บทที่ 2 ความว้าวุ่น

“ถึงแล้วครับคุณอ้อน” เป็นเสียงของลุงชุม คนขับรถเรียกสติหญิงสาว ก่อนที่เจ้าของดวงตาเศร้าจะหันไปมอง ‘ท่ารถ’ ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางของตนเองอย่างชั่งใจ ว่าจะลงไปดีหรือไม่ แต่หากไม่ลงไปตอนนี้ ก็ไม่รู้จะไปที่ไหนได้อีก เพราะนอกจากพ่อกับแม่แล้ว ญาติคนอื่นๆ ที่เหลือ ต่างก็แยกย้ายไปมีครอบครัวเป็นของตัวเองกันหมด และเธอก็ไม่กล้าเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากใคร ครั้นจะให้ไปอยู่กับคุณป้าฉัตรที่บ้าน ก็เกรงว่าจะไม่ปลอดภัยจากสามีของท่าน ที่ใครๆ ก็รู้ว่าคุณลุงคนนั้นเจ้าชู้มากแค่ไหน เพราะเหตุผลนี้เองเลยทำให้เธอต้องดั้นด้นมาไกลถึงที่นี่   

นั้นเป็นเพราะว่ามัน...เป็นทางเลือกเดียวที่เธอมีอยู่ในตอนนี้

“ผมคงส่งได้เท่านี้นะครับคุณอ้อน” แม้ใจจะอยากส่งคนของผู้นายผู้หญิงไปให้ถึงจุดหมายอย่างปลอดภัยสักแค่ไหน แต่เพราะนี่เป็นคำสั่งเด็ดขาดของลูกชายคนโตของท่าน เขาซึ่งเป็นแค่คนขับรถจึงไม่กล้าขัดใจ จำเป็นต้องทำตามคำสั่งที่ได้รับมาอย่างเคร่งครัด ส่วนเหตุผลนั้นก็ไม่มีอะไรซับซ้อน ก็แค่เพราะอีกฝ่ายไม่ชอบให้   ‘คนนอก’   เข้าไปวุ่นวายในเขตหวงห้ามของตัวเอง ไม่ว่าใครคนไหน

“ไม่เป็นไรค่ะลุง ขอบคุณมากนะคะที่มาส่งอ้อน ขับรถกลับดีๆ นะคะ ฝากบอกคุณป้าฉัตรด้วยว่าถ้าถึงแล้วอ้อนจะโทรหาค่ะ” แก้วเจ้าจอมยกมือไหว้ขอบคุณอีกฝ่าย  ก่อนจะพาตัวเองลงจากรถพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบเก่า ที่นอกจากรูปถ่ายของครอบครัวกับเงินติดตัวไม่กี่พันบาทแล้ว      เธอก็ไม่มีของมีค่าอะไรติดตัวมามากนัก

แม้แต่บ้านที่เคยเป็นจุดกำเนิดความสุข ก็ต้องปล่อยขายไปเพื่อนำเงินมาใช้หนี้ที่พ่อไปกู้ยืมมาส่งเสียเธอเรียน คราแรกคุณป้าฉัตรเสนอจะปิดหนี้ก้อนนั้นให้ เป็นเธอที่อยากจัดการมันด้วยตัวเอง อย่างน้อยก็อยากยืนด้วยขาตัวเองดูสักครั้ง  แค่สักครั้งเดียวก็ยังดี...

หญิงสาวมองหาสักพักก็พบกับม้านั่งสีแดงที่ ‘ลูกชายคุณป้าฉัตร’ บอกไว้ว่าจะมารับ เมื่อมาถึงที่หมายแล้วให้ไปนั่งรอ ถึงได้เดินไปทิ้งตัวลงนั่ง ภาวนาต่ออะไรก็ตามที่พอจะนึกออก ให้เขาไม่ลืมกัน

“คุณอ้อนใช่ไหมครับ” สักพักใหญ่เห็นจะได้ว่าจะมีชายร่างท้วมคนหนึ่งวิ่งหอบตรงเข้ามาหา ซึ่งมองแล้วเขาไม่น่าใช่คนที่เธอกำลังรออยู่ หญิงสาวจ้องมองเจ้าของน้ำเสียงดุดันนั้นไม่วางตา จนเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อครู่เขาเพิ่งจะขานชื่อเธอถึงได้ส่งยิ้มกลับไปให้

“ใช่ค่ะ”  หากเป็นคนนอกคงไม่มีทางรู้ชื่อเธอแน่ ถึงได้วางใจ

“เชิญครับ รถจอดอยู่ทางนั้น นายรออยู่ในรถแล้วครับ” หญิงสาวยิ้มรับอย่างเข้าใจต่อคำอธิบายเมื่อครู่ เธอรู้จักกับคุณป้าฉัตรมานาน นานพอจะได้ยินชื่อเสียงของ ‘นาย’ ที่ว่าของเขามาพอสมควรว่าเป็นคนแบบไหน คุณ ‘ราม’ ชอบทำงานเป็นชีวิตจิตใจ เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้ดูยุ่งตลอด จนบางครั้งก็ไม่มีแม้แต่เวลาหาแฟน ซึ่งเรื่องนี้เองที่ทำให้ป้าฉัตรต้องปวดหัวอยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไปเพราะกลัวอีกฝ่ายโกรธ สุดท้ายท่านก็ทำได้แค่มองดูอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ซึ่งเธอเห็นด้วยกับทางออกนี้ที่ท่านเลือก

การที่เราจะรักหรือตกลงปลงใจกับใครสักคนอย่างมีความสุขนั้น...สิ่งแรกที่ควรเกิดขึ้นคือความรักที่ต่างฝ่ายต่างมีให้กัน

ซึ่งลูกชายของป้าฉัตรจะรักชอบใครมันก็ไม่เกี่ยวกับเธออยู่ดี

แค่เขายอมมารับด้วยตัวเองถึงที่หมายแบบนี้ ก็ถือว่าเกินความคาดหมายมากแล้ว เธอไม่หวังว่า เขา จะเดินมารับด้วยตัวเอง

จะใครมารับ   มันก็คงไม่ได้มีผลอะไรต่อชีวิตของเธอมากนัก

เพราะสุดท้าย...  เธอก็กลายเป็นคนไม่เหลือใครในชีวิตอยู่ดี

และนั่นต่างหากคือความจริงที่ทำให้เจ็บปวดทุกครั้งที่คิดถึง แต่ชีวิตคนเราก็มีแค่นี้ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป  เป็นเรื่องธรรมชาติ

ที่ต้องพบเจอกันทุกคน แค่ว่าจะเมื่อไหร่ก็เท่านั้น...

คเชนทร์จ้องมองใบหน้าอ่อนหวานของคนที่กำลังเดินตามหลังคนของเขามาอย่างไม่วางตา ความสวยของหล่อนเป็นที่แปลกตาสำหรับผู้คนรอบข้างอยู่พอสมควร จึงไม่แปลกที่ เธอ จะตกเป็นเป้าสนใจทันทีที่ปรากฎตัวขึ้น แต่ดูเหมือนแม่คุณจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำเพราะเอาแต่เดินก้มหน้า ทำให้มองเห็นแต่แก้มป่องๆ ที่ดูจะเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว  ซึ่งไม่บ่อยนักที่เขาจะได้เห็นคนประเภทนี้

ตัวบาง ทว่ามีแก้ม!

‘น้องน่ารัก เรียบร้อย แถมยังว่านอนสอนง่าย แล้วรามจะหลงน้องเหมือนที่แม่หลง!’ ครั้งก่อนที่ได้ยินเขาเถียงกลับไปว่าไม่มีวันที่จะนึกหลงใครคนไหนได้อีก เพราะทั้งใจยกให้ผู้หญิงที่เป็นหนึ่งเดียวในใจ ’คนนั้น’ ไปหมดแล้ว แม้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายจะแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว แต่ความผูกพันที่เคยมีต่อกันนั้นยังคงอยู่ มันคงไม่ง่ายที่จะลบหรือทำใจให้ลืม สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น คิดเสียว่าเขากับอีกฝ่ายไม่ได้เกิดมาคู่กัน    เหลือไว้เพียงภาพความทรงจำแสนหวานระหว่างกันก็พอ

 ตัดภาพมาที่คนตรงหน้า ซึ่งพอได้มาเห็นด้วยตาตัวเองก็ต้องยอมรับว่า ‘เด็กของมารดา’ น่ารัก ตามที่ท่านเคยได้บอกไว้จริง หล่อนดูบอบบางตามคำบอกเล่าไม่ผิดเพี้ยน แต่ก็ไม่ได้ผอมบางจนดูน่าเกียจ สิ่งที่ขัดต่ออารมณ์เห็นจะหนีไม่พ้นท่าทีที่ดูแล้วคงหัวอ่อนไม่เบา เพราะคงไม่มีคนโง่ที่ไหนยอมเดินตามคนที่ตัวเองไม่รู้จักมาง่ายๆ แบบนี้ หากหล่อน ‘ฉลาด’ สักนิดคงรู้จักสอบถามอะไรเพิ่มเติม     ไม่ใช่เดินตามผู้ชายหน้าโหดหุ่นโจรต้อยๆ เป็นลูกแบบนี้

“นี่คุณรามครับ” กระทั่งเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงรถ แก้วเจ้าจอมก็จำต้องรีบยกมือขึ้นไหว้ ‘คุณราม’ ของพี่บุญส่ง พร้อมรอยยิ้มหลังจบคำแนะนำ      แต่เขากลับทำเพียงพยักหน้ากลับมาให้กันเท่านั้น

เหมือนไม่ได้ยินดียินร้าย   ต่อการปรากฏตัวของเธอเท่าไหร่