นึกถึงแต่กลับเหมือนยิ่งตบซ้ำจากคำพูดของมาริสา

หลังจากวางสายจากมาริสา เฌอรินทร์ก็เก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง คืนนี้เธอว่าจะนอนเร็วหน่อยเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ามืด แม้ราเชนทร์จะสั่งห้ามไม่ให้เธอเข้าไปทำงานที่ไร่ โดยให้เหตุผลว่าถ้ามาริสารู้ก็จะดุด่าว่าเขาหาว่าดูแลลูกสะใภ้ไม่ดี ปล่อยให้ไปลำบากทำงานตากแดด 

แต่เธอไม่อยากเจอหน้าเขา คนบ้าที่อารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อะไรก็ไม่รู้.......

ภายในห้องนอนของเฌอรินทร์ คุมโทนด้วยสีขาวชมพู เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นไม่ได้ราคาแพงอะไร เรียบง่ายและเหมาะสมกับราคา ส่วนใหญ่ในห้องนี้ก็ไม่ได้มีอะไรมาก แค่เตียงที่อยู่ริมติดผนังเพราะเธอชอบนอนดิ้น ตู้เสื้อผ้าสองตู้ อีกตู้ใส่เสื้อผ้า อีกตู้ใส่ตุ๊กตาหมีเพราะพวกมันมีเยอะมาก มากจนหลังตู้ก็ไม่มีที่วาง และก็มีโต๊ะอ่านหนังสือที่วางอยู่ปลายเตียงกับแอร์หนึ่งตัวเท่านั้น

( แกจะกลับบ้านก็ไม่บอกกันบ้างเลย อุตส่าห์ว่าจะชวนไปเที่ยวทะเลด้วยกันสักหน่อย )

" ไปดิ! ไปเจอกันที่ภูเก็ตก็ได้ " การได้คุยกับเพื่อนทำให้เธอรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก ลืมเรื่องต่างๆไปแทบหมดสิ้น

( เอ่อ~ ฉันลืมไปเลยว่าบ้านแกอยู่แถวนั้น...... ) 

เสียงบทสนทนาของเฌอรินทร์กับเพื่อนสาวที่ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องนอน ทำให้มือหนาที่กำลังจะเคาะถึงกับชะงักเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเผยให้เห็นรอยยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะที่สดใสร่าเริงของคนตัวเล็กและนี่ถือเป็นโอกาสที่ดีที่เขาจะเริ่มง้อเธออีกครั้ง 

ใครมันจะยอมถอนหมั้นง่ายๆกัน.....

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!! 

เฌอรินทร์ที่กำลังจะลุกขึ้นไปปิดไฟ เตรียมตัวเข้านอนถึงกับต้องชะงัก เธอเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่เหนือโต๊ะอ่านหนังสือ ก่อนจะพบว่าตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว คงไม่ใช่เจ้าของบ้านหรอกมั้งเพราะเขาน่าจะยังอยู่ในไร่ประชุมกับคนงาน

" อะไรเนี่ย!? "  

ตอนแรกก็ตกใจที่จู่ๆเปิดประตูออกมาแล้วพบเจ้าตุ๊กตาหมีตัวสีน้ำตาลใหญ่ แต่เริ่มไม่พอใจเมื่อรู้ว่าคนที่อยู่ด้านหลังตุ๊กตาหมีตัวนี้คือ ไอ้คนปากหมา  อารมณ์ร้ายที่กำลังพยายามตามง้อขอคืนดี

" พี่ขอโทษนะครับ เด็กดี~ พี่ผิดไปแล้ว.....เฌอจะยอมยกโทษให้พี่ไหมครับ " 

เขาใช้เสียงสองทำเหมือนเป็นเจ้าหมีที่กำลังพูดง้อให้เธอหายโกรธ พร้อมเดินต้อนเข้ามาในห้องแล้วใช้เท้าปิดประตูบานนั้น ทำให้เฌอรินทร์ต้องถอยหลังอย่างอัตโนมัติเพราะตัวของหมีมันใหญ่มากจนบังตัวของเขาเกือบมิด

" หยุดเลยนะ!! ฉันไม่ใช่เด็กๆที่จะเอาตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มาง้อแล้วจะยอมยกโทษให้ " คนตัวเล็กแหวใส่ทันทีพลางยืนกอดอกแน่นด้วยความไม่พอ

เมื่อสิ้นประโยคของหญิงสาว ราเชนทร์ถึงกับชะโงกหน้าออกมาจนพ้นตุ๊กตา หลุบมองต่ำไปยังส่วนที่เด่นที่สุดเกินหน้าเกินตาของเธอด้วยน้ำเสียงกระเส่าราวกระซิบ " เอ่อ~ ก็ไม่เด็กจริงว่ะ " 

" ไอ้พี่เชนทร์! ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้เลยนะ " เธอตวาดใส่เขาอีกครั้งพร้อมกระชากตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวโตเอามากอดไว้แน่นปกปิดหน้าอกจากสายตาหื่นของคนพี่ โดยลืมตัวใช้สรรพนามเดิมเรียกเขา ด้วยความเคยชิน 

" ไม่มีทาง! คืนนี้พี่จะนอนกับเฌอ " ว่าแล้วก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงชมพูของหญิงสาว แถมยังดึงหมอนใบเดียวเข้ามาหนุนอย่างสบายใจ

" ไม่! กลับไปนอนห้องตัวเองเดี๋ยวนี้เลยนะ.....ฉันไม่ได้ยกโทษให้คุณสักหน่อย " 

เธอวางเจ้าตุ๊กตาหมีลงพื้นหน้าประตูตู้ก่อนจะเดินปรี่เข้ามาหาเขาที่กำลังนอนแผ่หราอยู่บนเตียง ทั้งดึง ทั้งกระชากท่อนแขนแกร่งของราเชนทร์ให้ลุกออกมา แม้ว่าเธอจะออกแรงเยอะขนาดไหนแต่ก็ไม่สามารถทำให้คนพี่ขยับเลยสักนิด

" ว้าย! พี่เชนทร์์ " คนตัวเล็กหลุดร้องเสียงหลง เมื่อจู่ๆเขาก็เอามืออีกข้างกอดรั้งเธอเอาไว้แน่นพร้อมพลิกให้เธอนอนราบไปกับเตียงส่วนเขาในตอนนี้ก็กำลังคร่อมร่างเล็กเอาไว้อยู่

จากมุมนี้! ก็เห็นหน้าอกอวบอิ๋มทีี่มันไหลทะลักพ้นขอบเสืื้อ เขามองด้วยความเผลอไผลพลางลอบกลืนน้ำลายเป็นระยะราวกับกำลังกระหายเหมือนแดรกคูล่าที่เห็นเลือดสูบฉีดไปมาในร่างกายด้วยความตื่นเต้น

" นอนเถอะเฌอ~ เดี๋ยวพี่อดใจไม่ไหว " เขาโน้มตัวลงมาจนใบหน้าหล่อประชิดติดแก้มใส เสียงทุ้มกระเส่าแหบพร่าดังขึ้นอย่างเย้ายวน จนเธอเองรู้สึกขนลุก

ใบหน้าของทั้งสองแนบชิดใกล้กันมาก มากจนรู้สึกได้ถึงไอร้อนผ่าวที่แผ่ออกมาจากตัวของกันและกัน....

หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามอย่างหนัก รู้้สึกว่าตัวเองหายใจหอบถี่มากขึึ้น มวนท้องน้อยราวกับมีผีเสื้อเป็นล้านบินชนมั่วไปหมด เมื่อเขาตั้งใจใช้สันจมูกโด่งโดนแก้มของเธอราวกับหอมแก้มกัน

" เดี๋ยวพี่ไปปิดไฟนะ " 

เฌอรินทร์ได้แต่พยักหน้าตอบรับงึกๆ ดวงตาคู่สวยกะพริบปริบๆมองการกระทำของเขา ตั้งแต่ลุกขึ้นออกจากตัวเธอ ก้าวลงเตียงไปยังประตูบานนั้น กดล็อกมันแล้วก็หันมาส่งยิ้มให้กับเธอก่อนที่มือหนาจะกดปิดไฟ 

" ฝันดีนะคะ~ เด็กดี " 

จนกระทั้งได้ยินเสียงอ่อนหวานและสัมผัสได้ถึงปากหยักที่จมลงหน้าผากโหนกนูนของเธอ รวมถึงดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขา แถมยังหอมศีรษะทุยอีกครั้งจนได้ยินเสียงฟอดเล็ดลอดออกมาเบาๆ

และเธอก็ทำได้แต่นอนนิ่งๆในอ้อมแขนของเขาเท่านั้น ไม่รู้ว่าความโกรธที่มีมันหายไปไหนหรือเป็นเพราะนี่คือครั้งแรกที่เขากับเธอนอนด้วยกัน แบบแนบชิดเหมือนคู่รัก