LOGINShare
ตอนที่ 05 : แกล้ง
Last Updated:
2025-03-14 21:27:29[DARLA’S PART]
10.00 น.
เฮ้ย!...หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหกดาหลาคนดีคนเดิม เพิ่มเติมคือขอบตาดำคล้ำคล้ายกับหมีแพนด้าเขาไปทุกที
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันอาทิตย์ วันนี้เป็นวันหยุดแรกหลังจากที่ฉันเริ่มทำงานมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วค่ะ...
ตลอดเวลาที่ฉันเริ่มทำงานงานมาทุกอย่างที่ฉันเจอล้วนแต่เป็นสิ่งที่ฉันคาดการณ์เอาไว้แล้ว จึงไม่มีอะไรที่เป็นปัญหาหรือหน้าเป็นห่วงสำหรับฉัน และยิ่งฉันได้รุ่นพี่ที่ดี ได้เพื่อนร่วมงานที่น่ารัก ทุกคนคอยช่วยเหลือกันดีมันก็ยิ่งทำให้การทำงานของพวกเราไม่ตึงเครียดสักเท่าไหร่ ที่เหลือก็คงเป็นการปรับตัวของฉันในบางเรื่องเท่านั้นเอง
วันนี้เป็นวันหยุดของฉันก็จริงแต่ฉันไม่ได้กลับไปบ้านใหญ่หรอกนะ เพราะว่าคุณท่านพาทุกคนในบ้านไปเที่ยวบ้านพักต่างอากาศที่ภูเก็ตกันหมดเลย น่าอิจฉาใช่ไหมล่ะ...
~ครืนนนนนนนน ครืนนนนนนนนน~
- Unknown -
ตึ๊ด!
ฉันนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียวได้สักพักเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น...
ฉันก้มมองเบอร์ที่โทรเข้ามาก็พบว่าเป็นเบอร์ที่ฉันไม่รู้จัก แต่ฉันก็ตัดสินใจรับนะ เพราะคนที่โทรมาอาจจะมีเรื่องด่วนก็ได้...
“ฮัลโล่ค่ะ...”
(...) เงียบ!
(ปึง!...) ปลายสายเงียบได้ยินเพียงเสียงปิดประตูที่ดังออกมา...
“ฮัลโล่เบอร์ใครคะ?” ฉันเองถามออกไปด้วยความสงสัย ถ้าเขาไม่ตอบกลับมาฉันคงจะว่างแล้วล่ะ เพราะฉันก็กลัวเหมือนกันนะ เป็นคนปกติก็ต้องตอบฉันแล้วสิ หรือถ้าเป็นแก๊งคอลเซ็นเตอร์ก็คงต้องพูดอะไรบ้างแล้วล่ะ
(ฉันเอง...)
“ฉันไหนอ่ะคะ?” ฉันเองถามปลายสายออกไปไม่ได้มีเจตนาที้จะกวนหรืออะไร ก็ฉันไม่รู้จริงๆนิว่าฉันไหนอะ...
(กวนหรอ...เอาชุดมาให้ฉันเปลี่ยนชุดนึง)
“คะ!... คุณเบลซหรอ” ฉันถามออกไปด้วยความตกใจ เขาไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหนอะ...
แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอกมั้ง คนระดับเขาทำเรื่องแบบนี้ได้สบายอยู่แล้วนี่...
เขาโทรมาให้เขาเสื้อผ้าไปให้เขานั่นหมายความว่า เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมาหรอ...แต่ฉันว่าเขาน่าจะไม่ได้กลับมาที่นี่ตั้งแต่วันจันทร์เลยมากว่า เพราะช่วงนี้มีเคสหนักๆ เข้ามาเยอะเขาคงทำงานจนไม่มีเวลากลับมาแน่ๆ ...
(เร็วๆ ล่ะฉันรออยู่)
“อ้อ...ค่ะ”
ตึ๊ด!
หลังจากว่างสายคุณเบลซแล้วฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อไปจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองทันที...
แอ๊ดดดดดดดดดด!
“อือหือ เยอะอะไรขนาดนี้เนี่ย” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง หลังจากเปิดประตูห้องเเต่งตัวของคุณเบลซเข้ามา ก็พบว่ากับประตูเสื้อผ้าบานเล็กบานน้อยรอบห้องนี้ และตรงกลางยังมีเคาน์เตอร์ขนาดใหญ่ว่างอยู่กลางห้องอีกด้วย...
ฉันหาของที่เขาต้องการได้ไม่นานก็เอาออกไปให้เขาทันที เพราะถ้าช้าฉันอาจจะต้องโดนดุอีกแน่ๆ...
@โรงพยาบาล ADN
“เอ้าดาหลา...วันนี้วันหยุดไม่ใช่หรอ” หญิงวัยกลางคนตรงหน้าเอ่ยถามฉันขึ้นด้วยความสงสัย...
“พี่นาสวัสดีค่ะ...” ฉันกล่าวทักทายเธออย่างนอบน้อม พี่นาเธอเป็นหัวหน้าของฉันด้วยบุคคลิกและท่าทางของแกที่ดูคล่องแคล่วง กระฉับกระเฉง ในเวลาทำงานฉันแทบจะไม่เห็นแกได้หยุดพักเลยนอกจากเวลาทานข้าว แต่ถึงอย่างนั้นด้วยความใจดีของพี่นาก็ทำให้แกเป็นรักของทุกๆคนในโรงพยาบาลแห่งนี้
“ดาลืมของน่ะค่ะ” ... ‘ขอโทษนะคะพี่นา ที่ดาโกหก’ ฉันเอ่ยขอโทษพี่นาอยู่ภายในใจ...
“อ้อ...”
“พี่นาคุณหมอมิลาเรียกค่ะ” เสียงพี่ผู้ช่วยพยาบาลเอ่ยเรียกพี่นาขึ้นจากทางด้านหลังของฉัน ในขณะที่พี่นาเธอเหมือนว่ากำลังจะเอ่ยถามอะไรกับฉัน...
“งั้นพี่ไปก่อนนะดา”
“ค่ะ”... ‘เฮ้ย รอดไปเรา’
หลังจากพูดจบเธอก็เดินออกไปทันที ฉันจึงหันหลังขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุดของตึก เพราะชั้นนั้นทั้งชั้นเป็นห้องทำงานและห้องพักของผู้บริหารโรงพยาบาลแห่งนี้นั่นเอง...
หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากลิฟต์ชายหนุ่มที่ดูอายุเยอะกว่าฉันเพียงไม่กี่ปี แต่ที่สำคัญหน้าตาดี ดูจากเสื้อแนบเนื้อที่เขาใส่คงเดาได้ไม่ยากเลยว่าหุ่นเขาคงต้องดีเหมือนหน้าตาของเขาแน่ๆ ‘ตายๆ คิดอะไรของเธอดาหลา’
“อะ...เอ่อ” ฉันกำลังจะยื่นกระเป๋าเสื้อผ้าให้เขา...
แอ๊ดดดดดดดด!
“เชิญครับ” เขาเปิดประตูพร้อมกับบอกให้ฉันเข้าไปด้านใน แต่...เดี๋ยวนะไม่ใช่ว่าเอามาให้เฉยๆ หรอต้องเข้าไปในนั้นด้วย...
“คะ?” ฉันตอบเขาออกไปด้วยความสงสัย แต่ก็เลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องนั้นตามที่เขาบอก
“ขออนุญาตค่ะ” ฉันเอ่ยออกไปตามมารยาทก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ที่กลางห้องของคุณเบลซ เอกสารมากมายวางเรียงกันอยู่บนโต๊ะทำงาน
“เข้ามานี่”
“คะ...ค่ะ” ฉันหันกลับไปมองคุณเบลซที่ยืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่ที่เชื่อมกับห้องทำงานนี้ ฉันเดินเข้าไปตามที่เขาบอก...
“ชุดละ” ผู้ชายตรงหน้าเอ่ยถามฉันขึ้นหลังจากที่ฉันมาหยุดอยู่ตรงบริเวณโซฟาโซนห้องรับแขก
ห้องนี้ไม่ต่างอะไรกับคอนโด เพราะมีครบทุกห้องทั้งห้องครัว ห้องนอน และไหนจะโซฟาตัวใหญ่ที่ว่างอยู่กลางห้องที่ฉันอยู่นี่อีก แต่น่าแปลกตรงที่ไม่มีเสื้อผ้าให้ชายตรงหน้าจะเปลี่ยน
“นี่ค่ะ” พูดจบฉันจึงยื่นกระเป๋าใส่เสื้อผ้าให้กับเขา
“นั่งรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวฉันมา”
“คะ?”
“หรือจะไปอาบน้ำกับฉัน”
“มะ...ไม่ค่ะ ดะ...เดี๋ยวดาจะนั่งรอตรงนี้ไม่หนีไปไหนแน่นอนค่ะ” ฉันตอบเขาออกไปอย่างรนๆ ใครจะไปคิดว่าเขาจะแกล้งฉันเล่นแบบนี้ หรือเขาทำงานหนักจนไม่สบายรึป่าวนะ
“หึ...”
แน่ะ! ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนยังหันมายิ้มมุมปากให้ฉันอีก ปกติแล้วคุณเบลซที่ฉันรู้จักตั้งแต่เล็กจนโตเขาเคยทำแบบนี้กับใครที่ไหน ยิ่งพูดเล่นอย่างนี้ด้วยแล้วยิ่งไม่เคยใหญ่เลย ‘เอ๊ะ! หรือว่าเคยแต่ฉันไม่รู้’
“โอ้ย! พอๆ เลิกคิดได้แล้ว” ฉันเอามือตีที่หัวตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา...
“ครับป๊า”
“...”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“...”
“ครับ”
คุณเบลซเดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดที่ฉันเตรียมให้หลังจากผ่านไปได้ไม่นาน ซึ่งเขาเดินออกมาพร้อมกับคุยโทรศัพท์ แต่สายตาของเขาก็หันมามองจ้องหน้าฉันด้วยสายตาที่คาดเดาได้ยากอีกแล้ว
สายตาแบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้สิเหมือนกับว่าอีกไม่นานต้องมีเรื่อง เกิดขึ้นกับฉันแน่...
ตึ๊ด!
“ปะ กินข้าวกัน”
“คะ?”
“ทำไมต้องทำหน้าเอ๋อแบบนั้นด้วย” ผู้ชายตรงหน้าเอายออกมาพร้อมกับยิ้มที่มุมปากอย่างชอบใจ
“ค่ะ...”
“ไปกันฉันหิว แต่ว่ากินที่คอนโดนะฉันมีงานต้องทำต่อ”
“คะ?” ฉันอึ้งไปกับประโยคบอกเล่าของผู้ชายตรงหน้า ก็ในเมื่อเขาจะกลับคอนโดอยู่แล้วอ่ะ ทำไมต้องให้ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้เขาด้วยนะ
“...”
“0.0 ดะ....เดี๋ยวค่ะ” ฉันเดินตามเขาออกไปจนถึงประตูหน้าห้องทำงานของเขาก็นึกขึ้นได้ว่า...
“...”
“คะ คือ ดาไปรอที่คอนโดนะคะ”
“...”
“เจอกันที่คอนโดค่ะ” พูดจบฉันก็วิ่งยังบันไดหนีไฟข้างๆ ทันที แต่...
“...”
“อะ...คะ คุณเบลซ” ฉันเอ่ยเรียกเขาอย่างงงๆ ก็เขาเล่นดึงหมวกเสื้อฮู้ดของฉันเอาไว้ ทำให้ฉันวิ่งออกไปไม่ได้แล้วแถมยังเซเข้ามากระแทกกับอกแก่งของเขาอีก...
“ไปพร้อมฉัน”
“แต่ดากลัวคนอื่นมองคุณเบลซไม่ดีนะคะ”
“ใครสน” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย ก่อนจะจูงมือฉันเดินเขาลิฟต์ไป...
“ดาสนค่ะ...คุณเบลซปล่อยดาก่อนนะคะ” ฉันเอ่ยบอกกับเขากึ่งขอร้อง ซึ่งมันก็ได้ผลเขาปล่อยมือออกจากมือฉันพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่นโดยที่ไม่ได้หันกลับมามองหน้าฉันอีกเลย
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเรา จนกระทั่งประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นล่างสุดของอาคาร
คุณเบลซเดินออกไปทันทีที่ปะตูเปิดออก ฉันจึงเดินตามเขาออกไปอย่างห่างๆ ใครจะกล้าไปเดินข้างๆ เขากันละ...ฉันเป็นใครและเขาเป็นใครเรื่องนี้ฉันรู้อยู่แก่ใจ...และทุกครั้งที่เขาเดินอยู่ท่ามกลางผู้คนเขามักจะเป็นที่จับจ้องของคนอื่นเสมอ ซึ่งต่างจากฉันที่ไม่ได้มีใครสนใจเลยสักนิด เพราะแบบนี้ฉันจะกล้าไปเดินใกล้ๆ เขาได้อย่างไง...
ฉันมัวแต่หยุดคิดคิดอะไรไปเรื่อย ทำให้ฉันไม่เห็นคุณเบลซแล้วว่าเขาเดินไปทางไหน แต่ก็ชั่งเถอะ...
ปี้น! ปี้น!
หลังจากที่ฉันเดินออกมายังหน้าโรงพยาบาลได้ไม่ไกล ก็ได้ยินเสียงแตรรถดังมาจากด้านหลัง ทำให้ฉันต้องหันกลับไปมองก็พบว่ารถแลมโบกินี่สีเหลือคันนั้นขับมาจอดที่ริมฟุตบาทใกล้กับที่ฉันยืนอยู่ ทำให้สายตาทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันจับจ้องมาที่ฉัน ก่อนที่เจ้าของรถจะเดินลงมาประจันหน้ากับฉัน
“ขึ้นรถ”
“คะ คอนโดแต่นี้เองดาเดินไปดีกว่านะคะ”
“ให้คิดอีกที” พูดจบก็เปิดประตูรถฝั่งด้านข้างคนขับออก...
“คะ แค่”
“...”
“ว๊ายยยย คุณเบลซ” ยังไม่ทันที่ฉันพูดจบผู้ชายตรงหน้าก็อุ้มฉันเข้าไปในรถก่อนจะคาดเบลท์ให้ฉันเรียบร้อยก่อนจะเดินอ้อไปยังฝั่งคนขับ และขับรถหรูคันนี้ออกไปทันที
Related chapters
ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 06 : เกิดเรื่อง
[BLAZ’S PART]~ ครืนนนนนนนน ครืนนนนนนนนน ~ - DO -เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังรอยูเทิร์นรถเพื่อนเข้าคอนโด ช่วงยูเทิร์นตรงนี้รถติดเป็นประจำอยู่แล้วจึงต้องใช้เวลาสักหน่อยตึ๊ด!(ฮัลโหลไอ้เบลซ) เสียงไอ้ดีโอ หรือดีนเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมเอ่ยขึ้นจากปลายสาย ด้วยน้ำเสียงนิ่งๆหลายคนชอบบอกว่าผมสองคนไม่น่าจะคบกันได้เพราะต่างก็เป็นคนไม่ค่อยพูดเหมือนกัน แต่จริงๆแล้วใครจะรู้ว่าผมสองคนแม่งไม่เหมือนกันเลยสักนิดไอ้ดีโอมันนิ่งก็จริง แต่เป็นประเภทน้ำนิ่งไหลลึก ใครที่เป็นศัตรูกับมันคงต้องคิดให้ดีหน่อย ถึงเปลือกมันจะดูเป็นคนสุภาพอ่อนโยน เงียบขรึมก็เถอะแต่แม่งเจ้าแผนการ ต่างจากผมที่เป็นคนนิ่งไม่ชอบพูดกับใคร ก็แค่อยากพูดกับคนที่อยากเท่านั้น และผมเป็นคนทำอะไรซึ่งๆหน้า คิดอะไรผมก็ทำอย่างนั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องกวนใจที่ทำให้ผม ทำแบบนั้นไม่ได้แล้วซิ...ผมคิดพลางหันไปมองยัยตัวเล็กที่นั่งข้างๆเธอเอาแต่เหม่อมองออกไปด้านนอกไม่สนใจผมเลยสักนิด“ว่า”(มึงว่างไหมวะ) “เออ”(ฝากดูไอ้จีให้ก็หน่อยดิ…แม่งก่อเรื่องอีกล่ะ ไอ้น้องเวร) ปลายสายบอกกับผมด้วยน้ำเสียงปกติ ไอ้ดีโอมันไม่หวงว่าใครจะมาร
Last Updated : 2025-03-14ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 01 : ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
[DARLA’S PART]กลิ่นหอมของน้ำทะเลลอยเข้ามาปะทะกับจมูกน้อยๆ ของฉัน ก่อนที่ฉันจะสูดดมกลิ่นอายจนเต็มปอด‘เฮ้ย...อยากไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนเพื่อนจังเลย’ ฉันถอนหายใจออกมาก่อนที่จะคิดถึงหาดทรายขาวๆ บวกกับน้ำทะเลใสๆ ที่ฉันพึ่งมโนไปเมื่อกี้ใดๆร้อนๆ ‘ฉันดาหลาค่ะ หรือเรียกว่าดาเฉยๆก็ได้นะ’...เอี๊ยดดดดดดดดด!เสียงเบรคของรถยนต์ดังขึ้นจากบริเวณลานหน้าบ้าน ปลุกฉันให้ออกจากภวังค์ ก่อนที่จะพยุงตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวใหญ่เพื่อที่จะเดินไปเปิดประตูให้กับคนที่พึ่งมาใหม่“อึบ…ถ้ากลอนประตูจะอยู่สูงขนาดนี้อะนะ” ฉันพยายามเขย่งเท้าเพื่อที่จะเอื้อมมือน้อยๆ ของตัวเองไปปลดล็อกกลอนประตูแอ๊ดดดดดดดดดด!“สวัสดีค่ะคุณเบลซ” ฉันเอ่ยทักทายเขาอย่างสุภาพพร้อมกับยกมือไหว้เขาออกไปด้วยความนอบน้อม ก่อนที่ชายร่างใหญ่จะเดินเข้ามาทันทีที่“...”‘คุณเบลซ...’ ชายหนุ่มมาดนิ่ง ที่ทั้งหล่อ รวย เก่ง ดีกรีว่าที่ศัลยแพทย์มือหนึ่งของประเทศ นี่แค่ประวัติคร่าวๆ เขายังดูครบเครื่องขนาดนี้เลยใช่ไหมล่ะคะ ก็ใช่แหละค่ะและเพราะความเพอร์เฟคนี้ของเขาทำให้สาวน้อยสายใหญ่ต่างรุมล้อมเข้ามาขายขนมจีบซะจนหัวบันไดบ้านไม่เคยแห้ง แต่เท่าที่ฉันรู้จักกั
Last Updated : 2025-03-14ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 02 : จ้องตา
7.00 น.เช้าวันอาทิตย์ที่สุดแสนจะมืดมัว เพราะเมฆฝนดำทะมึนที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาบดบังแสงอาทิตย์จนบริเวณนี้มืดไปหมด ฉันจึงรีบเดินจ้ำออกจากห้องพักบริเวณเรือนหลังเล็กซึ่งเป็นบ้านพักของคนงาน ไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ห่างกันไม่ไกลมากนัก“แม่ค่า...มีอะไรให้หนูช่วยไหมคะ” ฉันเดินเข้าไปกอดแม่จากข้างหลังขณะที่ท่านกำลังง่วนกับการทำอาหารตรงหน้าอย่างขมักเขม้นฟอด!!“ทำไมรีบตื่นละลูก น่าจะนอนต่ออีกสักหน่อย” ท่านละจากจานอาหารตรงหน้าแล้วหันมาหอมฉันก่อนจะเอ่ยบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน“ไม่นอนแล้วค่ะ...ดาอยากมาช่วยแม่มากกว่า”“งั้นหนูยกอาหารไปเสริฟคุณท่านเลยลูกปะ” หลังจากที่แม่พูดจบท่านก็จัดการจัดแจงตักอาหารข้าวต้มหมูใส่ถ้วย ก่อนจะเลื่อนมาให้เพื่อฉันจะได้ยกไปเสิร์ฟให้คุณท่านต่อไป“ค่ะแม่...” หลังจากที่ฉันเอ่ยปากรับคำแม่แล้ว จึงหยิบถ้วยอาหารว่างลงบนถาดก่อนจะเดินออกไปยังห้องรับทานอาหารข้างๆ...“อาหารมาแล้วค่ะ”“ขอบใจจ้ะ...” คุณท่านผู้หญิงเอ่ยบอกกับก่อนที่...“เอ่อหนูดาขึ้นไปปลุกตาเบลซทีฉันมีเรื่องจะคุยด้วย...” คุณท่านผู้ชายจะเอ่ยบอกกับฉัน...“ค่ะคุณท่าน”หลังจากนั้นฉันก็เดินขึ้นมาด้านบนของคฤ
Last Updated : 2025-03-14ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 03 : ดุ
[DARLA’S PART]“...”“...” เราสองคนต่างนั่งเงียบใส่กัน จนกระทั่ง...“ดาหลา!/ดาหลา!...” เสียงที่ฉันคุ้นเคยตะโกนเรียกฉันจากทางด้านหลังขวับ!“จันทร์/ดาว...” ฉันเอ่ยเรียกพวกเธอออกไปด้วยความดีใจ ก่อนจะโบกมือให้พวกเธอดวงดาวกับจันทร์จ้าวเธอสองคนเป็นฝาแฝดกัน และก็ยังเป็นเพื่อนที่สนิดของฉันอีกด้วย เท่าที่ฉันจำได้เราสามคนน่าจะเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลได้เลยมั้ง...“ไหนดาบอกจะมาทำธุระกับคุณท่านแต่แอบมากินข้าวกับหนุ่มหล่อที่ไหนเนี่ย” จันทร์เอ่ยอีกมาอย่างงอลๆ ก่อนจะหันไปมองคุณเบลซด้วยสายตามีเลศนัย ซึ่งต่างจากคุณเบลซที่ไม่ได้มีทีท่าว่าจะสนใจดวงดาวกับจันทร์จ้าวแล้วยังคงเอาแต่จ้องหน้าฉัน…นี่เขาไม่ปวดตาบ้างหรือไงเอาแต่จ้องคนอื่นอยู่แบบ“อะ...เอ่อ คุณเบลซคะนี่จันทร์กับดาวเพื่อนของดาค่ะ”“...”“ดาว จันทร์นี่คุณเบลซเจ้านายดาเอง”“0.0 สวัสดีค่ะ/0.0 สวัสดีค่ะ” สองคนนั้นทำท่าทางตกใจก่อนที่กล่าวทักทายคุณเบลซออกไป“หว่า อย่างงี้พี่ตะวันของพวกเราก็อก...อุ๊บ!” ฉันรีบเอามืออุดปากยันจันทร์เจ้าเพื่อนตัวดีของฉันทันที...ก่อนที่ยัยนี่จะหลุดปากพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไป“คะ คุณเบลซ เดี๋ยวดามานะคะ”“อืม”“มานี่เลย....
Last Updated : 2025-03-14ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 04 : ใกล
[DARLA’S PART]คนอะไรนิสัยกับหน้าตาสวนทางกันจริงๆ ‘เห้ย ดาหลาเหนื่อยใจมากนะ’“แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ...โอ้ย ปวดหมอง!” ฉันพูดออกมาก่อนจะเหม่อมองออกไปที่นอกหน้าต่าง...ครึ่งชั่วโมงต่อมา...“เขาไปไหนของเขานะ” ฉันพึมพำออกมาในขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังนอกหน้าต่าง“หมายถึงฉัน” “อุ้ย...ดาตกใจหมดเลยคุณเบลซ” ฉันเอ่ยออกมาก่อนเอามือทาบที่อกของตัวเอง... ‘คนอะไรคิดจะไปก็ไป คิดจะมาก็มาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงเลย’...“...” เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่ยื่นถุงกระดาษสองถุงใหญ่ในมือของเขามาให้ฉัน“0.0...นี่” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ...“ฉันจะออกไปรอข้างนอก...” ผู้ชายตรงฉันเอ่ยขึ้นอย่างนิ่งๆ ก่อนจะเดินออกไปด้านนอกทันทีแอ๊ดดดดดดดดด! ปึงงงงงงงงงงงง!“คุณเบลซไปซื้อผ้าอนามัยให้ฉัน...หรอ” “โลกจะแตกรึป่าวเนี่ย...”ฉันบนพึมพำกับตัวเองพร้อมกับมองของในถุงกระดาษที่ฉันถืออยู่ ก่อนจะพบว่าในถุงนี้มีผ้าอนามัยทุกสีทุกขนาดและทุกยี่ห้อที่มีว่างขายตามร้านสะดวกซื้อก็ว่าได้...“โอ้ย!...หน้าอายชะมัด” ฉันเอ่ยออกมากับตัวเองอีกครั้งก่อนจะไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แล้วจึงเดินตามเขาออกไปด้านนอก“คุณเบลซ...”“ยังปวดท้องอยู่รึป่าว...?”“
Last Updated : 2025-03-14
Latest chapter
ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 06 : เกิดเรื่อง
[BLAZ’S PART]~ ครืนนนนนนนน ครืนนนนนนนนน ~ - DO -เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังรอยูเทิร์นรถเพื่อนเข้าคอนโด ช่วงยูเทิร์นตรงนี้รถติดเป็นประจำอยู่แล้วจึงต้องใช้เวลาสักหน่อยตึ๊ด!(ฮัลโหลไอ้เบลซ) เสียงไอ้ดีโอ หรือดีนเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมเอ่ยขึ้นจากปลายสาย ด้วยน้ำเสียงนิ่งๆหลายคนชอบบอกว่าผมสองคนไม่น่าจะคบกันได้เพราะต่างก็เป็นคนไม่ค่อยพูดเหมือนกัน แต่จริงๆแล้วใครจะรู้ว่าผมสองคนแม่งไม่เหมือนกันเลยสักนิดไอ้ดีโอมันนิ่งก็จริง แต่เป็นประเภทน้ำนิ่งไหลลึก ใครที่เป็นศัตรูกับมันคงต้องคิดให้ดีหน่อย ถึงเปลือกมันจะดูเป็นคนสุภาพอ่อนโยน เงียบขรึมก็เถอะแต่แม่งเจ้าแผนการ ต่างจากผมที่เป็นคนนิ่งไม่ชอบพูดกับใคร ก็แค่อยากพูดกับคนที่อยากเท่านั้น และผมเป็นคนทำอะไรซึ่งๆหน้า คิดอะไรผมก็ทำอย่างนั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องกวนใจที่ทำให้ผม ทำแบบนั้นไม่ได้แล้วซิ...ผมคิดพลางหันไปมองยัยตัวเล็กที่นั่งข้างๆเธอเอาแต่เหม่อมองออกไปด้านนอกไม่สนใจผมเลยสักนิด“ว่า”(มึงว่างไหมวะ) “เออ”(ฝากดูไอ้จีให้ก็หน่อยดิ…แม่งก่อเรื่องอีกล่ะ ไอ้น้องเวร) ปลายสายบอกกับผมด้วยน้ำเสียงปกติ ไอ้ดีโอมันไม่หวงว่าใครจะมาร
ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 05 : แกล้ง
[DARLA’S PART]10.00 น. เฮ้ย!...หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหกดาหลาคนดีคนเดิม เพิ่มเติมคือขอบตาดำคล้ำคล้ายกับหมีแพนด้าเขาไปทุกที ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันอาทิตย์ วันนี้เป็นวันหยุดแรกหลังจากที่ฉันเริ่มทำงานมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วค่ะ...ตลอดเวลาที่ฉันเริ่มทำงานงานมาทุกอย่างที่ฉันเจอล้วนแต่เป็นสิ่งที่ฉันคาดการณ์เอาไว้แล้ว จึงไม่มีอะไรที่เป็นปัญหาหรือหน้าเป็นห่วงสำหรับฉัน และยิ่งฉันได้รุ่นพี่ที่ดี ได้เพื่อนร่วมงานที่น่ารัก ทุกคนคอยช่วยเหลือกันดีมันก็ยิ่งทำให้การทำงานของพวกเราไม่ตึงเครียดสักเท่าไหร่ ที่เหลือก็คงเป็นการปรับตัวของฉันในบางเรื่องเท่านั้นเองวันนี้เป็นวันหยุดของฉันก็จริงแต่ฉันไม่ได้กลับไปบ้านใหญ่หรอกนะ เพราะว่าคุณท่านพาทุกคนในบ้านไปเที่ยวบ้านพักต่างอากาศที่ภูเก็ตกันหมดเลย น่าอิจฉาใช่ไหมล่ะ... ~ครืนนนนนนนน ครืนนนนนนนนน~ - Unknown -ตึ๊ด!ฉันนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียวได้สักพักเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น... ฉันก้มมองเบอร์ที่โทรเข้ามาก็พบว่าเป็นเบอร์ที่ฉันไม่รู้จัก แต่ฉันก็ตัดสินใจรับนะ เพราะคนที่โทรมาอาจจะมีเรื่องด่วนก็ได้...“ฮัลโล่ค่ะ...”(...) เงียบ!(ปึง!
ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 04 : ใกล
[DARLA’S PART]คนอะไรนิสัยกับหน้าตาสวนทางกันจริงๆ ‘เห้ย ดาหลาเหนื่อยใจมากนะ’“แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ...โอ้ย ปวดหมอง!” ฉันพูดออกมาก่อนจะเหม่อมองออกไปที่นอกหน้าต่าง...ครึ่งชั่วโมงต่อมา...“เขาไปไหนของเขานะ” ฉันพึมพำออกมาในขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังนอกหน้าต่าง“หมายถึงฉัน” “อุ้ย...ดาตกใจหมดเลยคุณเบลซ” ฉันเอ่ยออกมาก่อนเอามือทาบที่อกของตัวเอง... ‘คนอะไรคิดจะไปก็ไป คิดจะมาก็มาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงเลย’...“...” เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่ยื่นถุงกระดาษสองถุงใหญ่ในมือของเขามาให้ฉัน“0.0...นี่” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ...“ฉันจะออกไปรอข้างนอก...” ผู้ชายตรงฉันเอ่ยขึ้นอย่างนิ่งๆ ก่อนจะเดินออกไปด้านนอกทันทีแอ๊ดดดดดดดดด! ปึงงงงงงงงงงงง!“คุณเบลซไปซื้อผ้าอนามัยให้ฉัน...หรอ” “โลกจะแตกรึป่าวเนี่ย...”ฉันบนพึมพำกับตัวเองพร้อมกับมองของในถุงกระดาษที่ฉันถืออยู่ ก่อนจะพบว่าในถุงนี้มีผ้าอนามัยทุกสีทุกขนาดและทุกยี่ห้อที่มีว่างขายตามร้านสะดวกซื้อก็ว่าได้...“โอ้ย!...หน้าอายชะมัด” ฉันเอ่ยออกมากับตัวเองอีกครั้งก่อนจะไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แล้วจึงเดินตามเขาออกไปด้านนอก“คุณเบลซ...”“ยังปวดท้องอยู่รึป่าว...?”“
ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 03 : ดุ
[DARLA’S PART]“...”“...” เราสองคนต่างนั่งเงียบใส่กัน จนกระทั่ง...“ดาหลา!/ดาหลา!...” เสียงที่ฉันคุ้นเคยตะโกนเรียกฉันจากทางด้านหลังขวับ!“จันทร์/ดาว...” ฉันเอ่ยเรียกพวกเธอออกไปด้วยความดีใจ ก่อนจะโบกมือให้พวกเธอดวงดาวกับจันทร์จ้าวเธอสองคนเป็นฝาแฝดกัน และก็ยังเป็นเพื่อนที่สนิดของฉันอีกด้วย เท่าที่ฉันจำได้เราสามคนน่าจะเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลได้เลยมั้ง...“ไหนดาบอกจะมาทำธุระกับคุณท่านแต่แอบมากินข้าวกับหนุ่มหล่อที่ไหนเนี่ย” จันทร์เอ่ยอีกมาอย่างงอลๆ ก่อนจะหันไปมองคุณเบลซด้วยสายตามีเลศนัย ซึ่งต่างจากคุณเบลซที่ไม่ได้มีทีท่าว่าจะสนใจดวงดาวกับจันทร์จ้าวแล้วยังคงเอาแต่จ้องหน้าฉัน…นี่เขาไม่ปวดตาบ้างหรือไงเอาแต่จ้องคนอื่นอยู่แบบ“อะ...เอ่อ คุณเบลซคะนี่จันทร์กับดาวเพื่อนของดาค่ะ”“...”“ดาว จันทร์นี่คุณเบลซเจ้านายดาเอง”“0.0 สวัสดีค่ะ/0.0 สวัสดีค่ะ” สองคนนั้นทำท่าทางตกใจก่อนที่กล่าวทักทายคุณเบลซออกไป“หว่า อย่างงี้พี่ตะวันของพวกเราก็อก...อุ๊บ!” ฉันรีบเอามืออุดปากยันจันทร์เจ้าเพื่อนตัวดีของฉันทันที...ก่อนที่ยัยนี่จะหลุดปากพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไป“คะ คุณเบลซ เดี๋ยวดามานะคะ”“อืม”“มานี่เลย....
ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 02 : จ้องตา
7.00 น.เช้าวันอาทิตย์ที่สุดแสนจะมืดมัว เพราะเมฆฝนดำทะมึนที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาบดบังแสงอาทิตย์จนบริเวณนี้มืดไปหมด ฉันจึงรีบเดินจ้ำออกจากห้องพักบริเวณเรือนหลังเล็กซึ่งเป็นบ้านพักของคนงาน ไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ห่างกันไม่ไกลมากนัก“แม่ค่า...มีอะไรให้หนูช่วยไหมคะ” ฉันเดินเข้าไปกอดแม่จากข้างหลังขณะที่ท่านกำลังง่วนกับการทำอาหารตรงหน้าอย่างขมักเขม้นฟอด!!“ทำไมรีบตื่นละลูก น่าจะนอนต่ออีกสักหน่อย” ท่านละจากจานอาหารตรงหน้าแล้วหันมาหอมฉันก่อนจะเอ่ยบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน“ไม่นอนแล้วค่ะ...ดาอยากมาช่วยแม่มากกว่า”“งั้นหนูยกอาหารไปเสริฟคุณท่านเลยลูกปะ” หลังจากที่แม่พูดจบท่านก็จัดการจัดแจงตักอาหารข้าวต้มหมูใส่ถ้วย ก่อนจะเลื่อนมาให้เพื่อฉันจะได้ยกไปเสิร์ฟให้คุณท่านต่อไป“ค่ะแม่...” หลังจากที่ฉันเอ่ยปากรับคำแม่แล้ว จึงหยิบถ้วยอาหารว่างลงบนถาดก่อนจะเดินออกไปยังห้องรับทานอาหารข้างๆ...“อาหารมาแล้วค่ะ”“ขอบใจจ้ะ...” คุณท่านผู้หญิงเอ่ยบอกกับก่อนที่...“เอ่อหนูดาขึ้นไปปลุกตาเบลซทีฉันมีเรื่องจะคุยด้วย...” คุณท่านผู้ชายจะเอ่ยบอกกับฉัน...“ค่ะคุณท่าน”หลังจากนั้นฉันก็เดินขึ้นมาด้านบนของคฤ
ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 01 : ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
[DARLA’S PART]กลิ่นหอมของน้ำทะเลลอยเข้ามาปะทะกับจมูกน้อยๆ ของฉัน ก่อนที่ฉันจะสูดดมกลิ่นอายจนเต็มปอด‘เฮ้ย...อยากไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนเพื่อนจังเลย’ ฉันถอนหายใจออกมาก่อนที่จะคิดถึงหาดทรายขาวๆ บวกกับน้ำทะเลใสๆ ที่ฉันพึ่งมโนไปเมื่อกี้ใดๆร้อนๆ ‘ฉันดาหลาค่ะ หรือเรียกว่าดาเฉยๆก็ได้นะ’...เอี๊ยดดดดดดดดด!เสียงเบรคของรถยนต์ดังขึ้นจากบริเวณลานหน้าบ้าน ปลุกฉันให้ออกจากภวังค์ ก่อนที่จะพยุงตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวใหญ่เพื่อที่จะเดินไปเปิดประตูให้กับคนที่พึ่งมาใหม่“อึบ…ถ้ากลอนประตูจะอยู่สูงขนาดนี้อะนะ” ฉันพยายามเขย่งเท้าเพื่อที่จะเอื้อมมือน้อยๆ ของตัวเองไปปลดล็อกกลอนประตูแอ๊ดดดดดดดดดด!“สวัสดีค่ะคุณเบลซ” ฉันเอ่ยทักทายเขาอย่างสุภาพพร้อมกับยกมือไหว้เขาออกไปด้วยความนอบน้อม ก่อนที่ชายร่างใหญ่จะเดินเข้ามาทันทีที่“...”‘คุณเบลซ...’ ชายหนุ่มมาดนิ่ง ที่ทั้งหล่อ รวย เก่ง ดีกรีว่าที่ศัลยแพทย์มือหนึ่งของประเทศ นี่แค่ประวัติคร่าวๆ เขายังดูครบเครื่องขนาดนี้เลยใช่ไหมล่ะคะ ก็ใช่แหละค่ะและเพราะความเพอร์เฟคนี้ของเขาทำให้สาวน้อยสายใหญ่ต่างรุมล้อมเข้ามาขายขนมจีบซะจนหัวบันไดบ้านไม่เคยแห้ง แต่เท่าที่ฉันรู้จักกั
