Share
บทที่ 24
Related chapter
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 25
“แคกๆ แม่นางกู้ ขอปรึกษาเจ้าหนึ่งเรื่อง”ซุนอู่ยังต้องการรักษาศักดิ์ศรี พูดอย่างเก้อกระดาก“เรื่องใด?”กู้หว่านเยว่มองซุนอู่คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม อันที่จริงนางรู้เป้าหมายที่ซุนอู่มาแล้วเหตุที่มิได้เป็นฝ่ายเปิดปากก่อน ก็เพราะนางต้องการสานสัมพันธ์กับนักการแห่งศาลาว่าการ แต่ก็ไม่สามารถรีบร้อนเกินไปได้หาไม่แล้วนานวันเข้า นักการแห่งศาลาว่าการยังคิดว่าพวกเขาบ้านสามรังแกง่ายภายภาคหน้าชี้นิ้วออกคำสั่งนาง มอบประโยชน์อันใดให้นักการแห่งศาลาว่าการก็ไม่เก็บมาใส่ใจแล้ว“เอ่อ...” ซุนอู่ลังเลเล็กน้อย “เนื้อหมูป่าของพวกเราย่างไม่ค่อยดีเท่าใดนัก เจ้าช่วยไปดูๆ หน่อยเถอะ”กู้หว่านเยว่แสร้งตกตะลึง “ย่างไม่ดี? เหตุใดย่างไม่ดีเล่า ล้วนเป็นเนื้อมาจากหมูตัวเดียวกันนะ”พูดไป ชี้ไปที่เนื้อหมู “มิสู้ท่านรอเดี๋ยวหนึ่ง พวกเราเพิ่งเริ่มกินข้าว รอข้ากินเสร็จค่อยว่ากัน”ซุนอู่ได้ยินก็เผยสีหน้าตกตะลึง ถัดมาหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้วระหว่างเดินทางเขาออกคำสั่งจนคุ้นชินแล้ว นี่เป็นคำรบแรกที่ได้เห็นนักโทษขวัญกล้าให้เขา “รอ” “นางกู้...” ซุนอู่เสียงหนักขึ้นอย่างสุดระงับกู้หว่านเยว่คล้ายไม่ใส่ใจ ยังถามเขาคล้า
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 26
ซุนอู่เป็นผู้นำ เขาเป็นคนแรกที่กิน ทำตามวิธีของกู้หว่านเยว่ ห่อเนื้อย่างด้วยใบโหระพาแล้วใส่เข้าใส่ทันทีในตอนที่ได้กินเนื้อหมูป่า ไม่ว่าจะความขุ่นเคืองใดๆ ล้วนหายไปจนสิ้นซุนอู่พอใจจนตาหรี่เล็ก ใบหน้าเย็นชาเหลือไว้เพียงความเพลิดเพลิน“อร่อยๆ อร่อยเหลือเกิน! เหล่าสหาย พวกเจ้าลองดูสิ”หลังจากได้ยินคำสั่งของซุนอู่ ทุกคนที่หิวมานานก็ทนไม่ไหวอีกแล้วต่างก็หยิบมีดขึ้นมาแล่เนื้อหมูป่า ห่อด้วยใบโหระพาแล้วยัดเข้าปากหากบอกว่าก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่พอใจกู้หว่านเยว่อยู่เล็กน้อย แต่หลังจากกินเนื้อหมูป่าแล้ว ก็รู้สึกได้ทันทีว่า คุ้มค่ากับการรอคอยเทียบกับการรอเพียงเล็กน้อยนั่น อาหารที่แสนโอชะอยู่ในปากนี้ ทำให้เวลาที่เสียไปตอนนี้ไม่สำคัญเลย“แม่นางน้อยกู้ ท่านเก่งกาจเกินไปแล้ว!”“ใช่แล้ว นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ข้ากินเนื้อย่างที่อร่อยขนาดนี้ แม้แต่ลิ้นข้าก็อยากจะกลืนลงท้องไปด้วยแล้ว”กู้หว่านเยว่ยิ้มอย่างสุภาพเหตุผลที่เนื้ออย่างอร่อยเช่นนี้ ก็ต้องขอบคุณเครื่องปรุงรสของนาง โรยเครื่องปรุงรสเซาเข่า[footnoteRef:1]นี้ลงไป แม้แต่ผักป่าก็ยังมีกลิ่นหอม [1: บาร์บีคิว] “ถ้าเช่นนั้น ข้าก็ขอตัวก่อนนะ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 27
พูดหมดคำภายในลมหายใจเดียว ซูจิ่งสิงมองกู้หว่านเยว่ด้วยความกังวลอย่างไรเสีย นางก็เสี่ยงชีวิตหาอาหาร หากเขาขอให้นางแบ่งอาหารให้ผู้อื่น เขาก็กลัวว่ากู้หว่านเยว่จะเครียดขึ้นมาผู้ใดจะรู้ว่ากู้หว่านเยว่ดีใจยิ่งนัก“ได้สิเจ้าคะ”นางก็คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร ที่แท้ก็เป็นเรื่องเล็กน้อยเพียงนี้“รอทุกคนหลับไปแล้ว ข้าก็จะส่งเนื้อหมูป่าไปให้พวกเขา”“ขอบคุณ” ซูจิ่งสิงสีหน้าซับซ้อน“ไม่ต้องเกรงใจหรอกเจ้าค่ะ อย่างไรเสียข้าก็รื้อห้องใต้ดินของท่านเสียว่างเปล่าแล้ว”เนื้อหมูป่านี้เล็กน้อยนัก เทียบไม่ได้กับสิ่งที่อยู่ในห้องใต้ดินของซูจิ่งสิงดวงตาของซูจิ่งสิงขยับเล็กน้อย“ความจริง ข้าอยากรู้มาตลอดว่าเจ้าเอาในห้องใต้ดินไปซ่อนไว้ที่ไหนแล้ว?”เขาพอจะเดาออกว่า กู้หว่านเยว่มีบางอย่างที่ผิดแผก แต่ไม่อาจอธิบายอย่างละเอียดได้กู้หว่านเยว่หรี่ตา ส่งรอยยิ้มอาบยาพิษออกไป“ไม่บอกท่านหรอก ให้ดีที่สุดท่านก็อย่าถามเลยเจ้าค่ะ”แม้ว่าตอนนี้นางจะมีความรู้สึกดีๆ ให้ซูจิ่งสิง แต่ความสัมพันธ์ของทั้งสองยังไม่เพียงพอให้นางกล้าเสี่ยง เปิดเผยเรื่องมิตินอกจากว่า สักวันหนึ่ง ซูจิ่งสิงได้รับการยอมรับจากนางอย่าง
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 28
ฮูหยินผู้เฒ่าเซิ่งอุ้มหลานสาวไว้ในอ้อมอกอย่างโศกศัลย์ ตระกูลนางให้กำเนิดหลานชายหกคน แล้วจึงจะมีหลานสาวตามมานางมักประคองอุ้มไว้ในอุ้งมาราวแก้วตา ไม่เคยให้ต้องทุกข์ทนใดๆ ระหว่างที่ถูกเนรเทศก็กินดีอยู่ดีกว่าใครไม่คิดว่าวันนี้จะเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้ นางโดนหมูป่ากัดเข้าตอนกำลังวิ่งหนีแม้ว่าจะถูกช่วยให้รอดจากประตูยมโลกมาได้ แต่ห้าตันกลวงหก[footnoteRef:1]ได้รับบาดเจ็บ ถึงขั้นอาเจียนออกมาเป็นเลือด [1: เรียกโดยรวมว่า อวัยวะภายใน โดยอวัยวะภายในตันทั้ง 5（五脏）ได้แก่ ตับ (肝) หัวใจ (心) ม้าม (脾) ปอด (肺) ไต ( 肾) และอวัยวะกลวงทั้ง 6 （六腑）ได้แก่ ถุงน้ำดี (胆) ลำไส้เล็ก (小肠) กระเพาะอาหาร (胃) ลำไส้ใหญ่ (大肠) กระเพาะปัสสาวะ (膀胱) และซานเจียว (三焦)] หลานสาวรู้ความอย่างยิ่ง ไม่ร้องงอแง ไม่สร้างปัญหาฮูหยินผู้เฒ่าเซิ่งเศร้าใจยิ่งกว่าเดิม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อเห็นกู้หว่านเยว่เสนอตัวเข้าช่วยเหลือ นางในตอนแรกก็สงสัยเล็กน้อยแม่นางน้อยที่ยังเยาว์ขนาดนี้ รู้วิชาแพทย์ด้วยหรือ?สุดท้ายก็ได้แต่ส่ายหัว ยามนี้อยู่ถิ่นกันดาร หาหมอมาดูอาการไม่ได้ ไม่สู้ให้กู้หว่านเยว่รักษาม้าตายดั่งม้าเป็นไปก่อนนอกจากนี้ ไม่ก
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 29
กู้หว่านเยว่สะบัดศีรษะ ร่างกายของเจ้าของเดิมถูกจวนโหวทรมานจนไม่สู้ดีหากอยากตั้งครรภ์ ยากเท่ากับชีวิตที่แล้วของนางข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ ร่างกายนี้ยังมีทางช่วยได้ขอเพียงบำรุงดูแลตัวเองดีๆ อนาคตภายภาคหน้าก็ยังสามารถตั้งครรภ์ได้นางส่งหนูน้อยตระกูลเซิ่งพร้อมกับยาที่เหลืออยู่ในขวดให้ฮูหยินผู้เฒ่าเซิ่ง“ยานี้ดื่มวันละหนึ่งจิบ ติดต่อกันเจ็ดวัน ระหว่างนี้ก็อย่ากินอาหารย่อยยาก ทางที่ดีควรกินอาหารเหลวเบาๆ ไปก่อนนะเจ้าคะ”ตอนที่กู้หว่านเยว่มอบเนื้อหมูป่าให้เซิ่งจวิน ยังยื่นกระบอกน้ำให้เขาเพิ่มไปด้วย“ด้านในคือน้ำนม รอให้นานนานตื่นขึ้นมาแล้วค่อยให้นางดื่ม บำรุงร่างกาย”บุรุษอกสามศอกอย่างเซิ่งจวิน ซาบซึ้งมากเสียจนแทบจะหลั่งน้ำตาเขาระงับเสียงแหบห้าว พูดว่า “บุญคุณยิ่งใหญ่ไม่สิ้นเพียงคำขอบคุณ[footnoteRef:1] ท่าน... เมตตานี้ของคุณชายซูและแม่นางน้อยกู้ ข้าเซิ่ง จวินจำไว้ในใจแล้ว อนาคตมีคำสั่งใด ข้ายินยอมพร้อมรับใช้” [1: ความเมตตากรุณาที่ผู้อื่นมอบให้นั้นยิ่งใหญ่เกินไป ไม่อาจใช้เพียงคำขอบคุณตอบแทนได้หมด] เมื่อเห็นแววตาขอบคุณของคนตระกูลเซิ่ง กู้หว่านเยว่ก็พยักหน้า“จำคำที่เจ้าพูด
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 30
กู้หว่านเยว่ไม่รู้ว่าซูจิ่งสิงกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เมื่อได้ยินซูจิ่งสิงขอบคุณตน นางก็ยืมหัวข้อนั้นมาพูดต่อว่า“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ หากท่านต้องการตอบแทนข้าจริงๆ ก็รับปากข้าเรื่องหนึ่ง หากไปถึงเจดีย์หนิงกู่แล้วข้าอยากหย่า ท่านห้ามปฏิเสธนะเจ้าคะ”ตลอดทางมานี้ นางสามารถอยู่ร่วมกับซูจิ่งสิงไป แต่หากสุดท้ายยังเข้ากันไม่ได้ สุดท้าย นางก็ต้องใช้ชีวิตของตัวนางต่อคำพูดนี้ ทำให้ซูจิ่งสิงตกตะลึงนางมีความคิดจะหย่ากับเขาเช่นนั้นหรือ?หรือว่าที่สารลับบอกมาว่า นางมีคนในใจอยู่แล้ว นี่คือเรื่องจริงหรือ?หัวใจพลันหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล ซูจิ่งสิงมีความรู้สึกที่บอกไว้ถูกอยู่ในอก ตอบกลับอย่างแผ่วเบา “อืม”ทั้งสองนอนด้วยกัน แต่ต่างคนต่างความคิดยามรุ่งสางฟ้าเพิ่งสว่าง กู้หว่านเยว่ก็ตื่นนอนแล้วหลังจากถูกเนรเทศมาหลายวัน นางก็เริ่มมีนิสัยอย่างหนึ่งเพิ่มมา นั่นก็คือชอบตื่นเช้าถืออากาสตอนยังมีคนตื่นไม่มาก นางก็รีบไปที่ตีนผาก่อน แล้วแปรงฟันล้างหน้าด้วยน้ำแร่ที่ไหลมาจากรอยแตกในโขดหินเมื่อเงยหน้าขึ้น ก็ได้ยินเสียงสองเสียงดังออกมาจากในป่าคนที่เดินนำมาคือหลี่ซือซือ ต่อด้วยซูอวี่ที่ตามมาติดๆเสื้อผ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 31
นับตั้งแต่ออกเดินทางยามเช้า ซูจิ่งสิงก็ไม่พูดอันใดมากมายนัก จนกระทั่งตอนนี้ก็พักผ่อนไม่พูดจาแม้แต่ซูจิ่นเอ๋อร์ที่ไม่ใส่ใจอันใดก็สังเกตเห็นความผิดปกติของเขา“พี่ใหญ่ ท่านเป็นอะไรไป เจ็บแผลหรือ?”ซูจิ่งสิงไม่ตอบ เขายังคิดเรื่องขอหย่าที่กู้หว่านเยว่พูดไว้เมื่อคืนหางตามองเห็นกู้หว่านเยว่มาแล้ว รีบเบือนหน้าไปอีกทาง กลัวนางมองเห็นอารมณ์ของตนแต่คิดไม่ถึงกู้หว่านเยว่ได้ยินคำพูดของซูจิ่นเอ๋อร์แล้ว เดินตรงเข้ามาหยุดตรงหน้าเขา ต้องการเปิดเสื้อผ้าของเขาออก“เปิดบาดแผลให้ข้าดู”“ไม่จำเป็น!” ซูจิ่งสิงรีบกำบังมือของนางสบสายตาเจือความฉงนของกู้หว่านเยว่ เขาไม่เป็นธรรมชาติไปครู่หนึ่ง“ชายหญิงไม่พึงชิดใกล้ ภายภาคหน้าให้ข้าใส่ยาด้วยตนเองเถอะ”ครั้นเปล่งถ้อยคำนี้ออกมา ซูจิ่งสิงก็นึกเสียใจภายหลัง แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไป ครู่ต่อมาก็พูดคำนี้ออกไปแล้วหลังพูดจบ เขาชายตามองกู้หว่านเยว่ ลอบหวังให้นางปฏิเสธส่วนกู้หว่านเยว่หลังได้ยินจบแล้วก็ชะงักงันครู่หนึ่ง แต่นางกลับไม่ปฏิเสธ พยักหน้าตอบตกลงอย่างว่องไว“ได้ เช่นนั้นวันหน้าให้ท่านแม่ใส่ยาให้ท่านเถอะ รอบาดแผลหายดีแล้ว ข้าฝังเข็มผ่านเสื้อผ้าขอ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 32
กลับมองเห็นข้างครัวอาหารเลิศรสมีหอการค้าเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งหลัง ทั้งหลังนั้นมีเพียงหนึ่งหน้าจอใหญ่บนหน้าจอแสดงเงินทองและสมบัติล้ำค่าที่นางเก็บไว้ในระยะนี้ทั้งหมด“หอการค้ามีไว้ใช้ทำอันใด?” กู้หว่านเยว่ศึกษาอยู่นาน แต่กลับไม่พบว่าตกลงของสิ่งนี้มีไว้ใช้ทำอันใดกันแน่ผู้ดูแลระบบรีบอธิบาย “หอการค้าก็คือช่องทางขายสินค้าอย่างหนึ่ง เจ้านายสามารถวางสินค้าที่กักตุนไว้ในมิติวิเศษบนช่องทางขายสินค้านี้ได้”กู้หว่านเยว่คิดคล้อยตาม ฟังดูแล้วไม่เลวนางปล้นของมามากเกินไป ของบางอย่างใช้ไม่ได้ขายก็ไม่ได้ สามารถวางขายบนช่องทางขายสินค้านี้ได้พอดีกู้หว่านเยว่แตะหน้าจอแสดงผล พบว่านี่คล้ายช่องทางการขายสินค้าออนไลน์เสียนอวี๋ ผู้ใช้งานทั้งหมดบนหน้าจอล้วนคือผู้เดินทางทะลุมิติมาพร้อมระบบวิเศษหลากหลายรูปแบบสิ่งของบนนั้น มากมายละลานตา นับไม่หวาดไม่ไหวกู้หว่านเยว่สมัครใช้งานบัญชีก่อน จากนั้นเลือกวางเก้าอี้ไม้หลีฮวาจากกองสินค้าที่กักตุนไว้เข้าไปหนึ่งตัวทว่าหลังวางลงไปแล้ว เก้าอี้ของนางมิได้ถูกขายไปในทันทีกู้หว่านเยว่เองก็ไม่รีบ เปิดหอการค้าดู จากนั้นก็กลับออกจากมิติวิเศษภายในหอการค้า นางพบว่าผักป่า
Latest chapter
