ตอนที่ 37.“แหงล่ะก็กำลังจะมีเหลนให้อุ้มนี่นา เลยดีใจมีกำลังอยู่เลี้ยงเหลน”แจ็กเกอร์รีนเสียงใสมาตามสาย สองสาวคุยกันเรื่อยๆ อย่างสนุกสนานซึ่งสักพักอังศณาก็วางสายและกลับเข้าบ้านเมื่อคุณยายอังกาบเรียกให้เธอไปรับประทานอาหาร วันนี้คุณ โรซี่ มารดาของโรบินก็มาเยี่ยมเยียนเธอจนกลายเป็นแขกคนสำคัญไปแล้วและคุณโรซี่ก็รักเอ็นดูเธอมากทำให้อังศณาพลอยลืมเรื่องทุกข์ใจไปได้บ้างแต่เมื่ออยู่ลำพังเธอก็อดคิดถึงผู้ชายใจร้ายที่ชื่อปฐวินไม่ได้... เขาใจร้ายเหลือเกินไม่แม้แต่จะตามหาเธอเธอจะหวังอะไรหรืออังศณา เธอมีความสำคัญกับเขาอย่างนั้นหรือ... อังศณาเฝ้าถามตัวเอง แต่คำตอบที่ได้ก็คือความเจ็บปวดไม่สร่างซา อังศณาถอนใจเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้สดใสเพื่อคุณยายจะได้ไม่เป็นทุกข์ไปด้วย...แต่อังศณาไม่รู้เลยว่าคนที่ตนเฝ้าคิดถึงนั้นออกตามหาเธออยู่ตลอดแต่แจ็กเกอร์รีนไม่บอกให้รู้เพราะกลัวว่าจะทำให้เธอเป็นทุกข์มากขึ้น ซึ่งในขณะที่อังศณากำลังเดินเข้าบ้านไปนั้นหญิงสาวไม่รู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งเฝ้าสมองเธออย่างสนใจ...ปฐวินทำงานอย่างหนักมาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ทั้งยังออกตามหาอังศณาในทุกที่ที่คิดว่าหญิงสาวจะไป หรือทุกที่ที่มี
ตอนที่ 38.“แม่ก็ให้ไอ้แมงดาของแม่หามามั่งก็ได้นะเงินน่ะ ไม่ใช่แค่บินมาเกาะคนแก่กินอย่างเดียว...”“นี่นังริน แกอย่ามาฟาดงวงฟาดงาเที่ยวโทษคนคนอื่น โยนหน้าที่ของตัวเองให้คนอื่น แกเป็นลูกมีหน้าที่หาเงินมาเลี้ยงดูฉันที่เป็นแม่ให้สุขสบายแค่นี้ทำไม่ได้รึไง...แล้วอย่ามาว่าฉันแก่เชียวนะ...”รินนภาปรายตามองมารดาที่เท้าสะเอวท่าทางหงุดหงิดฉุนเฉียวเพราะไม่มีใครมาคอยรองมือรองเท้าเหมือนที่ผ่านมา ทำให้ผู้มีเชื้อสายผู้ดีเก่าอย่างนางต้องลำบากมากทีเดียว แต่ก็นั่นล่ะด้วยความถือเนื้อถือตัวเจ้ายศเจ้าอย่างทั้งที่ไม่มีจะกินนี่เองที่ทำให้มารดาของเธอเป็นคนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ความสะดวกสบายและมักมากไม่หายไม่ว่าจะเสียทรัพย์สินเงินทองเท่าไหร่เพื่อพยุงสังขารร่างกายให้สาวสวยสดนางยอมทำทุกอย่าง หาเงินจากทุกๆ ทางที่สามารถหาได้ไม่ว่าจะขายข้าวของในบ้านหลังใหญ่โตนี้ หรือกู้ธนาคารตลอดจนหยิบยืมจากเพื่อนฝูงในวงสังคมไฮโซด้วยกัน จนตอนนี้แทบไม่มีใครอยากจะคุยหรือคบหาคุณลินดา เพราะรู้กิตติศัพท์ความงกเงินที่จะใช้หนี้ให้กับคนที่หยิบยืมมา แต่จะจ่ายง่ายมากกับการปรนเปรอผู้ชายและเสียไปกับการเสริมความงาม เพื่อให้คงความสาวสวยสดเอาไว้หลอก
ตอนที่ 39.ซึ่งช่วงที่บิดาของเธอล้มป่วยและต้องเข้าออกโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ นี่เองจักรกริชก็เริ่มเข้ามาพัวพันกับครอบครัวของเธอมากขึ้น แล้วก็ชักชวนให้มารดาของเธอร่วมลงทุนทำกิจการส่งออกเสื้อผ้าด้วยกัน แต่ก็เกิดการขาดทุนอย่างหนักซึ่งมารดาของเธอต้องเสียเงินไปหลายสิบล้าน พอบิดาของเธอรู้เข้าก็ถึงกับหัวใจวายเสียชีวิตฉับพลันหลังจากนั้นจักรกริชก็เข้ามามีบทบาทในบ้านของเธอมากขึ้น พร้อมๆ กับที่ทรัพย์สินทุกอย่างที่มีค่อยๆ ร่อยหรอลงไปเพราะมารดาหลงเชื่อคำพูดหวานหูของจักรกริช และปรนเปรอให้หนุ่มรุ่นน้องอย่างเอาอกเอาใจ เพราะกลัวว่าจักรกริชจะทอดทิ้งตน แต่ในขณะเดียวกันทั้งสองก็ไม่ได้เปิดเผยว่าพวกตนมีอะไรเกินเลยกันไปถึงไหนต่อไหน ทั้งคุณลินดาและจักรกริชยังคงแสดงบทบาทว่าเป็นหุ้นส่วนธุรกิจใหญ่โตที่มีเพียงแค่ชื่อขึ้นมาลอยๆ ต่อหน้าสังคมทั้งที่ความจริงแล้วมันขาดทุนย่อยยับ แต่ความจริงแล้วคุณลินดาถูกจักรกริชหลอกเอาเงินไปใช้อย่างสบายอารมณ์โดยที่คุณลินดาเองก็ไม่รู้ว่าตนนั้นถูกหลอก...และด้วยความที่คุณลินดานั้นเป็นคนที่ชอบเฉิดฉายมีหน้ามีตาในสังคมก็ยังพยายามสร้างภาพสวมหน้ากากสาวสังคมชั้นสูงและทำให้ตนเองดูดีอยู่เสมอ ทั้ง
ตอนที่ 40.“เธอจะยกโทษให้ฉันได้รึเปล่านะนาง...”ชายหนุ่มพูดเบาๆ กับตัวเองขณะขับรถไปยังจุดมุ่งหมายที่หัวใจของเขาแล่นถลาไปถึงก่อนแล้ว...ปฐวินเฝ้าทบทวนถึงสิ่งที่เขาทำกับอังศณาอย่างไม่น่าให้อภัยด้วยหวังว่าหากได้พบเธออีกครั้งอังศณาจะยกโทษให้เขา ซึ่งข้อนี้เขาเองก็เริ่มไม่มั่นใจว่าอังศณาผู้หญิงธรรมดาๆ แต่ทว่าใจเด็ดเดี่ยวนักนั้นจะให้อภัยในสิ่งที่เขาทำกับเธอไว้หรือไม่ขอให้อังศณารักเขา ขอให้เธอรักเขาด้วยเถิด... ปฐวินภาวนากับตนเองด้วยความหวัง และมันเป็นคำภาวนาที่เขาไม่คิดว่าชาตินี้เขาจะได้ใช้มัน...ปฐวินเดินทางมายังสถานที่ที่เขมรินทร์บอกว่าพบอังศณาทันที เขามาพักอยู่ที่บ้านพักตากอากาศของเขมรินทร์ซึ่งอยู่ถัดจากบ้านที่อังศณาพักประมาณหนึ่งหลังและบริเวณบ้านก็ค่อนข้างห่างกันพอสมควรและยังมีความเป็นส่วนตัวสูงแต่ก็มีระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยมเลยทีเดียว เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาจึงหาอังศณาไม่พบ และไม่คิดเลยว่าเธอจะอยู่ใกล้เขาเพียงแค่ปลายจมูกเท่านั้นเอง... “ออกมาเสียทีสินาง...”ปฐวินพูดกับตนเองเมื่อเขาเฝ้ามองบ้านหลังงามที่อังศณาพักอยู่ผ่านกล้องส่องทางไกลคุณภาพสูงมาร่วมชั่วโมงแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเจ้าหล่อ
ตอนที่1.“คุณจะให้นางอยู่ในฐานะนี้อีกนานแค่ไหนคะ...”อังศณาตัดสินใจพูดออกไปซึ่งคำถามของเธอทำให้คนที่กำลังเลาะเล็มพรมจูบไปตามแก้มเนียนชะงักแล้วมองหน้าเธอนิ่ง อังศณากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นเมื่อเห็นแววตาของเขา“ถามทำไม หรืออยากจะไปหาผัวใหม่...” ชายหนุ่มถามเสียงแข็งเมินหน้าหนีแล้วลุกขึ้นด้วยท่าทางหงุดหงิด“นางก็แค่... อยากรู้ว่าเวลาของนางบำเรออย่างนางจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่เท่านั้น นางไม่อยากอยู่ในสภาพนี้...”“เธอต้องการอะไรที่มากกว่านี้ล่ะ เราสนุกกันแล้วก็จบ เงินฉันก็มีให้เธอ อะไรที่เธออยากได้มากกว่านี้ล่ะ”เขาถามเสียงเย็นแววตาคมเข้มมองหยันจนอังศณาหน้าร้อนด้วยความอับอาย... ร่างสูงผละไปโดยที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้า ร่างแกร่งแข็งแรงล่ำสันงดงามไปด้วยกล้ามเนื้อทำให้หญิงสาวใจแกว่งได้ทุกยามที่เห็น แต่เธอก็เขินอายเกินกว่าจะมองเขาในสภาพนี้ได้จึงหันหน้าหนีภาพชายหนุ่มที่แสนเร้าใจด้วยใบหน้าแดงก่ำ...“เปล่าค่ะ เพียงแต่ได้ยินพนักงานพูดกันว่าอีกไม่นานคุณจะต้องแต่งงานกับคู่หมั้นของคุณ... นางก็เลยคิดว่าเรา เอ่อ.. ควรจะยุติความสัมพันธ์แบบนี้เสียที...”“แค่นี้เหรอที่ต้องการ”“ค่ะ...” เธอตอบเขาเสียงเบาแทบหาเสียง
ตอนที่ 2.ณ หน้าผับหรูชื่อดังใจกลางเมืองท่องเที่ยวขึ้นชื่อของภาคตะวันออกที่คลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ ทั้งหญิงชายต่างก็เดินขวักไขว่ไปตามท้องถนนหลากสีแสงจนบางครั้งมันดูน่าเวียนหัวเสียเหลือเกินในความรู้สึกนึกคิดของ นาง หรือ อังศณา หญิงสาววัยยี่สิบสามพนักงานบัญชีของห้างหรูชื่อดัง แกรนด์เจนเซ่น ซึ่งเป็นของไฮโซตระกูลดังที่ร่ำรวยมหาศาลติดอันดับโลกเลยทีเดียว...“เฮ้ย จีจี้ ฉันว่าเรากลับเหอะ ฉันไม่อยากเข้าไปแล้ว...”หญิงสาวบอกเพื่อนรักซึ่งได้ผ่าตัดแปลงเพศจากหนุ่มน้อยรูปร่างอ้อนแอ้นจนเป็นหญิงสาวแสนสวยแล้วเรียบร้อยด้วยความประหม่าและเริ่มไม่มั่นใจว่าตนทำถูกหรือไม่ ก็ตั้งแต่เล็กจนโตเธอเคยเที่ยวผับเที่ยวบาร์กับเขาเสียที่ไหน เพราะวันๆ เธอมีแค่งานกับเรียน เรียนแล้วก็ทำงานเท่านั้น...“แกจะกลัวทำไมวะ แกมากับฉันไม่ต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น โน่นไง ร็อบยืนอยู่ตรงนั้น ไปๆๆ”จีจี้ หรือ แจ็กเกอร์รีน คือชื่อของเธอ และแจ็กเกอร์รีนก็เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่อังศณามักจะไปไหนมาไหนด้วยเป็นประจำเพราะรู้จักและเติบโตมาด้วยกัน ร่างบางของอังศณาเดินตามแรงรั้งของเพื่อนสาวไปอย่างเสียไม่ได้แม้แข้ง
ตอนที่ 3. “พี่ก้องเขาบอกฉันว่า เขารักฉันคนเดียวคนอื่นแค่ทางผ่าน เมื่อแต่งงานแล้วเขาจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงพวกนั้น...”อังศณามักบอกแจ็กเกอร์รีนเช่นนี้เสมอยามที่เพื่อนรักนำข่าวเกี่ยวกับแฟนหนุ่มมาบอกให้รู้ ด้วยกลัวว่าเธอจะกลายเป็นคนโง่งมให้คนกะล่อนและเจ้าเล่ห์เช่นก้องกรุณหลอกลวงและสวมเขาให้ แต่เธอเองก็ยังไว้ใจคนรักอยู่เช่นเดิมและคิดว่าคงจะเป็นเพียงข่าวลือเท่านั้นเพราะเท่าที่ผ่านมาก้องกรุณให้เกียรติและไม่เคยล่วงเกินเธอเลยสักครั้ง จะมีบ้างก็แค่จับมือกันเท่านั้น อีกทั้งเขายังสุภาพอ่อนโยนกับเธอและคุณยายของเธอซึ่งทำให้เธอไว้เนื้อเชื่อใจเขาและเมินเฉยกับข่าวลือของเขา... และแล้วในวันที่หน้ากากอันแสนดีของชายเจ้าเล่ห์ก็มาถึงเมื่ออังศณาเกิดอยากจะไปอวยพรวันเกิดให้ก้องกรุณแบบเงียบๆ เพื่อให้เขาตื่นเต้น แต่กลายเป็นว่าเธอพบชายหนุ่มกำลังเริงสวาทอยู่กับสาวสวยรุ่นน้องซึ่งทำงานเป็นพนักงานแนะนำสินค้าอยู่ห้างสรรพสินค้าที่เธอประจำอยู่ และเธอเองก็รู้จักสนิทสนมกับผู้หญิงคนนั้นพอสมควร ซึ่งการที่ได้เจอกับตาตนเองแบบคาหนังคาเขาเช่นนี้ทำให้เธอตัดสินใจบอกเลิกก้องกรุณทันที แต่ชายหนุ่มไม่ยอมเล
ตอนที่ 4.แม้แจ็กเกอร์รีน ไม่ใช่สาวแท้มาตั้งแต่กำเนิด แม้ว่าเธอเป็นหญิงที่ปรุงแต่งขึ้นมา แต่ความดีงามของแจ็กเกอร์รีนคือสิ่งที่เขาไม่อาจจะละเลยหรือปล่อยเธอไป... โรบินคิดอย่างภูมิใจที่เขาได้พบกับคนดีๆ อย่างแจ็กเกอร์รีน “วู้วววว สนุกจังเลยแก เป็นไงฉันบอกแล้วว่ามันสุดๆ”ในขณะเดียวกันสองสาวก็กำลังเมามันกับเสียงดนตรีจังหวะสนุกสนานอยู่กลางฟลอร์เต้นรำที่มีทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติมากหน้าหลายตาซึ่งต่างก็อยู่ในอารมณ์สนุกเมามันกับเสียงดนตรีเช่นกัน แจ็กเกอร์รีนตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มเร้าใจเมื่อเห็นอังศณาปลดปล่อยได้เต็มที่ไม่เหลือเค้าความเศร้าโศกอีกต่อไป “ใช่.. จริงด้วยแก ฉันรู้สึกดีจังเลย วู้ววว... สนุกจังเล้ยยย...” อังศณาซึ่งตอนนี้ขยับยักย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะเสียงเพลงอย่างเมามันไปกับอารมณ์ ตอนนี้เธอต้องการการปลดปล่อยให้ตนเองลืมความทุกข์ ลืมผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเคยคิดว่าเธอรักเขา แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบ หลงไปเองคิดไปเองเท่านั้น... และตอนนี้เธอก็สามารถหลุดพ้นจากความรู้สึกตรงนั้นแล้วด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์และเสียงดนตรีเร้าใจที่ทำให้อังศณ
ตอนที่ 40.“เธอจะยกโทษให้ฉันได้รึเปล่านะนาง...”ชายหนุ่มพูดเบาๆ กับตัวเองขณะขับรถไปยังจุดมุ่งหมายที่หัวใจของเขาแล่นถลาไปถึงก่อนแล้ว...ปฐวินเฝ้าทบทวนถึงสิ่งที่เขาทำกับอังศณาอย่างไม่น่าให้อภัยด้วยหวังว่าหากได้พบเธออีกครั้งอังศณาจะยกโทษให้เขา ซึ่งข้อนี้เขาเองก็เริ่มไม่มั่นใจว่าอังศณาผู้หญิงธรรมดาๆ แต่ทว่าใจเด็ดเดี่ยวนักนั้นจะให้อภัยในสิ่งที่เขาทำกับเธอไว้หรือไม่ขอให้อังศณารักเขา ขอให้เธอรักเขาด้วยเถิด... ปฐวินภาวนากับตนเองด้วยความหวัง และมันเป็นคำภาวนาที่เขาไม่คิดว่าชาตินี้เขาจะได้ใช้มัน...ปฐวินเดินทางมายังสถานที่ที่เขมรินทร์บอกว่าพบอังศณาทันที เขามาพักอยู่ที่บ้านพักตากอากาศของเขมรินทร์ซึ่งอยู่ถัดจากบ้านที่อังศณาพักประมาณหนึ่งหลังและบริเวณบ้านก็ค่อนข้างห่างกันพอสมควรและยังมีความเป็นส่วนตัวสูงแต่ก็มีระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยมเลยทีเดียว เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาจึงหาอังศณาไม่พบ และไม่คิดเลยว่าเธอจะอยู่ใกล้เขาเพียงแค่ปลายจมูกเท่านั้นเอง... “ออกมาเสียทีสินาง...”ปฐวินพูดกับตนเองเมื่อเขาเฝ้ามองบ้านหลังงามที่อังศณาพักอยู่ผ่านกล้องส่องทางไกลคุณภาพสูงมาร่วมชั่วโมงแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเจ้าหล่อ
ตอนที่ 39.ซึ่งช่วงที่บิดาของเธอล้มป่วยและต้องเข้าออกโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ นี่เองจักรกริชก็เริ่มเข้ามาพัวพันกับครอบครัวของเธอมากขึ้น แล้วก็ชักชวนให้มารดาของเธอร่วมลงทุนทำกิจการส่งออกเสื้อผ้าด้วยกัน แต่ก็เกิดการขาดทุนอย่างหนักซึ่งมารดาของเธอต้องเสียเงินไปหลายสิบล้าน พอบิดาของเธอรู้เข้าก็ถึงกับหัวใจวายเสียชีวิตฉับพลันหลังจากนั้นจักรกริชก็เข้ามามีบทบาทในบ้านของเธอมากขึ้น พร้อมๆ กับที่ทรัพย์สินทุกอย่างที่มีค่อยๆ ร่อยหรอลงไปเพราะมารดาหลงเชื่อคำพูดหวานหูของจักรกริช และปรนเปรอให้หนุ่มรุ่นน้องอย่างเอาอกเอาใจ เพราะกลัวว่าจักรกริชจะทอดทิ้งตน แต่ในขณะเดียวกันทั้งสองก็ไม่ได้เปิดเผยว่าพวกตนมีอะไรเกินเลยกันไปถึงไหนต่อไหน ทั้งคุณลินดาและจักรกริชยังคงแสดงบทบาทว่าเป็นหุ้นส่วนธุรกิจใหญ่โตที่มีเพียงแค่ชื่อขึ้นมาลอยๆ ต่อหน้าสังคมทั้งที่ความจริงแล้วมันขาดทุนย่อยยับ แต่ความจริงแล้วคุณลินดาถูกจักรกริชหลอกเอาเงินไปใช้อย่างสบายอารมณ์โดยที่คุณลินดาเองก็ไม่รู้ว่าตนนั้นถูกหลอก...และด้วยความที่คุณลินดานั้นเป็นคนที่ชอบเฉิดฉายมีหน้ามีตาในสังคมก็ยังพยายามสร้างภาพสวมหน้ากากสาวสังคมชั้นสูงและทำให้ตนเองดูดีอยู่เสมอ ทั้ง
ตอนที่ 38.“แม่ก็ให้ไอ้แมงดาของแม่หามามั่งก็ได้นะเงินน่ะ ไม่ใช่แค่บินมาเกาะคนแก่กินอย่างเดียว...”“นี่นังริน แกอย่ามาฟาดงวงฟาดงาเที่ยวโทษคนคนอื่น โยนหน้าที่ของตัวเองให้คนอื่น แกเป็นลูกมีหน้าที่หาเงินมาเลี้ยงดูฉันที่เป็นแม่ให้สุขสบายแค่นี้ทำไม่ได้รึไง...แล้วอย่ามาว่าฉันแก่เชียวนะ...”รินนภาปรายตามองมารดาที่เท้าสะเอวท่าทางหงุดหงิดฉุนเฉียวเพราะไม่มีใครมาคอยรองมือรองเท้าเหมือนที่ผ่านมา ทำให้ผู้มีเชื้อสายผู้ดีเก่าอย่างนางต้องลำบากมากทีเดียว แต่ก็นั่นล่ะด้วยความถือเนื้อถือตัวเจ้ายศเจ้าอย่างทั้งที่ไม่มีจะกินนี่เองที่ทำให้มารดาของเธอเป็นคนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ความสะดวกสบายและมักมากไม่หายไม่ว่าจะเสียทรัพย์สินเงินทองเท่าไหร่เพื่อพยุงสังขารร่างกายให้สาวสวยสดนางยอมทำทุกอย่าง หาเงินจากทุกๆ ทางที่สามารถหาได้ไม่ว่าจะขายข้าวของในบ้านหลังใหญ่โตนี้ หรือกู้ธนาคารตลอดจนหยิบยืมจากเพื่อนฝูงในวงสังคมไฮโซด้วยกัน จนตอนนี้แทบไม่มีใครอยากจะคุยหรือคบหาคุณลินดา เพราะรู้กิตติศัพท์ความงกเงินที่จะใช้หนี้ให้กับคนที่หยิบยืมมา แต่จะจ่ายง่ายมากกับการปรนเปรอผู้ชายและเสียไปกับการเสริมความงาม เพื่อให้คงความสาวสวยสดเอาไว้หลอก
ตอนที่ 37.“แหงล่ะก็กำลังจะมีเหลนให้อุ้มนี่นา เลยดีใจมีกำลังอยู่เลี้ยงเหลน”แจ็กเกอร์รีนเสียงใสมาตามสาย สองสาวคุยกันเรื่อยๆ อย่างสนุกสนานซึ่งสักพักอังศณาก็วางสายและกลับเข้าบ้านเมื่อคุณยายอังกาบเรียกให้เธอไปรับประทานอาหาร วันนี้คุณ โรซี่ มารดาของโรบินก็มาเยี่ยมเยียนเธอจนกลายเป็นแขกคนสำคัญไปแล้วและคุณโรซี่ก็รักเอ็นดูเธอมากทำให้อังศณาพลอยลืมเรื่องทุกข์ใจไปได้บ้างแต่เมื่ออยู่ลำพังเธอก็อดคิดถึงผู้ชายใจร้ายที่ชื่อปฐวินไม่ได้... เขาใจร้ายเหลือเกินไม่แม้แต่จะตามหาเธอเธอจะหวังอะไรหรืออังศณา เธอมีความสำคัญกับเขาอย่างนั้นหรือ... อังศณาเฝ้าถามตัวเอง แต่คำตอบที่ได้ก็คือความเจ็บปวดไม่สร่างซา อังศณาถอนใจเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้สดใสเพื่อคุณยายจะได้ไม่เป็นทุกข์ไปด้วย...แต่อังศณาไม่รู้เลยว่าคนที่ตนเฝ้าคิดถึงนั้นออกตามหาเธออยู่ตลอดแต่แจ็กเกอร์รีนไม่บอกให้รู้เพราะกลัวว่าจะทำให้เธอเป็นทุกข์มากขึ้น ซึ่งในขณะที่อังศณากำลังเดินเข้าบ้านไปนั้นหญิงสาวไม่รู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งเฝ้าสมองเธออย่างสนใจ...ปฐวินทำงานอย่างหนักมาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ทั้งยังออกตามหาอังศณาในทุกที่ที่คิดว่าหญิงสาวจะไป หรือทุกที่ที่มี
ตอนที่ 36.คุณปัทมาเดินหน้าตึงออกมาจากห้องทำงานสวนทางกับคุณวิลเลี่ยมผู้เป็นสามีพอดี ซึ่งสีหน้าท่าทางแบบนี้คุณวิลเลี่ยมนั้นเข้าใจได้ในทันทีว่าภรรยานั้นพบเจอฤทธิ์เดชอะไรมากจากบุตรชาย...“ให้เวลาลูกบ้างนะลูกปัด อีกอย่างเราก็แก่ๆ กันแล้วจะไปก้าวก่ายอะไรเด็กๆ ให้วุ่นวายจนพวกเขาไม่มีความสุข เราเองก็จะมานั่งทุกข์เสียเองแบบนี้ล่ะ...” คุณวิลเลี่ยมพูดกับภรรยาด้วยความอ่อนโยนและยังคงเรียกคุณปัทมาว่า ลูกปัด อย่างรักใคร่เอ็นดูไม่เสื่อมคลาย“แต่น้องก็รักลูกหวังดีอยากให้ลูกเจอคนที่ดีๆ มาช่วยเสริมบารมีให้เขาก้าวหน้านี่คะ”“แล้วลูกปัดคิดว่าสิ่งที่บอกว่าดีแล้ว เหมาะแล้วมันใช่สำหรับตาวินรึเปล่าล่ะ...”คำถามนี้ของสามีทำให้คุณปัทมาเงียบแล้วค่อยๆ เดินมาซบหน้าลงกับอกกว้างที่อบอุ่นเสมออย่างต้องการที่พึ่งหรือต้องการกำลังใจ...“ลูกปัดเองก็เริ่มไม่แน่ใจใช่ไหม... ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องปล่อยให้ลูกเขาคิดเอง จัดการชีวิตเขาเอง เราก็คอยดูห่างๆ ดีไหม...”“คุณพี่คิดว่าน้องทำถูกไหมคะ ที่เอ่อ... ใจร้ายกับเด็กคนนั้น...” คำถามของภรรยาทำให้คุณวิลเลี่ยมถอนใจแล้วส่ายหน้าช้าๆ“พี่ไม่รู้หรอกว่าเด็กคนนั้นจะต้องพบเจออะไรบ้าง แต่ที่
ตอนที่ 35.“ดีมากเพื่อนรัก จำไว้นะว่า ฉันรักแก”“ฉันก็รักแกจีจี้...” สองสาวกุมมือกันอย่างรักใคร่แล้วหัวเราะสดใสให้กันนับจากนี้อังศณาสัญญากับตัวเองว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอจะดูแลตัวเองให้ดีและจะไม่ยอมเป็นคนอ่อนแออย่างเด็ดขาด...ปฐวินปัดข้าวของที่มีบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่จนหล่นกระจายเกลื่อนกราดไปทั้งห้อง ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงดูกราดเกรี้ยวราวกับพญามารกำลังพิโรธทำให้ไม่มีใครหน้าไหนกล้าเข้าใกล้ ตอนนี้พากันหลบให้ห่างและอย่ามาเสนอหน้าให้เขาเห็นเป็นดีที่สุด...“นี่วิน ทำอะไรกันลูก เสียงดังไปจนถึงข้างล่าง นี่เห็นหัวแม่อยู่รึเปล่า...”คุณปัทมาตัดสินใจขึ้นมาดูบุตรชายที่อาละวาดเสียงดังอยู่ในห้องทำงานชั้นบนของบ้านหลังงามด้วยความไม่พอใจที่ตั้งแต่กลับมาจากฮ่องกงปฐวินก็ดูหงุดหงิดง่าย เสียงดังโวยวายและดื่มเหล้าจัดจนนางเป็นห่วงกลัวว่าปฐวินจะกลายเป็นไอ้ขี้เมาไป...“คุณแม่ก็รู้ดีว่าผมเป็นแบบนี้เพราะอะไร...”“ก็แค่ผู้หญิงกระจอกๆ คนเดียว ลูกจะโวยวายให้ได้อะไรขึ้นมา ไหนๆ มันก็ไปแล้ว ลูกเองก็มีคู่หมาย แล้วนี่หากหนูรินเขามาเจอสภาพลูกแบบนี้เขาจะว่ายังไง เขาไม่มาถอนหงอกแม่รึ...”“ก็ให้เขาถอนไปเลยครับ คุณแม่ยังไม่ต
ตอนที่ 34.อังศณามองดูป้ายให้เช่าบ้านหลังเล็กของตนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะบอกให้คนขับรถของแจ็กเกอร์รีนเคลื่อนรถออกไปช้าๆ หญิงสาวหลับตาลงอย่างปวดร้าวเมื่อนับแต่นี้เธอก็คงจะไม่ได้เจอกับคนใจร้ายอย่างเขาอีก...“เธอรีบไปซะก่อนที่พี่วินเขาจะกลับมาจากฮ่องกงเข้าใจมั้ย...” เสียงของรินนภายังก้องอยู่ในหูเมื่อสองวันก่อนรินนภามาหาเธอที่บ้านระหว่างที่กำลังเก็บข้าวของเพื่อเตรียมย้ายบ้านอยู่ แต่เจ้าหล่อนก็ยังมาเร่งเร้าเธออย่างมีพิรุธ “ดิฉันก็กำลังจะไปค่ะ อย่าห่วงเลยยังไงดิฉันก็ไปอยู่แล้ว...” “ฉันรู้ว่าเธอจะไปจริงๆ แต่ช่วยเก็บข้าวของและอพยพไปให้เร็วกว่านี้ได้มั้ย ไปให้เร็วก่อนที่พี่วินจะกลับมา ฉันเองก็ไม่ได้อยากจะมาเร่งเร้าอะไรหรอกนะ แต่ว่าพี่วินวานให้ฉันมาบอกเธอ เขากลัวว่าเธอจะอิดออดแล้วอ้อนวอนร้องขอให้เขาเลี้ยงดูเธอต่อ ฉันเองก็เห็นใจเธอนะไม่ได้อยากมาพูดเพื่อทำร้ายจิตใจเธอเลย... หวังว่าคงเข้าใจนะอังศณา...” น้ำเสียงของรินนภานั้นไม่ได้ทำให้รู้สึกดีหรือแสดงถึงความเห็นอกเห็นใจเลยแม้แต่น้อย มันเต็มไปด้วยความสาแก่ใจและเต็มไปด้วยความชิงชังมากกว่า...“อย่าไปสนใจชะนีหน้าวอกเลยนางรีบเก็บของเถอะ...” แจ็กเกอร์
ตอนที่ 33.รินนภาเดินออกมาจากห้องของตนมาถึงชั้นล่างของบ้านที่ดูโล่งกว่าปกติอย่างใจหายนิดๆ นี่แสดงว่ามารดาของเธอเอาเฟอร์นิเจอร์ไปขายอีกแล้วสินะ ไหนจะเครื่องถ้วยชามที่เคยอยู่ในตู้โชว์ที่แต่ก่อนนั้นมันมีมากมายหลายแบบหลายยุคหลายสมัยจัดเรียงอยู่สวยงาม แต่บัดนี้ตู้โชว์มันเหลือแค่ความว่างเปล่า...“ลำดวน คุณแม่ไปไหน...” หญิงสาวถามสาวใช้ที่เหลือเพียงคนเดียวในบ้านหลังงามที่มันมีแค่ เปลือก อย่างฉุนเฉียว“คุณนายไปบ่อนค่ะ”“ไปอีกแล้วเหรอ ไปกับใคร อย่าบอกนะว่าไปกับผู้ชายคนใหม่อีกน่ะ...” หญิงสาวตะคอกถาม“ไม่ทราบค่ะ แต่ว่าเมื่อวานเพื่อนของคุณรินมาค่ะ”“หา... ว่าไงนะ เขามาเห็นบ้านโล่งๆ แบบนี้ฉันก็เสียหน้าแย่สิ แกปล่อยให้พวกนั้นเข้ามาทำไม ให้มันอยู่แค่ที่หน้ารั้วสินังโง่”วาจาของรินนภายามอยู่กับคนในบ้านนั้นเต็มไปด้วยความหยาบกระด้างผิดกับที่อยู่นอกบ้านลิบลับที่เธอสวมหน้ากากเป็นสาวสังคมที่เก่ง ฉลาด มาดมั่นชวนหลงใหล...“คือ... คือลำดวนลืมไปค่ะ แต่ลำดวนก็บอกพวกเขาไปว่าคุณรินกำลังจะย้ายบ้านค่ะ จึงทยอยขนของบ้านเลยโล่ง...”ลำดวนรีบบอกไปลนลาน เธอสุดจะทนกับครอบครัวนี้แล้วแต่ที่ยังไปไม่ได้เพราะเจ้านายสุดห่วยนี่ย
ตอนที่ 32.“ก็เพิ่งลงเครื่องมา พอดีฉันโทร. หาคุณยาย คุณยายบอกว่าเธอไม่สบายฉันเลยแวะมาหาเธอก่อนแล้วจะรับกลับบ้านด้วยกันเลย...“นางไม่เป็นอะไรมากแล้วจีจี้ เดี๋ยวสักพักให้นางไปพบพี่ที่ห้องนะ พอรับยาแล้วก็กลับบ้านได้เลย...” โตมรยิ้มบางๆ ให้สองสาวก่อนจะเดินออกไปให้ทั้งสองได้พูดคุยกันประสาผู้หญิง“แกมีอะไรจะบอกฉันรึเปล่านาง...” เมื่อลับหลังบุคคลที่สามแจ็กเกอร์รีนก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ทว่าจริงจัง“จีจี้ คือ ฉัน...” อังศณาพูดไม่ออกเมื่อเจอสายตาคาดคั้นของเพื่อนรัก เธอไม่เคยปิดบังอะไรแจ็กเกอร์รีนได้เลย... หยาดน้ำใสๆ ที่คิดว่ามันเหือดหายไปแล้วรื้นขึ้นมาอีกครั้ง แจ็กเกอร์รีนถอนใจแล้วนั่งลงข้างเพื่อนรักรับฟังเรื่องราวที่พรั่งพรูออกมาจากปากของอังศณาด้วยความปวดร้าวไม่แพ้กัน... อังศณานั่งเงียบมาตลอดทางกลับบ้านซึ่งแจ็กเกอร์รีนเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน เมื่อได้รับรู้ว่าเพื่อนรักของตนพบเจออะไรมาบ้าง อีกทั้งเธอก็ทั้งแค้นคนที่ทำให้เพื่อนของตนต้องมาพบเจอเรื่องราวเลวร้ายเช่นนี้...“แกจะให้ฉันกับร็อบช่วยอะไรมั้ย รับรองเลยว่าฉันจัดหนักให้เลย”“ไม่ต้องหรอกแก... ฉันไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวาย อีกอย่างฉั