จดหมายถึงท่านตา 1/1

“ข้าคิดเองได้เจ้าค่ะไม่จำเป็นต้องมีใครมาสอนในเรื่องนี้”

ไป๋อวี้หลันเอ่ยตอบผู้เป็นบิดาด้วยสีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก

“ดียิ่ง! นอกจากจะเอาแต่สร้างปัญหาให้ข้าคอยตามล้างตามเช็ดแล้ว แกยังทำตัวหน้าด้านตามหึงหวงบุรุษไปทั่วเช่นเดียวกับมารดาของเจ้าสินะนังลูกสารเลว!”

ไป๋ฮุ่ยหมิงที่เผลอเอ่ยพาดพิงถึงมารดาของอีกฝ่ายอย่างลืมตัวเพราะความโมโห

“เช่นนั้นหรือเจ้าคะ? ถ้าหากว่าการที่ตระกูลไป๋มีข้าเป็นคุณหนูใหญ่มันสร้างความอับอายและปัญหามากมายให้กับท่านเสนาบดีไป๋ถึงขนาดนั้น ถ้าอย่างนั้นข้าขอรบกวนท่านช่วยลบชื่อข้าออกจากผังตระกูลด้วยก็แล้วกันเจ้าค่ะ”

เพียะ!

จบคำของไป๋อวี้หลันฝ่ามือหนาของไป๋ฮุ่ยหมิงก็ตบลงไปที่แก้มนวลอย่างแรงจนใบหน้างามของไป๋อวี้หลันนั้นหันไปตามแรงตบ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีแดงและปรากฏรอยฝ่ามือในเวลาต่อมาจนดูน่ากลัว

“!!!”

“นะ นายท่าน!”

เสียงของแม่นมหลิวเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ

“อย่าคิดว่าข้าจะไม่กล้าลงมือกับเจ้านะ ต่อให้จะเป็นหลานสาวของตระกูลซ่ง แต่ที่นี่เจ้าคือลูกสาวของข้าไม่ว่าข้าจะทำอะไรกับเจ้า เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์มาโต้แย้งทั้งสิ้น!”

เสียงตวาดของไป๋ฮุยหมิงดังสนั่นไปทั่วทั้งบริเวณเพราะโทสะที่เจ้าของจวนมี

“ก็ดีเจ้าค่ะ ข้าจะถือว่าตบเมื่อครู่นี้เป็นการตอบแทนบุญคุณที่ทำให้ข้านั้นเกิดมา นับจากนี้ต่อไปข้าไม่ใช่คนของตระกูลไป๋อีก”

ไป๋อวี้หลันเอ่ยบอกด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับน้ำเสียงเด็ดขาด

“ได้! ในเมื่อเจ้าจองหอง อวดดีได้ขนาดนี้ก็ไสหัวของเจ้าออกไปจากจวนของข้าซะ! เพราะองค์รัชทายาทเองก็ได้ส่งหนังสือถอนหมั้นมาให้ข้าแล้ว ส่วนเจ้าก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป แต่ห้ามเอาอะไรจากจวนนี้ไปด้วยจะไปก็ไปแต่ตัวเสีย”

ไป๋ฮุ่ยหมิงเอ่ยบอกจบก็หันหลังเตรียมจะเดินจากไปแต่ก็ถูกหญิงสาวเอ่ยเรียกเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะท่านเสนาบดี ก่อนที่ข้าจะไปรบกวนท่านช่วยคืนสินเดิมของท่านแม่พร้อมหนังสือตัดขาดมามอบให้กับข้าด้วยนะเจ้าคะ ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้ข้าคงต้องแจ้งให้กับท่านตาทราบอย่างเลี่ยงไม่ได้เป็นแน่”

ไป๋อวี้หลันเอ่ยบอกด้วยใบหน้านิ่งสงบไร้ร่องรอยของความเสียใจจนเสนาบดีไป๋ที่ถูกอีกฝ่ายคอยตามใจมาโดยตลอดถึงกับงุนงง

แต่เมื่อเขามองจนแน่ใจแล้วว่าบุตรสาวตรงหน้าของเขาพูดเมื่อครู่นี้คือความจริง โทสะจากเดิมก็มากอยู่แล้วก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้น

จนไป๋ฮุ่ยหมิงอยากจะลงไม้ลงมือกับหญิงสาวตรงหน้าให้สาสมกับความโกรธที่มีในตอนนี้

“อย่าได้คิดว่าข้าจะยืนเฉย ๆ ให้ท่านได้ลงมือกับข้าเป็นครั้งที่สองนะเจ้าคะ ข้าขอเตือนท่านเอาไว้ก่อนว่าความอดทนของข้าเองก็มีขีดจำกัดของมันเช่นกัน ท่านคงไม่คิดว่าหลานสาวท่านแม่ทัพจะเป็นสตรีที่อ่อนปวกเปียกหรอกนะเจ้าคะ”

“เจ้า! นังลูกอกตัญญู ได้ข้าจะให้พ่อบ้านไปจัดการให้ส่วนเรื่องสินเดิมของมารดาเจ้านั้นข้าคงต้องบอกว่าไม่มีแล้ว เพราะแม่ของเจ้าเอาไปใช้จนหมดแล้ว!”

“จริงหรือแม่นม?”

ไป๋อวี้หลันหันไปถามกับแม่นมหลิวที่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างไม่สนใจในสิ่งที่ไป๋ฮุ่ยหมิงเอ่ยบอกแม้แต่น้อย

“มะ ไม่ อึก จริงเจ้าค่ะคุณหนู”

หลิวหวังเอ่ยตอบคุณหนูของนางอย่างยากลำบากเพราะถูกสายตาคมเข้มจ้องเขม็งมาที่ตน

จนในที่สุดก็ต้องพูดโกหกออกไปด้วยเกรงว่าหากพูดความจริงออกไปว่าสินเดิมของนายหญิงทั้งหมดนั้นถูกนายท่านนำไปใช้หมดแล้วคงจะต้องเกิดปัญหาใหญ่ตามมาเป็นแน่

“แม่นม ท่านจะไปกับข้าหรือว่าจะอยู่ที่จวนแห่งนี้ต่อไป”

ไป๋อวี้หลันเองย่อมรู้ว่าสิ่งที่แม่นมเป็นกังวลนั้นคือเรื่องอะไรนางจึงต้องเอ่ยถามความสมัครใจของอีกฝ่ายว่าต้องการที่จะไปกับตนเอง

หรือจะอยู่ที่จวนแห่งนี้ต่อไป โดยปล่อยผ่านเรื่องสินเดิมของมารดาไปเสียเพราะนางเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้มันคืนอยู่แล้ว