บทที่ 151

ทันใดนั้นเฟิ่งเชียนอวี่อยากจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ด้วยจิตใต้สำนึก แต่โชคดีที่อดกลั้นเอาไว้ได้

ในเวลานี้ บริเวณท้องฟ้าป่าทึบด้านหน้า ทันใดนั้นก็มีควันไฟลอยขึ้นมา

เฟิ่งเชียนอวี่ตกตะลึง “ท่านอ๋อง ทางด้านนั้นมีคนหรือ?”

ไม่อย่างนั้น ควันไฟนี่จะมาจากที่ไหน?

ตงฟางจิ่งหรี่ตา “นี่คือระเบิดควันที่เว่ยเซิงพวกเขาจุดขึ้น”

ดวงตาของนางเปล่งประกายทันที “พวกเขามาถึงแล้ว? ดังนั้นก็พวกเราไปได้แล้ว”

ในที่สุดก็ออกไปจากที่บ้า ๆ นี่ได้เสียที ถ้ำบ้านี่นางไม่อยากจะอยู่เป็นคืนที่สองเลยแม้หน่อยเดียว

ตงฟางจิ่งส่งเสียงอืมทีหนึ่ง พาเฟิ่งเชียนอวี่ มุ่งหน้าไปยังทิศทางที่ระเบิดควันลอยขึ้นมา

ด้านล่างเชิงเขา จากผนังเขามุ่งหน้าไปจนถึงหน้าผา มีเสาที่ทำขึ้นมาจากเหล็กต้นหนึ่งยื่นจนลงมา เสาเหล็กยาวนี่รูปทรงเหมือนกับตะขาบ ซ้ายและขวาทั้งสองฝั่งคนสามารถยืนได้

หน้าผานี้สูงมาก ใช้ช่างฝีมือหนึ่งร้อยคนเร่งทำขึ้นมาภายในเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน ทหารราชองครักษ์แต่ละนายปีนเสาเหล็กนี้ลงไป

เว่ยเซิงกับเว่ยชิวก็อยู่ในนั้นด้วย

ทหารราชองครักษ์ได้รับคำสั่งมาว่าต่อให้ตายก็ต้องเจอศพ และพวกเขาทั้งสองคนก็ลงมาเพื่อตามหาคน