บทที่ 3 หวงในใจ

‘พี่ราม’ ของคุณป้าฉัตรดูหล่อ และเด็กกว่าในรูปที่เคยเห็นอยู่มากนัก แม้เขาจะดูเย็นชาไปหน่อยก็เถอะ ซึ่งนี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เธอได้รับรู้มาก่อนล่วงหน้าแล้วจึงไม่ได้ตกใจอะไรเท่าไหร่กับท่าทีที่เขาแสดงออกต่อกัน... ‘หนูอ้อนไม่ต้องตกใจนะลูก ถ้าพี่เขาจะเย็นชาไปสักนิด ตารามก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว กับป้าเองเขาทำแบบนี้เหมือนกัน’ ขนาดกับแม่แท้ๆ ยังเย็นชาใส่ ก็ไม่แปลกใจเลยถ้าเขาจะทำแบบนั้นกับเธอ หรือคนอื่นๆ

“มาถึงแล้วก็รีบขึ้นรถ ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมาทำเรื่องไร้สาระทั้งวัน!” ไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ เสียงเข้มจัดก็เอ่ยขึ้นเหมือนคล้ายว่าจะตำหนิที่เธอยังไม่ยอมพาตัวเองขึ้นมาบนรถเสียที

การทำอะไรช้าๆ   ของเธอ  ทำให้เขาเสียเวลาที่มีค่าไปสินะ!

“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวกล่าวขึ้นเพียงสั้นๆ ก่อนจะรีบพาตัวเองขึ้นมานั่งบนรถข้างคนหน้าดุ พยายามเบียดตัวเข้าหาประตูรถให้ได้มากที่สุด   ทว่าท่าทีนั้นยิ่งกลับทำให้คนเห็นถึงกลับหน้าตึง!

กลัวเขา...แต่ไม่ยักกลัวไอ้บุญส่ง!

ช่างเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน  นี่เป็นครั้งแรกก็ว่าได้...

ปกติแล้วผู้หญิงมักจะชอบเข้าหาเขาด้วยเหตุผลเพียงไม่กี่อย่าง ไม่ให้ท่า ก็อยากลองของ แต่กับคนตรงหน้ากลับแปลกออกไป หล่อนดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะเข้าใกล้เขาเท่าไหร่ จะเป็นเพราะมารยาหรืออะไรก็ไม่อาจทราบได้ แต่ที่รู้คือเขาไม่พอใจที่เห็น!

“จะขยับหนีไปไหนนักหนา นั่งดีๆ ไม่เป็นรึไง!”

 เป็นเขาที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอีกครั้ง ก่อนจะเป็นฝ่ายขยับเข้าไปใกล้คนขี้วิตก แต่วินาทีต่อมาก็ต้องชะงักเมื่อพบเข้ากับกลิ่นหอมอ่อนๆ จากช่อผมสวย ซึ่งแม้จะทำให้รู้สึกผ่อนคลาย แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีให้อีกฝ่ายได้รับรู้   ถึงความผิดปกตินี้ของตัวเอง

ไม่เพียงแค่ผมเท่านั้นที่หอม

ผู้หญิงคนนี้หอมไปทั้งตัว! กลิ่นเธอเหมือนเด็กทารกที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ซึ่งมันแปลกจากผู้หญิงทั่วไปที่ชอบฉีดน้ำหอมจนหอมฟุ่งไปทั่วทั้งตัว ถ้าถามซึ่งไม่มีใครถาม   เขาชอบกลิ่นแบบนี้มากกว่า

“ขอโทษค่ะ...คุณราม”

แก้วเจ้าจอมกล่าวขอโทษออกไปอีกครั้ง ก่อนจะพยายามนั่งนิ่งๆ ไม่ขยับไปไหนอีก ราวกลัวคนข้างกายจะรู้สึกรำคาญไปมากกว่าที่เป็นอยู่ แม้จะไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเอง ‘เผลอ’  ไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจเมื่อไหร่ แต่ก็ไม่กล้าพอจะเอ่ยปากถาม พยายามสงบปากสงบคำจนกระทั่งรถคันใหญ่ค่อยๆ  เคลื่อนตัวออกมาจากท่ารถ

ส่วนจุดหมายของมันจะเป็นที่ไหนนั้น  

ก็สุดแล้วแต่เขาจะพาไปเลย...

คนที่นั่งเกร็งมาตลอดทางเผลอหลับไปตอนที่รถกำลังเลี้ยวเข้ามาในไร่ ทำให้พลาดโอกาสดีๆ ที่จะได้เห็นภาพอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า ซึ่งมันเป็นภาพที่ผู้เป็นเจ้าของตั้งใจเป็นอย่างมากที่จะอวด หลุมที่เกิดจากฝนที่ตกอย่างหนักตลอดหลายวันที่ผ่านมาทำให้หัวของหล่อนโยกไปมาจนน่าหวาดเสียว เดือดร้อนคนที่ทนมองมาพักใหญ่ต้องขยับไปประคองก่อนจะกดร่างบอบบางให้ค่อยๆ นอนบนตักตัวเอง  เพื่อตัดปัญหาเกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันขึ้น

คงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าเกิดเด็กเส้นของแม่จะหัวแตกตั้งแต่วันแรกที่มาถึง เขาไม่อยากมีปัญหากับทางนั้น เพราะดูยังไงก็เหมือนจะทั้งรักและเอ็นดู  ‘เด็กนี่’  ไม่น้อย   ซึ่งพอได้มาเห็นหน้าก็พอจะเข้าใจได้

เธอดูเหมือนเด็ก ทั้งๆ ที่ก็ไม่ใช่เด็กแล้ว...

เขาพอรู้ประวัติเธอมาบ้างว่าเรียนจบแล้ว ซ้ำเกรดเฉลี่ยที่มารดายกมาอวดนั้นก็ไม่เลวทีเดียว  มันบอกให้รู้ว่าเด็กของท่านเก่ง

“จะให้ผมแวะไปส่งคุณอ้อนที่บ้านพักคนงานก่อนดีไหมครับนาย” เป็นบุญส่งที่จำต้องร้องถามขึ้นทำลายความเงียบเพราะนึกสงสารคนบนตักนาย บอบบางไปทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนั้นไม่รู้ว่าจะทนลำบากทำงานที่นี่ไปได้สักกี่น้ำ   เขาพนันเอาว่าไม่น่าจะเกินสามวัน

ที่ทำให้ต้องคิดแบบนั้นเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีผู้หญิงมาสมัครงานกับเจ้านายของเขา ซึ่งเจตนาของคนพวกนั้นก็ชัดเจนตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ได้มีความตั้งใจอยากทำงานในสวนในไร่อย่างปากว่า แต่มาเพราะอยากตกถังข้าวสารเป็นนายหญิงของไร่ ซึ่งเขาก็ได้แต่ภาวนากับตัวเองขอให้คนบนตักของนายต่างจากคนพวกนั้น

สักนิดก็ยังดี...

คงดีไม่น้อยถ้าได้เห็นนายตกลงปลงใจกับใครสักคนในช่วงชีวิตนี้ และไม่ว่าคนนั้นที่ว่าจะเป็นใคร มาจากไหน ขอเพียงแค่เธอคือคนที่นายรัก เขาและทุกคนที่นี่ก็พร้อมที่จะรักและให้ความเคารพ

“ไปทำไมบ้านพักคนงาน” คเชนทร์ถามกลับด้วยน้ำเสียงดุ ก่อนที่จะลดฝ่ามือไปลูบเบาๆที่แก้มป่องเมื่อเจ้าของมันทำท่าจะตื่น

ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทำ รู้ก็แต่ว่ายิ่งทำก็ยิ่งเพลินจนหยุดมือไม่อยู่ ก็ใครใช้ให้มีแก้มเยอะ ใช่ความผิดเขาที่ไหน!

“กะ...ก็นายสั่งให้เตรียมห้อง...”

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว กลับบ้าน” ตัวเล็กๆ แค่นี้จะกินจุสักแค่ไหนกันเชียว เขาเชื่อว่าเขาเลี้ยงเธอได้สบาย อีกอย่างเขารับปากแม่ไว้แล้วว่าจะดูแลเด็กของท่านให้    ก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามนั้น!

เขาไม่อยากผิดคำพูด!

เมื่อมาถึงบ้านคเชนทร์ก็ทำในสิ่งที่ทำให้ใครหลายๆ คนต้องตาค้างด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ภาพของเจ้านายที่อุ้มเด็กผู้หญิงคนหนึ่งลงมาจากรถก็ปรากฎต่อสายตา ซ้ำเจ้าตัวยังดูเหมือนจะไม่สนใจภาพลักษณ์  ‘ชายผู้มีรักเดียว’    ที่สะสมมาครึ่งชีวิตเลยสักนิด

“นั่นนายมึงไปขโมยลูกใครมาวะไอ้ส่ง!” นางฟาง แม่บ้านคนเก่าแก่อดไม่ได้เลยต้องหันไปถาม คนที่น่าจะตอบคำถามให้นางกับคนอื่นๆ ได้ดีกว่าใครๆ เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงคนสนิท น่าจะพอรู้อะไรดีๆมาบ้างไม่มากก็น้อย ต่างจากนางที่วันๆอยู่แต่บ้านไม่รู้อะไร

“เธอชื่อคุณอ้อน เด็กของนายแม่ เห็นว่าฝากให้มาทำงานที่นี่” ซึ่งอีกฝ่ายก็บอกไปตามที่รู้ ส่วนเรื่องต่อจากนี้ก็คงสุดแล้วแต่เจ้านายแล้ว   ว่าจะให้ ‘คนในอ้อมแขน’  นั้นอยู่ในสถานะไหนกันแน่

“แล้วทำไมนายต้องอุ้มเข้าไปในบ้านแบบนั้นด้วยวะ!” ด้วยกลัวว่านั่นอาจเป็นมารยาหญิง   เลยต้องถามต่อด้วยความเป็นห่วง

“คุณอ้อนเธอเพลียจากการเดินทางเลยเผลอหลับไป นายแกไม่อยากปลุกก็เลยอุ้มลงจากรถ ที่เหลือถ้าป้าอยากรู้อะไรก็รอถามนายเองแล้วกัน” ใครมันจะไปกล้าถาม พูดอย่างกับไม่รู้ว่า ‘คุณราม’ ของนางเป็นพวกปากหนักใจแข็งแค่ไหน  ถามไปก็เท่านั้นอยู่ดี

เพราะลองถ้าพ่อไม่อยากเล่า 

ใครหน้าไหนก็อย่าหวังจะได้คำตอบ!