รอเดี๋ยว!จู่ ๆ หยุนซีดูเหมือนจะนึกอะไรได้!เจียงซานทิ้งหลินตงแล้ว?งั้นตอนนี้หลินตงก็โสดแล้ว?และตอนนี้เขาควรจะเสียใจมากใช่ไหม?ฉันต้องไปปลอบใจเขาไหม?หยุนซีนั่งอยู่บนเตียง ใบหน้าที่สวยงามของเธอพันกัน และเธอก็มีการต่อสู้ที่ดุเดือดในใจควรจะส่งข้อความไปให้หลินตงเพื่อปลอบใจเขาไหม?ถ้าเขาคิดว่าฉันชอบเขาล่ะ?แต่ฉันก็ชอบเขาอยู่แล้ว!ฉันควรจะสารภาพกับเขาตอนนี้ถึงจะถูก!ไม่เช่นนั้นถึงเวลาเขาก็มีแฟนใหม่อีก!ในเมื่อไม่มีทางลืมได้ ก็ควรพยายามไล่ตามมันหลังจากตัดสินใจแล้ว หยุนซีก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วส่งข้อความหาหลินตงด้วยมือที่สั่นเทาแต่ข้อความง่าย ๆ ถูกเธอเขียนและลบ ลบแล้วเขียน และในที่สุดก็เปลี่ยนมากกว่าสิบครั้งก่อนที่จะกัดฟันส่งให้หลินตงสุดท้ายก็ส่งไปแค่ไม่กี่คำเท่านั้น"หลินตง! ช่วงนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?"หลังจากส่งข้อความแล้ว หยุนซีก็จ้องมองโทรศัพท์ของเธออย่างประหม่า ดวงตากลมโตที่สวยงามของเธอไม่กะพริบจนกระทั่งทนความเจ็บปวดไม่ไหวทำให้เห็นอารมณ์ของเธอในเวลานี้ได้หมอตูที่ตั้งสำนักงานชั่วคราวของตงไหลอินเตอร์เนชั่นแนลหลินตงกำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานของผู้จัดกา
มันเป็นไปไม่ได้!เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อปกปิดปมด้อยที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจของเขาและเขากลัวว่าหยุนซีจะทำสิ่งนี้กับเขาเพียงเพื่อตอบแทนบุญคุณ!เขารู้สึกว่ากำลังสงสารเขาดังนั้นความภาคภูมิใจในตนเองและเหตุผลเพียงเล็กน้อยของเขาบอกเขาว่า ผู้หญิงอย่างยุนซี เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถแตะต้องได้ต่อมาหลังจากมีเจียงซาน เขาก็ค่อย ๆ ลืมยุนซีตอนนี้สามปีผ่านไปแล้ว และยกเว้นคำพูดสองสามคำที่พวกเขาส่งคำอวยพรกลุ่มในช่วงเทศกาล พวกเขาแทบไม่ได้ติดต่อกันในเวลาอื่นเลยครั้งนี้ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะส่งข้อความเพื่อติดต่อเขาทันทีน่าจะเห็นข้อความที่ตัวเองส่งในกลุ่มมั้ง!เขายังส่งข้อความกลับไปหาอีกฝ่ายด้วย"ผมสบายดี! แล้วคุณล่ะ? ยุนซี!"อีกด้านยุนซีจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ในที่สุดก็ตอบสนองแล้วมันทำให้เธอมีความสุขในชั่วขณะก็เลยเขียนข้อความขึ้นมาอีกข้อความส่งถึงหลินตง"ฉันก็สบายดีเหมือนกัน! หลินตง คุณจะมาจิงตูเมื่อไหร่ ฉันจะพาคุณไปดูมหานครระดับนานาชาติแห่งนี้! จิงตู เป็นเมืองที่สนุกมากและมีสถานที่ท่องเที่ยวมากมาย!"หลินตง "ดีเลย! บังเอิญว่าผมอาจจะมาจิงตูในอีกไม่กี่วัน! ถึงต
แม้ว่าตอนจบของเจียงซานจะค่อนข้างน่าสมเพช!แต่มันไม่สมควรได้รับความเห็นใจจากหลินตงเนื่องจากเธอทำร้ายหลินตงมากเมื่อคนสองคนอยู่ด้วยกัน หากพวกเขาไม่รักกันอีกต่อไป ก็ไม่มีอะไรผิดที่จะเลิกกัน แต่ตอนที่เลิกกับเจียงซาน เพื่อให้หวงจุนหลางพอใจ เธอยังร่วมมือกับหวงจุนหลางในการทำให้เขาอับอาย ซึ่งทำให้หลินตงรู้สึกเจ็บปวดมากดังนั้นก่อนที่เขาจะปรับตัวกลับได้ เขาตัดสินใจที่จะไม่ตอบสนองต่อคำใบ้ของยุนซีในขณะนี้และรอจนกว่าจะถึงเวลาเขาจึงตอบว่า "รอผมไปถึงจิงตูแล้วจะติดต่อคุณ!"อีกด้านขณะที่ยุนซีกำลังรออย่างใจจดใจจ่อ ในที่สุดหลินตงก็ตอบกลับข้อความแต่เนื้อหาในข้อความทำให้เธอสับสนเล็กน้อย!นี่หมายความว่าไง?ฉันแสดงออกไม่ชัดเจนพอเหรอ?ทำไมมันดูเหมือนตอไม้ล่ะ?ต้องให้ฉันพูดว่า หลินตง ฉันชอบคุณ ฉันอยากคบกับคุณ อยากเป็นแฟนคุณถึงจะได้เหรอ?มันไม่ง่ายเลยที่ผู้หญิงจะพูดแบบนี้!เห้อ! เหมือนหมูจริง ๆแต่เมื่อคิดว่าหลินตงจะมาจิงตูเร็ว ๆ นี้ แล้วเราก็จะได้เจอเขาแล้ว อารมณ์หดหู่ของยุนซีก็ดีขึ้นอีกครั้งอืม! ถ้าไม่ได้ก็พูดตรง ๆ เลย ยังไงเขาก็บอกว่ามาจิงตูแล้วจะติดต่อฉันหากไม่ได้รับคําตอบที่แน่นอน ฉ
แต่ไม่มีทาง แม่ของเขาบอกว่า ถ้าเขาไม่มา แหล่งรายได้ของเขาจะถูกตัดขาดนี่จับจุดอ่อนของเขาไว้จะเล่นโดยไม่มีเงินได้อย่างไร?จะไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนได้อย่างไร?จะซื้อรถสปอร์ตรุ่นล่าสุดได้อย่างไร?จะขับรถสปอร์ตไปรับสาว ๆ ได้อย่างไร?เนื่องจากแรงกดดันทางการเงิน เขาเลยต้องมาอย่างไรก็ตามทันทีที่เขาเห็นยุนซี เขาก็ตกหลุมรักครั้งหนึ่งเขาเคยข้ามทะเลกับเพื่อนของเขา และจะไม่ยอมสละป่าทั้งหมดเพื่อหญ้าเล็ก ๆ ต้นหนึ่งแต่ในขณะนี้ หากเขาสามารถมีหญ้าอย่างยุนซี ไม่ต้องพูดถึงป่าผืนหนึ่ง สิบผืนร้อยผืนเขาก็จะทิ้งอย่างไม่ลังเล"พวกเธอเป็นนักเรียนดีเด่นกันทั้งคู่ ดังนั้นวัยรุ่นอย่างพวกเธอคงมีอะไรคุยกันมากกว่านี้!" กวนเหม่ยหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม"สวัสดีค่ะ ป้าเฉิน พี่หูหย่วน!" ยุนซีนั่งลงและทักทาย"สวัสดีหยุนซี!""สวัสดีครับ น้องยุนซี!"ยุนซีรู้สึกรังเกียจเล็กน้อยเมื่อเห็นดวงตาของหูหย่วนไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่น เต็มไปด้วยความปรารถนามีเพียงวิธีที่หลินตงมองเธอเท่านั้นที่เธอชอบที่สุดมันเป็นรูปลักษณ์ที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งโดยไม่มีร่องรอยของความปรารถนาใด ๆทั้งสองครอบครัวคุยกันได้ไม่นาน ก็เริ่มก
ไม่นานหลังจากนั้น ยุนซีก็ขับรถเฟอร์รารี่สีแดงคันโปรดของเธอไปจอดที่ด้านหน้าของหูหย่วนหูหย่วนกำลังจะเปิดประตูและเข้าไปนั่งในที่นั่งผู้โดยสารใครจะไปคิดยุนซีกดกระจกรถลงแล้วพูดกับหูหย่วน "ขอโทษด้วย! พี่หูหย่วน เพื่อนของฉันไม่ชอบไปช้อปปิ้งกับผู้ชาย ดังนั้นคุณควรไปเล่นคนเดียวดีกว่า! ลาก่อน!"พูดจบก็เหยียบคันเร่งและหายไปต่อหน้าหูหย่วนหูหย่วนถูกทิ้งให้ยืนสับสนท่ามกลางสายลมตอนนี้เขาค่อนข้างสับสนจริง ๆคิดไม่ถึงว่ายุนซีจะมาไม้นี้ปล่อยให้ตัวเองรอเธออยู่ที่นี่เป็นเพียงข้อแก้ตัวเธอไม่ได้วางแผนที่จะพาตัวเองไปด้วยเลยถ้าตัวเองตามไปเอารถด้วย เธอจะทิ้งไปไม่ได้แน่นอนตอนนี้ไปขับรถก็เห็นได้ชัดว่าไม่ทันแล้ว ตามก็ตามไม่ได้ทำไงดี?กลับไป?เขาไม่สามารถเสียหน้าแบบนั้นได้!แม้ว่าคนสองคนจะออกมาพร้อมกัน แต่เขากลับไปคนเดียวสุดท้ายก็คิดได้ว่าขับรถตัวเองไปหาเพื่อนดื่มดีกว่า!แม่งเอ๊ย!จนกระทั่งเย็น ยุนซีถึงกลับบ้านพอเข้าประตูมาก็เห็นยุนจงไห่พ่อของเธอและกวนเหม่ยหลิงแม่ของเธอนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกด้วยกันตอนแรกตั้งใจจะตรงขึ้นไปชั้นบนอย่างเงียบ ๆแต่กลับโดนกวนเหม่ยหลิงเรียกไว้ทำได้เพี
"ยุนซี แม่ไม่ได้อยากให้ลูกรีบแต่งงานออกไป แต่กำลังมองหาผู้ชายที่ดีให้ลูก หูหย่วนนั่น ความสูง หน้าตา ฐานะ ภูมิหลังทุกด้านอย่างน้อยก็ดีกว่านักศึกษาที่ยังอยู่ในมหาวิทยาลัยมั๊ย! แม่แค่ไม่อยากให้ลูกเสียเวลากับนักศึกษาที่ยากจนเหล่านั้น""เขาดีกว่าคนอื่นยังไง? เขาเป็นแค่เป็นลูกคนรวยที่พึ่งพาพ่อแม่ของเขาเท่านั้นไม่ใช่เหรอ?" ยุนซีโต้กลับ"ลูกคนรวยแล้วยังไง? ลูกคนรวยมีอะไรไม่ดี? ตราบใดที่พวกเขามีนิสัยที่ดี รู้จักก้าวหน้า มีพ่อแม่คอยช่วยเหลือ ในอนาคตเขาอาจจะเก่งกว่าคนอื่น!""โอเค! โอเค! แม่พูดถูก! แต่หนูยังเด็กอยู่! ยังไม่อยากมีแฟนเร็วขนาดนี้! แม่ช่วยหยุดบังคับหนูได้ไหม?" ยุนซีขอร้อง"ไม่ใช่! ผิดปกติ! สาวน้อยเธอมีแฟนอยู่ที่มหาลัยแล้วหรือเปล่า?" กวนเหม่ยหลิงถามทันที"ไม่...ไม่มี! หนู...หนูจะมีแฟนที่ไหน! แม่อย่าพูดมั่ว!" ยุนซีตอบอย่างตื่นเต้น"ดูท่าทางตื่นเต้นของเธอยังไงก็ผิดปกติ แม่เธอทำงานมาตั้งหลายปีแล้ว ความคิดของเธอฉันจะยังมองไม่ออกเหรอ? งั้นฉันยังจะทำต่อไปได้อีกเหรอ? พูด...ใครกันแน่?" กวนเหม่ยหลิงถามอย่างจริงจังในเวลานี้ยุนจงไห่ก็วางหนังสือพิมพ์ลงและมองไปที่ยุนซีเขาไม่รู้จริง ๆ ว่าล
"เขาคือหลินตงใช่ไหม?" ยุนจงไห่ถาม"พ่อ! หนูไม่เคยอยู่กับใครเลยจริง ๆ!""หลินตงคือใคร?" กวนเหม่ยหลิงถามยุนจงไห่เล่าเรื่องที่หลินตงช่วยยุนซีให้กวนเหม่ยหลิงฟัง"อะไรนะ? คนส่งอาหารเหรอ? ยุนซี ฉันขอบอกก่อนว่าฉันไม่ยอมให้พวกเธอคบกันเด็ดขาด! คนส่งอาหารจะคู่ควรกับลูกสาวของฉันได้อย่างไร?" กวนเหม่ยหลิงพูด"แม่! ส่งอาหารไม่ดีตรงไหน? อีกอย่างหลินตงเขาแค่ทำงานพาร์ทไทม์ ไม่ได้ส่งอาหารตลอดสักหน่อย!" ยุนซีก็โต้กลับเสียงดังกวนเหม่ยหลิงว่าเธอได้ แต่ว่าหลินตงไม่ได้หลินตง เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยชีวิตเธอ"พูดแบบนี้! เธอยอมรับแล้วเหรอ?" กวนเหม่ยหลิงรู้สึกว่าความดันโลหิตสูงเล็กน้อยลูกสาวคบกับเพื่อนร่วมชั้นที่ส่งอาหารจริง ๆ เหรอ?จะให้เธอยอมรับได้อย่างไร?ยุนซีเป็นความภาคภูมิใจของเธอมาโดยตลอดเธอปลูกฝังยุนซีโดยไม่คำนึงถึงอะไรเลยตั้งแต่เด็กยุนซีก็น่าประทับใจมากเช่นกัน เธอสามารถเล่นหมากรุก คัดลายมือ วาดภาพ ร้องเพลง และเต้นรำ สามารถทำได้เกือบทุกอย่างและที่สำคัญคือการบ่มเพาะอุปนิสัยของยุนซีออกมาตอนนี้เมื่อเธอออกไปข้างนอก ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน เธอก็เชื่อว่าลูกสาวของเธอจะเป็นศูนย์กลางของความสนใจอย่
กวนเหม่ยหลิงพูดจาใช้เหตุผล กลับทำให้ยุนซีรู้สึกอึดอัดมากกว่าเธอยอมให้กวนเหม่ยหลิงว่าเธอและด่าเธอเหมือนตอนแรก เธอยังรู้สึกดีกว่าเธอรู้ว่าแม่ของเธอทำงานหนักในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ทั้งหมดนี้เพื่อให้ครอบครัวมีชีวิตที่ดีแต่เธอไม่สามารถลืมหลินตงได้จริง ๆแม้ว่าเวลาจะผ่านไปสามปีแล้วและพวกเขาไม่เคยพบกันเลย แต่เธอก็ยังคงไม่สามารถลืมได้ตอนนี้เธอยังสามารถนึกถึงตอนที่เธอได้รับการช่วยเหลือจากหลินตงในปีนั้นใบหน้าด้านข้างของหลินตงที่เห็นในอ้อมกอดหลินตงยังชัดเจนอยู่ความรู้สึกแบบนี้ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้จริง ๆหลายปีที่ผ่านมาตอนเรียนมหาวิทยาลัย ไม่มีใครตามเธอที่มหาวิทยาลัยเลยเหรอ?มี!เยอะ!เยอะแยะ!มหาวิทยาลัยชั้นนำของโลกอย่างมหาวิทยาลัยชิงมู่ เกือบจะรวบรวมผู้มีความสามารถระดับสูงจากทั่วทุกมุมโลก ซึ่งสูงกว่าหูหย่วนนั้นไปหลายระดับแต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไร!เมื่อยุนซีรู้ว่าหลินตงกำลังจะมาที่จิงตูในตอนเช้า ความรู้สึกของการเต้นของหัวใจก็เต้นเร็วและเลือดก็ไหลเร็วขึ้น"แม่! หนูรู้ว่าแม่ทำงานหนักมาหลายปี! หนูก็รู้ว่าแม่หวังดีกับหนูมาก! แต่หนูลืมหลินตงไม่ได้จริง ๆ!" ยุนซีกอดกวนเหม่ยหลิงร้องไ