เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 155
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 156
“เจ้าออกไปรอข้างนอก”“ขอรับ”หลังจากลูกมือออกไป ท่านหมอฟางลังเลแล้วกล่าว “ไม่ทราบว่าท่านอ๋อง ให้คนอื่นออกไปก่อนได้หรือไม่”มีบทเรียนจากอดีตแล้ว เมื่อตงฟางเย่าเห็นดังนี้ ตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบ ๆ พยายามระงับเพลิงโทสะ กัดฟันกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ“เจ้าคงไม่ได้อยากจะบอกว่า ข้ามีชีพจรมงคลหรอกใช่หรือไม่?”ท่านหมอฟางจ้องมองเขาแวบหนึ่งอย่างงุนงง “คือ หรือว่าก่อนหน้าข้า เคยมีหมอมาตรวจให้ท่านอ๋องมาก่อน?”เห็นได้ชัดว่า ผลการวินิจฉัยของเขา เป็นเหมือนกันตงฟางเย่าหรี่ตา นัยน์แฝงไปด้วยแรงอาฆาตอย่างไม่ลังเล “ท่านหมอฟาง ท่านอยากตายหรือ?”ในใจของท่านหมอฟางสะอึกไปทันที อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปสองก้าวด้วยความสั่นเทา คุกเข่าลงบนพื้น “ท่านอ๋องโปรดอภัย”“โปรดอภัย? เฮอะ ข้าผู้ชายอกสามศอกผู้สง่าผ่าเผย เจ้าตรวจว่าข้ามีชีพจรมงคล ยังอยากจะขอร้องให้ข้ายกโทษ?”ข้อนี้ ท่านหมอฟางเองยังรู้สึกว่าเหนือความคาดหมาย เขาไม่เคยตรวจเจอสภาพชีพจรแปลกขนาดนี้บนตัวของผู้ชายมาก่อนเช่นกันแต่ด้วยประสบการณ์ประกอบอาชีพทางด้านการแพทย์มานานหลายปีของเขา นี่เป็นชีพจรลื่นจริง ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย ไม่มีทา
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 157
เฟิ่งเชียนอวี่หยิบบีกเกอร์มาอีกใบ ด้านในเติมสารละลายซิลเวอร์ไนเตรตกับสารละลายโซเดียมไฮดรอกไซด์ลงไปเพื่อผสมกันจากนั้น นำสารปรอทซัลไฟด์บางส่วนออกมาเผาบนตะเกียงแอลกอฮอล์ เพื่อแยกซัลเฟอร์ไดออกไซด์และปรอทออกจากกัน สุดท้ายนำไปทำให้เย็นตัว จะได้โลหะปรอทบางอย่าง ซึ่งก็คือปรอทนางนำปรอทและสารละลายที่เพิ่งผสมลงเทลงบนกระดาษฟอยล์ที่แปะอยู่บนพื้นผิวของแก้วหลิวหลี จากนั้นรออย่างอดทน...เฟิ่งเชียนอวี่ทำขั้นตอนเหล่านี้ซ้ำไปมา นำพื้นผิวของแก้วหลิวหลีขนาดต่าง ๆ ทั้งหมดทำตามขั้นตอนหนึ่งรอบ จ้องมองผลสำเร็จที่ออกมาตอนท้ายสุด แล้วยิ้มออกมาด้วยความพอใจหลังจากนางออกจากห้องทดลอง ก็รีบหาลังใหญ่ใบหนึ่ง นำภาชนะหลิวหลีบางส่วนใส่ลงไป“เหลิ่งหนิง ถืออันนี้เอาไว้ แล้วตามข้าไปที่ห้องหนังสือ”เฟิ่งเชียนอวี่พาเหลิ่งหนิงไปที่ห้องหนังสือเพื่อหาตงฟางจิ่ง เสียงปึงดังขึ้น นำกล่องวางไว้บนโต๊ะหนังสือ กล่าวอย่างยิ้มแย้ม“ท่านอ๋อง ข้านำของขวัญสองสามอยากอยากจะมอบให้ท่าน”ตงฟางจิ่งเหลือบตาขึ้นมองนางแวบหนึ่ง เลิกคิ้ว “พิเศษขนาดนี้ เช่นนั้นข้าคงต้องชื่นชมให้ดี ๆ เสียหน่อยแล้ว”เฟิ่งเชียนอวี่ยิ้มอย่างลึกลับ เปิดกล่องออก นำ
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 158
เว่ยเซิงและคนอื่นเข้ามารุมล้อมกระจกบานใหญ่บานนั้น ร้องออกมาด้วยความตกใจ“นี่ท่านทำเองหรือ?”“แน่นอนสิ ไม่ใช่ข้าแล้วใครจะยังทำได้อีก” เฟิ่งเชียนอวี่ยักไหล่ทั้งสองข้าง“อาจารย์ท่านนั้นเป็นคนสอนท่านเช่นกันหรือ?”นางเกือบจะสำลักน้ำลาย กระแอมเบา ๆ ยิ้มอย่างขอไปที “เรื่องนี้ไม่สำคัญ ไม่สำคัญ”ตงฟางจิ่ง “...”เฟิ่งเชียนอวี่เปลี่ยนหัวข้อสนทนา กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ท่านอ๋อง เห็นแก่ที่หม่อมฉันมอบสิ่งของมีข้าเช่นนี้ให้แก่ท่าน หม่อมฉันมีเรื่องเล็กน้อย ท่านอ๋องคงจะไม่มีทางไม่ช่วยหรอกใช่หรือไม่”ตงฟางจิ่งหัวเราะพรวดออกมา รู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีทางเอาอกเอาใจเขาอย่างไม่มีสาเหตุหรอก“ลองมาว่า”“อันที่จริงสำหรับท่านอ๋องแล้ว เป็นเรื่องเล็กน้อยจริง ๆ เป็นเรื่องที่ท่านแค่ขยับปากสั่งก็พอ”“ไม่ใช่เพราะว่าช่วงนี้ร้านค้าของข้ากำลังจะเปิดแล้ว หวังว่าถึงเวลานั้นท่านอ๋องจะส่งองครักษ์สักสิบกว่าคนของท่าน ไปช่วยดูแลความสงบเรียบร้อยที่ร้าน”“ไม่ต้องนานมาก แต่หนึ่งเดือนก็พอ”ตงฟางจิ่งเลิกคิ้ว “เจ้ากังวลว่าถึงเวลานั้นจะมีคนไปก่อความวุ่นวายอย่างนั้นหรือ?”เฟิ่งเชียนอวี่แบมือ “ถูกต้อง นอกจากกังวลงว
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 159
“พูดอีกอย่างหนึ่ง ต่อให้นักฆ่านั่นไม่ใช่พวกเขาเป็นคนส่งตัวไป ก็พุ่งเป้ามาที่ความบาดหมางของพวกเขากับจวนอ๋อง พุ่งเป้ามาที่ครั้งก่อนพวกเขาใช้เรือมังกรมาวางแผนใส่ร้ายจวนอ๋องหก”“ข้าเป็นพระชายาหก ยังต้องเอาของดีเช่นนี้ไปประจบสอพลอท่านผู้นั้น นี่ไม่ใช่เป็นการลดคุณค่าในตัวเองลงหรอกหรือ” นางกลอกตามองบนนี่เป็นรูปแบบความคิดในยุคสมัยใหม่ของเฟิ่งเชียนอวี่ นางแตกต่างจากคนที่นี่ นางไม่ได้ให้ความเคารพต่ออำนาจของจักรพรรดิมากเท่าไหร่นักฮองเฮาในมุมมองของนาง ประการแรกเป็นเพียงแค่ผู้หญิงน่าเกลียดชังเท่านั้น ประการที่สอง สถานะและยศตำแหน่งอันสูงส่งของนางตงฟางจิ่งถูกคำพูดพวกนี้ของนางทำให้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ส่ายหน้า “เจ้าไม่อยากมอบให้ฮองเฮาก็ได้ แต่ต้องมีเหตุผลที่เหมาะสมถึงจะถูกต้อง”“ฮองเฮาอย่างไรก็คือฮองเฮา เจ้าไม่ให้เกียรตินาง ฝ่าบาทก็คงไม่พอพระทัยเช่นกัน”เฟิ่งเชียนอวี่โบกมือ “วางใจเถอะ เรื่องนี้ข้ารู้แน่นอนอยู่แล้ว”เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ตงฟางจิ่งพาเฟิ่งเชียนอวี่เข้าวังหลวง เพื่อมอบของขวัญให้ฮ่องเต้”ฮ่องเต้เทียนหยวนได้ยินว่าพวกเขามาก็มีความประหลาดใจเล็กน้อย “ให้พวกเขาเข้ามาเถอะ”ทั้งสองคนเดิ
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 160
“ถ้าหากร้านค้าของเจ้ากิจการดีเกินไป จวนตระกูลเฟิ่งเกิดริษยาขึ้นมา ออกมาพูดว่านี่คือสิ่งที่สืบทอดมาจากจวนตระกูลเฟิ่ง ให้เจ้าส่งมอบวิธีการทำออกไป เจ้าจะทำอย่างไร?”เฟิ่งเชียนอวี่เบิกตากว้างอ้าปากค้าง “พวกเขาจะหน้าหนากันขนาดนี้เชียวหรือ? เหตุผลไร้สาระแบบนี้ฟังไม่ขึ้นหรอกกระมัง? ผู้ใดจะเชื่อ?”“เพราะเหตุใดถึงไม่เชื่อ? คนที่ริษยาร้านของเจ้าจะต้องเชื่อ คนที่หวังให้เจ้าเปิดร้านต่อไปไม่ได้ก็จะต้องเชื่อเช่นเดียวกัน”“หรือพูดอีกอย่าง เจ้าคุณหนูแห่งจวนตระกูลเฟิ่งผู้ไม่เคยออกไปพบปะกับผู้คน จะไปอ่านหนังสือประหลาดจากที่ไหน? หากจวนตระกูลเฟิ่งโต้แย้งขึ้นมาแบบนี้จริง ๆ ก็ไม่ถือว่าฟังไม่ขึ้น อีกอย่าง...”ตงฟางจิ่งกล่าวด้วยความหมายล้ำลึก “เมื่อเทียบกับเงินก้อนใหญ่ หน้าหนามีผลอะไร?”เฟิ่งเชียนอวี่ “...”เมื่อเป็นแบบนี้ ตัวอย่างที่เขาหยิบยกมาทำให้เฟิ่งเชียนอวี่ยอมแพ้เรื่อง ‘สิทธิบัตร’ ของแก้วหลิวหลีกับกระจกได้สำเร็จถึงแม้ว่า ในใจของนางจะรู้สึกเสมอว่า ที่ตงฟางจิ่งไม่ให้นางข้องเกี่ยวกับของสองสิ่งนี้ ไม่เพียงเพราะเหตุผลเหล่านี้เท่านั้น จะต้องยังมีเหตุผลอื่นอยู่อีกอย่างแน่นอนแต่นางเองก็คิดไม่ออกเช่นก
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 161
หลังจากเฟิ่งเชียนอวี่ได้รับคำขวัญแล้ว ตงฟางจิ่งกล่าวอีกว่า “เสด็จพ่อ หม่อมฉันได้เตรียมเครื่องแก้วหลิวหลีหนึ่งชุดไว้ให้เสด็จแม่ด้วยเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”“แต่วิธีการทำกระจกค่อนข้างซับซ้อน วัสดุก็หาได้ค่อนข้างยากเช่นเดียวกัน ดังนั้นทั้งหมดจึงมีเพียงสองบานเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”“เสด็จพ่อหนึ่งบาน ที่เหลืออีกหนึ่งบาน หม่อมฉันอยากจะมอบให้แก่พระชายา ไม่ทราบว่าเสด็จแม่จะถือสาหรือไม่ อย่างไรขอให้เสด็จพ่อช่วยหม่อมฉันอธิบายให้ชัดเจนด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เฟิ่งเชียนอวี่ที่อยู่ด้านข้าง ก็ให้ความร่วมมือโดยการทำท่าทางขวยเขินฮ่องเต้เทียนหยวนอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก กล่าวอย่างอารมณ์ไม่ดี “เจ้าเด็กคนนี้ เพื่อเอาใจภรรยาของตนเองแล้ว ไม่สนใจแม้แต่เสด็จแม่ของเจ้าแล้ว”ตงฟางจิ่งกล่าวเสียงเรียบ “หม่อมฉันเอาอกเอาใจพระชายา เป็นเรื่องปกติ เสด็จพ่อก็เอาอกเอาใจเสด็จแม่ได้เช่นเดียวกัน ประทานกระจกบานนี้แก่เสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ”“เสด็จแม่คงจะยิ่งดีพระทัย กว่าหม่อมฉันที่เป็นถวายแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้เทียนหยวนสะอึกทันที กระจกที่ล้ำค่าขนาดนี้ ตอนนี้มีทั้งหมดแค่สองบาน ตัวเขาเองยังส่องไม่พอเลย แน่นอนว่าไม่ยินดีจะยกให้ใคร“แค่กแค่ก
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 162
เมื่อเต๋อเฟยได้รับข่าว ก็รีบออกจากวังโดยไม่สนใจอะไรทันที“เย่าเอ๋อร์...”เต๋อเฟยสวมชุดฝ่ายใน บนใบหน้าที่แต่งหน้าอย่างประณีตเต็มไปด้วยความร้อนใจ พาคนพุ่งเข้าไปในห้องนอน พ่อบ้านขวางเอาไว้ไม่อยู่“โอ๊ย...”ทันทีที่เต๋อเฟยเดินเข้ามา แวบแรกก็เห็นท้องที่นูนขึ้นมาของลูกชายตนเอง ร้องเสียงแหลมด้วยความตกใจบรรดาหมอมอนางกำนัลที่อยู่ด้านหลัง ก็ตกใจจนตะลึงไป“นี่ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ท่านอ๋องสามเป็นอะไรไป?”เต๋อเฟยได้สติกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว สะกดความตกตะลึงในก้นบึ้งของหัวใจลงไป รีบสาวเท้าเดินไปที่ข้างเตียง จ้องมองท่าทางที่ทรมานของลูกชายตนด้วยความสงสารจับใจนางค้อนพ่อบ้าน “ท่านอ๋องสามเป็นอะไรไป? เหตุใดร่างกายจึงกลายเป็นแบบนี้? ปกติพวกเจ้าดูแลกันยังไง?”พ่อบ้านรีบคุกเข่าลงไปทันที “พระนางได้โปรดไว้ชีวิตด้วยขอรับ เมื่อหนึ่งเดือนกว่า ๆ ก่อนท่านอ๋องรู้สึกว่าร่างกายไม่ค่อยสบาย อีกทั้งมักจะรู้สึกหิวบ่อย ๆ”“ตอนนั้นเชิญท่านหมอมาแล้ว ท่านหมอกล่าวว่าอาจจะเป็นเพราะกินมากเกินไป จึงทำให้ท้องไส้ไม่สบายขอรับ”“ตอนนั้นท่านอ๋องก็ไม่ได้วางใจ แต่เมื่อวันเวลาค่อย ๆ ผ่านเลยไป อาการของท่านอ๋องก็ไม่ดีขึ้นเ
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 163
เฟิ่งเชียนอวี่ประหลาดใจเล็กน้อย “ไม่ใช่หรอกกระมัง คำพูดไปเรื่อยของข้าจะแม่นขนาดนี้เลยหรือ”ก่อนหน้านี้นางพูดว่าเป็นไปได้ที่ตงฟางเย่าใกล้จะตายแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้หาท่านหมอจนต้องมาถามถึงยันที่นี่ตงฟางจิ่งกล่าวขึ้นมาอย่างช้า ๆ “สามารถทำให้ตงฟางเย่ามาหาถึงจวนอ๋องหกได้ ดูท่า อาการป่วยคงจะแก้ได้ยากแล้ว” ในระหว่างที่พูดก็หันไปมองเฟิ่งเชียนอวี่เฟิ่งเชียนอวี่แค่นเสียงหัวเราะทันทีตงฟางจิ่งเข้าใจทันที กล่าวกับพ่อบ้าน “บอกไปเลยว่านักพรตเฟิงออกจากจวนไปแล้ว เวลากลับไม่แน่นอน”“ขอรับ”เฟิ่งเชียนอวี่ยิ้มมุมปาก มือทั้งสองข้างเท้าคาง “เรื่องนี้บอกเหตุผลให้พวกเราได้หนึ่งข้อ ไม่ว่าเมื่อไหร่ตอนไหนก็อย่าได้ไปล่วงเกินท่านหมออย่างเด็ดขนาด โดยเฉพาะ ท่านหมอที่มีความสามารถล้นเหลือ”ตงฟางจิ่งจ้องมองท่าทางที่มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบา ๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมาเฟิ่งเชียนอวี่ไม่ได้นำเรื่องนี้มาใส่ใจ ยุ่งเรื่องการเปิดร้านค้าของตนเองต่อไปประเภทสินค้าที่นางจัดเตรียมตอนนี้กำหนดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ แค่ต้องการผลิตให้ได้ตามจำนวนที่วางเอาไว้ หลังจากที่การฝึกปรือฝีมือข
บทล่าสุด
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 212
“ฮือ ฮือ...”ตงฟางหล่างหน้าซีดด้วยความหวาดผวา พร้อมส่ายหน้าอย่างแรง ไม่ใช่นะเสด็จพ่อ ไม่ได้เป็นเช่นนั้นทว่าฮ่องเต้เทียนหยวนกลับเชื่อไปเจ็ดแปดส่วนแล้วเพราะมือสังหารพูดอย่างมีเหตุมีผล หากตงฟางจิ่งลอบสังหารเขาจริง เหตุผลล่ะ?ตงฟางจิ่งร่างกายไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็ก น้อยมากที่จะออกจากจวนอ๋อง ไม่มีเหตุผลในการลอบปลงพระชนม์แม้แต่น้อย เพราะต่อให้ทำสำเร็จ แล้วเขาจะทำอะไรได้?ทว่ารัชทายาทไม่เหมือนกันหากฮ่องเต้เทียนหยวนตาย รัชทายาทจะเป็นฮ่องเต้ตงเยว่คนต่อไป ถือเป็นผลประโยชน์มหาศาลสำหรับเขา จึงค่อนข้างเข้าใจได้ ฮ่องเต้เทียนหยวนเป็นฮ่องเต้ที่เห็นแก่ตัวและรักอำนาจ คำพูดของมือสังหารแต่ละคำกระแทกเข้าไปในใจเขา ราวกับรุกล้ำขีดจำกัดของเขา ทำให้เขาโกรธจนถึงขีดสุด“ทหาร มาลากตัวมือสังหารผู้นี้ลงไปประหารซะ”“ยังมีรัชทายาท คนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เนรคุณอกตัญญู ช่างน่าโมโหยิ่งนัก มาลากตัวไปรอรับโทษที่คุกหลวง”ฮ่องเต้เทียนหยวนโมโหมาก หลังจากสั่งเสร็จจึงจากไปทันทีเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างสุดขั้ว ตงฟางจิ่งถูกปล่อยออกจากวังอย่างปลอดภัย ส่วนรัชทายาทถูกนำไปคุมขังที่คุกหลวงรัชทายาทคงไม่นึกไม่ฝัน เมื
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 211
“รัชทายาท...”น้ำเสียงเย็นเยือกของฮ่องเต้เทียนหยวนทำให้ใจของตงฟางหล่างบีบรัด“เสด็จพ่อ ลูกถูกปรักปรำพ่ะย่ะค่ะ ไม่รู้ว่ามือสังหารผู้นี้ได้รับคำสั่งจากใคร ถึงได้ใส่ความลูกเช่นนี้”“ก่อนหน้านี้เขาซัดทอดน้องหกก่อน ตอนนี้ซัดทอดลูก เห็นได้ชัดว่ามีเงื่อนงำ ความภักดีที่ลูกมีต่อเสด็จพ่อ ฟ้าดินเป็นพยานได้ ไม่กล้าลบหลู่พระองค์แม้แต่น้อย”“เสด็จพ่อ นี่เป็นแผนการ ขอจงทรงตรวจสอบด้วยพ่ะย่ะค่ะ”สีหน้าฮ่องเต้เทียนหยวนบรรยายไม่ถูก แต่ไม่ดีแน่นอน สายตาของพระองค์หันมองตงฟางจิ่ง“เจ้าหก เรื่องนี้เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”ตงฟางจิ่งเอ่ยเสียงเรียบ “ลูกไม่มีความเห็น มีเพียงประโยคเดียวเท่านั้น ลูกเป็นผู้บริสุทธิ์พ่ะย่ะค่ะ”ตงฟางหล่างกัดฟันกรอด แล้วถลึงตาใส่เขา เจ้าบริสุทธิ์หรือ? ดังนั้นคนที่มีปัญหาคือเขางั้นหรือ?เขาอดแค่นหัวเราะไม่ได้ “น้องหกพูดอย่างไม่เดือดร้อน ครั้งที่แล้วมือสังหารซัดทอดเจ้า คราวนี้กลับเปลี่ยนคำให้การกะทันหัน ช่างบังเอิญเสียจริง”ตงฟางจิ่งส่ายหน้าเชื่องช้า “มือสังหารชี้แจงสาเหตุแล้วไม่ใช่หรือ”“ท่านสังหารน้องสาวเพียงคนเดียวของเขา คนเป็นพี่ชายอย่างเขาไม่ยินดีถวายชีวิตให้ท่านอีกแล้ว เรื่
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 210
“เมื่อครู่เจ้าบอกว่ารัชทายาทสั่งการเจ้าหรือ?”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่กล้าโป้ปด ทุกอย่างเป็นคำสั่งขององค์รัชทายาท”ตงฟางหล่างที่อยู่อีกด้านกำหมัดแน่น มองดูมือสังหารด้วยแววตาอำมหิต แทบอยากจะเข้าไปแทงอีกฝ่ายให้ตายคามือเขากล้าได้อย่างไร...“ฮึ เจ้านึกว่าเราจะเชื่อเจ้าหรือ?”“ครั้งที่แล้วเจ้าซัดทอดอ๋องหก ครั้งนี้ซัดทอดรัชทายาท เจ้ากำลังปั่นหัวเราเหมือนคนโง่หรือ?”มือสังหารรีบกล่าว “กระหม่อมไม่กล้า”“เราว่าเจ้าใจกล้ามาก ในเมื่อเจ้าซัดทอดรัชทายาท เราจะถามเจ้าอีกครั้ง เหตุใดครั้งแรกเจ้าซัดทอดอ๋องหก แล้วตอนนี้ถึงเปลี่ยนคำให้การอีกครั้ง?”“หากเจ้าไม่มีเหตุผล เราจะให้เจ้าได้ลิ้มรสสุดยอดของเครื่องทรมาน” ฮ่องเต้เทียนหยวนทรงพลังดูน่าเกรงขามมือสังหารกัดฟันกรอก แล้วจ้องไปที่รัชทายาท ในดวงตามีความโกรธแค้นที่รุนแรงความโกรธแค้นนั้นเสมือนจริงมากตงฟางหล่างถูกเขาจ้องจนชะงักไป“กระหม่อมเป็นข้ารับใช้ขององค์รัชทายาทมาตลอด ทำงานให้องค์รัชทายาทด้วยความจงรักภักดี”“การลอบปลงพระชนม์ในครั้งนี้ เดิมทีกระหม่อมตั้งใจแน่วแน่ว่าจะตาย เพราะองค์รัชทายาทเคยบอกว่าหากกระหม่อมเกิดเรื่อง จะช่วยดูแลน้องสาวเพียง
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 209
ถูกต้อง หากไม่มีตราประทับนั่น แค่คำให้การของมือสังหาร คงไม่มีน้ำหนักมากพออ๋องทุกคนล้วนมีตราประทับเฉพาะของทุกคน เพื่อแสดงสถานะของตน ซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ไม่ว่าจะเป็นวัสดุหรือฝีมือแกะสลักล้วนเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งยากจะเลียนแบบทว่าตราประทับนั่นกลับอยู่บนตัวมือสังหาร หนำซ้ำหลังผ่านการพิสูจน์ มันเป็นของจริงนี่จึงเป็นสาเหตุให้ฮ่องเต้เทียนหยวนสงสัยตงฟางจิ่งสีหน้าฮ่องเต้เทียนหยวนไม่สู้ดีนัก เขาหันมองตงฟางจิ่ง “เจ้าหก เจ้าเป็นลูกที่เรารักและเอ็นดูมาโดยตลอด หากเจ้ายอมรับตอนนี้ เราจะลงโทษสถานเบา”“ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าเราไม่ให้โอกาสเจ้า”เมื่อรัชทายาทได้ยิน แววตามีความไม่สบอารมณ์แวบผ่านตงฟางจิ่งสีหน้าเรียบเฉย “ลูกไม่มีความผิดพ่ะย่ะค่ะ”“ดี นำตัวเข้ามาเดี๋ยวนี้” ฮ่องเต้เทียนหยวนเอ่ยเสียงฮึดฮัดในไม่ช้า มือสังหารที่ถูกขังอยู่ในเรือนจำกรมราชทัณฑ์ถูกคุมตัวเข้ามามือสังหารหมอบกราบอยู่บนพื้น ไม่มีปฏิกิริยาใดทั้งสิ้นฮ่องเต้เทียนหยวนมองเขาเยือกเย็น “เจ้าลองบอกเราอีกครั้งสิ คืนนั้นที่เจ้าลอบสังหารเรา ได้รับคำสั่งจากใครกันแน่?”“ทางที่ดีจงพูดความจริง หากกล้าโป้ปดแม้แต่น้อย เราจะเฉือนเจ้าท
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 208
“พระชายา ตกลงท่านทำอะไรลงไป?”เฟิ่งเชียนอวี่เท้าคางพร้อมโบกมือ “บอกไปพวกเจ้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี”นางหันมองเว่ยเซิงกับเว่ยชิว “พวกเจ้าสองคนมีวิธีทำให้ฮ่องเต้ไต่สวนคดีของตงฟางจิ่งอีกครั้งหรือไม่?”“จำไว้ ทางที่ดีต้องไต่สวนต่อหน้าเหล่าขุนนาง โดยเฉพาะสามารถไต่สวนในท้องพระโรง สอบสวนมือสังหารคนนั้นต่อหน้าทุกคน”“ไม่ได้นะขอรับพระชายา หากมือสังหารคนนั้นซัดทอดท่านอ๋องอีกครั้ง เช่นนั้นข้อหานี้ จะไม่มีวันรอดไปได้อีกเลย”สีหน้าเว่ยเซิงเคร่งเครียดมากเฟิ่งเชียนอวี่กลอกตามองเขา “เรื่องนี้ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร? วางใจเถอะ หากอยากให้ท่านอ๋องของพวกเจ้าออกมาจากคุกหลวงอย่างปลอดภัย ต้องทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ”“นี่มัน...”เว่ยเซิงเอ่ยอย่างลังเล “พระชายา ท่านมั่นใจหรือ?”“มั่นใจแน่นอน”“งั้น...ก็ดี ข้าน้อยเข้าใจแล้ว” เว่ยเซิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วทำความเคารพคดีลอบปลงพระชนม์ฮ่องเต้เทียนหยวน แม้จะถูกมือสังหารซัดทอด แต่ในทางความผิด ตงฟางจิ่งยังไม่ยอมรับแม้ภายนอกตงฟางจิ่งจะเป็นอ๋องที่อ่อนแอขี้โรค ไม่สนใจเรื่องภายนอก ทว่าหลายปีมานี้ แอบวางแผนอยู่เบื้องหลังไม่น้อยเรื่องลอบปลงพระชนม์ เป็นความผิดที่ใส่ร้
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 207
บ่าวทางซ้ายมือเข้าใจทันที จึงก้าวไปหนึ่งก้าวแล้วทำให้เหยียนความสลบเขาวางเหยียนควานไว้บนพื้น แล้วหันไปมองอีกคน “พระชายา ท่านเก่งกาจเหลือเกินขอรับ”นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะเข้ามาอย่างง่ายดาย หนำซ้ำยังไม่มีใครขัดขวางที่แท้บ่าวรับใช้ทั้งสองคน คือเฟิ่งเชียนอวี่และเว่ยเซิงส่วนเหลิ่งหานและเว่ยชิว ทั้งสองคนรออยู่ด้านนอก“เจ้าเฝ้าเขาให้ดี ข้าจะไปพบมือสังหารคนนั้น”“ไม่ได้ขอรับพระชายา ให้ข้าน้อยไปเป็นเพื่อนเถอะ ท่านเข้าไปคนเดียวอันตรายมาก”“วางใจเถอะ ข้ารู้จักประมาณตน ไม่ต้องพูดมาก”หลังจากเฟิ่งเชียนอวี่เอากุญแจมาจากมือเหยียนควาน ในไม่ช้าก็หาห้องขังของมือสังหารคนนั้นเจอพื้นที่บริเวณนี้เป็นส่วนที่ลึกมาก ห้องขังรอบด้านล้วนว่างเปล่า มีเพียงหนึ่งห้องที่คุมขังคนเอาไว้ จึงหาได้ง่ายมากนางเปิดประตูห้องขัง แล้วเดินเข้าไปอย่างเชื่องช้ามือสังหารที่เดิมทีนอนพักสายตาอยู่บนเตียงลืมตาโพลง แล้วระมัดระวังตัวมาก “เจ้าคือใคร? เข้ามาได้อย่างไร?”เฟิ่งเชียนอวี่มองสำรวจอีกฝ่ายสักครู่ ใบหน้าดำคล้ำ หน้าตาธรรมดา เป็นคนที่หน้าตากลืนหายเข้าไปในฝูงชนนางเลิกคิ้ว เดินเข้าไปอย่างเชื่องช้า จากนั้นนั่งลงบนเก้าอี
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 206
“...”เว่ยเซิงตาลุกวาว “พระชายา ท่านรู้แล้วหรือว่าจะช่วยท่านอ๋องได้อย่างไร?”เฟิ่งเชียนอวี่พยักหน้า “มีวิธีที่ช่วยได้จริง แต่ว่า ข้าจำเป็นต้องได้พบมือสังหารคนนั้น”“ไม่มีปัญหา เรื่องนี้พวกข้าจะคิดหาวิธีเองขอรับ” เว่ยเซิงเว่ยชิวรีบรับปากทันทีเฟิ่งเชียนอวี่ผายมือ “ฤกษ์ดีไม่สู้ฤกษ์สะดวก ทำเสียตอนนี้เถอะ”“ตอนนี้หรือ?” ทั้งสามคนแปลกใจนางเลิกคิ้ว “ไม่ได้หรือ?”“ไม่ใช่แน่นอนขอรับ” พวกเขาแค่รู้สึกว่ากะทันหันเกินไปเท่านั้นแต่เรื่องช่วยท่านอ๋องจะรอช้าต่อไปไม่ได้แล้ว ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี พวกเว่ยเซิงจึงลงมือทันทีขณะนี้เป็นเวลาตีสามแล้ว บนถนนหนทางจึงไม่มีผู้คน เงียบสงัดมาก คนชุดดำทั้งสี่คนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปที่เรือนจำของกรมราชทัณฑ์เรือนจำของกรมราชทัณฑ์ย่อมตั้งอยู่ภายในกรม และมีทหารป้องกันแน่นหนาเช่นกันหากอยากเคลื่อนไหวโดยไม่เอิกเกริก แทรกซึมเข้าไปโดยไม่ให้เหล่าทหารพวกนี้รู้ คงทำได้เพียง...เฟิ่งเชียนอวี่ครุ่นคิด “เสนาบดีกรมราชทัณฑ์สามารถเข้าออกเรือนจำได้ตลอดใช่หรือไม่?”เว่ยเซิงพยักหน้า “แน่นอนขอรับ”สำหรับเสนาบดีกรมราชทัณฑ์ เรือนจำเปรียบเสมือนพื้นที่ของตัวเอง ย่อมเข้
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 205
“เกลียดหรือ...คงไม่ถึงขั้นนั้น”ปีศาจจิ๋วที่มีเงางอกออกมาบนหัวบินเข้ามา ทำเสียงฮึดฮัด “หากไม่ใช่เพราะตอนแรกเขาไม่ยอมหย่าร้างกับเจ้า ด้วยความสามารถของเจ้า ตอนนี้คงมีความสุขอิสรเสรีไปแล้ว”“เขาเป็นคนกักขังเจ้าเอาไว้ในจวนอ๋องหก ทำให้เจ้าไม่อาจทำตามความฝันได้”เฟิ่งเชียนอวี่กระพริบตา แล้วสงสัย “ความฝันของข้าคือสิ่งใดหรือ?”ปีศาจจิ๋วบินวนกลางอากาศหนึ่งรอบ กำหมัดขวาแล้วชูขึ้น “ความฝันของพวกเราคือ เงินทองที่ใช้ไม่หมด หนุ่มรูปงามที่เกี้ยวไม่หวาดไม่ไหว”เฟิ่งเชียนอวี่ “...”นางฟ้าจิ๋วถีบปีศาจจิ๋วจนกระเด็น พร้อมมือเท้าเอว เอ่ยอย่างโกรธเคือง “เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ”“เชียนอวี่ เจ้าอย่าฟังเขาพูดจาเหลวไหล เขาคือหายนะ เจ้าดูเขาสิแค่หน้าตาก็ไม่เหมือนคนดีแล้ว”เฟิ่งเชียนอวี่เอ่ยเชื่องช้า “พวกเจ้าสองคนหน้าตาเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน”“ใครเป็นคนบอก”“ไม่ใช่สักหน่อย”ปีศาจจิ๋วและนางฟ้าจิ๋วโต้แย้งพร้อมกันเฟิ่งเชียนอวี่ถอนหายใจ แล้วโบกพวกเขาให้พ้นทางอย่างน่ารำคาญ “เอาละ เอาละ หนวกหูจะตายแล้ว ไปไกล ๆ ข้าเลย”นางฟ้าจิ๋วเบะปาก “เจ้าต้องช่วยเขาให้ได้นะ หากสามีเจ้าตาย เจ้าเองก็จบเห่เช่นกัน”“ที่นี่
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 204
“เจ้านึกว่าข้าจับตัวช่างพวกนั้นไม่ได้หรือ?”“ตอนนี้ข้าใจดีเปิดโอกาสให้เจ้ามีชีวิตรอด อย่าทำตัวไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี”ตงฟางจิ่งเอ่ยเสียงเรียบ “หากรัชทายาทเก่งกล้าขนาดนั้น เชิญตามสบาย”เฟิ่งเชียนอวี่เคยกล่าวไว้ แม้ช่างเหล่านั้นจะรู้วิธีทำ แต่พวกเขาไม่รู้ขั้นตอนสุดท้ายที่สำคัญที่สุดหากไม่มีขั้นตอนนี้ จะไม่สามารถผลิตแก้วหลิวหลีที่เป็นผลึกใสออกมาได้คิดไปก็น่าจะใช่ นางรักเงินทองขนาดนั้น สิ่งที่ทำเงินได้มากมาย จะเปิดเผยออกไปหมดได้อย่างไร หญิงผู้นั้นฉลาดเป็นกรดตงฟางจิ่งจึงไม่เป็นห่วงสักนิดตงฟางหล่างเห็นว่าใช้ไม้ไหนก็ไม่ได้ผล จึงจากไปด้วยความโกรธจวนอ๋องหกเฟิ่งเชียนอวี่พลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงเพราะนอนไม่หลับในหัวของนางคิดถึงตงฟางจิ่งโดยไม่มีสาเหตุแม้นางจะไม่รู้ว่าคุกหลวงในยุคโบราณเป็นอย่างไร แต่คิดก็รู้ แม้คุกหลวงจะเป็นคุกระดับสูง ทว่าอย่างไรก็คือคุก จะสุขสบายได้อย่างไรตงฟางจิ่งถูกจับตัวไป ข้างในคงไม่มีใครใช้เครื่องทรมานกับเขาหรอกนะ?ไม่ไม่ ไม่น่าจะใช่ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นท่านอ๋อง เป็นถึงองค์ชาย คงไม่ตกต่ำขนาดนั้นแต่เรื่องที่เขาถูกตั้งข้อหาไม่ใช่เรื่องเล็ก นั่นมันก่อกบฏเ
