ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

 “มูนา เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เหนื่อยมากหรือเปล่า” ราชิดที่ช่วยผู้เป็นพ่อตรวจตราและจัดเก็บสัมภาระรวมทั้งกับช่วยคนอื่นๆ ตั้งกระโจมเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เดินมานั่งลงไม่ห่างจากเพื่อนรัก พร้อมเสียงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย หากแต่แววตาของชายหนุ่มสื่อความหมายที่มากกว่าห่วงใยออกมา แต่คนมองมิทันได้พบเห็น เพราะมูนาเอาแต่จ้องมองดวงอาทิตย์ที่ใกล้ลับหายจากเนินทรายด้วยหัวใจหดหู่

“มูนา! มูนา นี่เจ้าได้ยินที่ข้าถามเจ้าหรือไม่” ราชิดขานย้ำเสียงดัง

“เจ้าถามข้าว่าอะไรนะราชิด” ดวงตาสวยคมที่อยู่ภายใต้ผ้าฮิญาบสีดำเหลียวมองมายังคนถาม

“ข้าถามว่าเจ้าเหนื่อยบ้างหรือเปล่า เพราะเราเดินทางกันมาทั้งวัน ก็เพิ่งจะได้หยุดพักกัน” ราชิดส่ายหน้าน้อยๆ แล้วยื่นถุงน้ำดื่มให้ มูนารับมาพร้อมกล่าวขอบคุณเบาๆ แต่ไม่คิดจะยกน้ำขึ้นดื่ม ราชิดหน้าเสียไปนิด เมื่อหญิงสาวที่ตนแอบรักมานานไม่สนใจความห่วงใยเล็กๆ น้อยๆ ที่มอบให้

“ข้าเป็นถึงลูกสาวของท่านโมฮัม ข้าจะเหนื่อยได้อย่างไร อีกอย่างข้าก็เดินทางกับท่านพ่อของข้าออกบ่อย เจ้าอย่าห่วงข้านักเลย แต่ข้าก็ขอบใจเจ้ามากนะราชิด ที่มาอยู่เป็นเพื่อนข้า” มูนาคลี่ยิ้มบางเบาภายใต้ผ้าฮิญาบ แต่แววตาที่ซ่อนเร้นความหมองเศร้าเอาไว้ ซึ่งก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของราชิดไปได้ ชายหนุ่มสงสารและเห็นใจหญิงสาวมากมายแต่กลับช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย เหมือนเช่นที่คนอื่นๆ ก็ช่วยเหลือมูนาไม่ได้เช่นกัน สาเหตุเพราะในหมู่บ้านคาเบียนเซียไม่หลงเหลือสาวพรหมจรรย์ที่จะถูกส่งตัวเข้าวังหลวงอีกแล้ว นอกเสียจากมูนา

“ข้ายินดีอยู่เป็นเพื่อนเจ้าตลอดไปมูนา แต่ข้าว่าเจ้าดื่มน้ำบ้างเถอะ จะได้รู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง” มูนายกน้ำขึ้นดื่มอย่างเสียมิได้ ทั้งที่เธอไม่ได้รู้สึกกระหายน้ำแม้สักนิด นั่นเพราะจิตใจของเธอมันหดหู่ เธอคิดถึงท่านพ่อ คิดถึงพี่รอนีย์ คิดถึงหมู่บ้าน คิดถึงผืนทรายที่เคยเหยียบย่ำเล่นตอนเด็กๆ แต่เธอคงไม่มีโอกาสได้หวนกลับไปยังถิ่นฐานบ้านเกิดอีกแล้ว เพราะสตรีทุกคนเมื่อถูกส่งตัวเข้าวังหลวงไปแล้วก็ยากนักที่จะได้ออกมา ในวังหลวงอาจสวยงามและน่าอยู่ แต่เธอกลับเห็นว่าพระราชวังขององค์ฟาตินไม่ได้ต่างจากห้องขังสักนิดเดียว

“เจ้าคิดอะไรอยู่งั้นหรือมูนา” เสียงของราชิดดึงรั้งให้มูนาออกมาจากห้วงความนึกคิดของตน แล้วเหลียวมองไปยังต้นเสียง

“แล้วเจ้าคิดว่าข้าจะคิดเรื่องใดได้อีกเล่าราชิด” มูนาตอบเสียงแผ่วๆ แล้วยื่นถุงน้ำคืนแก่ราชิด

“ข้าว่าเจ้าเลิกคิดเสียเถอะ เพราะถึงอย่างไรเจ้าก็หลีกหนีเรื่องนี้ไม่พ้นอยู่ดี จริงๆ แล้วข้าไม่ได้อยากพูดเช่นนี้หรอกนะมูนา แต่ข้าแค่อยากเตือนให้เจ้าคิดเสียว่านี่คือวาสนาของเจ้า เจ้าก็รู้ว่าผู้หญิงทั่วประเทศอัสคาซานอยากเข้าไปอยู่ในวังกันทั้งนั้น แล้วข้าก็เห็นว่าเจ้าช่างโชคดีนักที่ถูกเลือกให้เข้าไปอยู่ในวัง คอยถวายรับใช้องค์รัชทายาท” ราชิดพูดปลอบให้อีกฝ่ายรู้สึกดีแต่ภายในใจของชายหนุ่มเจ็บปวดไม่น้อย เมื่อทำได้แค่มองหญิงสาวที่รักจากไป โดยที่ไม่มีสิทธิ์เหนี่ยวรั้งเธอไว้ หากเขาเปิดเผยความในใจเร็วกว่านี้ มูนาอาจไม่ต้องถูกส่งตัวเข้าวังหลวง ราชิดถอนหายใจยาว เพราะแม้เขาจะเก่งกล้าไม่ต่างจากทหาร แต่เรื่องหัวใจเขากลับไม่เก่งกล้าเอาเสียเลย

“ข้าไม่เคยดีใจที่ถูกเลือก แล้วหากเลือกได้ ข้าขออยู่ที่หมู่บ้านคาเบียนเซียไปจนวันตายเสียยังดีกว่าที่ต้องจากท่านพ่อไปอยู่ในวัง” มูนาเอ่ยตอบด้วยเสียงขุ่นเคือง

“ข้าสัญญาว่าจะดูแลท่านโมฮัมแทนเจ้าให้ดี เจ้าอย่าห่วงเลย เพราะข้านับถือท่านโมฮัมเสมือนพ่อของข้าอีกคน เจ้าวางใจเถอะมูนา ข้ารับรองว่าจะไม่ให้ผู้ใดมาทำร้ายท่านพ่อของเจ้าได้” ราชิดให้คำมั่น ยิ้มกว้างให้กำลังใจมูนา

“ข้าขอบใจเจ้ามากราชิด ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้วละ ว่าแต่ข้านี่ก็ช่างเอาเปรียบคนอื่นซะจริง ที่เอาแต่มานั่งมองพระอาทิตย์แทนจะไปช่วยคนอื่นตั้งกระโจมและหุงหาอาหาร” หลังเพิ่งคิดได้มูนาก็เปรยขึ้นเบาๆ

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบทำงานบ้านงานเรือน แล้วเจ้าจะคิดไปช่วยทำอันใดเล่ามูนา” ราชิดหัวเราะร่วน มูนาชักสีหน้าไม่พอใจมอบให้ แต่ก็จริงอย่างที่ราชิดพูด เพราะเธอไม่ชอบเลยทั้งที่มันเป็นหน้าที่ของสตรีทุกคน แม้ว่าพี่รอนีย์จะคอยพร่ำสอนแต่เธอก็ไม่ใคร่ใส่ใจจะทำนัก

“มันน่าขำนักหรือไงราชิด ในเมื่อข้าไม่ชอบและข้าก็ไม่คิดอยากทำเพื่อไปเอาใจชายใด” มูนาเอ่ยด้วยเสียงหงุดหงิด เพราะนึกรำคาญเสียงหัวเราะของราชิดมากขึ้นทุกที

“แม้แต่ท่านพ่อของเจ้าหรือมูนา” ราชิดหยุดหัวเราะแล้วย้อนถาม

“ยกเว้นท่านพ่อของข้าคนเดียว อ๋อ! มีท่านลุงการิดอีกคน ที่ข้าจะทำอาหารให้ทาน แต่เอ...รวมเจ้าไปด้วยก็ได้ เพราะเจ้าเป็นเพื่อนที่ข้ารักมากที่สุด” ถ้อยคำหยอกเย้าของมูนา เรียกให้ราชิดฉีกยิ้มกว้างมากขึ้น แต่ก็ปวดแปลบในใจไม่น้อยเพราะเขาเป็นได้แค่เพื่อนของมูนาเท่านั้น

“เจ้าดีใจหรือไม่ ที่ข้าจะทำอาหารให้เจ้าทาน”

“ข้าต้องดีใจอยู่แล้ว ที่ผู้หญิงแสนซนและดื้อรั้นเช่นเจ้าจะทำอาหารให้ข้าทาน” ราชิดยิ้มเอาใจหญิงสาว

“ข้าก็ดีใจเช่นกัน ที่มีเจ้าร่วมเดินทางมาส่งจนกว่าข้าจะไปถึงกองคาราวาน เจ้ารู้หรือไม่ราชิดว่าการมีเจ้าอยู่ใกล้ๆ ทำให้ข้าคลายความหมองเศร้าลงไปได้มาก ข้าขอบใจเจ้ามากนะราชิด แต่จากนี้ไป ข้าคงไม่ได้พบท่านอีกแล้ว แม้กระทั่งท่านลุงการิด ท่านป้าอะมีนะฮ์ข้าก็คงจะไม่ได้พบ” แววตาดำขลับฉายแววหมองเศร้าอีกครั้ง พร้อมเสียงถอนหายใจยาวๆ อย่างยอมรับชะตากรรมของตนเอง