บทที่ 186

ฉินเทียนรุ่ยตะโกนไปก็ไม่มีประโยชน์ คนของเซียวตั๋วได้พาฉินเทียนรุ่ยออกไป

เสิ่นม่านหันหลังกลับเตรียมออกไป ลุงรองเสิ่นพูดว่า:"ม่านม่าน การตัดสินใจทั้งหมดของบริษัทลุงจะมอบอํานาจให้เรา ลุงรองแก่แล้ว เราบริหารได้ดี คนเหล่านั้นใน บริษัท ไม่กล้าขัดขืนเรา"

เสิ่นม่านหันหลัง หัวขมวดคิ้วเล็กน้อย

ไม่ว่าคุณฉินจะเป็นยังไง สําหรับลุงรองของเธอรักเธอเสมอและไม่เคยเปลี่ยนแปลง

"ลุงรองขอบคุณค่ะ"

ออกจากบ้านตระกูลเสิ่น เสิ่นม่านเดินเร็วและไม่กล้าคุยกับเซียวตั๋ว

"ม่านม่าน! ทำไมเดินเร็วขนาดนั้น!"

เจียงฉินรีบตามเสิ่นม่านไป

เสิ่นม่านไม่กล้าเงยหน้าขึ้น:"ไม่……ไม่เป็นไร"

"เป็นอะไรไป"

เจียงฉินมองไปที่เสิ่นม่านที่หน้าแดงจัด เธอเอื้อมมือไปวางบนหน้าผากของเสิ่นม่านและพูดว่า:"ไม่ได้ป่วยแล้วทำไมหน้าแดงขนาดนี้?"

เสิ่นม่านกัดริมฝีปากของเขา

เธอไม่อยากคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้จริงๆ

เซียวตั๋วที่เดินตามหลังเสิ่นม่านยิ้มมุมปากเล็กน้อย

ฟู่ฉือโจวกดแตรสองครั้ง เซียวตั๋วถึงได้รู้สึกตัว

"วุ่นวายด้านในตั้งนาน! ออกมาแล้วเหม่อลอยอะไร?"

ฟู่ฉือโจวรอจนรากจะงอก และในที่สุดก็รอให้ผู้คนออกมาแต่แต่ละคนก็ทำตัวแปลกๆ

เซียวตั๋ว