LOGINShare
บทที่ 221
Related chapters
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 222
"ขอรับๆ ๆ......"เจดีย์แรกค่อนข้างราบรื่น สมุนทำตามคำสั่งของพวกเขาและได้พาผู้คนไปยังหอสัญญาณไฟกู้ชูหน่วนไม่วางใจอี้เฉินเฟยที่ไปพาบ่าวรับใช้ของเจดีย์อีกสองแห่งมาคนเดียว จึงให้บ่าวรับใช้คนอื่นๆ ช่วยกันพาเยี่ยเฟิงที่เมาสุราไปยังหอสัญญาณไฟ ส่วนตัวนางเองก็ตามอี้เฉินเฟยไปเจดีย์ที่สองก็ราบรื่นเช่นกันเมื่อลงมาถึงชั้นแรกของเจดีย์ที่สาม ก็ไม่ได้พบกับปัญหาอะไรมากนัก พวกเขาคิดว่าจะสามารถนำทุกคนไปยังหอสัญญาณไฟได้แล้วแต่ทันใดนั้น ก็มีคนตะโกนเรียกพวกเขา"หยุด พวกเจ้าพาบ่าวรับใช้จำนวนมากออกไปทำไม""กลับไปรายงานเจ้าตำหนักหลิน นายท่านได้สั่งให้พาบ่าวรับใช้ในเจดีย์ไปยังยอดเขาหลักทั้งหมด""บ่าวรับใช้ทั้งหมด? ทำไมข้าไม่เคยได้รับคำสั่งนี้?""เอ่อ......"สมุนมองไปยังอี้เฉินเฟยด้วยความลำบากใจพวกเขาก็ไม่ได้รับคำสั่ง พวกเขาไม่อยากปล่อยคนไป แต่เจ้าตำหนักเจียงมีท่าทีแข็งกร้าว หากพวกเขาไม่ทำตาม ทุกคนจะต้องเดือดร้อน และเมื่อมองดูเจ้าตำหนักเจียงแล้ว ก็ไม่เหมือนจะปลอมแปลงคำสั่ง พวกเขาจึงต้องทำตาม"ที่แท้ก็เจ้าตำหนักเจียงนี่เอง นึกว่าใครเสียอีก เจ้าตำหนักเจียงจะมือยาวเกินไปหน่อยแล้วกระมัง แม้แต่บ่าวรั
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 223
สีหน้าของเจ้าตำหนักหลินมืดมนลงไปอีกเขาพยายามพิจารณาอย่างถี่ถ้วนถึงแรงจูงใจของอี้เฉินเฟยเขาสงสัยว่าอีกฝ่ายอาจมีเป้าหมายอื่นแต่หากเป็นคำสั่งของนายท่านที่ให้เขาพาเหล่าบ่าวรับใช้ไปจริงๆ เขาคงต้องโดนลงโทษแน่เจ้าตำหนักหลินลำบากใจหลังจากลังเลอยู่นาน เขาก็เอ่ยปากขึ้นว่า "ข้ายังยืนยันคำเดิม หากปราศจากคำสั่งของนายท่าน ใครหน้าไหนก็พาบ่าวรับใช้พวกนี้ไปไม่ได้ แต่ข้าสามารถตามท่านไปยอดเขาหลักเพื่อเข้าพบกับนายท่านได้ หากเป็นคำสั่งของนายท่านจริง ข้าจะขอรับผิดเอง"กู้ชูหน่วนยกมือซ้ายขึ้น โปรยผงยาสีหน้าของเจ้าตำหนักหลินปลี่ยนไปอย่างมาก เขารีบปิดตาและกลั้นหายใจ หลบเลี่ยงการโจมตีของผงยาในขณะที่เขากำลังหลับตา กู้ชูหน่วนก็ยกมือขวาขึ้นอีกครั้ง ปล่อยเข็มเงินจำนวนมากโจมตีเจ้าตำหนักหลินและสมุนของเขาการเคลื่อนไหวของนางเร็วมาก ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา เจ้าตำหนักหลินไม่ทันตั้งตัว และถูกกู้ชูหน่วนดีดเข็มใส่จนสลบไปพร้อมกับสมุนคนอื่นๆกู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ "ง่ายและเร็วสุด พูดพร่ามกับเขาให้มากความทำไม"อี้เฉินเฟยหัวเราะไม่ออก ไม่ต้องพูดพร่าม ลอบโจมตีเลยเนี่ยนะ?"ไปกันเถอะ รีบออกจากที่นี่โดยเร็ว"กู้ชู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 224
อี้เฉินเฟยกับกู้ชูหน่วนตรวจเลือดแล้ว ยืนยันว่าไม่มีปัญหา แต่คนจากหอสัญญาณไฟยังต้องการให้เหล่าสมุนตรวจเลือดด้วย กู้ชูหน่วนจึงตบหน้าคนผู้นั้นไปอย่างแรง“เดิมทีก็รีบอยู่แล้ว จะให้คนมากขนาดนี้ตรวจทั้งหมดจะเสร็จเมื่อไหร่? พวกเจ้าจงใจขัดคำสั่งของนายท่านรึ? หรือตั้งใจจะให้เจ้าตำหนักเจียงขัดคำสั่งกันแน่”ตบไปหนึ่งฉาดเสียงดังลั่นสมุนที่โดนตบกลั้นอารมณ์โกรธไว้เต็มอก เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของอี้เฉินเฟย และยอมรับการกระทำของกู้ชูหน่วน จึงได้แต่กลืนความโกรธเอาไว้ แล้วสั่งให้เตรียมกระเช้าและโซ่ลากมาบ่าวรับใช้ขึ้นกระเช้าด้วยความหวาดกลัว กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นอีกยี่สิบคนต่อหนึ่งกระเช้า ทั้งหมดหกกลุ่ม พวกกู้ชูหน่วน อี้เฉินเฟย และเยี่ยเฟิงอยู่ในกลุ่มแรกก่อนขึ้นกระเช้า กู้ชูหน่วนหันไปยิ้มให้กับสมุนที่เพิ่งโดนตบไป แล้วเอ่ยว่า “สหาย การที่ข้าตบเจ้าเป็นคำสั่งของเจ้าตำหนักเจียง หากในใจยังโกรธแค้นอยู่ก็ไปหาเจ้าตำหนักเจียง เพราะเขาเป็นคนสั่ง”"……"“อีกเรื่อง เจ้าตำหนักเจียงยังบอกด้วยว่าเจ้าไร้น้ำยา ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ แต่ข้าไม่เชื่อ”"……"สมุนสวี่หนึ่งในผู้ดูแลเป็นถึงยอดฝีมือขั้นหนึ่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 225
เหล่าสมุนเริ่มคลายความสงสัยลง และเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "ขอให้ทุกท่านลงมาตรวจสอบตัวตนสักหน่อย"กู้ชูหน่วนโกรธจัด "ศัตรูจะตามมาทันแล้ว ยังจะมาตรวจสอบตัวตนอีก? หรือว่าเจ้าร่วมมือกับศัตรูจงใจให้พวกเขามาตามเราทัน?""เข้าใจผิดแล้ว พวกข้าจะไปร่วมมือกับศัตรูได้อย่างไร""เช่นนั้นก็รีบปล่อยให้ผ่านโดยเร็ว พวกเจ้าขวางพวกเขาไว้ก่อน แล้วค่อยตรวจสอบที่ยอดเขาที่สี่ก็ได้หนิ""เอ่อ..."อี้เฉินเฟยเอ่ยขึ้นทันควัน "ทำตามที่นางบอก จงจำไว้ หากขวางพวกเขาไว้ไม่ได้ ตั้งแต่วันนี้ไป พวกเจ้าก็ไม่ต้องมาทำงานที่นี่อีกแล้ว"คำพูดของอี้เฉินเฟยฟังดูเบาๆ แต่กลับทรงอำนาจอย่างยิ่งหรืออาจกล่าวได้ว่า เจียงซวี่มักจะทำตัวหยิ่งผยองมาโดยตลอด ทำให้เหล่าลูกน้องต่างกลัวที่จะขัดใจเขาไกลออกไป เจ้าตำหนักหลินไม่รู้ว่าหากระเช้ามาจากที่ใด กำลังไล่ตามพวกเขามา พร้อมกับร้องตะโกนเสียงดัง"หยุดพวกเขาไว้......เร็วเข้า หยุดพวกเขาไว้"เนื่องจากระยะทางไกลเกินไป ทุกคนจึงไม่ได้ยินว่าเจ้าตำหนักหลินพูดอะไรกู้ชูหน่วนเร่งรัด "ยืนทำอะไรกันอยู่ ยิงธนู ยิงพวกเขาให้ตายทั้งหมด อย่าปล่อยให้พวกเขารอดเป็นอันขาด แม้นายท่านจะไม่สนใจชีวิตของเห
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 226
เมื่อเข้าใกล้ยอดเขาลูกที่สี่ เหล่าสมุนกองธงที่หอสัญญาณไฟก็โบกธงผืนใหญ่มาแต่ไกล ให้พวกเขาหยุดเพื่อรับการตรวจกู้ชูหน่วนตะโกนบอกสมุนทั้งหมด "เมื่ออยู่ใกล้หอสัญญาณไฟในระยะห้าเมตรแล้ว ทุกคนจงกลั้นหายใจ"ทุกคนพยักหน้ากระเช้าเคลื่อนเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ อี้เฉินเฟยกลั้นหายใจพลางใช้มือปิดปากเยี่ยเฟิงเอาไว้กู้ชูหน่วนตะเบ็งเสียงดัง พลางยกมือโปรยผงยาใส่สมุนกองธงที่หอสัญญาณไฟ "ศัตรูบุก ศัตรูบุก ด้านหลังมีศัตรูกำลังไล่โจมตีพวกเรา"ไม่รู้ว่าผงยานั้นปรุงขึ้นมาอย่างไร ปริมาณยาเข้มข้นมากเสียจนเพียงแค่หายใจเข้าไปเล็กน้อย เหล่าสมุนกองธงที่หอสัญญาณไฟก็ค่อยๆ ล้มลงไปทีละคนกู้ชูหน่วนปัดมือ ก่อนจะกระโดดลงจากกระเช้า แล้วเปิดเครื่องบังคับสายพานเอง ให้กระเช้ามุ่งหน้าต่อไปแล้วถึงจะกระโดดกลับมาฟู่ว...แม้แต่อี้เฉินเฟยก็อดใจหายใจคว่ำไม่ได้นี่มัน...ทำให้สมุนกองธงที่หอสัญญาณไฟบนเขาลูกที่สี่สลบไปหมดเลยหรือหากไม่ได้เห็นกับตา เขาแทบไม่อยากจะเชื่อ"นังหนู เมื่อครู่เจ้าโปรยสิ่งใด"ผงเมามาย เป็นยาชนิดเดียวกับยาชาเหมิงฮั่นที่มีฤทธิ์ทำให้กระดูกอ่อนยวบ ข้าพบผงยาจำนวนมากในเจดีย์ คงจะนำไปจัดการกับเชลย ข้านำม
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 227
"ผู้ที่อยู่ข้างหน้าจงหยุดให้หมด" เหล่าสมุนกองธงบนหอสัญญาณไฟโบกธง พลางเปล่งเสียงดังอี้เฉินเฟยบุกเข้าไปก่อน กระเช้ายังไปไม่ถึง ตัวเขาก็เหาะตามสายพานไปยังหอสัญญาณไฟบนเขาลูกที่สามแล้ว ทันทีที่ไปถึงก็ใช้ไม้ตาย ฝ่ามือที่เรี่ยวแรงมหาศาลทำให้เหล่าสมุนกองธงกระเด็นออกไปขณะเดียวกัน เข็มเงินในมือกู้ชูหน่วนพลันว่อนไปทั่วฟ้าดุจฝนดอกสาลี่ พุ่งไปทางนักธนู ช่วยคุ้มกันอี้เฉินเฟย"ฟึบ ฟึบ ฟึบ..."เข็มเงินของนางรวดเร็วแม่นยำ ทุกเข็มที่ปล่อยออกมา จะต้องมีนักธนูหนึ่งคนล้มพับไปเสมอ สภาพการณ์ดูเป็นต่อทว่ากลุ่มแรกล้มไป ก็มีอีกกลุ่มกรูกันออกมา ในนั้นยังมียอดฝีมือขั้นสองและขั้นสามอยู่จำนวนไม่น้อยดูเหมือนคนเหล่านี้จะรู้แล้ว่า ขอเพียงแค่ล้มเอี้เฉินเฟยให้ได้ คนที่เหลือก็ไม่ใช่ปัญหา จึงรวบรวมกำลังทหาร พุ่งโจมตีไปที่อี้เฉินเฟยคนเดียวอี้เฉินเฟยต้องคอยคุ้มกันทุกคนบนกระเช้า พลางประมือกับเหล่ายอดฝีมือทั้งหลาย ขณะเดียวกันก็ต้องคิดหาวิธีเปิดประตูควบคุมสายพาน ทำให้ไม่อาจหาจังหวะไปเปิดประตูและปุ่มเปิดปิดสีแดงได้กู้ชูหน่วนหรี่ดวงตา พลันเข้าไปร่วมต่อสู้ด้วยนางไม่มีกำลังภายใน แต่นางมีวิชาตัวเบา อาศัยร่างกายที่คล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 228
"น่าจะขั้นสามชั้นสูง ตาเฒ่านั่นก็แค่ขั้นสามชั้นต้นเท่านั้นแหละ เขารับมือไหว" ขอแค่ภายหลังไม่มียอดฝีมือตามมาสมทบอีกก็พอ"เช่นนั้นท่านขั้นไหน""แค่มีวิทยายุทธป้องกันตัวนิดหน่อยเท่านั้น จะไปเก่งสู้เขาได้อย่างไร"กู้ชูหน่วนกลอกตามองบนใส่ไปหนึ่งทีเชื่อก็บ้าแล้ว"กระเช้าไหลไปแล้ว ฝูกวงจะตามมาทันไหม""เขาเป็นองครักษ์ของเจ้าไม่ใช่หรือ องครักษ์ลับของเจ้ามีความสามารถระดับใด เจ้าควรจะรู้แจ้งมากกว่าไม่ใช่หรือ""……""เขาตามมาแล้ว""ข้าน้อยคาราวะนายหญิง" ฝูกวงปรากฏตัวราวกับวิญญาณก็ไม่ปาน ไม่รู้ว่าขึ้นมาบนกระเช้าตั้งแต่เมื่อใด เขาคุกเข่าข้างเดียวให้กู้ชูหน่วนเหล่าเชลยต่างก็พากันถอยห่างออกไป มองฝูกวงด้วยสายตาหวาดกลัวกระเช้าเคลื่อนออกไปตั้งไกลขนาดนี้ คนผู้นี้ขึ้นมาได้อย่างไรกันแน่เหตุใดพวกเขาตั้งหลายคนกลับไม่มีผู้ใดเห็นเลย คงไม่ใช่พวกภูติผีวิญญาณหรอกกระมัง"ลุกขึ้นเถอะ ทำได้ไม่เลว"ฝูกวงยิ้มเจื่อนๆ ใบหน้าดุจตุ๊กตาที่สดใสงดงามแดงก่ำไปถึงใบหู หาได้มีท่าทางดุดันเด็ดขาดเหมือนเมื่อครู่แต่อย่างใด"ใกล้จะถึงหอสัญญาณไฟที่สองแล้ว พี่ใหญ่อี้เฟยรับผิดชอบตีแนวหน้า ข้ารับผิดชอบระวังหลัง""คุณหนู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 229
เห็ยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของกู้ชูหน่วน อี้เฉินเฟยทั้งโกรธ ทั้งขำทว่ากลับทำได้เพียงแค่ออกจากกระเช้าแล้วมุ่งหน้าไปตามสายพาน เป็นฝ่ายบุกเข้าไปจัดการสมุนกองธงบนหอสัญญาณไฟหอที่สองก่อนหลังจากที่หอสัญญาณไฟหอที่สามพังไปแล้ว เหลือเพียงแค่หอที่สอง เพราะเขาลูกแรกเต็มไปด้วยหมอกพิษและค่ายกลจึงไม่มีสมุนกองธงคอยเฝ้าเนื่องด้วยพวกเขาฝ่าด่านติดๆ กันหลายด่าน ดังนั้นหอสัญญาณไฟบนเขาลูกที่สองจึงเต็มไปด้วยยอดฝีมือของเผ่าหมอความมืดมิดกลางดึก ทำให้กู้ชูหน่วนและคนอื่นๆ มองไม่เห็นว่าอี้เฉินเฟยสร้างความโกลาหลที่หอสัญญาณไฟบนเขาลูกที่สองเช่นไรบ้าง ได้ยินเพียงแค่เสียงฆ่าฟันกันดังสนั่น ท่ามกลางลมหนาว อบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือดขุ่นข้น ยอดเขาที่กว้างใหญ่เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความทรมาน ไม่รู้ว่าที่หอสัญญาณไฟมีคนตายไปแล้วมากน้อยเพียงใดเหล่าเชลยหวาดกลัวจนตัวสั่น ไม่เคยมีผู้ใดเคยเห็นภาพเช่นนี้มาก่อนประตูกั้นเปิดออกอย่างราบรื่น ทั้งยังคงเดินหน้าไปด้วยความเร็วสองเท่าเช่นเดิม หอสัญญาณไฟลูกที่สองอยู่ตรงหน้าแล้ว ทว่าสายพานที่เชื่อมระหว่างหอสัญญาณไฟที่สองและที่สามกลับถูกตัดขาดสายพานสูญเสียแรงถ่วงไปข้างหนึ่งเท
Latest chapter
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 464
เดิมทีคนของเผ่าเทียนเฝินก็สงสัยในตัวนายท่านหลันอยู่แล้ว เมื่อกู้ชูหน่วนพูดเช่นนี้ คนของเผ่าเทียนเฝินก็อดไม่ได้ที่จะมองนายท่านหลันเป็นศัตรูยิ่งกว่าเดิม กู้ชูหน่วนเอ่ยออกมาเบาๆ อีกประโยค "อีกอย่างหินก้อนใหญ่จากยอดเขากลับร่วงมาบนหัวผู้อาวุโสทุกท่านของเผ่าเทียนเฝิน ทว่าพวกเจ้าทั้งหมดกลับอยู่ริม และหลบได้อย่างง่ายดาย" "กู้ชูหน่วน เจ้าหมายความเช่นไร หรือเจ้าสงสัยว่าเป็นแผนของข้ารึ" "ข้าไม่มีความกล้าที่จะพูดเช่นนั้นหรอก ชีวิตน้อยๆ ของข้ายังอยู่ในมือเจ้า" "เช่นนั้นหินก็ไม่ได้ร่วงใส่เจ้าไม่ใช่หรือ" "ข้าไม่โดนหินทับตาย เพราะข้าดวงแข็ง ใครจะรู้ว่าอีกเดี๋ยวทางที่เจ้าพาไป จะหลอกข้าไปตายหรือไม่" "หากวันนี้ข้าไม่ได้ฆ่าเจ้า ข้าจะไม่ใช่นายท่านหลันแห่งกองธงทั้งสิบสองของเผ่าหมออีก" นายท่านหลันเดือดดาล ไม่ลังเลที่จะลงมืออีกต่อไป ทุกกระบวนท่าล้วนแต่ต้องการจะสังหารกู้ชูหน่วนให้ถึงแก่ชีวิต ผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฝินก็มีน้ำโหด้วยเช่นกัน บวกกับกู้ชูหน่วนคอยยุแยงทุกประโยค คนของเผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอจึงแตกหักกันโดยสิ้นเชิง หันมาฆ่าฟันกันเอง ผู้อาวุโสจวินพูดด้วยความฉุนเฉียว "พวกหัวขโมยอ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 463
ไฟโทสะในใจของนายท่านหลันสุมเป็นกองใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมจะระเบิดได้ทุกเวลา เขาคำรามด้วยความเกรี้ยวกราด “กู้ชูหน่วน เจ้าวกไปวนมา จะวนไปถึงไหนกัน” “พวกเจ้าให้ข้าพาพวกเจ้าไปสุดยอดเขาเพื่อตามหาแก้วมังกรไม่ใช่รึ ข้ากำลังหาทางอยู่นี่อย่างไร” นายท่านหลันโกรธจนอยากจะฟาดฝ่ามือใส่นางให้ตาย กู้ชูหน่วนพูดอย่างน้อยอกน้อยใจ “ที่แห่งนี้มีทางแยกมากมาย ข้าพยายามหาเส้นทางเต็มที่แล้ว อีกอย่างทุกเส้นทางที่ไป ล้วนแต่ผ่านความเห็นชอบของพวกเจ้าแล้ว นายท่านหลัน เจ้าจะใส่ร้ายว่าข้าจงใจพาพวกเจ้าวกไปวนมาได้อย่างไร” นายท่านหลันหงุดหงิด ทั้งๆ ที่กู้ชูหน่วนจงใจหลอกพวกเขา ทว่านางกลับเอาเหตุผลมาอ้างทุกประโยค แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ ทำให้เขาหาข้อกังขาไม่ได้ ทุกครั้งที่นางจะวนอยู่ที่ทางแยก นางถามพวกเขาก่อนแล้ว แต่นางแทบไม่ให้เวลาเขาดูแผนที่ก็มุ่งหน้าเดินต่อไปแล้ว ผู้อาวุโสระดับสูงหวงเริ่มจะหมดความอดทน พวกเขาวนอยู่ในถ้ำมาครึ่งวันแล้ว ขืนวนต่อไป เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดของพวกเขาก็จะถูกใช้จนหมด ต้องไปถึงยอดเขาให้ได้โดยเร็ว เขาเอ่ยเสียงขรึม พยายามข่มความเหลืออดไว้ในใจ “ยังต้องเดินอีกไกลเพียงใด” “เ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 462
ครั้งนี้ เหล่าผู้อาวุโสของเผ่าเทียนเฝินเองก็ไม่ใจเย็นอีกต่อไปแล้ว อยากจะแทงกู้ชูหน่วนให้ตายเสียเดี๋ยวนั้น ทว่ากู้ชูหน่วนกลับชิงร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลออกมาเสียก่อน พลางสะอึกสะอื้น "เหล่าสหายทั้งหลาย เป็นข้าเองที่ทำร้ายพวกเจ้า หากรู้แต่แรกว่าที่นี่อันตรายถึงเพียงนี้ หากรู้แต่แรกว่าถ้าบุกเข้ามาจะทำให้พวกเจ้าตายอย่างทรมานที่นี่ ข้ายอมถูกพวกเจ้าตีตายไปเสีย แต่จะไม่ยอมยกกระดิ่งภินวิญญาณให้เด็ดขาด ข้าผิดต่อพวกเจ้า" "ข้าสมควรตาย ข้าทำผิดต่อพวกเจ้า พวกเจ้าฆ่าข้าเสียเถอะ ชีวิตคนมากมายเช่นนี้ คุณพระช่วย...ข้าควรชดใช้เช่นไร" นางร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล ปวดใจเป็นที่สุด คนของเผ่าเทียนเฝินพลันใจอ่อนฮวบในทันที คนของเผ่าหมอก็คลายความโกรธลงไปไม่น้อย มีเพียงแค่นายท่านกองธงที่กัดฟันกรอด เส้นเลือดสีเขียวปูดจนจะระเบิดออกมา "ในเมื่อเจ้าอยากตายถึงเพียงนี้ เช่นนี้ข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง" หัวหน้ากองธงพูดพลางฟาดฝ่ามือไปที่กะโหลกของนาง คนของเผ่าเทียนเฝินมองดูหน้าตาเฉย อยากเห็นว่ากู้ชูหน่วนคิดจะเล่นพิเรนทร์อะไร คิดไม่ถึงว่ากู้ชูหน่วนเพียงแค่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ขยับเขยื้อน อีกทั้งยังไม่ตอบโต้ ท่าทางรอคว
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 461
เหล่าผู้อาวุโสระดับสูงเป็นกังวล ยามนี้พวกเขาต่างก็เจ็บหนัก หากฝืนตามไป ใช่ว่าจะเป็นประโยชน์ เพราะถึงอย่างไรอาการของแต่ละคนก็สาหัสปางตายกันทั้งสิ้น แต่หากไม่ไปแล้วแก้วมังกรถูกชิงไป คิดจะแย่งกลับมา เช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แล้ว พวกเขาออกตามหามาหลายปี ใช้คนไปตั้งมากมาย จนมาพบที่ตั้งของแก้วมังกรในที่สุด ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ควรยอมแพ้ กู้ชูหน่วนพิงอยู่ข้างโขดหิน มองดูท่าทีลังเลของพวกเขาอยู่เงียบๆ มุมปากยกยิ้มที่ยากจะสังเกตเห็น แก้วมังกรล่อตาล่อใจเสียขนาดนั้น มีหรือที่พวกเขาจะไม่ติดกับ เป็นอย่างที่นางคิดเอาไว้ คนเหล่านี้กัดฟันเค้นออกมาหนึ่งประโยค "ไป ขึ้นเขาไปดูเสียหน่อย เจ้าก็ไปกับพวกข้าด้วย" กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นตกใจ "เมื่อครู่พวกท่านเพิ่งรับปากว่าจะให้ข้าออกไปอย่างปลอดภัยไม่ใช่หรือ หรือท่านจะกลับคำพูด" "แผนที่ที่เจ้าให้มามีเพียงครึ่งเดียว นอกเสียจากเจ้าช่วยพวกข้าตามหาอีกครึ่งหรือหาแก้วมังกรพบ ไม่เช่นนั้นอย่าหวังว่าจะได้ไปไหน" "ท่านไม่รักษาคำพูดนี่" "เช่นนั้นเจ้าอยากถูกฝังอยู่ที่นี่หรือไม่" คนของเผ่าเทียนเฝินผลักนางไปด้านหน้า กู้ชูหน่วนทำได้เพียงแค่มุ่งหน้า
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 460
ทุกคนต่างก็จ้องไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความโกรธ กู้ชูหน่วนผงะถอยหลังไปหลายก้าว พูดด้วยความระวัง "อีกครึ่งถูกชาวเขาตานหุยชิงไป พวกเจ้าจ้องข้าก็ไม่มีประโยชน์ หากข้ามีแผนที่อีกครึ่ง อย่างไรก็ต้องส่งให้พวกเจ้าอยู่ดี" "ชาวเขาตานหุย ?" นายท่านหลันเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง "ใช่แล้ว ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าคิดว่า เหตุใดชาวเขาตานหุยถึงใจเย็นได้ขนาดนั้น รอพวกเจ้าต่อสู้อยู่ด้านนอกตั้งนาน เว้นเสียแต่นอกจากทางลงเขาเส้นนี้ บริเวณปากเขาน้ำเต้ายังมีทางอีกเส้นที่สามารถออกไปจากเขาน้ำเต้าแห่งนี้ได้ หากพวกเขาได้แก้วมังกรแล้ว ก็น่าจะลงเขาไปทางนั้นเลย" นายท่านหลันสงสัยเคลือบแคลงในคำพูดของนางเป็นอย่างยิ่ง"ทุกท่าน สตรีนางนี้ไม่เคยมีความจริงออกจากปากนาง พวกเจ้าอย่าไปเชื่อนางเด็ดขาด" ผู้อาวุโสอวิ๋นสองจิตสองใจ "คนของพวกเราเข้ามาในเขาน้ำเต้า บาดเจ็บเสียหายอย่างหนัก แต่ชาวเขาตานหุยดูเหมือนจะราบรื่นตลอดทาง อีกทั้งยังไม่พบเจออุปสรรคใดๆ เลย" เมื่อผู้อาวุโสอวิ๋นกล่าวเช่นนี้ ผู้อาวุโสจวินก็คิดขึ้นมาได้ "เป็นจริงอย่างที่พูด ตอนนั้นข้ายังสงสัยว่าเหตุใดชาวเขาตานหุยถึงได้โชคดีเพียงนี้ ไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย ยามนี้มาคิด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 459
"เยี่ยเฟิงออกไปจากเขาน้ำเต้าแล้ว" "เจ้าซ่อนสิ่งใดเอาไว้" สีหน้าของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะกลับมานิ่งสงบอย่างรวดเร็ว นางวางมือทั้งสองข้างลง แสร้งทำเป็นพูดด้วยท่าทางสบายๆ ไม่ใส่ใจ "ข้าสตรีอ่อนแอตัวคนเดียว จะมีสิ่งใดในครอบครองได้ ก็แค่กลัวว่าชายฉกรรจ์อย่างพวกเจ้าจะเสียมารยาทกับข้าก็เท่านั้น" คำพูดนี้ของนี้ ไม่มีผู้ใดเชื่อ เพราะสีหน้าที่แสดงออกมาเล็กๆ น้อยๆ ของนางได้หักหลังนางหมดแล้ว ต่อให้นางจะนิ่งเพียงใด ทุกคนก็จับได้อยู่ดี คนของเผ่าหมอพากันเข้ามาล้อมนางเอาไว้ คนของเผ่าเทียนเฝินแม้จะนิ่งดูดาย แต่ก็ไม่ได้คิดจะปล่อยกู้ชูหน่วนไป "นังหนู ข้าขอเตือนเจ้าให้ส่งของมาดีๆ ไม่เช่นนั้น...เหอะ..." คำพูดของนายท่านหลันเต็มไปด้วยความตักเตือน นายท่านหมู่ตานกลับพูดจีบปากจีบคอ "นังเด็กคนนี้แม้จะสกปรกมอมแมมไปบ้าง แต่รูปร่างดีใช้ได้ เอามาใช้อุ่นเตียงแก้ขัดก็น่าจะไม่เลว" "เจ้า...พวกเจ้าคิดจะทำอะไร..." "ข้าบอกพวกเจ้าไว้ก่อน ข้าเป็นถึงหานอ๋องเฟย ขืนพวกเจ้ากล้าทำอะไรข้า หานอ๋องไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่" "ว่าอย่างไรนะ...เจ้าคือภรรยาของเย่จิ่งหาน เช่นนั้นพวกเราเผ่าเทียนเฝินยิ่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 458
ด้านล่างตีนเขาของเขาน้ำเต้า คนของเผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอลงจากเขาด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส และกองทัพที่แพ้จนหมดสภาพ สีหน้าของพวกเขาต่างก็ไม่สู้ดีนัก ข่มความฉุนเฉียวเอาไว้ เลือดสีแดงสดไหลคดเคี้ยวลงมาจากร่างของพวกเขา ผู้อาวุโสจวินแห่งเผ่าเทียนเฝินเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ "หากคนเผ่าหมอของพวกเจ้าลงมือตั้งแต่แรก พวกเราก็คงไม่ต้องพ่ายแพ้จนมีสภาพเช่นนี้ แล้วปล่อยให้พวกชาวเขาตานหุยได้ประโยชน์ไป" นายท่านหลันยิ้มเยาะ "พวกเจ้าเผ่าเทียนเฝินยังเหลือยอดฝีมือจำนวนไม่น้อยไว้ระวังพวกข้า หากร่วมมือเป็นหนึ่งเดียวกัน ร่วมต่อสู้ด้วยกัน มังกรอสูรขั้นเจ็ดก็ไม่จำเป็นต้องให้พวกข้าลงมือ พวกเจ้าจัดการเองก็ได้แล้ว สุดท้ายแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ไว้ใจพวกข้า" ผู้อาวุโสอวิ๋นเฟยเย่มีนิสัยใจร้อนมาแต่ไหนแต่ไร เขาเดือดดาลขึ้นมาทันที "หากพวกข้าเข้าไปพร้อมกัน ทุกคนต่างก็เจ็บหนักกันหมด หลังจากนั้นพวกเจ้าจะได้ถือโอกาสฉกฉวยผลประโยชน์ไปได้ง่ายๆ น่ะสิ" ผู้อาวุโสหวงหนึ่งในผู้อาวุโสระดับสูงติเตียน "พอได้แล้ว แทนที่จะมัวมาพูดมากอยู่ตรงนี้ ไม่สู้คิดหาหนทางว่าจะชิงแก้วมังกรมาจากชาวเขาตานหุยอย่างไรจะดีกว่า" ผู้อาวุโสระดับสูงหวงเอ่ย ก
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 457
"โฮ่ว..." "โฮก..." "เฮือก..." นายท่านกองธงเผ่าหมอและมังกรอสูรต่างก็เจ็บหนัก ครั้งนี้ล้วนแต่บาดเจ็บเสียหายกันทั้งคู่ "นายหญิง นายท่านสองคนนั้นเป็นนายท่านจากอีกสองกองธง หนึ่งในนั้นนายท่านเถาฮวาถูกมังกรอสูรโจมตีบาดเจ็บสาหัส อาการปางตาย เกรงว่าคงไม่อาจรอดไปได้แล้ว มังกรอสูรก็เจ็บไม่เบาเช่นกัน กรงเล็บหักไปเล็บหนึ่งแล้ว นายหญิง พวกเราเข้าไปตอนนี้เลยดีหรือไม่" "เจ้าจะรีบไปเกิดใหม่หรืออย่างไร จะร้อนรนกระวนกระวายไปไหน" "แต่ขืนพวกเรายังไม่ไป แล้วแก้วมังกร..." "หากแก้วมังกรชิงไปได้ง่ายเพียงนั้น พวกเจ้าคงได้ไปนานแล้ว ต้องรอถึงตอนนี้อีกรึ เสี่ยวฝูกวง ข้าเห็นปกติเจ้าก็ฉลาดดีอยู่หรอก เหตุใดพอเกี่ยวกับแก้วมังกร เจ้าถึงได้กลายเป็นคนโง่แบบนี้ไปได้" แน่นอนว่าต้องโง่อยู่แล้ว เขาจะไม่กระวนกระวายได้อย่างไร คนทั้งเผ่าต่างก็ตั้งตารอแก้วมังกรเพื่อจะได้ถอนคำสาปเลือด นั่นคือชีวิตนับพันนับหมื่นชีวิต "เจ้ารอดูเถอะ เดี๋ยวพวกเขาก็จะเริ่มการโจมตีครั้งต่อไปแล้ว" ไม่ผิดไปจากที่กู้ชูหน่วนคาดการณ์ไว้ คนของเผ่าหมอและเผ่าเทียนเฝินลงมือโจมตีอีกครั้ง สู้กันสนั่นหวั่นไหว มืดฟ้ามัวดิน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 456
ฮองเฮาฉู่และเยี่ยเฟิงไม่ยอมแยกจากัน กู้ชูหน่วนเปลืองแรงไปมากมายกว่าจะส่งพวกเขาสองคนกลับไปได้ บนฟ้ามีเสียงดังอึกทึกครึกโครมดังไม่หยุด ลมฝนโหมกระหน่ำอย่างต่อเนื่องราวกับพายุรุนแรง ยอดเขาโลหิตน้ำเต้าสั่นสะเทือนเลือนลั่น เพราะความสั่นไหวอย่างแรงของยอดเขาทำให้ลาวาประทุขึ้นมา ซัดกระเซ็นไปบนโขดหิน ดอกไม้ใบหญ้าบนโขดหินที่แสนน่าสงสารจมอยู่ใต้ลาวา นี่คือศึกใหญ่ที่มีเพียงแค่ยอดฝีมืออันดับต้นๆ เท่านั้นที่จะก่อได้ กู้ชูหน่วนเงยหน้าไปมอง กลับพบว่ากลางอากาศมีมังกรไฟตัวสีทองที่ทั้งตัวโชกไปด้วยเลือดกำลังทะยานโลดแล่นพลางกรีดร้องไม่หยุด มังกรตัวใหญ่ยักษ์เพียงแค่สะบัดปลายหาง ยอดเขาลูกเล็กๆ บริเวณใกล้เคียงก็ราบเป็นหน้ากอง ที่น่าตกตะลึงไปกว่านั้นคือ ลูกไฟที่มันพ่นออกมา มีพื้นที่แผ่ขยายไปถึงครึ่งหนึ่งของเขาโลหิตน้ำเต้า คล้ายจะแผดเผาทำลายเขาโลหิตน้ำเต้าทั้งหมดให้สิ้นซาก นอกจากมังกรไฟ ยังมีผู้อาวุโสผมขาวอีกสี่คน ฝูกวงเอ่ย "นายหญิง สี่สุดยอดผู้อาวุโสระดับสูงแห่งเผาเทียนเฝินวิทยายุทธแก่กล้านัก พวกเขาปลีกวิเวกมานานหลายปี น้อยครั้งที่จะเข้ามาข้องเกี่ยวทางโลก คิดไม่ถึงว่าคราวนี้เผ่าเทียนเฝิน
