เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 178
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 179
อีกฟากนั้น เมิ่งจิ่นเหยาและกู้จิ่งซีได้รับข่าวอย่างไม่ตั้งตัว แจ้งว่าให้พวกเขามุ่งหน้าไปที่โถงโซ่วอัน สองคนสามีภรรยาเองก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็รีบมุ่งหน้าไปที่โถงโซ่วอันทันที กู้จิ่งเซิ่งและนางจางสองคนสามีภรรยาเองก็เช่นกัน เมื่อได้รับข่าวแล้ว ก็รีบร้อนมุ่งหน้าไปที่โถงโซ่วอันทันที โดยปกติท่านแม่ไม่เคยเรียกพวกเขาเข้าพบอย่างกะทันหันเช่นนี้ ในเมื่อเรียกพวกเขาให้ไปเข้าพบก็หมายความว่าต้องมีเรื่องสำคัญบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว พวกเขาทั้งคู่ต่างรู้สึกวิตกกังวล แต่เมื่อเห็นว่าเจ้าสามและภรรยาก็มาถึงแล้วเช่นกัน ก็ค่อยรู้สึกเบาใจลงมาได้สักหน่อย กู้จิ่งเซิ่งชะงักฝีเท้า ถามไถ่อย่างสงสัย “น้องสาม น้องสะใภ้สาม พวกเจ้าเองก็ถูกท่านแม่เรียกพบเหมือนกันหรือ?” เมิ่งจิ่นเหยาและกู้จิ่งซีพยักหน้าเบา ๆ กู้จิ่งเซิ่งยังถามอีกว่า “เช่นนั้นท่านแม่ได้แจ้งหรือไม่ว่าท่านเรียกให้พวกข้ามาด้วยเหตุผลอันใด?” กู้จิ่งซีตอบกลับด้วยเสียงราบเรียบ “เรื่องนี้ท่านแม่มิได้แจ้ง เพียงแต่ระยะนี้ไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้น คงจะไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรกระมัง พี่ใหญ่วางใจเถิด” ได้ยินวาจานี้แล้ว กู้จิ่งเซิ่งเองก็ไม่คิดอะไรมากไปกว่าน
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 180
ได้ยินเช่นนั้น นางจางก็เหลือบสายตามองกู้จิ่งซีด้วยความพรั่นพรึงปราดหนึ่ง บัดนี้กลับเป็นบุตรชายของนางที่เป็นฝ่ายคนมากรุมรังแกคนน้อย หากว่าบุตรชายของตนเองเป็นฝ่ายผิดก่อนขึ้นมาจะเป็นเรื่องดีได้อย่างไร? อาสามยึดมั่นในความยุติธรรมชื่นชมลงโทษล้วนละเอียดรอบคอบมาตลอด เมื่อลงโทษผู้น้อยที่ทำความผิดแล้วก็ไม่เคยใจอ่อนปรานีแม้เพียงครั้งเดียว “ท่านแม่” ในตอนนั้นเอง เสียงของกู้จิ่งเซิ่งก็ดังขึ้นมา เมิ่งจิ่นเหยาและกู้จิ่งซีเองก็ทำความเคารพต่อฮูหยินผู้เฒ่ากู้ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน “ท่านแม่” นางจางเหลือบสายตามองขึ้นไป ก็เห็นว่าแม่สามีเข้ามาแล้ว จึงผละออกจากบุตรชาย และร้องเรียก “ท่านแม่” จากนั้นจึงเดินเข้าไปอย่างกระตือรือร้นประคองแม่สามีไปนั่งประจำตำแหน่ง ฮูหยินผู้เฒ่ากู้มองนางปราดหนึ่ง ปล่อยให้นางช่วยประคองเดินไป รู้ดีว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ คงเป็นเพราะกลัวว่าบุตรชายจะถูกลงโทษ ฉะนั้นถึงได้รีบร้อนเข้ามาเอาอกเอาใจผู้อาวุโสก่อนใคร หวังว่าโทษจะเบาลงได้บ้าง แต่หนนี้ดูนางจะคิดมากเกินไป เพราะคนที่ผิดก่อนอย่างไรก็เป็นซิวหมิง หากจะลงโทษก็ต้องลงโทษซิวหมิงก่อน ฮูหยินผู้เฒ่ากู้นั่งประจำตำแหน่งแล้ว ก
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 181
ฮูหยินผู้เฒ่ากู้เผยสีหน้าบึ้งตึง และถามเสียงทุ้มต่ำว่า “ซิวหมิง ที่ซิวเหวินกล่าวล้วนเป็นเรื่องจริงหรือ?”กู้ซิวหมิงไม่กล้าสบตากับผู้อาวุโส และก้มหน้าไม่พูดไม่จาเมื่อเห็นเขาไม่พูด สายตาของฮูหยินผู้เฒ่าตกไปอยู่ที่หลี่หว่านเอ๋อร์ และกล่าว “หลี่อี๋เหนียง เจ้าคือพยานผู้เห็นเหตุการณ์ของเรื่องราวทั้งหมด เจ้ากล่าวมา สิ่งที่ซิวเหวินกล่าวเป็นเรื่องจริงหรือไม่?”หลี่หว่านเอ๋อร์ถูกเรียกชื่อกะทันหัน ก็เงยหน้าอย่างตกใจ พลางสบเข้ากับดวงตาที่น่าเกรงขามของผู้อาวุโส หัวใจนางสั่นสะท้าน และไม่กล้ากล่าวโกหกแม้แต่คำเดียว จึงพยักหน้าเบา ๆ “เรียน เรียนฮูหยินผู้เฒ่า สิ่งที่คุณชายสี่กล่าวล้วนเป็นเรื่องจริงเจ้าค่ะ”เมื่อกล่าวจบ นางก็มองชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างอย่างเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เป็นนางที่ไม่ดีเอง แต่นางไม่กล้าบิดเบือนความจริงต่อหน้าผู้อาวุโส มิเช่นนั้นถึงเวลานั้นเมิ่งจิ่นเหยาจะไม่ปล่อยนางไป นายท่านกับฮูหยินใหญ่ก็จะไม่ปล่อยนางไปเช่นกันนางจางเหลือบมองกู้ซิวหมิงที่ก้มหน้า และกล้าโกรธแต่ไม่กล้าเอ่ยปาก จึงถือโอกาสกล่าวแทรกว่า “ท่านแม่ ท่านต้องเป็นผู้ตัดสินใจให้ซิวเหวินกับคุณชายรองเมิ่งนะเจ้าคะ เด็กที
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 182
หากหลานชายคนอื่น ๆ อายุไม่เกินเกณฑ์ นางก็เต็มใจไขว่คว้ามาเพื่อหลานชายคนอื่น ๆ เช่นกัน แต่อายุเกินเกณฑ์แล้ว ส่งเข้าไปจะดูเหมือนเป็นอะไร? แล้วคนอื่นจะคิดอย่างไรกับสกุลกู้ของพวกเขา? กู้ซิวหมิงกล่าวอีกว่า “เช่นนั้นเมิ่งเฉิงจางเล่า? ท่านพ่อเป็นพี่เขยของเขา มีพี่เขยที่มีความรู้กว้างขวางเช่นนี้ เขาแค่มาอาศัยที่จวนพวกเรา มีคำถามที่ไม่เข้าใจก็ถามท่านพ่อเอาก็ได้แล้ว เหตุใดยังต้องส่งเข้าสำนักศึกษาหลิงซานด้วยขอรับ?”ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ฟังจนสับสน จึงถามอย่างสงสัยว่า “ซิวหมิง นี่มันเกี่ยวข้องอะไรกับเฉิงจางหรือ?”กู้ซิวหมิงแค่รู้สึกน่าขันมาก จึงหัวเราะเยาะ และระบายความไม่พอใจออกมา “ท่านพ่อช่างลำเอียงยิ่งนัก ส่งหลานชายเข้าสำนักศึกษาหลิงซานก็ช่างเถอะ ถึงอย่างไรก็เป็นหลานชายแท้ ๆ และมีความสัมพันธ์ทางสายเลือด แต่เมิ่งเฉิงจางไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเขาเลย แต่เพราะคลั่งรักเมิ่งจิ่นเหยา จึงส่งเมิ่งเฉิงจางเข้าสำนักศึกษาหลิงซาน ท่านพ่อทิ้งข้าไว้เพียงลำพัง ยังไม่ใช่เพราะข้าไม่ได้เป็นบุตรชายแท้ ๆ ของเขาหรอกหรือ? หากข้าเป็นบุตรชายแท้ ๆ ไยท่านพ่อจะลำเอียงเช่นนี้ขอรับ?”“ซิวหมิง เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร?” กู้
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 183
กู้ซิวหมิงสีหน้าซีดเผือด คำกล่าวของบิดาดังจนสะเทือนโสตประสาท เขาคิดไม่ถึงว่าบิดาจะปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้เขาถูกบิดาลงโทษให้คัดคัมภีร์กตัญญูก็เท่ากับถูกตัดสินความผิดโทษฐานอกตัญญู บุตรอกตัญญู หากข่าวแพร่ออกไป ชื่อเสียงของเขาคงเพิ่มความอัปยศมาอีกหนึ่งอย่างบุตรอกตัญญู…กู้จิ่งซีถามเสียงทุ้มต่ำ “ซิวหมิง เจ้ายอมรับโทษหรือไม่?”แม้ในใจกู้ซิวหมิงจะไม่ยินยอม แต่กลับไม่กล้าต่อต้าน บิดาที่ดีของเขานี้เที่ยงธรรมไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งสิ้น หากเขาไม่ยอมรับโทษ จะต้องมีโทษที่หนักยิ่งกว่ารอเขาอยู่ในภายหลังอย่างแน่นอน เขาจึงพยักหน้าและตอบกลับว่า “ลูกยอมรับโทษขอรับ”กู้จิ่งซีไม่อยากจะคุยกับเขามากนัก จึงกล่าวเสียงราบเรียบว่า “เช่นนั้นก็กลับไปที่เรือนของเจ้า ในช่วงกักบริเวณห้ามก้าวเท้าออกจากประตูแม้แต่ครึ่งก้าว”กู้ซิวหมิงขานรับเสียงหนึ่ง และทำความเคารพผู้อาวุโส หลังจากนั้นก็ออกจากโถงโซ่วอันอย่างสิ้นหวัง ราวกับสุนัขที่ไร้บ้าน หลี่หว่านเอ๋อร์ก็เดิมตามหลังมาอย่างใกล้ชิด พยายามจะกล่าวอะไร แต่กลับไม่กล้าเพราะเกรงจะไปทำร้ายความรู้สึกของเขาให้แย่ลงไปอีกในตอนนี้นางจางกับกู้จิ่งเซิ่งพึงพอใจต่อบทลงโทษนี้มาก แต่
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 184
ทันทีที่คำกล่าวนี้หลุดออกมา เมิ่งจิ่นเหยาก็มองเด็กหนุ่มด้วยความตกตะลึง เด็กหนุ่มรูปร่างผอมบาง กลับยืนตัวตรง และเห็นได้ชัดว่าเขาประหม่าจนกำหมัดแน่น แต่ยังคงใช้น้ำเสียงที่สงบนิ่งบรรยายถึงความอยุติธรรมของนาง เด็กชายตัวน้อยที่เมื่อก่อนเดินตามหลังนางต้อยๆ ได้เติบโตขึ้นในตอนที่นางยังไม่ทันได้รู้สึกตัวเสียแล้ว แถมเติบโตจนกลายเป็นชายชาตรีที่สามารถปกป้องนางได้อีกเมื่อฮูหยินผู้เฒ่ากู้ฟังจบ ก็ชะงักอีกครั้ง คิดไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มนี้จะมีความกล้าหาญ และกล้าพูดคำเหล่านี้ต่อหน้าพวกเขาได้ถึงเพียงนี้ เมื่อมองชายหนุ่ม ราวกับนางจะเห็นอาเหยาในพิธีแต่งงานในวันนั้น พี่สาวน้องชายยังคงมีส่วนที่คล้ายกันอยู่ นางจึงกล่าวเสียงอ่อนโยนว่า “เฉิงจาง เจ้าไม่ต้องกังวล อาเหยาเป็นผู้อาวุโส ซิวหมิงรังแกนางไม่ได้หรอก และหากซิวหมิงไม่เคารพนาง ก็จะใช้กฎของสกุลลงโทษ วันนี้เจ้าก็เห็นแล้ว ว่าพี่เขยเจ้าไม่ใช่คนลำเอียง”“เช่นนั้นก็ดีขอรับ”เมิ่งเฉิงจางขานรับพลางพยักหน้าเบา ๆ เดิมเขาคิดว่าซิวหมิงก่อเรื่องเช่นนั้นออกมา จะมีความละอายใจกับพี่หญิงใหญ่ของเขา และคงจะไม่ทำให้พี่หญิงใหญ่ลำบากใจอย่างแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่าเพราะคู่หมั้นกล
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 185
อีกทางหนึ่ง ภายในโถงบุปผากู้จิ่งซีสีหน้าเรียบเฉย ราวกับอารมณ์ของเขาไม่ได้ถูกกระทบจากเรื่องของรุ่นหลัง และยกถ้วยชาขึ้นชิมรสชาติของชาอึกหนึ่ง พลางกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านแม่ชาของที่นี่ดีมากขอรับ กลิ่นหอมยังคงอยู่ในปาก และรสหวานก็ยังค้างอยู่ในลำคอ”เมื่อได้ยิน ไฟที่อยู่ในใจของฮูหยินผู้เฒ่ากู้ก็ลุกโชนขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ เหลือบมองเขา และกล่าวตำหนิว่า “เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เจ้ายังมีกะจิตกะใจดื่มชาอีกหรือ?”กู้จิ่งซียิ้มเล็กน้อย “จะทำให้ชาดี ๆ ของท่านแม่สูญเปล่าที่นี่ไม่ได้ขอรับ”เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ไยดีของเขา ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ก็บอกแน่นอนไม่ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ จึงถอนหายใจเบา ๆ และกล่าวอย่างกลุ้มใจว่า “เย่าหลิง ช่วงนี้ซิวหมิงก่อเรื่องนับวันยิ่งอุกอาจมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อก่อนเขาไม่เคยทำเรื่องเช่นนี้เลย”ท่าทางดื่มชาของกู้จิ่งซีชะงักลง เมื่อเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็กล่าวเสียงเบาว่า “บางทีนิสัยเดิมของเขาอาจเป็นเช่นนี้ ช่วงเวลาที่ดีสามารถแสดงด้านที่ดีที่สุดออกมาได้ แต่ในช่วงที่ยากลำบากกลับเผยนิสัยเดิมออกมา หรือบางทีอาจเป็นเพราะหลายปีมานี้เขาผ่านมาได้อย่างราบรื่นจนเกินไป แถมยังเป็นบุตรช
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 186
กู้จิ่งซีพยักหน้าและกล่าว “ท่านแม่วางใจ ลูกรู้จักขอบเขตของตนเองดีขอรับ”“ช่างเถอะ ช่างเถอะ ข้าไม่ยุ่งด้วยแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ถอนหายใจ และไม่อยากดำเนินหัวข้อสนทนาที่น่าหงุดหงิดนี้ต่อ จึงกล่าวว่า “ในเมื่อเจ้ามาแล้ว ก็เดินเล่นเป็นเพื่อนข้าหน่อย พวกเราแม่ลูกไม่ได้เดินเล่นด้วยกันมานานแล้ว”“ขอรับ”กู้จิ่งซีวางถ้วยชาลง ยืนขึ้นก้าวเท้ามาข้างหน้าหลายก้าว และเอื้อมมืออยากจะพยุงนางฮูหยินผู้เฒ่ากู้เหลือบมองเขาอย่างตำหนิ “แม่รู้ว่าเจ้ามีความกตัญญู แต่ข้ายังไม่ถึงวัยที่อายุมากจนเดินเหินยังต้องให้คนพยุง”กู้จิ่งซียิ้มขอโทษพลางกล่าว “ท่านแม่พูดถูกขอรับ” ......เรื่องที่กู้ซิวหมิงสามคนทะเลาะกันเมื่อเช้า คนในจวนต่างรู้กันหมดแล้วแต่ฮูหยินผู้เฒ่ากู้สั่งปิดปากเงียบ จนสาวใช้ที่รู้เรื่องล้วนไม่กล้าเผยแพร่ออกไป ดังนั้นทุกคนจึงไม่ทราบสาเหตุที่สองสามคนนี้ทะเลาะกันคือเรื่องอะไรทางด้านเรือนรองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ กู้จิ่งซงไม่สนใจการทะเลาะกันระหว่างเด็ก ๆ กู้ซิวหงก็ไม่ใช่คนที่นินทา แม้แต่คิดจะส่งคนไปสอบถามยังไม่มีเลย และเก็บตัวอยู่ในห้องตำรา ตั้งใจอ่านเพียงตำรานักปราชญ์เท่านั้นกลับเป็นน
บทล่าสุด
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 282
เมื่อได้ฟังคำพูดเช่นนี้ ดูเหมือนกับว่ามารดาใหญ่จงใจปฏิบัติต่อลูกอนุอย่างไม่เป็นธรรมสีหน้าของนางเฉินบึ้งตึง เกิดโทสะอยู่ภายในจนแทบทนไม่ไหว กล่าวย้อนอย่างประชดประชันว่า “สถานะของครอบครัวเป็นเรื่องรอง ความเหมาะสมเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด ก็แม้แต่ท่านแม่ยังพอใจตระกูลหลิว ไม่เหมือนกับจวนอู่อันป๋อ ที่เหมาะสมคู่ควรกับจวนฉางซินโหวของพวกเรา แต่ว่ามีเรื่องที่ต้องกังวลมากมายก่ายกอง การแต่งงานที่ผู้อื่นต่างไม่เห็นความสำคัญ แต่พี่สะใภ้ใหญ่กลับเห็นมันเป็นสิ่งล้ำค่า”นางจางเกิดโทสะ “เจ้า...”นางเฉินเห็นนางประสบกับความพ่ายแพ้ ไม่ต้องพูดถึงว่าในใจมีความสุขมากมายแค่ไหน ยกมุมปากขึ้นพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านอย่าเพิ่งรีบโมโหข้าเลย พรุ่งนี้ท่านก็ต้องพาเซวียนอี๋ไปล่องเรือกับอู่อันป๋อฮูหยินแล้ว อู่อันป๋อนั้นรูปงาม ทั้งยังเป็นซื่อจื่อแห่งจวนป๋อ ไม่แน่ว่าเซวียนอี๋อาจจะชอบพอจริง ๆ ก็เป็นได้ พี่สะใภ้ใหญ่ก็รู้จักนิสัยของเซวียนอี๋ดีนี่เจ้าคะ หากชอบพอก็ต้องการที่จะได้มา ไม่ได้มาก็ร้องไห้โวยวาย ท่านควรไปพูดกับเซวียนอี๋ให้ชัดเจนก่อนจะดีกว่า ทำให้พรุ่งนี้นางมีสติขี้นมาบ้าง”เมื่อได้ยินด
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 281
ฮูหยินผู้เฒ่ากู้มองดูสะใภ้ใหญ่ที่ไม่หมดห่วง แค่รู้สึกโมโหและหมดหนทาง จิตใจว้าวุ่นยิ่งนัก ตอนแรกหากไม่ใช่เพราะว่าเจ้าใหญ่ชื่นชอบ นางก็คงไม่ให้นางจางเข้าตระกูลกู้หรอก ทว่าเป็นเรื่องที่แน่นอนไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้แล้ว นางจึงทำได้เพียงมองดูนางจางในชีวิตที่เหลืออยู่ อย่าให้นางจางเลอะเลือนก่อปัญหาสีหน้าของนางแสดงถึงความเหนื่อยล้า พลางโบกมือไปมา “พวกเจ้าทั้งหมดออกไปก่อนเถิด ข้าเหนื่อยแล้ว”นางจางเห็นแม่สามีสีหน้าย่ำแย่ ก็รู้ว่าตนเองทำให้แม่สามีไม่พอใจแล้ว ภายในใจรู้สึกไม่เป็นสุข จึงไม่กล้าอยู่ขวางหูขวางตาแม่สามีต่อไป จึงรีบกล่าวว่า “ท่านแม่ เช่นนั้นท่านพักผ่อนให้ดีเถิดเจ้าค่ะ สะใภ้ไม่รบกวนท่านแล้ว”เมิ่งจิ่นเหยากับนางเฉินจึงให้ฮูหยินผู้เฒ่าพักผ่อนให้มาก จากนั้นก็จากไปพร้อมกันกับนางจางหลังจากที่พวกนางไปแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ก็หายใจออกอย่างขุ่นมัว ด่าว่าเสียงต่ำว่า “สารเลวจริง ๆ ไม่มีเวลาให้ได้สงบสุข เอาแต่สร้างปัญหามาทำร้ายเด็ก ๆ ”เฝิงหมอมอรีบกล่าวว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าโปรดระงับโทสะเถิดเจ้าค่ะ”ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ขมวดคิ้ว กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “อายุตั้งกี่สิบปีแล้ว ทำอันใดยังไม่สุขุมอยู่อีก
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 280
ดังนั้น อู่อันป๋อฮูหยินถึงคิดจะให้บุตรชายคนโตสายตรงที่ขึ้นเป็นซื่อจื่อแล้วแต่งงานกับเซวียนอี๋ เช่นนี้อู่อันป๋อซื่อจื่อก็จะได้รับการสนับสนุนจากจวนฉางซินโหวแห่งนี้ และบรรเทาความกดดันของเรือนใหญ่ได้ แถมเซวียนอี๋ฐานะต่ำกว่าก็ง่ายที่จะควบคุม อู่อันป๋อฮูหยินถูกแม่สามีควบคุมมานานเช่นนั้น เป็นลูกสะใภ้อดทนจนกลายเป็นแม่สามี จะต้องควบคุมลูกสะใภ้อย่างแน่นอน แต่นางจางกลับแยกแยะไม่ได้ และดูไม่ออก บรรยากาศเงียบไปนานมาก นางจางถึงจะกล่าวอย่างอึกอักว่า “ท่านแม่ ลูกสะใภ้ ลูกสะใภ้ไม่ได้คิดไกลถึงขนาดนั้น ขอบคุณท่านแม่ที่ตักเตือน แต่ลูกสะใภ้นัดกับอู่อันป๋อฮูหยินไว้แล้วว่าจะไปล่องเรือ นี่ควรจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ?”ฮูหยินผู้เฒ่ากู้เห็นท่าทางโง่เขลาแยกแยะไม่ออกของนางก็โมโห และดุด่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ความยุ่งเหยิงที่เจ้าเป็นคนก่อก็จัดการเอาเอง แต่อย่าผลักเด็กเข้าไปในหลุมไฟ เรื่องแต่งงานของซิวหย่วนก่อนหน้านี้เจ้าก็เกือบจะทำอะไรเลอะเลือน ตอนนี้ถึงตาเซวียนอี๋ เจ้ายังมาทำแบบเดิมอีก ข้าว่าเจ้าไม่เคยสำนึกตนเลย”นางจางถูกดุจนก้มหน้าไม่กล้าพูดขัด เพียงแค่ไม่พอใจเล็กน้อยเท่านั้น เพราะน้องสะใภ้ทั้งสองยังอยู่ แม่สามีก
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 279
ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ฟังสะใภ้ใหญ่พูดถึงคุณชายจากตระกูลเหล่านี้ ไม่มีพึงพอใจเลยสักคน และคนที่ไม่พอใจมากที่สุดคืออู่อันป๋อซื่อจื่อ แต่ลูกสะใภ้กลับพึงพอใจอู่อันป๋อมากที่สุด เมื่อเห็นท่าทีที่ลำพองใจของลูกสะใภ้ใหญ่ นางก็ตอบกลับอย่างราบเรียบ “ข้าคิดว่าไม่เท่าใดนัก โดยเฉพาะอู่อันป๋อซื่อจื่อ”ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา สีหน้าของนางจางแข็งทื่อในชั่วพริบตา และรู้สึกว่าแม่สามีไม่เห็นด้วยกับนาง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะทนเห็นเรือนใหญ่ดีไม่ได้ หรือทนเห็นเซวียนอี๋แต่งงานได้ดีไม่ได้กันแน่ จึงถามกลับ “ท่านแม่ ลูกสะใภ้เห็นว่าอู่อันป๋อซื่อจื่อก็ดี เหตุใดท่านถึงไม่พอใจเจ้าคะ?”ฮูหยินผู้เฒ่ากู้กล่าวด้วยเสียงเรียบ “อู่อันป๋อซื่อจื่อดีมาก ฐานะครอบครัวก็ดี ในอนาคตหากอู่อันป๋อเสียชีวิต เขายังสามารถสืบทอดตำแหน่งขุนนางได้ หากเซวียนอี๋แต่งเข้าไป อนาคตก็คือฮูหยินของท่านป๋อ”เมื่อได้ยิน สีหน้าของนางจางก็อ่อนลง และกล่าวอย่างไม่เข้าใจ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นท่านแม่เหตุใดถึงคิดว่าไม่ดีเล่าเจ้าคะ? เซวียนอี๋แต่งเข้าไปก็ดีแล้ว ภายหลังจะได้ช่วยสนับสนุนบ้านมารดาด้วย”ฮูหยินผู้เฒ่ากู้กล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “สะใภ้ใหญ่ เซวียนอ
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 278
แต่โดยรวมแล้ว หลานสาวคนโตก็ไม่ใช่คนเลวร้ายจนไม่อาจให้อภัยได้ นอกจากรังแกเซวียนหลิงแล้ว ก็ไม่เคยเป็นฝ่ายทำร้ายใคร เพียงแต่คนเป็นบิดามารดาไม่ได้อบรมสั่งสอนให้ดี เลยเลี้ยงเด็กดีในทางที่ผิด หากต่อไปไม่พบเจอกับเรื่องอะไร นิสัยนี้เกรงว่าจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้วหลังจากนั้น ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ก็ชักสายตากลับ และกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เซวียนอี๋ เซวียนหลิงกลับไปก่อนเถอะ”ทันทีที่กู้เซวียนอี๋กับกู้เซวียนหลิงได้ยิน ก็รู้ว่าเหล่าอาวุโสมีเรื่องต้องพูดคุยกัน จึงตอบรับอย่างเชื่อฟัง และออกจากโถงโซ่วอันไปหลังจากนั้น ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ก็ไล่สาวใช้ที่ปรนนิบัติให้ออกไป จึงเหลือเพียงเฝิงหมอมอ รวมทั้งลูกสะใภ้อีกสามคนเท่านั้นนางจางอดสงสัยไม่ได้ จึงถาม “ท่านแม่ ท่านมีเรื่องสำคัญอะไรจะปรึกษากับพวกเราหรือเจ้าคะ?”ฮูหยินผู้เฒ่ากู้กล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน “สะใภ้ใหญ่ สะใภ้รอง เซวียนอี๋กับเซวียนหลิงเด็กทั้งสองถึงวัยปักปิ่น และถึงวัยที่จะพูดคุยเรื่องแต่งงานได้แล้ว พวกเจ้าเป็นมารดามีบุคคลที่ถูกใจหรือยัง?”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ นางเฉินก็รีบกล่าวทันที “ท่านแม่ เรื่องงานแต่งของเซวียนหลิง ปีนี้ลูกสะใภ้ให้ความสำคัญอยู่ตลอด
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 277
ยามดึกสงัด ผู้คนกำลังพักผ่อน เมิ่งจิ่นเหยานอนอยู่บนเตียง เตียงของฤดูร้อนเปลี่ยนเป็นเสื่อหยก เสื่อหยกไม่ได้ทำจากหยก แต่เป็นเสื่อเย็นที่ทำมาจากไม้ไผ่ สามารถลดอุณหภูมิได้ ฤดูร้อนนอนอยู่บนนั้นจะรู้สึกสบายเล็กน้อย หน้าต่างก็เปิดเอาไว้ ลมฤดูร้อนพัดเข้ามาจะได้ขับไล่ความร้อน และภายในห้องไม่ต้องวางกระจกน้ำแข็งก็ไม่รู้สึกร้อนเช่นกันสบโอกาสตอนที่กู้จิ่งซีไปอาบน้ำยังไม่กลับมา เมิ่งจิ่นเหยาคิดสักพัก จึงขยับตัวนอนยังตำแหน่งของกู้จิ่งซี ถึงอย่างไรกู้จิ่งซีก็ยังไม่กลับมา นางถูตัวกับความเย็น ทำให้รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความเย็นของเสื่อหยกที่แพร่กระจายออกมา นางสบายตัวจึงหรี่ตาขี้นมาผ่านไปไม่นาน กู้จิ่งซีกลับมา พบว่าแม่นางน้อยที่อยู่บนเตียงหลับไปแล้ว แถมยังนอนอยู่ตรงตำแหน่งของเขาอีกด้วยแม่นางน้อยสวมเสื้อเสื้อผ้าไหมตัวบาง แม้แต่เสื้อด้านในเป็นสีอะไรล้วนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนเขาเห็นแล้ว ก็ละสายตาด้วยสีหน้าที่อึดอัด แต่สุดท้ายกลับไม่กล้าหยิบผ้าห่มไปคลุมให้แม่นางน้อย เพราะครั้งก่อนคลุมให้แล้ว กลับทำให้แม่นางน้อยร้อนจนตื่น แถมยังโกรธและโทษที่เขารบกวนการนอนหลับอีกพวกเขาเป็นสามีภรรยาที่ต้องใช
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 276
เมิ่งจิ่นเหยามองนางด้วยความตกใจ เมื่อเห็นใบหน้านางมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น และราวกับมีความแค้นอะไรกับกู้ซิวหมิง จึงสับสนเล็กน้อย “เจ้าดูเหมือนดีใจมากเมื่อเห็นเขาโชคร้าย?”ท่านหญิงจิ้งหนิงเชิดริมฝีปาก ด้วยสีหน้าที่ดูแคลน “ข้าก็แค่ไม่ชอบขี้หน้าเขา ชอบทำท่าวางมาดทั้งวัน ดูเหมือนจะเป็นคนดี แต่จริง ๆ แล้วกลับเป็นสุภาพบุรุษจอมปลอม คนอื่นกลับบอกว่าเขาสุภาพอ่อนโยน และมีท่าทางแบบท่านโหว”เมิ่งจิ่นเหยาตกใจ “อาเหยียนสายตาเฉียบคมมาก”ท่านหญิงจิ้งหนิงยิ้มอย่างเขินอาย “ก็พอได้ แต่เพราะข้าเคยเห็นด้านที่ไม่ดีของเขา จึงรู้สึกว่าเขาแตกต่างกับพฤติกรรมที่แสดงออกมาอย่างมาก”ขณะที่นางพูด ก็ดื่มน้ำเชื่อมอีกหนึ่งอึก น้ำเชื่อมที่เย็นหอมหวานเข้าไปในปาก ทำให้รู้สึกสดชื่นไปทั่วทั้งตัว และกล่าวอีกว่า “อย่าเพิ่งกล่าวถึงเขาเลย ดื่มตอนที่มันยังเย็น อีกเดี๋ยวมันร้อนคาดว่าจะไม่อร่อยมากแล้ว”หลังดื่มน้ำเชื่อม ท่านหญิงจิ้งหนิงก็อยู่อีกกว่าครึ่งชั่วยามจึงจะกลับจวนเหลียงอ๋อง ......กู้จิ่งซีเลิกงานกลับมาเมิ่งจิ่นเหยาเห็นเขา ก็เรียกเขาด้วยเสียงอ่อนโยน “ท่านพี่”จากนั้น นางก็สั่งให้หนิงตงยกน้ำเชื่อมลิ้นจี่
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 275
เวลาเที่ยง ท่านหญิงจิ้งหนิงยังอยู่ที่จวนท่านโหว กินอาหารกลางวันด้วยกันกับเมิ่งจิ่นเหยาเมื่อกินอาหารกลางวันเสร็จแล้ว เมิ่งจิ่นเหยาก็ได้กำชับสาวใช้ให้ทำลิ้นจี่แห้วเย็นในน้ำเชื่อม เมื่อทำเสร็จแล้วก็ส่งไปให้บ้านใหญ่กับบ้านรองสักหน่อยลิ้นจี่ทำให้ร้อนในได้ ทว่าแห้วแก้ร้อนใน ทำน้ำเชื่อมให้อร่อยหวานสดชื่น แช่เย็นก็ยิ่งดี เมื่อกินลงไปทำให้เย็นสดชื่นและหอมหวาน ทั้งยังสามารถดับร้อนได้ด้วย เหมาะที่จะดื่มสิ่งนี้ตอนอากาศร้อนยิ่งนักท่านหญิงจิ้งหนิงดื่มไปหนึ่งคำก็ส่งเสียงถอนหายใจออกมาอย่างสบายใจ “ไม่เลวเลยจริง ๆ ทำไมก่อนหน้านี้ข้าจึงคิดไม่ถึงว่าควรเอามันมาทำเป็นน้ำเชื่อมนะ?”เมิ่งจิ่นเหยาตอบกลับ “อยู่ ๆ ข้าก็เพิ่งนึกได้เช่นเดียวกัน”“ก่อนหน้านี้เจ้ากินลิ้นจี่เช่นนี้ตลอดเลยหรือ?” ท่านหญิงจิ้งหนิงเหลือบมองนางอย่างประหลาดใจ แล้วพยักหน้าอีกครั้ง “เป็นเจ้าที่เข้าใจเสพสุข เช่นนี้อร่อยมากทีเดียว”เมิ่งจิ่นเหยาส่ายศีรษะ ตอบกลับด้วยเสียงอ่อนโยน “ไม่ใช่ ก่อนหน้านี้ไม่เคยกิน เพียงแค่ฉุกคิดขึ้นมาได้จึงอยากลองทำดูเท่านั้น ตอนที่ท่านปู่ยังมีชีวิตอยู่ ข้าเคยกินลิ้นจี่ครั้งเดียว หลังจากนั้นก็เมื่อวานซืนกับเม
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 274
ท่านหญิงจิ้งหนิงเห็นนางมองดูลิ้นจี่อย่างตะลึงงัน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุอันใด จึงกล่าวอย่างไม่ได้สนใจว่า “เจ้าบอกว่าชอบมิใช่หรือ? ข้าได้รับมาจากเสด็จย่าเมื่อวานตอนบ่าย ให้เจ้าทั้งหมดเลย”เมิ่งจิ่นเหยาตกตะลึงเล็กน้อย มิน่าเล่าเมื่อวานนางกินอาหารกลางวันเสร็จแล้วจึงรีบร้อนจากไป ที่แท้ก็เข้าไปในวังนี่เอง ไปหาไทเฮาเพื่อขอลิ้นจี่มาให้นาง ดูแล้วลิ้นจี่นี้น่าจะสักสี่ห้าชั่งได้ ฝ่าบาทพระราชทานให้แก่ขุนนางเพียงแค่หนึ่งชั่งกว่าเท่านั้น สี่ห้าชั่งนี้ช่างล้ำค่ายิ่งนักเมิ่งจิ่นเหยาจ้องมองไปที่สาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าอย่างตกอยู่ในภวังค์ หัวใจถูกปกคลุมไปด้วยไออุ่น ภายในใจรู้สึกอบอุ่นนัก จึงถามด้วยเสียงอ่อนโยน “อาเหยียน ให้ข้าหมดแล้ว เจ้ากินอันใด?”ท่านหญิงจิ้งหนิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจนัก “ข้ากินทุกปี ปีนี้กินไปหลายลูกแล้ว กินจนหายอยาก ตอนนี้ไม่ได้สนใจเท่าใดแล้ว พอดีเจ้าชื่นชอบ จึงเอามามอบให้เจ้า”เมิ่งจิ่นเหยาเม้มริมฝีปาก “ขอบใจมากนะอาเหยียน”ท่านหญิงจิ้งหนิงยิ้มอย่างขัดเขิน “ไม่ต้องเกรงใจ ก่อนที่ข้าจะนำมา ได้ใช้น้ำแข็งรักษาความสดไว้ด้วย เจ้าให้คนไปเอาน้ำแข็งมาสักหน่อย มิเช่นนั้นอากาศร้อนแล้ว มันจะเสียได้ง
