ด้วยความสามารถของกู้ไป๋ที่เขาจะกลายเป็นนักแสดงนำชายได้ในอีกไม่กี่ปีนี้ แทนที่จะให้เธอเป็นเจ้านายของกู้ไป๋ จะดีกว่าที่จะมาร่วมมือกันแทน นานๆไปต้องเป็นพันธมิตรที่วินวินทั้งสองฝ่ายแน่เสิ่นม่านมองซ้ายขวาชาย ศิลปินชายลากพนักงานตัวเล็ก ๆ ออกไปในช่วงพักกลางวัน และหากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในห้องกล้องวงจรปิดเห็นเข้า มันจะเป็นพาดหัวข่าวในวันพรุ่งนี้อย่างแน่นอนกู้ไป๋เห็นความกังวลของเสิ่นม่านและพูดว่า:"วางใจเถอะ ผมดูแล้วรอบๆไม่มีกล้องวงจรปิด"เสิ่นม่านขมวดคิ้วถามว่า"ไม่ต้องไปถ่ายภาพประชาสัมพันธ์เหรอ""เสร็จแล้วครับ แต่ไม่กี่วันนี้อาจจะมากตลอด และยังมีโฆษณาที่ต้องถ่ายทํา""งั้นนายไปทำงานเถอะ ฉันก็จะไปทำงานเหมือนกัน"เสิ่นม่านกําลังจะจากไป แต่กู้ไป๋หยุดเสิ่นม่าน วางอาหารกลางวันในมือให้เสิ่นม่านแล้วพูดว่า:"คุณย่าเป็นคนทํา""ให้ฉัน?"กู้ไป๋พูดเสริมว่า:"คุณย่า ทำให้คุณโดยเฉพาะ"ครั้งก่อนที่ไปในบ้านของกู้ไป๋ คุณย่าของกู้ไป๋ชอบเธอมากเสิ่นม่านรับมันด้วยความเขินอาย ไม่ว่ายังไงก็เป็นน้ำใจของคนแก่เขา"ขอบคุณคุณย่าแทนฉันด้วย"ก่อนที่เสิ่นม่านจากไปเธอได้ตบไหล่กู้ไป๋:"ทำงานดีๆ! อนาคตไร้ขีดจํ
ซูเฉี่ยนเฉี่ยนมองไปที่ท่าทางที่จริงจังของป๋อซือเหยียน เธอกําหมัดแน่นแม้ว่าเธอจะไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่กล้าที่สติแตก :"ข้างนอกหนาว……คุณช่วยส่งฉันกลับก่อนได้ไหม""ผมจะส่งคุณกลับ แต่ผมจะไม่ขึ้นไป"ป๋อซือเหยียนพูดอย่างชัดเจนซูเฉี่ยนเฉี่ยนฝืนยิ้ม:"ค่ะ……ฉันไม่บังคับคุณ"ป๋อซือเหยียนปล่อยให้ซูเฉี่ยนเฉี่ยนขึ้นรถอย่างไรก็ตามเธอยังสามารถอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์นั้นได้นี่เป็นการพิสูจน์ว่าเธอยังมีโอกาสนึกมากแล้ว และป๋อซือเหยียนไม่ได้ส่งซูเฉี่ยนเฉี่ยนขึ้นไปชั้นบนจริงๆซูเฉี่ยนเฉี่ยนขึ้นลิฟต์คนเดียว หลังจากกลับไปที่ห้องเธอ ก็เดินไปที่หน้าต่างมองไปที่ป๋อซือเหยียน ที่กําลังจะออกไป จากนั้นเหลือบมองมีดผลไม้บนโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลจากนั้นกดโทรศัพท์ของป๋อซือเหยียน ราวกับว่าเธอตัดสินใจแล้วนานกว่าอีกฝ่ายจะรับโทรศัพท์ซูเฉี่ยนเฉี่ยนหยิบมีดผลไม้บนโต๊ะและพูดกับป๋อซือเหยียนว่า :"ซือเหยียน ฉันชอบคุณมาก……ฉันมีชอบคุณมานานแล้ว เพื่อคุณฉันถึงได้ทนมาถึงทุกวันนี้ ถ้าคุณไม่สนใจฉันแล้ว……ฉันยอมที่จะตายเดี๋ยวนี้""คุณจะอะไร"ป๋อซือเหยียนสังเกตว่าบางอย่างผิดปกติเขาขมวดคิ้วและพูดว่า:"แม้ว่าจะเป็นคุณจะฆ่าตัวตาย ผมก็ไม่
ทําไมเสิ่นม่านไม่เคยมองมาที่เขา?ทําไมเสิ่นม่านไม่มองเขาเหมือนเมื่อก่อน?ยิ่งคิดแบบนี้ป๋อซือเหยียนยิ่งบ้าในเวลาเดี๋ยวกัน ตอนเย็นเสิ่นม่านยังคงทำงานล่วงเวลาในบริษัท M กรุ๊ปก็ได้จามออกมา"ฮะชู่ว——!""ทำไมเหรอ"เซียวตั๋วขมวดคิ้วตอนนี้มีเพียงสองคนในห้องทำงานคือเขาและเสิ่นม่านฟู่ฉือโจวและเจียงฉินออกไปเที่ยวแล้วตอนนี้ กลางวัน เสิ่นม่านอยู่ฝึกงานในบริษัทถังซือและหลังเลิกงานถึงได้หาเวลามาจัดการโครงการต่างๆใน บริษัท M กรุ๊ป"อาจเป็นหวัด"เสิ่นม่านจิบชาร้อนๆ ช่วงนี้ก็ได้เหนื่อยมากจนไม่มีเวลาพักผ่อน"หากรู้สึกไม่สบายก็อย่าไปงานเลี้ยงครอบครับในวันพรุ่งนี้ก็ได้"ก่อนหน้าเพราะเรื่องที่เสิ่นเหวินฉวนทำ สามเดือนมานี้เสิ่นม่านมักจะใช้อาการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ มาปฏิเสธไม่ไปงานเลี้ยงของตระกูลเสิ่น แต่คราวนี้เธอต้องไปเสิ่นม่านส่ายหัว:"ต้องไปค่ะ ฉันไม่ได้รู้สึกไม่สบายอะไร ก็แค่หนาวนิดหน่อย คุณไม่ต้องเป็นห่วง"เซียวตั๋วเลิกคิ้ว:"คุณก็ว่าผมเป็นห่วง?"เสิ่นม่านหน้าแดง"ผมก็คิดว่าคุณไม่รู้ ชาขิงที่ผมให้คุณ เจียงฉินบอกว่า คุณไม่ดื่มเลย""ฉันไม่ชอบดื่มชาขิง……"เสิ่นม่านพูดเสียงเบา
"เด็กนี่ !หุบปาก!"ลุงรองเสิ่นจ้องมองเสิ่นเหวินฉวนอย่างหงุดหงิดเสิ่นเหวินฉวนไม่กล้าพูดเสิ่นม่านคิดว่า เสิ่นเหวินฉวนอยู่ในคุกมานานขนาดนี้ และเขาควรจะเรียนรู้น้อย แต่คิดไม่ถึงว่าจะเหมือนเดิม"ม่านม่าน ลุงตัดสินใจแล้วว่า จะมอบบริษัท อื่น ๆ ของตระกูลเสิ่นให้กับเรา เราจะได้ฝึกฝนตัวเอง"ทันทีที่คําพูดของลุงรองเสิ่นพูดจบคุณฉิน ซึ่งมาจากครัวพร้อมอาหารก็ได้ยินสีหน้าคุณฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย:"ที่รัก คุณพูดเรื่องอะไรน่ะ ! บริษัทของบ้านจะให้กับคน……"คำว่าคนนอกไม่ได้พูดออกมา คุณฉินรู้ตัวว่าตัวเองพูดผิดเมื่อเทียบกับเสิ่นม่าน พวกเขาต่างหากที่เป็นคนนอก!ธุรกิจทั้งหมดของตระกูลเสิ่น เป็นพ่อของเสิ่นม่านที่เป็นสร้างมาเพียงลำพังเสิ่นม่านเลิกคิ้วพูด :"ป้ารอง ไม่ได้เจอตั้งนาน ไม่คิดว่าป้าก็ยังเหมือนเมื่อก่อน""ผม……"คุณฉินว่าตัวเองเถียงไม่ออก เธอนําจานมาวางที่โต๊ะเสิ่นม่านคิดว่าคุณฉินจะโวยวาย แต่ไม่คิดว่าคุณฉินจะกลั้นใจและยิ้มแย้ม:"เมื่อก่อนป้ารองไม่ดีเอง ป้ารองขอโทษนะ วันนี้เป็นงานเลี้ยงครอบครัว ต้องมีร่วมอย่างสนุก"เสิ่นม่านขมวดคิ้วคุณฉินในวันนี้ไม่เหมือนเดิมตอนเย็น คนในตระกูลเสิ่นก็ไ
คิ้วของเสิ่นม่านขมวดคิ้วเล็กน้อย คุณฉินที่อยู่ข้างๆ มองออกว่าเสิ่นม่านไม่พอใจ และพูดกับสาวใช้ทันที:"ทำไมไม่ระวังแบบนี้ ? ยังไม่รีบไปเตรียมเสื้อผ้าใหม่ให้คุณหนูใหญ่อีก?""ขอโทษค่ะคุณหนูใหญ่ ! ฉันจะไปเตรียมเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้"แม่บ้านคนหนึ่งก้มหัวขอโทษ คุณฉินพูดอยู่ข้างๆ :"คนรับใช้คนนี้มาใหม่ อายุน้อย ทํางานไม่ดี ดังนั้นคุณหนูใหญ่อย่างถือสาเลย"ขณะที่พูด คุณฉินพูดกับสาวใช้อีกครั้ง:"ยังไม่พาคุณหนูใหญ่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชั้นบนอีก?""ค่ะ คุณหญิง"สาวใช้ก้าวไปข้างหน้าอย่างสั่นเทาเพื่อนําทางเสิ่นม่านขึ้นไปชั้นบนเสิ่นม่านหันกลับไปมองคุณฉิน เธอมักรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่วันนี้เป็นงานเลี้ยงของครอบครัวตระกูลเสิ่น ต่อให้คุณฉินกล้าขนาดไหนก็ไม่กล้าเล่นตุกติกในงานคนใช้พาเสิ่นม่านไปที่ห้องพักบนชั้นสอง จากนั้นก็ได้เตรียมเสื้อผ้าส่งให้เสิ่นม่าน"คุณหนูใหญ่เชิญเปลี่ยนชุดของคุณที่นี่ค่ะ ฉันจะรอคุณอยู่ข้างนอก"เสิ่นม่านพยักหน้า รอจนกว่าสาวใช้จะออกไป เสิ่นม่านตรวจสอบเสื้อผ้าที่คนใช้คนนั้นเอาให้อย่างระมัดระวัง แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติเป็น……แค่อุบัติเหตุ?เสิ่นม่านส่ายหัว สรุปคือเสื้อผ้าไม่มีปั
นอกประตูคนใช้ใส่กุญแจสํารองเสียบคารูกุญแจ แค่รูกุญแจข้างนอกเสียบคาไว้ ข้างในก็เปิดไม่ได้"ช่วยฉันด้วย! ช่วยฉันด้วย!"เสิ่นม่านทุบประตูตะโกนเสียงดังแต่ชั้นล่างเปิดเพลงเสียงดัง คุณฉินสวมชุดสีแดงและเต้นแทงโก้ผู้สูงอายุกัยลุงรองเสิ่น ไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวชั้นบนเลย"อย่าเสียแรงเปล่าเลย! วันนี้เธอต้องเป็นของฉันได้เท่านั้น!"ฉินเทียนรุ่ยก้าวไปข้างหน้ากอดเสิ่นม่าน แต่เสิ่นม่านผลักฉินเทียนรุ่ย ออกไปและขวางแก้วน้ําไว้บนโต๊ะลงกับพื้นเธอหยิบเศษแก้วขึ้นมาแล้วกดที่คอของเธอ:"ถ้าแกกล้าเข้ามา ฉันจะตัดคอของฉัน และแผนของแกและพี่สาวของแกก็เปล่าประธยชน์ !"สีหน้าฉินเทียนรุ่ยเปลี่ยนไปเขาไม่กล้าปล่อยให้เสิ่นม่านตายที่นี่!"แม่งเอ๋ย การขู่กูเหรอ?"ฉินเทียนรุ่ยรีบไปข้างหน้าแย่งเศษแก้วในมือของเสิ่นม่าน แต่ เสิ่นม่านไม่ให้โอกาสฉินเทียนรุ่ยแม้แต่น้อย และรอยเลือดก็ปรากฏบนคอสีขาวราวกับหิมะของเธอเห็นฉินเทียนรุ่ยในฉากนี้ไม่กล้าขยับและเวลานี้เซียวตั๋วรออยู่นอกตระกูลเสิ่นมาระยะหนึ่งแล้วเมื่อเห็นว่าเวลาที่เขาตกลงกับเสิ่นม่านใกล้เข้ามาเซียวตั๋วจึงกดโทรเบอร์ของเสิ่นม่านแต่ไม่มีใครรับสายเซียวตั๋วเห
เซียวตั๋วไม่มีเวลาสั่งสอนฉินเทียนรุ่ย รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อประคองเสิ่นม่านเมื่อเห็นว่าร่างของเสิ่นม่านเปื้อนเลือด ใบหน้าของก็แดงผิดปกติเซียวตั๋วพูดกับสาวใช้นอกประตูอย่างโกรธเคือง:"เอากล่องยามา!"สาวใช้ไม่กล้ารอช้ารีบไปหากล่องยาเมื่อส่งมอบกล่องยา เซียวตั๋วพูดกับฉินเทียนรุ่ยในห้องอย่างเยือกเย็น:"มึงไสหัวออกไป!"ฉินเทียนรุ่ยได้ยิน ก็รีบวิ่งออกไปและสาวใช้ก็ไม่กล้าอยู่ เธอจึงรีบปิดประตูเซียวตั๋วปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้เสิ่นม่าน แต่เสิ่นม่านไม่สามารถทนได้อีกต่อไป"ฉันอึดอัด……"เสิ่นม่านรู้สึกว่าเธอกําลังจะหมดลมหายใจ และร่างกายของเธอก็ร้อน และสติเธอก็ได้เริ่มเลื่อนราง"อดทนหน่อยครับ"เซียวตั๋วกอดเสิ่นม่านไว้ในอ้อมแขนของเขาเมื่อสัมผัสได้ถึงหน้าอกอันอบอุ่นของอีกฝ่าย เสิ่นม่านรู้สึกเพียงว่าการสัมผัสของชายหนุ่มช่วยบรรเทาความร้อนในร่างกายของเธอ นําความเย็นผ่านผิวหนังของเธอเซียวตั๋ววางเสิ่นม่านไว้ในอ่างอาบน้ํา ฝักบัวยังคงสาดน้ําเย็นลง ชุดของเสิ่นม่านก็บางอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เปียกโชกไปหมดแล้วเซียวตั๋วลดสายตาลงและไม่มอง หยิบผ้าขนหนูเปียกเช็ดร่างของเสิ่นม่านมือของเสิ่นม่านร้อนผิดปกติ
เซียวตั๋วกลืนน้ำลาย เขาเอื้อมมือไปที่ด้านหลังของคอของเสิ่นม่าน และในขณะที่เขากําลังจะจูบเธออย่างดุเดือด เซียวตั๋วก็กลับมารู้สึกตัวเขากลั้นความปรารถนาไว้ในดวงตาของเขาและพูดเสียงเบา:"หากคุณมีสติสัมปชัญญะดีก็คิดอย่างนั้น ในตอนนั้นผมจะไม่ปล่อยคุณไป แต่……ตอนนี้ไม่ได้"ดวงตาของเสิ่นม่านยังคงสับสน เซียวตั๋วตีเสิ่นม่านที่ด้านหลังคอด้วยมีดมือ และเสิ่นม่านเป็นลมในอ้อมแขนของเซียวตั๋วในวินาทีถัดไปเซียวตั๋วห่อร่างของเสิ่นม่านให้แน่นด้วยผ้าขนหนู จากนั้นอุ้มเธอขึ้นมาลุงรองเสิ่นและคุณฉินอยู่นอกประตู ลุงรองเสิ่นไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คุณฉินกลับมีสีหน้ากังวลเมื่อเห็นเซียวตั๋วเดินออกจากห้องโดยมีเสิ่นม่านอยู่ในอ้อมแขน ดวงตาของเซียวตั๋วก็กวาดไปที่คุณฉินราวกับมีดเย็นคุณฉินตกใจ หลบตาอย่างมีพิรุธ"บัญชีนี้ผมจะกลับมาคิดทั้งหมดที่หลัง!"เซียวตั๋วทิ้งประโยคนี้และรีบอุ้มเสิ่นม่านออกไปลุงรองเสิ่นไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขามองไปที่คุณฉินข้างๆเขาอย่างสงสัยและพูดว่า:"เกิดอะไรขึ้น?""เซียวตั๋วประสานไปเอง! มันเกี่ยวอะไรกับฉัน!"คุณฉินพูดอะไรไม่ออกก็ทิ้งประโยคนี้ไว้ และจากไปในโรงพยาบาลแขนของเสิ่นม