บทที่ 42

หน้าตาของเฟิ่งหลิงหลงเหมาะกับสีโทนอ่อน เมื่อเปลี่ยนมาสวมชุดที่สีเข้มเช่นนี้ แม้ไม่ถึงกับอัปลักษณ์ แต่ให้ความรู้สึกที่ขัดกัน มองอย่างไรก็ไม่สบายตา

เวลานี้ มีคนไม่น้อยเห็นชุดที่เฟิ่งหลิงหลงสวมแล้ว สีหน้าของพวกเขาแตกต่างกันออกไป

บนที่นั่งของจวนแม่ทัพเจิ้นกว๋อ อวิ๋นจิ่นเซ่ออดไม่ได้ที่จะมองกระโปรงแดงของตัวเอง นางเบะปากแล้วมองบน

หลังจากนางรำในงานร่ายรำไปสองช่วง คำนับอย่างสง่างาม ก็ถอยออกไปแล้ว

ต่อไปก็ถึงเวลามอบของขวัญตามลำดับที่นั่ง

โดยเริ่มจากเหล่าขุนนาง หลังจากนั้นก็เป็นองค์หญิง สุดท้ายจึงเป็นท่านอ๋องทั้งหลาย และมีขันทีคอยประกาศอยู่ข้างๆ

“เสนาบดีกรมโยธาธิการมอบรูปปั้นผู่ตู้[1]ทองคำหนึ่งองค์ ไข่มุกทะเลใต้หนึ่งเม็ด ไข่มุกราตรีเขาอูซานห้าเม็ด…”

“เสนาบดีกรมพิธีการมอบ…”

เฟิ่งเชียนอวี่มองดูกล่องผ้าแพรเหล่านั้นถูกส่งขึ้นไป ฟังแล้วรู้สึกว่าล้ำค่าทุกชิ้นเลย นางอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

“เมื่อไรที่ข้าฉลองวันเกิด ได้รับของขวัญล้ำค่ามากมายเช่นนี้ก็ดีสิ”

จากนั้นนางมองไปทางตงฟางจิ่ง เลิกคิ้วแล้วกล่าว “ไม่ทราบว่าของขวัญที่ท่านอ๋องเตรียมคืออะไร?”

ตงฟางจิ่งกล่าวอย่างเรียบเฉย “ภาพอักษร”

นางเลิกคิ้ว