บทที่ 1243

“ไป”

เมื่อซูจิ่งสิงเห็นใบหน้าของกู้หว่านเยว่แดงไปหมดเพราะความหนาวเย็น ก็รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก รีบเร่งหาเมืองเล็ก ๆ สักแห่งเพื่อหลบลมและหิมะ

เมื่อทั้งสองมาถึงเมืองเล็ก ๆ ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว เนื่องจากฟ้ามืดเร็ว ในเวลานี้แทบทุกบ้านเรือนล้วนปิดประตู บนถนนก็ไม่มีผู้คนสัญจรมากนัก

“ซี้ด แม้แต่วิญญาณสักตนก็ไม่มี”

จะเห็นได้ว่า เมืองเล็ก ๆ แห่งนี้เป็นสถานที่ที่ล้าหลังและยากจนมาก

ทั้งสองค้นหาจนทั่ว ในที่สุดก็พบโรงเตี๊ยมที่สร้างขึ้นอย่างเรียบง่ายแห่งหนึ่ง

“ยังมีห้องว่างไหม?”

ซูจิ่งสิงช่วยปัดหิมะออกจากตัวกู้หว่านเยว่ ทั้งสองก้าวเข้าไปสอบถาม

เจ้าของเป็นหญิงวัยกลางคน นางจ้องมองทั้งสองครู่หนึ่ง เผยความประหลาดใจออกมาในแววตา พลางบ่นพึมพำ

“ทำไมช่วงนี้มีคนต่างถิ่นมากันมากมาย มุ่งหน้าไปยังภูเขาน้ำแข็งนิลกันสินะ”

กู้หว่านเยว่แววตาระยิบระยับ

“เถ้าแก่ ท่านบอกว่าช่วงนี้มีคนต่างถิ่นมากันมากมาย เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

“หลายวันนี้มากันสองสามระลอกแล้ว ไม่ใช่คนจากเมืองน้ำแข็งนิลของเราเลย”

เจ้าของก็ถือว่าใจดีเช่นกัน อธิบายให้ทั้งสองฟัง

“ได้ยินมาว่าช่วงก่อนหน้านี้มีนายพรานคนหนึ่งเข้าไปในภูเขาน้ำแข็งนิล ป