บทที่ 1 จำใจต้อนรับ

‘จำไว้นะลูกราม คนเรามีดี มีชั่วอยู่ในตัวกันทั้งนั้น ถ้าเราเลือกแต่จะเคารพแค่กับคนที่คิดว่าดี คนเลวๆ ที่พร้อมจะกลับตัวกลับใจ ก็จะไม่ได้รับโอกาสอีกเลย...’เขายึดถือคำสอนนี้ของพ่อมาโดยตลอด จึงไม่เคยคิดแบ่งแยก สำหรับเขาทุกคนเท่าเทียมกันหมด   และเขาก็พร้อมช่วยเหลือ  ถ้ามันไม่เหนือบากกว่าแรงตัวเอง

แล้วนี่..กับผู้หญิงตัวคนเดียวที่กำลังต้องการความช่วยเหลือ

“ผมจะไม่ยุ่งกับเขามากไปกว่าเจ้านายกับลูกน้อง ถ้าเกิดเด็กนั่นสร้างปัญหา...คุณต้องมารับเธอกลับไปทันที!” ได้ยินเช่นนั้นผู้เป็นแม่ก็ยิ้มกว้าง   ก่อนจะโผเข้ากอดลูกชายพร้อมกับคำขอบคุณ

“ขอบคุณนะลูก ขอบคุณจริงๆ”

นางคิดไม่ผิดที่มาขอให้ลูกช่วย คเชนทร์เท่านั้นที่จะทำให้นางสามารถทำตามคำสัญญา ที่เคยได้ให้ไว้กับเพื่อนรักที่จากไปได้

“รับปากเราอย่างนะฉัตร ถ้าวันหนึ่งเรากับพี่เอสเป็นอะไรไป เราขอ...ฉัตรอย่าทิ้งยายอ้อนนะ เราไม่อยากให้ลูกไปอยู่กับคนอื่น คนเดียวที่เราไว้ใจคือฉัตร” ใครเลยจะไปคิดว่านั่นจะเป็นบทสนทนาสุดท้ายที่นางกับเพื่อนได้พูดคุยกัน ในวันนั้นนางยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรกลับไป     เพื่อนรักก็มาด่วนจากไปอย่างไม่มีวันกลับเสียก่อน

“หลับให้สบายนะหวาน ไม่ต้องห่วงหนูอ้อน ฉันสัญญาว่าจะดูแลแก้วตาดวงใจของเธอกับพี่เอสให้ ลาก่อนนะเพื่อนรัก...” นั่นคือคำสัญญาที่เกิดขึ้นหน้ารูปถ่ายงานศพของเพื่อนรัก ภาพของหลานสาวที่ร่ำไห้ราวกับคนใจสลายทำให้นางตัดสินใจอย่างเด็ดขาดในวินาทีนั้นว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจะไม่มีวันละเลยลูกสาวของเพื่อนที่ตนทั้งรัก    และเอ็นดูไม่ต่างอะไรกับลูกแท้ๆ ของตัวเอง

“แม่รับรองจ๊ะว่ารามจะต้องชอบน้อง! น้องจะไม่สร้างปัญหาให้รามแน่นอน ขอบคุณนะลูก รามของแม่เป็นที่พึ่งได้เสมอ” นั่นคงเป็นเรื่องที่ไม่มีวันเกิดขึ้น เพราะทั้งชีวิตนี้ คนที่จะทำให้เขารู้สึกแบบนั้นได้นอกจากพ่อกับย่าที่เสียไปหลายปีแล้ว  ก็มีแค่ นลิน เท่านั้น...

แม้ตอนนี้จะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับคนในอดีตแล้ว แต่ก็ยังเข็ดกับความรัก    จนไม่กล้าเริ่มใหม่กับใครอยู่ดี   ทั้งหมดคือความกลัว

เขากลัว...กลัวที่จะรัก

กลัวว่าถ้าเกิดรักไปแล้ว

จะถูกหักหลังเหมือนในอดีตอีก...

หากใครสักคนบอกว่าชีวิตตัวเองโชคร้าย... เธอคงตอบกลับคนๆ นั้นไปว่า บนโลกที่แสนโหดร้ายใบนี้ ยังมีใครอีกหลายๆ  คนที่โชคร้ายมากกว่านั้น ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเธอ…

หญิงสาวคิดก่อนจะละสายตาจากภาพวิวข้างนอกรถกลับมามองรูปถ่าย ‘ครอบครัว’ ของตัวเองที่พกติดตัวมาด้วยทั้งน้ำตา ภายในภาพนั้นมีเด็กผู้หญิงน่ารักอยู่ตรงกลางระหว่างหญิงชายคู่หนึ่ง รอยยิ้มของทุกคนในภาพทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้งที่เห็น ก่อนความจริงที่ว่า ‘ต่อไปนี้คงไม่มีคนทั้งสองในชีวิตเธออีกแล้ว’ จะทำให้โลกทั้งใบของเธอพังทลายอย่างไม่เป็นท่า ทุกอย่างมันเร็วเกินกว่าจะทำใจรับได้และคงต้องใช้เวลาในการทำใจอีกนาน

หรือไม่...ก็อาจไม่มีวันนั้นที่ว่าเลย

เธอเพิ่งสูญเสียคนสำคัญในชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุ พ่อและแม่คือความสุขเดียวที่เธอมี ไม่คิดไม่ฝันด้วยซ้ำว่าภาพของพวกท่านที่ส่งยิ้มมาให้กำลังใจในวันที่พาเธอขับรถไปสัมภาษณ์งานเมื่อไม่กี่วันก่อน  มันจะกลายเป็นภาพสุดท้ายที่เธอมีโอกาสได้เห็น หลังจากโบกมือลาพ่อกับแม่ เธอก็เรียกความมั่นใจให้ตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในบริษัทที่เรียกตัวมาสัมภาษณ์ แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าไปในห้องที่ทางบริษัทจัดเตรียมไว้ ข่าวร้ายที่ไม่คาดฝัน...ก็ดันมาเยือนเสียก่อน

เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองหมดสติไปตอนไหน อาจจะเป็นตอนนั้น วินาทีแรกที่รู้ ถึงการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของพ่อกับแม่

คนแรกที่ได้พบหลังจากได้สติกลับคืนมาคือคุณป้าฉัตรเพื่อนรักของแม่ ภาพใบหน้าของท่านที่เต็มไปด้วยน้ำตานั้นเป็นเครื่องยืนยันได้ในทันทีว่าทุกสิ่งคือความจริงที่เกิดไม่ใช่แค่เธอฝันไป

‘ไปอยู่กับลูกชายป้านะลูก ป้ารับรองว่าอยู่ที่นั้นหนูจะมีความสุข ตารามถึงแม้จะดุไปบ้างสักนิด แต่ลึกๆ แล้วพี่เขาเป็นคนใจดีนะ’ คำพูดของคุณป้าฉัตรแก้วยังคงดังก้องอยู่ในหู เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเผลอรับปากท่านไปตอนไหน มารู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่บนรถที่ท่านจัดหาเอาไว้ให้      เพื่อเดินทางจากบ้านมาไกลถึงเชียงราย

ซึ่งเป็นสถานที่ที่เธอไม่คิดไม่ฝัน  ว่าจะได้มาเยือนเลยสักครั้ง

ความเดียวดายที่เกิดขึ้นฉับพลันในวันนั้นมันทำให้ชีวิตของเธอเสียศูนย์อย่างรุนแรง หากไม่ได้เพื่อนสนิทของมารดาอย่างคุณป้าฉัตรแก้วยื่นมือเข้ามาช่วยในช่วงเวลาดังกล่าว เธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปในทิศทางไหนต่อเหมือนกัน เพราะนอกจากพ่อกับแม่แล้ว เธอก็ไม่มีใครที่ไหนอีก ญาติพี่น้องแม้จะพอมีแต่ก็ไม่ได้สนิทสนมกลมเกลียวกันเท่าไหร่ บุญคุณของท่านในครั้งนี้ถือว่าใหญ่หลวงมากนัก หากมีโอกาสเธอจะตอบแทนท่าน ในสักวันใดวันหนึ่ง