บทที่ 176

หากนับเวลาปิดร้านเป็นเวลาในยุคปัจจุบัน คือเวลาห้าโมงครึ่ง

เพราะเป็นฤดูร้อน แม้จะเป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว ท้องฟ้าด้านนอกยังคงสว่างจ้า

เมื่อเฟิ่งเชียนอวี่กลับไปที่เรือนชิงหลานก็เห็นตงฟางจิ่งอยู่ที่นั่น เขานั่งอยู่ในศาลาพักร้อนเล่นหมากรุกไปด้วย พร้อมดื่มชาไปด้วย

“กลับมาแล้วหรือ วันนี้เปิดร้านวันแรก ผลเป็นอย่างไรบ้าง?”

นางเลิกคิ้ว แล้วเดินไปหาอย่างกระหยิ่ม รับชาจากหลิวซูแล้วดื่มรวดเดียวหมด จากนั้นยิ้ม “กิจการไปได้ไม่เลว หากไม่รวมกับต้นทุน กำไรเก้าหมื่นตำลึงเศษ”

ตงฟางจิ่งชะงักไปทันที ในดวงตามีความประหลาดใจแวบผ่าน มากถึงเก้าหมื่นตำลึงเชียวหรือ?

เขาหรี่ตา แล้วเอ่ยเชื่องช้า “หากข้าจำไม่ผิด สินค้าภายในร้านเจ้ามีทั้งหมดสี่ประเภทเท่านั้น แต่ว่าวันหนึงทำเงินได้มากถึงเก้าหมื่นตำลึงเชียวหรือ? หรือว่าราคาสูงมาก?”

“ไม่ถือว่าแพงมาก แต่ก็ไม่ได้ถูกจนเกินไป”

เฟิ่งเชียนอวี่นั่งลงตรงข้าม แล้วยักไหล่ “เอาเถอะ ความจริงกำไรมีเพียงครึ่งเดียว ไม่ถึงห้าหมื่นตำลึงด้วยซ้ำ”

“ส่วนอีกครึ่งคือค่าบัตรลูกค้าผู้มีเกียรติ”

นางอธิบายประโยชน์ของบัตรลูกค้าผู้มีเกียรติให้ตงฟางจิ่งฟัง

แววตาตงฟางจิ่งมีความทึ่งแวบผ่าน กา