เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 145
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 146
หนิงตงหอบหายใจด้วยโทสะ “ฮูหยิน นางทำเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ถึงขั้นมาหลอกลวงความรู้สึกของข้าน้อย ทำข้าน้อยรู้สึกผิดกับตนเองอยู่พักหนึ่งเชียว” เมิ่งจิ่นเหยายิ้มพลางเอ่ย “แล้วใครให้เจ้าเฝ้าอิจฉานางทุกวันเล่า?” หนิงตงกะพริบตาปริบ ๆ รีบโน้มน้าวให้เจ้านายเปลี่ยนประเด็นทันที ไม่อยากคิดถึงชุนหลิ่วเจ้าคนโกหกนั่นขึ้นมาอีกแล้ว …… ภายในห้องหนังสือ กู้ซิวหมิงตามบิดาเข้าไปที่ห้องหนังสือด้วยความประหม่า เมื่อเห็นบิดานั่งลง และมองมาทางเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ หัวใจของเขาพลันบีบรัดแน่นขึ้นมา ไม่กล้าแม้แต่ส่งเสียงหายใจแรง กู้จิ่งซีขมวดหัวคิ้วเล็กน้อย เมื่อก่อนมองเจ้าลูกชายคนนี้แล้วยังรู้สึกว่าใช้ได้พอประมาณ แม้ไม่มีด้านใดโดดเด่นออกมา แต่โดยภาพรวมแล้วก็ดูดี พอจะชื่นชมได้บ้าง แต่บัดนี้แค่เห็นเจ้าลูกชายคนนี้เขาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีแล้ว บิดาและบุตรชายต่างสบตากันในความเงียบงัน แม้เป็นเพียงเสี้ยวขณะสั้น ๆ แต่กลับรู้สึกยาวนานราวหนึ่งชาติภพ กู้ซิวหมิงรับรู้ได้ถึงแรงกดดันอันไร้รูปร่างนี้ ทำให้หัวใจของเขายิ่งรู้สึกวิตกกังวล จนหน้าผากชุ่มเหงื่อแต่ไม่กล้าเลื่อนมือขึ้นไปเช็ด หากถามว่าทั้งตระกูลกู
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 147
ถ้อยคำนี้เอ่ยออกมา จิตใจของกู้ซิวหมิงสั่นสะท้าน แววตาฉายประกายหวาดผวา พรั่นพรึง เขารีบร้อนส่ายหน้าปฏิเสธ แก้ต่างเพื่อตนเอง “ท่านพ่อ มิใช่เช่นนั้นขอรับ” กู้จิ่งซีมองเขาด้วยสายตาอึมครึม เอ่ยไม่รีบร้อนไม่ยืดยาว “ในเมื่อข้ามีเจ้าเป็นบุตรชายเพียงคนเดียว ทว่าผู้สืบทอดตำแหน่งของจวนโหวก็ใช่จะเป็นของเจ้าคนเดียวเสมอไป และตระกูลกู้ก็ไม่ได้มีเจ้าเป็นเด็กเพียงคนเดียว ในเมื่อเจ้าไม่สามารถรับผิดชอบหน้าที่สำคัญได้ เช่นนั้นก็ให้คนที่ทำได้มารับหน้าที่แทนเสีย” กู้ซิวหมิงหน้าซีดเผือด ในแววตาเต็มไปด้วยความขลาดกลัว สองขาอ่อนระทวย คุกเข่าฟุ่บลงกับพื้น รีบยอมรับผิดทันใด “ท่านพ่อ ลูกสำนึกผิดแล้วจริง ๆ ขอรับ จะไม่มีครั้งต่อไปอีกเด็ดขาด ท่านพ่อได้โปรดเมตตา ให้โอกาสลูกแก้ไขเรื่องผิดพลาดและเริ่มต้นใหม่ด้วยขอรับ” ยามเขาเอ่ยวาจา เสียงสั่นเครือ ก่อนจะถูกรับเป็นลูกบุญธรรม พ่อแม่แท้ ๆ เคยบอกว่าเขาจะได้ไปเป็นซื่อจื่อ เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งจวนโหวในวันข้างหน้า หลังจากถูกรับเป็นบุตรบุญธรรมแล้ว จวนโหวทั้งเบื้องบนเบื้องล่างล้วนแต่ดูแลเอาใจใส่เขาอย่างดีที่สุด ตอนที่เขาเริ่มปรับตัวเข้ากับชีวิตในจวนโหวได้แล้ว ในขณะเดียวกั
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 148
นางเอ่ยพลาง ก็ตัดพ้อตนเอง “จริงอยู่ที่นางเป็นหญิงที่มาจากจวนหย่งชางป๋อ มาจากตระกูลขุนนางบุญหนักศักดิ์ใหญ่ มีรูปโฉมงดงามเพริศพริ้ง แต่ข้าเป็นเพียงเด็กสาวกำพร้าที่ไม่มีอะไรเลยคนหนึ่ง ครอบครัวของท่านจะชอบนางมากกว่าก็เป็นเรื่องปกติ” กู้ซิวหมิงแม้รำคาญ แต่เมื่อเห็นดรุณีน้อยน่าเอ็นดูในอ้อมอกของตนเองกำลังร้องไห้ฮือ ๆ ไหล่บางสั่นเทิ้ม เขาก็ใจอ่อนลง ข่มความรู้สึกหงุดหงิดรำคาญไว้ลึกสุดของดวงใจ อดทนเอ่ยวาจาปลอบโยนไปสองประโยค “หว่านเอ๋อร์เจ้าอย่าร้องไห้เลย พวกเขาจะชอบหรือไม่ชอบไม่สำคัญ ตราบใดที่ข้าชอบเจ้าก็เพียงพอแล้ว” แต่ถึงอย่างไรแล้ว หลี่หว่านเอ๋อร์หนนี้กลับมิได้สงบอารมณ์ลงง่ายดายเพียงนั้นแล้ว คำพูดเหล่านี้ไม่ได้ช่วยให้นางรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย ตราบใดที่นางคิดถึงเรื่องน่าอับอายในโถงโซ่วอันที่ตนกระทำเพราะไม่รู้มารยาท สายตาเหล่านั้นยามที่จ้องมองมาทางนาง สายตาที่ชวนให้คิดตามนั่น ทำให้นางรู้สึกอยากจะแทรกแผ่นดินหนี คิดถึงวันข้างหน้าหากตนต้องออกจากเรือนไปข้างนอก และบังเอิญพบคนเหล่านั้นเข้าจะต้องถูกดูหมิ่นดูแคลน นางก็ยิ่งรู้สึกพรั่นพรึงแล้ว นางเงยหน้าขึ้นมองกู้ซิวหมิงช้า ๆ บนหน้าเล็กที่เปื้อน
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 149
หลี่หว่านเอ๋อร์เหมือนถูกอสนีบาตฟาดลงท่ามกลางฟ้าแจ่มใส นางเบิกตากว้างทันใด ก่อนจะถามอย่างระมัดระวัง “ท่านพี่ซิวหมิง ท่าน ท่านมิใช่เคยบอกว่าถึงข้าจะเป็นอนุ แต่ก็เป็นสตรีเพียงหนึ่งเดียวของท่าน เป็นภรรยาเพียงหนึ่งเดียวในใจของท่าน? หรือท่านจะกลืนคำพูดตนเอง จะเข้าพิธีสมรสให้หญิงอื่นเป็นภรรยาเอก?” กู้ซิวหมิงรีบร้อนส่ายหน้า ให้คำมั่นสัญญาซ้ำอีกครั้ง “หว่านเอ๋อร์ ข้าไม่มีวันสมรสภรรยาเอก เพียงแต่เจ้าคืออนุภรรยา อาศัยในห้องหลักนั้นผิดประเพณี” พูดจบ เขาก็แก้ต่างเพิ่มเติมให้ตนเอง “คำสั่งของผู้ใหญ่ ห้ามฝ่าฝืน หว่านเอ๋อร์เจ้าเป็นคนเข้าอกเข้าใจผู้อื่นมาตลอด ก็น่าจะเข้าใจข้าใช่หรือไม่?” หลี่หว่านเอ๋อร์สีหน้าซีดเผือด ร่างกายบอบบางโงนเงนจะล้มอยู่รอมร่อ ทรุดลงในอ้อมอกของกู้ซิวหมิง เข้าใจดีว่าสิ่งนี้มิใช่ความตั้งใจของท่านพี่ซิวหมิง แต่เป็นผู้อาวุโสในตระกูลกู้ที่ดูแคลนนาง ได้แต่ผงกรับศีรษะเบา ๆ ปล่อยให้ธารน้ำตาสองข้างไหลพรากลงมา เป็นครั้งแรกที่นางได้รับรู้ว่าการเป็นอนุภรรยาในตระกูลบุญหนักศักดิ์ใหญ่ไม่ใช่เรื่องง่าย ในตอนแรกบรรดาเพื่อนบ้านเมื่อรู้ว่านางจะได้เป็นอนุภรรยาของซื่อจื่อฉางซินโหว ต่างก็บอกว่าน
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 150
หลี่หว่านเอ๋อร์ฟังแล้ว ทันใดนั้นก็ตึงเครียดขึ้นมา หากนางไม่ตั้งใจเรียนรู้ให้ดี ผู้อาวุโสต้องยิ่งรู้สึกไม่พอใจในตัวนาง คราวนี้ไม่ว่าอย่างไรนางต้องตั้งใจแสดงออกมาให้ดีเพียบพร้อม …… ณ เรือนเวยหรุยเซวียน เมิ่งจิ่นเหยาได้ยินเสียงฝีเท้า ก็เหลือบสายตาขึ้นมอง เห็นเงาร่างสูงโปร่งเดินเข้ามา บุรุษที่ไม่เปิดเผยอารมณ์ง่าย ๆ บัดนี้กลับมีสีหน้าเยือกเย็นมืดครึ้ม ท่าทางโทสะยังไม่จางหาย เห็นได้ชัดว่าคงเดือดดาลเพราะกู้ซิวหมิงมาไม่น้อย ทว่านั่นก็ปกติแล้ว มีบุตรอย่างกู้ซิวหมิง คนเป็นพ่อคนไหนบ้างจะไม่เดือดดาลโมโห? เมื่อกู้จิ่งซีเข้ามาในห้อง กลิ่นชาอ่อน ๆ ลอยปะทะจมูก ครั้นเหลือบสายตาขึ้นมองไป ก็เห็นแม่นางน้อยที่นั่งอยู่เบื้องหน้าโต๊ะน้ำชา กำลังจิบชาด้วยสีหน้าผ่อนคลาย ท่าทางดูสบายใจไม่เบา สายตาสองคู่ประสานกัน เมิ่งจิ่นเหยาก็หยิบจอกชาสะอาดหนึ่งใบมาและรินน้ำชาเข้าไป ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอบอุ่นว่า “ท่านพี่ ไม่สู้ดื่มชาคลายโทสะสักหน่อยเป็นอย่างไรเจ้าคะ?” “เช่นนั้นข้าต้องขอรับไว้โดยไม่เกรงใจแล้ว” กู้จิ่งซีขยับก้าวไปนั่งลงตรงข้ามนาง หยิบจอกชาขึ้นดม กลิ่นน้ำชาสดชื่นบริสุทธิ์ หอมกรุ่นอบอวล เขาเม้มริมฝีป
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 151
ร้านฉาหรานตอนที่เมิ่งจิ่นเหยาไปถึงห้องส่วนตัว ซ่งซินหนิงก็รออยู่ด้านในแล้วซ่งซินหนิงเทน้ำชาถ้วยหนึ่งให้นางทันที พลางยิ้มและกล่าวว่า “อาเหยา เจ้ามาแล้ว รีบเข้ามานั่งเร็วเข้า ไม่ได้เจอเจ้ามาหลายวัน คิดถึงเจ้าจะแย่”ซ่งซินหนิงในเวลานี้ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข มุมปากของเมิ่งจิ่นเหยาก็ยกขึ้นตามไปด้วย พยักหน้าเล็กน้อย และนั่งลงที่ด้านข้างของนาง พลางถาม “อาหนิง สุขภาพของเสิ่นฮูหยินดีขึ้นบ้างหรือไม่?”ส่วนโค้งตรงมุมปากของซ่งซินหนิงยกกว้างขึ้น และกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงว่า “อาเหยา วิธีของเจ้ายังคงได้ผล ข้าไปปลอบโยนท่านป้าสะใภ้เสิ่นตามวิธีที่เจ้าบอก ท่านป้าสะใภ้เสิ่นถูกข้าปลอบไปหลายที ทันใดนั้นก็ฮึดสู้ขึ้นมาไม่อยากตายแล้ว นางดื่มยาตรงเวลาทุกวัน และอาการป่วยก็ดีขึ้นแล้ว”เมิ่งจิ่นเหยาดีใจแทนเพื่อนรัก ตราบใดที่เสิ่นฮูหยินดีขึ้นมา งานแต่งงานก็จะสามารถจัดได้ตามกำหนด นางกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เช่นนั้นก็ดี คนมีชีวิตมักจะมีเป้าหมายอยู่เสมอ หากไม่มีเป้าหมาย ก็จะไร้ความหวัง เหลือเพียงแต่ความผิดหวังเท่านั้น และความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ก็จะไม่เหลือเลย”ซ่งซินหนิงกล่าว “ท่านป้าสะใภ้
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 152
เมิ่งจิ่นเหยาตอบกลับ “คาดว่าจะไม่มีแม่นางดี ๆ คนไหนกล้าแต่ง แต่เขาก็แสดงท่าทีอย่างชัดเจนแล้วว่าตั้งใจจะไม่แต่งภรรยา และจะอยู่ด้วยกันแค่กับหลี่อี๋เหนียงไปชั่วชีวิตเท่านั้น”“ไม่แต่งภรรยา?” ดวงตาของซ่งซินหนิงเบิกกว้าง อย่างยากจะเชื่อ “ซื่อจื่อผู้สูงศักดิ์ของจวนโหวไม่แต่งภรรยา ภายภาคหน้าในบ้านก็จะไม่มีนายหญิงมาควบคุมดูแล แม้แต่งานเข้าสังคมก็จะไม่มีนายหญิงไป นี่เขาคิดอย่างไรกัน?”เมิ่งจิ่นเหยายิ้มพร้อมกับกล่าวว่า “ไม่สนว่าเขาคิดอย่างไร? เขาเป็นแบบนี้ก็ดีที่สุดแล้ว จะได้ไม่ต้องเป็นหายนะของคุณหนูที่ไร้ความผิด”ซ่งซินหนิงจิปากสองคำ “เช่นนั้นเขาจะต้องยืดมั่นความคิดในตอนนี้ และภายหลังอย่าได้เปลี่ยนความคิด มิเช่นนั้นจะเป็นหายนะต่อคุณหนูของคนอื่นเขา”เมิ่งจิ่นเหยากล่าว “ต่อไปไม่รู้ แต่ตอนนี้เห็นที เขาจะสามารถยึดมั่นได้”ซ่งซินหนิงหันไปมองอาเมิ่ง อาจเป็นเพราะแต่งงานเข้ามาในจวนฉางซินโหวจะใช้ชีวิตอย่างสบายใจ ไม่ต้องระวังตัวจากการทำร้ายของแม่เลี้ยงอยู่ตลอดเวลา อาเมิ่งในตอนนี้สีหน้าแดงระเรื่อ ใบหน้ายังอวบขึ้นเล็กน้อย ดูจะมีชีวิตชีวาอย่างเต็มเปี่ยมอีก สภาพแวดล้อมหล่อเลี้ยงคนขึ้นมาจริง ๆ ด้วย นางเอ
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 153
พลบค่ำ เมิ่งจิ่นเหยากินอาหารค่ำกับซ่งซินหนิงที่ภัตตาคาร หลังกินอาหารค่ำเสร็จ ก็ไปเดินเล่นที่ตลาดกลางคืนด้วยกันอีก คาดว่ายามชวีสี่เค่อ ทั้งสองจึงจะแยกกัน ต่างคนต่างกลับจวนของตนเองเมื่อกลับมาถึงเรือนเวยหรุยเซวียน เมิ่งจิ่นเหยาล้างตัวรอบหนึ่ง จากนั้นก็ให้สาวใช้ออกไป เตรียมตัวจะเข้านอน ทันใดนั้นได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวที่หน้าต่างด้านขวา นางจึงหันไปมองทันที และเห็นเพียงเงาร่างหนึ่งกระโดดเข้ามาจากรูปร่างแล้ว เป็นชายหนุ่มหรือ?ความตระหนักนี่ทำให้เมิ่งจิ่นเหยาร่างกายหนาวเย็นไปทั่วร่าง สีหน้าขาวซีด และปิดปากไว้แน่น ไม่กล้าปล่อยให้ตนเองส่งเสียงออกมาแม้แต่น้อยในเวลาอันสั้น เมิ่งจิ่นเหยาก็คิดความเป็นไปได้นับไม่ถ้วน และคิดว่ามีคนคิดจะใส่ร้ายนาง สามีของนางมีโรคที่บอกคนอื่นไม่ได้ สามีไม่อยู่ที่เรือน จู่ ๆ มีชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้นมาในห้อง หากข่าวแพร่ออกไปนางคงซวย และถูกทอดทิ้งอย่างแน่นอน แถมชื่อเสียงก็ถูกทำลายด้วยเวลานี้ ชายหนุ่มคนนั้นปิดหน้าต่างลง และหันกลับมา หลังจากนั้น ใบหน้าที่ราวกับสายลมเย็นและพระจันทร์ที่สดใสก็เข้าสู่สายตาเป็นกู้จิ่งซีเมิ่งจิ่นเหยาทั้งตกใจและทั้งประหลาดใจ แต่ในที่สุ
บทล่าสุด
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 278
แต่โดยรวมแล้ว หลานสาวคนโตก็ไม่ใช่คนเลวร้ายจนไม่อาจให้อภัยได้ นอกจากรังแกเซวียนหลิงแล้ว ก็ไม่เคยเป็นฝ่ายทำร้ายใคร เพียงแต่คนเป็นบิดามารดาไม่ได้อบรมสั่งสอนให้ดี เลยเลี้ยงเด็กดีในทางที่ผิด หากต่อไปไม่พบเจอกับเรื่องอะไร นิสัยนี้เกรงว่าจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้วหลังจากนั้น ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ก็ชักสายตากลับ และกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เซวียนอี๋ เซวียนหลิงกลับไปก่อนเถอะ”ทันทีที่กู้เซวียนอี๋กับกู้เซวียนหลิงได้ยิน ก็รู้ว่าเหล่าอาวุโสมีเรื่องต้องพูดคุยกัน จึงตอบรับอย่างเชื่อฟัง และออกจากโถงโซ่วอันไปหลังจากนั้น ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ก็ไล่สาวใช้ที่ปรนนิบัติให้ออกไป จึงเหลือเพียงเฝิงหมอมอ รวมทั้งลูกสะใภ้อีกสามคนเท่านั้นนางจางอดสงสัยไม่ได้ จึงถาม “ท่านแม่ ท่านมีเรื่องสำคัญอะไรจะปรึกษากับพวกเราหรือเจ้าคะ?”ฮูหยินผู้เฒ่ากู้กล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน “สะใภ้ใหญ่ สะใภ้รอง เซวียนอี๋กับเซวียนหลิงเด็กทั้งสองถึงวัยปักปิ่น และถึงวัยที่จะพูดคุยเรื่องแต่งงานได้แล้ว พวกเจ้าเป็นมารดามีบุคคลที่ถูกใจหรือยัง?”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ นางเฉินก็รีบกล่าวทันที “ท่านแม่ เรื่องงานแต่งของเซวียนหลิง ปีนี้ลูกสะใภ้ให้ความสำคัญอยู่ตลอด
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 277
ยามดึกสงัด ผู้คนกำลังพักผ่อน เมิ่งจิ่นเหยานอนอยู่บนเตียง เตียงของฤดูร้อนเปลี่ยนเป็นเสื่อหยก เสื่อหยกไม่ได้ทำจากหยก แต่เป็นเสื่อเย็นที่ทำมาจากไม้ไผ่ สามารถลดอุณหภูมิได้ ฤดูร้อนนอนอยู่บนนั้นจะรู้สึกสบายเล็กน้อย หน้าต่างก็เปิดเอาไว้ ลมฤดูร้อนพัดเข้ามาจะได้ขับไล่ความร้อน และภายในห้องไม่ต้องวางกระจกน้ำแข็งก็ไม่รู้สึกร้อนเช่นกันสบโอกาสตอนที่กู้จิ่งซีไปอาบน้ำยังไม่กลับมา เมิ่งจิ่นเหยาคิดสักพัก จึงขยับตัวนอนยังตำแหน่งของกู้จิ่งซี ถึงอย่างไรกู้จิ่งซีก็ยังไม่กลับมา นางถูตัวกับความเย็น ทำให้รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความเย็นของเสื่อหยกที่แพร่กระจายออกมา นางสบายตัวจึงหรี่ตาขี้นมาผ่านไปไม่นาน กู้จิ่งซีกลับมา พบว่าแม่นางน้อยที่อยู่บนเตียงหลับไปแล้ว แถมยังนอนอยู่ตรงตำแหน่งของเขาอีกด้วยแม่นางน้อยสวมเสื้อเสื้อผ้าไหมตัวบาง แม้แต่เสื้อด้านในเป็นสีอะไรล้วนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนเขาเห็นแล้ว ก็ละสายตาด้วยสีหน้าที่อึดอัด แต่สุดท้ายกลับไม่กล้าหยิบผ้าห่มไปคลุมให้แม่นางน้อย เพราะครั้งก่อนคลุมให้แล้ว กลับทำให้แม่นางน้อยร้อนจนตื่น แถมยังโกรธและโทษที่เขารบกวนการนอนหลับอีกพวกเขาเป็นสามีภรรยาที่ต้องใช
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 276
เมิ่งจิ่นเหยามองนางด้วยความตกใจ เมื่อเห็นใบหน้านางมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น และราวกับมีความแค้นอะไรกับกู้ซิวหมิง จึงสับสนเล็กน้อย “เจ้าดูเหมือนดีใจมากเมื่อเห็นเขาโชคร้าย?”ท่านหญิงจิ้งหนิงเชิดริมฝีปาก ด้วยสีหน้าที่ดูแคลน “ข้าก็แค่ไม่ชอบขี้หน้าเขา ชอบทำท่าวางมาดทั้งวัน ดูเหมือนจะเป็นคนดี แต่จริง ๆ แล้วกลับเป็นสุภาพบุรุษจอมปลอม คนอื่นกลับบอกว่าเขาสุภาพอ่อนโยน และมีท่าทางแบบท่านโหว”เมิ่งจิ่นเหยาตกใจ “อาเหยียนสายตาเฉียบคมมาก”ท่านหญิงจิ้งหนิงยิ้มอย่างเขินอาย “ก็พอได้ แต่เพราะข้าเคยเห็นด้านที่ไม่ดีของเขา จึงรู้สึกว่าเขาแตกต่างกับพฤติกรรมที่แสดงออกมาอย่างมาก”ขณะที่นางพูด ก็ดื่มน้ำเชื่อมอีกหนึ่งอึก น้ำเชื่อมที่เย็นหอมหวานเข้าไปในปาก ทำให้รู้สึกสดชื่นไปทั่วทั้งตัว และกล่าวอีกว่า “อย่าเพิ่งกล่าวถึงเขาเลย ดื่มตอนที่มันยังเย็น อีกเดี๋ยวมันร้อนคาดว่าจะไม่อร่อยมากแล้ว”หลังดื่มน้ำเชื่อม ท่านหญิงจิ้งหนิงก็อยู่อีกกว่าครึ่งชั่วยามจึงจะกลับจวนเหลียงอ๋อง ......กู้จิ่งซีเลิกงานกลับมาเมิ่งจิ่นเหยาเห็นเขา ก็เรียกเขาด้วยเสียงอ่อนโยน “ท่านพี่”จากนั้น นางก็สั่งให้หนิงตงยกน้ำเชื่อมลิ้นจี่
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 275
เวลาเที่ยง ท่านหญิงจิ้งหนิงยังอยู่ที่จวนท่านโหว กินอาหารกลางวันด้วยกันกับเมิ่งจิ่นเหยาเมื่อกินอาหารกลางวันเสร็จแล้ว เมิ่งจิ่นเหยาก็ได้กำชับสาวใช้ให้ทำลิ้นจี่แห้วเย็นในน้ำเชื่อม เมื่อทำเสร็จแล้วก็ส่งไปให้บ้านใหญ่กับบ้านรองสักหน่อยลิ้นจี่ทำให้ร้อนในได้ ทว่าแห้วแก้ร้อนใน ทำน้ำเชื่อมให้อร่อยหวานสดชื่น แช่เย็นก็ยิ่งดี เมื่อกินลงไปทำให้เย็นสดชื่นและหอมหวาน ทั้งยังสามารถดับร้อนได้ด้วย เหมาะที่จะดื่มสิ่งนี้ตอนอากาศร้อนยิ่งนักท่านหญิงจิ้งหนิงดื่มไปหนึ่งคำก็ส่งเสียงถอนหายใจออกมาอย่างสบายใจ “ไม่เลวเลยจริง ๆ ทำไมก่อนหน้านี้ข้าจึงคิดไม่ถึงว่าควรเอามันมาทำเป็นน้ำเชื่อมนะ?”เมิ่งจิ่นเหยาตอบกลับ “อยู่ ๆ ข้าก็เพิ่งนึกได้เช่นเดียวกัน”“ก่อนหน้านี้เจ้ากินลิ้นจี่เช่นนี้ตลอดเลยหรือ?” ท่านหญิงจิ้งหนิงเหลือบมองนางอย่างประหลาดใจ แล้วพยักหน้าอีกครั้ง “เป็นเจ้าที่เข้าใจเสพสุข เช่นนี้อร่อยมากทีเดียว”เมิ่งจิ่นเหยาส่ายศีรษะ ตอบกลับด้วยเสียงอ่อนโยน “ไม่ใช่ ก่อนหน้านี้ไม่เคยกิน เพียงแค่ฉุกคิดขึ้นมาได้จึงอยากลองทำดูเท่านั้น ตอนที่ท่านปู่ยังมีชีวิตอยู่ ข้าเคยกินลิ้นจี่ครั้งเดียว หลังจากนั้นก็เมื่อวานซืนกับเม
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 274
ท่านหญิงจิ้งหนิงเห็นนางมองดูลิ้นจี่อย่างตะลึงงัน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุอันใด จึงกล่าวอย่างไม่ได้สนใจว่า “เจ้าบอกว่าชอบมิใช่หรือ? ข้าได้รับมาจากเสด็จย่าเมื่อวานตอนบ่าย ให้เจ้าทั้งหมดเลย”เมิ่งจิ่นเหยาตกตะลึงเล็กน้อย มิน่าเล่าเมื่อวานนางกินอาหารกลางวันเสร็จแล้วจึงรีบร้อนจากไป ที่แท้ก็เข้าไปในวังนี่เอง ไปหาไทเฮาเพื่อขอลิ้นจี่มาให้นาง ดูแล้วลิ้นจี่นี้น่าจะสักสี่ห้าชั่งได้ ฝ่าบาทพระราชทานให้แก่ขุนนางเพียงแค่หนึ่งชั่งกว่าเท่านั้น สี่ห้าชั่งนี้ช่างล้ำค่ายิ่งนักเมิ่งจิ่นเหยาจ้องมองไปที่สาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าอย่างตกอยู่ในภวังค์ หัวใจถูกปกคลุมไปด้วยไออุ่น ภายในใจรู้สึกอบอุ่นนัก จึงถามด้วยเสียงอ่อนโยน “อาเหยียน ให้ข้าหมดแล้ว เจ้ากินอันใด?”ท่านหญิงจิ้งหนิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจนัก “ข้ากินทุกปี ปีนี้กินไปหลายลูกแล้ว กินจนหายอยาก ตอนนี้ไม่ได้สนใจเท่าใดแล้ว พอดีเจ้าชื่นชอบ จึงเอามามอบให้เจ้า”เมิ่งจิ่นเหยาเม้มริมฝีปาก “ขอบใจมากนะอาเหยียน”ท่านหญิงจิ้งหนิงยิ้มอย่างขัดเขิน “ไม่ต้องเกรงใจ ก่อนที่ข้าจะนำมา ได้ใช้น้ำแข็งรักษาความสดไว้ด้วย เจ้าให้คนไปเอาน้ำแข็งมาสักหน่อย มิเช่นนั้นอากาศร้อนแล้ว มันจะเสียได้ง
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 273
ถือโอกาสที่ตอนนี้แสงอาทิตย์ยังไม่แรงเกินไป เมิ่งจิ่นเหยาพาท่านหญิงจิ้งหนิงไปเดินเล่นภายในจวนเพียงแต่ ดูเหมือนกับท่านหญิงจิ้งหนิงจะคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมภายในจวน จึงรู้ว่าด้านใดมีสะพาน ด้านใดมีศาลา และริมสระน้ำด้านใดเย็นมากกว่ากันเมิ่งจิ่นเหยาประหลาดใจเล็กน้อย “อาเหยียน ดูเหมือนว่าเจ้าจะคุ้นเคยกับจวนท่านโหวอยู่บ้าง”ท่านหญิงจิ้งหนิงตอบตามความจริง “ข้ามาที่จวนฉางซินโหวหลายครั้งแล้ว ตอนที่จัดงานเลี้ยงวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่า ดังนั้นจึงคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมภายในจวนอยู่บ้าง” นางกล่าว แล้วหันไปมองเมิ่งจิ่นเหยา “ใช่แล้ว ตอนที่เจ้าแต่งงาน ข้าก็อยู่ด้วย ข้ามาดื่มสุรามงคลกับท่านแม่”เมิ่งจิ่นเหยาเข้าใจ “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง”ท่านหญิงจิ้งหนิงกล่าวอีกว่า “วันนี้ข้ามาอย่างหุนหันพลันแล่นเช่นนี้ ยังไม่ได้ไปเยี่ยมคารวะฮูหยินผู้เฒ่าเลย”มาเป็นแขกที่เรือนของผู้อื่น ไปทักทายผู้อาวุโสเสียหน่อย เป็นมารยาทพื้นฐานเมิ่งจิ่นเหยากล่าวตอบ “เช่นนั้นเจ้าก็มาผิดจังหวะแล้วละ เมื่อวานแม่สามีของข้าไปพักอยู่ที่วัดเป็นการชั่วคราว คาดว่าอีกสองสามวันถึงจะกลับมา”ท่านหญิงจิ้งหนิงก็ไม่ได้แปลกใจ เพียงแค่พยักหน
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 272
กู้จิ่งซีมองใบหน้าที่หลับใหลอย่างสงบของแม่นางน้อย ท่าทางไร้การป้องกันแม้แต่น้อย ทันใดนั้นเขาก็เริ่มรู้สึกว่าตนเองคิดมากเกินไป เดิมทีพวกเขาก็เป็นสามีภรรยากัน ทำตามใจชอบบ้างก็ไม่เป็นไร ระมัดระวังตัวมากเกินไปกลับไม่เหมือนสามีภรรยากันเสียด้วยซ้ำ แม่นางน้อยคิดที่จะใช้ชีวิตร่วมกันกับเขาตลอดไปจริง ๆ ถึงได้เป็นเช่นนี้……วันต่อมาเมิ่งจิ่นเหยาเพิ่งจะกินข้าวเช้าเสร็จได้ไม่นาน กำลังเตรียมตัวไปอ่านหนังสือเพื่อฆ่าเวลาเสียหน่อย ก็มีสาวใช้เข้ามารายงานว่าท่านหญิงจิ้งหนิงมาที่นี่นางตะลึงเล็กน้อย รู้สึกจับต้นจนปลายไม่ถูกนิดหน่อย ไม่รู้ว่าอยู่ ๆ ท่านหญิงจิ้งหนิงมาหานางทำไม จึงรีบกำชับว่า “รีบไปเชิญท่านหญิงจิ้งหนิงเข้ามาเร็วเข้า”ผ่านไปไม่นาน สาวใช้ก็พาท่านหญิงจิ้งหนิงมาที่เรือนเวยหรุยเซวียนเมื่อเมิ่งจิ่นเหยามองเห็นท่านหญิงจิ้งหนิง ก็มองสำรวจอย่างละเอียด เห็นนางดูท่าทางสบายดี และก็ดูไม่ได้มีเรื่องอันใดเช่นกันเมื่อเห็นดังนั้น ท่านหญิงจิ้งหนิงก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความสงสัย “นั่นมันสายตาอันใดของเจ้า? ไม่ยินดีต้อนรับข้ากระนั้นหรือ?”เมิ่งจิ่นเหยาเกรงว่านางจะเข้าใจผิด จึงรีบส่าย
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 271
เมิ่งจิ่นเหยาลอบมองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด กล่าวคำพูดที่ทำให้ผู้อื่นตกใจไม่หยุด “หรือว่าวันที่อากาศร้อนเช่นนี้ ยังจะให้ข้าปิดไว้อย่างมิดชิดเหมือนตอนฤดูหนาวอีกหรือเจ้าคะ? ในเมื่อท่านใส่ใจกับความเป็นสุภาพบุรุษของตนเอง ไยถึงไม่คิดที่จะปกป้องตัวเองบ้างเล่า? บางทีข้าอาจจะทำอันใดท่านก็ได้นะเจ้าคะ?”นางขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงแฝงไปด้วยความขุ่นเคือง กำลังโมโหกู้จิ่งซีที่รบกวนการนอนของนาง อยู่ดีไม่ว่าดีมาห่มผ้าห่มให้นาง สุดท้ายทำให้นางร้อนจนตื่น ตอนนี้อยากนอนก็นอนไม่หลับแล้วเพียงแต่คำพูดที่นางพูดเมื่อครู่ล้วนเป็นความจริงทั้งหมด ไม่ต้องพูดว่ากู้จิ่งซีทำไม่ได้ ไม่สามารถที่จะทำอันใดนางได้ แม้ว่ากู้จิ่งซีจะทำได้ นางก็ไม่มีทางปฏิเสธ ถึงอย่างไรตอนนี้ก็เป็นสามีภรรยากันแล้วร่วมเรียงเคียงหมอนมานานถึงเพียงนี้ นับจากนี้ต้องใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกัน เพียงแค่นอนหลับเท่านั้นเอง ยังต้องยึดติดว่าสวมเสื้อผ้าหนาพอหรือไม่? เดิมทีฤดูร้อนก็ไม่เหมาะที่จะสวมใส่เสื้อผ้าที่หนาอยู่แล้ว จะอึดอัดและทำให้ป่วยเอาได้เพราะคำพูดนี้ของนาง ในเวลานี้บรรยากาศจึงได้แข็งค้าง กู้จิ่งซีตะลึงงัน การเคลื่อนไหวของพัดก็หยุดชะงักลง ห
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 270
เคยลิ้มรสชาติของชีวิตที่ขื่นขม พอตอนนี้กำลังมีชีวิตที่ดี กินดีอยู่ดี ยังมีอันใดที่ต้องพิถีพิถันกัน? ตอนนี้เป็นแบบนี้ นางก็พึงพอใจมากแล้วเมื่อกินอาหารเย็นเสร็จ เมิ่งจิ่นเหยาก็เคลื่อนไหวเล็กน้อยอยู่ภายในเรือนเพื่อย่อยอาหาร หลังจากนั้นก็อาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวพักผ่อนว่ากันว่า สามีภรรยาอยู่ร่วมกันมานาน ก็จะยิ่งปลดปล่อยมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ระมัดระวังตัวมากเกินไปเหมือนตอนที่แต่งงานกันใหม่ ๆกู้จิ่งซีรู้สึกว่าคำพูดนี้สมเหตุสมผล ทว่าคนที่ปลดปล่อยไม่ใช่เขา แต่เป็นแม่นางน้อยต่างหาก ตอนที่เพิ่งแต่งงานกันยังระมัดระวังตัว นอนหลับอย่างสงบเสงี่ยม เกรงว่าจะสัมผัสร่างกายของเขาโดยไม่ทันได้ระวังน่าจะเป็นเพราะทุกวันนี้ เขาไม่ได้ทำอันใดที่เกินเลย แม่นางน้อยจึงยิ่งปฏิบัติต่อเขาอย่างวางใจหรือจะบอกว่า แม่นางน้อยไม่ได้มองว่าเขาเป็นบุรุษก็ได้เหมือนดังเช่นตอนนี้ เขาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ กลับมาที่ห้องนอน ก็มองเห็นแม่นางน้อยกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เพราะว่าชอบอากาศหนาว จึงไม่ได้ห่มผ้าห่ม สวมเพียงชุดนอนที่บางเบาเท่านั้น ผ้าที่ทำจากไหมนั้นบางเบามาก ถึงขนาดสามารถมองเห็นชุดซับในสีชมพูรากบัวที่อยู่
