บทที่ 216

หลินหวั่นเอ๋อร์มองออก ป๋อซือเหยียนจำเธอได้ตั้งนานแล้ว แต่เธอแสร้งทําเป็นไม่รู้

หลินหวั่นเอ๋อร์ลดสายตาลงเศร้าเล็กน้อย

คุณนายป๋อมองไปที่ป๋อซือเหยียนอย่างตําหนิและพูดว่า:"สาวใช้อะไร? ย่าชอบยัยหนูคนนี้มาก จะให้เธอเป็นสาวใช้ได้ไง? แค่หวั่นเอ๋อร์เป็นคนกตัญญู และย่าชอบให้เธอดูแลย่า ดังนั้นให้เธออยู่กับย่าสักสองสามวัน และย่าไม่อนุญาตให้เราปฏิบัติต่อเธอเหมือนสาวใช้"

เวลานี้เมื่อเสิ่นม่านเดินลงมา คุณนายป๋อมองไปที่เสิ่นม่านที่กําลังเดินลงมา พูดว่า:"ไม่เพียงแต่เราไม่ได้รับอนุญาตให้ปฏิบัติต่อเธอเหมือนสาวใช้ และม่านม่านก็เหมือนกัน หวั่นเอ๋อร์อยู่ที่นี่เพื่อดูแลฉัน และฟังฉันคนเดียวเท่านั้น"

"คุณนาย ตระกูลป๋อมีพระคุณของตระกูลหลินของเรา หนูเต็มใจที่จะดูแลท่าน แล้วก็คุณหญิงและพี่ซือเหยียนด้วย"

แม้ว่าหลินหวั่นเอ๋อร์พูดแบบนี้ แต่ก็ได้นั่งข้างๆคุณนายป๋อแล้ว

คุณนายป๋อจับมือหลินหวั่นเอ๋อร์ด้วยเอ็นดู:"เด็กคนนี้ เชื่อฟังจริงๆ ยิ่งมองก็ยิ่งชอบถ้าเป็นหลานสาว จะดีแค่ไหน"

เสิ่นม่านมองอย่างเย็นชา คุณนายป๋ออยากมีหลานสาวที่ไหน เห็นได้ชัดว่าต้องการหลานสะใภ้

"ถ้าคุณย่าชอบคุณหนูหลินขนาดนี้ ให้คุณหนูหลินเป็นหลานส