บทที่ 4 หวง

ทางด้านคเชนทร์ หลังจากอุ้มเอาคนหลับลึกมาส่งถึงเตียงตรวจดูความเรียบร้อยจนแน่ใจว่าทุกอย่างเข้าที่ จึงเดินกลับออกมาสั่งงานแม่บ้านเก่าแก่ของครอบครัวให้ช่วยดูแล  ‘แขกของแม่’ ต่อไป

“สั่งทุกคนไว้ว่าถ้าไม่จำเป็นอย่าขึ้นไปข้างบน ถ้าเธอตื่นก่อนที่ผมจะกลับเข้ามา ป้าก็ช่วยแนะนำเรื่องการใช้ชีวิตที่นี่ให้เธอหน่อย ส่วนเรื่องงานเดี๋ยวผมกลับมาจัดการเอง ฝากด้วยนะครับ” นางฟางพยักหน้ารับ    ก่อนจะร้องทักขึ้นเหมือนจะเพิ่งนึกอะไรออก

ซึ่งมันเป็นเรื่อง ที่ค่อนข้างสำคัญกับนายน้อยของนางทีเดียว

“วันนี้มีจดหมายจากอังกฤษมาส่งด้วยนะคะ ป้าวางไว้ให้ที่ห้องทำงานเหมือนเดิม” หากเป็นปกตินางจะได้เห็นเจ้านายวิ่งหายเข้าไปในห้องทำงานแล้ว แต่นี่...กลับเป็นครั้งแรกที่เขาทำเพียงพยักหน้ารับรู้   ก่อนจะเดินหายออกจากบ้านไปเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับมัน

“หรือจะเป็นเพราะคุณข้างบนนั่น เจ้าพระคุณ! ขอให้ใช่ทีเถอะ!” หญิงชราอดบนบานขึ้นมาไม่ได้ เพราะอยากเห็นนายน้อยที่นางเลี้ยงมากับมือเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนเสียที ผู้หญิงคนนั้นก็เหลือเกิน ทั้งๆ ที่แต่งงานใหม่  มีลูกมีผัวไปแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังแอบส่งจดหมายรักมาให้ผู้ชายอื่นเรื่อย ไม่รู้หัวจิตหัวใจทำด้วยอะไรกันแน่!

ช่างไร้ยางอายสิ้นดี!

แก้วเจ้าจอมตื่นขึ้นในช่วงหนึ่งทุ่มเศษ ความตกใจที่ตัวเองเผลอหลับไปนานขนาดนี้ทำให้เธอรีบวิ่งลงมาจากชั้นบน ตั้งใจจะขอโทษเจ้าของบ้านที่ตัวเองเผลอหลับ    แต่ก็ไม่พบแม้เงาของเขา...

“ตื่นแล้วเหรอคุณ หิวไหมคะ ป้ากำลังทำอาหารเย็นใกล้เสร็จแล้ว”จะมีก็แต่ป้าคนหนึ่งที่ไถ่ถามก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นมาให้กัน

“แล้วคุณราม...”

“นายออกไปไร่ค่ะ อีกเดี๋ยวคงกลับ คุณหิวไหม เดี๋ยวป้าให้เด็กมันนั่งโต๊ะให้ก่อน” คนที่ยังประมวลผลกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ทันทำได้เพียงแค่ส่งยิ้มไปให้  ก่อนจะเอ่ยอาสาขอเป็นลูกมือด้วยอีกคน

“ให้อ้อนช่วยนะคะ” เรื่องงานบ้านงานเรือนเธอเชื่อว่าตัวเองไม่แพ้ใครแน่นอน โชคดีที่คลุกคลีกับแม่บ่อยๆ เลยพอได้วิชามาบ้าง

“อย่าเลยค่ะ แค่นี้เองป้าทำได้ คุณเป็นแขกคุณราม ออกไปนั่งรอข้างนอกเถอะ”เมื่ออีกฝ่ายว่ามาแบบนั้นเธอเลยจำใจต้องเดินออกมานั่งรอที่ห้องรับแขก ก่อนจะใช้เวลานี้มองสำรวจไปรอบๆ บ้าน ซึ่งความหรูหราภายในของมันนั้น มองยังไงก็ไม่ใช่เรือนพักคนงานแน่นอน       ทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงพาเธอมาที่นี่

แทนที่จะเป็นที่ที่เธอควรอยู่

 หรือไม่แน่ว่าบางทีเขาอาจมีเรื่องจะตกลงด้วย เลยพาเธอมาอยู่ที่นี่ก่อนแล้วค่อยให้คนไปส่ง     มันคงจะเป็นแบบนั้นไม่ผิดแน่

จังหวะที่กำลังคิดกับตัวเองอยู่นั้น ร่างสูงของเจ้าของบ้านก็เดินเข้ามาพร้อมคนสนิทของเขา ซึ่งเป็นคนเดียวกันกับที่ไปรับเธอที่ท่ารถ  อีกทั้งยังเป็นคนเดียวที่ดูเหมือนไม่ได้ตกใจต่อการมาของเธอ

“พรุ่งนี้แปดโมง ห้ามสาย” คเชนทร์หันไปสั่งคนสนิทก่อนจะหันกลับมามองเจ้าของแก้มป่องๆ อีกหน กระนั้นเขาก็รอจนคนสนิทรับคำแล้วเดินออกไปเพื่อปล่อยให้เขาได้หันกลับมาสอบสวน  ‘แขก’   คนพิเศษของมารดาต่อ

“เพิ่งตื่น...”

“ค่ะ ฉันขอโทษนะคะที่เผลอหลับ” ขอโทษอีกแล้ว พูดเป็นแค่คำเดียวรึไงแม่คุณ 

หนนี้เขาทำได้แต่คิด ไม่ได้พูด หรือดุอะไรออกไป เพราะกลัวว่าจะยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ของเขา   กับเด็กเส้นของแม่แย่ลงไปอีก

เท่าที่ดูเธอน่าจะเป็นคนประเภทไม่มีปากมีเสียง ออกจะสงบปากสงบคำเสียด้วยซ้ำ  ซึ่งบอกตามตรงว่าเขาชอบ ไม่วุ่นวายดี

ด้วยนิสัยแบบนี้คิดว่าน่าจะอยู่ร่วมบ้านกันได้ไม่ยาก ตราบใดที่นี่ มันไม่ใช่แค่ภาพลวงตาที่หล่อนสร้างขึ้นเพื่อหวังให้เขาตายใจ

“แล้ว...ที่พักคนงานไปทางไหนเหรอคะ ฉันไปไม่ถูก” หากเขาจะกรุณาสักนิด ก็อยากให้ช่วยเรียกพี่บุญส่งให้กลับมาเพื่อพาเธอไปส่งยังที่พักหน่อย หรือถ้าไม่ ก็แค่บอกทางมาก็ได้ เธอคิดว่าคงไม่ยากอะไรเท่าไหร่     ถ้าจะพาตัวเองไปยังจุดหมายปลายทางที่ว่า

“แม่ฝากให้ฉันช่วยดูแลเธอ เพราะฉะนั้นเธออยู่ที่นี่ได้ ไม่ต้องไปไหน” เขากล่าวเพียงเท่านั้นก่อนจะเป็นฝ่ายเดินหายเข้าไปในห้องทานข้าวโดยมีเธอเดินตามไปติดๆ   อย่างคนไม่มีปากมีเสียง

“จะยืนอยู่อีกนานไหม” จนเมื่ออาหารเย็นถูกยกออกมา เสียงเข้มของเจ้าของบ้าน     ที่นั่งประจำที่รออยู่ก่อนแล้วถึงได้ดังขึ้น

“คะ!”

“ไม่หิวรึไง”    

ความจริงแล้วก็หิว ว่าแต่เขาถามทำไมกัน...

เขาคงไม่ได้คิดจะชวนเธอนั่งกินข้าวด้วยกันหรอกใช่ไหม เพราะถ้าใช่นั่นก็ออกจะเกินไปหน่อย เธอไม่แม้แต่จะคาดหวังการต้อนรับรูปแบบนี้ ถึงจะรู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นเด็กเส้นของแม่เขาก็เถอะ

เพราะรู้ถึงได้เกรงใจเขามากเป็นพิเศษ ซ้ำยังบอกตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าอย่าทำให้คุณป้าฉัตรต้องผิดหวังในตัวเธอเป็นอันขาด

“มานั่งสิ!” เป็นคเชนทร์ที่เอ่ยขึ้น เหมือนเขาจะรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังกังวลอยู่    ซึ่งไม่นานก็ได้รับคำตอบเบาๆ  กลับมา

“ดะ...เดี๋ยวฉันไปทานในครัวก็ได้ค่ะ” เพราะรู้ ว่าตัวเองมาที่นี่ในฐานะอะไร เธอจึงไม่กล้านั่งตีตนเสมอเขา ผู้ซึ่งกำลังจะกลายเป็นเจ้านายตัวเองถึงได้เอ่ยบอกออกไป ไม่คิดด้วยซ้ำว่าคำตอบนี้   มันจะยิ่งทำให้เขาหัวเสียจนต้องตวาดใส่หน้ากันอีกรอบ