บทที่ 5 เริ่มต้นก็ปวดหัวแล้ว

บทที่ 5 เริ่มต้นก็ปวดหัวแล้ว

“ท่านพี่เมื่อเช้าท่านเพิ่งถูกตำหนิมาแต่หากท่านต้องการให้ท่านแม่ไม่สบายใจ ก็ออกไปเถิดข้าไม่ห้ามแล้วเจ้าค่ะ แต่ท่านโทษข้าไม่ได้หากข้าจะต้องเอ่ยความจริงกับท่านแม่ว่าท่านออกไปนอนที่เรือนหนังสืออีก ท่านพี่ข้าพูดโกหกไม่เป็นนะเจ้าคะ”

ไป๋จิ้งหานมีสีหน้าเดือดดาลอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งเห็นว่าเหยียนซือเหยียนทำดวงตาใสซื่อทว่าในใจคงกำลังเยาะหยันเขาอยู่ จึงทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเอาเสียเลย

ด้านเหยียนซือเหยียนนางชอบความรู้สึกนี้ยิ่งนัก ที่สามารถทำให้เขาอัดอั้นตันใจได้เพียงนี้

ดี เกลียดนางนักก็อยู่ด้วยกันตรงนี้ เกลียดให้ตายไปเลยข้างหนึ่ง

นางดักทางเขาเอาไว้หมดแล้ว เขาเพิ่งถูกท่านแม่ตำหนิเรื่องทิ้งเจ้าสาวมาในตอนเช้า หากว่าเขาไม่นอนในเรือนนี้อีกท่านแม่ต้องไม่สบายใจเป็นแน่

ไป๋จิ้งหานจะอยู่ก็รังเกียจ จะไปก็เกรงท่านแม่จะคิดมากและเป็นกังวล เขาจึงไร้ทางออกเพราะอึดอัด สุดท้ายได้แต่ถอนหายใจยาวออกมาเอ่ยเสียงสั่งการ

“ข้าต้องล้างหน้าถูฟัน เปลี่ยนอาภรณ์ก่อนเข้านอน”

เหยียนซือเหยียนล้มตัวลงนอนตะแคงมองเขาพร้อมเผยรอยยิ้มแต่ไม่คิดขยับไปไหน

“เจ้าได้ยินหรือไม่ ว่าข้าต้องทำสิ่งใด”

ไป๋จิ้งหานมองใบหน้างามที่เล็กเท่าฝ่ามือที่เอาแต่ยิ้มไม่วางตา นางยังสวมเพียงชุดตัวในห่มผ้าครึ่งเอวเผยให้เห็นเรือนรางอรชรอ่อนช้อย ผมยาวสยายยุ่งเหยิงเล็กน้อยให้ความรู้สึกงดงามแปลกตา

เหยียนซือเหยียนเอ่ยเบา ๆ อย่างไม่ใส่ใจ

“อยากทำสิ่งใดก็ทำสิเจ้าคะ ข้าไม่ได้มัดมือมัดเท้าท่านเอาไว้นี่”

ไป๋จิ้งหานกระแอมเอ่ยเสียงเข้มลงหลายส่วน ทั้งคิ้วกระบี่ก็ยิ่งขมวดมุ่นเข้าหากัน

“เป็นหน้าที่ภรรยาที่ต้องปรนนิบัติ เรื่องพื้นฐานเช่นนี้เจ้าไม่เคยรู้มาก่อนหรือ”

ไป๋จิ้งหานคนนี้เกิดมาในตระกูลสูงส่งและอยู่เคียงข้างฝ่าบาทมาตั้งแต่ยังเด็ก เขาเคร่งครัดในขนบธรรมเนียมในเรื่องภรรยาต้องปรนนิบัติสามีไม่น้อยดังนั้นจึงกำลังคาดหวังว่านางจะปรนนิบัติเอาใจใส่สามีเช่นเขา

ถุ้ย! มารดามันเถิด!!!

เขาใจจืดใจดำกับนางเพียงนั้น ยังจะมาคาดหวังสิ่งใดจากนางอีก เหยียนซือเหยียนคนนี้ไม่ใช่คนเดิมที่จะคอยทุ่มเทให้เขาแล้ว นางจึงปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

เหยียนซือเหยียนเหยียดยิ้ม บัดนี้นางลุกขึ้นนั่งแล้วสองแขนกอดอกมองเขาอย่างไม่ยอมแพ้

เอาล่ะ นางจะตั้งใจเถียงเขาให้ดี ๆ เริ่ม!

“ข้าไม่เคยทำ อีกอย่างท่านก็ไม่ได้เป็นง่อยนี่ มีมือมีเท้าครบตอนออกรบก็ไม่เห็นต้องพึ่งพาผู้ใด ไยตอนนี้จึงได้เรื่องมากนัก อยากทำสิ่งใดก็ทำเองสิ หึ”

เมื่อถูกนางที่เป็นภรรยาตำหนิ แน่นอนว่าท่านโหวผู้สูงส่งเช่นเขาย่อมมีโทสะ

“เจ้าหาว่าข้าเป็นง่อยหรือ เหยียนซือเหยียนเจ้าคิดคำนี้ออกมาได้อย่างไร”

“ก็จริงหรือไม่เล่า อย่าเรื่องมากเลย ท่านพี่ข้าก็เป็นคุณหนูผู้หนึ่ง เกิดมาไม่เคยปรนนิบัติผู้ใด ท่านมีมือมีเท้าครบก็ทำเองเถิด”

“นี่คือหน้าที่ของภรรยา ก่อนออกเรือนที่บ้านไม่สั่งสอนเจ้าหรือ”

นางเบะปากมองบน

“สั่งสอน แต่ข้าทำไม่เป็นก็คือไม่เป็นเข้าใจหรือไม่”

“เหยียนซือเหยียน เจ้าจะมากไปแล้ว”

“สิ่งใดเรียกว่ามากกัน ข้าไม่ใช่บ่าวของท่านที่ได้รับเงินเดือนจากท่านนะ ข้าไม่ทำ ท่านก็เรียกบ่าวมาทำให้สิ เรื่องอันใดมาวุ่นวายกับข้า”

ไป๋จิ้งหานกอดอกมองนางเสียงแข็ง

“คืนนี้ที่นี่มีเพียงพวกเราสองคน ข้างนอกก็มีแค่ทหารยามเดินไปเดินมา เจ้าจะให้ข้าไปตามบ่าวที่พักผ่อนแล้วหรือ ถึงจะเป็นเจ้านายคนก็ต้องรู้จักละอายบ้าง ส่วนเจ้าแต่งเข้าเป็นภรรยาก็ต้องรู้จักปรนนิบัติสามี”

เหยียนซือเหยียนเถียงคำไม่ตกฟาก

“ข้าไม่ละอาย ข้าอยากเรียกเวลาใดก็เรียก ส่วนท่านที่หวังให้ข้าปรนนิบัติก็ฝันไปเถิด เกลียดข้ามากเพียงนั้นไยข้าต้องปรนนิบัติท่านด้วย อ๊ะ หรือว่าท่านชอบข้าแล้ว เช่นนั้นก็บอกข้าสักคำสิว่าท่านชอบข้า ข้าจะทำให้”

ไป๋จิ้งหานถูกบังคับให้บอกรักคนที่เขาไม่คิดรักมาก่อน จึงอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยเสียงหนักลอดไรฟันออกมา

“เหยียนซือเหยียน นี่เจ้าคิดเอาคืนข้าหรือ”

นางยกมุมปากหยันเอ่ยเสียงหนัก ๆ เช่นกัน

“ก็แล้วแต่จะคิด”

“เจ้าแต่งกับข้าเพื่อสิ่งใดกันแน่ ข้าอยากรู้นักไยจึงเป็นฮูหยินที่ดื้อรั้นเช่นนี้”

เหยียนซือเหยียนกลับเอ่ยยั่วเย้าให้คนบังเกิดโทสะ

“ที่แต่งเพราะข้ารักท่านอย่างไรเล่า รักมากจนโง่งม หึ ข้ามันเสียสติไปแล้วที่รักท่าน!”

ไป๋จิ้งหานจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพิจารณา เห็นได้ชัดเจนว่านางกำลังประชดเขาอยู่

“ปากบอกว่าชอบข้ารักข้า เช่นนั้นไยจึงไม่ปรนนิบัติ”

“ก็ข้าขี้เกียจนี่ ข้าเป็นสตรีที่แยกแยะความรู้สึกได้ รักคือรัก เกลียดคือเกลียด ขี้เกียจก็คือขี้เกียจ เพราะขี้เกียจข้าจึงไม่อยากปรนนิบัติท่าน”

“เหยียนซือเหยียน”

“ท่านโหว!”

เรียกมาเรียกกลับ ไม่โกงเด็ดขาด

จากนั้นนางก็ทำท่าคล้ายคิดสิ่งใดออก

“ท่านพี่หากท่านต้องการสตรีปรนนิบัติ เอาเช่นนี้ดีหรือไม่พรุ่งนี้ข้าจะคัดเลือกสตรีให้ท่านสักสองคนหรือกี่คนก็ได้ตามใจที่ท่านต้องการ หากถูกใจท่านจะยกฐานะพวกนางเป็นอนุข้าก็ไม่ว่า นี่ข้าคิดเผื่อท่านแล้วนะ ข้าเป็นสตรีใจกว้างท่านชอบแบบใด ข้ารู้ เป็นคนงามที่เรียบร้อยดั่งดอกบัวขาว สตรีเช่นนี้ใช่หรือไม่ ท่านพี่ท่านรอดูฝีมือของข้าได้เลย ข้าจะคัดคนที่เหมาะสมมาปรนนิบัติท่านจนท่านพอใจแน่นอน”

ไป๋จิ้งหานแทบไม่เชื่อหูตนเอง นางแต่งให้เขาเพียงสองวันก็คิดจะรับอนุให้เขาแล้ว เป็นไปได้อย่างไร

“เจ้าว่าอย่างไรนะ หาอนุให้ข้าหรือ”

“อื้อ ข้าจะหาอนุให้ท่านถูกใจใช่หรือไม่ แหม ไม่ต้องขอบคุณข้าเจ้าค่ะ เห็นหรือไม่ว่าข้าใจกว้างกับท่านเพียงใด”

“เก็บความหวังดีของเจ้าไว้เถิด ข้าไม่ต้องการ ไม่เอาใครทั้งนั้น”

“ท่านพี่ แต่ข้า...”

“หุบปาก!”

ตะโกนสั่งนางเสร็จ จากนั้นเขาก็หันหลังเดินไปสั่งทหารอารักขาที่หน้าเรือน

“ไปเรียกหลัวเฟิงมาให้เขามาปรนนิบัติข้าก่อนเข้านอน”

ทหารสองนายที่เดินเวรยามไปมาล้วนได้ยินพวกเขาทะเลาะกัน บัดนี้เห็นสีหน้าไป๋จิ้งหานที่พร้อมจะสังหารคนได้ทุกเมื่อจึงรีบรับคำแล้วไปตามหลัวเฟิงที่เข้านอนแล้วโดยทันที

เหยียนซือเหยียนหัวเราะในใจ นางรู้สึกภูมิใจในตนเองเป็นอย่างยิ่งที่สามารถเอาชนะเขาได้

ชาตินี้อย่างน้อยได้กลับมาอีกครั้งก็ไม่เสียเปล่าแล้ว

หญิงสาวล้มตัวนอนแล้วหันหลังกอดหมอนอย่างอารมณ์ดีและปลอดโปร่งจิตใจยิ่งนัก

ชาติที่แล้วเวลาอยู่กับเขาล้วนเต็มไปด้วยอาการระมัดระวังจนเหนื่อยกายเหนื่อยใจ ในฐานะภรรยานางก็ไม่เคยบกพร่องในเรื่องปรนนิบัติสามี ทุกวันนางต้องปรนนิบัติเขาอาบน้ำ บ้วนปาก เปลี่ยนอาภรณ์ ทั้งยังช่วยเขาล้างเท้าก่อนนอน กระทั่งเล็บของเขานางก็เป็นคนตัดให้

นางทุ่มเททำเรื่องต่าง ๆ มากมาย เขากลับไม่เคยเห็นความสำคัญ ทำให้นางตระหนักได้ว่า สิ่งที่นางทำนั้นเขาไม่ได้มองนางเป็นภรรยา แต่เขามองนางเป็นบ่าวรับใช้หรือสาวใช้อุ่นเตียงที่คอยปรนนิบัติเท่านั้น

ชาติที่แล้วไป๋จิ้งหานมิได้มีอนุ กระทั่งมียอดดวงใจอยู่ในจวนเขาก็ยังไม่เคยล่วงเกินนางผู้นั้นและไม่ได้แต่งตั้งให้มีตำแหน่งใดในจวน

นั่นเป็นเพราะว่าคนสกุลไป๋นับแต่บรรพบุรุษมาเป็นคนซือสัตย์ยิ่งนัก เขาจะไม่แต่งงานใหม่จนกว่าภรรยาคนเดิมจะสิ้นใจตายจาก

บิดาของไป๋จิ้งหานที่ตายจากก็มีฮูหยินใหญ่หรงเพียงคนเดียว

ท่านปู่ของเขาที่ตายในสงครามเช่นเดียวกันก็มีฮูหยินชราเป็นภรรยาเพียงคนเดียว

ต้นตระกูลไป๋ทั้งหมดก็มีเพียงภรรยาเดียว นี่เป็นอีกสาเหตุที่นางตัดสินใจแต่งกับเขา เพราะคิดว่าตนเองจะผูกมัดใจเขาได้ในที่สุด

ชาติที่แล้วนางรักเขามากจนทำให้มีใจคอคับแคบกีดกันสตรีทุกคนไม่ให้เข้าใกล้เขา ทว่าชาตินี้นางใจกว้างแล้วทุกคนสามารถเป็นภรรยาของไป๋จิ้งหานได้ โดยที่นางจะไม่ขัดขวาง

ด้านไป๋จิ้งหานนิ่งอึ้งครู่ใหญ่ เขาไม่คิดว่าเหยียนซือเหยียนจะคิดหาอนุให้เขาจริง ๆ

ทว่าสีหน้าแววตานี้ช่าง...จริงจังเหลือเกิน จริงจังจนเขารู้สึกถึงความวุ่นวายและหายนะที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

เพียงแค่มีนางคนเดียวชีวิตของเขาก็เห็นว่าอนาคตกำลังวุ่นวายเพียงนี้ นางผู้นี้ยังคิดหาเรื่องยุ่งยากให้เขาอีก

แน่นอนว่าท่าทางของนางย่อมไม่ยอมเสียเปรียบ อนุที่นางหาย่อมเป็นคนของนางที่จะส่งมาจับตาดูเขาเป็นแน่

ดังนั้นเขาไม่มีวันยอมรับอนุที่เหยียนซือเหยียนคิดหามาให้โดยอย่างเด็ดขาด!

ไป๋จิ้งหานถอดเสื้อคลุมของตนเองเองรอกระทั่งทหารคนนั้นกลับมาพร้อมกับบ่าวคนสนิทของเขานามหลัวเฟิงที่ถืออ่างน้ำอุ่นและยังให้ทหารช่วยถือกล่องอุปกรณ์ถูฟังของเขามาด้วย

“นายท่านข้ามาแล้วขอรับ ข้าบอกท่านแล้วว่าให้ข้าคอยปรนนิบัติท่านก็ไม่เชื่อ เป็นอย่างไรเล่าโชคดีที่ข้ารอบคอบเตรียมของรอท่านอยู่แล้ว”

ไป๋จิ้งหานสูดลมหายใจลึก เอ่ยเบา ๆ ว่า

“เข้ามา”

ไป๋จิ้งหานเดินมาหยุดในเรือนในแต่สายตามองไปยังฉากกั้นที่แบ่งแยกระหว่างห้องนอนกับโถงใหญ่อย่างชัดเจนที่มีสตรีนางหนึ่งนอนอยู่หลังฉากกั้นนั้น

หลัวเฟิงปรนนิบัติเขาถูฟันเปลี่ยนอาภรณ์เรียบร้อยก็เอ่ยว่า

“ให้ข้านอนเฝ้าหรือไม่ขอรับ”

“ไม่ต้อง เจ้ากลับไปเถิด”

“ขอรับ”

หลัวเฟิงกลับไปแล้ว ไป๋จิ้งหานจึงเดินเข้ามาหลังฉากกั้นจัดการปูที่นอนด้วยตนเองจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนโดยไม่เอ่ยคำใดอีก

เหยียนซือเหยียนเงี่ยหูฟังกระทั่งรู้ว่าไป๋จิ้งหานจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว มุมปากยกยิ้มอย่างมีความสุข

หึ ดีมากต่อไปอย่ามายุ่งกับข้าอีก

ในคืนนี้จึงเป็นคืนแรกที่นางนอนหลับได้อย่างสบายใจ โดยที่ไม่รู้ตัวว่าท่ามกลางแสงตะเกียงรำไร มีบุรุษผู้หนึ่งขมวดคิ้วมองนางอยู่นานโดยไม่เอ่ยคำใดออกมาอยู่นาน