บทที่ 147

กู้หว่านเยว่บอกเล่าคำพูดของแม่นมหลู่ให้เขาฟัง

“ส่วนมากเป็นญาติพี่น้องของขุนนางในราชสำนัก”

แต่ญาติพี่น้องของขุนนางในราชสำนักนั้นมีมากมาย ทั้งสองยังเดาไม่ถูกว่าฮูหยินน้อยเป็นคนของสกุลไหนกันแน่

“เลิกคิดเถอะ ข้าคิดว่าพรุ่งนี้ฮูหยินน้อยตื่นขึ้นมาต้องมาตามหาข้าอีกแน่ ถึงตอนนั้นก็จะรู้เอง ตอนนี้เราเข้านอนกันเถอะ”

กู้หว่านเยว่หาวนอน การทำคลอดนั้นเหน็ดเหนื่อยมาก

และนางยังอยากอาบน้ำอีกด้วย กลิ่นคาวเลือดบนร่างกายแรงเกินไป กู้หว่านเยว่ขึ้นเกวียนลาแล้วกระดิกนิ้วเรียกซูจิ่งสิง

“ท่านขึ้นมาสิ”

ซูจิ่งสิงนิ่งไปชั่วครู่แล้วปีนขึ้นมา กู้หว่านเยว่ดึงฟูกขึ้นมาคลุมตัวทั้งสอง

“เจ้า...” ติ่งหูของซูจิ่งสิงแดงระเรื่อ “เจ้าจะทำอะไรน่ะ?”

หรือว่าจะนอนร่วมเตียงเดียวกับเขา? แม้ว่าทั้งสองจะมีความสัมพันธ์ฉันผัวเมียกันมานานแล้ว แต่คืนนั้นต่างไม่มีสติทั้งคู่ ตอนนี้มันยังเร็วเกินไปหน่อย...

“ข้าจะไปอาบน้ำในมิติ ท่านช่วยกำบังให้ข้าหน่อย”

กู้หว่านเยว่เหลือบมองติ่งหูของซูจิ่งสิงด้วยความสงสัย หยิบหมอนออกมาใบหนึ่งยัดลงในอ้อมแขนของซูจิ่งสิงเพื่อเป็นตัวแทนของนาง ก่อนจะวิ่งเข้าไปในมิติ

ซูจิ่งสิงกอดหมอนสีชมพูไว้ในอ้อมแข