LOGINShare
บทที่ 222
Related chapters
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 223
"เขาคือหลินตงใช่ไหม?" ยุนจงไห่ถาม"พ่อ! หนูไม่เคยอยู่กับใครเลยจริง ๆ!""หลินตงคือใคร?" กวนเหม่ยหลิงถามยุนจงไห่เล่าเรื่องที่หลินตงช่วยยุนซีให้กวนเหม่ยหลิงฟัง"อะไรนะ? คนส่งอาหารเหรอ? ยุนซี ฉันขอบอกก่อนว่าฉันไม่ยอมให้พวกเธอคบกันเด็ดขาด! คนส่งอาหารจะคู่ควรกับลูกสาวของฉันได้อย่างไร?" กวนเหม่ยหลิงพูด"แม่! ส่งอาหารไม่ดีตรงไหน? อีกอย่างหลินตงเขาแค่ทำงานพาร์ทไทม์ ไม่ได้ส่งอาหารตลอดสักหน่อย!" ยุนซีก็โต้กลับเสียงดังกวนเหม่ยหลิงว่าเธอได้ แต่ว่าหลินตงไม่ได้หลินตง เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยชีวิตเธอ"พูดแบบนี้! เธอยอมรับแล้วเหรอ?" กวนเหม่ยหลิงรู้สึกว่าความดันโลหิตสูงเล็กน้อยลูกสาวคบกับเพื่อนร่วมชั้นที่ส่งอาหารจริง ๆ เหรอ?จะให้เธอยอมรับได้อย่างไร?ยุนซีเป็นความภาคภูมิใจของเธอมาโดยตลอดเธอปลูกฝังยุนซีโดยไม่คำนึงถึงอะไรเลยตั้งแต่เด็กยุนซีก็น่าประทับใจมากเช่นกัน เธอสามารถเล่นหมากรุก คัดลายมือ วาดภาพ ร้องเพลง และเต้นรำ สามารถทำได้เกือบทุกอย่างและที่สำคัญคือการบ่มเพาะอุปนิสัยของยุนซีออกมาตอนนี้เมื่อเธอออกไปข้างนอก ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน เธอก็เชื่อว่าลูกสาวของเธอจะเป็นศูนย์กลางของความสนใจอย่
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 224
กวนเหม่ยหลิงพูดจาใช้เหตุผล กลับทำให้ยุนซีรู้สึกอึดอัดมากกว่าเธอยอมให้กวนเหม่ยหลิงว่าเธอและด่าเธอเหมือนตอนแรก เธอยังรู้สึกดีกว่าเธอรู้ว่าแม่ของเธอทำงานหนักในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ทั้งหมดนี้เพื่อให้ครอบครัวมีชีวิตที่ดีแต่เธอไม่สามารถลืมหลินตงได้จริง ๆแม้ว่าเวลาจะผ่านไปสามปีแล้วและพวกเขาไม่เคยพบกันเลย แต่เธอก็ยังคงไม่สามารถลืมได้ตอนนี้เธอยังสามารถนึกถึงตอนที่เธอได้รับการช่วยเหลือจากหลินตงในปีนั้นใบหน้าด้านข้างของหลินตงที่เห็นในอ้อมกอดหลินตงยังชัดเจนอยู่ความรู้สึกแบบนี้ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้จริง ๆหลายปีที่ผ่านมาตอนเรียนมหาวิทยาลัย ไม่มีใครตามเธอที่มหาวิทยาลัยเลยเหรอ?มี!เยอะ!เยอะแยะ!มหาวิทยาลัยชั้นนำของโลกอย่างมหาวิทยาลัยชิงมู่ เกือบจะรวบรวมผู้มีความสามารถระดับสูงจากทั่วทุกมุมโลก ซึ่งสูงกว่าหูหย่วนนั้นไปหลายระดับแต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไร!เมื่อยุนซีรู้ว่าหลินตงกำลังจะมาที่จิงตูในตอนเช้า ความรู้สึกของการเต้นของหัวใจก็เต้นเร็วและเลือดก็ไหลเร็วขึ้น"แม่! หนูรู้ว่าแม่ทำงานหนักมาหลายปี! หนูก็รู้ว่าแม่หวังดีกับหนูมาก! แต่หนูลืมหลินตงไม่ได้จริง ๆ!" ยุนซีกอดกวนเหม่ยหลิงร้องไ
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 225
"ไม่แน่นอน! บางครั้งหลินตงจะหาเวลามาจิงตูในวันหยุด หนูก็จะอยู่กับเขาสองสามวัน!" ยุนซีพูดเบา ๆเธอยังไม่ชินกับการโกหกพ่อแม่!"พูดอย่างนี้ เรียนมหาวิทยาลัยหลายปีมานี้พวกเธอเจอกันทุกวันหยุดเหรอ?""อืม!""แล้วมัธยมปลายปีที่สามที่เธอไม่กลับมากับพ่อก็เพื่อหลินตงจริง ๆ เหรอ?"ยุนซีกัดฟันแล้วตอบว่า "ใช่!""เธอ..." กวนเหม่ยหลิงโกรธมากจนพูดไม่ออก"แล้วพวกเธอจะนัดเจอกันครั้งต่อไปเมื่อไหร่?""หลินตงบอกว่าเขาจะมาจิงตูในอีกไม่กี่วัน!""งั้นก็ดีเลย! ถึงตอนนั้นเขามาแล้ว ให้มาที่บ้าน พวกเราเจอกันแล้วก็จะได้ขอบคุณเขาด้วย!" กวนเหม่ยหลิงพูดขอบคุณสองคำหนักแน่นมาก"เขาบอกว่าครั้งนี้เขามาจิงตูก็มีธุระ!""เขาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยจะมีธุระอะไร? ก็เป็นข้ออ้างที่อยากเจอเธอไม่ใช่เหรอ? ถึงตอนนั้นต้องเรียกมา ได้ยินไหม!""โอ้! ได้ยินแล้ว!""เอาล่ะ! ไม่ใช่เรื่องอะไรของเธอแล้ว เธอขึ้นไปพักผ่อนเถอะ!""ค่ะ! ราตรีสวัสดิ์ค่ะพ่อแม่!"ยุนซีขึ้นไปชั้นบนเธอยังต้องคิดอีกว่าจะให้หลินตงมาที่บ้านของตัวเองและจัดการพ่อแม่ของเธอยัวไงในห้องรับแขกเหลือแค่ยุนจงไห่สองสามีภรรยา"ยุนจงไห่ คุณว่าเรื่องนี้จะทำยังไงดี?"
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 226
หมอตูหลินตงและเจ้าของอาคารสำนักงานนัดหมายสถานที่นัดพบ เตรียมเดินทางไปแต่อีกฝ่ายบอกให้หลินตงไปคนเดียวได้เท่านั้นเดิมทีหลินตงวางแผนที่จะพาจ้าวซวนไปด้วย เพราะทั้งคู่รู้จักกัน! คนรู้จักกันทำได้ง่าย! ปรากฏว่าอีกฝ่ายกลับขอแบบนี้ก็ได้! งั้นก็ไปคนเดียวมื่อมาถึงจุดนัดหมาย หลินตงได้อธิบายจุดประสงค์ของการมาและมาถึงห้องส่วนตัวภายใต้การนำของพนักงานหลังจากเข้าไปในห้องส่วนตัวแล้ว พนักงานก็ให้เขารอแล้วก็ออกไปหลินตงรออยู่คนเดียวในห้องส่วนตัวไม่นานประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออก หลินตงเงยหน้าขึ้นมองก็ตกตะลึงคนที่มาคือลั่วเชียนโหรว เพื่อนสนิทของจ้าวซวนวันนี้ลั่วเชียนโหรวสวมชุดทำงานสีดำ คอวีลึก กระโปรงสั้นและถุงน่องสีดำ ซึ่งเผยให้เห็นรูปร่างของเธออย่างเต็มที่หลินตงคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ควบคุมตัวเองได้ดี แต่เขาอดไม่ได้ที่จะมองมากกว่านี้หลังจากที่ลั่วเชียนโหรวเข้ามา เธอก็นั่งตรงข้ามกับหลินตงอย่างเปิดเผย มองไปที่หลินตงโดยไม่พูดอะไรสักคำ"คุณลั่ว คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคุณ!" หลินตงพูดด้วยความประหลาดใจ"ทำไม? ประธานหลินประหลาดใจมากเหรอ?" ลั่วเชียนโหรวตอบด้วยรอยยิ้ม"มันน่าประหลาดใจจริง ๆ! พี่ซวน
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 227
สำหรับสาเหตุที่จูเก่อชางโฉงช่วยเขาทำลายตระกูลหลิวนั้น หลินตงบอกแค่ว่าพี่น้องตระกูลหลิวได้ทำสิ่งชั่วร้ายมากมายและทำร้ายสังคม ดังนั้นเขาจึงรายงานสถานการณ์ให้จูเก่อชางโฉงทราบ จากนั้นตระกูลหลิวก็ถูกทำลาย รายละเอียดเขาก็ไม่แน่ใจแน่นอนเขารู้ดีว่าลั่วเชียนโหรวไม่เชื่อเรื่องนี้อย่างแน่นอน เพราะเขาเองก็ไม่เชื่อเช่นกัน! อะไรเป็นอันตรายต่อสังคม ทำสิ่งชั่วร้าย ตัวเองพูดออกมาก็หน้าแดงบ้าง ที่หายากคืออีกฝ่ายไม่สงสัยแต่เพื่อนสนิทของพี่ซวนคนนี้ก็ไม่ธรรมดา อาคารสำนักงานแห่งหนึ่งดูเหมือนจะมีหรือไม่มีก็ได้สำหรับเธอ ไม่ได้ใส่ใจเลยเดาว่าภูมิหลังก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน!เนื่องจากระดับของเขาก่อนหน้าต่ำเกินไป ไม่รู้เรื่องกองกำลังท้องถิ่นเหล่านี้ของเมืองหมอตูเลยหลังจากที่หลินตงจากไปแล้ว ลั่วเชียนโหรวก็มาห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่งข้างในมีชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปีนั่งอยู่"เป็นยังไงบ้าง? เชียนโหรว! ถามได้ข้อมูลลอะไรไหม?" ชายคนนั้นถาม"ถามไม่ได้อะไรเลย! แต่ฉันสามารถวิเคราะห์บางสิ่งบางอย่างจากสิ่งที่เขาพูด! ใช่แล้ว พี่ชาย หลินตงบอกว่าเขาเป็นสมาชิกหลักของเอสซีซี เขาจะเป็นศัตรูของเราในอนาคตหรือเ
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 228
หลินตงกลับไปยังที่ตั้งสำนักงานชั่วคราวของตงไหลอินเตอร์เนชั่นแนล ซึ่งในไม่ช้านี้จะกลายเป็นทรัพย์สินของตงไหลอินเตอร์เนชั่นแนลทันทีที่เขาเข้าไปในบริษัท จ้าวซวนก็ทักทายเขา"ประธานหลิน เป็นยังไงบ้าง?" จ้าวซวนถาม"ตกลงกันแล้ว บริษัทซื้ออาคารหลังนี้ในราคาหนึ่งหมื่นห้าพันล้าน ต่อไปที่นี่จะเป็นสาขาของตงไหลอินเตอร์เนชั่นแนลในเมืองหมอตูแล้ว คุณจัดพนักงานไปหาเจ้าของเซ็นสัญญาได้เลยทันที" หลินตงกล่าว"หนึ่งหมื่นห้าพันล้าน? ถูกขนาดนั้นเลยเหรอ? คุณพูดผิดหรือเปล่า?" จ้าวซวนถามจากการประเมินมูลค่าของทีมพวกเขา อาคารสำนักงานหลังนี้ซื้อในราคาหนึ่งหมื่นแปดพันล้านก็ยังคุ้มไม่คิดว่าประธานหลินจะซื้อมาในราคาหนึ่งหมื่นห้าพันล้านดูเหมือนว่าประธานหลินยังเป็นยอดฝีมือด้านการเจรจาอยู่นะ!"อืม! หนึ่งหมื่นห้าพันล้านจริง ๆ!" หลินตงตอบเขาก็งงเหมือนกัน!จ้าวซวนช่วยเขาประหยัดเงินก็ช่างเถอะลั่วเชียนโหรวยังช่วยเขาประหยัดเงิน ซึ่งถือว่าไม่สมเหตุสมผลสักหน่อยคุณขายของนะ คุณไม่บอกราคาให้สูงขึ้นหน่อย กลับลดราคาลงมาจัดการ ดูถูกเขาจริง ๆทำให้เขาเสียแต้มศักดิ์สิทธิ์ไปเป็นสิบแต้ม"เอาล่ะ! ฉันจะจัดคนจัดการ!" จ้าวซวน
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 229
แค่ห้านาทีต่อมา เพิ่มขึ้นจากเก้าร้อยสิบสองเป็นเก้าร้อยหกสิบสองหลังจากผ่านไปกว่าสิบนาที ในที่สุดแต้มศักดิ์สิทธิ์ก็ทะลุหนึ่งพันแต้มและไปถึงหนึ่งพันสิบสองแต้มหลินตงจ้องไปที่แผงระบบ ไม่มีหน้าจอสีดำ และไม่มีการเปลี่ยนแปลงอืม?ไม่ใช่!มีบางอย่างเปลี่ยนไปมีเครื่องหมาย + ข้างหลังร่างกายและจิตวิญญาณนี่คือสิ่งที่เปลี่ยนแปลงมากที่สุดแล้วหลินตงรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากร่างกายเกี่ยวข้องโดยตรงกับความแข็งแกร่งของเขาหากร่างกายของเขาสามารถเพิ่มขึ้นต่อไปได้ก็หมายความว่าความแข็งแกร่งของเขาสามารถเพิ่มขึ้นต่อไปได้หลินตงคลิกที่เครื่องหมาย + ด้านหลังร่างกายและหน้าต่างก็เด้งขึ้นมาทันที"ร่างกายของเจ้านายหลินตงถึงขีดจำกัดของคนธรรมดาบนโลกแล้ว ต้องการอัพเกรดต่อไปหรือไม่? การอัพเกรดนี้จะใช้แต้มศักดิ์สิทธิ์หนึ่งพันแต้ม!""บ้า!"ทันทีที่เขาเห็นหน้าต่าง หลินตงอดไม่ได้ที่จะด่าการอัพเกรดร่างกายต่อไปต้องใช้แต้มศักดิ์สิทธิ์พันแต้มนี่เป็นสิ่งที่เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการเก็บมันสะสมมา หายไปทันทีเหรอ?หลินตงเลือกไม่ จากนั้นคลิกเครื่องหมาย + ด้านหลังจิตวิญญาณหน้าต่างก็ปรากฏขึ้นอีกเช่นกัน"จิตวิญ
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 230
การอัพเกรดร่างกายคือความมั่นใจของหลินตงในที่สุดความแข็งแกร่งก็สามารถปรับปรุงขึ้นไปได้ หากขีดจำกัดธรรมดาคือผลลัพธ์สุดท้าย แสดงว่าระบบนี้แย่มากโชคดีที่ระบบไม่ทำให้เขาผิดหวังในที่สุดแม้ว่าจะต้องมีแต้มศักดิ์สิทธิ์มากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็ยังมีความหวังนอกจากนี้เมื่อเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ เขาจะกล้าใช้จ่ายเงินมากขึ้นเรื่อย ๆ และเขาจะมีแต้มศักดิ์สิทธิ์มากขึ้นเรื่อย ๆใช้เงินหลักหนึ่งหมื่นแปดพันล้านในช่วงแรก ๆ ก็ต้องระมัดระวังตอนนี้ใช้เงินเป็นแสนล้านก็ไม่มีอะไร นี่เพราะแข็งแกร่งแล้ว มีเบื้องหลังแล้ว ความกล้าหาญก็ย่อมมากขึ้นต่อไปจะใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อถึงเวลานั้นจะใช้เงินหลายแสนล้าน ล้านล้าน ล้านล้านล้าน แต้มศักดิ์สิทธิ์นั้นก็จะใช้ไม่หมด!เขาไม่เพียงต้องการเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้น แต่ยังต้องการสร้างกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดและควบคุมเส้นชีวิตทางเศรษฐกิจของทั้งโลกด้วยเมื่อถึงเวลาแค่กระทืบเท้าเศรษฐกิจโลกจะสั่นสะเทือนถึงสามเท่า คิดดูแล้วก็จะตื่นเต้นและสนุกสนานเมื่อหลินตงหมกมุ่นอยู่กับจินตนาการตอนนี้ในหมอตู ชื่อเสียงของตงไหลอินเตอร์เนชั่นแนลค่อย ๆ เริ่มสูงขึ้นเมื่อบริษัท
Latest chapter
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1317
"ยากไป! แต่ตอนนี้ฉันยังไปไม่ได้! บางทีฉันอาจจะออกไปดูในอนาคต แต่ไม่ใช่ตอนนี้!" หลินตงส่ายหัวและพูด"นาย...เฮ้อ! หลินตง พูดตามตรง ฉันชื่นชมนายมาก ฉันไม่อยากเห็นนายเสียเวลาในที่เล็กๆ แห่งนี้ ตอนนี้ถึงเวลาที่นายต้องทุ่มสุดตัวและไล่ตาม ไม่อย่างนั้นช่องว่างระหว่างนายกับคนพวกนั้นก็จะยิ่งกว้างไปเรื่อยๆ หากนายไม่ไล่ตามตอนนี้ ช่องว่างนั้นอาจไม่มีวันตามทันได้""ฉันรู้! แต่ฉันไม่สนใจ! ทุกคนต่างก็มีสิ่งที่มีค่าในใจ และหากนั่นไม่ใช่เป้าหมายของฉัน พี่เฉินก็ไม่จำเป็นต้องแนะนำอีกต่อไป"ทำไมนายถึงไม่เข้าใจ ทำไมนายต้องดื้อรั้นขนาดนั้น?" เฉินจิงจื่อหานพูดอย่างหมดหนทางบรรยากาศโดนรอบก็เงียบลงทุกอย่างที่ต้องพูดได้ถูกพูดไปแล้ว และเฉินจิงจื่อหานไม่รู้ว่าจะชักชวนหลินตงออกไปจากที่นี่ได้อย่างไรเขาได้ลดศักดิ์ศรีของตัวเองลงแต่หลินตงไม่ได้รู้สึกอะไรเลยถ้าเป็นคนอื่น เขาคงไม่เสียเวลาพูดไปมากมายขนาดนี้แน่เหตุผลที่หลินตงพยายามอย่างหนัก เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาคือเพื่อปกป้องบ้านเกิดเมืองนอนและคนที่เขารักเขาจะไม่จากโลกนี้ไปอย่างแน่นอนส่วนการพายุนซีและพวกเธอไปด้วยกันถ้าเป็นแบบนั้น มีปัจจัยที่ไม่แ
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1316
คนอย่างหลินตงที่เกิดมาในอารยธรรมระดับต่ำ จะได้รับอนุญาตให้เรียกเขาว่าพี่เฉินได้อย่างไร?นี่ไม่ใช่การดูหมิ่นเขาหรือ?ตอนนี้เฉินจิงจื่อหานต้องการล่อหลินตงให้ออกจากกาแล็กซีทางช้างเผือก แล้วหาทางชักชวนให้เข้าร่วมสำนักเทียนซิงนี่อาจถือเป็นการคัดเลือกบุคคลที่มีศักยภาพสำหรับสำนักเทียนซิง ซึ่งอาจมีประโยชน์ในอนาคต"หลินตง! นายไม่คิดจะก้าวออกจากกาแล็กซีเล็กๆ แห่งนี้และออกสำรวจโลกภายนอกจริงๆ เหรอ?""พี่เฉิน! ตอนนี้ฉันไม่มีความคิดนั้นจริงๆ แม้ว่ากาแล็กซีทางช้างเผือกจะเป็นเพียงอารยธรรมระดับต่ำ แต่ที่นี่คือบ้านเกิดของฉัน มีทั้งครอบครัว เพื่อนและสิ่งที่ฉันห่วงใยอยู่ที่นี่ ดังนั้นฉันจะไม่จากที่นี่ไปในตอนนี้"หลินตงไม่ได้พูดในสิ่งที่คิด และไม่ได้บอกว่าจะไม่ออกจากกาแล็กซีทางช้างเผือกเด็ดขาดหลังจากเข้าสู่อาณาจักรนิรันดรและรู้แจ้งแล้ว หลินตงก็รู้ว่าเขาแตกต่างจากคนธรรมดาโดยสิ้นเชิงความแตกต่างที่ง่ายที่สุดคืออายุขัยของคนธรรมดามีจำกัด ในขณะที่อายุขัยของอาณาจักรนิรันดรนั้นไม่มีที่สิ้นสุดแม้แต่อาณาจักรนิรันดรครึ่งขั้นอย่างองค์จักรพรรดิเซี่ยอวิ๋นชวน ตราบใดที่ไม่อาจก้าวข้ามไปได้ อายุขัยของเขาก็ยังคง
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1315
หลินตงและเฉินจิงจื่อหานพูดคุยกันอย่างถูกคอแม้ว่าบางครั้งเฉินจิงจื่อหานจะรู้สึกว่า ความไม่รู้ของหลินตงเป็นเรื่องตลก แต่เขาก็ยังคงอธิบายอย่างอดทนแค่นี้ก็อธิบายทุกอย่างได้แล้วเฉินจิงจื่อหานไม่ใช่แค่ผู้ผู้บังคับใช้กฎหมายจักรวาลระดับสูงเท่านั้น จุดเริ่มต้นของเขานั้นยิ่งใหญ่ จนทำให้คนมากมายหมดหวังตั้งแต่ยังไม่เริ่มนี่คือชายผู้เกิดมาบนยอดปิรามิดการเติบโตในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ทำให้เขากลายเป็นคนที่เย่อหยิ่งและมองคนอื่นต่ำกว่าตัวเองแต่สำหรับหลินตง ผู้เกิดมาในอารยธรรมระดับต่ำ เฉินจิงจื่อหานกลับให้ความสำคัญกับเขามากคนใช้สาวสวยทั้งสี่คนข้างหลังเขาเอง ก็ยังประหลาดใจคนหนึ่งอยู่บนยอดปิรามิดแห่งอารยธรรมระดับสูง ในขณะที่อีกคนเกิดมาในอารยธรรมชั้นล่างช่องว่างระหว่างทั้งสองคน กว้างเกินกว่าที่จะเปรียบเป็นเพียงฟ้ากับเหวมันไม่มีอะไรเทียบได้เลยแต่ทั้งสองกลับรู้สึกถูกชะตากันตั้งแต่แรกพบต้องเข้าใจว่า คนระดับนายน้อยของเรา ต่อให้เป็นอัจฉริยะจากอารยธรรมระดับสูงส่งแค่ไหน เขาก็ไม่เคยเห็นหัว เพราะฐานะของเขาที่สูงส่งนั้น เพียงพอที่จะไม่จำเป็นต้องใส่ใจแต่กับหลินตง นายน้อยกลับดูเป็นกันเองขึ้นเล็ก
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1314
ในขณะเดียวกัน ก็เป็นทูตปกป้องสันติภาพแห่งจักรวาลตัวตนประเภทนี้ไม่ควรเป็นศัตรู และคงไม่มีเจตนาใดต่อโลกใบนี้"ที่แท้พวกก็เป็นผู้บังคับใช้กฎหมายจักรวาล ยินดีที่ได้พบ ฉันชื่อหลินตง เจ้าแห่งกาแล็กซีทางช้างเผือก" หลินตงพูดอย่างสุภาพ"หลินตง นี่คือดาวบ้านเกิดของนายเหรอ?" เฉินจิงจื่อหานถาม"ใช่!!!" หลินตงตอบอย่างหนักแน่น"ฉันค่อนข้างสงสัยนะ! ดาวเคราะห์เล็กๆ แบบนั้นจะสร้างคนอย่างนายได้ยังไง ดูจากอายุของนายแล้ว คงไม่น่าจะแก่ขนาดนั้นใช่มั้ย!""ตัวตนที่ยิ่งใหญ่ไม่จำเป็นต้องมีชาติกำเนิดสูงส่ง! ใครตั้งกฏเอาไว้ว่า โลกไม่สามารถสร้างตัวตนที่ยิ่งใหญ่ได้?""ฮ่าๆ... พูดได้ดี พูดได้ดี! ตัวตนที่ยิ่งใหญ่ไม่จำเป็นต้องมีชาติกำเนิดสูงส่ง หลินตง แค่ประโยคนี้เท่านั้น ฉัน เฉินจิงจื่อหานก็ยอมรับนายแล้ว!" เฉินจิงจื่อหานหัวเราะอย่างสนุกสนาน“พี่เฉิน คุณใจดีเกินไป ฉันแค่พูดความจริงเท่านั้น คนเราไม่สามารถเลือกชาติกำเนิดได้ แต่สามารถเลือกเส้นทางชีวิตตัวเองได้”“หลินตง! หากนายพูดแบบนี้แถวบ้านฉันนะ หลายคนคงหัวเราะเยาะนายแล้ว แต่ฉันแตกต่างออกไป ฉันคิดว่าคำพูดของนายมีเหตุมีผล ฉันถือว่านายเป็นเพื่อนของฉันแล้ว ฉันเช
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1313
ในขณะนี้หลินตงและชาวโลกคนอื่นๆ เห็นจุดสีดำในดวงตาของพวกเขาภายในเวลาไม่กี่วินาที จุดสีดำนั้นก็เปลี่ยนเป็นเต่าขนาดใหญ่และบินเข้ามาบนท้องฟ้านี่คือ???เต่า???ซ่งซือหมินและปรมาจารย์ทรงพลังของโลกต่างก็ตกตะลึงเต่าตัวนี้ใหญ่เกินไปจริงๆใหญ่เกินกว่าจะจินตนาการได้สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่เช่นนี้จะมีอยู่ได้อย่างไร?และแรงกดดันที่เต่าตัวนี้สร้างให้กับพวกเขาก็น่ากลัวเช่นกันหลินตงมองดูเต่าตัวใหญ่บนท้องฟ้านี่คือตัวตนที่เขาสัมผัสได้ก่อนหน้านี้อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ดูเหมือนจะไม่ปกติสักเท่าไรที่แท้เจ้าหมอนี่ก็ไม่ใช่ตัวจริงสถานการณ์นี้อาจซับซ้อนกว่าที่เขาคิดในตอนแรกระหว่างที่เต่าตัวใหญ่กำลังลงมา ร่างกายของมันค่อยๆ หดตัวลงและในที่สุดก็กลับคืนสู่ขนาดปกติไป๋หลี่เหยียนหงเก็บตำหนักบนหลังเต่ายักษ์มาไว้ในมือเรียบร้อยแล้วกระบวนการทั้งหมดรวดเร็วมากซ่งซือหมินและคนอื่นๆ รู้สึกเพียงชั่วพริบตาเต่าตัวใหญ่หายไป มีชายคนหนึ่ง หญิงห้าคน และคนหกคนก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าชายคนนั้นคือเฉินจิงจื่อหานหญิงห้าคน หนึ่งในนั้นมีรูปลักษณ์ของสาววัยกลางคน และนั่นก็คือไป๋หลี่เหยียนหงอีกสี่คนที่ยืนอยู่ด้านหลั
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1312
เรื่องจริง?ถ้าถึงระดับอาณาจักรนิรันดรแล้ว จะไม่มีวันแก่และไม่มีวันตาย?เป็นไปได้งั้นเหรอ???แม้ว่าพวกเขาอาจคิดว่ามันเป็นเพียงจินตนาการในใจ แต่ความเป็นไปได้นี้อาจมีอยู่จริงก็ได้"นายท่านหลิน! คุณกำลังบอกว่าตราบใดที่คุณไปถึงอาณาจักรนิรันดร คุณก็สามารถมีชีวิตอมตะได้? คุณจะอยู่ยงคงกระพัน? "มีคนอดไม่ได้ที่จะถามคนอื่นๆ ทุกคนต่างมองไปที่หลินตงด้วยเห็นได้ชัดว่าพวกเขายังกังวลเกี่ยวกับหัวข้อนี้เป็นพิเศษหลินตงมองไปยังเหล่าปรมาจารย์ของโลกที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง ก่อนจะอธิบายอย่างใจเย็นว่า "อาณาจักรนิรันดรเป็นเส้นแบ่งขนาดใหญ่ระหว่างสองโลก เมื่อก้าวเข้าสู่อาณาจักรนิรันดรแล้ว ก็เปรียบเสมือนเปิดประตูสู่ขอบฟ้าที่กว้างใหญ่กว่าเดิม และร่างกายก็จะสามารถสร้างพลังชีวิตของตัวเองได้อย่างต่อเนื่อง เพื่อหล่อเลี้ยงให้กับทุกอวัยวะ สิ่งนี้ช่วยให้ร่างกายคงความมีชีวิตชีวาเอาไว้ได้ตลอดกาล ไม่เพียงแต่อายุขัยจะไร้ขีดจำกัดเท่านั้น แม้แต่ศีรษะที่ถูกตัดขาด ก็ยังสามารถงอกกลับมาใหม่ได้อย่างรวดเร็ว ตราบใดที่ไม่ต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่มีพละกำลังเหนือกว่ามาก จนถูกบดขยี้จนเป็นผุยผงได้ ก็ไม่มีทางฆ่าผู้ที่อยู่ในระด
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1311
ณ ห้วงอวกาศ นอกโลกเต่ายักษ์เพิ่งมาถึงที่นี่ในสายตาของทุกคน เต่าเป็นคำพ้องความหมายกับความช้าแต่เต่ายักษ์ตัวนี้ได้ลบล้างความคิดแบบเดิม ๆ อย่างสิ้นเชิง มันเร็วอย่างเหลือเชื่อความเร็วของมันแซงหน้าหลินตง ผู้เพิ่งก้าวเข้าสู่อาณาจักรนิรันดรด้วยซ้ำแน่นอนว่ามันเป็นผู้ช่วยที่ยอดเยี่ยมในการเดินทางไปทั่วจักรวาลเต่าตัวนี้เป็นของผู้บังคับใช้กฎหมายจักรวาลที่รับผิดชอบภูมิภาคของกระจุกกาแล็กซีซึ่งเป็นที่ตั้งของกาแล็กซีทางช้างเผือก และเป็นพาหนะของไป๋หลี่เหยียนหงหลังจากเข้าสู่กาแล็กซีอารยธรรมระดับต่ำขนาดเล็กของทางช้างเผือกแล้ว เธอก็ค้นพบร่องรอยที่ทิ้งไว้จากการฉีกมิติของหลินตงและติดตามมาตลอดทางเธออยากรู้ว่าใครเข้ามาในอาณาจักรนิรันดรจากกาแล็กซีอารยธรรมระดับต่ำนี้และพบโลกในที่สุด"ป้าหง! เรามาถึงแล้วหรือยัง?" เฉินจิงจื่อหานถาม"อืม! ฉันติดตามร่องรอยที่อีกฝ่ายทิ้งไว้ตลอดทางและพบดาวเคราะห์ดวงนี้ด้านล่างนี้" ไป๋หลี่หยานหงตอบ"ตัวตนอย่างอาณาจักรนิรันดรจะปรากฏตัวบนดาวเคราะห์เล็กๆ เช่นนี้ได้ยังไง?"เฉินจิงจื่อหานมองไปที่ดาวเคราะห์สีน้ำเงินเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลและไม่เชื่ออย่างชัดเจน"จื่อหาน! บาง
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1310
เมื่อเผชิญหน้ากับเจ้าแห่งกาแล็กซี เขาไม่กล้าปิดบังสิ่งใดเลยทำได้เพียงพูดตามสถานการณ์จริงโดยละเอียด หวังว่าจะได้รับการให้อภัยจากหลินตง"แม้ว่าพวกแกจะหยุดประทับตราทาสแล้ว แต่พวกแกก็ไม่อยากกลับไปมือเปล่า ดังนั้นพวกแกจึงเตรียมที่จะปล้นสะดมโลกแทน ฉันพูดถูกไหม?" หลินตงถามอย่างใจเย็น"นายท่านได้โปรดสงบสติอารมณ์! นี่คือความคิดทั้งหมดที่จูหงจื่อคิดขึ้น จริงๆ แล้วเราไม่ต้องการให้เรื่องนี้เกิดขึ้น แต่เขาเป็นทายาทของตระกูลจู และเราไม่กล้าที่จะล่วงเกินเขา ดังนั้น เราจึงทำได้เพียงเชื่อฟังเขา โปรดยกโทษให้เราด้วย ท่านเจ้าแห่งกาแล็กซี....."ก่อนที่เขาจะพูดจบ หลินตงก็ปิดปากของเขาและไม่ให้เขาพูดต่อต่อมา หลินตงมองไปที่เฟิงเฮิงอีกครั้ง"บอกฉันมา! แกไปเจอที่นี่ได้ยังไง?"เฟิงเฮิงดูสงบมาก ไม่เหมือนคนอื่นๆ"ตระกูลเฟิงคงถูกทำลายด้วยน้ำมือแกสินะ!" เฟิงเฮิงตอบอย่างเฉยเมยหลินตงเข้าใจทันทีกลับกลายเป็นว่ามาจากตระกูลเฟิงแม้ว่าเขาจะกวาดล้างสมาชิกหลักของตระกูลเฟิงทั้งหมดด้วยดาบเดียว แต่เขาก็ไม่ได้กวาดล้างพวกที่เหลือของตระกูลเฟิงเรื่องนี้ทำให้ตำแหน่งของโลกรั่วไหลเกิดจากเขาก็ใจอ่อนเกินไปหลังจากแก้ไ
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1309
หลังจากที่ลู่เซียวเซียวออกจากอ้อมกอดของหลินตงแล้วหลินตงเดินไปหายุนซีและคนอื่นๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงขอโทษเล็กน้อย "ฉันขอโทษ! ฉันมาสายและทำให้พวกคุณต้องลำบาก"ยุนซี จ้าวซวน ซ่งเจีย หานชือหยุน และคนอื่นๆ ต่างก็ส่ายหัวพวกเธอไม่โทษหลินตงจากนั้น ราวกับว่าพวกเธอตกลงกันไว้แล้ว ทุกคนก็เรียงแถวและโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของหลินตงทีละคนหลินตงปฏิเสธไม่ได้และทำได้เพียงปล่อยให้พวกเธอโอบกอดเขาทีละคนอย่างเฉยเมยคนแรกที่ก้าวเข้ามาคือจ้าวซวน"พี่ซวน!!!" หลินตงตะโกนจ้าวซวนไม่พูดอะไร เพียงเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหลินตงและฟังเสียงเต้นของหัวใจเขาอย่างเงียบๆเธอรู้ว่าเวลามีไม่มาก ดังนั้นเธอจึงต้องการอยู่เงียบๆ สักพัก และยังมีเหล่าพี่สาวน้องสาวรออยู่!ต่อไปคือหวงฝู่ซีเยว่ ซ่งเจีย และหานชือหยุนในที่สุดก็ถึงคราวของยุนซีสำหรับยุนซีแล้ว หลินตงไม่ได้นิ่งเฉยเหมือนคนอื่นเพราะนี่คือแฟนสาวตัวจริงของเขาและเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขามีความสัมพันธ์จริงจังและลึกซึ้งคราวนี้หลินตงเป็นฝ่ายเดินไปหายุนซีกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและกระซิบว่า "ฉันขอโทษที่ทำให้คุณรอมานาน"ยุนซีก้มหน้าลงบนอกของหลินตง ดมกลิ่นที่คุ้นเค
