แชร์

บทที่ 37

ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้ว เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นป๋อซือเหยียนยืนกางร่มอยู่

นอกจากพี่ชายของเขาแล้ว ไม่มีใครในเมืองไห่เฉิงที่มีบารมีแบบนี้

“ป๋อซือเหยียน?”

ฮั่วหยุนเซียวหัวร่อ “ทำไมฉันต้องวาง?”

“เพราะฉันเป็นสามีของเธอ”

สายตาของป๋อซือเหยียนแฝงไปด้วยความอันตราย

เมื่อได้ยินคำว่าสามี ฮั่วหยุนเซียวก็ชะงักไป

ป๋อซือเหยียนโยนร่มทิ้ง รับเสิ่นม่านจากอ้อมแขนของฮั่วหยุนเซียว เลขาหลี่ก็ยกกางร่มตามหลังป๋อซือเหยียน

มีเพียงฮั่วหยุนเซียวที่ยังยืนงงอยู่ที่เดิม

เสิ่นม่าน...เป็นภรรยาของป๋อซือเหยียน?

ที่โรงพยาบาล เสิ่นม่านค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมา ข้างนอกยังคงมีฝนตก

เธอจำได้ว่าเธอถูกฮั่วหยุนเซียวขวางที่หน้าอาคารสอง แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น?

เสิ่นม่านพยายามลุกขึ้นนั่ง เห็นป๋อซือเหยียนนั่งพิงข้างเตียงหลับอยู่

“คุณเสิ่น คุณตื่นแล้วเหรอครับ?”

เลขาหลี่ถือกระเป๋าเอกสารเข้ามา

ป๋อซือเหยียนลืมตาขึ้น เห็นเสิ่นม่านฟื้นตัวในเตียง

เสิ่นม่านเห็นใบหน้าของป๋อซือเหยียนที่ดูเหนื่อยล้า แล้วถามว่า “คุณพาฉันมาที่โรงพยาบาลเหรอ?”

ป๋อซือเหยียนไม่ตอบ

เลขาหลี่ส่งคอมพิวเตอร์จากกระเป๋าเอกสารให้ป๋อซือเหยียนแล้วบอกว่า “คุณผู้หญิง
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status