ตอนที่ 26.อังศณาพยายามจะหาทางออกให้ตัวเอง ความปวดร้าวกับคำพูดและสิ่งที่เกิดขึ้นในวันที่เขาร่วมรักกับเธอในห้องทำงานของเขาเพราะโกรธเธอเรื่องนี้ ยังตามหลอกหลอนให้เธอเจ็บปวดมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา และเธอก็กำลังจะจบปัญหานี้ด้วยการลาออก...“เธอก็เลยคิดจะลาออกใช่ไหม... แต่คงจะไม่มีที่ไหนรับเธอทำงานหรอกหากฉันไม่อนุญาต...” เป็นอีกครั้งที่อังศณาต้องอ้าปากค้างตาโตอย่างคาดไม่ถึง...“คุณ... ใจร้าย... คุณทำแบบนี้ทำไม ทำไมต้องรังแกกันขนาดนี้ด้วย” อังศณาปวดปร่าไปทั้งลำคอ เขาใจร้ายกับเธอเหลือเกิน... “ก็เพราะเธอคือผู้หญิงของฉัน หากฉันไม่อนุญาตหรือยกเลิกเรื่องระหว่างเรา เธอก็ไม่มีสิทธิ์จะคิดหรือทำอะไรโดยที่ฉันไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้...”ปฐวินมองเธอด้วยความเย็นชาใบหน้าหล่อเหลางามสง่านั้นแตกต่างจากนิสัยแย่ๆ เอาแต่ใจและเห็นแก่ตัวเป็นที่สุด... นี่เธอทำอะไรให้เขานักหนาหรือเขาถึงได้ใจร้ายกับเธอนัก“ฉันถามจริงๆ เถอะค่ะ ฉันทำอะไรให้คุณนักหนาหรือคะ คุณถึงได้ใจร้ายกับฉันนัก มันก็แค่ความผิดพลาดของเราทั้งสองคน และฉันก็ไม่ได้คิดจะให้คุณมาสนใจหรือรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น เงินของคุณฉันก็ไม่ต้องการ หรือแม้แต่ตำแหน่งบ้าๆ ที่ค
ตอนที่ 27.“ดีเหลือเกินนาง โอ แน่นเป็นบ้า จนฉัน... จะขาดใจ...”ปฐวินครางเสียงแหบห้าวชิดแกมแดงปลั่งของคนตัวบางที่แหงนเงยใบหน้าครางเสียงหวานทั้งยังส่ายสะโพกสาวเข้าหาเขามือบางเกาะกุมสะโพกแกร่งเปลือยเปล่าของเขาทั้งจิกทึ้งกดให้เขาเข้าหาตนด้วยความเร่าร้อนหลงเพริดไปกับเพลิงสวาทร้อนแรง...“คุณวิน คุณวินขา... นะ นางไม่ไหวแล้ว...”เสียงหวานครางกระเส่าเมื่อเขาก้มลงดูดดื่มยอดอกสาว ทั้งมือหนาก็เคล้นคลึงอกอวบและสอดเข้าไปขยี้บดคลึงเกสรสาวที่เสียดสีอยู่ระหว่างร่างที่สอดประสานกัน ความเร่าร้อนรัญจวนโจมตีไม่หยุดหย่อนและยังร้อนแรงขึ้นๆ จนเธอแทบหลอมละลาย...“ต้องการอะไรนางจ๋า... ขอสิจ๊ะ ขอร้องสิ แล้วฉันจะให้นางทุกอย่าง...” เสียงแหบห้าวทำทีถามทั้งที่เขาเองก็แทบจะไม่อาจทานทนกับความเย้ายวนที่ดูดดึงเขาเข้าหาอย่างรุนแรงนั้นได้เลย“นางต้องการคุณ อา คุณวิน ได้โปรด...” หญิงสาวครางสะท้านเมือเขาหมุนกายเป็นวงกลมทั้งยังยกเรียวขางามขึ้นสูงเปิดเปลือยให้เขาเข้าหาเธอได้หนักหน่วงลึกล้ำขึ้น...“โอ้ว เธอแน่นเหลือเกินนาง อื้มมม เธอจะได้ตามที่ขอ อา...”ว่าแล้วปฐวินก็ยกเรียวขาทั้งสองข้างของเธอโอบรัดรอบเอวสอบแล้วเสือกสวนกายเข้า
ตอนที่ 28.“ดีมากที่รักเอาล่ะ เรามาเถอะมาหัดว่ายน้ำกันดีกว่า หรืออยากทำอย่างอื่นก็ได้นะ พี่วิน ยินดีนำเสนอ หึหึ...”“คนบ้า ว้าย พี่วิน เดี๋ยวก่อน นางยังไม่พร้อม กรี๊ดดด...”เสียงหวานหวีดร้องออกมาอย่างตระหนกเมื่อเขาอุ้มร่างอิ่มลงทะเลไปท่ามกลางความหวาดหวั่นของคนที่ว่ายน้ำไม่เป็น แต่เพียงไม่นานเสียงร้องห้ามที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ก็เปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะสนุกสนานและแปรเป็นเสียงครางเร่าร้อน ก้องไปทั้งผืนน้ำทะเลที่แทบจะเดือดระอุเมื่อการสอนว่ายน้ำของเขานั้นเต็มไปด้วยความสนุกสนานร้อนแรงเกินต้านทาน...ปฐวินยืนกอดอกมองคนที่กำลังทำอาหารง่ายๆ อยู่ในครัวอย่างพึงพอใจ ท่าทางของอังศณานั้นคล่องแคล่วและงดงามจนมองเพลิน เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าท่าทางของผู้หญิงเวลาที่ทำอาหารนั้นมันน่ามองและเต็มไปด้วยความงดงามถึงเพียงนี้ ไม่เพียงเท่านั้นมันยังทำให้เกิดความรู้สึกอบอุ่นและอิ่มเอมอย่างไม่น่าเชื่อ แต่มันก็เป็นไปแล้ว...“อุ๊ย คุ เอ่อ พี่วิน มารอนานรึยังคะ...”เมื่อหันมาเจอเขาอังศณาตกใจเล็กน้อยเพราะมัวแต่เพลินกับการทำอาหารเย็น ที่มีเพียงไข่เจียวกับต้มยำทะเลที่ทำจากปลาหมึกและกุ้งตัวโตที่ปฐวินเตรียมไว้ในตู้เย็น ท
ตอนที่ 29.ปฐวินครางหนักๆ ในลำคอเมื่อความคับแน่นบีบรัดเขาจนแทบคลั่งในขณะที่อังศณาบิดกายส่ายร่อนตอบสนองเขาอย่างเต็มอกเต็มใจสองมือบางขยุ้มผ้าปูสีเข้มจนยับย่นเพื่อระบายความซ่านเสียวแต่มันกลับไม่มีทีท่าว่าจะลดลงกลับเพิ่มอุณหภูมิความร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ“อื้ม พี่วิน พี่วินขา นางไม่ไหวแล้ว...”หญิงสาวครางพลางสูดปากเร่าร้อน ปฐวินมองร่างขาวนวลที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อนั้นอย่างพอใจก่อนจะสาวสะโพกแกร่งระรัวเร็วตามแรงอารมณ์ที่โหมกระพือ ยิ่งเธอแอ่นกายเข้าหาด้วยความซ่านรัญจวนปฐวินก็ยิ่งต้องเร่งจังหวะรักให้ร้อนแรงยิ่งขึ้น เร็วขึ้นๆ จนเสียงเนื้อกายกระทบกันดังกึกก้องไปทั้งห้องผสานกับเสียงครางด้วยความซ่านสุขที่ต่างมอบให้แก่กันดังก้องไปทั้งห้อง และพวกเขาก็พากันล่องลอยไปยังวิมานสวาทได้อย่างงดงาม...“โอ้วนนางจ๋า อีกครั้งนะฉันยังไม่สงบเลย ทูนหัว...”คำพูดของเขาทำให้อังศณาตาโตแต่ก็ไม่อาจจะปฏิเสธเมื่อเขาจับร่างบางให้คว่ำลงในท่าคลานเข่าจับเรียวขาของเธอข้างหนึ่งโน้มไปข้างหน้าก่อนจะสอดกายใหญ่โตเข้ามาคลอเคล้าดอกไม้งามจากด้านหลังทันที ความยิ่งใหญ่ที่สอดไซ้เข้าไปในความอ่อนนุ่มทำให้หนุ่มสาวครางออกมาพร้อมกันอีกคร
ตอนที่ 30.“ฉันว่าเธอต้องการอย่างอื่นมากกว่าล่ะมั้งนาง คราวก่อนก็แอบปล่อยข่าวเพื่อหวังเรียกร้องบางอย่างจากฉัน คราวนี้ก็มาทำเรียกร้องอิสระเพื่อให้ฉันผูกมัดเธอไว้หลอกล่อฉันเพื่อให้ฉันหลงกลเธออยากให้ฉันรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน นี่ใช่ไหมล่ะที่เธอต้องการ...”ชายหนุ่มพูดด้วยความทระนงตัว คนอย่างเขาไม่จำเป็นต้องผูกมัดนางบำเรอด้วยการแต่งงาน เขาจะหาผู้หญิงที่สวยกว่าดีกว่าอังศณาได้เป็นร้อย... ชายหนุ่มคิดอย่างมั่นใจในตนเอง“ไม่จริง... ฉันไม่เคยอยากเรียกร้องอะไรจากคุณแม้แต่น้อย ไม่เคยอยากอยู่ใกล้ๆ คุณด้วยซ้ำอย่าหลงตัวเองนักเลย สาเหตุที่ฉันต้องตกอยู่ในสภาพนี้ก็เพราะอะไรคุณก็น่าจะรู้ดี...”“แล้วที่ครางระงมเรียกร้องเอาจากฉันทุกครั้งที่ฉันอยู่ในตัวเธอมันคืออะไรล่ะอังศณา...” “หยาบคาย... จิตใจคุณทำด้วยอะไรกัน ทำไมต้องคิดว่าคนอื่นเขาอยากจะได้คุณนัก จะบอกอะไรให้นะ ต่อให้คุณมากราบกรานให้ฉันรับคุณเป็นสามีฉันก็ไม่มีวันเอาคุณมาเป็นสามีแน่นอน...”หญิงสาวกรีดร้องใส่เขาเมื่อคำพูดหยาบคายร้ายกาจนั้นมันทำให้เธอดูไร้ศักดิ์ศรีเหลือเกิน...“ฉันก็ไม่มีวันคว้าเธอมาเป็นเมียหรอกอังศณา... ที่เห็นว่าฉันยังนอนกับเธอก็เพราะฉั
ตอนที่ 31.“ดิฉันไม่ต้องการอะไรเลยค่ะ และดิฉันก็พร้อมจะไปจากคุณปฐวินได้ทุกเมื่อค่ะ...”“แล้วทำไมเธอยังออดอ้อนออเซาะให้ลูกชายฉันพาไปที่เกาะส่วนตัวของครอบครัวเรา นั่นแสดงว่าเธอมันแผนสูงล่ะสิ”คุณปัทมาเสียงเขียวสายตามองหญิงสาวหน้าใสๆ ซื่อๆ ตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อว่าอังศณาจะมีเสน่ห์จนล้นเหลือที่สามารถทำให้ปฐวินหลงใหลได้ เจ้าหล่อนคงมารยาร้อยเล่มเกวียนเป็นแน่แท้ที่สามารถทำให้ปฐวินคบอยู่กับเธอได้เกือบปี ซึ่งมันไม่น่าจะเป็นไปได้เลยแม้แต่น้อย...“น้องรินคิดว่าเธอคงไม่ใช้มารยาอะไรหรอกค่ะคุณป้า หน้าซื่อๆ น่าสงสารแบบนี้คงไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะ”รินนภาแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทำทีว่าเป็นคนดีมีน้ำใจยิ่งนัก แต่สำหรับอังศณาแล้วรู้สึกได้ถึงมารยาร้อยเล่มเกวียนจากหญิงสาวสวยจัดตรงหน้า... ผู้หญิงด้วยกันมักดูกันออกเหมือนไก่เห็นนมงู งูเห็นตีนไก่นั่นล่ะ รู้ว่าใครดีใครตอแหล... “หึ... ก็หน้าแบบนี้ล่ะมารยานักล่ะน้องริน ป้าว่าหากเราไม่จัดการเสียตั้งแต่ตอนนี้น้องรินของป้านั่นล่ะจะเสียทีหล่อน น้องรินใจดีมากไปรู้ไหมจ๊ะ...”คุณปัทมาหันมาพูดกับรินนภาอย่างอ่อนโยน และดีใจที่ว่าที่สะใภ้ของนางเข้าใจเรื่องนี้ดี ทั้งที่ก่
ตอนที่ 32.“ก็เพิ่งลงเครื่องมา พอดีฉันโทร. หาคุณยาย คุณยายบอกว่าเธอไม่สบายฉันเลยแวะมาหาเธอก่อนแล้วจะรับกลับบ้านด้วยกันเลย...“นางไม่เป็นอะไรมากแล้วจีจี้ เดี๋ยวสักพักให้นางไปพบพี่ที่ห้องนะ พอรับยาแล้วก็กลับบ้านได้เลย...” โตมรยิ้มบางๆ ให้สองสาวก่อนจะเดินออกไปให้ทั้งสองได้พูดคุยกันประสาผู้หญิง“แกมีอะไรจะบอกฉันรึเปล่านาง...” เมื่อลับหลังบุคคลที่สามแจ็กเกอร์รีนก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ทว่าจริงจัง“จีจี้ คือ ฉัน...” อังศณาพูดไม่ออกเมื่อเจอสายตาคาดคั้นของเพื่อนรัก เธอไม่เคยปิดบังอะไรแจ็กเกอร์รีนได้เลย... หยาดน้ำใสๆ ที่คิดว่ามันเหือดหายไปแล้วรื้นขึ้นมาอีกครั้ง แจ็กเกอร์รีนถอนใจแล้วนั่งลงข้างเพื่อนรักรับฟังเรื่องราวที่พรั่งพรูออกมาจากปากของอังศณาด้วยความปวดร้าวไม่แพ้กัน... อังศณานั่งเงียบมาตลอดทางกลับบ้านซึ่งแจ็กเกอร์รีนเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน เมื่อได้รับรู้ว่าเพื่อนรักของตนพบเจออะไรมาบ้าง อีกทั้งเธอก็ทั้งแค้นคนที่ทำให้เพื่อนของตนต้องมาพบเจอเรื่องราวเลวร้ายเช่นนี้...“แกจะให้ฉันกับร็อบช่วยอะไรมั้ย รับรองเลยว่าฉันจัดหนักให้เลย”“ไม่ต้องหรอกแก... ฉันไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวาย อีกอย่างฉั
ตอนที่ 33.รินนภาเดินออกมาจากห้องของตนมาถึงชั้นล่างของบ้านที่ดูโล่งกว่าปกติอย่างใจหายนิดๆ นี่แสดงว่ามารดาของเธอเอาเฟอร์นิเจอร์ไปขายอีกแล้วสินะ ไหนจะเครื่องถ้วยชามที่เคยอยู่ในตู้โชว์ที่แต่ก่อนนั้นมันมีมากมายหลายแบบหลายยุคหลายสมัยจัดเรียงอยู่สวยงาม แต่บัดนี้ตู้โชว์มันเหลือแค่ความว่างเปล่า...“ลำดวน คุณแม่ไปไหน...” หญิงสาวถามสาวใช้ที่เหลือเพียงคนเดียวในบ้านหลังงามที่มันมีแค่ เปลือก อย่างฉุนเฉียว“คุณนายไปบ่อนค่ะ”“ไปอีกแล้วเหรอ ไปกับใคร อย่าบอกนะว่าไปกับผู้ชายคนใหม่อีกน่ะ...” หญิงสาวตะคอกถาม“ไม่ทราบค่ะ แต่ว่าเมื่อวานเพื่อนของคุณรินมาค่ะ”“หา... ว่าไงนะ เขามาเห็นบ้านโล่งๆ แบบนี้ฉันก็เสียหน้าแย่สิ แกปล่อยให้พวกนั้นเข้ามาทำไม ให้มันอยู่แค่ที่หน้ารั้วสินังโง่”วาจาของรินนภายามอยู่กับคนในบ้านนั้นเต็มไปด้วยความหยาบกระด้างผิดกับที่อยู่นอกบ้านลิบลับที่เธอสวมหน้ากากเป็นสาวสังคมที่เก่ง ฉลาด มาดมั่นชวนหลงใหล...“คือ... คือลำดวนลืมไปค่ะ แต่ลำดวนก็บอกพวกเขาไปว่าคุณรินกำลังจะย้ายบ้านค่ะ จึงทยอยขนของบ้านเลยโล่ง...”ลำดวนรีบบอกไปลนลาน เธอสุดจะทนกับครอบครัวนี้แล้วแต่ที่ยังไปไม่ได้เพราะเจ้านายสุดห่วยนี่ย
ตอนที่ 40.“เธอจะยกโทษให้ฉันได้รึเปล่านะนาง...”ชายหนุ่มพูดเบาๆ กับตัวเองขณะขับรถไปยังจุดมุ่งหมายที่หัวใจของเขาแล่นถลาไปถึงก่อนแล้ว...ปฐวินเฝ้าทบทวนถึงสิ่งที่เขาทำกับอังศณาอย่างไม่น่าให้อภัยด้วยหวังว่าหากได้พบเธออีกครั้งอังศณาจะยกโทษให้เขา ซึ่งข้อนี้เขาเองก็เริ่มไม่มั่นใจว่าอังศณาผู้หญิงธรรมดาๆ แต่ทว่าใจเด็ดเดี่ยวนักนั้นจะให้อภัยในสิ่งที่เขาทำกับเธอไว้หรือไม่ขอให้อังศณารักเขา ขอให้เธอรักเขาด้วยเถิด... ปฐวินภาวนากับตนเองด้วยความหวัง และมันเป็นคำภาวนาที่เขาไม่คิดว่าชาตินี้เขาจะได้ใช้มัน...ปฐวินเดินทางมายังสถานที่ที่เขมรินทร์บอกว่าพบอังศณาทันที เขามาพักอยู่ที่บ้านพักตากอากาศของเขมรินทร์ซึ่งอยู่ถัดจากบ้านที่อังศณาพักประมาณหนึ่งหลังและบริเวณบ้านก็ค่อนข้างห่างกันพอสมควรและยังมีความเป็นส่วนตัวสูงแต่ก็มีระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยมเลยทีเดียว เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาจึงหาอังศณาไม่พบ และไม่คิดเลยว่าเธอจะอยู่ใกล้เขาเพียงแค่ปลายจมูกเท่านั้นเอง... “ออกมาเสียทีสินาง...”ปฐวินพูดกับตนเองเมื่อเขาเฝ้ามองบ้านหลังงามที่อังศณาพักอยู่ผ่านกล้องส่องทางไกลคุณภาพสูงมาร่วมชั่วโมงแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเจ้าหล่อ
ตอนที่ 39.ซึ่งช่วงที่บิดาของเธอล้มป่วยและต้องเข้าออกโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ นี่เองจักรกริชก็เริ่มเข้ามาพัวพันกับครอบครัวของเธอมากขึ้น แล้วก็ชักชวนให้มารดาของเธอร่วมลงทุนทำกิจการส่งออกเสื้อผ้าด้วยกัน แต่ก็เกิดการขาดทุนอย่างหนักซึ่งมารดาของเธอต้องเสียเงินไปหลายสิบล้าน พอบิดาของเธอรู้เข้าก็ถึงกับหัวใจวายเสียชีวิตฉับพลันหลังจากนั้นจักรกริชก็เข้ามามีบทบาทในบ้านของเธอมากขึ้น พร้อมๆ กับที่ทรัพย์สินทุกอย่างที่มีค่อยๆ ร่อยหรอลงไปเพราะมารดาหลงเชื่อคำพูดหวานหูของจักรกริช และปรนเปรอให้หนุ่มรุ่นน้องอย่างเอาอกเอาใจ เพราะกลัวว่าจักรกริชจะทอดทิ้งตน แต่ในขณะเดียวกันทั้งสองก็ไม่ได้เปิดเผยว่าพวกตนมีอะไรเกินเลยกันไปถึงไหนต่อไหน ทั้งคุณลินดาและจักรกริชยังคงแสดงบทบาทว่าเป็นหุ้นส่วนธุรกิจใหญ่โตที่มีเพียงแค่ชื่อขึ้นมาลอยๆ ต่อหน้าสังคมทั้งที่ความจริงแล้วมันขาดทุนย่อยยับ แต่ความจริงแล้วคุณลินดาถูกจักรกริชหลอกเอาเงินไปใช้อย่างสบายอารมณ์โดยที่คุณลินดาเองก็ไม่รู้ว่าตนนั้นถูกหลอก...และด้วยความที่คุณลินดานั้นเป็นคนที่ชอบเฉิดฉายมีหน้ามีตาในสังคมก็ยังพยายามสร้างภาพสวมหน้ากากสาวสังคมชั้นสูงและทำให้ตนเองดูดีอยู่เสมอ ทั้ง
ตอนที่ 38.“แม่ก็ให้ไอ้แมงดาของแม่หามามั่งก็ได้นะเงินน่ะ ไม่ใช่แค่บินมาเกาะคนแก่กินอย่างเดียว...”“นี่นังริน แกอย่ามาฟาดงวงฟาดงาเที่ยวโทษคนคนอื่น โยนหน้าที่ของตัวเองให้คนอื่น แกเป็นลูกมีหน้าที่หาเงินมาเลี้ยงดูฉันที่เป็นแม่ให้สุขสบายแค่นี้ทำไม่ได้รึไง...แล้วอย่ามาว่าฉันแก่เชียวนะ...”รินนภาปรายตามองมารดาที่เท้าสะเอวท่าทางหงุดหงิดฉุนเฉียวเพราะไม่มีใครมาคอยรองมือรองเท้าเหมือนที่ผ่านมา ทำให้ผู้มีเชื้อสายผู้ดีเก่าอย่างนางต้องลำบากมากทีเดียว แต่ก็นั่นล่ะด้วยความถือเนื้อถือตัวเจ้ายศเจ้าอย่างทั้งที่ไม่มีจะกินนี่เองที่ทำให้มารดาของเธอเป็นคนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ความสะดวกสบายและมักมากไม่หายไม่ว่าจะเสียทรัพย์สินเงินทองเท่าไหร่เพื่อพยุงสังขารร่างกายให้สาวสวยสดนางยอมทำทุกอย่าง หาเงินจากทุกๆ ทางที่สามารถหาได้ไม่ว่าจะขายข้าวของในบ้านหลังใหญ่โตนี้ หรือกู้ธนาคารตลอดจนหยิบยืมจากเพื่อนฝูงในวงสังคมไฮโซด้วยกัน จนตอนนี้แทบไม่มีใครอยากจะคุยหรือคบหาคุณลินดา เพราะรู้กิตติศัพท์ความงกเงินที่จะใช้หนี้ให้กับคนที่หยิบยืมมา แต่จะจ่ายง่ายมากกับการปรนเปรอผู้ชายและเสียไปกับการเสริมความงาม เพื่อให้คงความสาวสวยสดเอาไว้หลอก
ตอนที่ 37.“แหงล่ะก็กำลังจะมีเหลนให้อุ้มนี่นา เลยดีใจมีกำลังอยู่เลี้ยงเหลน”แจ็กเกอร์รีนเสียงใสมาตามสาย สองสาวคุยกันเรื่อยๆ อย่างสนุกสนานซึ่งสักพักอังศณาก็วางสายและกลับเข้าบ้านเมื่อคุณยายอังกาบเรียกให้เธอไปรับประทานอาหาร วันนี้คุณ โรซี่ มารดาของโรบินก็มาเยี่ยมเยียนเธอจนกลายเป็นแขกคนสำคัญไปแล้วและคุณโรซี่ก็รักเอ็นดูเธอมากทำให้อังศณาพลอยลืมเรื่องทุกข์ใจไปได้บ้างแต่เมื่ออยู่ลำพังเธอก็อดคิดถึงผู้ชายใจร้ายที่ชื่อปฐวินไม่ได้... เขาใจร้ายเหลือเกินไม่แม้แต่จะตามหาเธอเธอจะหวังอะไรหรืออังศณา เธอมีความสำคัญกับเขาอย่างนั้นหรือ... อังศณาเฝ้าถามตัวเอง แต่คำตอบที่ได้ก็คือความเจ็บปวดไม่สร่างซา อังศณาถอนใจเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้สดใสเพื่อคุณยายจะได้ไม่เป็นทุกข์ไปด้วย...แต่อังศณาไม่รู้เลยว่าคนที่ตนเฝ้าคิดถึงนั้นออกตามหาเธออยู่ตลอดแต่แจ็กเกอร์รีนไม่บอกให้รู้เพราะกลัวว่าจะทำให้เธอเป็นทุกข์มากขึ้น ซึ่งในขณะที่อังศณากำลังเดินเข้าบ้านไปนั้นหญิงสาวไม่รู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งเฝ้าสมองเธออย่างสนใจ...ปฐวินทำงานอย่างหนักมาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ทั้งยังออกตามหาอังศณาในทุกที่ที่คิดว่าหญิงสาวจะไป หรือทุกที่ที่มี
ตอนที่ 36.คุณปัทมาเดินหน้าตึงออกมาจากห้องทำงานสวนทางกับคุณวิลเลี่ยมผู้เป็นสามีพอดี ซึ่งสีหน้าท่าทางแบบนี้คุณวิลเลี่ยมนั้นเข้าใจได้ในทันทีว่าภรรยานั้นพบเจอฤทธิ์เดชอะไรมากจากบุตรชาย...“ให้เวลาลูกบ้างนะลูกปัด อีกอย่างเราก็แก่ๆ กันแล้วจะไปก้าวก่ายอะไรเด็กๆ ให้วุ่นวายจนพวกเขาไม่มีความสุข เราเองก็จะมานั่งทุกข์เสียเองแบบนี้ล่ะ...” คุณวิลเลี่ยมพูดกับภรรยาด้วยความอ่อนโยนและยังคงเรียกคุณปัทมาว่า ลูกปัด อย่างรักใคร่เอ็นดูไม่เสื่อมคลาย“แต่น้องก็รักลูกหวังดีอยากให้ลูกเจอคนที่ดีๆ มาช่วยเสริมบารมีให้เขาก้าวหน้านี่คะ”“แล้วลูกปัดคิดว่าสิ่งที่บอกว่าดีแล้ว เหมาะแล้วมันใช่สำหรับตาวินรึเปล่าล่ะ...”คำถามนี้ของสามีทำให้คุณปัทมาเงียบแล้วค่อยๆ เดินมาซบหน้าลงกับอกกว้างที่อบอุ่นเสมออย่างต้องการที่พึ่งหรือต้องการกำลังใจ...“ลูกปัดเองก็เริ่มไม่แน่ใจใช่ไหม... ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องปล่อยให้ลูกเขาคิดเอง จัดการชีวิตเขาเอง เราก็คอยดูห่างๆ ดีไหม...”“คุณพี่คิดว่าน้องทำถูกไหมคะ ที่เอ่อ... ใจร้ายกับเด็กคนนั้น...” คำถามของภรรยาทำให้คุณวิลเลี่ยมถอนใจแล้วส่ายหน้าช้าๆ“พี่ไม่รู้หรอกว่าเด็กคนนั้นจะต้องพบเจออะไรบ้าง แต่ที่
ตอนที่ 35.“ดีมากเพื่อนรัก จำไว้นะว่า ฉันรักแก”“ฉันก็รักแกจีจี้...” สองสาวกุมมือกันอย่างรักใคร่แล้วหัวเราะสดใสให้กันนับจากนี้อังศณาสัญญากับตัวเองว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอจะดูแลตัวเองให้ดีและจะไม่ยอมเป็นคนอ่อนแออย่างเด็ดขาด...ปฐวินปัดข้าวของที่มีบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่จนหล่นกระจายเกลื่อนกราดไปทั้งห้อง ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงดูกราดเกรี้ยวราวกับพญามารกำลังพิโรธทำให้ไม่มีใครหน้าไหนกล้าเข้าใกล้ ตอนนี้พากันหลบให้ห่างและอย่ามาเสนอหน้าให้เขาเห็นเป็นดีที่สุด...“นี่วิน ทำอะไรกันลูก เสียงดังไปจนถึงข้างล่าง นี่เห็นหัวแม่อยู่รึเปล่า...”คุณปัทมาตัดสินใจขึ้นมาดูบุตรชายที่อาละวาดเสียงดังอยู่ในห้องทำงานชั้นบนของบ้านหลังงามด้วยความไม่พอใจที่ตั้งแต่กลับมาจากฮ่องกงปฐวินก็ดูหงุดหงิดง่าย เสียงดังโวยวายและดื่มเหล้าจัดจนนางเป็นห่วงกลัวว่าปฐวินจะกลายเป็นไอ้ขี้เมาไป...“คุณแม่ก็รู้ดีว่าผมเป็นแบบนี้เพราะอะไร...”“ก็แค่ผู้หญิงกระจอกๆ คนเดียว ลูกจะโวยวายให้ได้อะไรขึ้นมา ไหนๆ มันก็ไปแล้ว ลูกเองก็มีคู่หมาย แล้วนี่หากหนูรินเขามาเจอสภาพลูกแบบนี้เขาจะว่ายังไง เขาไม่มาถอนหงอกแม่รึ...”“ก็ให้เขาถอนไปเลยครับ คุณแม่ยังไม่ต
ตอนที่ 34.อังศณามองดูป้ายให้เช่าบ้านหลังเล็กของตนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะบอกให้คนขับรถของแจ็กเกอร์รีนเคลื่อนรถออกไปช้าๆ หญิงสาวหลับตาลงอย่างปวดร้าวเมื่อนับแต่นี้เธอก็คงจะไม่ได้เจอกับคนใจร้ายอย่างเขาอีก...“เธอรีบไปซะก่อนที่พี่วินเขาจะกลับมาจากฮ่องกงเข้าใจมั้ย...” เสียงของรินนภายังก้องอยู่ในหูเมื่อสองวันก่อนรินนภามาหาเธอที่บ้านระหว่างที่กำลังเก็บข้าวของเพื่อเตรียมย้ายบ้านอยู่ แต่เจ้าหล่อนก็ยังมาเร่งเร้าเธออย่างมีพิรุธ “ดิฉันก็กำลังจะไปค่ะ อย่าห่วงเลยยังไงดิฉันก็ไปอยู่แล้ว...” “ฉันรู้ว่าเธอจะไปจริงๆ แต่ช่วยเก็บข้าวของและอพยพไปให้เร็วกว่านี้ได้มั้ย ไปให้เร็วก่อนที่พี่วินจะกลับมา ฉันเองก็ไม่ได้อยากจะมาเร่งเร้าอะไรหรอกนะ แต่ว่าพี่วินวานให้ฉันมาบอกเธอ เขากลัวว่าเธอจะอิดออดแล้วอ้อนวอนร้องขอให้เขาเลี้ยงดูเธอต่อ ฉันเองก็เห็นใจเธอนะไม่ได้อยากมาพูดเพื่อทำร้ายจิตใจเธอเลย... หวังว่าคงเข้าใจนะอังศณา...” น้ำเสียงของรินนภานั้นไม่ได้ทำให้รู้สึกดีหรือแสดงถึงความเห็นอกเห็นใจเลยแม้แต่น้อย มันเต็มไปด้วยความสาแก่ใจและเต็มไปด้วยความชิงชังมากกว่า...“อย่าไปสนใจชะนีหน้าวอกเลยนางรีบเก็บของเถอะ...” แจ็กเกอร์
ตอนที่ 33.รินนภาเดินออกมาจากห้องของตนมาถึงชั้นล่างของบ้านที่ดูโล่งกว่าปกติอย่างใจหายนิดๆ นี่แสดงว่ามารดาของเธอเอาเฟอร์นิเจอร์ไปขายอีกแล้วสินะ ไหนจะเครื่องถ้วยชามที่เคยอยู่ในตู้โชว์ที่แต่ก่อนนั้นมันมีมากมายหลายแบบหลายยุคหลายสมัยจัดเรียงอยู่สวยงาม แต่บัดนี้ตู้โชว์มันเหลือแค่ความว่างเปล่า...“ลำดวน คุณแม่ไปไหน...” หญิงสาวถามสาวใช้ที่เหลือเพียงคนเดียวในบ้านหลังงามที่มันมีแค่ เปลือก อย่างฉุนเฉียว“คุณนายไปบ่อนค่ะ”“ไปอีกแล้วเหรอ ไปกับใคร อย่าบอกนะว่าไปกับผู้ชายคนใหม่อีกน่ะ...” หญิงสาวตะคอกถาม“ไม่ทราบค่ะ แต่ว่าเมื่อวานเพื่อนของคุณรินมาค่ะ”“หา... ว่าไงนะ เขามาเห็นบ้านโล่งๆ แบบนี้ฉันก็เสียหน้าแย่สิ แกปล่อยให้พวกนั้นเข้ามาทำไม ให้มันอยู่แค่ที่หน้ารั้วสินังโง่”วาจาของรินนภายามอยู่กับคนในบ้านนั้นเต็มไปด้วยความหยาบกระด้างผิดกับที่อยู่นอกบ้านลิบลับที่เธอสวมหน้ากากเป็นสาวสังคมที่เก่ง ฉลาด มาดมั่นชวนหลงใหล...“คือ... คือลำดวนลืมไปค่ะ แต่ลำดวนก็บอกพวกเขาไปว่าคุณรินกำลังจะย้ายบ้านค่ะ จึงทยอยขนของบ้านเลยโล่ง...”ลำดวนรีบบอกไปลนลาน เธอสุดจะทนกับครอบครัวนี้แล้วแต่ที่ยังไปไม่ได้เพราะเจ้านายสุดห่วยนี่ย
ตอนที่ 32.“ก็เพิ่งลงเครื่องมา พอดีฉันโทร. หาคุณยาย คุณยายบอกว่าเธอไม่สบายฉันเลยแวะมาหาเธอก่อนแล้วจะรับกลับบ้านด้วยกันเลย...“นางไม่เป็นอะไรมากแล้วจีจี้ เดี๋ยวสักพักให้นางไปพบพี่ที่ห้องนะ พอรับยาแล้วก็กลับบ้านได้เลย...” โตมรยิ้มบางๆ ให้สองสาวก่อนจะเดินออกไปให้ทั้งสองได้พูดคุยกันประสาผู้หญิง“แกมีอะไรจะบอกฉันรึเปล่านาง...” เมื่อลับหลังบุคคลที่สามแจ็กเกอร์รีนก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ทว่าจริงจัง“จีจี้ คือ ฉัน...” อังศณาพูดไม่ออกเมื่อเจอสายตาคาดคั้นของเพื่อนรัก เธอไม่เคยปิดบังอะไรแจ็กเกอร์รีนได้เลย... หยาดน้ำใสๆ ที่คิดว่ามันเหือดหายไปแล้วรื้นขึ้นมาอีกครั้ง แจ็กเกอร์รีนถอนใจแล้วนั่งลงข้างเพื่อนรักรับฟังเรื่องราวที่พรั่งพรูออกมาจากปากของอังศณาด้วยความปวดร้าวไม่แพ้กัน... อังศณานั่งเงียบมาตลอดทางกลับบ้านซึ่งแจ็กเกอร์รีนเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน เมื่อได้รับรู้ว่าเพื่อนรักของตนพบเจออะไรมาบ้าง อีกทั้งเธอก็ทั้งแค้นคนที่ทำให้เพื่อนของตนต้องมาพบเจอเรื่องราวเลวร้ายเช่นนี้...“แกจะให้ฉันกับร็อบช่วยอะไรมั้ย รับรองเลยว่าฉันจัดหนักให้เลย”“ไม่ต้องหรอกแก... ฉันไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวาย อีกอย่างฉั