Mag-log inShare
สำนึกผิดทันไหม
Huling Na-update:
2025-01-16 07:24:25
Kaugnay na kabanata
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม
บ้านอ้าย“ท่านตาใบหน้าของข้า” อ้ายหลงปิงเอ่อ ยิ้มบางๆ“อย่าถามเลยว่าข้าใช้วิธีไหนหากแต่เพื่อเจ้าแล้ว ไม่ว่าจะวิธีไหนจะต้องถูกคัดกรองมาเพื่อเจ้าแล้ว” ซีหรูยิ้มน้อยๆ ผ้าป่านสีขาวปิดที่ใบหน้าข้างซ้ายบัดนี้ขาวสะอาดไม่มีเลือด ซึมออกมาแล้ว“สองวันผ่านไปอาการดีขึ้นจริงๆ ยาที่ข้าปรุงขึ้นด้วยมือตัวเองใช้ได้ดีใช่ไหมโม่กู๋”“นั่นสินะปกติแล้วอ้ายหลัวทำอะไรก็มักจะผิดพลาดเสมอมาครั้งนี้ปรุงยาได้ดีทีเดียวจะเห็นว่าใบหน้าของหลานสาวซีหรูขอเราไม่แดงระบมแบบนี้แสดงให้เห็นว่าทุกอย่างกำลังเข้ารูปเข้ารอยอีกไม่กี่วันก็จะเปิดผ้าป่านที่ปิดแผลไว้ออกดูเสียทีว่าใบหน้าที่อ้ายหลัวจงใจเสริมแต่งจะงดงามแค่ไหน”“ดื่มยาเสียซีหรูหลานตา ตารับรองว่าไม่เกินหนึ่งสัปดาห์เราจะต้องเปิดผ้าที่ปิดใบหน้าเจ้าออกๆ ได้เสียที”“จริงสิข้ามีเรื่องจะบอกมันสำคัญมาก”“พูดมา” อ้ายหลัวปิงเอ่ออยากจะรู้ในสิ่งที่โม่กู๋กำลังจะพูด“ข้าไปที่ตลาดไปซื้อพวกวัตถุดิบมาทำอาหารบำรุงร่างกายซีหรูทว่ากลับพบคนของจวนอ๋องทั้งสองจวน จวนหนึ่งถือรูปวาดของซีหรูถามไถ่คนในตลาดเพื่อหาเบาะแสอีกคนจวนเดินสำรวจและยังไถ่ถามลักษณะของคนแปลกๆที่ผ่านทางข้าเลยรีบหลบ และกลับมาที่น
Huling Na-update : 2025-01-18ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 งดงาม
สองสัปดาห์ผ่านไป“ท่านอ๋องยังไม่เลิกล้มความคิดที่จะตามหาชายารองอีกหรือ” หยางฟางหรานยืนประจันหน้า กับชินหวางอ๋อง“เจ้าอยู่ที่นี่ได้ตามสะดวกข้าจำต้องหานางให้พบ”“แต่ท่านอ๋องสองสัปดาห์แล้วท่านอ๋องยังไม่พบนางป่านนี้นางคงไม่เหลือความดีอะไรให้คิดถึงอาจถูกโจรป่าหรือพ่อค้าทาสจับตัวไปทำมิดีมิร้ายไปนานแล้ว หรือนางอาจตายไปแล้วก็ได้”“ยังไม่พบศพนางจึงไม่อาจกล่าวเช่นนั้นได้ข้าขอประทานอนุญาตยกทัพตามหานางใต้เท้าเสิ่นเองก็รอทั้งวันทั้งคืนว่าข้าจะพบนางแต่จนป่านนี้ยังไม่มีเบาะแส จะให้เลิกตามหาคงไม่ได้”“ฟางหรานเอาใจช่วยท่านอ๋อง พบหรือไม่พบชายารองของท่านอ๋องล้วนเป็นเรื่องดี หากพบนางก็ให้นางกลับมาอยู่ที่นี่ท่านอ๋องก็คงไม่ถือสาเรื่องที่นางหายไปหลายวันไม่รุ้ว่าไปพบเจออะไรมาบ้าง แต่หากไม่พบนาง เรื่องการแต่งงานของเราคงจะลุล่วงในไม่ช้าสิ่งที่เราสองคนคาดหวังไว้ก็คงมาถึงเร็วขึ้น แต่ยามค่ำคืนที่จวนอ๋องเงียบเหงาฟางหรานเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เจ้าของบ้านก็ไม่อยู่ต้อนรับคล้ายไม่เต็มใจให้ฟางหรานมาที่นี่” หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงยินดีที่จะได้แต่งกับฟางหรานเร็วขึ้นแต่ตอนนี้ทำไมเขารู้สึกว่ามันมีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง หรือเขา
Huling Na-update : 2025-01-21ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ท่านตา
“ไม่ควรๆ เราควรจะให้นางกลับไปแต่ไม่ใช่ให้ยืนเคียงข้างหากแต่ให้อ๋องรูปงามคนนั้นเสียดายหลานของเราฮะฮะฮะฮ่าาาาข้าล่ะอยากจะเห็นอ๋องผู้ได้พลอยคนนั้นที่ไม่อาจรักษาของมีค่าแต่กลับมองข้าม” พูดเองแย้งเองโม่กู๋ยิ้มสาใจ“นายท่านขอรับจวิ้นหวังขอเข้าพบคารวะท่าน” เสียงบุรุษรับใช้ประสานมือหน้าห้อง“อืมมมเสวี่ยเต๋ออ๋องอย่างนั้นหรือช่างรอบคอบจริงๆ มาถึงนี่แต่ไม่ละเลยที่จะคารวะข้า โม่กู๋ท่านอยู่ที่นี่กันไม่ให้ใครเข้ามาสอดแนมเราไม่อาจรู้ได้ว่าใครมาร้ายมาดีเรื่องใบหน้างดงามของซีหรูจำต้องเก็บไว้เป็นความลับเพื่อทดสอบใจคน” ซีหรูก้มหน้า“ท่านตาแต่ซีหรูหาสนใจเรื่องนี้ไม่จะชอบหรือจะจริงใจหรือไม่ซีหรูก็คงต้องปล่อยเขาไป”“ไม่ได้พรุ่งนี้ข้าส่งเจ้าที่จวนอ๋องไร้พ่ายเรื่องแบบนี้ยอมได้หรือจะชายาหรือชายารองให้ชินหวางอ๋องพูดมาให้ชัดเจนไม่อย่างนั้นข้าจะให้เจ้าหย่ากับเขาแล้วหาสามีที่ดีๆ จริงใจแต่งเจ้าเสีย”“ท่านบังคับหลานสาวก็ไม่ถูก เอาแบบนี้เราจะไม่ใจร้ายช่วงเวลาสามเดือนต่อจากนี้มาพนันกันว่าชินหวางอ๋องจะหย่าหรือไม่หย่าจะดีกว่า” โม๋กู่หาทางออกซีหรูถอนหายใจยาวท่านตาทั้งสองเล่นอะไรกัน“ดีข้าชอบพนัน ซีหรูเจ้ายอมตาหน่อยช่วย
Huling Na-update : 2025-01-24ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 สงครามประสาท
“ไม่เห็นหรือไรว่านางมีข้าสองคนคอยปกป้องคุ้มครองนาง จะบอกว่าไม่ปลอดภัยอย่างไร” โมกู๋ที่ได้ยินกิตติศัพท์ของชินหวางอ๋องที่อยากจะแต่งชายาเอกจนตัวสั่นมาไม่น้อยเริ่มสร้างอคติขึ้นในใจ“ชินหวางอ๋องมิบังอาจแค่เพียงเห็นว่าพบนางครั้งแรกในรอบหลายวันก็ควรถามสารทุกข์สุกดิบ นางหายไปไม่ใช่ไม่ห่วง อย่างน้อยก็คนเคยร่วม แท่นนอน” ปากคอยังเราะร้ายเช่นเดิม อ้ายหลัวปิงเอ่อส่ายหน้าไปมา“อืมมมไม่ผิดจากที่เคยได้ยินมาจริงๆ” อ้ายหลัวปิงเอ่อหมายถึงอุปนิสัยของชินหวางอ๋องที่เคยได้ยินมาว่าไม่เคยยอมใคร“ห่วงแต่ทว่าให้อาศัยที่ท้ายจนราวกับสาวใช้” โม่กู๋พูดขึ้น“นั่นสินะท่านตาทั้งสองท่านไม่ลองถามหลานของท่านว่าห้องของข้าไม่ดีไม่อุ่นตรงไหนนางจึงแยกห้องไปยังห้องรกๆ ที่ท้ายจวน” พูดจาแก้ต่างได้รวดเร็วแทบไม่ต้องคิด ซีหรูเม้มปากแน่น“หวังว่าคราวหน้าคราวหลังคงจะไม่มีเรื่องเช่นนี้อีก” อ้ายหลัวปิงเอ่อช่วยแก้ต่างให้“อ่อไฉหานเสี่ยวอูของบรรณาการที่ข้าเตรียมมาคารวะท่านตาเล่าให้คนขนมาที่นี่ให้ท่านตาเชยชม” อ้ายหลัวปิงเอ่ออมยิ้ม“มีของบรรณาการด้วยหรือ”“เล็กน้อยขอรับ เพียงแค่ชาดี กำยานดี และอาหารทะเลตากแห้งอย่างหอยเป๋าฮื้อ และสาหร่ายทะเ
Huling Na-update : 2025-01-25ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ปากบอกไม่ชอบจึงแกล้งตลอดเวลา
“ขอบคุณ ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยถอยออกไปห่างๆ ไม่ต้องมาแสดงท่าทีว่าใส่ใจ” ชินหวางอ๋องยิ้มมุมปาก“ไม่ได้พิศวาสเจ้าหรอกนะใบหน้าที่ไม่งดงามนั่นมองอย่างไรก็ไม่น่าเข้าใกล้แต่เพียงแค่อยากให้เสวี่ยเต๋ออ๋องรู้ว่าของของข้าแม้ข้าจะไม่คายไม่กลืนแต่ก็ไม่ให้ใคร” ซีหรู ก้าวขึ้นไปบนเกี้ยวด้วยสีหน้าเฉยชา ชินหวางอ๋องยิ้มมุมปาก“เคลื่อนเกี้ยววววว” เสวี่ยเต๋ออ๋องควบม้าตามไปติดๆ สองตามองตามเกี้ยวหลังใหญ่ไปจนลับตา“ก็ไม่ได้แย่นะหลานเชยของท่านดูๆ ไปก็เหมือนจะ ไหน้ำส้มแตกแต่แสร้งว่าไม่รู้สึกอะไร ความจริงแล้วคนใกล้กันมากๆ ไม่รักก็ต้องรักจนได้สักวันหลานสาวของเราก็ใช่ว่าจะไม่น่ารักนางมีอุปนิสัยน่าเอ็นดูไม่น้อยชินหวางอ๋องหากมองข้ามเรื่องใบหน้าอัปลักษณ์ของนางไปเสียก็จะหลงเสน่ห์ซีหรูของเราได้ไม่ยาก และยิ่งวันไหนที่รู้ว่าซีหรูของเราไม่ได้อัปลักษณ์ใบหน้าตอนนี้ไม่ยิ้มสะกดใจยามแย้มยิ้มสะกดวิญญาณ ชินหวางอ๋องจะต้องอกแตกตายแน่ๆ”“อย่าเพิ่งฟันธงสงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหารมีเวลาอีกตั้งสามเดือนระหว่างนี้เรามาวางแผนการป่วนๆ เพื่อให้สองคนนั้น มีโอกาสให้หลานสาวของเราตัดสินใจง่ายขึ้นดีไหมข้าเข้าวังหลวงครั้งนี้ตั้งใจเข้าเฝ้าฝ่าบ
Huling Na-update : 2025-01-27ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 อาบน้ำ
ดึงมือซีหรูยังกระโจมใหญ่ที่กลางเสร็จหมาดๆ“เตรียมน้ำอุ่นหรือยัง” เสี่ยวอูวิ่งมายืนเสนอหน้า“เรียบร้อยแล้วขอรับเชิญท่านอ๋องขอรับ”“ใครบอกว่าเป็นข้า วันนี้ต้องเตรียมน้ำอุ่นถึงสองถังตอนนี้สำหรับชายารอง อีกสักประเดี๋ยวก็เป็นของข้า”“ไม่อาบเสียด้วยกันเล่าขอรับแช่ด้วยกันไปเลยสามีภรรยา เสี่ยวอูจะได้ไม่ต้องเหนื่อยสองรอบ”“เสี่ยวอู เหนื่อยมากไหม” ชินหวางอ๋องถามยิ้มๆ“ขอรับเดินทางก็เหนื่อยแล้วขอรับต้องเตรียมน้ำอุ่นสองรอบยิ่งเหนื่อยเข้าไปใหญ่”“ดีมากอย่างนั้นหลังจากที่จัดการกับน้ำอุ่นเสร็จแล้วไปนั่งย่างไก่หอมๆ มาให้พระชายารองด้วย” เสี่ยวอูอ้าปากค้างแต่เหมือนเพิ่งจะนึกอะไรได้ยกมือขึ้นประสานกันตรงหน้า“ขอรับเสี่ยวอูผิดไปแล้วขอรับ” เสร็จแล้ววิ่งแน่บ ซีหรูถอนหายใจยาว“ข้าดูต้นทางเจ้าเข้าไปอาบน้ำเดินทางรอนแรมแช่น้ำอุ่นจึงจะสบาย” ซีหรูกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น“ไม่อยากให้ท่านดูต้นทางนี่ ไม่มีคนอื่นหรือ”“คนอื่นเจ้ามองรอบๆ ตัวสิที่นี่มีแต่ทหารที่ห่างบ้านห่างฮูหยินมานาน จะมีใครที่คิดดีไม่คิดชั่วบ้างอ่อหรือคิดว่าใบหน้าอัปลักษณ์แล้วจะไม่มีใครคิดทำอะไรเจ้าคนเขาอายุ80-90เขายังถูกข่มเหง เจ้าที่อ้อนแอ้นอรชรขนาดนี้
Huling Na-update : 2025-01-29ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ไม่ได้เอาใจนางเลยจริงจริ้งงง
“ก็ท่านพูดเองนี่ว่า ค่ายแห่งนี้ไม่มีใครที่ไว้ใจได้” ชินหวางอ๋องมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าร่างอ้อนแอ้นยามเปียกปอน ทำเอาใจของชินหวางอ๋องเต้นโครมคราม “แต่ไม่ใช่ที่นี่ข้าอยู่ตรงนี้จะต้องกลัวอะไรอีก”“ก็กลัวท่านนั่นแหละน่ากลัวยิ่งกว่าใครทั้งหมด” บ่นพึมพำ“ถอดอาภรณ์เปียกปอนนั่นออกเสีย” ถอดเสื้อคลุมออกตั้งใจจะสวมให้ซีหรูวิ่งแน่บออกมาด้านนอก ดึงผ้าห่มมาห่มคลุมทั้งตัวจนมิด“ท่านออกไปก่อนข้าจัดการตัวเองไม่ถึงครึ่งชั่ว ยาม” ออกปากไล่ ชินหวางอ๋องถอนหายใจส่ายหน้าไปมา“รีบถอดอาภรณ์เจ้าเสียจะป่วยไข้การเดินทางรอนแรมระยะทางยาวไกลหากป่วยไข้จะยิ่งลำบาก”ซีหรูพยักหน้าหงึกหงักชินหวางอ๋องหันหลังก้าวเดินออกไป“รีบหน่อยข้ารอเสวย” ยังไม่วายสำทับเบาๆซีหรูถอนหายใจยาว ยกมือขึ้นลูบที่แก้มข้างซ้ายรู้สึกว่าแผ่นหนังยังอยู่ดีไม่ได้เป็นอะไรก็ค่อยๆ ถอนลมหายใจอย่างโล่งอก“เกิดอะไรขึ้นขอรับ”“ไม่เกิดอะไรขึ้นห้ามชะโงกเข้าไป” ชินหวางอ๋องส่งเสียงห้าม เสี่ยวอูที่ทำคอยืดคอยาว “เมื่อครู่ท่านอ๋องเสวี่ยเต๋อนำไก่ย่างหอมกรุ่นมาให้พระชายารองด้วยตัวเอง และท่านองครักษ์ไฉ่หานก็นำไก่ย่างหอมกรุ่นมาฝากข้าให้มอบให้กับพระชายารอง” คิ้วค
Huling Na-update : 2025-01-31ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 แย่งชิง
“จะนอนตรงไหนข้าให้เจ้าเป็นคนเลือกก่อน”“ตามธรรมเนียมแล้วชายาต้องนอนตรงไหนเล่า”“หืมนี่เจ้ายอกย้อนข้าหรือไรเราสองคนแม้แต่เป็นสามีภรรยากันแล้ว แต่เจ้ากับข้าเราก็ไม่เคย อุ่นเตียงสักครั้ง”“นอนตรงนี้ ข้าจะนอนตรงนี้” ชี้มือไปที่พื้นด้านล่างแล้วเดินไปขนเอาผ้าห่มมากองไว้กับพื้นเฉิงซีหยวนคว้าข้อมือซีหรูให้ลุกขึ้นยืน“ต้องการให้คนอื่นครหาข้าหรือว่าอยากให้เสวี่ยเต๋ออ๋องที่คอยส่งคนสอดแนมได้เห็นว่า เจ้ากับข้าไม่ได้ร่วมแท่นนอนกันเช่นนั้นหรือ” ซีหรูถอนหายใจเดินไปทรุดกายลงบนแท่นนอน เอนกายลงห่มผ้าหัวจรดเท้ามิดชิด“ไม่พอใจข้าก็ พูดมาได้นะเพราะอย่างไรเราก็ร่วมหัวจมท้ายกันแล้วข้ารับฟังทุกอย่าง” ซีหรูหลับตานิ่งไม่พูดโต้ตอบ“บางทีข้าก็คิดว่าฝ่าบาท คิดถูกนะที่ให้ข้าแต่งกับเจ้า เพราะอย่างไรเสียข้าก็ไม่ได้ใจร้ายเพียงนั้นแค่อยากจะแต่งชายาเอกอย่างหยางฟางหราน”พูดถูกหยางฟางหรานได้สนิทปากทั้งที่ซีหรูนอนอยู่ตรงนั้น“ช่างท่าน” ซีหรูอดที่จะพูดแทรกขึ้นไม่ได้“เจ้าจะโกรธข้าทำไมในเมื่อ หากเจ้าหย่ากับข้าเสียบางที่ฝ่าบาทอาจเข้าใจในสิ่งที่เราสองคนถูกกดดัน เจ้าเองก็อยากจะกลับไปสานสัมพันธ์กับจวิ้นหวังอยู่แล้วข้าเองก็มีฟาง
Huling Na-update : 2025-02-01
Pinakabagong kabanata
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ข้ามาช่วยแล้วหลานเขย
เสียงกีบม้าเกือบยี่สิบตัว กระทบพื้นดังสนั่น พร้อมเสียงร้องตะโกนระงม"โครมๆๆๆ!" เกี๊ยวหรูหราที่เคลื่อนตัวอยู่กลางทางระเบิดพังลงแทบในพริบตา เศษไม้ปลิวว่อนกลางอากาศ กลุ่มมือสังหารราวยี่สิบคนในชุดดำทะยานพุ่งเข้าล้อมกรอบอย่างรวดเร็ว ดวงตาแต่ละคู่ฉายแววสังหารเยียบเย็นไร้ปรานี“ฆ่า…เสิ่นซีหรู”ชินหวางอ๋องเบี่ยงตัวออกจากเศษซากเกี๊ยวที่กำลังถล่ม มือหนึ่งฉวยคว้าข้อมือบางของซีหรูมากำไว้แน่น เสียงคำรามต่ำหลุดออกจากลำคอเขา"อารักขาชายาข้า! ไฉ่หาน ไม่ต้องห่วงข้า อารักขาพระชายา!!"คำสั่งเปี่ยมด้วยอำนาจและเด็ดขาดโดยไม่ลังเล ชินหวางอ๋องใช้ร่างสูงใหญ่ของตนเองโอบล้อมร่างบางไว้เต็มที่ แผ่นหลังกว้างตั้งตรงรับคมมีดที่ฟาดมาโดยตรงแทนซีหรู เขาขยับตัวอย่างรวดเร็วราวกับเสือโคร่งที่กำลังปกป้องลูกน้อยเสียงใบมีดเสียดแทงผิวเนื้อดัง “ฉึบ!” เลือดสดพุ่งซึมออกจากบาดแผลลึกบนบ่ากว้างของเขาทันที แต่เขากลับไม่แม้แต่จะร้องครวญสักคำ เพียงยิ่งกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น"ท่านอ๋อง!" ไฉ่หานร้องด้วยความตกใจ ทะยานเข้าต่อสู้กับมือสังหารอีกทาง เสี่ยวอูที่รีบวิ่งเข้ามาขวางมือสังหารที่ตั้งใจพุ่งเข้าหาซีหรูชินหวางอ๋องเบี่ยงตัวหลบการโจ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ลอบสังหาร
“ไปเถิด ไปในที่ที่เจ้าจะมีความสุข...ท่านอ๋องจะดูแลเจ้าและลูกของเขาข้าเชื่อเช่นนั้น” เขากระซิบด้วยน้ำเสียง จริงจัง ซีหรูเงยหน้าขึ้นมองดวงตาอบอุ่นของผู้เป็นบิดาน้ำตาไหลรินเงียบๆ ก่อนจะโผเข้ากอดร่างสูงใหญ่นั้นอย่างแนบแน่นชินหวางอ๋องยืนนิ่งปล่อยให้นางได้กล่าวลาไม่มีคำเร่งเร้า ไม่มีการเร่งรัดเมื่อซีหรูปล่อยมือออกในที่สุด ชินหวางอ๋องจึงโอบรัดเอวบางของนางอย่างอ่อนโยน พาขึ้นเกี๊ยวที่เตรียมไว้ก่อนจาก เสิ่นกวงหลิวตะโกนตามหลังมาเสียงหนักแน่นว่า “ดูแลตัวเองให้ดีนะ เจ้าตัวน้อยในท้องนั่นก็ด้วย!”ซีหรูหันกลับไปส่งยิ้มทั้งน้ำตา ขณะที่ชินหวางอ๋องโอบไหล่นางแน่นขึ้นอย่างให้กำลังใจเกี๊ยวค่อยๆ เคลื่อนออกจากประตูบ้านเสิ่นอย่างเงียบงัน มีเพียงเสียงสายลมอ่อนๆ พัดผ่าน และดวงใจสองดวงที่ค่อยๆ เริ่มผูกพันกันลึกซึ้งยิ่งขึ้น"ตั้งแต่นี้ไป... ข้าจะไม่ให้เจ้าต้องเสียน้ำตาเพียงลำพังอีก" เสียงกระซิบของชินหวางอ๋องดังอยู่ข้างหูนาง แผ่วเบาแต่หนักแน่นราวกับคำสัตย์สาบานซีหรูกัดริมฝีปากน้อยๆ พยักหน้าช้าๆ ซบใบหน้าไว้กับอกกว้างที่แสนอบอุ่น รู้แน่แล้วว่าต่อจากนี้ ไม่ว่าจะมีพายุลูกใดในชีวิต ซีหรูก็จะไม่ต้องเผชิญมันเพียง
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 กลับบ้านของเรา
ข่าวคราวจากคุกหลวงถูกนำมาส่งถึงมืออย่างรวดเร็ว ฮูหยินรองเสิ่นสวี่เหยียน...เสียชีวิตแล้วชินหวางอ๋องยืนนิ่งงันอยู่หน้าหน้าต่างบานใหญ่ในเรือนพัก ลมเย็นพัดชายเสื้อคลุมยาวของเขาไหวสะบัด แต่ชินหวางอ๋องกลับนิ่งเหมือนรูปสลัก ดวงตาคมลึกนั้นจ้องมองไปยังความว่างเปล่าอย่างครุ่นคิด"นางเลือกทางนี้เอง...หรือว่ามีใครทำให้นางต้องสิ้นชื่อกันแน่" เสียงทุ้มต่ำพึมพำแผ่วเบา“ท่านอ๋องเราจะทำอย่างไรต่อไปดี” เสี่ยวอูถามขึ้นสีหน้าเป็นกังวลไม่น้อย“พรุ่งนี้ข้าจะพาซีหรูเข้าถวายพระพรฝ่าบาทบอกเล่าเรื่องใบหน้าที่งดามและการที่ชายาของข้ากำลังตั้งครรภ์ส่วนเรื่องไฟไหม้บ้านเสิ่นเมื่อหลายปีที่แล้วคงต้องให้ฝ่าบาทตัดสินใจว่าจะจัดการอย่างไร”เขาแค่รู้สึกว่ามีบางอย่างปิดปกติกับความตายของสวี่เหยียน หากแต่รู้ดีว่าความเคลื่อนไหวต่อจากนี้จะซับซ้อนกว่าที่เคย เงามืดเบื้องหลังคงไม่ยอมปล่อยมือ แต่เหนือสิ่งอื่นใด...สิ่งที่เขาเป็นห่วงที่สุดคือซีหรู กับเด็กในครรภ์น้อยๆ ที่กำลังเติบโตในกายของนางตอนนี้เขาเองไม่อาจวางใจใครให้ปกป้องซีหรูและลูกในท้องได้นอกจากตัวเขาเอง"เสี่ยวอูเตรียมเกี๊ยว!" เขาออกคำสั่งเสียงหนักแน่น องครักษ์ที่คอยเฝ้าอ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ลาก่อนสวีเหยียน
สวี่เหยียนถูกล่ามโซ่ไว้ในความมืด…นั่งอยู่มุมห้องขัง ใบหน้าซูบซีด มีเพียงเปลวแสงจากโคมเล็กหน้าห้องที่ส่องผ่านช่องไม้พาดมาให้เห็นดวงตาของนางยังเปล่งแสงแห่งความหวังแม้เพียงเล็กน้อย“พี่สาวท่านช้าอยู่ใยข้ารออยู่ข้าเชื่อว่ามีท่านเพียงคนเดียวที่จะไม่มีทางปล่อยให้ข้าต้องตาย”เสียงประตูเหล็กดังแกรกกรากนางสะดุ้งน้อยๆ พลางรีบยกมือขึ้นลูบผมที่ยุ่งเหยิงเพื่อแต่งกายให้ดูดีที่สุดด้วยความดีใจทหารยามสองคนพาร่างเล็กๆ ของขันทีคนหนึ่งเดินนำหน้าเข้ามา หัวใจของนางเต้นแรง เมื่อเขาแสดงตราสัญลักษณ์เล็กๆ ที่ซ่อนไว้ใต้แขนเสื้อ เป็นตราฝังหยกแกะสลักลายบุปผาโบกไหว สัญลักษณ์เฉพาะของ “ฮองเฮาอี้หราน”"ฮองเฮาทรงหวงใย ท่านไม่น้อยขอรับ" ขันทีคุกเข่าลง เสียงแผ่วเบาแต่อบอุ่นดั่งน้ำซึมในผืนดินแห้งแล้ง“ทรงฝากข้ามาบอกว่า… ทรงจะส่ง ยาจำศีล มาให้…คืนนี้… ก่อนยามซวี (ประมาณสามทุ่ม) ” เขากระซิบเบาๆ อี้หรานลิงโลดในใจ"หลังดื่มยานั้นแล้ว ท่านจะดูเหมือนสิ้นใจจริง ไม่มีชีพจร ไม่มีลมหายใจ จะไม่มีใครกล้าแตะร่างท่านจนกว่าจะถึงยามเฉินของวันถัดไป (เช้าตรู่) เราจะพาท่านออกมาแล้วทุกอย่างก็จะเป็นความลับ"สวี่เหยียนเบิกตากว้าง น้ำตาเอ่อขึ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ใกล้จบลงแล้ว
หยางฟางหรานยืนอยู่กลางห้อง ท่ามกลางความเงียบ มีเพียงแววตาของบิดาหยางซูซิน ผู้เป็นขุนนางใหญ่ที่ทอดมองมาอย่างเคร่งเครียด“เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าผู้ใดถูกคุมตัวไปในวันนี้ฟางหราน”เสียงของเขาเย็นเฉียบ คล้ายกำลังสอบถาม…แต่แท้จริงแล้วคือคำกล่าวหาอ้อม ๆฟางหรานกัดริมฝีปากแน่น ปรายตามองบิดาก่อนตอบเสียงแผ่ว“ฮูหยินรองสวี่เหยียน…”“และเจ้าเอง” น้ำเสียงของหยางซูซินทุ้มต่ำ “เจ้าก็รู้ดีว่าถ้านางเปิดปากขึ้นมาเมื่อไร ชื่อของเจ้าจะเป็นชื่อถัดไปที่ถูกเรียกและถูดคุมขัง”ฟางหรานเม้มริมฝีปาก สะบัดชายแขนเสื้อแล้วนั่งลงบนเบาะอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ ใบหน้าที่เคยงดงามอ่อนหวานบัดนี้กลับมีดวงตาแข็งกร้าว“แล้วท่านพ่อคิดจะปล่อยให้ข้าถูกลากไปเหรอ ปล่อยให้ท่านอ๋องจองจำข้าหรือ” “ปล่อยให้ซีหรูหญิงอัปลักษณ์คนนั้นได้หัวเราะเยาะข้า ทั้งๆ ที่ข้าต่างหากที่ควรอยู่เคียงข้างท่านอ๋องในตอนนี้เป็นชายาเอกอย่างที่ตั้งใจไว้เพราะนางแพศยาคนนั้นคนเดียว”แววตาของบิดาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เป็นประกายบางอย่างระหว่างความห่วงใยและไม่พอใจ“เจ้าลืมสิ่งที่พ่อเคยพูดไปแล้วหรือ บิดาของนางเป็นฝ่าบาทที่ส่งเสริม และยังตั้งใจที่จะกีดกันเจ้า เป็นพ่อที่วางรากฐ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ซุนเจอหนี่2
เสียงดาบปะทะหอกดังสนั่นทั่วแนวรบ เลือดร้อนสาดกระเซ็นบนผืนหิมะขาวจนแดงฉาน ซุนเจอหนี่ในชุดเกราะสีเข้มเปรอะเลือด ยืนหยัดอยู่กลางสมรภูมิ ท่ามกลางลูกธนูที่ยังโหมใส่ไม่หยุด"แม่ทัพ! เราเสียแนวรบตะวันตกแล้ว ขอรับ!" เสียงเหยียนชารีบรายงาน ใบหน้าของเขานั้นทั้งห่วงใยและตื่นตระหนกซุนเจอหนี่กัดฟันแน่น มือที่กำดาบสั่นเล็กน้อยเพราะเสียเลือดมากเกินไป กำลังจนหมดแรงลงเช่นกัน"พวกจะตายก็ควรตายเพราะปกป้อง"เค้นเสียงพูดเบาๆ ปลายเสียงขาดห้วง แต่แววตายังไม่ยอมแพ้“ท่านแม่ทัพ องค์หญิงอถอยก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” เหยียนชาเตือนด้วยความหวังดี”“ไม่มีทางข้าจะไม่ทิ้งด่านหน้าแห่งนี้เด็ดขาด”“แต่ท่านแม่ทัพเราพ่ายแล้ว” เหยียนชาพูดด้วยน้ำเสียงขมขื่นทันใดนั้นเสียงฝีเท้าม้านับร้อยดังขึ้นจากแนวป่าด้านหลังกองทหารที่บาดเจ็บล้มตายภายใต้การนำของซุนเจอหนี่ ซุนเจอหนี่หันขวับความรู้สึกตึงเครียดกับความคิดว่านั่นอาจเป็นทัพเสริมของศัตรู แม่ทัพหม่าเซินเลิกคิ้วสูงธงรบที่ชักขึ้นสูงบ่งบอกว่าเป็นธงของต้าเซี่ยด้านซุนเจอหนี่"ทัพนั่นของใครกัน!" หนึ่งในแม่ทัพรองตะโกนถาม สีหน้าเต็มไปด้วยความหวั่นเกรงซุนเจอหนี่เบิกตากว้างเล็กน้อย ธงมังกรเงิ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 ซุนเจอหนี่
เสียงกลองรบของข้าศึกดังกระหน่ำอย่างไม่มีหยุดพัก ควันดำลอยอ้อยอิ่งเหนือแนวกำแพงด่านหน้าที่แตกพัง เศษซากของโรงสีที่ถูกไฟเผาไหม้ยังคงส่งเสียงปะทุเบา ๆ ข้างฝั่งน้ำแข็งแตกกระเทาะทหารของแคว้นเป่ยในชุดเกราะเก่าโทรมมีรอยเลือดเปรอะเปื้อนทั่วร่าง บางคนขาดอาวุธ บางคนแขนขาได้รับบาดเจ็บจนไม่อาจขยับกานและยังคงคลานกลับค่ายด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว เสียงร้องไห้ของหญิงชราที่วิ่งตามร่างบุตรชายบนรถเข็นไม้ กรีดหัวใจของผู้ได้ยินให้ปวดหนึบบนหอคอยบัญชาการ องค์หญิงใหญ่ซุนเจอหนี่ ในชุดแม่ทัพเกราะเงิน ยืนนิ่งทอดสายตาออกไปยังขอบฟ้าที่ยังไม่รู้ว่าเป็นศัตรูหรือหายนะใหม่"ด่านหน้าพังราบไปแล้วขอรับท่านแม่ทัพ ตอนนี้เหลือเพียงที่นี่แต่ทหารของเราบาดเจ็บไม่น้อยเมื่อที่นี่ไม่อาจยันทัพของแคว้นไต้ไว้ได้และแตกลง พวกมันจะล้อมเมืองหลวง..." เสียงรองแม่ทัพที่หนึ่งกล่าวแผ่วเบา ซุนเจอหนี่เพียงพยักหน้า สั่งการอย่างสงบนิ่ง แม้ดวงตาจะคลอไปด้วยหยาดน้ำใส"ส่งสารน์ไปยังต้าเซี่ย ขอพันธมิตร... ป่านนี้ทัพจากแคว้นฉียังมาไม่ถึงหรือไร"ทอดอาลัยด้วยความรู้สึกกดดันในฐานะผู้นำคนสนิทของนาง เหยียนซา รีบก้าวเข้ามากระซิบ "แต่แคว้นต้าเซี่ยยังมิได้ตอบร
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 หัวใจรักที่ขาดหาย
ค่ำคืนมืดมิดชินหวางอ๋องในชุดคลุมดำไร้ลวดลาย ก้าวย่างเงียบเชียบเข้าสู่หลังบ้านเสิ่นอย่างเงียบๆองครักษ์ไฉ่หานรออยู่ก่อนแล้ว“ท่านอ๋อง” ไฉ่หานประสานมือนอบน้อม“ท่านพ่อตารอข้าอยู่ใช่หรือไม่” น้ำเสียงเรียบเฉย“พ่ะย่ะค่ะ สาวใช้นางหนึ่งรับหน้าที่เป็นคนล้างภาชนะในครัว ได้กลิ่นหญ้าหลัวซินจื่อจากชาที่นางเคี่ยว นางเห็นชัดว่าสาวใช้คนหนึ่งของฮูหยินรองนำออกไปก่อนจะนำชามาให้พระชายารอง” ชินหวางอ๋องถอนหายใจ“ดีมาก ท่านพ่อตาคงไม่ได้แหวกหญ้าให้งูตื่นใช่ไหม ข้าตั้งใจพบท่านพ่อตาในทันทีเพื่อกล่าวโทษฮูหยินรองสวี่เหยียน” ริมฝีปากคมขยับช้า ๆ ดวงตาคมวาวเยือกเย็นดุจจิ้งจอกกลางหิมะ“ส่งสาวใช้คนนั้นกลับบ้านนางเสียข้าไม่รู้ว่าขอบเขตของเรื่องนี้ขยายวงกว้างแค่ไหนจำต้องปกป้องพยานของเรา”“พ่ะย่ะค่ะ…” ไฉ่หานประสานมืออีกครั้ง ชินหวางอ๋องเร้นกายยังห้องพักด้านในของเสิ่นกวงหลิวชินหวางอ๋องก้าวเท้าผ่านก่อนจะหยุดที่หน้าต่างทอดมองไปยังห้องมืดมิดของซีหรูในบ้านเสิ่นแม้จะอยู่ห่าง แต่เขาก็รู้ดีว่าซีหรูนอนอยู่ในห้องนั้นแอบอมยิ้มเมื่อคิดถึงเรื่องราวต่อจากที่เขากำลังจะบงการให้เป็นช่วงเวลาดีดีสำหรับเขา“ซีหรู...หากไม่ใช่ข้าแอบมองเจ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2 จุดหมายเดียวกัน
ในห้องลับใต้เรือนเก่าคร่ำคร่า ริมกำแพงตะวันตกของเมืองหลวง หยางฟางหรานยืนนิ่งอยู่หน้าตู้ไม้ดำ มีลิ้นชักนับสิบที่บรรจุสมุนไพรและผงแปลกประหลาดสารพัดชนิด ในมือเธอมีถุงผ้าสีแดงกำแน่น ดวงตาวาววับแม้จะอยู่ในความมืด“นี่คือยาพิษที่เจ้าต้องการ” หมอหญิงชราผู้หนึ่งกล่าวขณะค่อย ๆ วางขวดยาเล็กจิ๋วลงบนถาด“ท่านหมอยาชนิดนี้ใช้ได้ดีเพียงใด”“เพียงผงเท่าปลายเล็บก็สามารถทำให้หัวใจของคนหยุดเต้นภายในครึ่งชั่วยาม…”ฟางหรานก้มลงหยิบขวดยา สีหน้าไม่ไหวติง“ข้าอยากให้หัวใจของนางหยุดเต้นในทันทีเช่นนั้นข้าจะต้องเพิ่มขนาดยาใช่หรือไม่” หมอหญิงชราพยักหน้ายิ้มๆ“แน่นอน ท่านใช้ได้เท่าที่ต้องการเพื่อให้แน่ใจว่าคนคนนนั้นจะต้องตายอย่างไร้ข้อกังขา”“และจะไม่เหลือร่องรอยให้ตรวจพบใช่หรือไม่” หยางฟางหรานทำสีหน้าสงสัย“แม้แต่หมอหลวงก็ตรวจไม่เจอ หากใส่ลงในของเหลวที่มีรสเข้มข้น เช่น น้ำแกง หรือชา…ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเป็นยาพิษ”รอยยิ้มเยียบเย็นแย้มขึ้นบนมุมปากของฟางหรานเป็นครั้งแรก“ดี...นางจะต้องตายอย่างไร้ข้อกังขาอย่างที่ท่านหมอพูด ข้าเกลียดนาง”ค่ำวันถัดมา ภายในห้องรับรองของบ้านตระกูลเสิ่นหยางฟางหรานในชุดคลุมแพรสีคราม เดินอย
