อือ....... เสียงครางของเด็กหนุ่มนามอุษณกรที่ยังคงหลับไหลไม่ได้สติ ดังขึ้นในตอนที่เช้าวันใหม่มาเยือน ราวกับจะเป็นสัญญาณบอกทางอ้อมว่า ยังไม่อยากลุกจากเตียงยังไงอย่างงั้น แม้ตามปกติแล้วร่างกายของกรจะไม่จำเป็นต้องนอนนานนัก ก็สามารถใช้ชีวิตได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ เพียงแต่ไม่ใช่ในกรณีที่ไม่ปกติของกรนี้... ว่ากันว่าการนอน เป็นกิจกรรมที่ร่างกายและสมองพักผ่อน รวมถึงการจัดระเบียบความทรงจำ ซึ่งสาเหตุหลักที่กรต้องนอนก็มาจากอย่างหลังนั่นเอง อย่างที่รู้กันว่า กรนั้นได้เคยเผชิญกับนรกบนดินของทศกัณฑ์ ที่เรียกว่าเป็นลูปนรกก็ไม่ปานนั่นเอง ทำให้กรต้องรับภาระข้อมูลจำนวนมหาศาลกว่าแสนปีเข้าไป หากร่างกายของเขายังคงปกติ สมองคงระเบิดเพราะรับภาระความตึงเครียดทางจิตใจไม่ไหวแน่นอน กรจึงต้องอาศัยการจัดระเบียบความทรงจำนี้เองในการผ่อนคลายความเครียดนั้นโดยไม่รู้ตัว แถมยังเป็นการหลับลึกจนแทบไม่ได้ยินเสียงหรือรู้สึกอะไรจากภายนอกอีกต่างหาก เว้นแต่จะตื่นขึ้นมาในตอนที่ถึงเวลากระทบแสงแดดพอดี นั่นทำให้กรในตอนนี้เป็นคนตื่นยากแบบสุดๆ แม้ก่อนหน้าจะโดนลูปนรกนั่นกรมักจะนอนแบบรู้สึกตัวถึงสภาพแวดล้อมร
เมื่ออยู่ต่อหน้าประตูห้องบอส ทุกคนต่างก็มีปฏิกิริยาแตกต่างกันไป แต่ที่เหมือนกันเลยคือ ใบหน้าทุกคนต่างก็มีความตะลึงแฝงอยู่〝 เฮ้ยๆ! โกหกใช่ไหมเนี่ย? 〞 แมซที่ตกตะลึงปนดีใจจนก้าวขาไม่ออก พูดแบบนั้นออกมาในทันที〝 เหลือเชื่อไปเลย... 〞 ร็อบเองก็ดีใจที่เห็นมันเช่นกัน รวมถึงเชนที่พูดอะไรไม่ออกเพราะกำลังคิดถึงเม็ดเงินที่จะได้รับเมื่อเจอห้องบอสใหม่นี้ แต่เสียงกระแอมของกรที่จงใจทำ ก็ได้ดึงพวกเขาจากฝันหวานกลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้งจนได้〝 อะแฮ่ม! ก็รู้อยู่หรอกครับว่ามันน่าดีใจ... แต่ก่อนหน้านั้นเรามีเรื่องที่ต้องทำก่อนนะ! 〞 กรจงใจพูดแบบนั้นออกมาให้ดังเกินความจำเป็น ราวกับต้องการให้ทั้งชั้นในดันเจี้ยนได้ยินเสียงของเขา พอกรทำแบบนั้นมีอาและเมอร์ลินก็พยักหน้าให้ทีนึง นั่นเลยทำให้ชาลอตและพวกแมซงงเป็นไก่ตาแตก ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...〝 กระต่ายเนี่ยชอบซ่อนอยู่ในโพรงจริงนะ ว่ามั้ยเมอร์ลิน! 〞กรหันหลังให้ประตูห้องบอส และพูดแบบนั้นเสียงดังอีกครั้ง โดยจงใจส่งมันไปยังสุดขอบผนังที่อยู่ตรงข้าม〝 เอ๋ๆ? แต่ถ้าหมาป่าไปเจอโพรงเข้าเนี่ย กระต่ายจะไม่แย่เอาเหรอ? 〞 เมอร์ลินเองก็ตอบก
แฮ่!〝 ไม่สบอารมณ์ขนาดนั้นเชียว? 〞 ทันทีที่กรเข้าประชิดบอสได้『อีลิทโคบอลต์』ก็ทำแววตาอาฆาตใส่กรด้วยความไม่พอใจ และมันก็พยายามขู่กรด้วยการหายใจ แต่ก็แน่นอนว่ากรไม่กลัวซักนิด ทั้งยังตอบกลับบอสไปราวกับพยายามยั่วยุมัน แต่ก็แน่นอนว่าอีลิทโคบอลต์ไม่ได้ตอบกลับมา อีลิทโคบอลต์ดันขวานที่การ์ดเป็นกากบาทมาทางกร แต่สเตตัสของกรมีมากกว่าโข เลยไม่เป็นผลซักนิด แต่กรก็ไม่ใจไม่ไส้ระกำขนาดนั้น... กรจึงดันดาบไปข้างหน้าเบาๆ เพื่อพละดาบของตัวเองออกจากขวานทั้งสองของอีลิทโคบอลต์เพื่อให้มันตั้งตัว ด้วยการกระทำนี้ มีเพียงเมอร์ลินที่มองออก เธอจึงแอบขำอยู่ในใจ นั่นเพราะดูยังไงที่กรทำ มันก็เป็นการเล่นกับมันมากกว่าต่อสู้เอาชีวิตกันชัดๆ...〝 สุดยอด... เมื่อกี้นี้อย่างเร็วเลย 〞 เจนนี่ที่กำลังอึ้งกิ่มกี่ พูดชมกรออกมาแบบนั้นในทันที〝 ปัดอาวุธของบอสได้ด้วยสิ... สมแล้วหล่ะเฮ้ย! 〞 แมซที่เห็นกรสามารถคุมเกมกับบอสได้ แม้จะเข้าไปคลุกวงใน ก็ชื่นชมกรออกมาอีกคน รวมถึงสีหน้าของคนอื่นที่กำลังกังวลก่อนหน้า... บัดนี้มันได้ถูกเปลี่ยนสีหน้าแห่งความมั่นใจในชัยชนะในชั่วพริบตาที่กรเข้าถึงบอสได้... ก
〝 ท่านโรนี่... เหรอคะ? 〞 ชาลอตที่ตอนนี้กลับมายืนไหวแล้ว ถามกรออกมาแบบนั้นด้วยความสงสัยเช่นเดียวกับกร〝 อา.... 〞 กรตอบกลับเพื่อยืนยันอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย กรอยากจะอ่านรายละเอียดเพิ่มเติม รวมถึงต้องการถามความเห็นของทุกคน พวกกรเลยไปหาที่นั่งอยู่ตรงมุมของกิลด์ซึ่งไม่มีคนเพื่อที่จะปรึกษากันได้แบบไร้สิ่งรบกวน〝 ว่าแต่... คุณโรนี่จ้างเราแล้วแปลกเหรอกร? 〞 มีอาที่ยังคงสงสัย ถามกรออกมาแบบนั้น〝 คืองี้มีอา... คุณโรนี่จ้างเรามาคุ้มกันทั้งที่เราเป็นเด็กใหม่หน่ะสิ นั่นแหล่ะที่แปลก... 〞 พอกรตอบไปแบบนั้น มีอาก็ยังเอียงคอสงสัยอยู่เหมือนเดิม เมอร์ลินที่ฟังมาตลอดเลยอธิบายเสริมอีกว่า〝 งานคุ้มกันนอกจากจะมีฝีมือแล้ว... ยังต้องมีความน่าเชื่อถือ เพราะถ้าคนคุ้มกันเป็นสายโจรซะเองก็คงซวย... แล้วก็ต้องมีประสบการณ์สูงในกรณีที่ต้องเผชิญกับสถานการณ์เฉพาะหน้าด้วย ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่เด็กใหม่ไม่มี... 〞มีอาที่ได้ยินเมอร์ลินอธิบายก็เอานิ้วจิ้มแก้มในขณะวิเคราะห์ซักพัก เธอก็เข้าใจได้〝 งั้นเหรอ!? เข้าใจแล้ว! ก็เลยแปลกที่โรนี่มาจ้างเด็กใหม่แบบเราที่ไม่เหมาะกับงานคุ้มกันเลยสินะ! 〞〝 ใช่แล้วมีอา... ถึง
หลังจากกลับถึงโรงแรมด้วยความเหนื่อยล้าทั้งที่ไม่ได้ทานข้าวเที่ยง แต่เวลามันก็เลยไปแล้ว พวกกรเลยคิดว่าจะรวบไปทานมื้อเย็นทีเดียว ส่วนการดูผลสอบเลื่อนระดับก็จะไปดูพรุ่งนี้พร้อมกับการรับภารกิจของคุณโรนี่ไปพร้อมกัน แล้วจากกำหนดการ พวกกรจะต้องเดินทางในอีก 2 วันข้างหน้าตอนเช้ามืด เวลาว่างของพวกกรจึงเหลือพรุ่งนี้อีกวันเดียว พอกลับมาถึงห้องและเปลี่ยนเป็นชุดลำลองกันหมดแล้ว ทุกคนต่างก็พักผ่อนกันตามอัธยาศัย ในขณะที่เมอร์ลินกำลังนั่งโต๊ะอ่านหนังสือ และมีอาก็กำลังนั่งงีบอย่างสบายใจโดยเอาไหล่พิงหลังกรที่นั่งอยู่ขอบเตียง กรที่คิดบางอย่างขึ้นมาได้เลยถามชาลอตซึ่งนั่งพับเพียบอย่างเรียบร้อยอยู่บนพื้น(สำหรับนั่งเล่น)ออกมาว่า〝 ชาลอต จะว่าไปเลเวลช่างตีเหล็กของเธอตอนนี้เป็นเท่าไหร่แล้วหล่ะ? 〞〝 ค่ะ... คือที่จริงแล้ว มันเพิ่งจะถึงเลเวล 3 ตอนที่เอาชนะบอสได้นี้เองค่ะ 〞 ชาลอตพูดแบบนั้นแล้วก็เปิดหน้าต่างสเตตัสให้กรดูเป็นการยืนยันหืม? งั้นเวลก็เต็มแล้วอ่ะดิ?สมเป็นบอสเลยแฮะ... แต่ค่าประสบการณ์กับความชำนาญมันไม่เกี่ยวกันนี่?แต่เห็นชาลอตเองก็ใช้ค้อนคล่องขึ้นเยอะเลย...คงถึงเวลาทำให้ชาลอตเปล่ง
หลังจากตื่นนอนก็ประมาณ 7 โมงครึ่ง... ถือว่าเร็วแล้วนะหลังจากออกแรงทั้งคืน... แถมตื่นก่อนชาลอตด้วย(ก็เธอถูกเมอร์ลินตั้งเวลาให้ตื่น 8 โมงนี่นา...)แน่นอนว่ารายละเอียดฉันไม่บอกหรอก! ไม่มีท๊าง!!!พอเตรียมตัวเสร็จครบทุกคน พวกเราก็ไปที่กิลด์นักผจญภัยทันที...หลังจากที่ยื่นคำขอเควสของคุณโรนี่ให้เป็นเควสที่ถูกต้องตามกฎแล้ว คุณเบลก็บอกให้ไปดูผลการสอบที่ข้างๆ กระดานเควสจะว่าไปก็เป็นเพราะเมื่อวานมันยุ่งๆ ด้วยแหล่ะนะเลยลืมไปซะสนิทเลย...แล้วระดับของพวกเราเป็นยังไงบ้างนะเหรอ?ของมีอาเป็นระดับ Cเมอร์ลินเองก็เป็นระดับ Cส่วนของเราเป็นระดับ Bจากที่ถาม... เห็นว่าในกรณีของมีอากับเมอร์ลิน ที่เลื่อนจากระดับ E เป็น C ในวันเดียวนั้น เคยมีแค่ 5 ครั้งเอง และลีโอนาโดก็เป็นหนึ่งในนั้นส่วนของเราเนี่ยสิ... คุณเบลบอกว่าเรานี่แหล่ะเป็นคนแรกที่ไต่ระดับได้เร็วขนาดนี้แถมบอกว่าจริงๆ ควรจะได้ระดับ S ก็เถอะ... แต่เพราะไม่มั่นใจในประสบการณ์เลยให้ได้แค่นี้แต่แค่นี้เราก็ดังโคตรแล้ว... มีเรื่องนี้เข้าไปอีก ตอนนี้แค่เดินไปเดินมาในเมืองเขาก็กระซิบกันแล้วหล่ะแบบประมาณว่า เฮ้ยๆ นั่นแบล็ครุคกี้ นี่หว่า! ไม่ก็... สุดยอด หม
〝 เคยเจอมาก่อน? พูดอะไรของนายกันหน่ะ? 〞 เมอร์ลินเป็นหนึ่งในคนที่ไม่เข้าใจเหตุผล เพราะตั้งแต่ที่กรมายังโลกนี้ กรก็เล่าให้ฟังก่อนแล้วว่า เขาอยู่แต่ในเมืองของอาณาจักรอาลัน ส่วนที่เหลือก็อยู่แต่ในดันเจี้ยน มันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่กรจะเคยเจอกับเธอมาก่อน〝 ฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน... แต่เอาเป็นว่าตอนนี้รักษาเธอก่อนแล้วกัน 〞 กรพูดแบบนั้น แล้วก็ยื่นมือไปหาเธอตรงจุดที่เป็นบาดแผลฉกรรจ์ แต่ว่า...〝 ไม่... ไม่เป็นไร... 〞 หญิงสาวหูสุนัขรีบบอกปัดกรด้วยน้ำเสียงแห้งผากอย่างเกรงอกเกรงใจ และพยายามใช้มือข้างหนึ่งยันมือกรไว้ และที่เธอเริ่มขยับได้ก็เป็นเพราะกรร่ายเวทย์ฟื้นสภาพให้ด้วยนั่นเอง〝 พูดบ้าๆหน่ะ! แผลสาหัสเต็มตัวยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีก 〞〝 ! 〞 กรขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยที่เธอปฏิเสธ แต่หญิงสาวที่ได้ยินคำพูดนั้นของกรกลับเบิกตาโพลงด้วยสาเหตุบางอย่างแทน〝 ฉันไม่มีเงินนะคะ... 〞 หญิงสาวบอกกับกรด้วยน้ำเสียงเกรงใจเช่นเดิม〝 ไม่คิดเงินหรอก 〞 กรพูดแบบนั้นแล้วก็ประคองเธอนั่งกับพื้น ก่อนจะเริ่มการรักษาบาดแผลสาหัสของเธอทุกจุด โดยที่ไม่ปล่อยให้เธอแก้ตัวอะไรอีก ซึ่งเธอก็ยอมแต่โดยดี และไม่
〝 เธอคนนั้น... มีพรสวรรค์งั้นเหรอคะ? 〞 ชาลอตเห็นกรดีใจอย่างออกนอกหน้าเธอเลยถามออกมาแบบนั้นด้วยความแปลกใจ〝 ใช่แล้วหล่ะชาลอต! แถมยังโกงโคตรเลยหล่ะจะบอกให้! 〞 กรยังคงยืนเกาะขอบระเบียง และยังคงเนื้อตัวสั่นด้วยความตื่นเต้นไม่หาย〝 นี่ จะยังไงก็นั่งก่อนเถอะน่า 〞〝 อะ อา... โทษที 〞 พอเมอร์ลินเตือนกรให้ใจเย็นลง กรเลยเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองตื่นเต้นเกินไป เขาจึงขอโทษทุกคน ก่อนที่จะนั่งลงที่เดิม...〝 แล้วยังไงเนี่ย? อธิบายให้พวกเราเข้าใจหน่อยสิ 〞เมอร์ลินเปลี่ยนท่านั่งเป็นไขว่ห้าง ก่อนจะเอามือขวาเท้าคางถามกรด้วยความอยากรู้อยากเห็น(และหงุดหงิดเล็กน้อย) มีอากับชาลอตก็พยักหน้าหงึกๆ เป็นเชิงว่าอยากรู้เหมือนกัน〝 สกิลที่เธอจะใช้ได้หน่ะเยอะพอสมควร... แต่มีอยู่อันนึงที่หาจากที่ไหนไม่ได้แน่ๆ มันสุดยอดขนาดนั้นเลยหล่ะ 〞〝 แล้วมันคืออะไรหล่ะยะ! 〞 เมอร์ลินส่งเสียงถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่ถึงขีดสุด กรเลยกอดอกวางท่าใหญ่โตก่อนจะตอบคำถาม ราวกับว่านั่นเป็นพลังของตัวเองยังไงอย่างงั้น〝 ความเสียหายเป็นศูนย์!!! 〞〝 หา? 〞เมอร์ลินยังคงไม่คลายข้อสงสัย มีอาและชาลอตก็ยังเอียงคอสงสัยอยู่ กรเลยต้อง
———— 1 สัปดาห์ต่อมา ชั้นที่ 2 ของมหาดันเจี้ยน『หอคอยแห่งปัญญา』 ณ ดันเจี้ยนชั้นพิเศษ ซึ่งถูกสร้างโดยอาเธนต่อจากชั้นที่ 1 อันเป็นชั้นที่เอาไว้หลอกคนทั่วไป ถูกสร้างขึ้นเพื่อการฝึกฝนและเก็บเลเวลโดยเฉพาะ หากแต่ผู้ที่จะใช้มันได้นั้น มีเพียงแค่กลุ่มของผู้ที่ผ่านการทดสอบที่แท้จริงแล้วเท่านั้นถึงจะเข้ามาในนี้ได้ ที่แห่งนี้ถูกแบ่งออกเป็นสามเขต อันได้แก่ เขตที่พักอาศัย เขตใช้ฝึก『บัญญัติพันประการ』 และสุดท้ายคือเขตที่ใช้สำหรับเก็บเลเวล... หรือก็คือ เขตมอนสเตอร์ทรงภูมิปัญญานั่นเอง ในพื้นที่ของเขตที่สามถูกสร้างให้เป็นพื้นกระเบื้องและเพดานหน้าตัดเรียบส่องแสงสีเขียว (Lime) พื้นที่โดยรอบมีวัตถุโปร่งแสงรูปทรงเรขาคณิต ทั้งสามเลี่ยม สี่เหลี่ยมไปจนถึงรูปทรงหลายเหลี่ยมกระจัดกระจายเต็มไปหมดทำให้ยากแก่การเคลื่อนไหว แต่กลับกันแล้ว มันทำให้ง่ายต่อการดำเนินแผนที่ซับซ้อนและแยบยล และเขตที่สามนี้เอง ที่มีหญิงสาวทั้ง 4 คน อันได้แก่ มีอา ซาช่า เรเชลและริต้า กำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์จำนวนเท่ากันอยู่ มอนสเตอร์ทั้งสี่ตัวที่เป็นศัตรู มีหนึ่งตัวที่สวมผ้าคลุมสีดำ มีส่วนหัวเป็น
〝 คุณโรนี่กับราชา... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย 〞 กรถามออกไปแบบนั้น ในเวลาเดียวกับที่ใช้『รีดดิ้งอายส์』ตรวจสอบบุคคลทั้งสองตรงหน้า แล้วก็ยิ่งประหลาดใจเข้าไปใหญ่เมื่อพบว่าทั้งคู่เป็นตัวจริง...〝 ทำหน้าแบบนั้นคงจะรู้แล้วสินะว่าพวกข้าเป็นตัวจริง... 〞ราชาพูดแทงใจดำพลางยิ้มออกมา ทำให้กรคิ้วกระตุกเพราะคาดการณ์เรื่องตรงหน้าไม่ทัน ในขณะที่กรคิดแบบนั้น ราชาก็เดินเข้ามาทางกร แล้วก็ใช้เวทย์บางอย่างเปลี่ยนใบหน้าตัวเองเป็นคนอื่น ไม่สิ... เปลี่ยนจากคนอื่นกลับมาเป็นตนเองคนเดิมต่างหาก ซึ่งที่เปลี่ยนไปนั้นมีเพียงโครงหน้าเท่านั้น แต่ความสูงอายุและริ้วรอยนั้นแทบไม่ต่างจากเดิมเลย แล้วก็หันไปสบตากับเมอร์ลินเข้า นั่นทำให้เธอเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ...〝 นายมัน อาเธนงั้นเหรอ!!!? 〞เมอร์ลินที่เห็นใบหน้าจริงของชายชราตรงหน้าก็จำได้ทันทีพร้อมทั้งเรียกชื่อจริงของเขาออกมาอย่างสนิทสนม โดยมีสายตางงงวยจากสาวๆคนอื่น แต่พอรู้ว่าคนน่าสงสัยตรงหน้าเป็นคนรู้จักของเมอร์ลิน การ์ดของพวกเธอก็คลายลงพอสมควร〝 แหมๆ ในที่สุดก็จำได้ซักทีนะแม่คุณ... ข้าหล่ะเจ็บช้ำไม่น้อยเลยนะ ตรงที่เจ้าบ
หลังจากเรื่องเมื่อวานเคลียร์กันจบในตอนเย็น กรได้ทำการเพิ่มฟังก์ชั่นหลบหนีฉุกเฉินใส่บัตรนักผจญภัยของเจนนี่ไว้ก่อนด้วย เผื่อในกรณีที่เกิดอันตรายกับเธอ เธอสามารถใช้มันวาร์ปมาหากรได้ทุกเมื่อ รวมถึงพาคนรู้จักอย่างไมน์กับรีเบคก้ามาด้วยก็ยังได้ จากนั้นพวกกรกับพวกไมน์จึงได้แยกกันกลับที่พักของตัวเอง อนึ่ง เจนนี่ตอนนี้นั้นอยู่สถานะของคนชื่อ『เบลนด้า อัลบา』 รูปลักษณ์ภายนอกที่คนอื่นเห็น เป็นคนผิวสีแทน ใบหน้าปานกลางค่อนไปทางแย่(จากความเห็นส่วนใหญ่ในกลุ่มของกร) แต่นั่นก็เพื่อไม่ให้เธอเป็นจุดเด่น เพราะหากจะว่าไปแล้วเจนนี่ในร่างธรรมดานั้นจัดว่าเป็นคนสวยมากเลยทีเดียว และด้วยการใช้บัตรนักผจญภัยอ้างถึงตัวตน ก็สามารถเข้าพักที่เดียวกับพวกไมน์ได้ แต่เธอเลือกที่จะพักคนละห้องแทนเพื่อไม่ให้เกิดข้อสงสัย (แต่สุดท้ายตอนนอนก็ย้ายมานอนห้องเดียวกันอยู่ดี) ส่วนทางด้านของกร พอกลับไปพวกกรก็รีบทำธุระส่วนตัว แล้วเข้านอนในทันที เพื่อสะสมพลังงานให้เต็มอิ่มก่อนที่จะออกรบในดันเจี้ยน『หอคอยแห่งปัญญา』 และเพื่อความไม่ประมาทช่วงเช้าทั้งหมด กรและพรรคพวกจะใช้เวลาไปกับการตร
〝 ไง ทั้งสองคน 〞 ในขณะที่ทุกคนแสดงสีหน้าตกตะลึงยังกับเห็นผีออกมา เจนนี่ก็เริ่มเป็นฝ่ายทักไมน์และรีเบคก้าก่อนด้วยรอยยิ้มในทันที〝 เจนนี่!!! 〞〝 อุ๊ยตาย!? 〞 ไมน์ที่เห็นแบบนั้นไม่รอช้าที่จะพุ่งเข้าไปสวมกอดเจนนี่อย่างเร็ว นั่นเองก็ทำเจ้าตัวอย่างเจนนี่ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน〝 เจนนี่! เจนนี่จริงๆใช่ไหมเนี่ย? ไม่ใช่ผีหรือตัวปลอมใช่ไหม!? 〞ไมน์พูดแล้วก็ลูบๆคลำๆเจนนี่ไปทั่ว ทำเอาร่างเธอสั่นนิดหน่อยเพราะจักกะจี๊เลยทีเดียว〝 ยัยบ๊อง! ก็จับตัวกันได้อยู่ไม่ใช่รึไง? แล้วฉันก็ยังจำได้อยู่เลยนะว่าตรงก้นของรีเบคก้ามีไฝอยู่ด้วยหน่ะ 〞 เจนนี่พูดแบบนั้นออกมา ทำให้รีเบคก้าออกอาการหน้าแดง แล้วก็พุ่งเข้ามาสับกะโหลกเจนนี่เหมือนกับที่ผ่านมา〝 ฮึ่ย! ไอ้นิสัยพูดไม่คิดนี่ตัวจริงชัวร์ 〞รีเบคก้าพูดแล้วก็ใช้กำปั้นหมุนๆใส่ศีรษะของเจนนี่〝 โอ้ยๆ! เจ็บอ่ะรีเบคก้า ออมมือให้หน่อยเซ่! 〞 ทั้งสามคนหยอกล้อกันไปมาแบบนั้น ราวกับต้องการจะซึมซับและฟื้นคืนบรรยากาศที่ถูกทำลายไปให้กลับมาเหมือนเดิม แม้จะยังเคลือบแคลงสงสัย แต่ความอบอุ่นของภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้ทุกคนลืมหลายเรื่องที่คิดอ
หลังจากที่งีบหลับไปประมาณ 3 ชั่วโมง ความเหนื่อยล้าทางจิตใจก็ดูจะลดลงไปบ้างเอาจริงๆ ต่อให้ลุยต่อทั้งอย่างงี้ก็ไหวอยู่หรอก แต่แค่นี้ทุกคนก็เป็นห่วงมากพออยู่แล้ว เพราะงั้นทำตามที่ทุกคนแนะนำเป็นการดีที่สุดทางริต้าเองยังคงหลับอยู่เลยปล่อยให้หลับต่อไปก่อนโดยให้เรเชลดูแลอยู่ข้างๆส่วนทุกคนเองดูเหมือนว่าจะไม่ได้หลับเลยในระหว่างที่ฉันพักแต่ก็ต้องขอบคุณในจุดนั้น เพราะในช่วงที่ฉันไปเจรจากับราชา ฉันต้องการที่จะไปคนเดียว...ก็แหม... ฉันไม่อยากให้ทุกคนเห็นท่าทางแย่ๆเท่าไหร่นี่นา〝 เพราะทุกคนเฝ้าฉันมาตลอดคงจะเหนื่อยแย่ ฉันเลยอยากให้พวกเธอพักรอฉันอยู่ที่นี่หน่ะ 〞พูดแบบนั้นออกไปทุกคนก็ทำหน้าถมึงทึงใส่ และแน่นอนว่าทุกคนทำท่าอยากจะไปด้วยกันหมดเลยใช้เวลาเกลี้ยกล่อมตั้งนานกว่าจะยอม แต่ก็เพราะทุกคนเป็นห่วงเรานั่นแหล่ะนะ น่าดีใจแท้ๆแต่ทุกคนก็ไม่อยากตื้อให้เราจนกังวลเกินไปเหมือนกันเพราะงั้นแค่รับปากว่าจะไม่ฝืนฉันก็ขอตัวมาได้แล้วหล่ะนะแล้วจากนั้นก็วาร์ปมาที่เมืองหลวง ในซอกตึกที่นึงใกล้ๆกับทางเข้าพระราชวังโห... มองดูจากตรงนี้ยังเห็นรูที่เจ้าชายมันทำพังไว้อยู่เลย...เดี๋ยวไม่สิ... เราเป็นคนทำนี่หว่า คง
หลังจากที่การแสดงของฉันดำเนินมาได้ซักพัก จุดจบก็มาถึงโดยที่ฉันเป็นคนจัดการปิดคดีได้อย่างดงามถึงช่วงกลางๆจะโดนคุณโรนี่แย่งซีนก็เถอะ แต่ตอนจบก็กู้หน้าคืนมาได้อ่ะนะ...จากนั้นริออนที่ถูกฉันต่อยจนสลบก็ถูกพวกฟรอนกับคาลอสคุมตัวไปส่วนไอ้ปีศาจนั่นฉันปล่อยให้มันหนีไปเองด้วยเหตุผลทางด้านผลประโยชน์ในอนาคตแต่ทางฝั่งนั้นอาจจะกำลังคิดว่าหนีฉันพ้นอยู่ก็ได้หล่ะนะ... แต่ปล่อยให้คิดแบบนั้นก็ดีเหมือนกันแล้วหลังจากเรื่องจบ ฉันก็ไม่อยู่รอดูสถานการณ์หรอกนะเพราะว่าเป็นห่วงทุกคน ฉันเลยรีบผละตัวออกมาในทันทีที่มีโอกาสก่อนหน้าที่จะออกมาก็มีถูกพระราชานัดพบเป็นการส่วนตัวด้วยอยู่ไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธ แล้วก็คงคิดจะคุยถึงเรื่องต่อจากนั้นนั่นแหล่ะเป็นไปตามแผนเลย ฉันคิดจะใช้โอกาสนี้ต่อรองกับราชาอยู่แล้ว…แล้วพอวิ่งออกมาถึงจุดนัดพบในซอกตึกรามบ้านช่อง ก็เจอกับทุกคนโชคดีไป... ดูเหมือนทั้งมีอา เมอร์ลิน ชาลอต ซาช่า จะไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย โล่งอกไปที...กลับกันแล้วพวกเธอเป็นห่วงฉันสุดๆเลยชาลอตก็เอาแต่บอกว่า〝 นายท่านอย่าเสี่ยงไปคนเดียวแบบนั้นอีกเลยนะคะ! 〞ส่วนซาช่าก็〝 ตอนที่นายท่านกระโดดเข้าไปหาลูกบอลแปลกๆนั่น...
〝 อั๊ก!!! 〞 เจ้าชายออริออน... ริออนกุมมือขวาของตัวเองด้วยความเจ็บปวด เพราะได้รับผลกระทบจากการถูกยิง ต้องบอกว่าโชคดีเท่าไหร่แล้วที่อัญมณีรับความเสียหายแทนไปเกือบหมด ไม่งั้นมือของเขาคงขาดไปแล้วด้วยซ้ำ แต่ก็เพราะความเจ็บปวดที่แล่นจากมือขวาไปสู่ทั่วทั้งร่างนี่แหล่ะ ทำให้ริออนดึงสติของตัวเองกลับมาได้อีกครั้งวูม!!!!!!———〝 อะ อา.... 〞 ริออนรำพึงอยู่ในลำคออย่างน่าเวทนา ในตอนที่แสงสีแดงจากวงเวทย์สว่างน้อยลงพร้อมๆกับวงเวทย์ขนาดใหญ่ที่ค่อยๆจางหายไปจากท้องฟ้ายามค่ำคืน จนในที่สุดแสงสว่างสีแดงฉานก็อันตรธานหายไปจากท้องฟ้า เช่นเดียวกับวงเวทย์ขนาดมหึมา ทำให้แสงจันทร์ส่องลงมาถึงพื้นดินอีกครั้ง แต่ยังคงมีเสียงเจี๊ยวจ๊าวเนื่องด้วยความสับสนของชาวเมืองอยู่บ้าง แต่แน่นอนว่าทุกคนปลอดภัยดีแล้ว และไม่มีใครได้รับผลกระทบจนถึงขั้นเสียชีวิตเลยซักคน ความสิ้นหวังเข้าคลุมสติของริออนในพริบตา อย่างที่เขาว่าไว้… เมื่อพริบตาที่ความหวังใกล้จะสัมฤทธิ์ผลถูกทำลายลง นั่นคือความสิ้นหวังอย่างที่สุด... และนั่นก็ทำให้สีหน้าของริออนเปลี่ยนจากสิ้นหวังไปเป็นอาฆาตแค้นแทน แ
〝 น่าตกใจจริงๆ… นี่รู้อยู่แล้วหรอกเหรอว่าข้าเป็นคนร้าย? 〞 เจ้าชายลำดับที่หนึ่ง... เจ้าชายออริออนถามกรออกมาด้วยแววตาและท่าทางหยิ่งยโส พร้อมกับเป็นการยอมรับข้อกล่าวหาไปในตัว ว่าตัวเองคือคนร้ายตัวจริง ในขณะที่มองกรลงมาจากเบื้องบน〝 ก็นะ... เพิ่งจะรู้ตัวเมื่อไม่นานมานี้เองแหล่ะ แสบจริงนะให้ตายสิ... 〞กรพูดออกมาพร้อมกับยิ้มแห้งๆ แล้วก็เดินเข้ามาทางเจ้าชายออริออนมากกว่าเดิม เหล่าสมุนเล็บโลหิตตั้งท่าเตรียมพร้อมโจมตีกันเต็มที่ แต่ยังไม่มีใครกล้าเริ่มโจมตีกรก่อน ทั้งด้วยความกลัวพลังที่ต่อกรกับพวกของตนระหว่างทางได้อย่างง่ายดาย แถมผ่านมาได้อย่างไร้รอยขีดข่วนก็ด้วย แต่ประเด็นสำคัญคือจิตสังหารอันหนักอึ้ง ราวกับถูกน้ำตกซัดสาดนั่นของกรต่างหาก ที่ทำให้พวกเขาไม่กล้าขยับตัว〝 งั้นขอเข้าเรื่องเลยละกัน... 『อุปกรณ์ตัวหลัก』 อยู่ที่ไหน? 〞 กรเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังยิ่งกว่าเดิม พร้อมกับน้ำเสียงเย็นยะเยือกจนน่ากลัว นั่นทำให้เหล่าเล็บโลหิตจำนวนเกินครึ่งยืนตัวสั่นได้ ไม่สิ... แม้แต่ชายเผ่าปีศาจที่ยืนอยู่ข้างๆเจ้าชายออริออนยังแอบสั่นเลยด้วยซ้ำ มีเพียงโรนี่ที่ใจเย็
หลังจากที่แอบย่องขึ้นมาบนชั้นสอง แล้วมองลอดเข้าไปในห้องที่จับสัมผัสวิญญาณได้พวกเราก็เจอกับเด็กผู้หญิงกำลังนั่งอยู่บนขอบระเบียงเป็นภาพที่น่าแปลก... เพราะเธอคนนั้นโปร่งแสงจนมองทะลุไปถึงท้องฟ้าที่เป็นฉากหลังเลยเนี่ยสิถ้างั้นก็ไม่ต้องสงสัย... เด็กคนนั้นคือวิญญาณที่กำลังตามหาอยู่แน่นอน กรคิดแบบนั้นพลางมองไปยังเด็กสาว ส่วนทางเด็กสาวนั้นกลับหันมามองทางกรในเวลาเดียวกัน〝 เอ่อ... ไม่ต้องหลบหรอกนะคะ คือหนูเห็นตั้งแต่เข้ามาในคฤหาสน์แล้วหล่ะค่ะ 〞เสียงกังวานของเด็กสาวพูดขึ้นมา โดยในน้ำเสียงมีความเอียงอายเล็กน้อย แล้วพอเด็กสาวพูดแบบนั้น กรก็ให้สัญญาณทุกคนเดินตามหลังเขาเข้ามาในห้องทันที〝 เข้าใจหล่ะ โทษทีนะที่บุกรุกเข้ามา 〞เมื่ออีกฝ่ายพูดอย่างสุภาพ ก็เป็นมารยาทเช่นกันที่กรจะตอบกลับไปแบบเดียวกัน〝 ไม่หรอกค่ะ... เอาจริงๆในรอบ 10 ปีมานี้มีคนเข้ามาในคฤหาสน์นับคนได้เลยหล่ะค่ะ มีคนบ้างแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน 〞เด็กสาวยิ้มตอบกรอย่างเป็นมิตร พร้อมกับลอยตัวจากขอบระเบียงมายืนอยู่ด้านหน้าของพวกกร สภาพแบบนั้นทำเอาพวกกรประหลาดใจไม่น้อย เว้นเสียแต่ซาช่าที่กำลังยืนตัวสั่นอยู่〝 นี่เธอเป