Share

บทที่ 287

Author: ฮวาฮวาตีลังกาแปล
จางเอ้อร์ตาแดงก่ำ “แม่นางน้อยกู้ ข้า ข้าไม่อยากทิ้งพวกเจ้า!”

“หรือข้าอยู่ต่อที่เจดีย์หนิงกู่!”

“เจ้ามีครอบครัวอยู่ที่เมืองหลวง เจ้าไม่ต้องการครอบครัวของเจ้าแล้วหรือ?”

กู้หว่านเยว่ยกมือแสดงความจนปัญญา แต่จู่ ๆ นางก็คิดได้จึงกล่าวว่า

“เช่นนั้นเจ้ารอให้ข้าสร้างหมู่บ้านสือหานให้กลายเป็นสถานที่ที่เจริญรุ่งเรืองและงดงามที่สุดก่อน แล้วพวกเจ้าค่อยคิดทบทวนว่าจะย้ายมาอยู่ที่นี่หรือไม่”

หมู่บ้านสือหาน?

สถานที่ที่เจริญรุ่งเรืองและงดงามที่สุด?

เกรงว่าคงต้องรอถึงชาติหน้า!

ทันทีที่คนเหล่านั้นได้ยิน ก็พากันเมินเฉยต่อคำกล่าวของกู้หว่านเยว่

“ก็ได้ พวกเราจะรอวันนั้น ถึงตอนนั้นข้าจะย้ายครอบครัวมาที่นี่!”

“แม่นางกู้ พวกเราจะเฝ้ารอให้เจ้าสร้างหมู่บ้านสือหานจนกลายเป็นสถานที่ที่มั่งคั่งกว่าเมืองหลวง”

“พวกเราไปก่อนนะ หากช้ากว่านี้มืดค่ำจะเดินทางกันลำบาก”

ซุนอู่กล่าวเสียงเคร่งขรึม ส่งกันพันลี้ สุดท้ายก็ต้องจากกัน ทุกคนยังคงอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะพากันขึ้นหลังม้า โบกมือให้กู้หว่านเยว่และคนอื่น จากนั้นก็จากเมืองตู้เปียนแห่งนี้ไป

ซูจิ่นเอ๋อร์มองแผ่นหลังของซุนอู่แล้วน้ำตาคลอเบ้า “ข้าไม่อยากจากท่านนักการซุน
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 1980

    “เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”เขารู้จักจี้เยว่ สายตามองไปที่หน้าอกของนาง ก็เห็นคราบน้ำลายเต็มไปหมดจริง ๆ นางยังหลบอยู่ใต้โต๊ะทำงานของเขา ที่มุมปากก็ยังมีเศษขนมติดอยู่พอมองขึ้นไปบนโต๊ะ ขนมที่วางไว้เมื่อเช้าก็หายไปแล้วจริง ๆ เจ้าเด็กโง่คนนี้หลบอยู่ใต้โต๊ะทำงานของเขาเพื่อแอบกินขนม! มุมปากของจ้านจ้านกระตุกจี้เยว่ดูสีหน้าคนไม่ออก ยังไม่รู้ตัวว่าทำให้องค์ชายน้อยโกรธแล้ว ยังคงจ้องมองดวงตาแดง ๆ ของเขาอย่างสงสัย“ท่านพี่ ท่านร้องไห้ทำไมหรือ? กินขนมสักคำก็จะไม่ร้องไห้แล้วนะ ขนมที่นี่อร่อยมาก เยว่เอ๋อร์ไม่เคยกินขนมที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย”เจ้าแมวน้อยตะกละกินจนท้องกลม ก็พูดเยอะขึ้นแล้ว “ข้าไม่ได้ร้องไห้”จ้านจ้านกล่าวอย่างดุดัน“ถ้ากล้าพูดว่าข้าร้องไห้อีก ข้าจะต่อยเจ้า!”จี้เยว่ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง มองไปที่กำปั้นของจ้านจ้าน แล้วก็เบะปาก ดวงตาที่ดูโตเป็นพิเศษคู่นั้นก็เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาในทันที“ฮือ ๆ ๆ ...” นางถูกขู่จนร้องไห้จ้านจ้านตกตะลึง เขากลัวผู้หญิงร้องไห้ที่สุด จึงรีบเอามือปิดปากของจี้เยว่ แก้มของเด็กหญิงทั้งกลมทั้งนุ่ม แถมยังเด้งอีกด้วยเขาก็เผลอใช้แรงหยิกไปทีหนึ่งโดยไม่รู้ตั

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 1979

    ก็ไม่แปลกที่กู้หว่านเยว่จะลังเลตอนที่นางจากไปครั้งแรก ได้ให้สัญญากับซูจิ่งสิงไว้ว่าจะกลับมาภายในหนึ่งปีแต่ตอนนี้ ผ่านมาสองปีเต็มแล้วตอนนั้นจ้านจ้านยังเดินเตาะแตะ พูดได้แค่คำสองคำง่าย ๆ แต่ตอนนี้กลับขยับขาสั้น ๆ ของตนวิ่งได้อย่างคล่องแคล่วรวดเร็วหากไม่เอ่ยปากก็แล้วไป แต่หากเอ่ยปากพูดเมื่อใดก็สามารถทำให้คนโกรธจนแทบกระอักเลือดได้ดังนั้น ตอนแรกที่กู้หว่านเยว่เห็นเด็กน้อยคนหนึ่งวิ่งมา นางก็เพียงแค่รู้สึกตามสัญชาตญาณว่านั่นคือจ้านจ้านจนกระทั่งเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด นางถึงกล้าตัดสินจากท่าทางของเด็กคนนั้นได้ว่า นั่นคือจ้านจ้านลูกชายสุดที่รักของนาง!“เป็นลูกชายจริง ๆ ด้วย!” กู้หว่านเยว่แสดงสีหน้าตื่นเต้นนางเร่งฝีเท้า เดินตรงไปยังทิศทางของจ้านจ้านซูจิ่งสิงเองก็จ้องมองเด็กคนนั้นไม่วางตา เขาจากไปช้ากว่ากู้หว่านเยว่เล็กน้อย ตอนนั้นจ้านจ้านก็สามารถพูดคุยกับเขาได้อย่างคล่องแคล่วแล้ว“จ้านจ้าน!”ทั้งสองคนร้องเรียกออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ตั้งใจจะเข้าไปกอดลูกชายจ้านจ้านที่วิ่งมาได้ครึ่งทางพลันหยุดนิ่ง เขามองทั้งสองคน ก่อนจะเช็ดที่หางตาของตนเองอย่างแรงจากนั้น ก็หันหลังกลับแล้

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 1978

    นางหยางพยักหน้า กล่าวด้วยความสงสาร “ดูเจ้าสิ เหงื่อออกเต็มหัวไปหมดแล้ว ไม่รู้จักระวังตัวบ้าง กำลังจะเป็นพ่อคนแล้วนะ”ชิงหว่านตั้งครรภ์ได้หกเดือนแล้ว อีกสี่เดือนก็จะคลอดแล้วซูจื่อชิงจะนั่งอยู่เฉย ๆ ได้อย่างไร เขาทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ มองไปที่นางหยางและซูจิ่นเอ๋อร์ก่อน แล้วก็หันกลับไปมองหาจ้านจ้าน ใบหน้าเปี่ยมล้นไปด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่งสองแม่ลูกมองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจจ้านจ้านพลันฉุกคิดขึ้นมาได้ เขาวางสัตว์กินเหล็กตัวน้อยลง วิ่งตึก ๆ ๆ ด้วยขาสั้น ๆ ของเขาไปหาซูจื่อชิงอย่างรีบร้อน แล้วเอ่ยถาม “ท่านอาเล็ก ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้ากลับมาแล้วใช่หรือไม่?”เด็กน้อยน่ารักเงยหน้าขึ้น เต็มไปด้วยความคาดหวังซูจื่อชิงอยากจะพูด แต่ก็สำลักอย่างรุนแรงเขาทำไม้ทำมือไปมา หันไปคว้าถ้วยชามาดื่มอย่างร้อนรน แต่ก็ยังพูดไม่ออกจ้านจ้านเป็นเด็กฉลาด เขาทำหน้าขรึม “ใช่หรือไม่ ท่านอาเล็ก หากใช่ ท่านก็พยักหน้า”ซูจื่อชิงสำลักจนหน้าแดงก่ำไปหมด แต่กลับพยักหน้าอย่างแรง พยักหน้าอย่างหนักแน่น“กลับ กลับมาแล้ว!”“จริงหรือ!”จ้านจ้านปล่อยลูกสัตว์กินเหล็ก ขาสั้น ๆ วิ่งตึก ๆ ๆ ไม่เคยวิ่งเร็วขนาดนี้มาก่อน

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 1977

    ซูจิ่นเอ๋อร์ฝืนยิ้ม จะมีแผนการอะไรได้อีกเล่า การมีลูกไม่ใช่เรื่องที่นางอยากจะมีก็มีได้ ไปหาหมอมาจนทั่วแล้ว แต่ท้องก็ยังไม่มีวี่แววใด ๆ นางจนปัญญาแล้วจริง ๆ “ท่านแม่ ท่านอย่าไปยุ่งเลยเจ้าค่ะ”สีหน้าของซูจิ่นเอ๋อร์ดูไม่เป็นธรรมชาตินายหญิงซูหรือก็คือนางหยางมองแวบเดียวก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบซักไซ้ด้วยความร้อนใจ “ถึงเวลานี้แล้ว เจ้ายังจะคิดปิดบังอีกหรือ เป็นเพราะฟู่หลานเหิงรังเกียจเจ้าแล้ว หรือว่าเป็นเพราะเหตุใดกันแน่? มิเช่นนั้นเหตุใดเจ้าถึงได้กลับมาเมืองหลวงอย่างกะทันหัน?”เมื่อถูกพูดเช่นนี้ ขอบตาของซูจิ่นเอ๋อร์ก็แดงก่ำ เดิมทีนางก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอยู่แล้ว ยิ่งทำให้น้ำตาไหลรินออกมา“ท่านแม่ ในสกุลฟู่มีท่านพี่เป็นบุรุษเพียงคนเดียว จะสิ้นทายาทไม่ได้เด็ดขาด คราวนี้ที่ข้ากลับมาเมืองหลวง ก็เพื่อตั้งใจจะหาอนุภรรยาให้ท่านพี่เจ้าค่ะ”หัวใจของนางเจ็บปวดอย่างยิ่ง เมื่อกล่าวถึงประโยคสุดท้าย น้ำเสียงก็สั่นเครือเมื่อเห็นว่าจ้านจ้านยังคงเล่นอยู่กับสัตว์กินเหล็กตัวน้อยที่อยู่ข้าง ๆ นางจึงแข็งใจอดกลั้นไว้ ไม่ยอมให้เด็กมาเห็นเรื่องน่าหัวเราะเยาะนายหญิงซูตกตะลึง ซูจิ่นเอ๋อร์เป็นคน

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 1976

    “อย่าอุ้มข้า!”นายหญิงซูรีบกล่าวพลางยิ้ม “เด็กคนนี้ไม่ชอบให้ใครอุ้ม จ้านจ้าน มาหาย่าตรงนี้เร็ว”จ้านจ้านเหลือบมองอาหญิงแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินไปทำความเคารพนายหญิงซู “หลานคารวะท่านย่าขอรับ”ทุกคำพูดทุกการกระทำ ล้วนดูสง่างามเป็นอย่างยิ่งซูจิ่นเอ๋อร์รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เด็กคนนี้โตแล้ว ไม่น่ารักเลย สู้ตอนที่ยังนอนอยู่ในเปลไม่ได้ ตอนนั้นยังน่ารักกว่าไม่สิ ตอนนอนอยู่ในเปลก็ไม่น่ารัก นางยังจำได้ว่าตอนที่จ้านจ้านอยู่ในเปล ไม่ว่านางจะหยอกล้ออย่างไรเขาก็ไม่ยิ้มพอหยอกล้อนานเข้า ยังจะกลอกตาใส่นางอีกเจ้าเด็กนี่ ไม่ถูกกับนางเอาเสียเลย!เมื่อคนในครอบครัวได้กลับมาพร้อมหน้าพร้อมตา ก็อยากจะพูดคุยกันบ้าง ซูจิ่นเอ๋อร์จึงโบกมือ ให้เหล่าภรรยาขุนนางพากันไปชมดอกไม้ในสวน“จ้านจ้าน อามีของเล่นสนุก ๆ มาให้เจ้าด้วยนะ อยากจะดูหรือไม่?”ซูจิ่นเอ๋อร์เอ่ยขึ้น สัตว์กินเหล็กตัวหนึ่งก็มุดออกมาจากใต้กระโปรงของนาง คลานต้วมเตี้ยมเข้าไปหาจ้านจ้านดวงตาของจ้านจ้านเป็นประกายขึ้นมา “นี่คืออะไรหรือ?”“สัตว์กินเหล็กตัวน้อย” ซูจิ่นเอ๋อร์หยิกแก้มของหลานชาย ในที่สุดก็มีของบางอย่างที่เจ้าเด็กคนนี้สนใจเสียทีนายหญิงซู

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 1975

    เด็กคนนี้น่าสงสารนักหลังจากที่จี้ฮูหยินและนายท่านจี้จากไป นางก็ถูกส่งไปเลี้ยงดูอยู่ที่บ้านของท่านลุงได้ยินมาว่าบ้านของพวกเขามีลูกหลายคน คนในครอบครัวจึงไม่ใส่ใจจี้เยว่เลยประกอบกับเด็กคนนี้ไม่ค่อยฉลาดนัก จึงถูกทิ้งไว้ที่เรือนหลัง ไม่มีใครสนใจใยดีวันนี้ องค์หญิงใหญ่เสด็จกลับมาจากเจดีย์หนิงกู่ จึงได้จัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ในครอบครัวขึ้น เชิญเหล่าภรรยาขุนนางเข้ามาในวังมากมาย คาดว่าเด็กคนนี้คงจะเข้ามาในวังพร้อมกับคนในครอบครัว แล้วก็เกิดพลัดหลงขึ้นมาช่างน่าสงสารเสียจริง พลัดหลงไปนานถึงเพียงนี้ ก็ยังไม่มีใครมาตามหา เห็นได้ชัดว่าไม่เป็นที่โปรดปรานชิงเหลียนลูบศีรษะเล็ก ๆ ของจี้เยว่เด็กคนนี้หน้าตาจิ้มลิ้มอ้วนท้วน ช่างน่าเอ็นดูยิ่งนัก“บ่าวจะนำเด็กไปส่งคืนให้คนของสกุลซุนเองเจ้าค่ะ นายน้อยทุกท่านไม่ต้องเป็นห่วง”ชิงเหลียนกล่าวจบ ก็หันไปพูดกับจ้านจ้าน“องค์ชายน้อย องค์หญิงใหญ่เสด็จมาแล้ว บอกว่านำของขวัญมาฝากพระองค์ด้วย ตามบ่าวไปดูกันเถิดเจ้าค่ะ”“ได้”จ้านจ้านพยักหน้าอย่างสุขุมราวกับผู้ใหญ่ในความทรงจำของเขามีอาหญิงคนหนึ่ง ตอนเด็ก ๆ อยู่ที่เจดีย์หนิงกู่ก็ยังเคยเล่นกับเขาบ่อย ๆ ทั้งยั

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status